Veel kappers verkeren in de mening dat dames met plezier hun salon binnenwandelen, dat ze komen voor een verwenbeurt en dat zij, de artistieke figaro’s, niet alleen het kapsel maar ook het imago van hun cliënteel opkalefateren. Madame’s kapper hangt ook die ideologie aan. Madame laat hem in zijn wijsheid. Wat baat het hem te doen inzien dat ze een gloeiende hekel heeft aan zijn papjes, zalfjes, zilverpapiertjes en warme kersenpitkussentjes. Het zou hem onnodig ongelukkig maken. Ze draagt haar kappersleed wel alleen.

Zonder wachttijden zou madame’s behandeling op twee uur afgehaspeld zijn. Maar dat is nog nooit gelukt. Anderhalf uur ongemoeid zitten blijven is standaard. En wat doet je dan? Veel lol valt er in een kapperszaak niet te beleven. Tijdschriften lezen?

“Is Nicole Kidman zwanger?”

“Britney Spears krijgt weer haar.”

“Paris Hilton aangehouden wegens dronkenschap”.

Nee, dank u. Wat celebrity’s uitvreten kan madame geen lor schelen.

Flarden van gesprekken opvangen kan soms onderhoudend zijn. Maar het niveau viel vandaag tegen:

-          “Hij had iets gekregen. Binnen de twee dagen was hij dood.”

-          “Dat is nogal een zomer, hè?”

-          “Daar staat de tv de godganse dag op. Dat is niks voor mij.”

-          “Bosbranden in Griekenland? Och gij! Daar wist ik niks van!”

Was het de te lange wachttijd of was het madame’s humeur, toen de kapper zelfvoldaan aankondigde dat haar kapsel afgewerkt was, zei ze ijskoud: “ik vind het niet mooi”. De kapper argumenteerde dat hij het kapsel soepel wou houden. Soepel?! Moet je madame ’s morgens eens zien als ze uit haar bed komt. Dan ligt het even soepel. De kapper herkanste. ’t Was iets beter. Morgen zet madame de krultang er in en dan is ze wel weer netjes gekapt.

05-09-2007 om 16:08 geschreven door Madame

Als madame creatief kan zijn, voelt ze zich in haar nopjes. Vandaag ging ze haar creativiteit botvieren in de keuken. Experimenteren met nieuwe gerechten is een uitdaging. Bovendien kon ze dan vanavond mijnheer verrassen met een exquis menu. Gedeelde vreugd is immers dubbele vreugd. Maar wat als madame’s solovreugde niet tot stand komt?

Champignonsoep uit de magnetron

Smelt de boter 1 minuut op hoog.

Madame zette een kommetje met boter in de magnetron en liet de machine rustig betijen. Die roept wel wanneer het proces afgelopen is. Dat ze bij een magnetron niet alert moet zijn, is voor madame super-de-luxe. Biep! Madame opende de magnetron en wat ziet ze? Een beetje gesmolten boter in het kommetje en een beboterde magnetron. Knarsetandend ruimde ze de vettige boel op en begon opnieuw, tuurde 45 seconden lang door de haarfijne raster tot ze er scheel van keek. Maar de boter kreeg geen kans meer om weg te spatten.

Roer het pakje champignonsoep door de halve liter water, voeg de wijn er aan toe, doe de soep bij champignons en kook dit 7 minuten op hoog.

Madame voerde de handelingen uit en merkte dat de soep tot 1 cm van de rand van de kom rand kwam. Hm. Voorzichtig vastpakken dus en zachtjes in de magnetron schuiven. Het lukte zonder morsen. Oef!

Na 7 minuten: biep! Madame opende de magnetron en… de soepkom baadde in een plas soep  Jakkes! Kon ze de magnetron nog eens uitkuisen.

Cotelette la Suisse

Een van de eindbewerkingen was: Bestrijk de karbonades met wat losgeklopt ei.

Madame dacht: daar maak ik geen borsteltje voor vuil, die klus klaar ik wel met een vork.  Voorzichtig streek ze de in ei gedoopte vork over het vlees. Maar dat ging niet vooruit. Ze had gezien dat tv-kok Jeroen De Pauw nogal veel met de blote hand werkt. Als hij dat mag, mag madame dat ook. Ze kiepte een kluts ei over het vlees en wreef het met de hand uit. Idem met de andere kant van de karbonades. In haar ijver was het haar ontgaan dat ze het vlees op een vleesplank gelegd had. Het eigeel dreef van het vlees, over de vleesplank en vormde op het aanrecht een smeuïg stilleven.

Cake met honing en olijfolie

Een eigenaardige combinatie. Dat wou madame natuurlijk uitproberen. Deeg maken verliep zonder knoeien. Eindelijk eens een bewerking waaraan geen vaatdoek te pas kwam. Ze schoof de taartvorm met deeg in de voorverwarmde oven. Bak gedurende 35 minuten in de oven. Verminder de oventemperatuur lichtjes halverwege de baktijd. Veiligheidshalve stelde ze een kookwekkertje in op: bellen na 15 minuten. Intussen kon ze afwassen, want het aanrecht was een puinhoop. Driiiing!  Ze minderde de oventemperatuur. Tegelijkertijd drong een zoete, verzengende geur haar neusgaten binnen. Ze deed de oven open. Een zwarte walm stoomde naar buiten. De cake had een Noordafrikaans kleurtje en was zo plat als een pizza. (zie foto)

Bitsig smeet ze haar keukenhanddoek in de ring. Haar creatief animo was foetsie. Mijnheer genoot van de champignonsoep en van de Zwitserse cotelette. Madame’s deelname in de vreugde was echter gematigd. De miskleunen bleven nazinderen. Ze vertikte het zelfs om tegen mijnheer te vertellen wat er allemaal gebeurd was. Hij moest het maar op haar blog lezen.

04-09-2007 om 23:41 geschreven door Madame

Een kookwas doet madame niet. Om de eenvoudige reden dat de stapeltjes witgoed in haar linnenkast zo goed als nihil zijn. Alleen badhanddoeken, enkele keukenhanddoeken en slipjes zouden een bad van 90° zou kunnen verdragen. Al de rest zijn spullen waarvan de vezelnamen eindigen op –ose of –mide of –thaan, scheikundige verbindingen die kuren uitzetten als ze het te warm krijgen. Madame wast dus enkel op 30°. Met als nefast gevolg dat madame’s slipjes na verloop van tijd niet fris meer ogen. Daarom besloot ze nog eens vernieuwing te brengen in haar arsenaal slipjes. Vandaag was D-day. Een warenhuis blokletterde: “damesslipje voor slechts 2,45 euro”. Aan die prijs kon ze wel een stuk of 10 onzindelijke slipjes vervangen.

Madame struinde het warenhuis rond, maar vond geen slipjes. Misschien had ze haar diafragma te groot ingesteld. Ze zette haar ooglenzen op kleinere stand en zoomde in op details. En kijk! In een bakje van ocharm 40 x 15 cm lagen 10 doosjes met damesslipjes, waarvan slechts 2 voor de gatmaat van madame. Haar stemming sloeg à la minute over naar 11 Beaufort. Groot-warenhuis maakt monster-reclame voor een handvol slipjes!  Niet wettelijk? Eisen dat ze madame 10 slipjes bezorgen? Au fond zijn zo’n praktijken niet toegelaten. Maar als het warenhuis in zijn reclame uitdrukkelijk schrijft: “zolang de voorraad strekt” heeft de wet niks in de pap te brokken.

Maar goed, zo’n 6 km. verderop was nog zo’n warenhuis. Madame zou daar eens gaan kijken of die misschien een grotere voorraad hadden. Toen ze arriveerde, klemde ze de tanden op mekaar om een resem nondendju’s tegen te houden. Aan de inkom stond een groot plakkaat. “Gesloten.” Het was min of meer duidelijk waarom. Er werd net een grote kraan geïnstalleerd. Waren er verbouwingswerken aan de gang of was het dak ingestort? Madame kon het in ieder geval afbollen zonder slipjes.

Thuis gekomen heeft madame van coleire al haar slipjes in de wasmachine gestoken. Ze zullen begot koken!

03-09-2007 om 16:30 geschreven door Madame

Zondagmiddag eten mijnheer en madame nogal eens gekookte tikkeneitjes met soldaatjes. Beboterde soldaatjes in het smeuïge eigeel soppen zijn geen nette tafelmanieren. Maar het smaakt toch zoveel beter dan het wellevend leeg lepelen. Daarbij, bij mijnheer en madame mondt gekookte eitjes eten toch altijd uit in een klucht. Ten eerste omdat madame het zelden presteert om gekookte eitjes te eten zonder morsen. Ze doet haar uiterste best om niet te knoeien. Maar altijd weer kliedert ze een eigeeldruppel op de tafel of op haar boezem. Toch is dat niet de meest lachwekkende factor. De grootste hilariteit begint bij het soldaatjes snijden. Is het typisch mannelijk of typisch vrouwelijk, Joost mag het weten, maar mijnheers soldaatjes liggen altijd netjes op zijn bord, ordelijk in het gelid, alsof de boterham niet gesneden is. Madame’s soldaatjes daarentegen liggen op een hoop, ongedisciplineerd en rommelig. Wat ze ook probeert, haar soldaatjes vertikken het om op keurige rijen te blijven liggen. Dat ze geviseerd wordt, speelt natuurlijk mee. Van het moment dat ze haar mes vastpakt, zit mijnheer al te gniffelen. En alsof er de duivel mee gemoeid is, zal dan altijd wel een tegendraadse soldaat uiteenvallen of scheef gaan liggen. Hoe dan ook, gekookte tikkeneitjes eten is leuk. Mijnheer en madame eten niet dan alleen met smaak, maar ook met plezier.

02-09-2007 om 20:46 geschreven door Madame

Vorige maand had madame voor Draakjes verjaardag online een juwelenkistje gekocht. Het was wel tweedehands maar oogde nagelnieuw. Alleen het sleuteltje om het kistje af te sluiten was er niet bij. Pft! Dat wordt toch niet gebruikt. Dat vliegt in een schuif en later, als men er toevallig eens op uit komt, weet men niet meer waar het voor diende. Het trieste lot van veel sleuteltjes.

Ding, dong! Volk aan de voordeur. Het was, zo bleek, de verkoopster van het juwelenkistje. Ze was haar zolder aan ’t opruimen en had het sleuteltje gevonden. Madame stond paf. Een maand na aankoop doet dat mens de moeite om aan huis een onnozel sleuteltje te brengen? Ze had er zelfs een briefje bij geschreven voor het geval madame niet thuis was.

Het mag sentimenteel klinken, maar zo’n geste raakt madame. Want het gaat om meer dan een futiel sleuteltje. Het was spontane eerlijkheid. Een tanende deugd die bij velen in een vergeetschuifje ligt.

30-08-2007 om 18:43 geschreven door Madame

Af en toe heeft een mens behoefte aan zoete energie. Sommigen grijpen dan naar chocolade, anderen naar een koekje of een ijsje. Madame houdt het bij tomeloze suikerdrang meestal op een paar klontjes in de koffie. Niet dat ze er meteen van barst van de energie. Het pept slechts lichtjes op. Wat wel helpt, is de koffie die mijnheer haar gisteravond presenteerde. Hij verraste haar nl. met “un cortado con leche condensada”. Een mondvol Spaans, dat ze meebrachten van een vakantie in Tenerife, voor een klein kopje koffie. Poepsimpel om te maken en o zo heerlijk!  

Vul ¼ van een mokkatasje met gecondenseerde, gesuikerde melk.

Vul aan met heel sterke koffie.

Roer grondig om en geniet met de ogen dicht van die goddelijke, vloeibare praline.

29-08-2007 om 13:56 geschreven door Madame

Een werkvergadering op restaurant. Echte zakenlui vinden dat allicht niet zo leuk meer. Maar madame kraaide :”jippie!”. Uren aan tafel keuvelen vindt ze zalig! Ze had met Ray in resto halfweg afgesproken, d.w.z. krek in ’t midden tussen hun woonplaatsen in, om de eenakter te bespreken die madame voor hem geschreven had.

“Zelden ziet men zulke diepzinnige gezichten als bij het bestuderen van de spijskaart.” Dixit Emanuel Wertheimer. En hij kon het weten, want hij was een diplomaat. Hij zal tijdens de culinaire staatsaangelegenheden zijn gasten wel meermaals ernstig zien overwegen hebben of ze nu een bisque d’homard zouden nemen of een foie gras.  Ray en madame doken pas na een uur kwebbelen (bij aperitiefje) in de ernst van de spijskaart. ’t Was een klasse restaurant met geen al te uitgebreide spijskaart. Overwegend vers bereide schotels dus. Het zou dus geen lange diepzinnige studie vergen.

Tussen de aangeboden heerlijkheden, zoals zalmfilet met kreeftensaus, zeetong meunière, penne met zalm, rumsteak béarnaise sprong er bij madame één gerecht tussenuit. Een vleesschotel die haar deed watertanden, nl. Vlaamse stoverij met bruine Corsendonk en frietjes, of op zijn patatkraams gezegd: ne friet met stoofvlees. Niet echt een goesting naar rato van het etablissement. Maar het stond op de spijskaart en madame had er zin in. Het was bijzonder lekkere stoverij. Ze had alleen een mooiere presentatie verwacht. Het oog wil toch ook wat? Twee sprietjes krulsla als versiering boven op de stoverij, maar verder geen greintje groente oogde niet echt bistro-like. Ray had zalm gekozen en zijn schotel was wel decoratief gedresseerd. Was volgens de Ratatouille van dienst stoofvlees te ordinair om het een culinair tintje mee te geven? Of zal madame de spijskaart voortaan toch diepzinniger moeten bestuderen?

28-08-2007 om 16:22 geschreven door Madame

Wat verondersteld werd een hobbykamer te worden, was een rommelkamer. “Trek de deur dicht en het stoort niet” was geruime tijd madame’s moto. Maar geregeld werd er wat bij gestouwd en stilaan werd het naar madame’s normen toch te gortig. Vanmorgen kreeg ze een aanval van opruimwoede. Er moest en zou in die kamer orde gecreëerd worden.

’t Was geen sinecure. Vooraf gedegen uitstippelen wat waar moest komen, nameten of een ruimtelijker schikking wel mogelijk was en dan… hup met de geit! Boeken en dossiers sorteren, kasten en rekken versassen, schildermateriaal ordenen, tafeltjes verzetten, dingen naar de zolder sjouwen. Veel onherroepelijk elimineren kon ze niet. Mijnheer is nogal gehecht aan zijn “klein” materiaal. Trouwens, dat is zijn winkel. Sinds ze de garage eens opgeruimd had en alles naar vorm gesorteerd had, kan mijnheer niets meer vinden in de garage. Sedertdien durft ze zijn gerief nog nauwelijks vastpakken.

Na een uur of vijf kon je in de kamer beter ademen. Madame had minstens twee kubieke meter lucht bij gecreëerd. Je hoefde nergens meer over te stappen en niks meer opzij te zetten om in een kast te kunnen. En als top of the bill:  de kamer leek twee keer zo groot. Nadat alles opgeruimd was, ging madame nog minstens zeven keer een blik werpen in die kamer. Gewoon om van de ordelijke aanblik te genieten. Telkens ving haar lodderig oog nog wel onvolkomenheden op. Maar dat is voor latere datum. Vooralsnog heeft ze puik werk verricht – al zegt ze het zelf.

27-08-2007 om 20:38 geschreven door Madame

Mijnheer moet zijn titel van “lief ventje” even afstaan. Niet dat hij stout geweest is. Nee, nee. Hij is nog steeds even innemend. Het gaat hier over een ander lief ventje dat madame gecharmeerd heeft, nl. een schattige dreumes van 1,5 jaar en het zoontje van collega’s van mijnheer. Hoewel mijnheer die collega’s op het werk slechts sporadisch ontmoet en madame hen oppervlakkig kent, is er een wederzijdse sympathie gegroeid. Vorige zomer zijn ze eens met zijn allen, kleine Arne incluis, een terrasje gaan doen. Verder ontmoette madame hen enkel op personeelsfeestjes.

Gisteravond waren mijnheer en madame bij Arne’s ouders uitgenodigd voor een etentje. In de eerste plaats om samen een gezellige avond door te brengen maar tegelijkertijd om afspraken te maken voor een dagje en nachtje babysitten. Eind september moeten Arne’s ouders naar een trouwfeest. Omdat hun hele familie daarop aanwezig zal zijn, hadden ze mijnheer en madame gevraagd of zij zich over de kleine Arne wilden ontfermen. En waarom niet, hè? Zo’n pagadder brengt wat leven in de brouwerij. Al houden mijnheer en madame toch stiekem hun hart vast. Een pril lopertje kan voor bedaarde senioren behoorlijk vermoeiend zijn. Maar met Arne zien ze het wel zitten. Het is een lieve lachebek die zich goed weet te amuseren. Moest de verveling toeslaan speelt madame wel even mee of vertelt ze verhaaltje. En als de kleine wil ravotten, schakelt ze mijnheer wel in.

26-08-2007 om 11:29 geschreven door Madame

Van bij de eerste kennismaking (trailer op tv) was madame verliefd op dat tekenfilmbeestje. Ook mijnheer bezweek meteen voor zijn charme. Een rat als kok in een gastronomisch restaurant? Dat wilden ze zien!

Ze kozen voor een voorstelling in de oorspronkelijke taal, in hartje Antwerpen. De rit naar de cinemastad was ietwat chaotisch. Antwerpen heeft de laatste tijd van haar infrastructuur een potje gemaakt en kwistig met eenrichtingsborden gegooid. Gelukkig kent mijnheer de stad als zijn broekzak. Had madame alleen moeten rijden, zou ze hopeloos verdwaald zijn in een of ander havensteegje en Ratatouille nooit gezien hebben.

Aan de kassa trok madame eventjes grote ogen. 8,25 euro voor één cinematicket? En dan zijn er nog de consumptieprijzen: “in reclame: 1 softdrink van 50 cl + 1 medium popcorn: 5,20€  (i.p.v. 5,70€)”! Zijn dat de democratische prijzen van “een cinemake doen” tegenwoordig? Jawadde!

En daar zaten ze dan, de twee seniors, lekker achterover geleund in de fluwelen cinemazetels.  De film was super! Fascinerend, zowel qua verhaal als qua makelij. ’t Was van begin tot einde genieten. En na de film bleef een gelukzalig gevoel zinderen, het ontspannend gevoel dat men heeft als men iets moois beleefd heeft.

25-08-2007 om 11:22 geschreven door Madame

Ten huize Draakje ging een Tupperware demonstratie door. Madame was uitgenodigd. Tupperware party’s bestaan al decennia. Toch is madame’s keuken nooit een Tupperware potje te vinden geweest. Met z’n allen potjes monsteren en zich laten vermurwen om een o.a. de broccoli in een Tupperware groentebakje te bewaren, is niet aan haar besteed. Want hoe kwalitatief de waren ook mogen zijn, madame heeft  Tupperware spullen nooit mooi gevonden. Bovendien zijn ze schandalig duur. Als ze iets nodig heeft, gaat ze het wel kopen. Zich laten warm maken voor iets dat ze in feite niet nodig heeft, vindt ze tijdverlies. Ze had tegen Draakje gezegd dat ze naar de demonstratie kwam om de hoop te vergroten. Maar kopen? Nee. Dat was ze niet zinnens.

Met uitzondering van de schreeuwend rode, rubberachtige bakvormen - wie wil zijn smakelijke quiches of madeleinekes nu uit zo’n rood blubberding zien komen? - zijn de Tupperware potjes er qua kleurtjes en design blijkbaar iets op vooruit gegaan. Doch, met alle respect voor de dames die enthousiast zijn over hun Tupperware materiaal, madame had voor ieder aangeboden keukensnufje een goedkoper alternatief. Eiersla kan ze ook met een vork prakken i.p.v. met een Tupperware hak- en snijmolentje. En waarom zou een appel voor de lunch op het werk in een appelvormig appeldoosje (voor één appel) moeten?

En toch, niettegenstaande haar kritische kijk, heeft madame gisteravond een Tupperware ding gekocht, nl. een schotel om in de magnetron ovenschotels klaar te maken. Het ovenkrokante is er dan wel niet bij, maar om rap-rap iets op tafel te toveren, leek het wel interessant. De verleiding van een homeparty heeft bij madame dan toch gewerkt. Al zat daar deels de “commissie” voor de gastvrouw ook wel voor iets tussen.

24-08-2007 om 11:08 geschreven door Madame

Weet je waar de huisvuilzak bij madame van uitpuilt? Van plastic hoezen. En dat ergert haar mateloos. Heel onlangs zijn de shoppende huisvrouwen door de ecologisten afgestraft. Ze krijgen in de warenhuizen geen plastic draagtassen meer. Alsof dat verschil maakt. Als madame zich bediende van plastic draagtasjes – meestal neemt ze een kartonnen doos die dan nog dienst doet voor het oud papier – gebruikte ze die achteraf als vuilnisemmerzakjes. Maar bij gebrek aan plastic draagtassen, koopt ze nu plastic vuilzakjes. What’s the difference?

Madame gaat volledig akkoord met afvalpreventie. Maar dan moet het wel consequent gebeuren. Ze moet verdorie per week meer nutteloze plastic wegwerpen dan die paar, toch wel nuttige, draagtassen. Neem nu de sigaretten. Die zitten in een papieren doosje. Daarover zit een plastic hoes. En koop je de sigaretten met de 8 pakjes, zit er nog eens een plastic hoes rond (daar waar het vroeger papier was). Reclamefolders worden in plastic verzamelhoes in de brievenbus gedropt. Tijdschriften, worden met plastic overtrek geleverd. Frangipanes zijn in plastic vergepakt en iedere koek zit dan nog eens in een plastic zakje. Chocolade: per vier in plastic. En waarin zitten de blokjes voor de vaatwasmachine? In plastic hoesjes, in een plastic zak én in een kartonnen doos. Zelfs flessen zitten soms in een plastic keurslijf. En ga zo maar door.

Waarom al die overbodige verpakkingen? Minder plastic betekent voor bedrijven toch meer winst? Of is madame te eenvoudig van geest?

22-08-2007 om 16:19 geschreven door Madame

Tegen de tijd dat mijnheer van het werk zou thuiskomen ging madame een warme maaltijd op tafel zetten: steak met gebakken patatjes en gestoofde worteltjes. Mijnheer zit wel haast elke dag in de file, toch kan ze redelijk goed schatten rond welke tijd mijnheer arriveert. Ook vandaag was haar timing op vijf minuten na perfect. Alleen met de gebakken patatjes boterde het niet.

Waar mogelijk springt madame zuinig om met energie. Op de kleine kookplaat waarop de patatjes voorgekookt waren, stoofde ze de worteltjes. Met deksel op de pot bleven die wel warm genoeg. Op diezelfde kookplaat zou ze nadien de steak bakken. Maar eerst zette ze een grote pan op een grotere kookplaat voor de gebakken patatjes. Het moesten knapperig bruin gebakken patatjes worden. Krokant gebakken eet mijnheer ze het liefst. Plots bedacht ze zich. Patatjes moeten langer bakken dan steak. En die kleine kookplaat was nog warm. Ze zou dus zuiniger koken als ze de patatten op het kleine vuur voorbakte. Op het moment dat de steak moest gebakken worden, zou ze de pannen van plaats verwisselen.

Zeg nu zelf, dat was toch schitterend denkwerk. Madame was behoorlijk trots op haar zuinige aanpak. Toen de patatjes begonnen te sissen, was het tijd om de pannen van plaats te wisselen. En daar liep het verkeerd. De steak braadde rondom knapperig bruin, maar de patatjes bleven bleek en flets. Mijnheer was intussen thuis gekomen. De worteltjes en de steak waren klaar, maar die verdomde patatten vertikten het om knapperig te bruineren.

Inderdaad, madame was vergeten het vuur op te zetten. Kan iedereen overkomen, toch? Maar afbladderende geheugens rapper, zeker? En toch hebben de patatten gesmaakt. Terwijl ze een kleine portie slappe patatten aten, zette mijnheer de pan terug op het (brandend) vuur. En de tweede portie was bruin, knapperig en lekker.

22-08-2007 om 00:39 geschreven door Madame

Dames die overdag in een nette taverne zitten te consumeren noemt men in het sappig Aantwaarps: pateekesmadammen. Madame was vandaag ook zo’n pateekesmadame – zij het met een croque monsieur i.p.v. pateekes. Ze had nog eens met blogmaat Jetje in een taverne/restaurant afgesproken om bij te babbelen. Ze “koffieboomden” meer dan vier uur aan een stuk  (’t Was geen “klets”, ’t was een hele boom J ) zonder zich ook maar één moment te vervelen. ’t Ging er vrolijk aan toe. Jetje ginnegapt graag en madame ook. Beider hupse mentaliteit veroorzaakte geregeld lachsalvo’s, wat schaamteloos afbreuk deed van de Aantwaarpse term “pateekesmadammen”. Pateekesladies worden verondersteld zich in een wolk van distinctie te wikkelen. En dat kon men van Jetje en madame niet echt zeggen. Die keuvelden en lachten terwijl hun ogen voortdurend twinkelden van de pret. Ernstige onderwerpen kwamen nochtans ook aan bod. Maar wat ook besproken werd, optimisme was troef. Zo’n namiddag een jolige pateekesmadame mogen zijn, deed madame goed. Het was bijzonder ontspannend en smaakt naar nog!    

20-08-2007 om 23:42 geschreven door Madame

Miek en Cook hadden de virtuele immobiliën markt afgeschuimd, op zoek naar een huis met tuintje. Er was geen haast bij, want ze wonen momenteel in een gezellig huurhuis. Maar - madame heeft het vroeger ettelijke keren meegemaakt, met huurhuizen dan – als er geen haast bij is, stoot je natuurlijk binnen de maand op een sympathiek huis aan een sympathieke prijs. Miek en Cook hadden er ettelijke uren over gepalaverd en gedroomd. Definitief toehappen zat er echter nog niet echt in. Ze vroegen of mijnheer en madame eens mee wilden gaan kijken en er hun mening over zeggen.

Aan de voorkant had madame zo iets van: “Oei! Is dat hun droomhuis?” Daar zat de leeftijd waarschijnlijk voor iets tussen. Het huis was ongeveer van madame’s leeftijd - en die oogst met haar 63 jaar ook niet veel bewondering meer. Wat niet wil zeggen dat ze bouwvallig is. Het huis trouwens ook niet. Van binnen was het een juweeltje: super gezellig, ruim, licht, modern, comfortabel. Geen huis, maar een thuis. Terwijl madame zich vergaapte aan het verrassende interieur, controleerde mijnheer de degelijkheid van elektriciteit en bouwstructuur. Daar viel niets op aan te merken.

Mijnheer en madame gaven hun zegen. Nu is het aan Miek en Cook om al dan niet tot de aankoop over te gaan.

19-08-2007 om 16:21 geschreven door Madame

De dienstencheques voor tuinsmurf waren op. Klein euvel, op de PWA-dienst kan madame er gaan bijkopen. Normaliter is die dienst elke voormiddag open. Maar, het dametje van de PWA-dienst is in bevallingsverlof en daarom was de dienst deze maand maar een dag of vier open. Dat was ruim op voorhand meegedeeld en zelfs nog eens bevestigd per brief. En nu denken jullie zeker dat madame weer aan vergetelh__d leed en voor een gesloten deur kwam te staan? Mis poes! Madame wist perfect dat de PWA-dienst vandaag open was.

Terwijl ze naar het gemeentehuis reed, was ze in gedachten bij het PWA-moedertje en haar nieuwe baby. Vertederende beelden passeerden haar verbeelding. Ze dacht: waarom zou ik dat moedertje eens niet verrassen met een bloemetje? Ze stapte de bloemenwinkel binnen en kocht een plantje voor slechts 5 euro. Een attentie hoeft niet duur te zijn, hè? Ze stapte de PWA-dienst binnen en… het kersvers moedertje was er niet! Er zat een andere jongedame. Madame legde uit dat ze voor de jonge moeder een bloemetje had meegebracht. De plaatsvervangster zei dat ze het haar zou bezorgen.  “Van wie mag ik zeggen dat het is?” vroeg ze.  “Euh,” zei madame, “ ze kent me eigenlijk niet. En ik ken haar ook niet. Ik wou haar alleen maar proficiat wensen met de geboorte van haar…. Is het een jongen of een meisje?”

Het bleek een meisje te zijn. De vader werkt toevallig ook op het gemeentehuis. Hij zal het plantje straks meenemen. En dan maar raden van wie dat bloemetje toch mag zijn. J

17-08-2007 om 20:11 geschreven door Madame

In een vorige blog had madame een kanjer van een taalfout staan. Aardbijen ipv aardbeien. Een flater van je welste! Hoog tijd voor madame om nog eens een taaloefening te maken.

VUL IN

Broer was zo vriendel__k om haar voorzichtig op haar enormit__t te w__zen. H__ schreef: “Pikten de aard__ben niet? Of smaakten ze naar honing?”  B__w__len is madame gruwel__k verstrooid. Z__ vreest dat het voortekenen z__n van senilit__t. Enkele voorbeelden van haar recentel__ke afwezigh__d van geest:

Z__ zit boven aan de computer te schr__ven. Ze k__kt in haar kop koffie. Oeps! Leeg! Ze schr__dt de trap af. In de keuken opent ze de porsel__nkast en str__kt in haar haren. Wat kwam ze ook weer doen? Ze p__nigt haar hersenen. Uit__ndel__k denkt ze het te weten. Sigaretten! Die waren hoogstwaarsch__nl__k op. Dat ze f__tel__k koffie wou, besefte ze pas toen ze haar computer weer ber__kte.

Z__ ging spaghetti ber__den. Z__ zette water op het vuur en begon ajuin te sn__den voor de (let op!) bologn__se saus. Geen v__f minuten later begon ze te  tw__felen. Had ze er wel zout b__ gedaan? Ze proefde. Bw__k! Ja, z__ had er al zout b__ gekapt.

Madame’s t__del__k br__nmankement l__kt bedr__gend. Maar noemt men zulke hiaten __genl__k niet gewoon: vergetelh__d of verstrooidh__d?

16-08-2007 om 22:21 geschreven door Madame

…voor Kwiks vijfde verjaardag! Dat werd gevierd! De genodigden waren wel allemaal volwassenen, maar dat maakte voor Kwik geen verschil. Telkens een nieuwe gast arriveerde, was hij in de wolken. Dan begon hij te huppelen en riep verheugd: “Cadeautje! Cadeautje!” Om Kwik te plezieren verjongde trouwens iedereen met plezier zijn gedragcodes. Wat na een stuk of drie, vier Kirs niet de minste moeite kostte.

Eerst werd er in de tuin geknabbeld en getoast. Daarna blies de jarige appel voor een pannenkoekenfestijn. Pannenkoeken met bruine suiker of kandijsiroop! Heerlijk! En niet alleen voor de kindjes. De volwassenen vlogen er ook gretig in. (Nietwaar Joost? J)  ’t Waren trouwens lekkere flensjes. Lichtjes krokant gebakken. Njam, njam!

Daarna kwam de verjaardagstaart: een koekjestaart met roomboter en hagelslag, Kwiks lievelingstoetje. Na de pannenkoeken had madame niet veel zin meer in zoetigheid. Maar omdat Draakje de taart zelf gemaakt had, wou ze er wel eens een stukje van proeven. En ’t smaakte verdorie naar nog! Maar dat zou overdaad geweest zijn en desastreus voor haar lijn. Dus paste ze maar.

15-08-2007 om 23:09 geschreven door Madame

In de week kookt madame haast nooit. Mijnheer neemt zijn warme maaltijd op het werk en madame eet wel boterhammetjes. Maar als er iemand komt tafelen, staat madame met plezier aan het fornuis. Dan duikt ze in de internet kookboeken en probeert nieuwe recepten uit.

Vanavond komen Miek en Cook op bezoek. Als voorgerecht krijgen ze een soepje van waterkers, spinazie en… een peer. Rare combinatie, zal je zeggen. Wel dat dacht madame ook. Daarom wou ze het juist uitproberen. De smaak van de soep was verrassend. Alhoewel ze donker grasgroen van kleur is en er geen room bij gebruikt is, smaakt ze superzacht. Vermoedelijk zorgt de peer voor de fluwelen afdronk.

Het hoofdgerecht is een soort steak Stroganoff, met paprika’s en cognac en room. Maar geen tomaten. Mijnheer kokhalst van tomaten. Dat onsmakelijk geluid wil madame de gasten besparen. Verder krijgen ze er aardappelkroketjes bij en een gemengde sla.

Het nagerecht heet “dessert d’amour”. De naam alleen al suggereert een zinnenstrelend toetje. Eigenlijk is het een simpel gerecht. Nu ja, l’amour is ook simpel. J Het gaat zo: room met vanillesuiker bijna stijf kloppen, bananen prakken en bij de room roeren. Bij dat papje schijfjes kiwi en aardbEIen serveren, bestrooien met schlilfers chocola en een toefje muntblaadjes er boven op. C’est tout!

Nu de tafel nog dekken en het gezelschap kan straks smulpapen.

14-08-2007 om 00:00 geschreven door Madame