Bij mijnheer en madame doet de vaatwasser de afwas. Meestal na 22u, op nachttarief. Al is het niet altijd gemakkelijk om na 22u te beseffen dat er moet afgewassen worden. Dan is het recreatietijd, voor tv of aan de computer. Huishoudelijke besognes zijn dan onbestaande. Zo ook gisteravond. Pas om 1.30u, toen madame moe was en wou gaan slapen, herinnerde ze zich dat er moest afgewassen worden. Snel graaide ze in de doos met afwassnoepjes – van die blokjes met een bolletje in, weet je wel? Maar ze bleef graaien en had nog uren kunnen graaien, want de doos was leeg. Gelukkig was ze bij de vooruitziende vrouw geweest. Onder de lege doos stond een volle. Chagrijnig – want ze wou gaan slapen - scheurde ze de nieuwe doos open. De bovenste flap kwam er helemaal af. Ze zwierde de flap op tafel en in een poep en een scheet had ze een afwassnoepje open geprutst en in de afwasmachine gelegd. Draai, klik! De wasmachine werkte. Zij ging slapen.

’s Anderendaags. Madame begon zoals steeds haar ochtendritueel met een koffietje en daarna ging ze opruimen. Wat lag dat kartonnetje daar te doen? Ah ja! Dat was de flap van die nieuwe doos afwassnoepjes. Tiens! Er stond vanalles op gedrukt! Madame las: “Gebruik bij elke wasbeurt en op elke temperatuur. Ook verkrijgbaar als poeder en gel.” … Gel?! Vaatwasmiddel voor de vaatwasser als gel?! Ze begon onraad te ruiken. Even later werd het duidelijk. Op die nieuwe doos “snoepjes” stond in magistrale letters: Calgon. Stomme trut! Ze had de afwas gedaan met ontkalker! Ze repte zich naar de afwasmachine. En wonder boven wonder: de afwas was pico bello. Geen spoortje vuil te bekennen. De glazen fonkelden zelfs extra schoon.

 “Wat nu met die hoop Calgon?”, vroeg ze aan mijnheer.

Zijn lakonieke antwoord was: “Tussen de boterham leggen?”

30-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

’t Is zowat een jaar geleden dat mijnheer en madame nog op vakantie geweest zijn. Hoog tijd om weer eens een uitje te plannen. Over het land van bestemming waren ze het vorige week al eens. Ze willen naar Polen en pakken het avontuurlijk aan: met de auto, zonder hotels te reserveren. De reis uitstippelen doen ze wel. Dat is trouwens een kolfje naar madame’s hand. Ze kroop vandaag achter de computer en reed met de Michelin routeplanner van België over Duitsland naar Polen, op zoek naar stadjes met bezienswaardigheden. De Duitse stad Dresden staat alvast op het programma. Dat was snel beslist. Informatie over Polen inwinnen lag iets moeilijker. Dat was met tong en vingers struikelen over woorden als: Kujawskopomorskie, Świętokrzyskie en Piotrków Trybunalski. Na de online speurtocht van vandaag denkt madame dat ze toch beter alleen gemakkelijk uit te spreken steden bezoeken, zoals Lodz en Lublin. Kwestie van aan de reis geen verstuikte tong over te houden. Hoe dan ook, het internet reisje van vandaag deed haar kwijlen. De op til staande reis naar Polen wordt ongetwijfeld memorabel.

28-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Madame ging voor het eerst babysitten bij de kindjes van Simon - en sedert hij de partner van Draakje is ook de kindjes van Draakje. Haar eerste contact met Flupke (1,5 jaar) was niet veelbelovend. Toen madame binnenkwam, zat hij in de kinderstoel een boterhammetje te peuzelen. Meteen draaide hij een kwartslag rechts. Hij gunde madame geen blik, wel een lange lip. Met Kwik (4 jaar) daarentegen klikte het meteen. Hij lachte en kwebbelde. Maar madame moest die voormiddag enkel op Flupke passen. Draakje moest naar de tandarts en Kwik zou met zijn papa meegaan naar de voetbal. Ze hoopte dat Flupke snel ontdooide, zodat ze er een kinderlijk gezellige voormiddag van kon maken.

Het moment dat de thuisverlaters vertrokken was bijna aangebroken. Plots zei Kwik: “Ik ga niet mee met papa. Ik blijf bij oma.” … Oma… Madame stond perplex. Draakje en Simon keken elkaar verwonderd aan. Zo spontaan en onverwacht ‘oma’ genoemd worden… Het deed wel wat. En ja, Kwik mocht blijven. Twee bengeltjes oppassen zou wel wat meer energie vragen, maar madame voelde er zich klaar voor. Voor vertrek zei Simon nog: “Zou je me willen sms-en wanneer Flupke gestopt is met wenen? Als ik vertrek, weent hij altijd zo hartstochtelijk. Ik voel me pas goed als ik weet dat hij niet meer weent.”  O jee! Flupke moest haar (nog) niet en nu dat nog! Maar goed, ze zou zich naar best vermogen van haar taak kwijten. Kwik zwierde zijn jasje uit en palmde “oma” meteen in. Flupke keek toe. Eerst verwonderd, kort daarop geïnteresseerd. Draakje en Simon vertrokken, zeiden nog “dag kindjes”, maar beide kadetjes gingen geamuseerd op in de plannetjes van hun nieuwe oma. Een kwartiertje later sms-te madame: “Flupke hft nog steeds niet geweend.”

Die twee schatjes entertainen was best vermoeiend. Plaatjes kleuren en een verhaaltje vertellen ging nog. Maar toen het speelgoed bovengehaald werd, vereiste het terdege organisatietalent. Flupke was soms nog te klein om mee te spelen. Maar madame wou hem niet uitsluiten. Kwik moest maar leren om in spelletjes zijn broertje te tolereren. “Om beurt” gold ook voor Flupke, ook al flikkerde die soms de hele rataplan naar beneden. Het allerliefste moment was toen Flupke naar een grote oplegger wees en prevelde:  “oma, auto”.

Een half uurtje nadat Draakje en Simon thuis gekomen waren, vertrok madame huiswaarts – naar de man die nog wist dat hij bij een oma slaapt.

27-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Om de voetbalclub van Simon te steunen, gingen mijnheer en madame gisteravond quizzen. Bij voorgaande gelegenheidsquizzen schommelde hun score van middenmoot tot staartje. Maar deze keer hadden ze versterking van: Miek de varia-specialiste, Cook de sport- en muziekkenner, Broer de Bijbeldeskundige en Schoonzus de allround expert. Zouden ze deze keer in de voorste gelederen van het klassement geraken?

Het ergerlijke bij deze quiz was dat elk antwoord meteen opgehaald werd. Tijd om na te denken bij “Wacht! Ik weet het! Maar ik kan er niet direct opkomen!” kon dus niet. Irritant voor de vier oudere geheugens van de ploeg. Senioren weten doorgaans wel wat, maar het kolkt er niet meteen uit, het sijpelt binnen. Dat resulteerde in nogal wat puntenverlies. Toch brachten ze het er niet zo slecht van af. De 10^de plaats op 32 deelnemers. Daar waren ze best gelukkig mee.

26-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Bij de post was een brief van de Makro. Geen reclame. Wel een schrijven om te melden dat het bijna twee jaar geleden was dat er met de Makro-kaart nog aankopen verricht waren en dat ze zou vervallen indien er voor 1 april geen aankopen mee gebeurden. Vervelend nieuws, want een Makro-kaart vast krijgen is geen sinecure. Al zou je dat niet zeggen als je ziet hoeveel volk er rondloopt. Madame pakte de koe bij de horens. Ze weet bij ondervinding, dat bij horizontaal klassement en een “Ah ja! Dat moeten we nog eens doen.” de zaak doodleuk vergeten wordt. Ze besloot meteen in de Makro een pak wc-papier te gaan kopen.

Sedert eergisteren begint madame gelijkenissen te vertonen met Dracula. Hou bij deze openingszin je fantasie nog even in toom. Ze eet nog knoflook en mijnheers keel is nog ongeschonden. In een doodskist slapen doet ze ook niet, daarvoor is het verwarmd waterbed te comfortabel. Ze heeft alleen een vampierenuitstraling. Het wit van haar linkeroog is nl. van binnenhoek tot midden bloeddoorlopen. Een mogelijke mutatie naar vampier testen, door een foto te nemen van haar spiegelbeeld, kan ze voorlopig niet. De display van haar kodakske is nog steeds niet hersteld.  Al komt daar schot in. Gisteren heeft ze bij ebay op een nieuwe display geboden. Nog één dag te gaan. Inmiddels laat ze het bloed kruipen waar het kruipen wil. Ze heeft er geen last van. ’t Is alleen een monsterlijk zicht. Ze houdt wel de evolutie in ’t oog. Zodra ze merkt dat haar hoektanden beginnen te groeien, gaat ze naar de dokter.

24-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Madame stond bij de apotheker te wachten op een magistrale bereiding. Een man met een tweejarige kleuter op de arm kwam binnen. Toen hij door de apothekersassistente geholpen werd, zette hij de kleuter neer met de klassieke uitspraak: “Nergens aankomen, hè meisje!”  Maar zoals de meeste kleuters kwam het meisje wel ergens aan. In de apotheek stond namelijk een grote houten constructie waarop een houten bal de wetten van de zwaartekracht illustreert. Leg je een bal bovenaan, dan rolt die van schuine plank op schuine plank tot helemaal beneden. Terwijl haar papa met de ziekenbriefjes doende was, pakte het meisje de bal en wierp hem op de grond. ’t Was grappig om zien hoe ontgoocheld ze keek omdat de bal niet stuiterde. De dof bonkende bal had de papa opgeschrikt. “Nee meisje! Nergens aankomen!” Hij raapte de bal op en legde hem naast de andere bal onderaan in het toestel. Madame had in ’t snuitje dat die papa niet wist dat het toestel er speciaal gezet was voor grijpgrage kinderhandjes. Ze nam de bal en nodigde het kleintje uit om te kijken. “Kijk! Wat doet die bal nu? Oh!”  Gefascineerd volgde het meisje de afdaling van de bal. Vanuit haar linkerooghoek zag madame dat ook haar papa verwonderd naar de rollende bal stond te kijken.J Madame demonstreerde het nog eens en liet dan het meisje zelf de bal op de bovenste plank leggen. Wat een lol! Toen mijnheer bediend was, nam hij het meisje weer op de arm en vroeg haar: “Zeg nu maar eens dag, madame!” Het meisje keek hem beduusd aan, alsof ze wou vragen: “Wàt moet ik zeggen?”  Dan keek ze naar madame. Madame wuifde en zei: “Dada!” Het meisje glimlachte allerliefst en kirde: “Dada!”

Madame reageert dikwijls spontaan. Maar dit tafereeltje was waarschijnlijk een onderbewuste prelude op aanstaande zaterdag. Dan gaat ze voor het eerst babysitten ten huize Simon en Draakje. Maar daarover later meer.

23-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Gisteravond, na een filet pur au poivre met kroketjes, leunde madame voldaan tegen de rugleuning van haar stoel. Plots begon mijnheer te monkelen: “Is dat een puntdracht of valt je T-shirt zo?”  Verschrikt greep madame naar de uitstulping die inderdaad rond de maagstreek te zien was. Ze drukte er een paar keer op, maar de bobbel bleef. “Tja” zei ze snel,  “ik heb een dikke maag. Al van toen ik klein was.” Madame is nooit een slanke den geweest, maar zoals haar maag nu uitpuilde… Toen mijnheer voor tv zat, voelde ze stiekem hoe het met de vetrolletjes van haar lende was. Santa Maria! Die waren ook uitgezet! Wat ze schalks haar “poignées d’amour” noemde, waren geen handvatjes meer maar stevige zwaardgevesten. De oorzaak was niet ver te zoeken: weinig beweging, zwaar tafelen, zelfgebakken brood met roomboter, amaretto… Daar moet iets aan gedaan worden. Maar dan met mondjesmaat. Niet te veel verstervingen ineens. Vandaag minder eten. Morgen meer bewegen. Dat moet te doen zijn. Want ook al neemt mijnheer haar zoals ze is, haar eigenste goed gevoel is belangrijk. Binnen een paar maanden moeten die plompe rollen weer liefdeshandvatjes zijn.

22-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Soep brouwen is niet echt madame’s geliefde bezigheid. Ze maakt wel eens soep. Heel lekkere soep zelfs, maar slechts heel af en toe. Er kunnen weken, maanden voorbijgaan zonder dat er zelf bereide soep op tafel komt. Mijnheer tilt daar niet aan. In de week eet hij zijn warme maaltijd op ’t werk. En in ’t weekend tovert madame een van zijn lievelingsgerechten op tafel. Soep koken hoeft dus niet echt. Vorige week liet mijnheer evenwel horen dat hij zin had in erwtensoep. Met zo’n rotweer kan erwtensoep inderdaad een geneugte zijn. Maar madame liet zijn opmerking voor wat ze was. Als ze goesting had, zou ze wel eens erwtensoep maken. Dit weekend begon mijnheer weer over erwtensoep. Met dit grote verschil: hij ging zelf erwtensoep maken! Hij meende het!  Mijnheer en madame reden gezellig samen naar de superette, kochten spliterwten, gerookt spek, rookworst, een hammetje enz. En mijnheer begon te koken.

Madame vindt het super dat mijnheer zich eens over het eten ontfermt. Ze ervaart het als pure verwennerij. En als dan de erwtensoep nog overheerlijk smaakt, is de voldoening compleet. Mijnheers erwtensoep was heerlijk. Ze smaakte nostalgisch naar de lekkere, stevige snert die madame’s moeder destijds klaarmaakte. Madame at drie opgehoopte borden soep en was gelukkig.

21-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Madame heeft zich met Flash in nesten gewerkt. Haar studieboeken over Flash 5 dateren van het jaar 2000. Voor een gewoon boek is dat redelijk recent. Maar voor een computerhandboek is dat prehistorisch  - al voldoet het wel voor de basis, hoor. Want na Flash 5 kwam Flash 6 en 7 en nu is er 8. Madame was dus oudheidkunde aan ’t studeren. Tot die vaststelling kwam ze zo’n 14 dagen geleden. En wat deed ze? Ze ging on line op zoek, vond en downloadde Flash 8 voor een proefperiode van 30 dagen. Na 30 dagen is die software foetsjie. Inmiddels heeft ze er twee weken mee gespeeld en langzamerhand groeide haar enthousiasme over de zoveel meer mogelijkheden én de gebruiksvriendelijkheid van Flash 8. Ze creëerde er schitterende dingen mee. Maar nu zit ze met een probleem. Als ze die schitterende dingen wil gebruiken en later kunnen aanpassen, heeft ze Flash 8 nodig. Maar die software is zo pijnlijk duur. 700 euro. Voor een speeltje! Ze kan natuurlijk verder spelen met Flash 5. Maar als je gewoon bent van met een auto te rijden, zie je er wel tegenop om terug op een autoped te stappen. Madame is in dubio. To Flash 5 or to Flash 8 that’s the question.  

21-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

’tt Is een laatte blog. Maar er moestt eerstt ietts gebeuren vooraleer madame rapportt kon uitbrengen. De dag was flauwttjes. Hett vermelden niet waard. Pas ttoen mijnheer tthuis was, kwam er leven in de brouwerij.

Na een lange ttv-avond – langer dan gewoonlijk, wantt ze volgen “Vuurzee” – werd er getaptt. Mijnheer verkneukelde zich bij een oude Lagavulin; madame veroorloofde zich een amarettoottje. Ze ttrokken met hun drankjes naar de ‘recreattieruimtte’ (watt klinktt datt voornaam, zeg!). Ieder zetttte zich voor zijn eigenstte computer. Watt niett wil zeggen datt ieder voor zich aan zijn/haar scherm gekluistterd is. Nee, nee! Ook dan wordtt er gecommuniceerd. De ene hoeftt maar “shitt!” te zeggen en de andere is een en al oor.

Madame was vandaag de eerstte die “shitt!” zei. Deze keer niett omdatt er ietts misliep mett hett computteren. Ze had haar borrelttje amaretttto opgepaktt, wou het naar de mond brengen, maar bleef met de pink achtter de draad van de headsett hangen. Een flinke geutt amaretttto plensde op hett bureau. (Gelukkig niett op hett keyboard. Al zou het niett de eerstte keer zijn dat ze een keyboard moett uitteenhalen en ieder ttoettsje afwassen omdat ze er op gemorstt had.) Hett bureau, een onderlegger, hett glas en haar handen plaktten stroperig. Bij haar “shitt!” had mijnheer al gereageerd.

“Watt is er?” vroeg hij.

“’k Heb gemorstt.” zei madame.

“Weeral! Maar mijn smospotttteke toch! Zal ik een vaattdoek halen?” Mijnheer is alttijd voorkomend.

Hij haalde een vochttig vaattdoek en binnen de korttstte ttijd was het boelttje gepoettstt. Alhoewel… die TT lijktt ttoch nog tte plakken…

20-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Vanwege het brute stormgeweld bleef madame lekker binnen vandaag. Gezellig met Flash spelen.  Als ze opkeek, zag ze buiten de wolken voorbijvliegen als draken die zich repten om de Harry Pottertrein nog te halen. Alles boog en vloog voor de wind. Dan rilde ze even en genoot daarna extra van de luxe te mogen thuisblijven. Maar ’s avonds kwam Woefke om haar avondwandeling bedelen. Madame probeerde haar gezeur te negeren. Maar dat beest kan zaniken! Onophoudelijk pathetisch triest piepen, tot madame zich schuldig voelt en toch haar jas aantrekt. 

De straat was verlaten. De wind was nog altijd kwaad, beukte overal tegenaan. Hekken rammelden. Bomen zwiepten. In een pyloon zaten a.h.w. tien spoken tegelijk “hoe-hoe” te roepen. Woefke vond het plezant. Met wapperende flaporen huppelde ze door de straat. Er lag heel wat om te besnuffelen. Allemaal nieuwe dingen die de wind had meegebracht. Takken, een grote toef bloemen, ja zelfs een strandbal. Opeens schoot Woefke naar een haag. Ze snuffelde er in tot alleen haar gat nog te zien was. Madame snokte even met de leiband en prompt zette Woefke het op een lopen. Ze was niet meer te houden. Ze wou naar huis. Had ze ergens een schrik van gepakt? Thuis gekomen dook Woefke recht onder tafel. Ze knabbelde ergens op. Er kraakten botten. Had ze verdorie een dood beestje meegebracht! Een uit het nest gewaaide vogel? Of een muis die door de wind tegen een boom gesmakt was? We zullen het nooit weten. Want voor mijnheer en madame konden ingrijpen was de buit opgepeuzeld.

18-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Hoe een dubbeltje soms rollen kan. Een bloglezer, en tegelijk broer van buurman Antoon, had madame naar aanleiding van haar blogjes gecontacteerd. Hij schrijft zelf korte verhalen enzo en had madame gevraagd om zijn schrijfsels eens in te zien. Het ene mailtje bracht het andere mee en uiteindelijk maakten ze een afspraak om bij madame thuis zijn pennenvruchten eens onder de loep te nemen.

Nu lijkt het waarschijnlijk dat madame een schooljuf is of was. Nee, hoor. Ze was er misschien wel voor in de wieg gelegd, maar een pedante Nederlander - “WIJ intellectuelen” was zijn geliefde openingszin - vond van niet. Eén jaar heeft madame regentaat gelopen. En veel plezier gemaakt. Ze was een studentikoze studente. Haar grappen en grollen vielen echter niet in de smaak van de Hollandse leraar Nederlands. Grapjassen pasten niet in zijn fine fleur. Hij kweekte deftige leerkrachten, elitaire dames. Madame paste niet in zijn plaatje. Hij buisde haar in het eindexamen en in het herexamen. (Of had ze toch te veel dt-fouten gemaakt? J) Bye bye regentaat!

De “les” met Antoons broer was gezellig. Een bakje koffie erbij en maar bomen over stijl, A.N., intriges, ups & downs, tijdsverloop enz.  Heerlijk zo twee uurtjes palaveren over mutuele interesses. Ook al was madame de rol van “juf” bedeeld, zij heeft er zeker zoveel van opgestoken als Antoons broer. O.a. dat niet alle Vlaams talent op tv komt.  Waarschijnlijk zwaait ook daar een pedante kwast de scepter. Ene die zegt: “WIJ sekteleden”…

17-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Het is zover! De aanhouder heeft gewonnen! Madame heeft het beet! Ze kan Flash-filmpjes maken! Wat niet wil zeggen dat ze al kan gaan solliciteren bij Disney of Pixar. Zo goed is ze nog niet. Maar, ze werkt toch al aan een ‘template’ voor een website. Omdat het gisteren niet wilde vlotten, zocht ze vandaag naar een manier om op een praktische manier Flash te leren. En wat deed ze? Ze downloadde een bestaande Flash-template en begon hem stukje voor stukje na te maken - alles zelf tekenen en animeren. In het voorbeeldfilmpje bestudeerde ze iedere sequentie. Met de theorie uit de handboeken voor ogen overwoog ze op welke manier ze een fragmentje moest tekenen en animeren. Layertje per layertje en met veel geduld kwam er schot in. Momenteel is ze aan haar twaalfde layer begonnen. In de living van madame zweven continu zuchten van verlichting. Ze snapt het! Ze kan het!

15-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Madame’s laatste kappersbezoek dateerde van een dikke twee maanden geleden. En dat was haar aan te zien. Haar kapsel wees naar alle windstreken, de kleur was een fletse mix van zwarte en witte peper en de fut was er uit. Hoog tijd dus voor een “grote kuis”. Eigenlijk had ze vorige dinsdag een afspraak bij de kapper. Maar wegens een overijverige darmflora heeft ze die afspraak toen moeten verschuiven.

Vandaag ging ze naar de kapper. Met gezonde darmen. Kappersbezoek én kapsel waren verrassend deze keer. Omdat madame natuurlijk golvend haar heeft, kan ze niet met de piekjesmode meedoen. Doet ze dat wel, dan heeft ze ’s anderendaags haar dat zich gedeeltelijk aan het kappersmodel houdt en een deel dat een eigen leven leidt. M.a.w. de coupe van een veelgebruikte wc-borstel. De kapper raadde haar aan om de natuur geen geweld aan te doen en het krullen te stimuleren. Madame zou er mooi mee staan. “Mooi zijn”, daar zwicht zelfs een madame op leeftijd voor. Prompt gaf ze de kapper carte blanche. Haar haar werd gewassen met krullenstimulerende shampoo, kreeg een pommade met hydrogenerende gel en bij het föhnen kwam er nog gymnastiek aan te pas ook. Madame moest de romp voorover buigen en met de kop naar de grond blijven hangen. De kapper zette een soort sonar op de föhn en kneep bij het drogen aanhoudend de krullen vast. Er zijn comfortabeler manieren om haar te drogen! Maar wie mooi wil wezen, moet een beetje afzien.

Toen de kapper zijn creatie voltooid had en madame in de spiegel keek, gaapte een overjarige Shirley Temple haar aan. Wat een krullenbol! Toen mijnheer thuis kwam, gaapte hij haar aan en zei: “bèèèèè”. En madame blaatte geinig terug.

15-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Als madame de bezigheden van deze zondag overloopt, duiken drie liedjes op. Ze blijven hangen, zoals weerbarstige pop-ups.

Wanneer ze aan mijnheer denkt, borrelt dit liedje op: ”He’s a maniac, maniac on the floor.” En dan vult madame aan: “Solves sudoku’s like he’s never done before.”  Mijnheer had vandaag een stevig sudoku-virus te pakken. Met kerst had hij een boek met sudoku puzzels gekregen. Vandaag speelde hij daar een marathon in. Was de ene af, begon hij aan de volgende. Tot hij er zowaar een stijve nek van kreeg. Voor de dirty minds onder de lezers: nee, andere lichaamsdelen versteven niet.

Wanneer madame haar eigen activiteiten verloopt, komt dit liedje boven: “Zij kon het flashen niet laten, zij flashte de godganse dag. Dat liep veel te veel in de gaten. Ho, ho, ho, ho, ho daar kwam narigheid van.” Ook hier voor de dirty minds: madame’s flashen heeft niets met exhibitonisme te maken, maar duidt op Macromedia Flash studeren en oefenen.

Het wil niet echt vlotten met Flash. Madame begrijpt de materie wel. En met cirkels en vierkanten lukt het al aardig. Maar als ze een tekeningetje naar eigen idee wil animeren, is binnen de korste tijd het flash-filmpje naar de filistijnen. Dan volgt een “f##k up”, geeft ze er twee minuten de brui aan en begint dan opnieuw terwijl ze grimmig “we shall overcome, we shall overcome…” tussen de tanden sist. Some day zal het lukken! Some day!

14-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Acht maanden lang heeft mijnheer zuinig genoten van de drie edele whisky’s die hij vorig jaar uit Schotland had meegebracht. Sedert vorige week zijn ze opgeconsumeerd. De leemte stoorde mijnheer. Nu had hij geen vloeibare snoepjes meer voor bijzondere momenten of om bezoekers mee te verwennen. En dus besloot hij het batig saldo van de milde giften voor zijn 60^ste verjaardag nog eens aan te spreken om zijn snoepjesbar aan te vullen.

In de drankencentrale stond een overweldigend assortiment whisky’s. Mijnheer straalde als Alibaba die de schat van de 40 rovers gevonden heeft. Al die flessen single malt waren een streling voor het oog – en sommige weldra een streling voor zijn tong. Na genoeglijk windowshoppen viel zijn keuze weer op de Queen onder de whisky’s: een 16 jaar oude rokerige Lagavulin met veel turf. Er stond nog een andere fles Lagavulin. Een double matured. M.a.w. whisky die in oude sherryvaten een tweede rijping gehad heeft. Mijnheers ogen straalden. Zou hij zich een follietje permitteren? “Maar ja!” zei madame, “waarom niet?”  Inmiddels was haar oog gevallen op een whisky waarvan ze de naam nauwelijks kan uitspreken: een Bunnahabhain. Dat was de distilleerderij die ze op whiskytoer in Schotland gemist hadden! Ze hadden het pad er naartoe wel gevonden. - Het woord “pad” is hier wel echt op zijn plaats. Het was een kilometerslange eenbaansweg die als een cakewalk door een desolaat landschap slingerde en uiteindelijk op duinen doodliep. – Maar van de distilleerderij was geen spoor te bekennen. Mijnheer en madame besloten ook die fles aan te schaffen, zodat ze konden proeven wat ze toen gemist hadden.

Mijnheer is vergenoegd. Nu staan er weer drie flessen exquise whisky in de bar. Madame heeft het vage vermoeden dat hij niet zal wachten tot morgen om een proevertje in te schenken. Dat wordt genieten vanavond!

13-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Af en toe disputeren mijnheer en madame. De onderwerpen zijn uiteenlopend. Maar het onderwerp van discussie van vanavond was wel ietwat apart.

Zoals de meeste heren die online connecties hebben, krijgt mijnheer regelmatig pikante foto’s in zijn mailbox. Niet dat hij dat niet prettig vindt, integendeel. En madame gunt het hem van harte. Vanavond waaide in zijn mailbox een opmerkelijk pikanterietje binnen. (Bij opmerkelijke foto’s mag madame komen meegenieten.) Het was een zwart-wit kiekje van de onderste ledematen van een strandmadelief. Ze lag op haar buik in het zand, droeg hoge pumps en een stringtanga van futiele streepjes. Eén been (met hoge hak) was geplooid. De middelste streep van de tanga was aan die hoge hak blijven hangen. Met als gevolg dat miss pin-up nu niet met de billen, maar met het gat bloot lag. Al maakte dat akkefietje volgens madame weinig verschil uit.

Mijnheer: “Dat kan niet! Die kan met haar hak nooit aan dat stringske.”

Madame: “O jawel! Die kan dat wel!”

Mijnheer: “Nee, dat kan niet!”

Madame: “O jawel!”

Wie madame kent, vindt het verdere verloop niet ongewoon. Haar ledematen zijn dan wel al wat aan de stramme kant, maar ze kon toch illustreren dat het mogelijk was. Ze legde zich op haar buik op de grond en zocht met haar pantoffels naar de ingebeelde tangadraadjes op haar gat. Mijnheer moest er zich maar hoge hakken bij voorstellen en een plattere poep. Met een zijwaartse beweging van haar been slaagde ze er (met veel moeite) in om suggestief aan te geven dat het wél mogelijk was.

Discussion closed.  

12-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Het gebeurt niet dikwijls, maar vandaag had ze het nog eens: de opruimwoede. Het begon allemaal met de frietketel. Die staat al sedert mensenheugenis op het aanrecht. Maar met de nieuwe broodmachine en snijmachine erbij begon het keukenwerkblad op een industriezone te lijken. Als madame de frietketel elders kwijt kon, zou het er al veel netter uitzien. Het stormde in haar brains. Ze moest en zou die ketel wegbergen. En ze begon plaats te maken. Als die bakvormen ergens anders konden staan, dan kon dat daar; dan moest dat ginder, dan kon dat weg, enz. Zie je ’t gebeuren? Na verloop van tijd stond het aanrecht vol potten, pannen, schotels e.d. Maar! De frietketel stond in een kast! Toen begon het gejongleer natuurlijk opnieuw. Als ze dat opschoof, kon de waterkoker er nog bij. In die kast besloegen de ronde kommen minder plaats en dan kon dat daar nog bij. Uren heeft madame verplaatst en geswitcht. Tot ze uiteindelijk een verlossend “yes!”  slaakte. De keuken lijkt nu recht uit “Art et décoration” te komen. Zelfvoldaan maakte madame een koffietje met het koffieapparaat dat nu, net zoals de microgolfoven, de broodbakmachine en de snijmachine, op het aanrecht esthetisch staat te integreren.

12-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

De laatste twee tot drie dagen heeft madame zich verbeten in de strijd gegooid om stemmen voor Jerry te ronselen. Vooral de dagen toen hij op de eerste plaats stond, was ze niet meer te houden. Als een bezetene ging ze tekeer, van ’s morgens tot ’s morgens. Tot vorige nacht Jerry pardoes naar de twaalfde plaats gekatapulteerd werd. Waarschijnlijk hadden de andere mededingers ook een systeem gevonden om vals te spelen. Want o ja, madame speelde vals! Op een eerlijke manier weliswaar.

Sommige webhosts bieden, bij hosting van een eigen domeinnaam, de mogelijkheid om e-mails als “ catch-all” in te stellen. D.w.z. dat alle mails die naar @jouw-domeinnaam gestuurd worden in je mailbox terecht komen, wat er voor dat apenstaartje ook staat. Nadeel is natuurlijk dat er dan meer spam kan binnen komen. Maar voor de Jerry-stemmen was zoiets wel interessant. Met Sooi of Pierke voor @jouw-domeinnaam konden honderdduizend stemmen uitgebracht worden. Een vriend van madame heeft zo’n catch-all e-mail en legde een automatische forward aan naar madame’s mailbox. Familieleden en kennissen werden opgetrommeld om met watdanook@domeinnaam-van-vriend zoveel mogelijk Jerry-stemmen uit te brengen. Madame en konsoorten tokkelden dag in dag uit verzonnen namen en paswoorden in. Allemaal stemmen voor Jerry! In het begin ging het er vlot aan toe. In een mum van tijd stond Jerry op de eerste plaats. Het familaal en collegiaal ploegje kraaiden al victorie. Maar ze hadden de vroeg gejuicht. Andere mededingers schenen plots dat trucje ook te kennen. Aan het percentage van hun verworven stemmen te zien, werkten zij bovendien met een veel grotere ploeg. Jerry zakte naar de 12^de plaats en van toen af begon het op vechten tegen windmolens te lijken. Vanmorgen hebben de don Quichottekes, met spijt in het hart, de handdoek in de ring gegooid.

Na drie dagen verbeten strijd voelde madame zich als een zombie. Maar na een verkwikkende douche is ze weer terug de oude. Of beter: de jonge.   Opgeven was niet leuk. Maar ze heeft iets uit geleerd, nl. dat je voor zo’n Europese wedstrijd beter eerst een grote ploeg valsspelers samenstelt alvorens er in te vliegen. Eén zalig gevoel heeft ze er aan over gehouden: de vertedering vanwege de verbondenheid en solidariteit van “madame’s vals spelende bende”. Thanks folks!

11-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame