Vanwege het brute stormgeweld bleef madame lekker binnen vandaag. Gezellig met Flash spelen.  Als ze opkeek, zag ze buiten de wolken voorbijvliegen als draken die zich repten om de Harry Pottertrein nog te halen. Alles boog en vloog voor de wind. Dan rilde ze even en genoot daarna extra van de luxe te mogen thuisblijven. Maar ’s avonds kwam Woefke om haar avondwandeling bedelen. Madame probeerde haar gezeur te negeren. Maar dat beest kan zaniken! Onophoudelijk pathetisch triest piepen, tot madame zich schuldig voelt en toch haar jas aantrekt. 

De straat was verlaten. De wind was nog altijd kwaad, beukte overal tegenaan. Hekken rammelden. Bomen zwiepten. In een pyloon zaten a.h.w. tien spoken tegelijk “hoe-hoe” te roepen. Woefke vond het plezant. Met wapperende flaporen huppelde ze door de straat. Er lag heel wat om te besnuffelen. Allemaal nieuwe dingen die de wind had meegebracht. Takken, een grote toef bloemen, ja zelfs een strandbal. Opeens schoot Woefke naar een haag. Ze snuffelde er in tot alleen haar gat nog te zien was. Madame snokte even met de leiband en prompt zette Woefke het op een lopen. Ze was niet meer te houden. Ze wou naar huis. Had ze ergens een schrik van gepakt? Thuis gekomen dook Woefke recht onder tafel. Ze knabbelde ergens op. Er kraakten botten. Had ze verdorie een dood beestje meegebracht! Een uit het nest gewaaide vogel? Of een muis die door de wind tegen een boom gesmakt was? We zullen het nooit weten. Want voor mijnheer en madame konden ingrijpen was de buit opgepeuzeld.

18-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Hoe een dubbeltje soms rollen kan. Een bloglezer, en tegelijk broer van buurman Antoon, had madame naar aanleiding van haar blogjes gecontacteerd. Hij schrijft zelf korte verhalen enzo en had madame gevraagd om zijn schrijfsels eens in te zien. Het ene mailtje bracht het andere mee en uiteindelijk maakten ze een afspraak om bij madame thuis zijn pennenvruchten eens onder de loep te nemen.

Nu lijkt het waarschijnlijk dat madame een schooljuf is of was. Nee, hoor. Ze was er misschien wel voor in de wieg gelegd, maar een pedante Nederlander - “WIJ intellectuelen” was zijn geliefde openingszin - vond van niet. Eén jaar heeft madame regentaat gelopen. En veel plezier gemaakt. Ze was een studentikoze studente. Haar grappen en grollen vielen echter niet in de smaak van de Hollandse leraar Nederlands. Grapjassen pasten niet in zijn fine fleur. Hij kweekte deftige leerkrachten, elitaire dames. Madame paste niet in zijn plaatje. Hij buisde haar in het eindexamen en in het herexamen. (Of had ze toch te veel dt-fouten gemaakt? J) Bye bye regentaat!

De “les” met Antoons broer was gezellig. Een bakje koffie erbij en maar bomen over stijl, A.N., intriges, ups & downs, tijdsverloop enz.  Heerlijk zo twee uurtjes palaveren over mutuele interesses. Ook al was madame de rol van “juf” bedeeld, zij heeft er zeker zoveel van opgestoken als Antoons broer. O.a. dat niet alle Vlaams talent op tv komt.  Waarschijnlijk zwaait ook daar een pedante kwast de scepter. Ene die zegt: “WIJ sekteleden”…

17-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Het is zover! De aanhouder heeft gewonnen! Madame heeft het beet! Ze kan Flash-filmpjes maken! Wat niet wil zeggen dat ze al kan gaan solliciteren bij Disney of Pixar. Zo goed is ze nog niet. Maar, ze werkt toch al aan een ‘template’ voor een website. Omdat het gisteren niet wilde vlotten, zocht ze vandaag naar een manier om op een praktische manier Flash te leren. En wat deed ze? Ze downloadde een bestaande Flash-template en begon hem stukje voor stukje na te maken - alles zelf tekenen en animeren. In het voorbeeldfilmpje bestudeerde ze iedere sequentie. Met de theorie uit de handboeken voor ogen overwoog ze op welke manier ze een fragmentje moest tekenen en animeren. Layertje per layertje en met veel geduld kwam er schot in. Momenteel is ze aan haar twaalfde layer begonnen. In de living van madame zweven continu zuchten van verlichting. Ze snapt het! Ze kan het!

15-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Madame’s laatste kappersbezoek dateerde van een dikke twee maanden geleden. En dat was haar aan te zien. Haar kapsel wees naar alle windstreken, de kleur was een fletse mix van zwarte en witte peper en de fut was er uit. Hoog tijd dus voor een “grote kuis”. Eigenlijk had ze vorige dinsdag een afspraak bij de kapper. Maar wegens een overijverige darmflora heeft ze die afspraak toen moeten verschuiven.

Vandaag ging ze naar de kapper. Met gezonde darmen. Kappersbezoek én kapsel waren verrassend deze keer. Omdat madame natuurlijk golvend haar heeft, kan ze niet met de piekjesmode meedoen. Doet ze dat wel, dan heeft ze ’s anderendaags haar dat zich gedeeltelijk aan het kappersmodel houdt en een deel dat een eigen leven leidt. M.a.w. de coupe van een veelgebruikte wc-borstel. De kapper raadde haar aan om de natuur geen geweld aan te doen en het krullen te stimuleren. Madame zou er mooi mee staan. “Mooi zijn”, daar zwicht zelfs een madame op leeftijd voor. Prompt gaf ze de kapper carte blanche. Haar haar werd gewassen met krullenstimulerende shampoo, kreeg een pommade met hydrogenerende gel en bij het föhnen kwam er nog gymnastiek aan te pas ook. Madame moest de romp voorover buigen en met de kop naar de grond blijven hangen. De kapper zette een soort sonar op de föhn en kneep bij het drogen aanhoudend de krullen vast. Er zijn comfortabeler manieren om haar te drogen! Maar wie mooi wil wezen, moet een beetje afzien.

Toen de kapper zijn creatie voltooid had en madame in de spiegel keek, gaapte een overjarige Shirley Temple haar aan. Wat een krullenbol! Toen mijnheer thuis kwam, gaapte hij haar aan en zei: “bèèèèè”. En madame blaatte geinig terug.

15-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Als madame de bezigheden van deze zondag overloopt, duiken drie liedjes op. Ze blijven hangen, zoals weerbarstige pop-ups.

Wanneer ze aan mijnheer denkt, borrelt dit liedje op: ”He’s a maniac, maniac on the floor.” En dan vult madame aan: “Solves sudoku’s like he’s never done before.”  Mijnheer had vandaag een stevig sudoku-virus te pakken. Met kerst had hij een boek met sudoku puzzels gekregen. Vandaag speelde hij daar een marathon in. Was de ene af, begon hij aan de volgende. Tot hij er zowaar een stijve nek van kreeg. Voor de dirty minds onder de lezers: nee, andere lichaamsdelen versteven niet.

Wanneer madame haar eigen activiteiten verloopt, komt dit liedje boven: “Zij kon het flashen niet laten, zij flashte de godganse dag. Dat liep veel te veel in de gaten. Ho, ho, ho, ho, ho daar kwam narigheid van.” Ook hier voor de dirty minds: madame’s flashen heeft niets met exhibitonisme te maken, maar duidt op Macromedia Flash studeren en oefenen.

Het wil niet echt vlotten met Flash. Madame begrijpt de materie wel. En met cirkels en vierkanten lukt het al aardig. Maar als ze een tekeningetje naar eigen idee wil animeren, is binnen de korste tijd het flash-filmpje naar de filistijnen. Dan volgt een “f##k up”, geeft ze er twee minuten de brui aan en begint dan opnieuw terwijl ze grimmig “we shall overcome, we shall overcome…” tussen de tanden sist. Some day zal het lukken! Some day!

14-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Acht maanden lang heeft mijnheer zuinig genoten van de drie edele whisky’s die hij vorig jaar uit Schotland had meegebracht. Sedert vorige week zijn ze opgeconsumeerd. De leemte stoorde mijnheer. Nu had hij geen vloeibare snoepjes meer voor bijzondere momenten of om bezoekers mee te verwennen. En dus besloot hij het batig saldo van de milde giften voor zijn 60^ste verjaardag nog eens aan te spreken om zijn snoepjesbar aan te vullen.

In de drankencentrale stond een overweldigend assortiment whisky’s. Mijnheer straalde als Alibaba die de schat van de 40 rovers gevonden heeft. Al die flessen single malt waren een streling voor het oog – en sommige weldra een streling voor zijn tong. Na genoeglijk windowshoppen viel zijn keuze weer op de Queen onder de whisky’s: een 16 jaar oude rokerige Lagavulin met veel turf. Er stond nog een andere fles Lagavulin. Een double matured. M.a.w. whisky die in oude sherryvaten een tweede rijping gehad heeft. Mijnheers ogen straalden. Zou hij zich een follietje permitteren? “Maar ja!” zei madame, “waarom niet?”  Inmiddels was haar oog gevallen op een whisky waarvan ze de naam nauwelijks kan uitspreken: een Bunnahabhain. Dat was de distilleerderij die ze op whiskytoer in Schotland gemist hadden! Ze hadden het pad er naartoe wel gevonden. - Het woord “pad” is hier wel echt op zijn plaats. Het was een kilometerslange eenbaansweg die als een cakewalk door een desolaat landschap slingerde en uiteindelijk op duinen doodliep. – Maar van de distilleerderij was geen spoor te bekennen. Mijnheer en madame besloten ook die fles aan te schaffen, zodat ze konden proeven wat ze toen gemist hadden.

Mijnheer is vergenoegd. Nu staan er weer drie flessen exquise whisky in de bar. Madame heeft het vage vermoeden dat hij niet zal wachten tot morgen om een proevertje in te schenken. Dat wordt genieten vanavond!

13-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Af en toe disputeren mijnheer en madame. De onderwerpen zijn uiteenlopend. Maar het onderwerp van discussie van vanavond was wel ietwat apart.

Zoals de meeste heren die online connecties hebben, krijgt mijnheer regelmatig pikante foto’s in zijn mailbox. Niet dat hij dat niet prettig vindt, integendeel. En madame gunt het hem van harte. Vanavond waaide in zijn mailbox een opmerkelijk pikanterietje binnen. (Bij opmerkelijke foto’s mag madame komen meegenieten.) Het was een zwart-wit kiekje van de onderste ledematen van een strandmadelief. Ze lag op haar buik in het zand, droeg hoge pumps en een stringtanga van futiele streepjes. Eén been (met hoge hak) was geplooid. De middelste streep van de tanga was aan die hoge hak blijven hangen. Met als gevolg dat miss pin-up nu niet met de billen, maar met het gat bloot lag. Al maakte dat akkefietje volgens madame weinig verschil uit.

Mijnheer: “Dat kan niet! Die kan met haar hak nooit aan dat stringske.”

Madame: “O jawel! Die kan dat wel!”

Mijnheer: “Nee, dat kan niet!”

Madame: “O jawel!”

Wie madame kent, vindt het verdere verloop niet ongewoon. Haar ledematen zijn dan wel al wat aan de stramme kant, maar ze kon toch illustreren dat het mogelijk was. Ze legde zich op haar buik op de grond en zocht met haar pantoffels naar de ingebeelde tangadraadjes op haar gat. Mijnheer moest er zich maar hoge hakken bij voorstellen en een plattere poep. Met een zijwaartse beweging van haar been slaagde ze er (met veel moeite) in om suggestief aan te geven dat het wél mogelijk was.

Discussion closed.  

12-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Het gebeurt niet dikwijls, maar vandaag had ze het nog eens: de opruimwoede. Het begon allemaal met de frietketel. Die staat al sedert mensenheugenis op het aanrecht. Maar met de nieuwe broodmachine en snijmachine erbij begon het keukenwerkblad op een industriezone te lijken. Als madame de frietketel elders kwijt kon, zou het er al veel netter uitzien. Het stormde in haar brains. Ze moest en zou die ketel wegbergen. En ze begon plaats te maken. Als die bakvormen ergens anders konden staan, dan kon dat daar; dan moest dat ginder, dan kon dat weg, enz. Zie je ’t gebeuren? Na verloop van tijd stond het aanrecht vol potten, pannen, schotels e.d. Maar! De frietketel stond in een kast! Toen begon het gejongleer natuurlijk opnieuw. Als ze dat opschoof, kon de waterkoker er nog bij. In die kast besloegen de ronde kommen minder plaats en dan kon dat daar nog bij. Uren heeft madame verplaatst en geswitcht. Tot ze uiteindelijk een verlossend “yes!”  slaakte. De keuken lijkt nu recht uit “Art et décoration” te komen. Zelfvoldaan maakte madame een koffietje met het koffieapparaat dat nu, net zoals de microgolfoven, de broodbakmachine en de snijmachine, op het aanrecht esthetisch staat te integreren.

12-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

De laatste twee tot drie dagen heeft madame zich verbeten in de strijd gegooid om stemmen voor Jerry te ronselen. Vooral de dagen toen hij op de eerste plaats stond, was ze niet meer te houden. Als een bezetene ging ze tekeer, van ’s morgens tot ’s morgens. Tot vorige nacht Jerry pardoes naar de twaalfde plaats gekatapulteerd werd. Waarschijnlijk hadden de andere mededingers ook een systeem gevonden om vals te spelen. Want o ja, madame speelde vals! Op een eerlijke manier weliswaar.

Sommige webhosts bieden, bij hosting van een eigen domeinnaam, de mogelijkheid om e-mails als “ catch-all” in te stellen. D.w.z. dat alle mails die naar @jouw-domeinnaam gestuurd worden in je mailbox terecht komen, wat er voor dat apenstaartje ook staat. Nadeel is natuurlijk dat er dan meer spam kan binnen komen. Maar voor de Jerry-stemmen was zoiets wel interessant. Met Sooi of Pierke voor @jouw-domeinnaam konden honderdduizend stemmen uitgebracht worden. Een vriend van madame heeft zo’n catch-all e-mail en legde een automatische forward aan naar madame’s mailbox. Familieleden en kennissen werden opgetrommeld om met watdanook@domeinnaam-van-vriend zoveel mogelijk Jerry-stemmen uit te brengen. Madame en konsoorten tokkelden dag in dag uit verzonnen namen en paswoorden in. Allemaal stemmen voor Jerry! In het begin ging het er vlot aan toe. In een mum van tijd stond Jerry op de eerste plaats. Het familaal en collegiaal ploegje kraaiden al victorie. Maar ze hadden de vroeg gejuicht. Andere mededingers schenen plots dat trucje ook te kennen. Aan het percentage van hun verworven stemmen te zien, werkten zij bovendien met een veel grotere ploeg. Jerry zakte naar de 12^de plaats en van toen af begon het op vechten tegen windmolens te lijken. Vanmorgen hebben de don Quichottekes, met spijt in het hart, de handdoek in de ring gegooid.

Na drie dagen verbeten strijd voelde madame zich als een zombie. Maar na een verkwikkende douche is ze weer terug de oude. Of beter: de jonge.   Opgeven was niet leuk. Maar ze heeft iets uit geleerd, nl. dat je voor zo’n Europese wedstrijd beter eerst een grote ploeg valsspelers samenstelt alvorens er in te vliegen. Eén zalig gevoel heeft ze er aan over gehouden: de vertedering vanwege de verbondenheid en solidariteit van “madame’s vals spelende bende”. Thanks folks!

11-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Madame vordert tamelijk goed met die dikke Flashboeken. Ze is al halfweg de cursus. Wat niet veel wil zeggen dat ze ‘alleluia’ mag roepen. Want meestal komt het moeilijke pas op het einde. “Voor gevorderden” staat er. Nu ja, op het einde van een cursus zal ze ook wel “gevorderd” zijn, zeker? Madame heeft alleszins veel bijgeleerd. Zo veel zelfs dat ze stiekem de theorie naar haar hand probeerde te zetten. Daarbij waren de “deju’s” niet te tellen. Want de materie begrijpen is nog iets heel anders dan hem toepassen.

Als het lukt publiceert madame hieronder haar eerste flashfilmpje. Euh… dat lukte niet. Dan maar een link. Kijk hier naar het filmpje. ’t Is nog niet veel soeps, maar zeg nu zelf! Er begint leven in te komen, nietwaar?

09-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Vorige zomer kocht mijnheer een nieuwe buffetkast met daarbij een glazen schap van 2 meter lang. Bij levering van kast en schap waren de meubelboys zo vriendelijk om het schap aan de muur te bevestigen. Madame plaatste er enkele sierstukken en een tiental nog te lezen boeken op. Het oogde schitterend. Tijdloos modern en huiselijk tegelijk. Mijnheer en madame genoten van de nieuwe touch in hun interieur.

Toen Polska voor de tweede keer kwam poetsen, vroeg madame om de living onder handen te nemen. Omdat kast en schap nog zo nieuw en geliefd waren, vroeg ze om die met een superzacht stofdoek te willen stoffen. En Polska begon te poetsen. Inmiddels deed madame andere huishoudelijke taken. Opeens hoorde ze Polska roepen: “Madame! Madame!”  Polska stond aan de buffetkast en ondersteunde met beide handen het glazen schap. “Het komt uit de muur!” zei ze. Madame geloofde het eerst niet. Maar inderdaad, het schap kwam met pluggen en al uit de muur. Samen droegen ze het schap veilig en wel naar de logeerkamer. Toen mijnheer er van op de hoogte gebracht werd, bromde hij over het tekort aan vakkennis bij de vaklui van tegenwoordig en nam het roer (lees: de boormachine) zelf in handen. Een week later hing het schap terug tegen de muur. Madame zette er toen, op aanraden van mijnheer, geen zware boeken meer op, maar een metertje lichte DVD’s.

Wie het blogje “kerstfeest” gelezen heeft, weet het al. Die avond donderde het schap, tijdens hun buitenactiviteit, weer naar beneden. Ook nu weer met pluggen en al. Gelukkig met niet al te veel schade aan de buffetkast. Kerstpakjes hadden de val gebroken. De week nadien bevestigde mijnheer het glazen schap opnieuw tegen de muur. Met stevige Fisher vijzen deze keer en pluggen die bij ’t aanvijzen uiteenzetten. Madame mocht er niet meteen iets opzetten. Mijnheer wou eerst zeker zijn dat het schap bleef hangen.

Gisteren, nadat mijnheer er zich van vergewist had dat het schap deze keer echt stevig tegen de muur hing, mocht madame er de circa vijftig DVD’s terug op zetten. Heel voorzichtig schikte ze het filmarsenaaltje op het schap. Toen ze de laatste 10 er opzette… Klabam!  De hele reutemeteut stuikte weer naar beneden. De DVDdozen vlogen in ’t rond. Het glazen schap was ook deze keer nog heel. Volledig intact. Weer met de vijzen en de pluggen er nog aan. Maar op de buffetkast zijn nu wel deukjes her en der. Verdomme, verdomme, verdomme! Dat zei mijnheer ook toen madame hem vertelde dat het glazen schap weer in de logeerkamer lag. Of mijnheer het nu opgeeft? Geen denken aan! Hij brainstormt grimmig over de ultieme muurvaste montage.

07-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Af en toe wijzen bloglezers madame op taalfouten. Vooral haar dt-fouten lijken storent te zijn. Daar wort het meesd op gereageert. Met rechd en rede. Wie schrijfd moed het maar goet doen. In de gront is madame ook een taalpuritein. Zij ergerd zich ook te pletter als ze grammaticale fouten ontwaard. En toch sluipd er in haar tekst soms nog een foud. Als ze er zich op betrapd (of betrapd word) dad ze de regels van ’t kofschip en/of die van de vervoeging over het hooft zied, stijgd het schaamroot naar haar wangen. Dan geneerd ze zich doot. Med deze verontschuldigd madame zich bij voorbaad voor elke grammaticale fout die in de toekomsd nog in haar teksten opduikd. Ze zal ind vervolg haar blogje 2x lezen voor ze hed op het ned gooid.

07-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Zich op de eerste dag van de solden in het geharrewar storten om in primeur koopjes te doen is niets voor madame. Ze koopt wel graag profijtig, maar daarvoor drommen, drummen en dringen, laat ze aan de bronstige koopjesjagers over. Madame nam vandaag rustig te tijd om op de openbare markt wat rond te neuzen.

’t Was prettig winkelen. Het was er redelijk rustig.  De marktkramers hadden tijd voor een babbeltje. Hét gespreksonderwerp was…prins Laurent. Zijn kapsones zetten overal kwaad bloed. De kramers, die hard moeten werken voor hun kost, ergeren zich te pletter aan die “zakkenvuller”. Twee van hun verhalen zijn madame bijgebleven.

Marktkramer 1 vertelde:

“’k Heb niks tegen rijke mensen, madame. Van mij mag de ene meer verdienen dan de andere. Als ze maar vriendelijk zijn. Maar die kloot van een Laurent is een arrogante zak. Heel dat koningshuis is trouwens een schijnheilige maffiabende. Ik ken een schatrijke adellijke dame. Een schat van een mens, zegt tegen iedereen een goedendag, komt ook aan mijn kraam kopen, zoals iedereen. Ze had vroeger met haar man een zaak opgestart – nu is ze weduwe. Die zaak draaide goed en ze verdienden meer dan hun kost. Ze kwamen af en toe bij de koning en de koningin en vertelden over hun zaak. Enkele jaren later vernamen ze dat de koninklijke familie via via ook zo’n zaak had opgestart. Straf, hè? Ze krijgen begot een schandalig grote dotatie, maar als ze een schnabbel kunnen meepikken - ook al stoven ze vrienden er een pee mee - doen ze het!”

Marktkramer 2 (snoepverkoper) vertelde:

“Een collega van mij staat op de markt in Brussel. Hij verkoopt pralines. Op zekere dag komt er een madame naar zijn kraam, pakt een doos pralines en draait zich om. Mijn collega zegt: “Hela madameke! Die moet je wel betalen, hoor!”  Die madame draait zich om en toen zag mijn collega wie het was. ‘t Was Paola. Ze keek zo van “Allee? IK moet dat toch niet betalen, zeker?”  Die denken écht dat ze alles mogen, madame! Enfin, Paola heeft betaald, maar dat was dik tegen haar goesting.”

Zijn deze verhalen waar of is het roddel. Hoe dan ook, madame vond zo’n voormiddagje markten best onderhoudend. Bovendien kon ze voor mijnheer drie mooie soldenhemden op de kop tikken en voor zichzelf twee toffe T-shirts.

06-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Stop je vingers in je oren, want madame zingt. Ze heeft zojuist van mijnheer een geweldig cadeautje gekregen: de CD Latino Classics van Hemut Lotti! Ze kon het geduld nog opbrengen om te wachten tot na het avondmaal, maar daarna heeft ze meteen de CD opgezet. Lotti’s sonoor stemgeluid vult nu de hele living. Madame kweelt en swingt zachtjes mee. Haar jolijt kan niet op. Die aangename stem, dat symfonie orkest, dat Zuiders ritme. Ze voelt zich in een Zuiders paradijs met palmbomen en een wit strand. Of op een catamaran die over appelblauwgroen water dobbert, met getaande inlanders die cuba libre serveren (veel cuba, weinig libre) en die met madame de lambada dansen. Of een cha-cha-cha: “La cucaracha, la cucaracha, ya no puede caminar…” Dat wordt weer een Lotti-CD die ze grijs gaat spelen. Bedankt mijnheer! Estos besos están para ti. xxx

04-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Als madame iets in haar kop heeft, heeft ze ’t niet in haar kont. En dus als ze zegt dat ze Flash gaat leren, ZAL ze Flash leren. Dat soort koppigheid heeft ze van kleinsaf en met de jaren is dat nog geen sikkepit gebeterd. Vandaag is ze in de Flash-studieboeken gedoken en is er de hele dag niet uit geweest. Met als gevolg dat ze het tekenprogramma van Flash grotendeels onder de knie heeft en dat ze een uurtje geleden haar eerste animatiefilmpje gemaakt heeft. Toen ze het afspeelde lag ze dubbel van ’t lachen. Ze had een hele dag gestudeerd, uren aan een stuk gewroet om het tekenpalet van Flash onder de knie te krijgen. En wat was het uiteindelijke resultaat? Een lijnmannetje, zo’n bolletje met vijf streepjes, dat in een tijdspanne van amper 5 seconden zijn beentje omhoog heft. Een hele dag studie, om zo één pootje te laten omhooggaan! En toch was madame opgetogen, kinderlijk blij. Zo kinderlijk als dat lijnmannetje. Want ook al was het slechts één onnozel bewegend lijntje, het was een overwinning.

03-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Mijnheer en madame hebben gezellig met z'n tweetjes J Nieuwjaar gevierd. Madame had van diepvriesvoorraden een viergangenmenu bereid. Na het eten keken ze samen naar een videofilm van Bertolucci. Om twaalf uur wensten ze mekaar een even mooi jaar toe als het vorige en bezegelden het met champagne. Daarna genoten ze, met glaasje champagne, op het boventerras van het een panoramisch zicht op een spervuur van vuurwerk. Ieder jaar zijn er meer buren die vuurwerk afsteken. Bedankt buren! Het bezorgt mijnheer en madame een feeëriek begin van het nieuwe jaar!

Op nieuwjaarsochtend stond madame om 10.45u op. Mijnheer lag nog in de armen van Morpheus. “De eerste dag van het nieuwe jaar. Die begin je toch niet zomaar!” dacht madame. Normaliter begint ze ’s morgens met een kopje koffie en daarbij zoetjesaan haar verstand naar vierde versnelling op te trekken. Op zo’n eerste dag van een nieuw jaar, wou ze een ander scenario. Ze nam een elegant fluitglas, vulde het met de resterende champagne van gisteravond en toastte richting grauwe hemel: Goed begonnen is half gewonnen. Santé!  

02-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Madame kan al wel geruime tijd met een computer overweg - reeds van de tijd toen het nog met magneetbandjes werkte. Maar in de loop der jaren zijn hier en daar intrigerende lacunes ontstaan. Zo zou ze o zo graag met Flash overweg kunnen. “Flash voor dummies” ligt al lang op de boekenplank; de lijvige Macromedia handleiding ook. Maar telkens ze in zo’n Flashboek het eerste hoofdstuk gelezen had, sloeg ze tilt van de technische termen. Dan legde ze het boek opzij en surfde het internet plat op zoek naar een mogelijkheid om bestaande flash te downloaden en daarna “lichtjes aan te passen”. (Foei madame!) Soms vond ze wel iets dat die mogelijkheid bood. Maar dan was de uitleg over “hoe je het moest doen” weer zo ingewikkeld, dat ze er ook niet mee verder kon. Vermits het gebruikelijk is om met Nieuwjaar een goed voornemen te maken, besloot madame vandaag om écht met Flash te leren werken. Met de handboeken. Stapje voor stapje. Elke dag een paplepel. Vandaag heeft ze het eerste dummies hoofdstuk doorworsteld. En ze is nog even “dumm”. Maar er zijn nog 363 dagen in dit jaar en de cursus telt maar 327 pagina’s. Go for it, baby!

02-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Knoopke en Joost vieren straks oudjaar met drie vrienden. Knoopke had een vijfsterrenmenu samengesteld. Ze kookt graag én lekker. Maar met die wonde aan haar hand (zie kerstfeest) was het niet simpel om zelfs maar gewone gekookte patatten klaar te maken, laat staan een vijfsterrenmenu ineen te boksen. Madame ging een handje helpen. Voor Knoopke het thuisnest verliet, had madame altijd de keukentouwtjes in handen. Dit was de eerste keer dat Knoopke als “chef” samen met haar moeder in de keuken stond. Hoe zou dat aflopen?

Wel, het is een amusante bedoening geworden, vonden zowel Knoopke als madame. Het was voor beiden prettiger koken dan alleen te staan kokkerellen. Omdat Knoopke dirigeerde, kon madame zorgeloos groenten snijden, patatten jassen, eiwitten stijf kloppen e.d. zonder  rekening te moeten houden met de volgorde van het recept. Daar zorgde Knoopke voor. Anderzijds moest Knoopke zich van het manuele werk niets aantrekken en kon ze al haar aandacht toespitsen op het recept en de aanvoer van ingrediënten, kommen, mixer enz. Tussendoor deden ze van mekaar keukenweetjes op. Zo weet madame nu hoe ze lekkere selderpuree moet maken. En Knoopke weet nu hoe ze gelatineblaadjes moet gebruiken.

Het nagerechtje zorgde voor extra ambiance. Het was een nieuw recept. Of het iets lekker ging worden wist geen van beiden. Het recept was als volgt:

Maak een crumbledeeg (van boter, suiker, meel, amandelpoeder)

Leg op de bodem van een ovenbestendig kommetje stukjes aardbeien

Bedek de aardbeien met snippers/plakjes kaas “Oud Amsterdam”

Bedek de kaas met crumbledeeg

Bak in de oven van 200°. (15 à 20 min.)

Madame twijfelde of er wel kaas bij moest. Maar Knoopje dacht dat die kaas juist voor een aparte smaak zou zorgen. Er werd besloten om het uit te proberen. Ze maakten één zo’n nagerechtje klaar. Dat ene dessertje was nog maar net gebakken of ze vlogen er beiden met een lepeltje naartoe om te proeven. Hhhhoe! Hhhhet was nog hhhheel hhhheet! Even wachten en blazen en dan allebei nog eens een lepeltje proeven. Ze keken mekaar aan, met een verheerlijkt gezicht. Jongens, was dat lekker! Samen hebben ze het kommetje leeg gesmuld. Dat dessert was met eenparigheid van stemmen goedgekeurd. Mét de kaas!

Madame vond het spijtig dat ze om 17u uur moest vertrekken Ze had graag nog meer geholpen. Maar Knoopke verzekerde haar dat ze de rest wel alleen en/of met de hulp van Joost aankon. Madame moest die avond nog naar een feestje bij bomma. (verslag daarover volgt morgen)

31-12-2006 om 00:00 geschreven door Madame

…petate mé saucisse.”  Dit triviaal volksliedje spookt door madame’s hoofd. Omdat het zo’n beetje de sfeer weergeeft van het feestje van gisteren…

Wie uitgenodigd is op het eindejaarsfeestje van de bomma zegt: “we moeten naar “t feestje van de bomma” en niet “we mogen naar het feestje van de bomma”. Het is een eindejaarstraditie waar tegenop gekeken wordt. Wat niet wil zeggen dat bomma een onmogelijk mens is. Integendeel! Het is een schat! De tegenzin heeft enkel te maken met… Tja, waarmee? Het geheel eigenlijk.

De eerste onprettige gewaarwording was er al bij het binnen komen. Je werd hartelijk verwelkomd, dat wel. (Al zweemt daar, naar madame’s fijngevoeligheid toch een tikkeltje “must”) Daarna werd je geacht ergens in het salonnetje te gaan zitten of te staan lummelen. Het was er ijzig stil  -geen achtergrondmuziek- en schemerig. Er hing wel een luster, maar die werd niet aangestoken. Het licht van de aangrenzende living gaf volgens bomma voldoende licht. Na 10 minuten onwennigheid kwam er champagne. Of tenminste iets dat moest doorgaan voor champagne. Een half uurtje later – de gasten drumden nog steeds samen in het duister salonnetje – kwamen er warme hapjes. Ze werden nogal tumultueus geserveerd, want in de keuken leek er, naar jaarlijkse gewoonte, vanalles mis te lopen. Bij het eerste hapje onderdrukte madame een “bweik” en slikte beleefdheidshalve het bladerdeeggebakje gevuld met smaakloze spinazie in. Nadien nam ze er eentje met visvulling. Maar ook dat was flauw en flets van smaak. Tijdens die would-be receptie liep bomma de benen onder haar lijf. Ze rommelde in de keuken, zette wijnglazen op de tafel, gromde op de oven en rammelde met potten en pannen. Miek ging een handje helpen. Maar het bleef een chaotische bedoening.

“Aan tafel!”  Zou het daar gezelliger worden? Een rechthoekig tafeltje en een ronde tafel waren tegen mekaar geschoven. Met als gevolg dat madame, die in ’t midden aan de tafel zat, schuin met haar rug naast haar linker tafelgenoot zat. Geen aangename conversatiepositie! Op het uiterste uiteinde van de feesttafel stonden kommen en sauspannetjes klaar. Waarschijnlijk om het eten in te serveren. Maar dat serviesgoed is er de hele avond blijven staan. Er was paniek in de keuken. Bomma kreeg – ook naar jaarlijkse gewoonte - het hoofdgerecht niet gelijktijdig warm. De gekookte patatten waren eerst klaar. Ze werden op tafel gezet en, in afwachting tot de rest klaar was, afgedekt met zilverpapier. De kipfilets, die ongeveer een uur op een schotelverwarmer hadden gestaan (bomma dacht dat het een elektrisch vuurtje was), waren lauwwarm. Geërgerd duwde bomma ze in de magnetron, wat maakte dat ze de vis niet kon opwarmen. En dan waren er nog boontjes en asperges. Alles werd een voor een, met een tussenpauze van zowat 10 minuten, aangevoerd en met zilverpapier bedekt. Restte er nog de saus. Je hoorde bomma klipperen en klepperen met een garde en ten langen leste werd de champignonsaus – die volgens haar zowel bij de kip als bij de gekookte zalm paste – in het kookpotje op tafel gezet. “Smakelijk allemaal!”

Euh… smakelijk? Bomma is een rechtoe-rechtaan kokkin die meent dat ze kan koken. Maar met die zelfgenoegzaamheid staat ze alleen. Iedereen vindt en wéét dat haar gerechten nipt te vreten zijn. Happen, minimaal kauwen en doorslikken is de enige manier om haar gerechten naar binnen te krijgen. Aan de zurige rode wijn (alhoewel anno 1996 en 1994) werd met kleine slokjes genipt.  Al moet gezegd: het voorafje met gerookte forel was deze keer appetijtelijk en de soep was ook lekker. Na het hoofdgerecht volgde een hoorn des overvloeds aan desserts. Een plak ijsroom, een schotel waarop zes hompen kaas van elk zowat 1 kilo gesmakt werden en twee stokbroden – die Miek aan tafel nog in stukken mocht snijden. En om af te ronden een schaal vers fruit.

Gezelligheid was er geen troef. En dat lag in wezen niet aan bomma. Die deed, op haar manier, haar uiterste best om er een feest van te maken. Het lag voor een groot deel aan het gezelschap. De aangetrouwde familie is niet echt communicatief. Er vielen geregeld onaangename, doodse stiltes in de gesprekken. De kleinzoon van bomma en zijn echtgenote hebben gedurende de hele avond amper drie zinnen gezegd. Gelukkig was mijnheer die morgen om 5.45u opgestaan en kon hij eerlijk en oprecht zijn vermoeidheid aanwenden om op te stappen.

Bedankt, bomma! Voor al de moeite! Geniet een jaar lang van de onvolledige almanak die je gekregen hebt. Ja, je leest goed: onvolledige almanak. Dat was de mop van de avond. Madame la blonde, was de maand mei vergeten af te printen. Hopelijk was dat haar laatste flater van dit jaar.

31-12-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Mijnheers bloedonderzoek van vorige week leverde geen abnormaliteiten op. Buiten een hoge cholesterol, waarvoor hij reeds geruime tijd medicatie neemt, was alles tiptop in orde. Met die gegevens ging mijnheer weer op visite bij de geduchte oogarts. Madame ging mee deze keer. Nee, niet als een Warrior Woman die haar ventje eens duchtig zou gaan verdedigen tegen het brute geweld van die Frau Feltwebel. Madame voerde gedwee de commando’s van de oogarts uit. Frau Feltwebel had nl. bevolen om bij de tweede visite een begeleider mee te brengen. Mijnheers pupillen moesten met druppels vergroot worden en daarna zou hij niet met de auto mogen rijden.

Was het omdat madame zich onbewust toch een beetje als een gebelgde Xena gedroeg of omdat de resultaten van het bloedonderzoek haar eerste diagnose onderuit haalden, Frau Feltwebel was in ieder geval verbazend kalm deze keer, ja bijna gelaten. Ze keek met haar optisch toestel diep in mijnheers ogen en vond geen uitzonderlijke afwijkingen. Besluit: mijnheers oogzenuw was de boosdoener. Hij kreeg vitamine B1 en B12 voorgeschreven.

Nu mag de oogarts wel een norse matrone zijn, noch mijnheer, noch madame twijfelen aan haar vakkennis. Dus, de eerstvolgende drie maanden zal mijnheer braaf de voorgeschreven vitamines slikken. Daarna moet hij zich weer onderwerpen aan een duchtig oogonderzoek. Verslag over die rencontre: eind maart 2007.

28-12-2006 om 00:00 geschreven door Madame