Sorry lezer, madame had gisteren geen tijd om te bloggen. Haar dagprogramma was te gevuld. Niet dat ze zich heeft moeten afjakkeren. Alles verliep gladjes volgens timing. Er was alleen geen ruimte meer voor schriftelijke ontboezemingen.

’t Was die dag Ma’s 90^ste verjaardag. De voormiddag en een flink stuk van de namiddag besteedden mijnheer en madame aan het verwennen van Ma. Ze was bijzonder opgetogen over haar verjaardagscadeau: de persoonlijke kalender 2007 met foto’s van haar nageslacht. En ze kreeg nog meer foto’s te zien. Mijnheer had nl. de laptop meegebracht. Ma mocht er voor plaatsnemen en genieten van een sessie familiefoto’s. ’s Middags togen ze dan naar een gezellig restaurant en tafelden en keuvelden tot laat in de namiddag.

’s Avonds gingen mijnheer en madame de school van Directrice steunen. Het oudercomité organiseerde er een quiz. Samen met Broer, Schoonzus, Knoopke en Joost hoopten ze een degelijke intellectuele prestatie neer te zetten. ’t Was wel geen  aartsmoeilijke quiz, maar toch stoomden hun breinen. Na de eerste ronde stonden ze bij de eerste 10 geklasseerd. En fier dat ze waren! Maar daarna ging het bergaf. Ze eindigden uiteindelijk bij de middenmoot. Hoe dan ook, ze hebben zich geweldig geamuseerd.

18-11-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Wie er ook achter zat, Mr. Alzheimer of Mrs. Sangria, gisteravond bulkte madame van de stupiditeiten. Na het Sangria-interludium ging ze brood bakken (in lichtvoetige stemming dus) en tegelijk macaroni met hesp en kaas te maken. Een vrouw kan immers twee dingen tegelijk! Over haar geknoei met ingrediënten gaan we het niet hebben. Dat is inmiddels een verworven recht. Of ze nu met verf, bloem of water werkt, altijd spettert wel iets in ’t rond. Onlangs nog merkte ze dat haar broekspijpen vol witte spatten hingen. ’t Zag er uit als acrylverf. “Lap! Broek om zeep” dacht ze. ’s Avonds zit ze met haar vlekkenbroek in de zetel en Woefke begint aan haar broekspijpen te likken. “Nee, Woefke! Die vlekken zijn niet lekker, dat is verf” zegt madame. Maar als iets te verhapstukken valt, klappen Woefke’s oren dicht. Het beestje likt en likt en likt. En plots waren de vlekken weg! Oeps! Dan was dat geen verf, maar bloem! Broek gered. Dankjewel Woefke! OK, terug naar madame met haar brood en macaroni. Op zeker ogenblik stelt ze vast dat ze zich qua timing vergist heeft. Het brooddeeg moest in de oven om op 50° te rijzen en op datzelfde moment was de macaroni klaar om in een oven van 200° geschoven te worden. De macaroni had prioriteit. Die ging dus de oven in. Maar wat dan met het deeg? Ze had het deeg op het aanrecht kunnen laten staan. Maar ze had ergens gelezen dat in een magnetron die afgesteld is op 50° brooddeeg sneller rijst. Dus, ze duwt de kom met deeg in de magnetron en zet hem op ‘ontdooien’ - wat volgens haar blond verstand de laagste stand was. Toen mijnheer en madame macaroni gegeten hadden, was het tijd om het deeg uit de magnetron te halen. Deeg? Euh…  ’t Was een zware ronde taaitaai met het oppervlak van een maandlandschap. Pissig begon madame de koek nog te kneden. En ze heeft hem nog afgebakken ook. Maar  ’t bleef harde homp die niet te vreten was. Bleek nadien dat de magnetron van mijnheer en madame niet instelbaar is op 50°.

Madame’s overige flaters waren minder  spectaculair. Wasverzachter in het zeepbakje kiepen. In het donker de fles Coco-Cola – die op de grond stond – oppakken, maar vergeten dat er een bureaustoel voor stond en bijgevolg met haar kin op de rugleuning van die stoel knotsen.  Het licht twee keer uit doen. Wat natuurlijk maakte dat het terug brandde. Moe getergd door haar eigen stommiteiten is madame uiteindelijk gaan slapen. De eerstkomende weken drinkt ze geen Sangria meer.

16-11-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Vandaag hosten mijnheer en madame met gehuurde bestelwagen door het Vlaamse land. Ze speelden express koerier. Op hun leveringsbon stond: bij familie een oud kastje en twee salontafeltjes afleveren, bij Ma een tuinrek ophalen, bij Knoopke en Joost een geleende buffetkast terugbrengen en tenslotte de zitmaaier binnendoen voor onderhoud. Alle opdrachten zijn vervuld. Na afloop gingen ze er ene pakken om het welslagen van hun opdrachten te vieren. De twee Sangria’s van madame ware grote kuipen met veel fruit en veel sterkedrank. Dientengevolge voelt madame zich niet in staat om vandaag een fatsoenlijke blog neer te schrijven. Schol

15-11-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Buiten is het melancholisch donker en regenachtig. Het beste dat je met zo’n sch…weer kan doen, is het huis vullen met heerlijke keukenaroma’s. Laat het buiten dan maar mottig zijn, binnen brengen verrukkelijke geuren je in een trance. Mijnheer en madame zijn momenteel gehuld in een bouquet van pruttelende consommé. Mijnheer is de kok van dienst. Consommé maken is zijn specialiteit.  En als je weet welke ingrediënten hij gebruikt, komt het water je in de mond. Hij deed er groenten en kruiden in plus twee maxi stukken soepvlees en een mergpijp van zo’n omvang dat Obelix er Romeinen kon mee neerknotsen. Binnen een half uurtje gaan mijnheer en madame een hemelse consommé binnenlepelen, wat met langgerekte ‘mmms’ zal gepaard gaan. Mijnheer peuzelt daarna met een extatisch fysionomie het merg uit de mergpijp nog op (op toast met peper en zout). Daarna krijgt Woefke de mergpijp, waaraan het urenlang zal kluiven en knabbelen. Verbeeld er nog een vleugje muziek bij en dit indoor herfsttafereel is af.

14-11-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Mijnheer heeft verlof. Met onverholen leedvermaak geniet hij van de verkeersberichten: files tussen A en B, oliespoor op rechterrijvak richting C,  mobiele werkplaats tussen D en E. enz. Veertien dagen lang de auto kunnen laten staan is reeds vakantie op zich. Vandaag werd dat relax gevoel nog met zalig nietsdoen versterkt. Lekker lang uitslapen. Uitgebreid krantje lezen. Mahjong spelen… Al is dat laatste niet altijd rustgevend. Zo heeft bv. madame zojuist voor de 1485^ste keer geprobeerd om de layout “One Fish” van Mah Jong Medley uit te spelen. En ’t was weer “Toete Gerard!” (is wel geen AN, maar ’t geeft exact haar ontstemming weer)  Moesten er toevallig mensen zijn die op het Internet een “cheat” weten staan om die sakkerse vis klein te krijgen, speel dat dan aub aan madame door. Het zou haar uren frustratie besparen. Of als er gediplomeerde hackers zijn die hare vis zouden kunnen fileren? En als je dan toch bezig bent, mijnheer bijt al meer dan een jaar de tanden stuk op de “Pyramid” layout. Nu, hij vindt de frustraties bij Mahjong nog altijd prettiger dan die bij files en verkeershinder, hoor. Hoor hem maar eens zingen!;-)

13-11-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Kerstmis staat voor de deur. De genodigden weten wat dat betekent. Dan zet madame haar beste beentje voor om van het kerstfeest iets origineels te maken. Ook dit jaar zal het een creatief feestje worden. Maar hoe of wat houdt madame nog lekker geheim en geniet in haar eentje van de binnenpretjes Terwijl ze plannen maakt en voorbereidingen treft, gaan haar gedachten geregeld terug naar vorige kerstfuiven.

Het begon met de kerstboomballenbar. Als ze daar aan denkt, gniffelt ze nog. Toen had ze de boom versierd met glazen bollen die gevuld waren met gekleurde drankjes: limoncello, blue curacau, whisky, amaretto, pisang enz. Wie na de dis zin had in een drankje, mocht het uit de kerstboom plukken. Die kerst zijn er heel wat kerstboomballendrankjes  geconsumeerd, met als gevolg: een nogal euforische kerst.
 

Het jaar nadien was er de “jelloshotboom”. Toen hing de boom vol injectiespuiten (zonder naald natuurlijk), gevuld met kleurrijke gelatines van likeuren en dranken. Als dessert mocht ieder dan een of meedere spuiten kiezen en de inhoud ervan in de mond spuiten. Of er schilderijtjes mee maken...

Vorig jaar was het een appelboom met een 80-tal appels die madame met papier maché, boetseerklei en verf gemaakt had. Een geduldwerk van maanden! Maar dat heeft ze er voor over. De appels mochten stuk voor stuk geplukt worden en opengebroken. In elke appel zat ofwel een briefje met de aanduiding wie een kerstpakje kreeg, ofwel met een “mis poes” met kleine gadget.

Dit jaar heeft madame het op een andere boeg moeten gooien. De decoratieve boom die in de living stond, is er niet meer. Maar ook zonder die boom kan madame wel iets orgineels in mekaar boksen. Wait and see. Nog 10 dagen en dan is het zover.

13-11-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Gemiddeld zou de moderne Belg maar 1 minuut per dag lachen. Met ‘lachen’ wordt dan een hoorbare haha, hoho of hihi bedoeld. Vijftig jaar geleden zou een Belg nog 5 minuten per dag gelachen hebben. Honderd jaar geleden zelfs 8 minuten. We zouden er qua lol hebben dus op achteruit gaan. Alhoewel… had men voor die statistiek bij mijnheer en madame een lachmeter geplaatst, zouden de cijfers er heel anders uitzien. Zij overschrijden zelfs met ettelijke minuten het dagelijks lachgemiddelde van de generatie oudstrijders. Hierna een greep uit hun woordspelingen van deze voormiddag.

Mijnheer en madame hadden 2 vrijkaarten gekregen voor  Zenith, de beurs voor levensgenieters van boven de 50. Met de post waren nog 2 vrijkaarten gekomen. “Met die extra kaarten kunnen we misschien iemand blij maken,” opperde madame. “Ja,” zei mijnheer, “als we nog een paar oude dozen kunnen vinden .” (gelach)

Madame gaf Woefke een korstje schimmelkaas en zei: “Hier, schatje. Eet maar op. Allemaal vitamientjes en penicilline. Daar word je gezond en vinnig van.” Mijnheer repliceerde: “’k Zou dat toch niet te veel geven, hoor. Al die calorieën en dat vet. Als je haar kaas blijft voeren, denken ze binnenkort dat ’t een geschilderde pinguin is.” (gelach)

Madame had ’s morgens een heerlijk crèmebad genomen, met lavendelgeur. Een uur of twee later detecteert ze onder haar oksels een transpiratiegeur. “Jandorie, Ik heb nog maar net een bad gepakt en ik stink alweer. Zou ik er zo deodorant kunnen op spuiten of moet ik mijn oksels wassen voor ik deodorant op doe?”  Mijnheer gluurt over zijn brilletje en zegt: “RTFM”. Madame kijkt hem grote vraagtekens aan. Tot mijnheer verduidelijkt: “Read The Fucking Manual”. (gelach)

Voilà. Hopelijk heb jij hiermee je schandelijk lage lachgemiddelde ietwat verhoogd.

12-11-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Broer wordt weldra 60. Er zal evenwel niet gefeest worden. Broer heeft geen feestneus. Hem opzadelen met massale hip-hip-hoera’s en 'Surprise!' zou voor hem op hetzelfde neerkomen als hem met z’n allen betrappen op een heimelijke duik in een waterton. Het zal dus geen sinecure zijn om hem op zijn verjaardag aangenaam te verrassen. Vanavond vergaderden negen familieleden om te brainstormen over een voor Broer geschikt 60^ste verjaardagsscenario.  

Buiten broeden op zijn portemonnee heeft Broer slechts twee passies: fotograferen en wandelen. Er werd op dat laatste voortgeborduurd en binnen de kortste tijd was de planning rond. Broer gaat op de vooravond van zijn verjaardag onverwacht opgepikt worden voor een nachtelijke dropping. Met behulp van GPS coördinaten (na afloop krijgt hij de GPS cadeau) moet hij de uitgestippelde weg vinden. Iedereen verkneukelde zich bij voorbaat over de aan hem aangepaste opdrachten die hij zal moeten uitvoeren.  Als expert in godsdienstwetenschappen zal met een quiz zijn kennis over de Bijbel getest worden. Omdat hij vroeger een volière had en kleurkanaries kweekte, moet hij vogelgeluiden herkennen. Aan voorlichting geven en seksueel getinte gesprekken had/heeft hij een broertje dood en dus mag hij een preek geven waarin hij 10 opgegeven erotische woorden moet gebruiken. Zonder rood worden? Als broekventje kon hij de ‘R’ niet zeggen, zei altijd een ‘L’, en dus mag hij een tekst voorlezen waarin hij elke ‘R’ door een ‘L’ moet vervangen. Bv. Fruit wordt dan fluit. Kan hilarisch worden. Bepaalde teksten zouden in zijn geheugen moeten gegrift staan. Met een invuloefening wordt zijn geheugen getest. Verder moet hij zijn zuinigheid demonstreren. Hij krijgt 10 euro en moet er uit een voorraad voorwerpen 5 dingen mee kopen. Benieuwd of hij weet hoeveel een brood kost.J  En tenslotte is er als rode draad zijn liefde voor fotografie. Tijdens zijn voettocht zal hij 20 vooraf bepaalde voorwerpen moeten fotograferen.  

Broer heeft een computer maar nog geen internet. Madame en mijnheer voerden de idee aan om Broer stiekem internet te bezorgen. Maar vooraleer daar mee van start te gaan, willen ze eerst Schoonzus om goedkeuring vragen. ‘t Zou leuk zijn als hij na de dropping in zijn mailbox een vracht verjaardagswensen zou kunnen lezen. Kan hij meteen deze blog lezen ook.

12-11-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Het was jaren geleden dat madame een openbare markt afgeschuimd had. Deze voormiddag heeft ze er nog eens uitgebreid de tijd voor genomen en er met twinkelende pretlichtjes rond gestruind.  Op een openbare markt hangt zo’n gezellige sfeer: de geur van gebraden kip, lederen handtassen, wafels en worst; welbespraakte en immer welgezinde marktkramers; kopers die alles bekijken, betasten en becommentariëren. Bovendien is het aanbod aan goederen prettig gevarieerd. En last but not least: de aangeboden waren zijn er goedkoop. Madame’s missie was: een keukenschort en een schildersschort kopen. Die heeft ze gevonden. Maar ze was zo kinderlijk opgetogen van het sfeertje, dat ze meer kocht. Goedgemutste dames zijn blijkbaar altijd kooplustiger. Ze kocht nog schimmelkazen, herensokken, een herenhemd en een vinyl tafelkleed. (Het vorige tafelkleed vertoonde verfrommelde blazen. Madame had er white spirit op gemorst.)  Madame heeft de smaak van markten weer te pakken. Misschien gaat ze volgende week nog eens terug.

10-11-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Er bestaan naar het schijnt veel soorten bloem om wit brood te bakken.  Madame wou er meer over weten en ging bloem kopen bij haar neef. Neef is molenaar en weet beroepshalve dus alles over bloem. Neef is tevens een sappige, gezellige verteller. Toen madame naar de beste bloem vroeg, zei hij het volgende:

“Spelt, meiske! Spelt is de allerbeste bloem! Tien jaar geleden heb ik spelt leren kennen. Straf, hè? Ik was toen al 20 jaar molenaar en kende geen spelt. Weet je hoe ik spelt leerde kennen? ‘k Zal het vertellen.  Op een avond zitten we met een hoop vrienden thuis een pot te pakken. ‘k Had zo’n Trappist of 4 op toen mijn vrouwtje zei dat ze heel graag een Andalusisch paard zou hebben. ‘k Zei: “Meiske, als jij graag een Andalusisch paard hebt, koop er dan eentje.” Ook al had ik wat te veel gedronken, dat gunde ik haar van harte. Wij werken allebei van ’s morgens tot ’s avonds, dag in dat uit. We gaan nooit op vakantie, nooit uit eten, kopen geen dure kleding, want ’t enige dat wij nodige hebben is een jeansbroek om in de molen te werken. De week nadien, zitten we weer met vrienden thuis wat te drinken -  ‘k had toen al wel 10 Trappisten uit, denk ik - zeg ik tegen mijn vrouwtje: “En? Hoe zit het? Heb je nu al een Andalusisch  paard besteld?” Ze zei dat ze al op verschillende adressen gezocht had, maar dat ze nergens een kon vinden. “Tja” zei ik “Andalusië ligt in Spanje, hè! Als jij een Andalusisch paard wil, zal je dat in Spanje moeten gaan halen.” De week nadien zwaaide ze met twee tickets voor een reis naar Spanje. Wij dus met ons tweetjes naar Andalusië. We kochten er een prachtig veulen. M’n vrouwtje zorgde er uitstekend voor, maar het veulen wilde niet gedijen. Na een maand of twee was het een scharminkel geworden: troosteloos, mager, doffe vacht. We consulteerden verschillende veeartsen maar die konden niks ongewoons vaststellen. We wisten van geen hout pijlen maken en waren er het hart van in. Op zekere morgen ga ik leveren bij een boer. Je weet wel, zo’n boer waar je direct mag aanschuiven bij het ontbijt van spek met eieren. ‘k Vertel hem over de toestand van ons veulen. Zegt die boer: “Geef dat veulentje eens spelt, man. Met wat wortelen en zo. Je zal zien, dat beestje komt er door.” Diezelfde boer heeft me toen verteld hoe krachtig spelt wel is. Het is een oerproduct, enorm rijk aan mineralen, vitamines. Goed, ik bestel dus het op dat moment het voor mij nog onbekende spelt en ’t vrouwtje voedert het veulen spelt. Je zal het niet geloven, maar twee maand later blonk dat beestje als een spiegel, was het speels, vinnig en dartel.”

Madame kocht 5 kilo spelt om brood te bakken. Als er eerlang geroddeld wordt over zestigplussers die speels, vinnig en dartel in de wei hossen, zoek niet verder. Dat zijn mijnheer en madame.

09-11-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Nee, dit is geen recept over wortelpuree. Dit is de treurzang van een geagiteerde kokkin. Het gebeurde gisteravond. ’t Was een mistige herfstavond. De ideale sfeer voor een avondmaal met stevige boerenkost. “Wortelpuree met worst en daar een flinke klad mosterd bij. Dat gaat smaken!” dacht madame. Daarmee zou ze gelijk die ondermaatse frietaardappelen kunnen opwerken. Want alhoewel er op de zak “vast kokend” stond, waren die aardappelen voor de frieten een regelrechte ramp. Veel te zoet en veel te waterig. Wat ze ook deed – friet per friet afdrogen, vettemperatuur lager/hoger – er kwamen alleen weke, zompige reepjes patat van voort.  Opwerken in puree leek haar een goede oplossing.  

Na het koken van aardappelen en wortelen en het pureren -  met de klassieke pureermolen en zonder toevoeging enig ander ingrediënt – zag madame in de kookpot geen puree liggen, maar een rood, doorschijnend papje. Verdorie! Die verdomde patatten deugden zelfs niet voor puree! Madame probeerde eerst door verwarmen het teveel vocht er te laten uitdampen. Maar na een kwartiertje werd duidelijk dat voor dergelijk proces de puree te modderig was. Snel overliep ze haar eerste hulp-bij-kookpech weetjes. Als ze spinazie met room maakte en de saus was wat te vloeibaar, deed ze er paneermeel bij. Smaakt nog lekker ook. Zou dat bij die patatwortelpap ook lukken? Ze deed er een paar eetlepels paneermeel bij. De pap werd iets steviger. Maar om er vaste puree van te maken, zou ze heel het pakje paneermeel er moeten aan toevoegen. Misschien moest ze er dan maar wat bloem bij doen en daar de boel mee indikken, zoals bij saus. Zo gedacht, zo gedaan. Een eetlepel, twee eetlepels, drie eetlepels bloem. En nog was de juiste consistentie niet bereikt. Madame proefde even van het brouwsel en spuugde meteen alles uit. Dat was begot niet te vreten! Geprikkeld dook ze in de diepvriezer op zoek naar een alternatief. Zes kroketjes, meer vond ze niet. Kribbig sloeg ze de deur van de diepvriezer dicht, die door de weerbots op een kier kwam te staan. Maar dat merkte ze niet. Als madame lastig is, ziet en hoort ze niks. Driftig ruimde ze de tafel – die al gedekt stond – weer af. Toen mijnheer thuis kwam, merkte hij meteen de stripverhalenbliksems en -bommen boven haar hoofd. “Er is vanavond geen eten” zei ze. “De wortelpuree is mislukt. Zullen we gaan chinezen?” Mijnheer deed de diepvriezer nog dicht en samen maakten ze er verder gezellige herfstavond van, met rijst en stokjes.

08-11-2006 om 00:00 geschreven door Madame

BIN is een gestructureerd samenwerkingsverband tussen burgers uit een bepaald gebied, onder leiding van een coördinator, in overleg en in samenspraak met de politiediensten. De coördinator  is iemand uit de buurt en behoort hij niet tot de politiediensten. Een BIN wordt gevormd met het oog op het verhogen van de veiligheid. Via een cascadesysteem wordt zeer snel dringende informatie verspreid.

Mijnheer en madame zijn bij zo’n tam-tam-systeem aangesloten. Als er in een straal van zowat 5 km. een diefstal, een poging tot diefstal of iets verdachts gebeurt, worden ze daar door de politie telefonisch van op de hoogte gebracht. Niet dat ze na zo’n melding voor detective moeten gaan spelen. De bedoeling van een Bin-mededeling is: verhoogde waakzaamheid. En moest men toevallig meer informatie kunnen geven (bv. auto met een gegeven nummerplaat gezien)  dan kan men dat uiteraard doorspelen.

De laatste week krijgen mijnheer en madame bijna dagelijks BIN-telefoontjes. Soms zelfs twee per dag. Een goede zaak. Zo blijven ze op hun qui-vive. Alleen, de nieuwe politietelefonist spreekt zo vreselijk lijzig. Hij spreekt NOG trager dan een geboren en getogen Hasselaar. Bovendien overweegt die man bij ieder leesteken, lettergreep per lettergreep, het volgende deel van de zin alvorens hem uit te spreken. Tegen de tijd dat hij zijn mededeling gedaan heeft, zit het verdacht individu in lang Jamaïca. Kortom, hij geeft de indruk een doorsnee politie-IQ van 60 Watt te hebben.  Nu ja, op de politieschool komt het vak dictie waarschijnlijk niet aan de orde. Het is hem dus vergeven. Hoofdzaak is dat de politie er is voor de burger. En DAT doet die BIN-telefonist. Naar zijn 60 Watt kunnen.

08-11-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Om haar dom-blondje’s look te handhaven gaat madame zes keer per jaar naar de kapper. Vandaag was de vijfde sessie anno 2006. Omdat ze toch zo zelden naar de kapper gaat, gaat madame naar een kapper die zich niet beperkt tot wassen, knippen, brushen. Haar kapper maakt er een verwenbeurt van. Met koffie in avant-garde kopjes op houten onderlegger en met houten lepeltjes, tijdens het crèmebadje een verwarmd kussentje met kersenpitjes in de nek, ontspannende muziek, televisie in de wasplaats. Kortom, het is er zalig vertoeven, als je niet gehaast bent. Madame is nu wel nooit echt gehaast, maar drie tot vier uur bij de kapper zitten, vindt ze toch wat lang. Voordien nam ze een leesboek mee. Maar dat durft ze niet meer…

Vorige sessie, toen ze bij de kapper weer zo’n heerlijk kopje koffie met houten onderlegger en houten lepeltje kreeg, begon zich in haar gedachten een ware detectiveroman af te spelen. Dat houten lepeltje! Dat kwam haar bekend voor! Het leek enorm sterk op een houten lepeltje dat thuis in de bestekschuif lag en dat ze voordien nooit gezien had. Ze vermoedde dat mijnheer het ergens gevonden had en in de schuif gelegd had.  ’t Zal toch geen lepeltje van de kapper zijn, zeker?! Onmogelijk. Madame steelt geen lepeltjes. Zou het dan toevallig in haar handtas gevallen zijn? Madame laat geregeld haar handtas open staan. Maar nee, want dan had ze geweten hoe het in de bestekschuif terechtgekomen was. Ze pijnigde haar hersenen en probeerde een aanvaardbaar scenario te bedenken over: hoe zou in godsnaam een lepeltje van de kapper in mijn bestekschuif kunnen terechtkomen? Beetje bij beetje begonnen de puzzelstukjes in mekaar te passen. Madame herinnerde zich dat ze toen een roman bij had en dat ze regelmatig haar boek moest wegleggen om van kleurplaats naar wastafel te gaan, van wastafel naar knipstoel enz. Ze heeft toen hoogstwaarschijnlijk, met de rapte, het houten lepeltje als bladwijzer gebruikt. En toen haar kapsel klaar was, moet ze boek mét lepeltje in haar handtas gemoffeld hebben. Thuis gekomen is het vermoedelijk uit haar leesboek gevallen, heeft mijnheer het gevonden en in de schuif gelegd. Met hoge blos vertelde ze het verhaal aan de kapper, die in een onbedaarlijke lach schoot. Madame beloofde het lepeltje de volgende keer terug te bezorgen. Dat heeft ze vandaag dan gedaan.

07-11-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Nog enkele weken en Ma, de moeder van mijnheer, wordt 90 jaar. Reeds geruime tijd liep madame met een zware kop rond, moe gesuft over een geschenk waarmee Ma superblij zou zijn. Twee dagen geleden viel de oplossing in de brievenbus in de vorm van een strooibiljet van de Gazet van Antwerpen. De Frut gaf nl. zijn abonnees de kans om voor een prikje een kalender 2007 te bestellen met per maand een persoonlijke foto en bij data naar keuze een “reminder”. Zie http://www.gva.be/kalender/promoabo/ Madame heeft vandaag, onder het goedkeurend oog van  mijnheer, zo’n kalender samengesteld en besteld. Iedere maand een mooie foto van mijnheer & madame, ET, Mike & Cook, en bovendien hun verjaardagen de dato vermeld. Ma gaat versteld staan! Madame geniet bij voorbaat van haar verbazing over dit origineel cadeau.

PS. Madame heeft vandaag ook geschilderd. Morgen nog enkele details bijwerken en dan volgt waarschijnlijk een foto.

06-11-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Vanmorgen heeft madame het schilderij afgewerkt waaraan ze gisteren begonnen was. Ze heeft deze keer wel het geduld kunnen opbrengen om de verf te laten drogen alvorens er een laagje aan toe te voegen. Het resultaat mag er best wezen, niet

06-11-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Wat een zalige, luilekkere zaterdagmorgen! Uren rondlopen met de slome slaapwalm van je bed nog rondom je, tijdloos de krant doorbladeren, een kruiswoordraadsel invullen, mijnheer die mee neuriet met de liedjes van radio Donna… Oeps! Radio Donna! Madame zou toch om 10 u. naar “de Raadkamer” op Radio 2 luisteren! Radio 2 was op de radio in de keuken nog niet geprogrammeerd. Maar dat zou ze rap gefikst hebben. Dacht ze. Van de radio in ‘the computerroom’ las ze de juiste frequentie af en stelde in de keuken dezelfde cijfers in. Maar hoe ze ook probeerde fijn te stellen, er kwam niets uit dan monotoon geruis. De antenne! Plots herinnerde ze zich dat die antenne afgebroken was. Ze dacht het op z’n Mc Gyvers met wat zilverpapier te kunnen fiksen, maar mijnheer kwam ter hulp. Eerst demonstreerde hij dat, als je je vinger op het antennestekkertje houdt, je zelf als antenne functioneert. Dat was voer voor hilariteit. Madame legde de linkerwijsvinger op het antennegaatje, stak de rechterwijsvinger in de lucht, poseerde als een standbeeld en zei : “Ik ben een antenne.” In die pose had ze heel het programma van “de Raadkamer” kunnen beluisteren. Maar ¾ uur antenne spelen vond ze toch wat lang. Mijnheer dook in zijn snuisterijdozen vol metallica restjes en vond wat hij nodig had. Hij prutste het afgebroken boutje uit de antenneplug en knutselde er een ijzerdraad aan vast. Resultaat: perfecte ontvangst van Radio 2. Alleen heeft madame haar twijfels over de bestendigheid van de nieuwe antenne. Hoeveel dagen/weken/maanden houdt volgens jou dat ijzerdraadje stand? De poll gaat nu in.

04-11-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Madame had de microvezelkeukenhanddoek in de keuken gehangen. Prachtig toch! Zo’n kraakheldere, nieuwe handdoek! Het mocht dan wel niet de schotelvod zijn die ze dacht gekocht te hebben, het was een superzachte handdoek met de witter-dan-witte uitstraling van decadente luxe. Zo’n wit zie je enkel in tv-spotjes over wonderbaarlijke wasproducten of in films waar een bruingebrande James Bond een overbelichte kamerjas draagt. Madame zou de handdoek alleen maar voor het oppoetsen van glazen gebruiken.  Of om de zondagse borden een extra glans te geven…

Polska kwam in de namiddag keuken en living een poetsbeurt geven en de ramen lappen. Terwijl ze alles deed glimmen, zette madame zich aan haar computer. Ze had nog een heleboel administratie af te werken. Betalingen, telefoontjes, mails, classement, brieven… Toen ze eindelijk door de paperassen door was,  had ook Polska gedaan met werken. Madame loofde haar voor het puike werk. Alles zag er weer supernet uit. Een vloer waar je kan van eten, nergens een plukje hondenhaar, ramen zonder strepen… “Oh ja, madame,” zei Polska “om de ramen op te blinken heb ik dit gebruikt. Dat ding poetst fantastisch!” Ze toonde een groezelige microvezelkeukenhanddoek. Het wit was weg. Er was alleen nog een grote, grauwe schotelvod.  “Je zal hem nu wel moeten wassen, hij is vuil.” zei Polska nog. Ja, ja, madame zal hem wassen. En volgende week gaat ze nog twee microvezelkeukenhanddoeken kopen. Eén voor de glazen en zondagse borden en één extra voor streeploze ramen.

03-11-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Zojuist ontvingen Mijnheer, madame & gevolg een toffe mail van Directrice. Ze rapporteerde over Broer & Internet. Ze schreef:

“Pa liet weten dat hij het héél erg leuk vond. Hij was serieus onder de indruk! Mailen en surfen begint hij al onder de knie te krijgen. Hij is elke keer weer verwonderd als we hem iets nieuws tonen. Vrijdagavond heb ik de website van de cinema bij zijn favorieten gezet en hij vindt het fantastisch dat je van elke film die ze spelen een trailer kan bekijken! Een hele nieuwe wereld gaat open! En dat op je zestigste, zeg!”

Dat Broer het e-mailen onder de knie heeft, had Madame al ondervonden. Er mag in haar blog geen grammaticale fout meer staan of Broer maakt haar daar per e-mail vriendelijk op attent.  ("Knoopke pastte" - foei madame - "paste" is met 1 "t"!) LOL Hoe dan ook, madame & gevolg zijn ontzettend blij dat Broer plezier heeft aan hun cadeau.

03-11-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Sommigen zullen het niet verwachten, maar madame is erg geïnteresseerd in huis- tuin- en keukenweetjes. Boeken als “de gouden raad van tante Kaat” en “Hoe maak ik het zelf” zijn haar bijbeltjes. Ze surft ook geregeld naar vlekkengidsen, sites met grootmoeders huismiddeltjes en wacky uses. Niet dat madame zo bevlogen is om meteen alles wat vlekken vertoont te reinigen. ’t Gaat hem vooral om de verwondering om de dikwijls o zo simpele oplossingen. Gisteravond heeft ze zich uren geamuseerd met het on line bekijken van de filmpjes van Schoon en Meedogenloos. Interessant voyeurisme! Al verdenkt madame de poetsdames ervan dat ze verdoken reclame maken voor microvezeldoekjes. Want voor welhaast elke karwei zeggen ze: “we nemen een microvezeldoekje…”. Hun verborgen reclame werkt alleszins, want toen madame deze namiddag naar het grootwarenhuis ging, hield ze halt aan de afdeling poetsmateriaal. “De schotelvodden zijn eigenlijk aan vervanging toe” dacht ze.  Ze dook in de microvezeldoekjes en vond een doosje waarop stond: ‘Microfiber - Geschirr – Tableware.’ Meer las ze niet. Het was duidelijk. Dat was de schotelvod die ze wou. ‘Geschirr” is immers het Duits voor ‘afwas’. Thuis gekomen, ging ze de nieuwe schotelvod meteen in gebruik nemen. Ze pakte het microvezeldoekje uit. Het was een rood-wit geruite, uit de kluiten gewassen doek. Zo’n grote schotelvod had ze nog nooit gezien! Was die voor mannen of moest ze die nog in twee knippen? Ze greep de schaar, maar kreeg plots het lumineus idee om de tekst op de verpakking toch maar eens helemaal te lezen. Toen ze het gelezen had, hing ze bedremmeld de schaar terug. Er stond nl.: “De absorberende microvezeldoek. Droogt in enkele seconden uw servies, glazen en bestek zonder pluisjes af. Geeft een stralende glans door het polijsteffect van de krachtige vezels” Ze had een microvezelkeukenhanddoek gekocht! Nu ja, de glazen zullen er weldra schitterend uitzien.

02-11-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Met spontane glimlach en uitgestoken hand verwelkomde de winkeldame Knoopke en Madame. “Hallo! Jij bent Knoopke? En dat is je moeder, neem ik aan? Fijn dat jullie er zijn! Mag ik jullie een kopje koffie aanbieden? Thee?” Met egards in een winkel verwelkomd worden. Madame wist niet dat het nog bestond. In Nederland dus blijkbaar nog wel. Knoopke had een afspraak versierd in een bruidsjurkenwinkel in Maastricht. Nadat ze haar gasten in een knus salonnetje geïnstalleerd had en koffie geserveerd, vertelde de gastvrouw over haar collectie en luisterde naar Knoopkes wensen. Het systeem in die winkel was verrassend. Alle jurken en topjes konden met elkaar gecombineerd worden. Alles kon in andere kleur en/of stof. Knoopke hoefde zelfs maar te zeggen: dat detail en dat lijfje vind ik mooier. En hop! Dat kon ook. Na lang passen, kiezen, wikken en wegen stond Knoopkes gedroomde jurk op punt. Toen kwam het prijskaartje. Was dat een meevaller! De jurk kostte amper ½ van de prijs die ze vorige woensdag te horen kregen. Ter afronding zei de winkeldame: “Nou, denk er nog maar eens rustig over na. En als je besluit vast staat, bel dan even voor een afspraak.” Ze noteerde alle gegevens over de jurk en gaf ze aan Knoopke. Ze drong niet aan op een bestelling, vroeg geen voorschot. Niks! Heeft dat mens gratis en vrijblijvend de ganse namiddag aan het uitzoeken van Knoopkes trouwkleed besteed! En gratis koffie geserveerd. Met koekjes. Chapeau voor die manier van werken!

02-11-2006 om 00:00 geschreven door Madame