De tand des tijds is langzaam maar zeker aan ’t knabbelen. Dat ontdekte madame vandaag weer. Ze was er vorige week al met haar neus op gedrukt, toen ze geen enkele recente foto meer vond waar ze fleurig op staat. Of zou ze fellere kleuren moeten dragen? Groen, om een fris blaadje te lijken. Of het rood als een bloeiende roos? Pastel, had een occasionele kleurenconsulent eens gezegd, maakt je jong. Ze had zich toen te pletter gezocht naar een pastelkleurig truitje, maar de mode was toen wit en zwart en beige en bruin. Niet bepaald kleuren die een stilaan verkreukelend mens verlevendigen.

Vandaag werd ze weer met haar verval geconfronteerd. Het kortfilmpje, waarin ze enkele maanden geleden, in de rol van lesbienne, gedebuteerd had, was toegekomen. Ze was razend nieuwsgierig hoe ze het er vanaf gebracht had. Ook al heeft ze geen weet over de knopjes van de DVD-speler, binnen de 5 minuten speelde dat ding en zag ze zichzelf op tv. Haar acteerwerk mag gezien worden, vond ze. Maar die dubbele kin en die smalle lippen en dat mollig figuur en dat kapsel en die rimpels en dat dik gat! Was zij dat? Oh boy!  Nooit neemt ze nog een filmrol aan! Tenzij ze mag optreden als Ma Flodder. Dat zou tenminste nog op haar huidige lijf geschreven zijn.

Toch gaat ze er niet van wakker liggen. Eens een boutique met pastelkleurtjes binnenspringen en wat zwaardere cosmetica aanschaffen, dat misschien wel. Maar voor de rest laat ze de buitenkant rustig verder verfrommelen. Zolang ze van binnen maar jong blijft.

15-02-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Tot vorig jaar gingen mijnheer en madame op Valentijnsdag uit eten. Zogenaamd romantisch dineren bij kaarslicht. Het kaarslicht was er. Maar de romantiek werd telkens verstoord door de spanning bij de kelners en in de keuken. Volle bak in ’t restaurant. Overal tafeltjes voor twee. Diensters en kelners die weg en weer hollen. Eén liefdesmenu, met zoetgevooisde woordjes samengesteld, maar desalniettemin één menu, zoals de warme maaltijden van het OCMW. Mijnheer en madame konden het nare gevoel commerciëel geëxploiteerd te worden niet kwijt. Aan het in meute verliefd zijn doen ze niet meer mee. Voor hen vanavond geen culinair Valentijnsetentje in artificiële romantiek, maar kaasfondue uit één pannetje, thuis, in een sfeer waar men stil en ongedwongen alles voor elkander doet. Nog een glaasje wijn, schat?

14-02-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Madame’s spookauto, met knipperend alarmLEDje en deuren die niet meer konden vergrendeld worden, moest niet naar de garage. De installateur van het alarmsysteem kon aan de telefoon instructies geven om het euvel op te lossen. Madame, super-dom-blond als het op autotechniek aan komt, vroeg de man klaar en duidelijk te willen dicteren wat er moest gebeuren. Ze nam pen en papier en zette zich schrap om een handboek vol bangelijke autotechnische termen te noteren. De man aan de lijn dicteerde rustig, zodat madame kon volgen. Ze schreef:
1. Koppel de batterij van de auto af
2. Koppel na 30 seconden de batterij weer aan
3. Gebruik onmiddellijk daarop de afstandsbediening
4. En dan zou alles in orde moeten zijn
5. 

Oh! Dat was alles? Dat leek simpel! In een spontane reactie wou ze de boel gaan fiksen, maar bedacht toen dat ze in de verste verte niet wist hoe een autobatterij er uit ziet en waar dat ding steekt. Onder de motorkap waarschijnlijk. Maar waar? Er steekt zoveel onder de motorkap. Ze wachtte dus wijselijk af tot mijnheer die avond thuis kwam.

Gewapend met schroevendraaiers, autosleutels en zaklamp togen mijnheer en madame naar de carport. Madame moest bijlichten en zou op ‘le moment suprême’ op de afstandsbediening drukken. Een gemakkelijke opdracht, zal je zeggen. Toch speelde ze het klaar om in beide opdrachten te mislukken. Bijlichten tot de batterij afgekoppeld was, verliep zonder problemen. Er werd tot dertig geteld en mijnheer ging de batterij terug aankoppelen. Hij zei: “Dat zit er op”. Madame stapte achteruit, keek terwijl ze op de afstandsbediening drukte naar het alarmLEDje en… wieë wieë wieë. Die klote-auto begon weer van zijn gat te maken. Mijnheer vloekte. Op madame! Want, op het moment dat ze achteruit stapte, had ze hem zonder licht gezet, terwijl hij de batterij nog moest vast schroeven. Ze kreeg een uitbrander. Dat was er te veel aan. Ze was al niet goed uitgeslapen en had zich al te pletter geërgerd. Furieus slingerde ze zaklamp en autosleutels naar mijnheer en riep: “Doe het dan zelf!”. Ziedend verliet ze de plek des onheils.

Er werd nog nagemokt en gedebatteerd. Gelukkig zijn ze beiden bedreven in uitpraten. ’t Was snel bijgelegd. Ze smeedden nadien zelfs nog Valentijnplannetjes. En als kers op de taart kwam vanavond mijnheer thuis met een pot prachtige orchideeën. Happy Valentine!

13-02-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Madame slaapt graag bij mijnheer. Slechts af en toe vindt ze het niet prettig. Zoals voorbije nacht. Het was lang geleden, maar vorige nacht is ze nog eens opgestapt. ’t Was niet te doen!

Heel af en toe, als mijnheer net ingedommeld is, krijgt hij niet alleen “restless legs” maar ook restless knieën, handen en voeten. Het begint doorgaans op z’n Kate Ryans. Met een kniezwengel. Zijn knie knikt even omhoog en ploft bruusk neer. Madame denkt dan: “oh nee!” en probeert verder te slapen. Na zo’n tien zwengels, telkens met een tussenpauze van 5 minuten, begint zijn hand Kung Fu te spelen. Zoals Bruce Lee: één bliksemsnelle uithaal en de dichtst bijzijnde is groggy. Madame wordt dan met een “ai” wakker en schuift zo ver mogelijk van hem weg in de hoop buiten zijn actieradius te liggen. Maar wat doet mijnheer? Hij schuift mee op. Enerzijds charmeert dat wel. Want het alsof hij dicht bij haar wil zijn. Maar met zo’n hand die geregeld in haar lende kletst, voelt dat niet prettig aan. En dan komt het voetenspel. Zo’n korte, harde dribbeltics van Boussoufa-kaliber. Dat doet dan de deur dicht. Dan staat madame op. Ze speelt een uur Mah Jongh op de computer en gaat dan terug kijken. Ligt haar Kung Fu-er dan stil – wat doorgaans het geval is- kruipt ze er terug bij. Ze probeert dan tegen 200 in 't uur te slapen. Maar 's anderendaags is ze toch niet in haar gewone doen.

12-02-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Het begon met een e-mail die niet wilde vertrekken. Aanvankelijk dacht madame dat Telenet plat lag. Ze wachtte een uurtje en probeerde het nog eens. Nogabollen! Nog een uurtje wachten. Weer niks. Toen merkte ze dat een fout e-mail adres de boel blokkeerde. Ze gromde wat, kiepte de foute gast er uit en bingo! De mail was vertrokken.

Kort nadien ging ze boodschappen doen. Morgen zou ze kokkerellen en er moest nog vanalles gekocht worden. Tot aan de auto, verder is ze niet geraakt.  Ze kreeg de auto niet open. Als ze op de afstandsbediening drukte, hoorde ze een slappe “peup”, maar portieren en koffer bleven potdicht. Vermoedelijk een platte batterij. Dedjuë dedjuë! Ze stuurde mijnheer een sms-je. Misschien wist hij wel raad. Maar mijnheer stuurde geen antwoord. Ach, misschien had hij het druk op het werk en geen tijd om madame’s probleem te helpen oplossen. Mijnheer had echter wel gebeld. Dikwijls zelfs. Maar hij kreeg telkens een bezettoon. Vreemd! Madame had die dag geen enkel telefoontje gepleegd. Ze controleerde de drie draadloze telefoons. Die stonden allemaal netjes in de houder. Maar oh! Ja! Er stond nog een vierde telefoon. In de slaapkamer. En ze was deze week toch eens uit bed gebeld. Zou ze de hoorn niet in de haak gelegd hebben? Met rode koontjes kwam ze terug uit de slaapkamer. De hoorn was inderdaad schots en scheef ingelegd.

Toen mijnheer op de afstandsbediening van de auto klikte, stond madame voor schut. De portieren van die verduvelde spookauto gingen wel open. Maar de motor kreeg mijnheer niet aan de praat. Batterij wel plat dus. Mijnheer heeft wel een batterijlader, maar die lag toevallig nog bij ET. Van toen hij eens met zijn autobatterij sukkelde. Wat nu? “Ik zal de wegenwacht bellen” zei madame, “daar betalen we voor.” Ze belde, gaf aan de telefonist lidnummer, nummer van de autoplaat door en kreeg te horen: “Wij kunnen iemand sturen, mevrouw, maar ik zie hier dat u sedert maart 2006 geen lid meer bent. U heeft drie herinneringen gehad, maar uw lidmaatschap niet verlengd.” Hoe dat is kunnen gebeuren heeft madame niet kunnen achterhalen. Wel heeft ze meteen on line een nieuw lidmaatschap geregeld. Diezelfde avond bracht ET de batterijlader. All problems solved.

11-02-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Hier zit ze dan: madame, met een rode kop die nazindert van de frustraties. De batterij van dat mormel, door bezadigde mensen “auto” genaamd, is geladen. Mijnheer is er in geslaagd om de motor te starten. Maar waar hij ook klikt of peutert, het alarm blijft op staan. Met het risico dat, als je er mee vertrekt, dat beest onderweg begint te gillen als een speenvarken. Bovendien, daar waar de sloten van de portieren eerst potvast bleven, kan je ze nu niet meer afsluiten. Rotding! Morgen mag/moet madame er mee naar de garage. Zie je ze rijden? Tien kilometer tot de garage, met mogelijk kilometers aan een stuk zo’n irritante wieë-wieë-wieë wolk om zich heen! Plus de kans dat de garagist er niks kan aan doen en er de installateur van de alarminstallatie moet bij halen.

De tweede frustratie is haar fototoestel. Al begint aan de kim van die lijdensweg een flauw lichtje te schijnen. De elektroman heeft laten weten dat hij haar camera niet kan repareren. Volgens hem is de display die ze op ebay kocht niet voor haar toestel geschikt, ofwel is de display defect. Vlam! Terug naar af! Madame mailde daarop de verkoper van de display. Op ebay gekocht is gekocht. Daar was ze zich van bewust. Maar misschien wou die man raad geven. Vanmiddag had ze antwoord. Als madame hem haar fototoestel toestuurt is die lieverd bereid om het display te monteren. En mocht blijken dat de gekochte display defekt is, zorgt hij voor een nieuwe. Allemaal gratis voor niks. Zouden er toch nog engelen bestaan?

11-02-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Joost en zijn collega sprongen gisteravond, na ’t werk, bij mijnheer en madame binnen om pannenkoeken te komen eten. Joost is verzot op pannenkoeken. Daar zou hij zijn ziel voor verkopen.J Ze waren laat, vanwege de files - wat de meeste automobilisten overkomt tegenwoordig. Even na 20u arriveerden ze. De pannenkoeken stonden warm te blijven in de oven, ze konden dus meteen aan tafel. Ze waren nog maar net gezeten of Joost kreeg telefoon. Een klant. Een lijzige zeurpiet, zo bleek. Joost schoof snel het gesprek door naar zijn collega en wierp zich op de pannenkoeken. Het telefoongesprek duurde meer dan een half uur. Madame werd er kribbig van. Niet alleen omdat de collega door dat gesprek zijn pannenkoeken liet koud worden, ook omdat die klant, een IT-manager by the way, de stomste vragen stelde. Die vent wist begot dat de jongens aan tafel zaten en pannenkoeken gingen eten. Toch hield hij niet op. De collega loodste hem geduldig door een computerprogramma: “klik daar op, selecteer dat, kopieer dat, plak dat daar…” Alsof hij een klein kind aan ’t leren lopen was. Madame kreeg het er zo van op haar zenuwen, dat ze vroeg of ZIJ eens met die klant mocht praten, wat de collega wijselijk weigerde.

Stel je voor. Je ligt ’s morgens zalig te dromen van een warm wit strand met butlers die op je wenken verse ananas en cuba libre brengen, als plots boven je hoofd de telefoon rinkelt. Weg ananas! Weg butlers! Madame moet naar de telefoon grabbelen. Met craquelé stem piept ze in de hoorn: “met madame”. Aan de andere kant van de lijn ratelt de wakkere mannenstem van de electroman: “Madame, ik heb dat displaytje in je camera gemonteerd, maar het werkt niet. Er is geen raampje rond en er mankeert een reflector. ‘k Heb dat displaytje in het raampje van de defecte display geplaatst, maar het werkt nog niet. Volgens mij is die nieuwe display kapot. Wat ik nu nog kan doen is het volgende…. bla, bla, bla… Maar dat kan ik vandaag niet, want ik moet de baan op. Is het goed dat ik dat morgen probeer? Ik zal er wel een flink aantal uren moeten aan werken, maar ik wil het wel proberen.Vind je dat goed?” Madame heeft zo’n vaag voorgevoel dat ze die knappe butlers uit haar droom voor ’t eerst nog niet zal kunnen fotograferen.

07-02-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Madame komt niet graag uit haar kot. Zeker in de winter niet. Ze gaat pas winkelen als de ijskast hol gaapt van de honger. En dan doet ze “en passant” de uitgestelde boodschapjes. Vandaag hoorde daar een bezoekje aan een elektrozaak bij…

September laatstleden amuseerden madame met haar bende grote kinderen zich een ganse dag in Phantasialand. Te dier gelegenheid had ze haar fototoestel in haar handtas gemoffeld. Toen ze, na een dolle vaart in de wildwaterbaan, een kiekje wou nemen, merkte ze dat in het display van het toestel een gaatje geprikt was. Waarschijnlijk was er tijdens het hotsen en botsen een hard voorwerp tegenaan gestoten. Niet zeuren, niet treuren, dat zou wel opgelost geraken.

Bij thuiskomst bracht ze het toestel naar de electrozaak waar ze het gekocht had. De verkoper aldaar zei lakoniek het volgende. Ze moest eerst 50 euro betalen. Dan zou het toestel naar de fabrikant gestuurd worden. Daar zou men een bestek van de herstellingskost opmaken. En als madame akkoord ging met de herstellingsprijs zou die 50 euro van de herstellingskosten afgetrokken worden. Indien ze niet akkoord ging, was ze haar 50 euro kwijt. Hela, hola! Dat pikte madame niet! Ze argumenteerde: “Ik ben toch zeker niet de eerste met een kapotte display? De fabrikant moet daar toch zonder bestek een prijs kunnen op plakken? Waarom moet ik het risico lopen om 50 euro kwijt te zijn? Is dat service?” Maar het was boter aan de galg. Dat waren de voorwaarden. Punt. Madame griste haar fototoestel terug mee en stapte ziedend de deur uit.

In madame’s buurt was een nieuwe electrozaak geopend. Ene die in zijn reclamefolders prat ging op klantvriendelijkheid en snelle hersteldienst. Dat was de man die ze nodig had! Toen ze er haar verhaal gedaan had, toonde de man meteen begrip. Hij kende de wanpraktijken van de hersteldiensten. Voor herstelling van een fototoestel vragen ze 200 à 250 euro, terwijl zo’n displaytje slechts 20 euro kost. Hij beloofde voor madame’s toestel een display te bestellen (aan 20 euro!) en het er dan zelf in te plaatsen. Madame ging er tevreden buiten.

Een maand later nog geen nieuws van haar fototoestel. Madame ging ter plaatse informeren. De electroman had op velerlei plaatsen geprobeerd zo’n display te bestellen, maar niemand wou het leveren. “Begrijpelijk” zei de man “ze herstellen het natuurlijk liever zelf, daar verdienen ze meer aan. Maar ik blijf zoeken, geef me een maand tijd.” Madame, op dat moment begripvol en inschikkelijk, gunde hem met alle plezier twee maanden.

“Hoe zit het met mijn kodakske?” vroeg ze er anderhalve maand later. En weer kreeg ze een jeremiade te horen over: niemand wil het leveren, ‘k heb in Holland geprobeerd, zelfde liedje, enz. ’t Was toen een drietal weken voor Kerstmis en madame was het wachten beu. Ze gaf hem de toestemming om het toestel bij de fabrikant te laten herstellen. Hij vroeg tenminste geen 50 euro voorschot. Maar hij stond er wel op om eerst van de fabrikant een prijsopgave te krijgen. 250 euro betalen voor een herstelling zou te gek zijn. Voor die prijs heeft men tegenwoordig een nieuw en beter fototoestel.

Een paar weken na Nieuwjaar stevende madame voor de zoveelste keer naar de electro-zaak in de hoop dat haar fototoestel eindelijk hersteld was. Maar het is een verhaal in episodes en een episodeke meer of minder maakt ten langen leste niet veel meer uit. De fabrikant had een bestek opgestuurd. Voor 192 euro zou de herstelling uitgevoerd worden. De electroman stuurde daarop madame’s fototoestel binnen en 14 dagen later kreeg hij van de fabrikant te horen dat het toestel voor die prijs niet kon hersteld worden. Om van achterover op uw buik te vallen, niet?

Madame bleef evenwel niet bij de pakken zitten. Nu ze wist dat het toestel niet zou gemaakt worden, was het aan haar om actie te ondernemen. Ze zocht en vond op ebay het fel begeerde display. Dat display bracht ze vandaag naar de electroman. Hij was verbaasd en verrukt tegelijk. Tegen overmorgen zou hij het toestel repareren.

Of het uiteindelijk goed afloopt is nog steeds de vraag. Want in de late namiddag kreeg madame telefoon van de electroman om te melden dat het display niet nieuw was – who cares! - en dat er geen metalen kadertje rond was. Maar, hij zou er verder aan werken.

En nu duimen voor een happy end!

06-02-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Zwakjes, vermoeid, met koud gevoel, toiletverslaafd, kwam mijnheer vanmiddag weer thuis van het werk. Een warme trui bracht al wat soelaas. Maar het ziekemensensoepje dat madame maakte, kikkerde hem nog het meest op. Voor zij die de Coronavirusjes voelen broeien, hierna het recept van madame’s ziekenmensensoep.

Ingrediënten:     1 liter water

                        2,5 kippenbouillonblokjes

                        4 à 5 greepjes vermicelli

Werkwijze:        Kook het water samen met de kippenblokjes.

                        Voeg er de vermicelli bij en laat 5 minuutjes doorkoken.

Kom nu niet zeggen dat dit soepje te eenvoudig is om geneeskrachtig te kunnen werken. Madame gaat daarvan steigeren en je belegeren met de volgende logische redeneringen:
1)  De warme stoom van de soep verlicht de verstopping van de ademhalingswegen
2)  Bouillon heeft wetenschappelijk bewezen ontstekingsremmende eigenschappen.
3) Gekruide maaltijden werken het warmtegevoel in de hand en maken het slijm in de luchtwegen los.
4) Het is een licht verteerbaar soepje. Ideaal voor toiletrenners.

05-02-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Wil je weten wat madame vandaag gedaan heeft? Eigenlijk niet veel en toch is ze intensief bezig geweest. Het begon loom. Eerst veel tijd nemen om wakker te worden, dan samen met mijnheer koffie slurpen en over koetjes en kalfjes keuvelen. Tegen de middag, toen de koetjes en kalfjes al bijna dikbillen waren, had madame besloten wat ze die dag zou doen. Hier volgt de plastische beschrijving van de manier waarop ze aan mijnheer duidelijk maakte wat ze ging doen.

Zij: Weet je wat ik vandaag ga doen?

Hij: Nee.

Zij: Kijk.

In een flits opende en sloot madame haar kamerjas. Na die supersonische peepshow keek mijnheer haar met vraagtekens van lettertype Arial 72 aan.

Zij: Snap je het niet?

Hij: Nee.

Zij: Ik ga flashen.

Madame flashte de hele dag. Met Flash 8 wel te verstaan. Want yes, yes, yes! Ze heeft dat programma op de kop kunnen tikken. Nog 6 lessen en ze verdient de titel van degelijke Flash 8 gebruiker.

04-02-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Jongeheer Joost was 36 geworden. Dat werd vandaag gevierd. De knusse feestdis bestond uit een kaasschotel met diverse broodsoorten. Heerlijk! Met een hemel met rijstpap en gouden lepeltjes kan madame niet gepaaid worden. Maar geef haar brood, kaas en een glas rode wijn en ze smelt van genot.

Er werd lang en gezellig getafeld. En zoals steeds waren de gesprekken doorspekt met woordspelingen. Grappen met woorden is een geliefkoosde spielerei in deze familie. Een voorbeeld:

-          Die jongen is nadien pastoor geworden.

-          Ja, ik weet over wie je het hebt! Hij was eerst diaken en proost bij de KLJ. Yikes! Volgens mij was dat een pedofiel. Die kwam altijd zo slijmerig dicht bij mij staan.  En inderdaad, later is hij “gepastOriseerd”.

-          Misschien is hij zelfs ge-homo-geniseerd.

Draakje was het kwetterbeest van de avond. Haar mond stond niet stil. Ze was een en al enthousiasme. Het werd die avond duidelijk waarom. Ze had op ’t werk een lang verhoopte promotie gekregen. Ze glunderde. En iedereen glunderde mee. De happy-birthday-to-Joost-stemming werd aangevuld met hip-hip-hoera-gevoelens voor Draakje.

Proost Draakje! Proost Joost! En bedankt Knoopke voor de goddelijke maaltijd!

03-02-2007 om 00:00 geschreven door Madame

“Er is geen vrouwtje nog zo arm of ze maakt haar pannetje warm.”  Al is madame niet bepaald katholiek, de traditie om met Lichtmis pannenkoeken te bakken houdt ze in ere. Met alle eetcultuurgewoontes speelt ze mee: worstenbrood op verloren maandag, marsepein met Sinterklaas, chocolade eieren met Pasen, smoutebollen als ’t kermis is, enz. Als ze maar kan smulpapen.

Naar het schijnt is Lichtmis ook vrouwendag, m.a.w. de dag waarop de vrouw baas is in huis. Maar daar heeft madame geen boodschap aan. Ze is het hele jaar door baas in huis. Wie haar nu als een Franse Marianne voorstelt, die revolutionair met pollepel en deegrol staat te zwaaien, heeft het mis. Het is dankzij mijnheer dat ze denkt dat ze baas is. Hij geeft haar nl. het prettige gevoel dat ze geen verantwoording moet afleggen. En nu gaat madame pannenkoeken bakken, voor de feitelijke baas in huis.;-)

02-02-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Gisteravond gingen mijnheer en madame eventjes met de rapte een computer ophalen. Voordelig gekocht op ebay.  “Nog een computer?!”  Stt! Je hoeft het zo niet uit te schreeuwen! Nee, niet voor zichzelf. Hun pc-arsenaal is nu wel omvangrijk genoeg. Het was een aankoop van en voor Polska. Wie bij de hond poetst, krijg namelijk ook zijn vlooien.

De rit naar en van de verkoper (zo’n 200 km) verliep vlotjes, uitgezonderd op de Antwerpse Ring. “Eventjes met de rapte” deinde een vol uur uit vanwege (nog maar eens) een accident. Mijnheer had het déjà-vu gevoel. Hij maakt daar dagelijks fileleed mee. Madame begreep het niet. Reden ze speciaal na de spitsuren en nog zat alles potvast. Oh Antwerpse Ring! Perpetuum immobile!

Madame had Polska beloofd om de computer volledig gebruiksklaar te maken. Een makkie. Tot ze op een koppig keyboardprobleem stootte. Het was een azerty keyboard. Maar de computer wist dat niet. Die typte quertz-letters. Madame had al vanalles al geprobeerd, maar de computer behield halsstarrig zijn configuratie “Nederlands van Nederland”. Ten einde raad belde ze helpdesk Draakje. Als een volleerde verkeersleider van Zaventem dirigeerde ze madame van rechtsklik op het NL-letje op de desktop door de daaropvolgende schermen. Maar ook haar aanwijzingen haalden niets uit. Tot madame “Frans-België” probeerde. Bingo!  Problem solved. ’t Had wel een hele voormiddag in beslag genomen, maar zelfs dan was de voldoening groot.

01-02-2007 om 00:00 geschreven door Madame

De laatste dag van januari. De vogeltjes fluiten en bouwen nestjes, het frisgroen van de tijgerlelies piept al 15 cm boven de grond. De natuur staat op zijn kop. Zo ook Woefke. Ze heeft volop de zomerrui ingezet. En geen beetje! Het sneeuwt hondenhaar. Madame en mijnheer mogen nergens gaan zitten of ze komen er als oeran oetangs uit. Madame gaf Woefke vanmiddag een kambeurt. Nu gratis te verkrijgen bij madame: donszachte vulling voor een salonkussen. Er is nog voorraad voor een meerdere kussens, maar daar loopt Woefke voorlopig nog mee rond. Na een kwartier borstelen werd ze lastig. Gelieve grote bestellingen dus te spreiden. Voor kleinere bestellingen stellen mijnheer en madame zich graag ter beschikking. Wie hen komt afborstelen heeft gegarandeerd voldoende vulling voor een speldenkussen.

31-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Bij mijnheer en madame doet de vaatwasser de afwas. Meestal na 22u, op nachttarief. Al is het niet altijd gemakkelijk om na 22u te beseffen dat er moet afgewassen worden. Dan is het recreatietijd, voor tv of aan de computer. Huishoudelijke besognes zijn dan onbestaande. Zo ook gisteravond. Pas om 1.30u, toen madame moe was en wou gaan slapen, herinnerde ze zich dat er moest afgewassen worden. Snel graaide ze in de doos met afwassnoepjes – van die blokjes met een bolletje in, weet je wel? Maar ze bleef graaien en had nog uren kunnen graaien, want de doos was leeg. Gelukkig was ze bij de vooruitziende vrouw geweest. Onder de lege doos stond een volle. Chagrijnig – want ze wou gaan slapen - scheurde ze de nieuwe doos open. De bovenste flap kwam er helemaal af. Ze zwierde de flap op tafel en in een poep en een scheet had ze een afwassnoepje open geprutst en in de afwasmachine gelegd. Draai, klik! De wasmachine werkte. Zij ging slapen.

’s Anderendaags. Madame begon zoals steeds haar ochtendritueel met een koffietje en daarna ging ze opruimen. Wat lag dat kartonnetje daar te doen? Ah ja! Dat was de flap van die nieuwe doos afwassnoepjes. Tiens! Er stond vanalles op gedrukt! Madame las: “Gebruik bij elke wasbeurt en op elke temperatuur. Ook verkrijgbaar als poeder en gel.” … Gel?! Vaatwasmiddel voor de vaatwasser als gel?! Ze begon onraad te ruiken. Even later werd het duidelijk. Op die nieuwe doos “snoepjes” stond in magistrale letters: Calgon. Stomme trut! Ze had de afwas gedaan met ontkalker! Ze repte zich naar de afwasmachine. En wonder boven wonder: de afwas was pico bello. Geen spoortje vuil te bekennen. De glazen fonkelden zelfs extra schoon.

 “Wat nu met die hoop Calgon?”, vroeg ze aan mijnheer.

Zijn lakonieke antwoord was: “Tussen de boterham leggen?”

30-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

’t Is zowat een jaar geleden dat mijnheer en madame nog op vakantie geweest zijn. Hoog tijd om weer eens een uitje te plannen. Over het land van bestemming waren ze het vorige week al eens. Ze willen naar Polen en pakken het avontuurlijk aan: met de auto, zonder hotels te reserveren. De reis uitstippelen doen ze wel. Dat is trouwens een kolfje naar madame’s hand. Ze kroop vandaag achter de computer en reed met de Michelin routeplanner van België over Duitsland naar Polen, op zoek naar stadjes met bezienswaardigheden. De Duitse stad Dresden staat alvast op het programma. Dat was snel beslist. Informatie over Polen inwinnen lag iets moeilijker. Dat was met tong en vingers struikelen over woorden als: Kujawskopomorskie, Świętokrzyskie en Piotrków Trybunalski. Na de online speurtocht van vandaag denkt madame dat ze toch beter alleen gemakkelijk uit te spreken steden bezoeken, zoals Lodz en Lublin. Kwestie van aan de reis geen verstuikte tong over te houden. Hoe dan ook, het internet reisje van vandaag deed haar kwijlen. De op til staande reis naar Polen wordt ongetwijfeld memorabel.

28-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Madame ging voor het eerst babysitten bij de kindjes van Simon - en sedert hij de partner van Draakje is ook de kindjes van Draakje. Haar eerste contact met Flupke (1,5 jaar) was niet veelbelovend. Toen madame binnenkwam, zat hij in de kinderstoel een boterhammetje te peuzelen. Meteen draaide hij een kwartslag rechts. Hij gunde madame geen blik, wel een lange lip. Met Kwik (4 jaar) daarentegen klikte het meteen. Hij lachte en kwebbelde. Maar madame moest die voormiddag enkel op Flupke passen. Draakje moest naar de tandarts en Kwik zou met zijn papa meegaan naar de voetbal. Ze hoopte dat Flupke snel ontdooide, zodat ze er een kinderlijk gezellige voormiddag van kon maken.

Het moment dat de thuisverlaters vertrokken was bijna aangebroken. Plots zei Kwik: “Ik ga niet mee met papa. Ik blijf bij oma.” … Oma… Madame stond perplex. Draakje en Simon keken elkaar verwonderd aan. Zo spontaan en onverwacht ‘oma’ genoemd worden… Het deed wel wat. En ja, Kwik mocht blijven. Twee bengeltjes oppassen zou wel wat meer energie vragen, maar madame voelde er zich klaar voor. Voor vertrek zei Simon nog: “Zou je me willen sms-en wanneer Flupke gestopt is met wenen? Als ik vertrek, weent hij altijd zo hartstochtelijk. Ik voel me pas goed als ik weet dat hij niet meer weent.”  O jee! Flupke moest haar (nog) niet en nu dat nog! Maar goed, ze zou zich naar best vermogen van haar taak kwijten. Kwik zwierde zijn jasje uit en palmde “oma” meteen in. Flupke keek toe. Eerst verwonderd, kort daarop geïnteresseerd. Draakje en Simon vertrokken, zeiden nog “dag kindjes”, maar beide kadetjes gingen geamuseerd op in de plannetjes van hun nieuwe oma. Een kwartiertje later sms-te madame: “Flupke hft nog steeds niet geweend.”

Die twee schatjes entertainen was best vermoeiend. Plaatjes kleuren en een verhaaltje vertellen ging nog. Maar toen het speelgoed bovengehaald werd, vereiste het terdege organisatietalent. Flupke was soms nog te klein om mee te spelen. Maar madame wou hem niet uitsluiten. Kwik moest maar leren om in spelletjes zijn broertje te tolereren. “Om beurt” gold ook voor Flupke, ook al flikkerde die soms de hele rataplan naar beneden. Het allerliefste moment was toen Flupke naar een grote oplegger wees en prevelde:  “oma, auto”.

Een half uurtje nadat Draakje en Simon thuis gekomen waren, vertrok madame huiswaarts – naar de man die nog wist dat hij bij een oma slaapt.

27-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Om de voetbalclub van Simon te steunen, gingen mijnheer en madame gisteravond quizzen. Bij voorgaande gelegenheidsquizzen schommelde hun score van middenmoot tot staartje. Maar deze keer hadden ze versterking van: Miek de varia-specialiste, Cook de sport- en muziekkenner, Broer de Bijbeldeskundige en Schoonzus de allround expert. Zouden ze deze keer in de voorste gelederen van het klassement geraken?

Het ergerlijke bij deze quiz was dat elk antwoord meteen opgehaald werd. Tijd om na te denken bij “Wacht! Ik weet het! Maar ik kan er niet direct opkomen!” kon dus niet. Irritant voor de vier oudere geheugens van de ploeg. Senioren weten doorgaans wel wat, maar het kolkt er niet meteen uit, het sijpelt binnen. Dat resulteerde in nogal wat puntenverlies. Toch brachten ze het er niet zo slecht van af. De 10^de plaats op 32 deelnemers. Daar waren ze best gelukkig mee.

26-01-2007 om 00:00 geschreven door Madame

Bij de post was een brief van de Makro. Geen reclame. Wel een schrijven om te melden dat het bijna twee jaar geleden was dat er met de Makro-kaart nog aankopen verricht waren en dat ze zou vervallen indien er voor 1 april geen aankopen mee gebeurden. Vervelend nieuws, want een Makro-kaart vast krijgen is geen sinecure. Al zou je dat niet zeggen als je ziet hoeveel volk er rondloopt. Madame pakte de koe bij de horens. Ze weet bij ondervinding, dat bij horizontaal klassement en een “Ah ja! Dat moeten we nog eens doen.” de zaak doodleuk vergeten wordt. Ze besloot meteen in de Makro een pak wc-papier te gaan kopen.