Gemiddeld zou de moderne Belg maar 1 minuut per dag lachen. Met ‘lachen’ wordt dan een hoorbare haha, hoho of hihi bedoeld. Vijftig jaar geleden zou een Belg nog 5 minuten per dag gelachen hebben. Honderd jaar geleden zelfs 8 minuten. We zouden er qua lol hebben dus op achteruit gaan. Alhoewel… had men voor die statistiek bij mijnheer en madame een lachmeter geplaatst, zouden de cijfers er heel anders uitzien. Zij overschrijden zelfs met ettelijke minuten het dagelijks lachgemiddelde van de generatie oudstrijders. Hierna een greep uit hun woordspelingen van deze voormiddag.

Mijnheer en madame hadden 2 vrijkaarten gekregen voor  Zenith, de beurs voor levensgenieters van boven de 50. Met de post waren nog 2 vrijkaarten gekomen. “Met die extra kaarten kunnen we misschien iemand blij maken,” opperde madame. “Ja,” zei mijnheer, “als we nog een paar oude dozen kunnen vinden .” (gelach)

Madame gaf Woefke een korstje schimmelkaas en zei: “Hier, schatje. Eet maar op. Allemaal vitamientjes en penicilline. Daar word je gezond en vinnig van.” Mijnheer repliceerde: “’k Zou dat toch niet te veel geven, hoor. Al die calorieën en dat vet. Als je haar kaas blijft voeren, denken ze binnenkort dat ’t een geschilderde pinguin is.” (gelach)

Madame had ’s morgens een heerlijk crèmebad genomen, met lavendelgeur. Een uur of twee later detecteert ze onder haar oksels een transpiratiegeur. “Jandorie, Ik heb nog maar net een bad gepakt en ik stink alweer. Zou ik er zo deodorant kunnen op spuiten of moet ik mijn oksels wassen voor ik deodorant op doe?”  Mijnheer gluurt over zijn brilletje en zegt: “RTFM”. Madame kijkt hem grote vraagtekens aan. Tot mijnheer verduidelijkt: “Read The Fucking Manual”. (gelach)

Voilà. Hopelijk heb jij hiermee je schandelijk lage lachgemiddelde ietwat verhoogd.

12-11-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Broer wordt weldra 60. Er zal evenwel niet gefeest worden. Broer heeft geen feestneus. Hem opzadelen met massale hip-hip-hoera’s en 'Surprise!' zou voor hem op hetzelfde neerkomen als hem met z’n allen betrappen op een heimelijke duik in een waterton. Het zal dus geen sinecure zijn om hem op zijn verjaardag aangenaam te verrassen. Vanavond vergaderden negen familieleden om te brainstormen over een voor Broer geschikt 60^ste verjaardagsscenario.  

Buiten broeden op zijn portemonnee heeft Broer slechts twee passies: fotograferen en wandelen. Er werd op dat laatste voortgeborduurd en binnen de kortste tijd was de planning rond. Broer gaat op de vooravond van zijn verjaardag onverwacht opgepikt worden voor een nachtelijke dropping. Met behulp van GPS coördinaten (na afloop krijgt hij de GPS cadeau) moet hij de uitgestippelde weg vinden. Iedereen verkneukelde zich bij voorbaat over de aan hem aangepaste opdrachten die hij zal moeten uitvoeren.  Als expert in godsdienstwetenschappen zal met een quiz zijn kennis over de Bijbel getest worden. Omdat hij vroeger een volière had en kleurkanaries kweekte, moet hij vogelgeluiden herkennen. Aan voorlichting geven en seksueel getinte gesprekken had/heeft hij een broertje dood en dus mag hij een preek geven waarin hij 10 opgegeven erotische woorden moet gebruiken. Zonder rood worden? Als broekventje kon hij de ‘R’ niet zeggen, zei altijd een ‘L’, en dus mag hij een tekst voorlezen waarin hij elke ‘R’ door een ‘L’ moet vervangen. Bv. Fruit wordt dan fluit. Kan hilarisch worden. Bepaalde teksten zouden in zijn geheugen moeten gegrift staan. Met een invuloefening wordt zijn geheugen getest. Verder moet hij zijn zuinigheid demonstreren. Hij krijgt 10 euro en moet er uit een voorraad voorwerpen 5 dingen mee kopen. Benieuwd of hij weet hoeveel een brood kost.J  En tenslotte is er als rode draad zijn liefde voor fotografie. Tijdens zijn voettocht zal hij 20 vooraf bepaalde voorwerpen moeten fotograferen.  

Broer heeft een computer maar nog geen internet. Madame en mijnheer voerden de idee aan om Broer stiekem internet te bezorgen. Maar vooraleer daar mee van start te gaan, willen ze eerst Schoonzus om goedkeuring vragen. ‘t Zou leuk zijn als hij na de dropping in zijn mailbox een vracht verjaardagswensen zou kunnen lezen. Kan hij meteen deze blog lezen ook.

12-11-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Het was jaren geleden dat madame een openbare markt afgeschuimd had. Deze voormiddag heeft ze er nog eens uitgebreid de tijd voor genomen en er met twinkelende pretlichtjes rond gestruind.  Op een openbare markt hangt zo’n gezellige sfeer: de geur van gebraden kip, lederen handtassen, wafels en worst; welbespraakte en immer welgezinde marktkramers; kopers die alles bekijken, betasten en becommentariëren. Bovendien is het aanbod aan goederen prettig gevarieerd. En last but not least: de aangeboden waren zijn er goedkoop. Madame’s missie was: een keukenschort en een schildersschort kopen. Die heeft ze gevonden. Maar ze was zo kinderlijk opgetogen van het sfeertje, dat ze meer kocht. Goedgemutste dames zijn blijkbaar altijd kooplustiger. Ze kocht nog schimmelkazen, herensokken, een herenhemd en een vinyl tafelkleed. (Het vorige tafelkleed vertoonde verfrommelde blazen. Madame had er white spirit op gemorst.)  Madame heeft de smaak van markten weer te pakken. Misschien gaat ze volgende week nog eens terug.

10-11-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Er bestaan naar het schijnt veel soorten bloem om wit brood te bakken.  Madame wou er meer over weten en ging bloem kopen bij haar neef. Neef is molenaar en weet beroepshalve dus alles over bloem. Neef is tevens een sappige, gezellige verteller. Toen madame naar de beste bloem vroeg, zei hij het volgende:

“Spelt, meiske! Spelt is de allerbeste bloem! Tien jaar geleden heb ik spelt leren kennen. Straf, hè? Ik was toen al 20 jaar molenaar en kende geen spelt. Weet je hoe ik spelt leerde kennen? ‘k Zal het vertellen.  Op een avond zitten we met een hoop vrienden thuis een pot te pakken. ‘k Had zo’n Trappist of 4 op toen mijn vrouwtje zei dat ze heel graag een Andalusisch paard zou hebben. ‘k Zei: “Meiske, als jij graag een Andalusisch paard hebt, koop er dan eentje.” Ook al had ik wat te veel gedronken, dat gunde ik haar van harte. Wij werken allebei van ’s morgens tot ’s avonds, dag in dat uit. We gaan nooit op vakantie, nooit uit eten, kopen geen dure kleding, want ’t enige dat wij nodige hebben is een jeansbroek om in de molen te werken. De week nadien, zitten we weer met vrienden thuis wat te drinken -  ‘k had toen al wel 10 Trappisten uit, denk ik - zeg ik tegen mijn vrouwtje: “En? Hoe zit het? Heb je nu al een Andalusisch  paard besteld?” Ze zei dat ze al op verschillende adressen gezocht had, maar dat ze nergens een kon vinden. “Tja” zei ik “Andalusië ligt in Spanje, hè! Als jij een Andalusisch paard wil, zal je dat in Spanje moeten gaan halen.” De week nadien zwaaide ze met twee tickets voor een reis naar Spanje. Wij dus met ons tweetjes naar Andalusië. We kochten er een prachtig veulen. M’n vrouwtje zorgde er uitstekend voor, maar het veulen wilde niet gedijen. Na een maand of twee was het een scharminkel geworden: troosteloos, mager, doffe vacht. We consulteerden verschillende veeartsen maar die konden niks ongewoons vaststellen. We wisten van geen hout pijlen maken en waren er het hart van in. Op zekere morgen ga ik leveren bij een boer. Je weet wel, zo’n boer waar je direct mag aanschuiven bij het ontbijt van spek met eieren. ‘k Vertel hem over de toestand van ons veulen. Zegt die boer: “Geef dat veulentje eens spelt, man. Met wat wortelen en zo. Je zal zien, dat beestje komt er door.” Diezelfde boer heeft me toen verteld hoe krachtig spelt wel is. Het is een oerproduct, enorm rijk aan mineralen, vitamines. Goed, ik bestel dus het op dat moment het voor mij nog onbekende spelt en ’t vrouwtje voedert het veulen spelt. Je zal het niet geloven, maar twee maand later blonk dat beestje als een spiegel, was het speels, vinnig en dartel.”

Madame kocht 5 kilo spelt om brood te bakken. Als er eerlang geroddeld wordt over zestigplussers die speels, vinnig en dartel in de wei hossen, zoek niet verder. Dat zijn mijnheer en madame.

09-11-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Nee, dit is geen recept over wortelpuree. Dit is de treurzang van een geagiteerde kokkin. Het gebeurde gisteravond. ’t Was een mistige herfstavond. De ideale sfeer voor een avondmaal met stevige boerenkost. “Wortelpuree met worst en daar een flinke klad mosterd bij. Dat gaat smaken!” dacht madame. Daarmee zou ze gelijk die ondermaatse frietaardappelen kunnen opwerken. Want alhoewel er op de zak “vast kokend” stond, waren die aardappelen voor de frieten een regelrechte ramp. Veel te zoet en veel te waterig. Wat ze ook deed – friet per friet afdrogen, vettemperatuur lager/hoger – er kwamen alleen weke, zompige reepjes patat van voort.  Opwerken in puree leek haar een goede oplossing.  

Na het koken van aardappelen en wortelen en het pureren -  met de klassieke pureermolen en zonder toevoeging enig ander ingrediënt – zag madame in de kookpot geen puree liggen, maar een rood, doorschijnend papje. Verdorie! Die verdomde patatten deugden zelfs niet voor puree! Madame probeerde eerst door verwarmen het teveel vocht er te laten uitdampen. Maar na een kwartiertje werd duidelijk dat voor dergelijk proces de puree te modderig was. Snel overliep ze haar eerste hulp-bij-kookpech weetjes. Als ze spinazie met room maakte en de saus was wat te vloeibaar, deed ze er paneermeel bij. Smaakt nog lekker ook. Zou dat bij die patatwortelpap ook lukken? Ze deed er een paar eetlepels paneermeel bij. De pap werd iets steviger. Maar om er vaste puree van te maken, zou ze heel het pakje paneermeel er moeten aan toevoegen. Misschien moest ze er dan maar wat bloem bij doen en daar de boel mee indikken, zoals bij saus. Zo gedacht, zo gedaan. Een eetlepel, twee eetlepels, drie eetlepels bloem. En nog was de juiste consistentie niet bereikt. Madame proefde even van het brouwsel en spuugde meteen alles uit. Dat was begot niet te vreten! Geprikkeld dook ze in de diepvriezer op zoek naar een alternatief. Zes kroketjes, meer vond ze niet. Kribbig sloeg ze de deur van de diepvriezer dicht, die door de weerbots op een kier kwam te staan. Maar dat merkte ze niet. Als madame lastig is, ziet en hoort ze niks. Driftig ruimde ze de tafel – die al gedekt stond – weer af. Toen mijnheer thuis kwam, merkte hij meteen de stripverhalenbliksems en -bommen boven haar hoofd. “Er is vanavond geen eten” zei ze. “De wortelpuree is mislukt. Zullen we gaan chinezen?” Mijnheer deed de diepvriezer nog dicht en samen maakten ze er verder gezellige herfstavond van, met rijst en stokjes.

08-11-2006 om 00:00 geschreven door Madame

BIN is een gestructureerd samenwerkingsverband tussen burgers uit een bepaald gebied, onder leiding van een coördinator, in overleg en in samenspraak met de politiediensten. De coördinator  is iemand uit de buurt en behoort hij niet tot de politiediensten. Een BIN wordt gevormd met het oog op het verhogen van de veiligheid. Via een cascadesysteem wordt zeer snel dringende informatie verspreid.

Mijnheer en madame zijn bij zo’n tam-tam-systeem aangesloten. Als er in een straal van zowat 5 km. een diefstal, een poging tot diefstal of iets verdachts gebeurt, worden ze daar door de politie telefonisch van op de hoogte gebracht. Niet dat ze na zo’n melding voor detective moeten gaan spelen. De bedoeling van een Bin-mededeling is: verhoogde waakzaamheid. En moest men toevallig meer informatie kunnen geven (bv. auto met een gegeven nummerplaat gezien)  dan kan men dat uiteraard doorspelen.

De laatste week krijgen mijnheer en madame bijna dagelijks BIN-telefoontjes. Soms zelfs twee per dag. Een goede zaak. Zo blijven ze op hun qui-vive. Alleen, de nieuwe politietelefonist spreekt zo vreselijk lijzig. Hij spreekt NOG trager dan een geboren en getogen Hasselaar. Bovendien overweegt die man bij ieder leesteken, lettergreep per lettergreep, het volgende deel van de zin alvorens hem uit te spreken. Tegen de tijd dat hij zijn mededeling gedaan heeft, zit het verdacht individu in lang Jamaïca. Kortom, hij geeft de indruk een doorsnee politie-IQ van 60 Watt te hebben.  Nu ja, op de politieschool komt het vak dictie waarschijnlijk niet aan de orde. Het is hem dus vergeven. Hoofdzaak is dat de politie er is voor de burger. En DAT doet die BIN-telefonist. Naar zijn 60 Watt kunnen.

08-11-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Om haar dom-blondje’s look te handhaven gaat madame zes keer per jaar naar de kapper. Vandaag was de vijfde sessie anno 2006. Omdat ze toch zo zelden naar de kapper gaat, gaat madame naar een kapper die zich niet beperkt tot wassen, knippen, brushen. Haar kapper maakt er een verwenbeurt van. Met koffie in avant-garde kopjes op houten onderlegger en met houten lepeltjes, tijdens het crèmebadje een verwarmd kussentje met kersenpitjes in de nek, ontspannende muziek, televisie in de wasplaats. Kortom, het is er zalig vertoeven, als je niet gehaast bent. Madame is nu wel nooit echt gehaast, maar drie tot vier uur bij de kapper zitten, vindt ze toch wat lang. Voordien nam ze een leesboek mee. Maar dat durft ze niet meer…

Vorige sessie, toen ze bij de kapper weer zo’n heerlijk kopje koffie met houten onderlegger en houten lepeltje kreeg, begon zich in haar gedachten een ware detectiveroman af te spelen. Dat houten lepeltje! Dat kwam haar bekend voor! Het leek enorm sterk op een houten lepeltje dat thuis in de bestekschuif lag en dat ze voordien nooit gezien had. Ze vermoedde dat mijnheer het ergens gevonden had en in de schuif gelegd had.  ’t Zal toch geen lepeltje van de kapper zijn, zeker?! Onmogelijk. Madame steelt geen lepeltjes. Zou het dan toevallig in haar handtas gevallen zijn? Madame laat geregeld haar handtas open staan. Maar nee, want dan had ze geweten hoe het in de bestekschuif terechtgekomen was. Ze pijnigde haar hersenen en probeerde een aanvaardbaar scenario te bedenken over: hoe zou in godsnaam een lepeltje van de kapper in mijn bestekschuif kunnen terechtkomen? Beetje bij beetje begonnen de puzzelstukjes in mekaar te passen. Madame herinnerde zich dat ze toen een roman bij had en dat ze regelmatig haar boek moest wegleggen om van kleurplaats naar wastafel te gaan, van wastafel naar knipstoel enz. Ze heeft toen hoogstwaarschijnlijk, met de rapte, het houten lepeltje als bladwijzer gebruikt. En toen haar kapsel klaar was, moet ze boek mét lepeltje in haar handtas gemoffeld hebben. Thuis gekomen is het vermoedelijk uit haar leesboek gevallen, heeft mijnheer het gevonden en in de schuif gelegd. Met hoge blos vertelde ze het verhaal aan de kapper, die in een onbedaarlijke lach schoot. Madame beloofde het lepeltje de volgende keer terug te bezorgen. Dat heeft ze vandaag dan gedaan.

07-11-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Nog enkele weken en Ma, de moeder van mijnheer, wordt 90 jaar. Reeds geruime tijd liep madame met een zware kop rond, moe gesuft over een geschenk waarmee Ma superblij zou zijn. Twee dagen geleden viel de oplossing in de brievenbus in de vorm van een strooibiljet van de Gazet van Antwerpen. De Frut gaf nl. zijn abonnees de kans om voor een prikje een kalender 2007 te bestellen met per maand een persoonlijke foto en bij data naar keuze een “reminder”. Zie http://www.gva.be/kalender/promoabo/ Madame heeft vandaag, onder het goedkeurend oog van  mijnheer, zo’n kalender samengesteld en besteld. Iedere maand een mooie foto van mijnheer & madame, ET, Mike & Cook, en bovendien hun verjaardagen de dato vermeld. Ma gaat versteld staan! Madame geniet bij voorbaat van haar verbazing over dit origineel cadeau.

PS. Madame heeft vandaag ook geschilderd. Morgen nog enkele details bijwerken en dan volgt waarschijnlijk een foto.

06-11-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Vanmorgen heeft madame het schilderij afgewerkt waaraan ze gisteren begonnen was. Ze heeft deze keer wel het geduld kunnen opbrengen om de verf te laten drogen alvorens er een laagje aan toe te voegen. Het resultaat mag er best wezen, niet

06-11-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Wat een zalige, luilekkere zaterdagmorgen! Uren rondlopen met de slome slaapwalm van je bed nog rondom je, tijdloos de krant doorbladeren, een kruiswoordraadsel invullen, mijnheer die mee neuriet met de liedjes van radio Donna… Oeps! Radio Donna! Madame zou toch om 10 u. naar “de Raadkamer” op Radio 2 luisteren! Radio 2 was op de radio in de keuken nog niet geprogrammeerd. Maar dat zou ze rap gefikst hebben. Dacht ze. Van de radio in ‘the computerroom’ las ze de juiste frequentie af en stelde in de keuken dezelfde cijfers in. Maar hoe ze ook probeerde fijn te stellen, er kwam niets uit dan monotoon geruis. De antenne! Plots herinnerde ze zich dat die antenne afgebroken was. Ze dacht het op z’n Mc Gyvers met wat zilverpapier te kunnen fiksen, maar mijnheer kwam ter hulp. Eerst demonstreerde hij dat, als je je vinger op het antennestekkertje houdt, je zelf als antenne functioneert. Dat was voer voor hilariteit. Madame legde de linkerwijsvinger op het antennegaatje, stak de rechterwijsvinger in de lucht, poseerde als een standbeeld en zei : “Ik ben een antenne.” In die pose had ze heel het programma van “de Raadkamer” kunnen beluisteren. Maar ¾ uur antenne spelen vond ze toch wat lang. Mijnheer dook in zijn snuisterijdozen vol metallica restjes en vond wat hij nodig had. Hij prutste het afgebroken boutje uit de antenneplug en knutselde er een ijzerdraad aan vast. Resultaat: perfecte ontvangst van Radio 2. Alleen heeft madame haar twijfels over de bestendigheid van de nieuwe antenne. Hoeveel dagen/weken/maanden houdt volgens jou dat ijzerdraadje stand? De poll gaat nu in.

04-11-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Madame had de microvezelkeukenhanddoek in de keuken gehangen. Prachtig toch! Zo’n kraakheldere, nieuwe handdoek! Het mocht dan wel niet de schotelvod zijn die ze dacht gekocht te hebben, het was een superzachte handdoek met de witter-dan-witte uitstraling van decadente luxe. Zo’n wit zie je enkel in tv-spotjes over wonderbaarlijke wasproducten of in films waar een bruingebrande James Bond een overbelichte kamerjas draagt. Madame zou de handdoek alleen maar voor het oppoetsen van glazen gebruiken.  Of om de zondagse borden een extra glans te geven…

Polska kwam in de namiddag keuken en living een poetsbeurt geven en de ramen lappen. Terwijl ze alles deed glimmen, zette madame zich aan haar computer. Ze had nog een heleboel administratie af te werken. Betalingen, telefoontjes, mails, classement, brieven… Toen ze eindelijk door de paperassen door was,  had ook Polska gedaan met werken. Madame loofde haar voor het puike werk. Alles zag er weer supernet uit. Een vloer waar je kan van eten, nergens een plukje hondenhaar, ramen zonder strepen… “Oh ja, madame,” zei Polska “om de ramen op te blinken heb ik dit gebruikt. Dat ding poetst fantastisch!” Ze toonde een groezelige microvezelkeukenhanddoek. Het wit was weg. Er was alleen nog een grote, grauwe schotelvod.  “Je zal hem nu wel moeten wassen, hij is vuil.” zei Polska nog. Ja, ja, madame zal hem wassen. En volgende week gaat ze nog twee microvezelkeukenhanddoeken kopen. Eén voor de glazen en zondagse borden en één extra voor streeploze ramen.

03-11-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Zojuist ontvingen Mijnheer, madame & gevolg een toffe mail van Directrice. Ze rapporteerde over Broer & Internet. Ze schreef:

“Pa liet weten dat hij het héél erg leuk vond. Hij was serieus onder de indruk! Mailen en surfen begint hij al onder de knie te krijgen. Hij is elke keer weer verwonderd als we hem iets nieuws tonen. Vrijdagavond heb ik de website van de cinema bij zijn favorieten gezet en hij vindt het fantastisch dat je van elke film die ze spelen een trailer kan bekijken! Een hele nieuwe wereld gaat open! En dat op je zestigste, zeg!”

Dat Broer het e-mailen onder de knie heeft, had Madame al ondervonden. Er mag in haar blog geen grammaticale fout meer staan of Broer maakt haar daar per e-mail vriendelijk op attent.  ("Knoopke pastte" - foei madame - "paste" is met 1 "t"!) LOL Hoe dan ook, madame & gevolg zijn ontzettend blij dat Broer plezier heeft aan hun cadeau.

03-11-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Sommigen zullen het niet verwachten, maar madame is erg geïnteresseerd in huis- tuin- en keukenweetjes. Boeken als “de gouden raad van tante Kaat” en “Hoe maak ik het zelf” zijn haar bijbeltjes. Ze surft ook geregeld naar vlekkengidsen, sites met grootmoeders huismiddeltjes en wacky uses. Niet dat madame zo bevlogen is om meteen alles wat vlekken vertoont te reinigen. ’t Gaat hem vooral om de verwondering om de dikwijls o zo simpele oplossingen. Gisteravond heeft ze zich uren geamuseerd met het on line bekijken van de filmpjes van Schoon en Meedogenloos. Interessant voyeurisme! Al verdenkt madame de poetsdames ervan dat ze verdoken reclame maken voor microvezeldoekjes. Want voor welhaast elke karwei zeggen ze: “we nemen een microvezeldoekje…”. Hun verborgen reclame werkt alleszins, want toen madame deze namiddag naar het grootwarenhuis ging, hield ze halt aan de afdeling poetsmateriaal. “De schotelvodden zijn eigenlijk aan vervanging toe” dacht ze.  Ze dook in de microvezeldoekjes en vond een doosje waarop stond: ‘Microfiber - Geschirr – Tableware.’ Meer las ze niet. Het was duidelijk. Dat was de schotelvod die ze wou. ‘Geschirr” is immers het Duits voor ‘afwas’. Thuis gekomen, ging ze de nieuwe schotelvod meteen in gebruik nemen. Ze pakte het microvezeldoekje uit. Het was een rood-wit geruite, uit de kluiten gewassen doek. Zo’n grote schotelvod had ze nog nooit gezien! Was die voor mannen of moest ze die nog in twee knippen? Ze greep de schaar, maar kreeg plots het lumineus idee om de tekst op de verpakking toch maar eens helemaal te lezen. Toen ze het gelezen had, hing ze bedremmeld de schaar terug. Er stond nl.: “De absorberende microvezeldoek. Droogt in enkele seconden uw servies, glazen en bestek zonder pluisjes af. Geeft een stralende glans door het polijsteffect van de krachtige vezels” Ze had een microvezelkeukenhanddoek gekocht! Nu ja, de glazen zullen er weldra schitterend uitzien.

02-11-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Met spontane glimlach en uitgestoken hand verwelkomde de winkeldame Knoopke en Madame. “Hallo! Jij bent Knoopke? En dat is je moeder, neem ik aan? Fijn dat jullie er zijn! Mag ik jullie een kopje koffie aanbieden? Thee?” Met egards in een winkel verwelkomd worden. Madame wist niet dat het nog bestond. In Nederland dus blijkbaar nog wel. Knoopke had een afspraak versierd in een bruidsjurkenwinkel in Maastricht. Nadat ze haar gasten in een knus salonnetje geïnstalleerd had en koffie geserveerd, vertelde de gastvrouw over haar collectie en luisterde naar Knoopkes wensen. Het systeem in die winkel was verrassend. Alle jurken en topjes konden met elkaar gecombineerd worden. Alles kon in andere kleur en/of stof. Knoopke hoefde zelfs maar te zeggen: dat detail en dat lijfje vind ik mooier. En hop! Dat kon ook. Na lang passen, kiezen, wikken en wegen stond Knoopkes gedroomde jurk op punt. Toen kwam het prijskaartje. Was dat een meevaller! De jurk kostte amper ½ van de prijs die ze vorige woensdag te horen kregen. Ter afronding zei de winkeldame: “Nou, denk er nog maar eens rustig over na. En als je besluit vast staat, bel dan even voor een afspraak.” Ze noteerde alle gegevens over de jurk en gaf ze aan Knoopke. Ze drong niet aan op een bestelling, vroeg geen voorschot. Niks! Heeft dat mens gratis en vrijblijvend de ganse namiddag aan het uitzoeken van Knoopkes trouwkleed besteed! En gratis koffie geserveerd. Met koekjes. Chapeau voor die manier van werken!

02-11-2006 om 00:00 geschreven door Madame

De zak bloem, om in de broodbakmachine op te gebruiken, is nog niet leeg. Maar de geleende machine gaat er uit en er komt geen nieuwe in de plaats. Waarom? De machine is naar de Filistijnen. Bij de laatste try-out gaf hij de geest. Drie minuten kneden, meer deed hij niet meer. Madame zag zich toen genoodzaakt om het deeg met de hand af te werken en in de oven te bakken. En guess what! Het brood was tien keer lekkerder!  Sedertdien bakt ze af en toe brood op artisanale wijze. Zij die gewed hebben dat madame het broodbakken niet zou volhouden, mogen dus de winst van hun weddenschap op hun bil schrijven. Ze vindt broodbakken zelfs plezant! 

Vandaag waagde ze zich aan pistolets bakken. Nooit gedaan. Maar vermits nooit te oud om te leren… Ze volgde tamelijk nauwkeurig een recept van Piet Huysentruyt. Alleen met de gist sjoemelde ze wat. Het recept zei: 14g droge gist toevoegen. Eigenwijze madame vond dat een zakje van 11g meer dan genoeg moest zijn. Resultaat: 12 pistoletjes van smurfengrootte. Maar lekker, jongens! Voor herhaling vatbaar. Maar dan met 14g droge gist.

01-11-2006 om 00:00 geschreven door Madame

“Dag vrienden van de poëzie!” Zo begint het laatste schuifje van Man Bijt Hond. Een schuifje dat madame liefst dicht zou klappen. Want de manier waarop poëzie er ‘verkocht’ wordt, is niet haar ding. De wandeling met Woefke vanavond was evenmin haar ding. Waarom? Wel dat zal ze u op zijn ‘vrienden van de poëzie’s’ vertellen

A la Gezelle woei een gladdig windje

’s Herfsts woelig, stoeiend kindje

Volgens Van Ostaijen: klanken

die omhoog ranken

Madame wou met Woef onderhandelen

Om met zo’n weer niet te gaan wandelen.

Maar de zachte vooizekens van Nahon Alice

fezelden: ’t is geen schemering van droefenis

Ga zielenkind, goênacht, goênavond

Ga maar wandelen met uwen hond.

Halloweennacht, bijna dood als plastic stoelen

Madame begon zich  Hugo Claus te voelen.

Niet lang, daar was I.K. Bonset’s nat volk

“Stippe paard, steppe paard, WOLK!”

De trilkristallen van J.H. Leopold vielen

In bakken op madame’s kop, haar hielen

Op pantoffels was niet slim,  in truitje creatief

Van Eden heeft wel de witte waterlelie lief

Maar kon hij ook van een waternimf dromen?
Madame is als een verzopen kieken thuisgekomen.

31-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Bij madame in huis staat een prachtig herfstboeket met een ongewoon detail. De milde schenkers hadden er nl. bloedrode vleestomaten in verwerkt. Het is geweten, madame, haar familie en vrienden blinken geregeld uit in originaliteit. Maar tomaten in een bloemenruiker had ze nog nooit meegemaakt. Uren heeft ze er om gegniffeld en gemonkeld. Tot het tot haar doordrong dat tomaten geen lange stelen hebben en dus niet in een vaas houdbaar waren. Ze zou ze dus maar beter laten smaken. Voorzichtig pulkte ze de tomaten uit de ruiker - ze waren met groene boetseerklei op eikenblaren geplakt – en legde ze op een bord. Nu nog een klad mayonaise en haar instant koude schotel was klaar. Omdat ze de tomaten zo omzichtig uit het boeket geplukt had, had ze niet gevoeld dat ze erg rijp waren. Kordaat sneed ze een tomaat middendoor. Dat had ze beter wat voorzichtiger gedaan. Want de tomaat spatte in alle richtingen. Madame’s gezicht droop van het sap en de pitten. Als ze haar trui bekeek, bedacht ze dat ze beter een slabbetje had omgedaan. Toch bedankt voor het grappig boeket, mensen

30-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Door grensoverschrijdende relaties waren mijnheer en madame uitgenodigd op een avondje toneel in Nederland. Mike en Cook gingen mee. Mijnheer en madame waren nog in Nederland naar toneelopvoeringen gaan kijken. Telkens waren ze verrast over de uitstekende kwaliteit van het amateurtoneel bij onze noorderburen. Zo ook deze keer.

De grote zaal, in een modern cultureel centrum, zat afgeladen vol. Nog voor het doek openging, zat er bij het publiek de schwung al in. Het klapte massaal mee op het ritme van de intro. Toen het doek openging werd het applaus nog enthousiaster. ’t Was voor het prachtige decor: een friettent, compleet  met bakinstallatie, afzuigkap, koeltoog, potten mayo, ketchup, ‘gehoktbollen’ enz. Het straffe was: de frietketels werkten! Tijdens het spel werd échte friet gebakken! Je kon het ruiken! In de wandelgangen vernam madame dat de toneelvereniging medewerking gekregen had van een patatkraam. Die stond buiten opgesteld. Daar werden de toneelfrieten voorgebakken. Na de voorstelling sleten de uitbaters van de patatkraam dan frietjes aan toeschouwers die, door de geur tijdens de opvoering, kwijlden voor een bakje patat.

Twee figuren stalen niet alleen in het stuk de show, ook tijdens de pauze.  Het was een koppel excentrieke punkers. Ze sloegen in de gelagzaal een piepklein tentje op, want daar zouden ze kamperen . Ze onderhielden het publiek met allerhande vrijpostigheden van brutale punkers: dronken iemands glas leeg, provoceerden de toeschouwers, doken met iemand van de aanwezigen in het tentje voor een snelle wip… Het was een schitterende improvisatie! Plezant detail: op de voorkant van het T-shirt van de punker stond: ‘ik ben schizofreen’. Op de rug stond: ‘ik ook’.

Mijnheer, madame, Miek en Cook babbelden nog na in de stamkroeg van het toneelgezelschap, tot laat in de nacht. Mijnheer en madame kwamen na de wissel van zomer- naar winteruur thuis, moe maar in de wolken over het Hollands toneelavondje-uit.

29-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame

“Lekker koken doe je met liefde en goei boter” zei madame’s moeder destijds. Wegens cholesterolproblemen van mijnheer is de ‘goei boter’ wel vervangen door olijfolie, maar de liefde is gebleven. Madame bakte gisteravond een lekkere quiche.  Of het nu een Lorraine was of ene uit Savoie is niet geweten. Want madame bakt en kookt improvisatorisch. Hierna het eigengereid gerecht van madame’s lekkere quiche voor 4 personen. 
 

Nodig: 2 geuten olie, een lap kant en klare bladerdeeg, 2 tot 3 handvol gesneden prei, een gesnipperde ajuin, 4 sneetjes hesp in stukjes gesneden, 4 eieren, een kartonnetje room, 2 goedgevulde grepen geraspte kaas, peper, zout, Provençaalse kruiden.

Werkwijze: Kiep 1 geut olie in een kookpannetje en bak er gedurende zo’n 10 minuutjes  prei en ajuin in tot de boel mals is. Grijp met je vingers in een potje Provençaalse kruiden. Dat is de exacte hoeveelheid die je bij prei en ajuin mag voegen. Nu mag je de oven laten voorverwarmen op 220 graden. Want de rest zo gepiept. Smeer de springvorm in met 1 geut olie – mag ook boter zijn. Bekleed de springvorm (de binnenkant!) met de lap bladerdeeg. Boetseer met de vingers het bladerdeeg tot het gestroomlijnd in de springvorm ligt. Prik met een vork 100 gaatjes in de bodem van het deeg. Vermits een vork 4 tanden heeft, wil dat dus zeggen: 25 keer prikken. Gooi dan de groenten op het bladerdeeg, daarover de gesneden hesp en de geraspte kaas. Verdeel de boel een beetje.  Giet dan de room in een kommetje, kluts de eieren erbij, voeg wat peper en zout toe en rommel met een vork dat papje door mekaar. Giet dat mengsel in de springvorm en zet hem in de oven. Nu heb je tijd om een aperitiefje te drinken en een sudokuutje op te lossen. Na 20 à 25 minuten vind je in de oven een heerlijke bruingebakken, krokante quiche. Eet smakelijk!

28-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Wie madame’s lach op de radio wil horen, moet zaterdag 4 november en zaterdag 11 november tussen 10 en 11 u op Radio 2 naar “De raadkamer” luisteren. Madame heeft de opnames bijgewoond. Je zal haar evenwel niet solo horen lachen. De gangmaker – een zekere Fabio – zorgde er wel voor dat iedereen lachte en applaudisseerde. Madame heeft nooit veel sympathie kunnen opbrengen voor gangmakers die de reacties van het publiek dirigeren. Zoiets moet spontaan komen. Maar die Fabio was een fantastische stand-up-comedian. (Vermoedelijk horen we in de toekomst meer van hem.) Madame genoot van zijn spontaan inspelen op het publiek, zijn woordspelingen. Tijdens de pauze vroeg madame aan een habitué of Fabio altijd dezelfde moppen gebruikte. En nee, hoor, Fabio bleek bij iedere opname to the point in te spelen op het aanwezige publiek. Madame had uren van zijn snedigheid kunnen genieten. Maar  hij moest plaats ruimen voor de radioopname van Gina Lisa en haar panel: Hilde De Baerdemaeker, Raf Coppens, Brik Van Dijck en Alain Grootaers. Van dan af dirigeerde Fabio enkel het applaus. De lach kwam vanzelf.

Gina Lisa is wel de VIP die het radioprogramma leidt, maar het zijn de panelleden die het programma maken. “De raadkamer” lijkt qua inhoud op het tv-programma “De rechtvaardige rechters”.  Gevatte antwoorden, stukjes publiciteit afmaken, ironische liedjes maken, de actualiteit hekelen… En dat allemaal in  snel tempo. Geen geleuter, zo snel mogelijk gelach veroorzaken. Dat is het opzet. Het is een hoogst amusant programma. Madame heeft echt genoten van dat avondje Radio 2. Hopelijk klinkt het op de radio even plezant. Om min of meer Emiel Goelen te citeren: U luistert toch ook?

27-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame