Een avondje uit, midden in de week. Moet kunnen! Madame woonde gisteravond een voorstelling bij van “Het Goede Lijf”, een theatershow van de bovenste plank.  “Het goede lijf” is feitelijk een vervolg op de vagina- en menopauzemonoloog. Het was alleszins op dezelfde leest geschoeid, nl. de frustraties van het vrouw-zijn. Meer bepaald over de onvrede van de vrouw over haar lichaam.

Om beurt staken An Nelissen, Janine Biscchops & Mitta Van der Maat zich in een ander personage. Ze hoefden zich daar niet voor om te kleden. Door hun schitterend acteren zag je An Nelissen als een dik veelvraatje, die niet snapte waarom al die magere meiden op kamp eetproblemen hadden: "Ze aten begot niks!" Mitta Van der Maat profileerde zich als een vrouwtje dat gefrustreerd was door haar rijbroekbillen, dan weer weer als meisje met een puistenkop. Janine Bisschops speelde de ene keer een tiener met omeletborstjes, de andere keer een vrouw met grote vagina die ze ten gerieve van het kleine pietje van haar man chirurgisch liet versmallen. Enz.

Er zijn tranen gelachen. Maar ook stille traantjes geplengd. Want soms versmolt de humor in wrange tragiek. An Nelissens laatste act was de aangrijpende sleutel tot gelukkig vrouw-zijn. Ze speelde een meisje wiens linkerkant volledig verlamd was en toch spontaan genoot van vreugde en pret. Ze aanvaardde dat ze een lelijk eendje was. En net door dat aanvaarden leefde ze intens en zonder frustraties.

Het was een performance om duimen en vingers af te likken. Alle frustraties waarmee vrouwen vanwege hun lijf zitten, werden ongezouten en met een flinke dosis satire behandeld. "Hou van je lijf en stop met er iets aan te (willen) doen. 't Is immers goed! Er is niks aan kapot!" was de boodschap. En ze kwam duidelijk over.

Prettig extraatje: op het einde van de voorstelling werd Janine Bisschops in de bloemetjes gezet. Ze verjaarde. Ze werd 64.

21-12-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Omdat zijn zicht verslechterd leek, ging mijnheer eergisteren naar de oogarts. Snel even de dioptrie laten nazien, dacht hij, en dan nieuwe brilglazen bestellen. Wishful thinking, kameraad! Het onderzoek duurde drie uur en heeft een staartje.

Mevrouw de oogarts leek op het prototype van een kloeke Frau Feltwebel. Nu ja, daar kan ze niets aan doen, een uiterlijk krijg je van thuis mee. Waar ze wel iets kon aan doen was haar streng en dominant optreden. Mijnheer, die normaliter niet snel geïntimideerd is, werd er kleintjes bij. Temeer omdat hij, voor hij in het kabinet van Frau Feltwebel binnenmocht, al behoorlijk geambeteerd was. In de wachtzaal kreeg hij het gevoel dat hij best even zijn blaas zou ledigen en ging dus naar ’t toilet. Deur vast, plasje maken en dan gebeurde het. Hij kreeg de deur van het toilet niet los. Wat hij ook probeerde, de deurknip bleef onwrikbaar. Mijnheer heeft nochtans een krachtige grip. Het enige dat hem nog te doen stond was: roepen. De receptioniste kwam ter hulp. Ze zou met de sleutel de deur aan de voorkant proberen los te maken. Dat lukte niet meteen. Ze wrikte en wrong terwijl mijnheer binnenskamers en binnensmonds vloekte en gromde. Uiteindelijk lukte het. Geprikkeld zette mijnheer zich terug in de wachtkamer. In die stemming werd hij met Frau Feltwebel geconfronteerd. Haar bevelen knakten als de vechtgeluiden van een karatedan met zwarte gordel. Mijnheer had de indruk in een inquisitietribunaal terechtgekomen te zijn, met als aanklager een vrouwelijke Robespierre. Je zou voor minder in je schulp kruipen, nietwaar mijnheer?J  Na drie uur disciplinair onderzoek concludeerde Frau Feltwebel: vitamine B tekort, gezonder gaan leven, minder drinken, niet roken, dringend naar de dokter voor bloedonderzoek en deze week terugkomen. Ze belde mijnheers huisarts op en overdonderde ook hem met haar korte, krachtige, militaire bevelen. Gisteravond is mijnheer gaan laten bloed trekken. In afwachting van de resultaten houdt hij Frau Feltwebels diagnose wel voor mogelijk, maar gezien haar dramatisch draconisch optreden toch met een grote korrel zout.

20-12-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Sedert vandaag is bij mijnheer en madame een tuinkabouter aan ’t werk. Nee, niet zo’n pinnenmutsmanneke met lange baard en lollykleurtjes. Een echte, die het gras, het onkruid en de struiken smurft. Augustus jl. had madame bij de PWA een tuinman gevraagd. De lieve dame van dienst zei toen dat het wel eens lang kon duren vooraleer de aanvraag kon ingevuld worden, want in de hele grootgemeente waren op dat moment slechts drie PWA tuinmannen in dienst. Een veertiental dagen geleden is er een vierde bijgekomen. Mijnheer en madame zijn de uitverkorenen die van de diensten van de vierde man mogen gebruik maken.

Vorige week kwam Tuinsmurf zich aanmelden. Bij de rondleiding in de tuin merkte madame dat hij zich enorm moest inhouden om niet meteen komaf te maken met het welig tierend onkruid. Zo te zien was hij er liefst direct ingevlogen. Hij vroeg zelfs of hij de herfstbladeren mocht opruimen. Tuinsmurf was prompt een tuinman naar madame’s hart. Vandaag was zijn eerste werkdag. Oprit en carport hebben er in geen jaren zo goed uitgezien. Onkruid en mos zijn tot een absoluut minimum herleid. De entree is al feestelijk netjes tegen de kerst. Nu de binnendecoratie nog.

19-12-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Actrice voor één nacht, wat een ervaring! Een gebeuren waar madame nog dagen, weken zal van nagenieten! De zenuwen van de dag tevoren bleken absoluut overbodig te zijn geweest. De Werner Rainer Fassbinder van die avond was een lieve jongen met opmerkelijk veel vakkennis voor een eerstejaarsstudent. Madame voelde zich onder zijn regie meteen op haar gemak. Ook met haar tegenspeelster - een spontane, uitbundige, dame - klikte het op slag.

“Camera! Camera loopt! En actie!” Na die woorden moest madame zich gedurende hooguit 30 seconden even inleven in een situatie. Aan de toog zitten en onwennig rondkijken, een sigaret opsteken, aan een glas wijn nippen, naar haar tegenspeelster glimlachen, sigaretten nemen en daarbij een glas omstoten. Vele tientallen korte shots. Tussendoor was het wachten tot de regisseur en de cameraman klaar waren voor een volgende take. Filmacteurs en filmactrices moeten blijkbaar meer wachten dan acteren.

De lesbische scène, waar madame zo bang van was, verliep als een fluitje van een cent. Dat was uiteindelijk niet meer dan twee subtiele close-ups van de dames met de lippen op mekaar. De dansscène daarentegen, was behoorlijk vermoeiend. Zes keer de ziel uit je lijf dansen, kroop bij madame niet in haar kleren. Niet dat het van de eerste keer niet goed was. Madame slaagde er meestal in om in 1 à 2 takes goed te doen. De dansscène werd vanuit alle mogelijke perspectieven opgenomen: over schouder madame, over schouder tegenspeelster, kikkerperspectief, vogelperspectief, turn-around van de camera. In slechts één scène is geblunderd. Die moest 9 keer overgedaan worden. Madame's tegenspeelster kreeg de slappe lach. De ober, naar wie ze moest knipogen, trok telkens zo’n aanstekelijk komisch grimas, dat ze het telkens uitproestte. En natuurlijk lag dan heel het gezelschap dubbel van ’t lachen.

Het einde van het scenario was gewijzigd. Madame moest niet sterven, maar met tranen in de ogen op straat lopen. Ja hallo! Hoe maak je tranen? De regieassistente had de oplossing: een flesje contactlenzencleaner. Madame spoot er een geut van in het putje van haar ogen, et voilà, de tranen waren er. En geloof het of niet, maar toen madame er zich bij inleefde, kwamen de echte tranen nog boven ook.

Of madame het goed gedaan heeft? Ze denkt het wel. Als de regisseur na een take zei: “Amai madame! Mijn haren kwamen overeind! Schitterend!” dan mag madame tevreden zijn over haar prestaties, niet?

18-12-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Een week of twee geleden kreeg madame een mail van een onbekende student aan de filmschool. Hij zocht een actrice van 20 à 30 jaar voor een filmopname. Een schoolopdracht. Madame verwees hem door naar internetsites van toneelverenigingen. Begin vorige week kreeg ze van hem weer een mail. Hij had een actrice gevonden, maar dat meisje had zich op de valreep teruggetrokken. Of madame die rol niet wou invullen?
“Mijn beste jongen,” mailde madame, “ik ben 62 lentes jong. Ik denk niet dat ik de rol van een frisse jongedame kan spelen.”  

Hij antwoordde: “Uit noodzaak heb ik de leeftijd van de acteurs en actrices aangepast. Het mogen ook mensen van eind 40 begin 50 zijn. Dus zo’n groot probleem gaat dat niet worden.”

Die jongeman had madame nog nooit gezien. Hoe kon hij weten dat ze nog goed geconserveerd is? Madame bewonderde het doorzettingsvermogen van de jongeman. En eens meespelen in een filmpje? Waarom niet? Is weer eens wat anders. Ze liet hem weten dat ze hem zou depanneren. Daarop kreeg ze zijn telefoonnummer, zijn adres, de gegevens over plaats en datum van de opnames en na twee telefoontjes ook het script. Toen ze het script gelezen had, schrok ze zich een hoedje en lachte zich tegelijk een kriek.  “Oh nee!, dacht ze, Waar ben ik nu weer aan begonnen!” Madame moet namelijk de rol spelen van ene Katrien. Katrien gaat een café binnen en wordt er opgevrijd door…….. een andere dame! Dan volgt, in het café, een lesbische liefdesscène! Bij een volgend cafébezoek is de andere dame afwijzend en geeft Katrien een mep. Katrien weent en gaat naar huis. In een volgende take ligt ze in de zetel tussen de pillen en sterft.

Mama mia! Madame heeft al wel een beetje amateurtoneel gespeeld, maar nog nooit een een filmrolletje en zeker geen lesbische scène! Vanavond gaan de opnames door. Madame is één bundel zenuwen. Cross your fingers!

17-12-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Je dacht toch niet dat de 60^ste verjaardag van Schoonzus zomaar, als een doordeweekse dag, zou voorbijgaan, zeker? Ah nee! Ook voor haar is een happening op touw gezet. Alleen kon madame, nu Broer internet heeft, er niets over in haar blog zetten. Nu de surprises achter de rug zijn, kan ze dat wel.

Schoonzus wou, net als Broer, geen feest voor haar 60^ste verjaardag. Haar kinderen en Broer besloten dan, naar analogie met de dropping voor Broer, voor haar een autodropping te organiseren. En de ‘bende van Madame’ was natuurlijk bereid om mee te doen.

Het plan

Met de GPS wordt Schoonzus naar verschillende locaties gestuurd, alwaar opdrachten moesten uitgevoerd worden. Na elke goed uitgevoerde opdracht krijgt ze een voorwerp. Alle voorwerpen samen vormen een rode draad die leidt naar het geschenk dat ze van Broer en kinderen gaat krijgen.

Opdracht 1 – Mystery guest ontmaskeren

Er was een oude collega opgetrommeld: de mystery guest. Schoonzus mocht vragen stellen en de mystery guest alleen met ‘ja’ of ‘nee’ antwoorden. Schoonzus stelde erg gerichte vragen en alhoewel ze die collega in geen jaren gezien had, kwam ze nogal snel bij de oplossing. Lief detail: de oud-collega had voor schoonzus een prachtig boeket bloemen meegebracht. Toen de opdracht vervuld was, kreeg ze als eerste ‘rode draad hint’ een flesje rum. Wat zou dat te maken hebben met het te verwachten verjaardagscadeau? Ach, er kwamen nog hints. Eventjes afwachten maar.

Opdracht 2 – Volleybalspel

Schoonzus had vroeger volleybal gespeeld. Er is geprobeerd om die volleybalclub ter gelegenheid van haar verjaardag samen te brengen. Maar dat is niet gelukt. Dus lieten ze haar een spelletje volleybal op de laptop spelen. ’t Was een lollig spel maar aartsmoeilijk. Probeer zelf maar eens! volleybal Schoonzus slaagde niet in de opdracht om 5 punten te scoren. Maar ach, de puntenregeling werd even aangepast – ipv 1 punt voor elke score, 1 punt voor elke gemiste bal. Daarmee was de opdracht vervuld én de leute beleefd. Het tweede voorwerp was: pletwals Rolly van Bob de Bouwer.

Het moet gezegd, met slechts twee hints in haar bezit raadde Schoonzus bijna welk cadeau ze zou krijgen. Broer speelde toen een beetje vals en probeerde met alle macht haar (juiste) redenering over een andere boeg te gooien. Schoonzus begon te twijfelen.

Opdracht 3 – Verjaardagen opsommen

Van alle aanwezigen (en dat waren er 11!) moest Schoonzus zeggen op welke dag ze verjaarden. Madame zou het met haar gatenkaasgeheugen nooit gekund hebben. Schoonzus echter kon ze op één na allemaal feilloos en in sneltempo citeren. Chapeau! Na deze verbazende prestatie kreeg ze een reep chacha. Ze maakte de analogie naar ‘cha-cha-cha’ en weer zat ze pal bij de oplossing. Maar gluiperige Broer greep weer in en deed haar twijfelen. Stouterd!

Opdracht 4 – Elvis-songs herkennen

Joost en Knoopke hadden op hun laptop 10 Elvis-songs gesaved. Maar om het wat moeilijker te maken hadden ze in de liedjes de woorden uit de titel gewist. Het werd een jolige bedoening. Terwijl iedereen op het ritme van de muziek meedanste en/of playbackte, zong schoonzus uit volle borst mee. Daardoor kwam de titel er meestal vanzelf uit. Hier en daar moest ze heel diep in haar geheugen gaan zoeken, maar ze bracht het er met een 10/10 van af. Hint 4 van de rode draad was een tube gel. Dat bracht Schoonzus in de war. Want dat had volgens haar niks te maken met dansen zoals rum(ba), cha-cha(cha).

Opdracht 5 – steken naaien

Schoonzus is altijd heel onderlegd geweest in handwerken en mocht haar handvaardigheid nog eens tentoonspreiden. Ze moest acht verschillende naaisteken (platsteek, steelsteek, knoopjessteek enz.) op een lapje naaien. En ja hoor, ze kende ze nog! Bij deze opdracht gaf de jury haar 9/10. Als rode draad voorwerp kreeg ze een “meringue” gebakje. En weer maakte ze de link met “dansen”. Niet slecht Schoonzus! Niet slecht! Maar de Rolly (ze kwam niet op “pletWALS”) en de gel (die stond voor vetkuif en rock&roll) deden haar twijfelen.

Laatste opdracht – vlaggen associëren met gemaakte reizen

Deze opdracht vond plaats in een gezellige taverne, waar iedereen vergast werd op een bord lekkere spaghetti. Broer had opdracht 6 voorbereid en het duivels moeilijk gemaakt. Schoonzus kreeg 10 afbeeldingen van vlaggen en 10 kiekjes uit vroeger gemaakte reizen. Ze moest bij de vlaggen én de kiekjes het bijhorend land plaatsen EN bovendien nog weten in welk jaar ze er geweest waren. Dat leidde tot discussies, temeer omdat Broer zich in één jaartal vergist had. LOL  De laatste hint was een potje salsasaus.

Het cadeau

Broer en kinderen overhandigden plechtig hun cadeau. Schoonzus kreeg een danscursus aangeboden. Ze had al zo lang zin om een danscursus te volgen. Maar Broer wou niet mee. Hij vond dat maar niks. Vandaag, op de dag dat zijn vrouwtje 60 werd, overhandigde hij haar een ondertekende oorkonde, waarmee hij zich verbond om samen met haar een danscursus te volgen. Een teder gebaar én een serieuze opoffering.

Staartje

16-12-2006 om 00:00 geschreven door Madame

ET is, samen met Joost,  PC-dokter van de familie. Madame had hem gevraagd om de C-schijf van haar PC te komen ontlasten. Die stond propvol programma’s, zodat er niet voldoende ruimte over was om te defragmenteren. Enkele weken geleden had ze al eens geprobeerd om vanalles naar een andere schijf te versassen. Maar wat ze ook deed, het waren muggenpisjes in de zee. Het defragmentatieprogramma bleef hardnekkig om meer plaats emmeren. En toen kwam de PC-dokter. Hij maakte vlot 5% van de C-schijf vrij. Maar de grote boosdoener was volgens hem: de e-mailbox. Madame had blijkbaar de slechte gewoonte om ALLE mails in foldertjes te classeren. Na jaren zijn dat dikke classeurs! Als madame daar in snoeide zou haar probleem opgelost zijn.

Zo gezegd, zo gedaan. Uuuuren is madame zoet geweest met mails verwijderen. Vele honderden mails verdwenen. Maar toen ze ten langen leste naar de eigenschappen van de C-schijf ging kijken, was er slechts een habbekrats meer plaats op de C-schijf. Verbeten begon ze naar andere zware files te zoeken. En wat ontdekte ze toen? Dat de Content van haar Frontpage Files zowel op de C-schijf stond als op de F-schijf. Dubbele boekhouding dus. Weg daarmee! Delete! Maar als ze dacht dat ze daarmee de hoofdvogel geschoten had, was ze er naast. De C-schijf was nog steeds niet leeg genoeg. Fuck! Ze brieste als een woest paard.  Maar ze moest en zou de C-schijf  uitmesten tot er kon gedefragmenteerd worden. Ze overliep alle programma’s en botste uiteindelijk op: “Partition Magic”. Wat was dat? Had ze dat nodig? Zou ze dat mogen verwijderen? Ze startte het programma om te zien of ze het kon gebruiken. En of ze het kon gebruiken! Dat was exact wat ze nodig had! Daarmee kon ze de C-schijf namelijk groter maken! Met een klein hartje – want ze had zoiets nog nooit gedaan – volgde ze de aanwijzingen van het programma. Uiteindelijk begon het programma autonoom te werken. Een uur lang. Ze was er niet gerust in. Wie weet wat ze aangevangen had. Maar na een uur kraaide ze victorie. De C-schijf was 30% groter en bood nu voldoende plaats voor een defragmentatie. Gloria alleluia! Madame reikte zichzelf het diploma uit van: “doktores in C-schijf-vergrotingen” en loopt al de hele avond over wolkjes.

14-12-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Madame wil haar frustraties kwijt. Daarom schrijft ze nog een blog vandaag. Maar vooraleer het verhaal te beginnen, eerst een beetje theorie. Een broodbakmachine bestaat uit de machine met onderaan een ingebouwd verwarmingselement. Boven dat verwarmingselement past een uitneembaar keteltje voor de ingrediënten. In dat keteltje zit een kneedhaak. Voilà. Dat moest je weten vooraleer je de flaters van een stomme koe te weten komt.

ET komt morgenmiddag en madame wou hem verrassen met een lekker zelf gebakken brood. Ze nam het keteltje uit de machine en begon de ingrediënten af te wegen. Eerst de gist. Voorzichtig vulde ze een minuscuul maatbekertje met de juiste hoeveelheid. Voilà! Dat mag al in het keteltje. Nu de spelt. Die moest ze niet afwegen want enkele dagen tevoren had ze een serie potten met de juiste hoeveelheid spelt gevuld (zie “kokeneten spelen”) Dan nog zout, suiker, vetstof en water. Zou ze een beetje melk bij het water doen? Melk geeft het brood een fijnere structuur en smaak. Zo gezegd zo gedaan. Ze goot 1/3 melk in de maatbeter en 2/3 water. En ook dat ging de pot in. So far so good. Dacht ze. Want plots rook ze, als bij ingeving, aan de melk. Bah! Zuur! Miljaarde, miljaarde! Als een wilde woesteling griste ze het keteltje vast en kiepte de inhoud integraal in de groencontainer. Chagrijnig en uit haar hum begon ze opnieuw. Eerst het keteltje uitwassen. Dan gist afwegen en de pot in. Spelt erbij kiepen. Ze vlamde er het zout, suiker en vetstof bij en dan restte haar alleen nog de toevoeging van melk met water. En toen, toen ze de aangelengde (verse) melk aan de andere reutemeteut wou toevoegen, stond ze van de hand Gods geslagen. Want het bakketeltje, waar ze de vloeistof wou aan toevoegen, was… leeg!!! Waar waren dan de ingrediënten die ze zojuist in de pot gekiept had?!?!  Stel je haar verbijstering voor toen ze ontdekte dat ze die niet in het keteltje maar recta linea in de broodbakmachine gekiept had. Bovenop het verwarmingselement! Stomme koe!!! Furieus draaide ze de broodbakmachine ondersteboven. De spelt viel en stoof er uit. Het aanrecht was één groot meellandschap. Maar dat zou madame een zorg wezen! Die machine moest en zou proper gemaakt worden. Ze ging er heftig tegenaan, heftiger dan Sien en Maria met hun microvezeldoekjes. En grommen dat ze deed! Maar alles kwam uiteindelijk goed. Alle meelsporen zijn uit de machine. Het aanrecht is netjes. En voor ET staat een heerlijk brood te wachten.

13-12-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Met elf zaten ze gisteravond aan tafel in een sjiek restaurant. Een gezamenlijke hommage van kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen aan Ma voor haar 90^ste verjaardag. Het eten was fantastisch lekker. Madame heeft niet in ieders bord gekeken, maar wat op haar bord lag was hemels. Ze had als voorgerecht een triootje van kreeft, zalm en ganzenleverpastei en als hoofdgerecht kalfszwezerikken Orloff. Culinaire hoogstandjes. Het enige minpunt was de bediening. Vriendelijke diensters, dat wel. Ook de nieuweling, met Frans accentje, was heel voorkomend. En al liet zij hier en daar een steekje vallen, dat werd gul aanvaard. Het waren de pauzes tussen aperitief, voorgerecht, hoofdgerecht en koffie die de spuigaten uitliepen. Tussen de diverse gerechten móet een break ingelast worden. Maar een uur tot anderhalf uur wachten op het volgende gerecht is van het goede te veel. Madame kan daar behoorlijk pissig van worden. Maar! Ze blijft beleefd! Ze vroeg aan de dienster: “Excuseer mevrouw. Is er een probleem in de keuken? Is het daarom dat wij zo lang moeten wachten?”   “Nee, nee,” antwoordde ze, “wij geven eerst alle klanten een voorgerecht en daarna beginnen we aan de hoofdschotels.” Aha! Dat betekent dus dat, als je om 18 uur binnenkomt, je pas een hoofdgerecht krijgt als degenen die om 20 uur binnengekomen zijn hun voorgerecht gehad hebben. Kan voor de koks een relaxe manier van werken zijn, maar de eerste klanten zien wel scheel van goesting en ongeduld.

11-12-2006 om 00:00 geschreven door Madame

‘t Was ‘luie zondag’ bij mijnheer en madame. Ze hadden hun dolce far niente liefst tot bedtijd doorgetrokken maar ze waren die avond uitgenodigd op een avondje amateurtoneel. Ze vertrokken in lakse stemming.

’t Was café-theater. Dat was een meevaller. Hun mineurstemming steeg. De voorstelling begon een kwartier te laat, maar dat was snel vergeven. Want het stuk was nog maar amper 10 minuten bezig of mijnheer en madame bloosden van genot. ’t Was zalig toneel! Het was lang geleden dat ze nog zo’n prachtige komedie gezien hadden. Het meest opvallende personage in het stuk was een gestreste zanger: een lijzige, flegmatische figuur met homomaniertjes die perfect Hasselts sprak (speciaal aangeleerd, zo bleek). Elke uitspraak van hem was een giller. Mijnheer en madame hebben zich enorm geamuseerd en waren blij dat ze niet toegegeven hadden aan hun goesting om thuis te blijven.

PS. Op 15 en 16 december voert die toneelgroep dat stuk nog eens op. Wie meer gegevens wil, mag madame mailen.

11-12-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Mijnheer en madame zijn geen kerstmarktliefhebbers. Zo’n prularia- en glitter-cartoonale is niet aan hen besteed. En tóch bezochten ze gisteravond een kerstmarkt. In een bejaardentehuis nog wel! En val nu niet achterover: ze hebben er zich geweldig geamuseerd

Antoine en Maria, twee toffe buren, zijn vrijwillige helpers in het bejaardentehuis en de grote bezielers van de jaarlijkse kerstmarkt. Tijdens een van madame’s avondwandelingen met Woefke had Antoine begeesterd verteld over “hun” kerstmarkt en nodigde mijnheer en madame uit om eens te komen kijken. “Wel ja”, dacht madame “waarom niet? Als we daar Maria en Antoine plezier mee doen.” En zo dacht mijnheer er ook over.

Mijnheer en madame schoten wortel in de eet- en dranktent. (Natuurlijk J) Mijnheer voelde zich extra goed in die tent. Hij had ze destijds samen met Antoine ineengeknutseld. Herinneringen ophalen aan de stunts die ze daarbij uitgehaald hadden en het herbespreken van de technische details waren voor Antoine en mijnheer dé gespreksonderwerpen. Inmiddels genoot madame van Maria’s gezelschap en van een delicieuze Glühwein. Glühwein met een scheut Amaretto! Alsof een engeltje op haar tong piste!

Wat mijnheer niet verwacht had, en als bijzonder prettig ervaarde, was dat hij er zoveel bekende mensen tegenkwam. Buurvrouwen, buurmannen, buurmeisjes, de broer van Antoine enz. Allemaal mensen die hij in jaren niet meer gezien had. Het was een prettig weerzien met veel gezellige babbels.

Tenslotte gaf Antoine nog een rondleiding in het bejaardentehuis. Fier toonde hij de plaatsen waar hij, als vrijwilliger, zijn vrije tijd doorbracht. Mijnheer en madame stonden versteld, zowel over de netheid en luchtigheid van het bejaardentehuis als over de vele ruimtes en mogelijkheden voor creatieve vrijwilligers. Toen mijnheer de zaal zag met prachtige houtbewerkingmachines zei hij spontaan: “Wel! Als ik op pensioen ga, nu weet ik wat ik kan doen!”

09-12-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Wie madame vandaag zou bezig gezien hebben, lag waarschijnlijk plat van ’t lachen. Maar zij kon er niet om lachen. Ook al leek het een slapstick, vol smeuïge gags. Oorzaak van de hele idioterie was de consommé die madame de avond tevoren van karkas en beenderen van het kalkoenfantje gekookt had. Ter informatie: madame had nog nooit zelf consommé gemaakt. Mijnheer doet dat gewoonlijk. Maar ze had toegekeken en zou het zelf ook wel kunnen.

Bij mijnheers rundsconsommé drijft na een nachtje afkoelen een stevige laag gestold vet boven de soep. Dat vet wordt verwijderd. Madame zou dus haar kalkoenenconsommé ook culinair degraisseren. Maar wat zag ze toen ze het deksel van de pot deed?  Een vettige soep, maar geen gestold vet. Hoe moest ze dat in godsnaam degraisseren? Eerste hulp bij onwetendheid: het internet. Ze googlede naar diverse sites over ontvetten en degraisseren. Overal stond “afscheppen”. Maar nergens HOE je dat moet doen. Met een lepel begon ze de bovenlaag van de soep weg te scheppen, maar er bleven ogen op drijven. En wat een kleverige bedoening was dat, zeg! Het aanrecht dreef van de gemorste vetogen. Terug naar Google. Uiteindelijk vond ze een tip. Er stond: “gebruik om het laatste vet te verwijderen een stukje keukenpapier.” En daar begon het echte geknoei. Madame legde voorzichtig een stukje keukenrolpapier boven op de soep. In een mum van tijd had dat papiertje zich vol gezogen. Bweik! Wat een vieze bedoening! Ze kwakte het kleverig papier in de gootsteen. Ze herhaalde die handeling nog een paar keer, maar kwam toen tot de conclusie dat dit geen oplossing was. Terug naar Google. Maar eerst even naar het toilet. Dat was dringend. Zo dringend dat ze naar het toilet stormde. Toen ze de toiletdeur opendeed voelde ze het: haar handen waren nog vettig en nu de klink ook. Damn!  

Via Google vond ze weer een tip: “wrijf met een ijsklontje over de soep en het vet zal zich aan het ijsklontje vastzetten.”  Allee vooruit! Madame wreef met ijsblokjes over het soepoppervlak. Maar meer dan een paar korreltjes vet kwam er niet af. Dan maar terug naar de eerste methode: verduldig het bovenste van de soep met een lepel afscheppen. Na lang lepelen (en knoeien) was het vet van de soep. Nu kon ze eindelijk de soep op smaak brengen. Nog wat zout en peper… Shit! De pepermolen was leeg. Ze dook in het kruidenkastje, wou het potje met zwarte peperbollen nemen en stootte tegen de pot met Provençaalse kruiden. Die kwam op het aanrecht terecht en het deksel viel er af. De Provençaalse kruiden stoven in het rond. Het aanrecht, de broodbakmachine, de kookplaten, de frietketel, de vloer, alles lag onder de Provençaalse kruiden. Madame vloekte dat ’t kletterde. Wat een ravage! Overal vet en vettige spullen en nu nog een gigantische bouquet garni van Provençaalse kruiden. ’t Was alsof de hele keuken in een marinade lag.

Madame heeft uiteindelijk alles tot een goed eind gebracht. De consommé is heerlijk. En na madame’s provisoire poetsbeurt heeft Polska van de keuken weer een plaatje gemaakt. Zo dadelijk komt mijnheer thuis en krijgt hij een bord lekkere consommé à la manière de madame maladroite”.

08-12-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Mijnheer mailde van op zijn werk: “Schatje, we zullen tegen morgenavond iets creatiefs moeten bedenken want ik breng weer eens een olifantje mee.”

“Oh! Nee!” zuchtte madame. “Toch weer niet zo’n dik beest!” Maar ze had geen tijd om er bij stil te staan. Er moest actie genomen worden.

Ter verduidelijking: dat “olifantje” is een kalkoen. De laatste jaren krijgt mijnheer in de kersttijd van een zakenrelatie een eigen gekweekte kalkoen cadeau. Ieder jaar opnieuw zegt mijnheer: “geen te grote voor mij, aub.” En ieder jaar opnieuw ploft die hobbyist kalkoenenkweker een gigantisch beest van plus minus 20 kilo in mijnheers armen. Het lijkt eerder op een babyolifantje dan op een kalkoen. De eerste keer was madame zo stoutmoedig om het beest zelf te fileren. Ze had dat nog wel nooit gedaan, maar zei: “Da’s alleen maar een groot kieken, dat moet ik kunnen.”  Jongens, jongens, heeft ze zich daar te pletter aan gekerfd. Met als resultaat: enkele mooie filets en voor de rest heeft Woefke weken aan een stuk  kalkoenafval mogen vreten. De keer daarop droeg madame hun kerstolifantje naar een plaatselijke beenhouwer. Maar nu ze verhuisd zijn? Wie gaat nu dat beest uitbenen? Madame begon, op mijnheers verzoek, creatief te denken. En als madame creatief denkt, kan men zich aan alles verwachten, nietwaar?   Maar! Ze vond een schitterende oplossing! Morgenavond komt een achterneef – die beenhouwer is – bij mijnheer en madame thuis het “kalkoenfantje” in stukken snijden. Laat het olifantje nu maar komen!

06-12-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Madame heeft vandaag in haar eentje winkeltje gespeeld. Krek zoals in haar kindertijd. Met potjes, weegschaal, inpakpapier. Of ze aan ’t seniel worden is? Nee, nee. Ze heeft alleen enkele klussen geklaard waarbij ze het plezier ervaarde uit de tijd toen ze winkeltje en ‘kokeneten’ speelde.

Het eerste vergelijk kwam op toen ze tientallen kerstcadeautjes aan ’t inpakken was. Vroeger, als Broer in haar winkeltje iets gekocht had, moesten alle gekochte waren ingepakt worden. Wikkelen, vouwen, knippen, plakken. Wat was dat toch plezant! Datzelfde plezier beleefde madame opnieuw met het verpakken van de kerstcadeautjes. Ze stond er voorwaar bij te lachen.

De tweede klus gaf nog een sterker kinderlijk gevoel. Madame had 10 kg spelt gekocht. Een te grote zak om op te bergen en te zwaar om telkens weer boven te halen.  Ze besloot een tiental potjes te vullen met de afgewogen hoeveelheid bloem voor één brood. En daar stond ze dan in haar kleuterwinkeltje bloem af te wegen en in potjes te doen. Met evenveel geknoei als destijds.

05-12-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Madame’s moeder zei altijd: “goesting telt niet”. Die uitspraak heeft heel madame's carrière meegespeeld. Maar nu, in haar pré-pensioenjaren telt goesting wél. Mijnheer en zij aanvaarden goesting en/of geen goesting als volwaardig excuus om iets al dan niet te doen. Ook van anderen. Uitvluchten zijn niet nodig. Gewoon zeggen: “ik heb/had geen goesting” is even aannemelijk als: ”Schatje, ik heb je hemden niet gestreken, want ik had met het laatste gedemineraliseerd water de orchideeën begoten en ik ben niet in de winkel geraakt om gedemineraliseerd water te kopen, want toen ik wou vertrekken, liet ik pardoes mijn autosleutels in het rioolputje vallen en toen ben ik uren met een hark in ’t rioolputje aan ’t vissen geweest en toen ik uiteindelijk mijn sleutels had, waren de winkels dicht.” Het hier gebruikte excuus overkwam madame vandaag niet, hoor. Het is gebaseerd op iets dat haar zowat twintig jaar geleden overkwam. Toen vielen haar autosleutels, op zowat 20 km. van huis, écht in een rioolputje. Hoe ze dat toen opgelost heeft? Ze stapte naar een autogarage en vroeg of iemand haar kon depanneren door met behulp van een magneet haar autosleutels uit een rioolputje te vissen. Na lang vissen dropte de bereidwillige garagist  kleverige, stinkende autosleutels in haar handen. Yikes! Maar ze is thuisgeraakt! Madame had vandaag geen goesting om te werken. Ze heeft  zich uitsluitend met hobby’s bezig gehouden: computerspellen, schrijven en schilderen. Weinig opzienbarend. Maar als haar schilderij  af is valt er waarschijnlijk wel wat te zien. Alleen, wanneer ze dat schilderij gaat afwerken, staat nog niet vast. Want als ze geen goesting heeft om te schilderen doet ze dat niet.

04-12-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Veel rommel was er niet. Maar ‘t was toch tijd om wat op ’t containerpark te dumpen. Madame had alles voorgesorteerd. Ijzeren droogkuiskapstokken voor de metaalcontainer. Zwartverbrande houten lepels voor de houtcontainer. Textiel voor de kledingcontainer. Een defecte broodbakmachine voor het elektrisch huishoudmateriaal. En dan was er een serie jerrycans. Waar hoorden die? In de bak “Allerlei” of in de PMD-container? Ach, ze zou het wel aan de containerparktoezichter vragen. Met als aanschouwelijk materiaal twee jerrycans in de hand stapte ze op de gemeentelijke toezichter af. Hij stond op dat moment te staan toezien, met de rug naar madame gekeerd. Madame besloop hem dus feitelijk langs achter. Ze was zich daarvan bewust en besefte dat ze die werkman niet mocht laten opschrikken uit zijn opzichterwerk. Op vijf stappen van zijn lijf zei ze beleefd: “Excuseer, mijnheer.” De man keerde zich in het tempo van een vertraagde film om. Hij keek madame aan met een blik die deels op onweer stond omdat hij gestoord werd in zijn werk en deels geërgerd omdat er weer een trut was die niet wist waar ze met haar rommel moest blijven. “Excuseer mijnheer,” zei madame nogmaals. “Waar moet dit? Bij allerlei of bij PMD?”  Zijn lippen bewogen. Zonder geluid vormden ze drie letters: p m d. Daarna draaide hij zich in slow motion terug naar de kant die hij voor madame’s storend intermezzo aan ’t  observeren was. “Dank u wel” zei madame nog. Maar dat bereikte de man niet meer. Hij gaf zich ten volle aan de job waarvoor hij aangenomen was: containerparktoezichter.

01-12-2006 om 00:00 geschreven door Madame

De krant blokletterde vandaag: “Provincie vindt missionarishouding het veiligst”. Madame trok grote ogen. Wat heeft de provincie te maken met paringsnummertjes? Ze las het hele artikel en haar ogen werden nog groter. In een brochure, die in bedrijven, overheidsinstellingen en gemeentebesturen verspreid wordt door het Veiligheidsinstituut van de Provincie Antwerpen, wijzen zo’n vijftien expliciete tekeningen van een copulerend koppel op de gevaren van creatieve seks. Gevaren?! Dat je van sommige Kama Sutra standjes in een knoop geraakt of uit bed sodemiedert, kan zijn. Maar meer dan wat kneuzingen hou je daar normaal niet van over. En in zo’n situatie kan je er dan meestal nog om lachen ook. De duiding van het veiligheidsinstituut blijkt evenwel niet voor normale mensen bestemd, maar voor dames met rugklachten. Die gaan, volgens de Provincie, beter van onder liggen. De man achter dit initiatief is de voorzitter van het Provinciebestuur, een zekere Ludo Helsen. Madame zou aan de Heer Helsen het volgende willen zeggen: “Mijn beste Ludo! Als jij het, met je volle gewicht, in missionarishouding doet, KRIJGT je vrouw rugklachten! En stop aub met dat bemoederen. Alle dames, ook die met rugklachten, vrijen zoals zij en hun partner het graag doen. Daar hoeft de provincie geen brochure aan te verspillen.”  

30-11-2006 om 00:00 geschreven door Madame

In juli 2007 gaan Knoopke en Joost trouwen. Na 10 jaar samenwonen willen ze hun verknochtheid aan mekaar officieel maken. Knoopke had madame uitgenodigd om deze namiddag samen een bruidsjurk te gaan kiezen. Want naar ’t schijnt moet zo’n jurk minstens 6 maanden tevoren besteld worden. Madame was bijzonder gecharmeerd en geflatteerd door die uitnodiging. Een bruidskleed mogen helpen kiezen voor je dochter. Heerlijk om zoiets te mogen doen!

Knoopke had afspraak in twee gespecialiseerde boetieken. Reserveren om een bruidsjurk te komen kiezen, zodat de winkeldames gemiddeld twee uur tijd voor je kunnen uittrekken, is blijkbaar een must tegenwoordig. Geen wonder dat trouwkleren zo duur zijn!

Knoopke pastte een zestal romantische bruidsjurken. “Passen” is eigenlijk niet het juiste woord. Van elk model was er nl. maar 1 exemplaar in voorraad: een maatje 38 met een A-cup. Voor de leken: een A-cup is de beha-maat voor bobbeltjes die met Clerasil (=puistenzalf) verdwijnen. De winkelmadame etaleerde de topjes met spelden voor Knoopjes borst(en), zodat je via het vooraanzicht een vaag idee kreeg over hoe Knoopke er in die jurk gaat uitzien.

Ja jongens! Als madame iets in de C& A gaat kopen wil ze eerst de juiste maat gepast hebben vooraleer ze er iets koopt. En daar gaat het dan over een kledingstuk van amper 20 euro, niet over een bruidsjurk van een maandloon! Aanstaande zaterdag gaan Knoopke en madame andere bruidsjurkenwinkels bekijken.

29-11-2006 om 00:00 geschreven door Madame

Dit is een uitzonderlijk lange blog. Voor een uitzonderlijke gelegenheid. Broer is 60 geworden en zal wat hem te dier gelegenheid overkwam niet snel vergeten.

Dropping

Op de vooravond van zijn verjaardag vielen zijn drie kinderen binnen. “Kom pa!” zeiden ze, “we gaan wandelen. We gaan een dropping doen.” Broer kwam uit de lucht gevallen, maar liet zich toch gewillig meetronen. Geblinddoekt werd hij meegevoerd en “ergens” afgezet. Hij herkende de omgeving wel (dat heb je met mensen die veel gaan wandelen, die zijn al overal geweest) maar de opdracht was niet de weg naar huis terugvinden. Hij moest, met behulp van een GPS en aan de hand van coördinaten, de weg naar een controle post afleggen, daar eerst een proef afleggen en dan pas kreeg hij de coördinaten voor de volgende controlepost. Hij moest bovendien ook nauwlettend rondkijken. Want er was hem opgedragen om onderweg 10 voorafbepaalde onderwerpen te fotograferen: een schuifaf, een kruis, een autobus, een voetballer, een kachel enz. Omdat de tocht soms langs duistere paadjes leidde, hadden zijn kinderen voor een hoofdlampje gezorgd. Dat zou later op de avond nog voor hilariteit zorgen.

Broer kende geen GPS. Daarom werd hij op weg naar de eerste controlepost begeleid door zijn zoon “De Soep”, die onderweg het gebruik van de GPS uitlegde. De Soep beklemtoonde daarbij dat het een geleende GPS was en vroeg Broer om er erg voorzichtig mee om te springen. ’t Was trouwens niet zomaar een GPS. ’t Was het neusje van de zalm onder de GPS-sen:  een Garmin Nuvi 660!

Eerste controlepost
Aan de eerste controlepost werd Broer verwelkomd door zijn gezin en surprise oh surprise! Draakje en Simon waren er ook! Daarop werd Broer aan een proef "technisch lezen" onderworpen. Omdat hij als peuter de letter R als een L uitsprak, moest hij de tekst  Weeuwsnitje en de dweven zergjes  lezen en daarbij elke letter R door een L vervangen. Dat lukte hem wonderwel. Niet eenmaal viel hij door de mand. Voor deze proef haalde hij glansrijk 10/10. Broer glunderde van zelfvertrouwen. Maar wacht, Broertje! We zijn nog niet aan de meet.

Tweede controlepost

Tijdens deze etappe werd Broer vergezeld door zijn tweede dochter “Blondie”. Na een voettocht van 2 km. arriveerden ze aan een school. Pittig detail: het was de school waar Broer en Schoonzus mekaar hadden leren kennen. Directrice had er voor gezorgd dat ze over een klaslokaal konden beschikken. En hier begon de echte pret. Als godsdienstleraar had Broer een broertje dood aan sexuele voorlichting geven. Directrice, die bij hem in de klas gezeten had, wist dat hij zich destijds in vogelvlucht en met rode kop van die taak kwijtte. Ze had een aartsmoeilijke proef voorbereid. Broer kreeg een lijstje met 10 “voorlichtingswoorden” : ejaculeren, spermatozoïde, eicel, embryo, maagdenvlies, erectie, voorspel, orgasme, erogene zones, liefde. Hij moest een monoloog ten beste geven en daarbij al die woorden gebruiken. Extra moeilijkheid: de monoloog moest in ’t Engels gegeven worden. Broer slikte even en begon moedig aan de opgave. Rood werd hij er niet bij. Hij was inmiddels ook ZOVEEL ouder geworden! Maar helemaal correct bracht Broer het er niet van af. Hij vergat het woord “voorspel” te gebruiken.  Waarop Schoonzus opmerkte: “Natuurlijk is hij dat vergeten! Dat vergeet hij altijd!” Hilariteit alom. Van hier af werd Broers gekke hoofdlampje "zijn gynaecologenlampje" genoemd.  

Derde controlepost

Directrice stapte met Broer mee naar de derde controlepost: de kantine van een voetbalplein. En kijk! Wie stond daar tussen het gezelschap? Mijnheer en Madame! Surprise! De proef die madame voorbereid had, was een invuloefening. Wegens in hun jeugd minstens honderd keer gehoord, waren bepaalde zinnen in hun geheugen gegrift. Madame citeerde het eerste deel van 10 zulke zinnen en Broer moest aanvullen. Hij haalde daarbij 7,5/10. Een eervolle onderscheiding.

Vierde controlepost

Op weg naar de vierde controlepost liepen mijnheer en madame mee. Onderweg raakte Broer met de opgegeven coördinaten ietwat in de knoop. Maar met een ‘hoekje om’ geraakte hij snel terug op koers. Controlepost vier bevond zich aan een kerk. De ideale omgeving voor proef vier. Broer werd er met multiple choice vragen getest op zijn bijbelkennis. “Multiple choice vragen?” riep Broer uit. “Voor vragen over de Bijbel? Die kan ik zo beantwoorden. Zonder multiple choice!” Hij zette zich schrap, dacht de eerste vraag spelenderwijs te kunnen beantwoorden. Maar de vragen waren aartsmoeilijk. Zo moeilijk zelfs dat Blondie soms over haar tong struikelde bij het stellen van de vragen. Broer slaagde er evenwel in om een viertal vragen zonder multiple choise te beantwoorden, wat telkens met daverend applaus onthaald werd.