Wat een zalige, luilekkere zaterdagmorgen! Uren rondlopen met de slome slaapwalm van je bed nog rondom je, tijdloos de krant doorbladeren, een kruiswoordraadsel invullen, mijnheer die mee neuriet met de liedjes van radio Donna… Oeps! Radio Donna! Madame zou toch om 10 u. naar “de Raadkamer” op Radio 2 luisteren! Radio 2 was op de radio in de keuken nog niet geprogrammeerd. Maar dat zou ze rap gefikst hebben. Dacht ze. Van de radio in ‘the computerroom’ las ze de juiste frequentie af en stelde in de keuken dezelfde cijfers in. Maar hoe ze ook probeerde fijn te stellen, er kwam niets uit dan monotoon geruis. De antenne! Plots herinnerde ze zich dat die antenne afgebroken was. Ze dacht het op z’n Mc Gyvers met wat zilverpapier te kunnen fiksen, maar mijnheer kwam ter hulp. Eerst demonstreerde hij dat, als je je vinger op het antennestekkertje houdt, je zelf als antenne functioneert. Dat was voer voor hilariteit. Madame legde de linkerwijsvinger op het antennegaatje, stak de rechterwijsvinger in de lucht, poseerde als een standbeeld en zei : “Ik ben een antenne.” In die pose had ze heel het programma van “de Raadkamer” kunnen beluisteren. Maar ¾ uur antenne spelen vond ze toch wat lang. Mijnheer dook in zijn snuisterijdozen vol metallica restjes en vond wat hij nodig had. Hij prutste het afgebroken boutje uit de antenneplug en knutselde er een ijzerdraad aan vast. Resultaat: perfecte ontvangst van Radio 2. Alleen heeft madame haar twijfels over de bestendigheid van de nieuwe antenne. Hoeveel dagen/weken/maanden houdt volgens jou dat ijzerdraadje stand? De poll gaat nu in.

04-11-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Madame had de microvezelkeukenhanddoek in de keuken gehangen. Prachtig toch! Zo’n kraakheldere, nieuwe handdoek! Het mocht dan wel niet de schotelvod zijn die ze dacht gekocht te hebben, het was een superzachte handdoek met de witter-dan-witte uitstraling van decadente luxe. Zo’n wit zie je enkel in tv-spotjes over wonderbaarlijke wasproducten of in films waar een bruingebrande James Bond een overbelichte kamerjas draagt. Madame zou de handdoek alleen maar voor het oppoetsen van glazen gebruiken.  Of om de zondagse borden een extra glans te geven…

Polska kwam in de namiddag keuken en living een poetsbeurt geven en de ramen lappen. Terwijl ze alles deed glimmen, zette madame zich aan haar computer. Ze had nog een heleboel administratie af te werken. Betalingen, telefoontjes, mails, classement, brieven… Toen ze eindelijk door de paperassen door was,  had ook Polska gedaan met werken. Madame loofde haar voor het puike werk. Alles zag er weer supernet uit. Een vloer waar je kan van eten, nergens een plukje hondenhaar, ramen zonder strepen… “Oh ja, madame,” zei Polska “om de ramen op te blinken heb ik dit gebruikt. Dat ding poetst fantastisch!” Ze toonde een groezelige microvezelkeukenhanddoek. Het wit was weg. Er was alleen nog een grote, grauwe schotelvod.  “Je zal hem nu wel moeten wassen, hij is vuil.” zei Polska nog. Ja, ja, madame zal hem wassen. En volgende week gaat ze nog twee microvezelkeukenhanddoeken kopen. Eén voor de glazen en zondagse borden en één extra voor streeploze ramen.

03-11-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Zojuist ontvingen Mijnheer, madame & gevolg een toffe mail van Directrice. Ze rapporteerde over Broer & Internet. Ze schreef:

“Pa liet weten dat hij het héél erg leuk vond. Hij was serieus onder de indruk! Mailen en surfen begint hij al onder de knie te krijgen. Hij is elke keer weer verwonderd als we hem iets nieuws tonen. Vrijdagavond heb ik de website van de cinema bij zijn favorieten gezet en hij vindt het fantastisch dat je van elke film die ze spelen een trailer kan bekijken! Een hele nieuwe wereld gaat open! En dat op je zestigste, zeg!”

Dat Broer het e-mailen onder de knie heeft, had Madame al ondervonden. Er mag in haar blog geen grammaticale fout meer staan of Broer maakt haar daar per e-mail vriendelijk op attent.  ("Knoopke pastte" - foei madame - "paste" is met 1 "t"!) LOL Hoe dan ook, madame & gevolg zijn ontzettend blij dat Broer plezier heeft aan hun cadeau.

03-11-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Sommigen zullen het niet verwachten, maar madame is erg geïnteresseerd in huis- tuin- en keukenweetjes. Boeken als “de gouden raad van tante Kaat” en “Hoe maak ik het zelf” zijn haar bijbeltjes. Ze surft ook geregeld naar vlekkengidsen, sites met grootmoeders huismiddeltjes en wacky uses. Niet dat madame zo bevlogen is om meteen alles wat vlekken vertoont te reinigen. ’t Gaat hem vooral om de verwondering om de dikwijls o zo simpele oplossingen. Gisteravond heeft ze zich uren geamuseerd met het on line bekijken van de filmpjes van Schoon en Meedogenloos. Interessant voyeurisme! Al verdenkt madame de poetsdames ervan dat ze verdoken reclame maken voor microvezeldoekjes. Want voor welhaast elke karwei zeggen ze: “we nemen een microvezeldoekje…”. Hun verborgen reclame werkt alleszins, want toen madame deze namiddag naar het grootwarenhuis ging, hield ze halt aan de afdeling poetsmateriaal. “De schotelvodden zijn eigenlijk aan vervanging toe” dacht ze.  Ze dook in de microvezeldoekjes en vond een doosje waarop stond: ‘Microfiber - Geschirr – Tableware.’ Meer las ze niet. Het was duidelijk. Dat was de schotelvod die ze wou. ‘Geschirr” is immers het Duits voor ‘afwas’. Thuis gekomen, ging ze de nieuwe schotelvod meteen in gebruik nemen. Ze pakte het microvezeldoekje uit. Het was een rood-wit geruite, uit de kluiten gewassen doek. Zo’n grote schotelvod had ze nog nooit gezien! Was die voor mannen of moest ze die nog in twee knippen? Ze greep de schaar, maar kreeg plots het lumineus idee om de tekst op de verpakking toch maar eens helemaal te lezen. Toen ze het gelezen had, hing ze bedremmeld de schaar terug. Er stond nl.: “De absorberende microvezeldoek. Droogt in enkele seconden uw servies, glazen en bestek zonder pluisjes af. Geeft een stralende glans door het polijsteffect van de krachtige vezels” Ze had een microvezelkeukenhanddoek gekocht! Nu ja, de glazen zullen er weldra schitterend uitzien.

02-11-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Met spontane glimlach en uitgestoken hand verwelkomde de winkeldame Knoopke en Madame. “Hallo! Jij bent Knoopke? En dat is je moeder, neem ik aan? Fijn dat jullie er zijn! Mag ik jullie een kopje koffie aanbieden? Thee?” Met egards in een winkel verwelkomd worden. Madame wist niet dat het nog bestond. In Nederland dus blijkbaar nog wel. Knoopke had een afspraak versierd in een bruidsjurkenwinkel in Maastricht. Nadat ze haar gasten in een knus salonnetje geïnstalleerd had en koffie geserveerd, vertelde de gastvrouw over haar collectie en luisterde naar Knoopkes wensen. Het systeem in die winkel was verrassend. Alle jurken en topjes konden met elkaar gecombineerd worden. Alles kon in andere kleur en/of stof. Knoopke hoefde zelfs maar te zeggen: dat detail en dat lijfje vind ik mooier. En hop! Dat kon ook. Na lang passen, kiezen, wikken en wegen stond Knoopkes gedroomde jurk op punt. Toen kwam het prijskaartje. Was dat een meevaller! De jurk kostte amper ½ van de prijs die ze vorige woensdag te horen kregen. Ter afronding zei de winkeldame: “Nou, denk er nog maar eens rustig over na. En als je besluit vast staat, bel dan even voor een afspraak.” Ze noteerde alle gegevens over de jurk en gaf ze aan Knoopke. Ze drong niet aan op een bestelling, vroeg geen voorschot. Niks! Heeft dat mens gratis en vrijblijvend de ganse namiddag aan het uitzoeken van Knoopkes trouwkleed besteed! En gratis koffie geserveerd. Met koekjes. Chapeau voor die manier van werken!

02-11-2006 om 00:00 geschreven door Madame

De zak bloem, om in de broodbakmachine op te gebruiken, is nog niet leeg. Maar de geleende machine gaat er uit en er komt geen nieuwe in de plaats. Waarom? De machine is naar de Filistijnen. Bij de laatste try-out gaf hij de geest. Drie minuten kneden, meer deed hij niet meer. Madame zag zich toen genoodzaakt om het deeg met de hand af te werken en in de oven te bakken. En guess what! Het brood was tien keer lekkerder!  Sedertdien bakt ze af en toe brood op artisanale wijze. Zij die gewed hebben dat madame het broodbakken niet zou volhouden, mogen dus de winst van hun weddenschap op hun bil schrijven. Ze vindt broodbakken zelfs plezant! 

Vandaag waagde ze zich aan pistolets bakken. Nooit gedaan. Maar vermits nooit te oud om te leren… Ze volgde tamelijk nauwkeurig een recept van Piet Huysentruyt. Alleen met de gist sjoemelde ze wat. Het recept zei: 14g droge gist toevoegen. Eigenwijze madame vond dat een zakje van 11g meer dan genoeg moest zijn. Resultaat: 12 pistoletjes van smurfengrootte. Maar lekker, jongens! Voor herhaling vatbaar. Maar dan met 14g droge gist.

01-11-2006 om 00:00 geschreven door Madame

“Dag vrienden van de poëzie!” Zo begint het laatste schuifje van Man Bijt Hond. Een schuifje dat madame liefst dicht zou klappen. Want de manier waarop poëzie er ‘verkocht’ wordt, is niet haar ding. De wandeling met Woefke vanavond was evenmin haar ding. Waarom? Wel dat zal ze u op zijn ‘vrienden van de poëzie’s’ vertellen

A la Gezelle woei een gladdig windje

’s Herfsts woelig, stoeiend kindje

Volgens Van Ostaijen: klanken

die omhoog ranken

Madame wou met Woef onderhandelen

Om met zo’n weer niet te gaan wandelen.

Maar de zachte vooizekens van Nahon Alice

fezelden: ’t is geen schemering van droefenis

Ga zielenkind, goênacht, goênavond

Ga maar wandelen met uwen hond.

Halloweennacht, bijna dood als plastic stoelen

Madame begon zich  Hugo Claus te voelen.

Niet lang, daar was I.K. Bonset’s nat volk

“Stippe paard, steppe paard, WOLK!”

De trilkristallen van J.H. Leopold vielen

In bakken op madame’s kop, haar hielen

Op pantoffels was niet slim,  in truitje creatief

Van Eden heeft wel de witte waterlelie lief

Maar kon hij ook van een waternimf dromen?
Madame is als een verzopen kieken thuisgekomen.

31-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Bij madame in huis staat een prachtig herfstboeket met een ongewoon detail. De milde schenkers hadden er nl. bloedrode vleestomaten in verwerkt. Het is geweten, madame, haar familie en vrienden blinken geregeld uit in originaliteit. Maar tomaten in een bloemenruiker had ze nog nooit meegemaakt. Uren heeft ze er om gegniffeld en gemonkeld. Tot het tot haar doordrong dat tomaten geen lange stelen hebben en dus niet in een vaas houdbaar waren. Ze zou ze dus maar beter laten smaken. Voorzichtig pulkte ze de tomaten uit de ruiker - ze waren met groene boetseerklei op eikenblaren geplakt – en legde ze op een bord. Nu nog een klad mayonaise en haar instant koude schotel was klaar. Omdat ze de tomaten zo omzichtig uit het boeket geplukt had, had ze niet gevoeld dat ze erg rijp waren. Kordaat sneed ze een tomaat middendoor. Dat had ze beter wat voorzichtiger gedaan. Want de tomaat spatte in alle richtingen. Madame’s gezicht droop van het sap en de pitten. Als ze haar trui bekeek, bedacht ze dat ze beter een slabbetje had omgedaan. Toch bedankt voor het grappig boeket, mensen

30-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Door grensoverschrijdende relaties waren mijnheer en madame uitgenodigd op een avondje toneel in Nederland. Mike en Cook gingen mee. Mijnheer en madame waren nog in Nederland naar toneelopvoeringen gaan kijken. Telkens waren ze verrast over de uitstekende kwaliteit van het amateurtoneel bij onze noorderburen. Zo ook deze keer.

De grote zaal, in een modern cultureel centrum, zat afgeladen vol. Nog voor het doek openging, zat er bij het publiek de schwung al in. Het klapte massaal mee op het ritme van de intro. Toen het doek openging werd het applaus nog enthousiaster. ’t Was voor het prachtige decor: een friettent, compleet  met bakinstallatie, afzuigkap, koeltoog, potten mayo, ketchup, ‘gehoktbollen’ enz. Het straffe was: de frietketels werkten! Tijdens het spel werd échte friet gebakken! Je kon het ruiken! In de wandelgangen vernam madame dat de toneelvereniging medewerking gekregen had van een patatkraam. Die stond buiten opgesteld. Daar werden de toneelfrieten voorgebakken. Na de voorstelling sleten de uitbaters van de patatkraam dan frietjes aan toeschouwers die, door de geur tijdens de opvoering, kwijlden voor een bakje patat.

Twee figuren stalen niet alleen in het stuk de show, ook tijdens de pauze.  Het was een koppel excentrieke punkers. Ze sloegen in de gelagzaal een piepklein tentje op, want daar zouden ze kamperen . Ze onderhielden het publiek met allerhande vrijpostigheden van brutale punkers: dronken iemands glas leeg, provoceerden de toeschouwers, doken met iemand van de aanwezigen in het tentje voor een snelle wip… Het was een schitterende improvisatie! Plezant detail: op de voorkant van het T-shirt van de punker stond: ‘ik ben schizofreen’. Op de rug stond: ‘ik ook’.

Mijnheer, madame, Miek en Cook babbelden nog na in de stamkroeg van het toneelgezelschap, tot laat in de nacht. Mijnheer en madame kwamen na de wissel van zomer- naar winteruur thuis, moe maar in de wolken over het Hollands toneelavondje-uit.

29-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame

“Lekker koken doe je met liefde en goei boter” zei madame’s moeder destijds. Wegens cholesterolproblemen van mijnheer is de ‘goei boter’ wel vervangen door olijfolie, maar de liefde is gebleven. Madame bakte gisteravond een lekkere quiche.  Of het nu een Lorraine was of ene uit Savoie is niet geweten. Want madame bakt en kookt improvisatorisch. Hierna het eigengereid gerecht van madame’s lekkere quiche voor 4 personen. 
 

Nodig: 2 geuten olie, een lap kant en klare bladerdeeg, 2 tot 3 handvol gesneden prei, een gesnipperde ajuin, 4 sneetjes hesp in stukjes gesneden, 4 eieren, een kartonnetje room, 2 goedgevulde grepen geraspte kaas, peper, zout, Provençaalse kruiden.

Werkwijze: Kiep 1 geut olie in een kookpannetje en bak er gedurende zo’n 10 minuutjes  prei en ajuin in tot de boel mals is. Grijp met je vingers in een potje Provençaalse kruiden. Dat is de exacte hoeveelheid die je bij prei en ajuin mag voegen. Nu mag je de oven laten voorverwarmen op 220 graden. Want de rest zo gepiept. Smeer de springvorm in met 1 geut olie – mag ook boter zijn. Bekleed de springvorm (de binnenkant!) met de lap bladerdeeg. Boetseer met de vingers het bladerdeeg tot het gestroomlijnd in de springvorm ligt. Prik met een vork 100 gaatjes in de bodem van het deeg. Vermits een vork 4 tanden heeft, wil dat dus zeggen: 25 keer prikken. Gooi dan de groenten op het bladerdeeg, daarover de gesneden hesp en de geraspte kaas. Verdeel de boel een beetje.  Giet dan de room in een kommetje, kluts de eieren erbij, voeg wat peper en zout toe en rommel met een vork dat papje door mekaar. Giet dat mengsel in de springvorm en zet hem in de oven. Nu heb je tijd om een aperitiefje te drinken en een sudokuutje op te lossen. Na 20 à 25 minuten vind je in de oven een heerlijke bruingebakken, krokante quiche. Eet smakelijk!

28-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Wie madame’s lach op de radio wil horen, moet zaterdag 4 november en zaterdag 11 november tussen 10 en 11 u op Radio 2 naar “De raadkamer” luisteren. Madame heeft de opnames bijgewoond. Je zal haar evenwel niet solo horen lachen. De gangmaker – een zekere Fabio – zorgde er wel voor dat iedereen lachte en applaudisseerde. Madame heeft nooit veel sympathie kunnen opbrengen voor gangmakers die de reacties van het publiek dirigeren. Zoiets moet spontaan komen. Maar die Fabio was een fantastische stand-up-comedian. (Vermoedelijk horen we in de toekomst meer van hem.) Madame genoot van zijn spontaan inspelen op het publiek, zijn woordspelingen. Tijdens de pauze vroeg madame aan een habitué of Fabio altijd dezelfde moppen gebruikte. En nee, hoor, Fabio bleek bij iedere opname to the point in te spelen op het aanwezige publiek. Madame had uren van zijn snedigheid kunnen genieten. Maar  hij moest plaats ruimen voor de radioopname van Gina Lisa en haar panel: Hilde De Baerdemaeker, Raf Coppens, Brik Van Dijck en Alain Grootaers. Van dan af dirigeerde Fabio enkel het applaus. De lach kwam vanzelf.

Gina Lisa is wel de VIP die het radioprogramma leidt, maar het zijn de panelleden die het programma maken. “De raadkamer” lijkt qua inhoud op het tv-programma “De rechtvaardige rechters”.  Gevatte antwoorden, stukjes publiciteit afmaken, ironische liedjes maken, de actualiteit hekelen… En dat allemaal in  snel tempo. Geen geleuter, zo snel mogelijk gelach veroorzaken. Dat is het opzet. Het is een hoogst amusant programma. Madame heeft echt genoten van dat avondje Radio 2. Hopelijk klinkt het op de radio even plezant. Om min of meer Emiel Goelen te citeren: U luistert toch ook?

27-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Een goede raad voor al wie uit een huurhuis vertrekt. Zorg voor je vertrek dat je van de nieuwe huurders het geld voor overname brandstof ontvangen hebt of een door beide partijen ondertekend document bezit met akkoord over de overname van het aantal liter brandstof én de overeengekomen prijs. Zoniet kan je bij onwil van de nieuwe huurders naar je centen fluiten. (Aldus Testaankoop) Het overkwam madame. Oneerlijkheid maakt haar boos; onmacht bij oneerlijkheid nog bozer. Vandaag geldt de regel die destijds boven haar bureau hing: “Ayez l'obligeance de me parler avec douceur, sans élever le ton en sans me contrarier en aucune manière." Wat losjes vertaald, in functie van haar actuele stemming wil zeggen: "Laat me gerust, ik ben een bitch." Geen nood, mijnheer is gaan werken. Madame zal alleen via enkele onesthetische mails stoom afblazen.

26-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Het weekend in de Ardennen heeft bij madame toch weer het schildervirus wakker gemaakt. Ze had vandaag niet zo veel te stellen, dus haalde ze verf en penselen boven en ging aan ’t creëren. Een persoonlijke stijl heeft ze nog niet gevonden. Er zijn eigenlijk twee dingen die ze graag doet. Ten eerste: modderen met verf en kleuren. Daar is ze bijzonder goed in. Getuige daarvan is, na iedere schilderbeurt, de bezwadderde omgeving. Ten tweede: fijn schilderen, niet echt fotografisch, en zeker niet pietpeuteren met een penseel met drie haartjes, maar wel ietwat realistisch. Zou de combinatie van die twee haar ding zijn? Ze ging het uitproberen.

Bevlogen begon ze te schilderen. De grondlaag, de basiskleur, de abstracte vegen met het paletmes. Tot daar ging alles goed. Maar toen bezondigde ze zich weer aan de grove fout die ze maar niet afgeleerd krijgt, nl. de bezetenheid om een schilderij af te werken. Ze kon weer niet stoppen. Met als gevolg dat ze aldoor in natte verf schilderde, wat voor sommige effecten wel goed is, maar niet voor alles. En dan begon ze te sakkeren natuurlijk. Tot ze het schilderij pinnig in de bergplaats flikkerde. Haar goesting om te schilderen is over voor vandaag. Morgen probeert ze waarschijnlijk nog eens opnieuw. Mét rustpauzes!

25-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Een reeks boodschappen die zich binnen een straal van 10 à 15 km afspelen en waar men voor iedere boodschap ergens anders moet binnenspringen, noemt madame flutboodschappen. Tijdens de voorbije weken had ze dergelijke boodschappen alsmaar uitgesteld zodat het lijstje behoorlijk lang begon te worden. Ze zou er vandaag dan toch maar eens komaf van maken.

Flut 1: Bij de hondenfluisteraar het vergeten ziekenboekje van Woefke ophalen. Yikes! Dat adres lag ettelijke kilometers buiten de ronde die ze wou doen. Hm. Misschien kon ze dat wel delegeren. Ze belde met de hondenfluisteraar en vroeg of ze het ziekenboekje vandaag kon komen ophalen. En dan, met een toon alsof ze zojuist het ei Colombus gevonden had: “Of kan je misschien per post opsturen?” Bingo! De hondenfluisteraar was bereid om het op te sturen. De eerste flutboodschap mocht geschrapt worden.

Flut 2: Naar het gemeentehuis voor a) bewijs van inschrijving in het bevolkinsregister (voor reisonkosten kiesplicht) b) bewijs van gezinssamenstelling (voor abonnement De Lijn). Madame baalde van het vooruitzicht om op het gemeentehuis aan de balie te staan aanschuiven. Dat had ze niet moeten doen. Het zou haar onnodig onbehagen gespaard hebben. Want op het gemeentehuis was geen kat, de gevraagde documenten waren in een mum van tijd klaar en de juffrouw achter de balie was nog vriendelijk ook.

Flut 3: In de meubelwinkel de klacht uiten dat de lederen zitting van een bureaustoel, die 2 maand geleden gekocht was, gescheurd is. Geen prettige missie en veel kans dat ze met een kluitje in ’t riet zou gestuurd worden. Maar madame zette haar verstand op nul en zou wel zien wat er van kwam. Ze werd meteen beleefd te woord gestaan: “oh, maar wij hebben een dienst na verkoop, mevrouw”. Madame werd richting burelen gestuurd en ook daar was de zaak in no time geregeld. Er wordt een nieuwe zitting besteld, ze zullen madame telefonisch verwittigen wanneer die toegekomen is en dan kunnen de zittingen omgeruild worden. Een fluitje van een cent!

Flut 4, 5 en 6: Eten en drinken kopen in twee verschillende winkels en naar de bank gaan. Dat waren vanwege het alledaagse niet echt flutboodschappen. Maar omdat ze in de ronde flutboodschappenzaten werden, zette madame ze onder dezelfde noemer.

Flut 7: Filters kopen voor “mamarumba” ofte de stofzuigerrobot. Voor dat bijouke van een stofzuigertje, dat door het huis a.h.w. walsjes van Strauss danst en daarbij autonoom stofzuigt, had madame nog nooit nieuwe filters gekocht. Ze had ze steeds uitgeborsteld en uitgeblazen. Maar de laatste tijd begon mamarumba tijdens het stofzuigen rustpauzes te nemen. Ze sputterde al eens tegen en soms ging ze rechtop tegen de kast staan schommelen alsof ze er mee stond te neuken. Dat ding had duidelijk iets te kort. En omdat er geen ‘paparumba’s’ bestaan, ging madame er van uit dat er een nieuwe filter in moest. De lieve mijnheer in de elektrozaak had ze niet in huis, maar zou ze bestellen. Toen madame de prijs hoorde, moest ze wel even slikken.29,90 euro voor 3 filters?! Was mijnheer wel zeker? Was dat niet de prijs voor 3 dozen met in elke doos minstens 3 stuks? Mijnheer zou het navragen en madame telefonisch nader informeren. Mission unaccomplished. Mamarumba zal de eerstkomende weken nog wulps mogen stofzuigen.

Flut 8: Een halssnoer kopen. Eindelijk iets wat madame graag deed: rondneuzen in fantasiejuwelen om een modieus halskettinkje te vinden dat bij haar nieuwe winteroutfit past. Daar nam ze met plezier de tijd voor! Alle afkeer voor flutboodschappen verdween als sneeuw voor de zon. Ze vond een geschikt kettinkje en beëindigde de fluttoer in opperbeste stemming.

24-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Bonjour tout le monde! Madame is terug uit Wallonië. Het was actief weekend. Niet alleen de schildercursus was intensief, ook de random activiteiten en ontspanningen.

De rit naar de Ardennen verliep vlotjes. Slechts een keer reageerde madame iets te vroeg op de richtlijnen van miss GPS en kwam zodoende in Luik-city terecht. Prompt corrigeerde de GPS en stuurde madame langs pittoreske binnenwegeltjes vol U-, S-, V- en andere alfabetbochten met bijhorende up-and-downs naar de plaats van bestemming. Geloof het of niet, maar madame vond het prettig autorijden. Ze begon zowaar Alonzo te begrijpen.

De groep die de schildercursus volgde bestond uit een bont gezelschap: 1 Nederlandse, 4 Franstalige en 3 Vlaamse dames. Het was eentoffe groep. Iedereen stond altijd klaar met schouderklopjes en kwinkslagen. Tegelijk werd er begeesterd geschilderd. Madame maakte vier schilderijen: een otter (naar foto) en drie abstracten naar eigen inspiratie: een waterval, een skyline (nog af te werken) en een duivelsei waaruit ieder moment een draakje kon te voorschijn komen. Haar schilderijen zullen wel nooit in een galerij hangen. Madame wou bijleren en focuste dus meer op technieken dan op resultaten. En bijgeleerd heeft ze!

Twee uur les in de voormiddag en twee uur in de namiddag. Wat deed madame dan met haar vrije tijd? Wel, de eerste vrije middag ging ze inchecken in het hotel en at er een broodje. Ze zat naast een groep dames die een dialect praatten dat haar bekend voorkwam. Ze deed navraag. En ja hoor, de dames kwamen uit het stadje waar madame haar jeugd had doorgebracht. Wat een toeval!

‘s Avonds kwamen Cousine en vriend (hier Rikkie genoemd) madame vervoegen in het restaurant van het hotel. Het werd een gezellig etentje. Rikkie ontpopte zich als een spraakwaterval. Het tafelgesprek muteerde vloeiend van wetenschap naar geschiedenis en filosofie en was gelardeerd met geestigheden. Dankzij het tof gezelschap, het uitmuntend eten en waarschijnlijk ook vanwege aperitief en veel wijn (nogmaals bedankt voor de traktatie van de dranken, Rikkie!) was het een genoeglijke avond.

Zaterdag tijdens de middagpauze at madame een broodje in een taverne in de buurt van de schilderklas. Rikkie zat er de krant te lezen en was weer ‘entertaining company’. Maar er kwam nog meer ‘company’. Omdat madame aandachtig naar Rikkie’s uiteenzettingen luisterde, zag ze niet dat ze door mensen van de aanpalende tafeltje gadegeslagen werd. Tot ze hun blikken voelde. De dame tegenover haar keek haar onderzoekend aan en zei: “Jij bent toch …???” Toen herkende madame hen. Het waren 4 dames en 4 heren uit het dorp waar madame 20 jaar gewoond en gewerkt had. It’s a small world after all!

Zaterdagavond was madame uitgenodigd ten huize van Rikkie, alwaar Cousine logeerde. Rikkie zou koken. Hij had voor een lekker voorgerecht gezorgd (asperges à la flamande) en zou daarna wokken. Maar daar had hij volgens eigen zeggen niet zoveel kaas van gegeten. Cousine en madame boden ‘volontièrement’ aan om het wokken op zich te nemen. Inmiddels bakte Rikkie de patatjes. Met drie chef-koks in de keuken. ’t Was lollig! Het werd eens te meer een gezellige bedoening. We maakten het die avond evenwel niet zo laat. Cousine en madame waren moe. Om 21 uur blies madame de aftocht. Ze nuttigde op het verwarmd terras van haar hotel nog een Irish Coffee (kwestie van gemakkelijk te kunnen indutten), keek op de kamer nog naar wat bullshit op tv en dommelde in.

Zondagvoormiddag volgde nog een schilderles. Madame had er toen echter niet zoveel zin meer in. Ze had in het hotel uitgecheckt en was in gedachten al naar huis aan ’t rijden, naar mijnheer en woefke. Vandaar waarschijnlijk dat de kleuren van haar ‘duivelsei’ zo heftig en schreeuwerig waren. Schilderkunst ontstaat immers voor een groot deel uit emoties, nietwaar Cousine?

In de late namiddag was madame weer thuis. Nieuwe emoties, zoals het welbehagen van terug bij mijnheer zijn, de aandoening van woefke’s verwelkoming, zouden haar tot zachte pastelschilderijen geïnspireerd hebben. Maar dat is voor een andere keer.

23-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame

De hele voormiddag was madame rusteloos. Om 15 uur moest ze met Woefke naar de dierenarts voor inwendig onderzoek en dat spookte door haar hoofd. Ze deed de huishoudelijke besognes maar was er met haar gedachten niet bij. Tegen de middag, toen Woefke om eten begon te zeuren, stegen de zenuwen ten top. Ze mocht het beestje immers geen eten geven. Het moest nuchter blijven voor de narcose. Van ellende verstopte madame zich onder de koptelefoon van haar computer en speelde stomme spelletjes tot het eindelijk tijd was om te vertrekken.

Bij de dierenarts werd Woefke eerst grondig onderzocht op motoriek, prikkels en pijnen. In ’t begin lietWoefke de dierenarts tamelijk rustig begaan. Maar toen kreeg ze het op haar heupen. De hondenharen stoven in het rond; ze wou niet meer op de tafel blijven staan, kroop haast in madame’s nek, trok haar poot terug als de dierenartseen infuus wou aanleggen. Kortom er was geen houden aan. “Normaal bij Beagles”, zei de dierenarts, “dat zijn nogal zenuwachtige beestjes”. Hij gaf haar een kalmeerspuitje en kort daarop liet Woefke alles begaan.

Woefke werd onder narcose gebracht. Madame kreeg ter bescherming tegen de X-stralen een zware schort voorgebonden en mocht het onderzoek mee volgen. Er kwamen twee euvels voor de dag:

1) een lichte verkalking aan een wervel van de achterhand ( = dierenartsenjargon voor achterkant). Daar werd niet aan getild. Dat zou met de leeftijd wel wat stramheid kunnen teweegbrengen, maar veroorzaakte zeker de huidige kwaal niet.

2) Een versmalling tussen wervel 7 en 8. Of was het tussen 10 en 11, 11 en 12? Madame was de tel kwijt. Die versmalling was volgens de dierenarts de boosdoener. Maar een operatie was niet nodig.

Oef! Geen rughernia, geen spondylose en geen operatie! De dierenarts schreef twee soorten medicatie voor. Eén om het trauma te genezen en één om Woefke kalm te houden. Want de eerste drie weken moet Woefke zich rustig houden, mag ze niet springen en geen trap lopen. De trapbarricades blijven dus nog drie weken staan.

Terwijl Woefke nog onder narcose was, verwijderde de dierenarts tegelijk het poliepje in Woefke’s aars. Tijdens die operatie mocht madame in de wachtzaal plaatsnemen. Na afloop kwam de dierenarts madame ophalen met de woorden: “Madame, ik heb uw hondje in twee stukken gesneden.” Madame zette grote ogen op. De dierenarts vervolgde: “Het kleine stuk zit hier in,” hij toonde een plastic potje met een klein rood bolletje “en het grote stuk ligt daar binnen. Welk stuk wil je mee naar huis nemen?”

Met het lief, groot stuk in haar armen, verliet madame de dierenarts. Ze vond het wel zielig dat Woefke nog groggy was van de verdoving, maar tegelijk blij dat Woefkebinnen enkele wekenweer een gezond en vinnig beestje zal zijn.

23-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Morgen is madame weer voor drie dagen de hort op. Van vrijdag tot zondag gaat ze in Wallonië een cursus ‘schilderen met acrylverf’ volgen. Na een rampzalig 1° jaar kunstacademie (de verstandhouding met de leraar was één grote frustratie) staat haar schildersdrift op een laag pitje. Ze hoopt dat deze cursus daar verandering in brengt. Ze zou nl. voor de living graag nog een paar aparte schilderijen willen maken. Cousine geeft de lessen. Madame mag ze gratis volgen. Hoe dat verloopt zal maandag op deze blog te lezen staan. Tot dan!

FYI Polska en mijnheer zorgen voor Woefke. Madame zal natuurlijk dagelijks bellen om te weten hoe het er mee is.

20-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Een week na de antibiotica-kuur is Woefke hervallen. Weer aarzelt ze om in de zetel te springen. Weer loopt ze de trap op als een krab. Ze is onrustig en bedelt om aandacht, alsof ze komt vertellen dat het haar niet goed gaat. Mijnheer heeft de trapbarricades teruggezet. Madame ging vanavond met Woefke terug naar de dierenarts. Woefke kreeg er een injectie, zodat ze dit weekend pijnloos kan doorbrengen. Op maandag is een afspraak vastgelegd bij een collega-dierenarts. Onder verdoving zullen er röntgen genomen worden en tegelijk zal het vervelend poliepje in Woefke’s aars weggenomen worden. Dan, als de juiste diagnose gesteld is, zullen we horen wat er verder staat te gebeuren.

19-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Wat een zonnige dag was het gisteren! En dat half oktober! Madame zette de keukendeur open en genoot van de frisse lucht tot de avond begon te vallen en het wat koeler werd. Terwijl ze op mijnheers thuiskomst wachtte, hoorde ze plots een tik tegen de ruit. Waarschijnlijk een vogel die tegen de ruit vloog. Even later hoorde ze binnen een vreemd geritsel. Een muis? Ze ging op het geluid af en zag in een wip een vogeltje wegfladderen. O jee! Er zat een vogeltje binnen! Maar waar was het naartoe? De living is potverdekke twee verdiep hoog! Met een zaklamp speurde ze in hoeken en kanten, tot ze uiteindelijk het beestje onder een gordijn zag zitten. Ze zette het schuifraam open en probeerde het beestje zachtjes naar het open raam te jagen. Op dat moment kwam mijnheer thuis. Madame legde de toestand uit en besloot dat het vogeltje nu wel de weg naar het open raam zou vinden. Een uur later hadden ze niets meer gehoord, en veronderstelden dat het vogeltje de weg naar de vrijheid nu wel gevonden had. Raam dicht.

’s Anderendaags waren mijnheer en madame vroeg op. Mijnheer omdat hij moest gaan werken, madame omdat ze nog eens bij Knoopke ging behangen. Madame wou de files voor zijn en vertrok als eerste. Het behangen ging vlot deze keer. Rond 10 uur was ze centrale verwarming en ramen voorbij. Ze was net terug van een nicotine-pauze toen haar gsm belde. Het was mijnheer: “Schatje, ik ben nog thuis. Ik ben niet gaan werken.” Madame was een en al bezorgdheid want ze veronderstelde dat mijnheers verkoudheid naar griep geëvolueerd was en dat hij daarom thuis gebleven was. Toen ze de ware toedracht hoorde, lag ze echter dubbel van ’t lachen. Na haar vertrek had mijnheer het vogeltje weer gehoord. Hij had alle ramen en deuren opengezet (bij 14° C! Brr!) en al meer dan een uur geprobeerd het vogeltje buiten te krijgen. En dan de clou! Hij had naar ’t werk gebeld en gezegd dat hij vandaag niet kon komen, want dat er een vogel in de living zat!… Dat moet geklonken hebben als zat er een Jan van Gent in mijnheers living!Het was evenwel eenminuscuul meesje en het is uiteindelijk buiten geraakt. Her en der had het zijn cloaca geledigd. Maar dat zal madame morgen, als mijnheer weer gerust kan gaan werken, wel opkuisen.

18-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame

De barricades die Woefke, ter genezing van haar rughernia, het traplopen verhinderden, mochten weg. Maar niet voordat haar nageltjes geknipt waren! Met te lange klauwen was ze vroeger al een paar keer geslipt op de trap en stuiterde dan in volle vaart naar beneden als een rolschaats die van een trap klettert. Dergelijke situaties wilden mijnheer en madame voortaan vermijden. Madame ging met Woefke naar een hondenkapsalon voor een manicure.

Madame herhaalde de woorden ettelijke keren: “naar een hondenkapsalon, voor een manicure.” Het klonk zo chic, zo bekakt. In haar fantasie zag ze een heus schoonheidssalon met koninklijke zitkussens waarop blasé poedels hun nageltjes lieten lakken. Enfin. Omdat ze geen adres had, zocht ze on line een hondensalon in de buurt. Het dichtstbijzijnde met website was in een naburig dorp, in een straat die in ‘the middle of nowhere’ leek te liggen. Dan maar gauw de GPS mee gepakt. Ze maakte Woefke’s riem vast aan de veiligheidsgordel – nieuwe maatregel om te vermijden dat bij een paniekstop Woefke in een Pekinezeke verandert. En op naar een glossy behandeling van Woefke’s nagels.

De GPS stuurde madame door bos en hei, langs koeien en paarden, langs smalle macadammetjes voor tractoren en gedroomde boswegeltjes voor fietsers. Ze volgde slaafs de GPS, want ze had hoegenaamd geen idee waar ze zat. Zegt die verdomde GPS toch wel: “de batterijen zijn bijna leeg!” Madame trapte de gaspedaal een stukje dieper. Als ze rap was, was ze misschien nog bij de hondenkapster voor de sakkerse GPS de geest gaf.

Ze haalde het! Het hondenkapsalon bevond zich in een houten barak, naast een huis dat midden van de velden stond. Daar gingen madame’s “grand chic” fantasieën! Vriendelijk, maar zonder veel omhaal, zette de kapster Woefke op de behandelingstafel en knipte vakkundig haar nagels. ’t Was op 5 minuten gepiept. Kostte ook maar 5 euro.

Dan terug naar huis zonder GPS. Toen na zeven bochten nog geen bewoonde wereld in zicht kwam, beeldde madame zich in dat ze een toeristisch ommetje deed. Dat hielp tegen de zenuwen. Na zowat alle boerderijen, alleenstaande villa’s en villaparken in de omgeving gezien te hebben, kwam ze eindelijk op bekende weg. Thuis gekomen, legde Woefke zich met een diepe “oef!” onder tafel en sliep. Van haar gemanicuurde nagels trok ze zich geen jota meer aan. Maar daar zal ze straks wel plezier van hebben, als ze op kousenvoetjes op en af de trap kan lopen

17-10-2006 om 00:00 geschreven door Madame