Madame komt niet graag uit haar kot. Zeker in de winter niet. Ze gaat pas winkelen als de ijskast hol gaapt van de honger. En dan doet ze “en passant” de uitgestelde boodschapjes. Vandaag hoorde daar een bezoekje aan een elektrozaak bij…

September laatstleden amuseerden madame met haar bende grote kinderen zich een ganse dag in Phantasialand. Te dier gelegenheid had ze haar fototoestel in haar handtas gemoffeld. Toen ze, na een dolle vaart in de wildwaterbaan, een kiekje wou nemen, merkte ze dat in het display van het toestel een gaatje geprikt was. Waarschijnlijk was er tijdens het hotsen en botsen een hard voorwerp tegenaan gestoten. Niet zeuren, niet treuren, dat zou wel opgelost geraken.

Bij thuiskomst bracht ze het toestel naar de electrozaak waar ze het gekocht had. De verkoper aldaar zei lakoniek het volgende. Ze moest eerst 50 euro betalen. Dan zou het toestel naar de fabrikant gestuurd worden. Daar zou men een bestek van de herstellingskost opmaken. En als madame akkoord ging met de herstellingsprijs zou die 50 euro van de herstellingskosten afgetrokken worden. Indien ze niet akkoord ging, was ze haar 50 euro kwijt. Hela, hola! Dat pikte madame niet! Ze argumenteerde: “Ik ben toch zeker niet de eerste met een kapotte display? De fabrikant moet daar toch zonder bestek een prijs kunnen op plakken? Waarom moet ik het risico lopen om 50 euro kwijt te zijn? Is dat service?” Maar het was boter aan de galg. Dat waren de voorwaarden. Punt. Madame griste haar fototoestel terug mee en stapte ziedend de deur uit.

In madame’s buurt was een nieuwe electrozaak geopend. Ene die in zijn reclamefolders prat ging op klantvriendelijkheid en snelle hersteldienst. Dat was de man die ze nodig had! Toen ze er haar verhaal gedaan had, toonde de man meteen begrip. Hij kende de wanpraktijken van de hersteldiensten. Voor herstelling van een fototoestel vragen ze 200 à 250 euro, terwijl zo’n displaytje slechts 20 euro kost. Hij beloofde voor madame’s toestel een display te bestellen (aan 20 euro!) en het er dan zelf in te plaatsen. Madame ging er tevreden buiten.

Een maand later nog geen nieuws van haar fototoestel. Madame ging ter plaatse informeren. De electroman had op velerlei plaatsen geprobeerd zo’n display te bestellen, maar niemand wou het leveren. “Begrijpelijk” zei de man “ze herstellen het natuurlijk liever zelf, daar verdienen ze meer aan. Maar ik blijf zoeken, geef me een maand tijd.” Madame, op dat moment begripvol en inschikkelijk, gunde hem met alle plezier twee maanden.

“Hoe zit het met mijn kodakske?” vroeg ze er anderhalve maand later. En weer kreeg ze een jeremiade te horen over: niemand wil het leveren, ‘k heb in Holland geprobeerd, zelfde liedje, enz. ’t Was toen een drietal weken voor Kerstmis en madame was het wachten beu. Ze gaf hem de toestemming om het toestel bij de fabrikant te laten herstellen. Hij vroeg tenminste geen 50 euro voorschot. Maar hij stond er wel op om eerst van de fabrikant een prijsopgave te krijgen. 250 euro betalen voor een herstelling zou te gek zijn. Voor die prijs heeft men tegenwoordig een nieuw en beter fototoestel.

Een paar weken na Nieuwjaar stevende madame voor de zoveelste keer naar de electro-zaak in de hoop dat haar fototoestel eindelijk hersteld was. Maar het is een verhaal in episodes en een episodeke meer of minder maakt ten langen leste niet veel meer uit. De fabrikant had een bestek opgestuurd. Voor 192 euro zou de herstelling uitgevoerd worden. De electroman stuurde daarop madame’s fototoestel binnen en 14 dagen later kreeg hij van de fabrikant te horen dat het toestel voor die prijs niet kon hersteld worden. Om van achterover op uw buik te vallen, niet?

Madame bleef evenwel niet bij de pakken zitten. Nu ze wist dat het toestel niet zou gemaakt worden, was het aan haar om actie te ondernemen. Ze zocht en vond op ebay het fel begeerde display. Dat display bracht ze vandaag naar de electroman. Hij was verbaasd en verrukt tegelijk. Tegen overmorgen zou hij het toestel repareren.

Of het uiteindelijk goed afloopt is nog steeds de vraag. Want in de late namiddag kreeg madame telefoon van de electroman om te melden dat het display niet nieuw was – who cares! - en dat er geen metalen kadertje rond was. Maar, hij zou er verder aan werken.

En nu duimen voor een happy end!

06-02-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Zwakjes, vermoeid, met koud gevoel, toiletverslaafd, kwam mijnheer vanmiddag weer thuis van het werk. Een warme trui bracht al wat soelaas. Maar het ziekemensensoepje dat madame maakte, kikkerde hem nog het meest op. Voor zij die de Coronavirusjes voelen broeien, hierna het recept van madame’s ziekenmensensoep.

Ingrediënten:     1 liter water

                        2,5 kippenbouillonblokjes

                        4 à 5 greepjes vermicelli

Werkwijze:        Kook het water samen met de kippenblokjes.

                        Voeg er de vermicelli bij en laat 5 minuutjes doorkoken.

Kom nu niet zeggen dat dit soepje te eenvoudig is om geneeskrachtig te kunnen werken. Madame gaat daarvan steigeren en je belegeren met de volgende logische redeneringen:
1)  De warme stoom van de soep verlicht de verstopping van de ademhalingswegen
2)  Bouillon heeft wetenschappelijk bewezen ontstekingsremmende eigenschappen.
3) Gekruide maaltijden werken het warmtegevoel in de hand en maken het slijm in de luchtwegen los.
4) Het is een licht verteerbaar soepje. Ideaal voor toiletrenners.

05-02-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Wil je weten wat madame vandaag gedaan heeft? Eigenlijk niet veel en toch is ze intensief bezig geweest. Het begon loom. Eerst veel tijd nemen om wakker te worden, dan samen met mijnheer koffie slurpen en over koetjes en kalfjes keuvelen. Tegen de middag, toen de koetjes en kalfjes al bijna dikbillen waren, had madame besloten wat ze die dag zou doen. Hier volgt de plastische beschrijving van de manier waarop ze aan mijnheer duidelijk maakte wat ze ging doen.

Zij: Weet je wat ik vandaag ga doen?

Hij: Nee.

Zij: Kijk.

In een flits opende en sloot madame haar kamerjas. Na die supersonische peepshow keek mijnheer haar met vraagtekens van lettertype Arial 72 aan.

Zij: Snap je het niet?

Hij: Nee.

Zij: Ik ga flashen.

Madame flashte de hele dag. Met Flash 8 wel te verstaan. Want yes, yes, yes! Ze heeft dat programma op de kop kunnen tikken. Nog 6 lessen en ze verdient de titel van degelijke Flash 8 gebruiker.

04-02-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Jongeheer Joost was 36 geworden. Dat werd vandaag gevierd. De knusse feestdis bestond uit een kaasschotel met diverse broodsoorten. Heerlijk! Met een hemel met rijstpap en gouden lepeltjes kan madame niet gepaaid worden. Maar geef haar brood, kaas en een glas rode wijn en ze smelt van genot.

Er werd lang en gezellig getafeld. En zoals steeds waren de gesprekken doorspekt met woordspelingen. Grappen met woorden is een geliefkoosde spielerei in deze familie. Een voorbeeld:

-          Die jongen is nadien pastoor geworden.

-          Ja, ik weet over wie je het hebt! Hij was eerst diaken en proost bij de KLJ. Yikes! Volgens mij was dat een pedofiel. Die kwam altijd zo slijmerig dicht bij mij staan.  En inderdaad, later is hij “gepastOriseerd”.

-          Misschien is hij zelfs ge-homo-geniseerd.

Draakje was het kwetterbeest van de avond. Haar mond stond niet stil. Ze was een en al enthousiasme. Het werd die avond duidelijk waarom. Ze had op ’t werk een lang verhoopte promotie gekregen. Ze glunderde. En iedereen glunderde mee. De happy-birthday-to-Joost-stemming werd aangevuld met hip-hip-hoera-gevoelens voor Draakje.

Proost Draakje! Proost Joost! En bedankt Knoopke voor de goddelijke maaltijd!

03-02-2007 om 00:00 geschreven door Madame

“Er is geen vrouwtje nog zo arm of ze maakt haar pannetje warm.”  Al is madame niet bepaald katholiek, de traditie om met Lichtmis pannenkoeken te bakken houdt ze in ere. Met alle eetcultuurgewoontes speelt ze mee: worstenbrood op verloren maandag, marsepein met Sinterklaas, chocolade eieren met Pasen, smoutebollen als ’t kermis is, enz. Als ze maar kan smulpapen.

Naar het schijnt is Lichtmis ook vrouwendag, m.a.w. de dag waarop de vrouw baas is in huis. Maar daar heeft madame geen boodschap aan. Ze is het hele jaar door baas in huis. Wie haar nu als een Franse Marianne voorstelt, die revolutionair met pollepel en deegrol staat te zwaaien, heeft het mis. Het is dankzij mijnheer dat ze denkt dat ze baas is. Hij geeft haar nl. het prettige gevoel dat ze geen verantwoording moet afleggen. En nu gaat madame pannenkoeken bakken, voor de feitelijke baas in huis.;-)

02-02-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Gisteravond gingen mijnheer en madame eventjes met de rapte een computer ophalen. Voordelig gekocht op ebay.  “Nog een computer?!”  Stt! Je hoeft het zo niet uit te schreeuwen! Nee, niet voor zichzelf. Hun pc-arsenaal is nu wel omvangrijk genoeg. Het was een aankoop van en voor Polska. Wie bij de hond poetst, krijg namelijk ook zijn vlooien.

De rit naar en van de verkoper (zo’n 200 km) verliep vlotjes, uitgezonderd op de Antwerpse Ring. “Eventjes met de rapte” deinde een vol uur uit vanwege (nog maar eens) een accident. Mijnheer had het déjà-vu gevoel. Hij maakt daar dagelijks fileleed mee. Madame begreep het niet. Reden ze speciaal na de spitsuren en nog zat alles potvast. Oh Antwerpse Ring! Perpetuum immobile!

Madame had Polska beloofd om de computer volledig gebruiksklaar te maken. Een makkie. Tot ze op een koppig keyboardprobleem stootte. Het was een azerty keyboard. Maar de computer wist dat niet. Die typte quertz-letters. Madame had al vanalles al geprobeerd, maar de computer behield halsstarrig zijn configuratie “Nederlands van Nederland”. Ten einde raad belde ze helpdesk Draakje. Als een volleerde verkeersleider van Zaventem dirigeerde ze madame van rechtsklik op het NL-letje op de desktop door de daaropvolgende schermen. Maar ook haar aanwijzingen haalden niets uit. Tot madame “Frans-België” probeerde. Bingo!  Problem solved. ’t Had wel een hele voormiddag in beslag genomen, maar zelfs dan was de voldoening groot.

01-02-2007 om 00:00 geschreven door Madame

De laatste dag van januari. De vogeltjes fluiten en bouwen nestjes, het frisgroen van de tijgerlelies piept al 15 cm boven de grond. De natuur staat op zijn kop. Zo ook Woefke. Ze heeft volop de zomerrui ingezet. En geen beetje! Het sneeuwt hondenhaar. Madame en mijnheer mogen nergens gaan zitten of ze komen er als oeran oetangs uit. Madame gaf Woefke vanmiddag een kambeurt. Nu gratis te verkrijgen bij madame: donszachte vulling voor een salonkussen. Er is nog voorraad voor een meerdere kussens, maar daar loopt Woefke voorlopig nog mee rond. Na een kwartier borstelen werd ze lastig. Gelieve grote bestellingen dus te spreiden. Voor kleinere bestellingen stellen mijnheer en madame zich graag ter beschikking. Wie hen komt afborstelen heeft gegarandeerd voldoende vulling voor een speldenkussen.

31-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Bij mijnheer en madame doet de vaatwasser de afwas. Meestal na 22u, op nachttarief. Al is het niet altijd gemakkelijk om na 22u te beseffen dat er moet afgewassen worden. Dan is het recreatietijd, voor tv of aan de computer. Huishoudelijke besognes zijn dan onbestaande. Zo ook gisteravond. Pas om 1.30u, toen madame moe was en wou gaan slapen, herinnerde ze zich dat er moest afgewassen worden. Snel graaide ze in de doos met afwassnoepjes – van die blokjes met een bolletje in, weet je wel? Maar ze bleef graaien en had nog uren kunnen graaien, want de doos was leeg. Gelukkig was ze bij de vooruitziende vrouw geweest. Onder de lege doos stond een volle. Chagrijnig – want ze wou gaan slapen - scheurde ze de nieuwe doos open. De bovenste flap kwam er helemaal af. Ze zwierde de flap op tafel en in een poep en een scheet had ze een afwassnoepje open geprutst en in de afwasmachine gelegd. Draai, klik! De wasmachine werkte. Zij ging slapen.

’s Anderendaags. Madame begon zoals steeds haar ochtendritueel met een koffietje en daarna ging ze opruimen. Wat lag dat kartonnetje daar te doen? Ah ja! Dat was de flap van die nieuwe doos afwassnoepjes. Tiens! Er stond vanalles op gedrukt! Madame las: “Gebruik bij elke wasbeurt en op elke temperatuur. Ook verkrijgbaar als poeder en gel.” … Gel?! Vaatwasmiddel voor de vaatwasser als gel?! Ze begon onraad te ruiken. Even later werd het duidelijk. Op die nieuwe doos “snoepjes” stond in magistrale letters: Calgon. Stomme trut! Ze had de afwas gedaan met ontkalker! Ze repte zich naar de afwasmachine. En wonder boven wonder: de afwas was pico bello. Geen spoortje vuil te bekennen. De glazen fonkelden zelfs extra schoon.

 “Wat nu met die hoop Calgon?”, vroeg ze aan mijnheer.

Zijn lakonieke antwoord was: “Tussen de boterham leggen?”

30-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

’t Is zowat een jaar geleden dat mijnheer en madame nog op vakantie geweest zijn. Hoog tijd om weer eens een uitje te plannen. Over het land van bestemming waren ze het vorige week al eens. Ze willen naar Polen en pakken het avontuurlijk aan: met de auto, zonder hotels te reserveren. De reis uitstippelen doen ze wel. Dat is trouwens een kolfje naar madame’s hand. Ze kroop vandaag achter de computer en reed met de Michelin routeplanner van België over Duitsland naar Polen, op zoek naar stadjes met bezienswaardigheden. De Duitse stad Dresden staat alvast op het programma. Dat was snel beslist. Informatie over Polen inwinnen lag iets moeilijker. Dat was met tong en vingers struikelen over woorden als: Kujawskopomorskie, Świętokrzyskie en Piotrków Trybunalski. Na de online speurtocht van vandaag denkt madame dat ze toch beter alleen gemakkelijk uit te spreken steden bezoeken, zoals Lodz en Lublin. Kwestie van aan de reis geen verstuikte tong over te houden. Hoe dan ook, het internet reisje van vandaag deed haar kwijlen. De op til staande reis naar Polen wordt ongetwijfeld memorabel.

28-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Madame ging voor het eerst babysitten bij de kindjes van Simon - en sedert hij de partner van Draakje is ook de kindjes van Draakje. Haar eerste contact met Flupke (1,5 jaar) was niet veelbelovend. Toen madame binnenkwam, zat hij in de kinderstoel een boterhammetje te peuzelen. Meteen draaide hij een kwartslag rechts. Hij gunde madame geen blik, wel een lange lip. Met Kwik (4 jaar) daarentegen klikte het meteen. Hij lachte en kwebbelde. Maar madame moest die voormiddag enkel op Flupke passen. Draakje moest naar de tandarts en Kwik zou met zijn papa meegaan naar de voetbal. Ze hoopte dat Flupke snel ontdooide, zodat ze er een kinderlijk gezellige voormiddag van kon maken.

Het moment dat de thuisverlaters vertrokken was bijna aangebroken. Plots zei Kwik: “Ik ga niet mee met papa. Ik blijf bij oma.” … Oma… Madame stond perplex. Draakje en Simon keken elkaar verwonderd aan. Zo spontaan en onverwacht ‘oma’ genoemd worden… Het deed wel wat. En ja, Kwik mocht blijven. Twee bengeltjes oppassen zou wel wat meer energie vragen, maar madame voelde er zich klaar voor. Voor vertrek zei Simon nog: “Zou je me willen sms-en wanneer Flupke gestopt is met wenen? Als ik vertrek, weent hij altijd zo hartstochtelijk. Ik voel me pas goed als ik weet dat hij niet meer weent.”  O jee! Flupke moest haar (nog) niet en nu dat nog! Maar goed, ze zou zich naar best vermogen van haar taak kwijten. Kwik zwierde zijn jasje uit en palmde “oma” meteen in. Flupke keek toe. Eerst verwonderd, kort daarop geïnteresseerd. Draakje en Simon vertrokken, zeiden nog “dag kindjes”, maar beide kadetjes gingen geamuseerd op in de plannetjes van hun nieuwe oma. Een kwartiertje later sms-te madame: “Flupke hft nog steeds niet geweend.”

Die twee schatjes entertainen was best vermoeiend. Plaatjes kleuren en een verhaaltje vertellen ging nog. Maar toen het speelgoed bovengehaald werd, vereiste het terdege organisatietalent. Flupke was soms nog te klein om mee te spelen. Maar madame wou hem niet uitsluiten. Kwik moest maar leren om in spelletjes zijn broertje te tolereren. “Om beurt” gold ook voor Flupke, ook al flikkerde die soms de hele rataplan naar beneden. Het allerliefste moment was toen Flupke naar een grote oplegger wees en prevelde:  “oma, auto”.

Een half uurtje nadat Draakje en Simon thuis gekomen waren, vertrok madame huiswaarts – naar de man die nog wist dat hij bij een oma slaapt.

27-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Om de voetbalclub van Simon te steunen, gingen mijnheer en madame gisteravond quizzen. Bij voorgaande gelegenheidsquizzen schommelde hun score van middenmoot tot staartje. Maar deze keer hadden ze versterking van: Miek de varia-specialiste, Cook de sport- en muziekkenner, Broer de Bijbeldeskundige en Schoonzus de allround expert. Zouden ze deze keer in de voorste gelederen van het klassement geraken?

Het ergerlijke bij deze quiz was dat elk antwoord meteen opgehaald werd. Tijd om na te denken bij “Wacht! Ik weet het! Maar ik kan er niet direct opkomen!” kon dus niet. Irritant voor de vier oudere geheugens van de ploeg. Senioren weten doorgaans wel wat, maar het kolkt er niet meteen uit, het sijpelt binnen. Dat resulteerde in nogal wat puntenverlies. Toch brachten ze het er niet zo slecht van af. De 10^de plaats op 32 deelnemers. Daar waren ze best gelukkig mee.

26-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Bij de post was een brief van de Makro. Geen reclame. Wel een schrijven om te melden dat het bijna twee jaar geleden was dat er met de Makro-kaart nog aankopen verricht waren en dat ze zou vervallen indien er voor 1 april geen aankopen mee gebeurden. Vervelend nieuws, want een Makro-kaart vast krijgen is geen sinecure. Al zou je dat niet zeggen als je ziet hoeveel volk er rondloopt. Madame pakte de koe bij de horens. Ze weet bij ondervinding, dat bij horizontaal klassement en een “Ah ja! Dat moeten we nog eens doen.” de zaak doodleuk vergeten wordt. Ze besloot meteen in de Makro een pak wc-papier te gaan kopen.

Sedert eergisteren begint madame gelijkenissen te vertonen met Dracula. Hou bij deze openingszin je fantasie nog even in toom. Ze eet nog knoflook en mijnheers keel is nog ongeschonden. In een doodskist slapen doet ze ook niet, daarvoor is het verwarmd waterbed te comfortabel. Ze heeft alleen een vampierenuitstraling. Het wit van haar linkeroog is nl. van binnenhoek tot midden bloeddoorlopen. Een mogelijke mutatie naar vampier testen, door een foto te nemen van haar spiegelbeeld, kan ze voorlopig niet. De display van haar kodakske is nog steeds niet hersteld.  Al komt daar schot in. Gisteren heeft ze bij ebay op een nieuwe display geboden. Nog één dag te gaan. Inmiddels laat ze het bloed kruipen waar het kruipen wil. Ze heeft er geen last van. ’t Is alleen een monsterlijk zicht. Ze houdt wel de evolutie in ’t oog. Zodra ze merkt dat haar hoektanden beginnen te groeien, gaat ze naar de dokter.

24-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Madame stond bij de apotheker te wachten op een magistrale bereiding. Een man met een tweejarige kleuter op de arm kwam binnen. Toen hij door de apothekersassistente geholpen werd, zette hij de kleuter neer met de klassieke uitspraak: “Nergens aankomen, hè meisje!”  Maar zoals de meeste kleuters kwam het meisje wel ergens aan. In de apotheek stond namelijk een grote houten constructie waarop een houten bal de wetten van de zwaartekracht illustreert. Leg je een bal bovenaan, dan rolt die van schuine plank op schuine plank tot helemaal beneden. Terwijl haar papa met de ziekenbriefjes doende was, pakte het meisje de bal en wierp hem op de grond. ’t Was grappig om zien hoe ontgoocheld ze keek omdat de bal niet stuiterde. De dof bonkende bal had de papa opgeschrikt. “Nee meisje! Nergens aankomen!” Hij raapte de bal op en legde hem naast de andere bal onderaan in het toestel. Madame had in ’t snuitje dat die papa niet wist dat het toestel er speciaal gezet was voor grijpgrage kinderhandjes. Ze nam de bal en nodigde het kleintje uit om te kijken. “Kijk! Wat doet die bal nu? Oh!”  Gefascineerd volgde het meisje de afdaling van de bal. Vanuit haar linkerooghoek zag madame dat ook haar papa verwonderd naar de rollende bal stond te kijken.J Madame demonstreerde het nog eens en liet dan het meisje zelf de bal op de bovenste plank leggen. Wat een lol! Toen mijnheer bediend was, nam hij het meisje weer op de arm en vroeg haar: “Zeg nu maar eens dag, madame!” Het meisje keek hem beduusd aan, alsof ze wou vragen: “Wàt moet ik zeggen?”  Dan keek ze naar madame. Madame wuifde en zei: “Dada!” Het meisje glimlachte allerliefst en kirde: “Dada!”

Madame reageert dikwijls spontaan. Maar dit tafereeltje was waarschijnlijk een onderbewuste prelude op aanstaande zaterdag. Dan gaat ze voor het eerst babysitten ten huize Simon en Draakje. Maar daarover later meer.

23-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Gisteravond, na een filet pur au poivre met kroketjes, leunde madame voldaan tegen de rugleuning van haar stoel. Plots begon mijnheer te monkelen: “Is dat een puntdracht of valt je T-shirt zo?”  Verschrikt greep madame naar de uitstulping die inderdaad rond de maagstreek te zien was. Ze drukte er een paar keer op, maar de bobbel bleef. “Tja” zei ze snel,  “ik heb een dikke maag. Al van toen ik klein was.” Madame is nooit een slanke den geweest, maar zoals haar maag nu uitpuilde… Toen mijnheer voor tv zat, voelde ze stiekem hoe het met de vetrolletjes van haar lende was. Santa Maria! Die waren ook uitgezet! Wat ze schalks haar “poignées d’amour” noemde, waren geen handvatjes meer maar stevige zwaardgevesten. De oorzaak was niet ver te zoeken: weinig beweging, zwaar tafelen, zelfgebakken brood met roomboter, amaretto… Daar moet iets aan gedaan worden. Maar dan met mondjesmaat. Niet te veel verstervingen ineens. Vandaag minder eten. Morgen meer bewegen. Dat moet te doen zijn. Want ook al neemt mijnheer haar zoals ze is, haar eigenste goed gevoel is belangrijk. Binnen een paar maanden moeten die plompe rollen weer liefdeshandvatjes zijn.

22-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Soep brouwen is niet echt madame’s geliefde bezigheid. Ze maakt wel eens soep. Heel lekkere soep zelfs, maar slechts heel af en toe. Er kunnen weken, maanden voorbijgaan zonder dat er zelf bereide soep op tafel komt. Mijnheer tilt daar niet aan. In de week eet hij zijn warme maaltijd op ’t werk. En in ’t weekend tovert madame een van zijn lievelingsgerechten op tafel. Soep koken hoeft dus niet echt. Vorige week liet mijnheer evenwel horen dat hij zin had in erwtensoep. Met zo’n rotweer kan erwtensoep inderdaad een geneugte zijn. Maar madame liet zijn opmerking voor wat ze was. Als ze goesting had, zou ze wel eens erwtensoep maken. Dit weekend begon mijnheer weer over erwtensoep. Met dit grote verschil: hij ging zelf erwtensoep maken! Hij meende het!  Mijnheer en madame reden gezellig samen naar de superette, kochten spliterwten, gerookt spek, rookworst, een hammetje enz. En mijnheer begon te koken.

Madame vindt het super dat mijnheer zich eens over het eten ontfermt. Ze ervaart het als pure verwennerij. En als dan de erwtensoep nog overheerlijk smaakt, is de voldoening compleet. Mijnheers erwtensoep was heerlijk. Ze smaakte nostalgisch naar de lekkere, stevige snert die madame’s moeder destijds klaarmaakte. Madame at drie opgehoopte borden soep en was gelukkig.

21-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Madame heeft zich met Flash in nesten gewerkt. Haar studieboeken over Flash 5 dateren van het jaar 2000. Voor een gewoon boek is dat redelijk recent. Maar voor een computerhandboek is dat prehistorisch  - al voldoet het wel voor de basis, hoor. Want na Flash 5 kwam Flash 6 en 7 en nu is er 8. Madame was dus oudheidkunde aan ’t studeren. Tot die vaststelling kwam ze zo’n 14 dagen geleden. En wat deed ze? Ze ging on line op zoek, vond en downloadde Flash 8 voor een proefperiode van 30 dagen. Na 30 dagen is die software foetsjie. Inmiddels heeft ze er twee weken mee gespeeld en langzamerhand groeide haar enthousiasme over de zoveel meer mogelijkheden én de gebruiksvriendelijkheid van Flash 8. Ze creëerde er schitterende dingen mee. Maar nu zit ze met een probleem. Als ze die schitterende dingen wil gebruiken en later kunnen aanpassen, heeft ze Flash 8 nodig. Maar die software is zo pijnlijk duur. 700 euro. Voor een speeltje! Ze kan natuurlijk verder spelen met Flash 5. Maar als je gewoon bent van met een auto te rijden, zie je er wel tegenop om terug op een autoped te stappen. Madame is in dubio. To Flash 5 or to Flash 8 that’s the question.  

21-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

’tt Is een laatte blog. Maar er moestt eerstt ietts gebeuren vooraleer madame rapportt kon uitbrengen. De dag was flauwttjes. Hett vermelden niet waard. Pas ttoen mijnheer tthuis was, kwam er leven in de brouwerij.

Na een lange ttv-avond – langer dan gewoonlijk, wantt ze volgen “Vuurzee” – werd er getaptt. Mijnheer verkneukelde zich bij een oude Lagavulin; madame veroorloofde zich een amarettoottje. Ze ttrokken met hun drankjes naar de ‘recreattieruimtte’ (watt klinktt datt voornaam, zeg!). Ieder zetttte zich voor zijn eigenstte computer. Watt niett wil zeggen datt ieder voor zich aan zijn/haar scherm gekluistterd is. Nee, nee! Ook dan wordtt er gecommuniceerd. De ene hoeftt maar “shitt!” te zeggen en de andere is een en al oor.

Madame was vandaag de eerstte die “shitt!” zei. Deze keer niett omdatt er ietts misliep mett hett computteren. Ze had haar borrelttje amaretttto opgepaktt, wou het naar de mond brengen, maar bleef met de pink achtter de draad van de headsett hangen. Een flinke geutt amaretttto plensde op hett bureau. (Gelukkig niett op hett keyboard. Al zou het niett de eerstte keer zijn dat ze een keyboard moett uitteenhalen en ieder ttoettsje afwassen omdat ze er op gemorstt had.) Hett bureau, een onderlegger, hett glas en haar handen plaktten stroperig. Bij haar “shitt!” had mijnheer al gereageerd.

“Watt is er?” vroeg hij.

“’k Heb gemorstt.” zei madame.

“Weeral! Maar mijn smospotttteke toch! Zal ik een vaattdoek halen?” Mijnheer is alttijd voorkomend.

Hij haalde een vochttig vaattdoek en binnen de korttstte ttijd was het boelttje gepoettstt. Alhoewel… die TT lijktt ttoch nog tte plakken…

20-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Vanwege het brute stormgeweld bleef madame lekker binnen vandaag. Gezellig met Flash spelen.  Als ze opkeek, zag ze buiten de wolken voorbijvliegen als draken die zich repten om de Harry Pottertrein nog te halen. Alles boog en vloog voor de wind. Dan rilde ze even en genoot daarna extra van de luxe te mogen thuisblijven. Maar ’s avonds kwam Woefke om haar avondwandeling bedelen. Madame probeerde haar gezeur te negeren. Maar dat beest kan zaniken! Onophoudelijk pathetisch triest piepen, tot madame zich schuldig voelt en toch haar jas aantrekt. 

De straat was verlaten. De wind was nog altijd kwaad, beukte overal tegenaan. Hekken rammelden. Bomen zwiepten. In een pyloon zaten a.h.w. tien spoken tegelijk “hoe-hoe” te roepen. Woefke vond het plezant. Met wapperende flaporen huppelde ze door de straat. Er lag heel wat om te besnuffelen. Allemaal nieuwe dingen die de wind had meegebracht. Takken, een grote toef bloemen, ja zelfs een strandbal. Opeens schoot Woefke naar een haag. Ze snuffelde er in tot alleen haar gat nog te zien was. Madame snokte even met de leiband en prompt zette Woefke het op een lopen. Ze was niet meer te houden. Ze wou naar huis. Had ze ergens een schrik van gepakt? Thuis gekomen dook Woefke recht onder tafel. Ze knabbelde ergens op. Er kraakten botten. Had ze verdorie een dood beestje meegebracht! Een uit het nest gewaaide vogel? Of een muis die door de wind tegen een boom gesmakt was? We zullen het nooit weten. Want voor mijnheer en madame konden ingrijpen was de buit opgepeuzeld.

18-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Hoe een dubbeltje soms rollen kan. Een bloglezer, en tegelijk broer van buurman Antoon, had madame naar aanleiding van haar blogjes gecontacteerd. Hij schrijft zelf korte verhalen enzo en had madame gevraagd om zijn schrijfsels eens in te zien. Het ene mailtje bracht het andere mee en uiteindelijk maakten ze een afspraak om bij madame thuis zijn pennenvruchten eens onder de loep te nemen.

Nu lijkt het waarschijnlijk dat madame een schooljuf is of was. Nee, hoor. Ze was er misschien wel voor in de wieg gelegd, maar een pedante Nederlander - “WIJ intellectuelen” was zijn geliefde openingszin - vond van niet. Eén jaar heeft madame regentaat gelopen. En veel plezier gemaakt. Ze was een studentikoze studente. Haar grappen en grollen vielen echter niet in de smaak van de Hollandse leraar Nederlands. Grapjassen pasten niet in zijn fine fleur. Hij kweekte deftige leerkrachten, elitaire dames. Madame paste niet in zijn plaatje. Hij buisde haar in het eindexamen en in het herexamen. (Of had ze toch te veel dt-fouten gemaakt? J) Bye bye regentaat!

De “les” met Antoons broer was gezellig. Een bakje koffie erbij en maar bomen over stijl, A.N., intriges, ups & downs, tijdsverloop enz.  Heerlijk zo twee uurtjes palaveren over mutuele interesses. Ook al was madame de rol van “juf” bedeeld, zij heeft er zeker zoveel van opgestoken als Antoons broer. O.a. dat niet alle Vlaams talent op tv komt.  Waarschijnlijk zwaait ook daar een pedante kwast de scepter. Ene die zegt: “WIJ sekteleden”…

17-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame