Om 7 uur al de deur van Albergue Casa Nostra uit voor een langere dag van zowat 27km naar het volgende mikpunt. Dadelijk omhoog naar Alto de Mostelares voor de enige hindernis van de dag. Onderweg kansen genoeg om een cafe met iets erbij te nuttigen. Kwestie van voldoende energie te houden ;-). Weer mooie vergezichten ten over langs alle kanten. Proberen om een en ander op foto vast te leggen. Is onderhand een flinke verzameling aan het worden. Zijn benieuwd om deze naderhand terug te zien. Vrij vroeg in de namiddag als eersten in de gemeentelijke albergue aangekomen.Laatste hectometers met een Deense vrouw gestapt. Ontmoet toen we met z'n drieen op zoek waren naar de ring van Max, een toffe Italiaan, waar ik al een paar keer mee gestapt had. Want dat is de Camino: een tijdje samen stappen en mekaar proberen te begrijpen. Met een beetje open geest: heel fijn. En ondertussen je thuis en je geliefden en je je Maretak en je Ziekenzorg en je de mensen waaraan je alle dagen wil en zal denken niet vergeten. Wees er zeker van lieve mensen: de weg is zo lang en soms zo alleen dat je enkel nog aan "thuis" kan denken, in de ruimste zin. Zo ook vandaag tot hij vaststelde dat hij zijn ring verloren was. Stuk mee gaan zoeken naar de traditonele o in de hooiberg. Hij dus alleen de weg terug. Triest! Dus allen op weg naar de Albergue. Tot opeens kleine zwarte beestjes rondkropen op en onder het bed. Goesting om te overnachten plots ver weg. Dan maar naar de hostal naast de deur en de verantwoordelijke aangedproken. Op diemanier nu luxepelgrim op mooie kamer. Vraag me wel af wat er gebeurt (of niet) met de pelgrims die na ons kwamen?!
Nacht in Villafranca dik in orde. Enige probleem van die aard is dat sommige pelgrims wel heel vroeg op pad willen. Zes uur is echt wel het laatste moment dat je slapend kan halen. Gistermorgen waren er al mensen eieren aan het bakken voor half zes. En hoe goed zij ook hun best doen om stil te zijn... Gevolg: om half zeven iedereen aan de slag in de badkamer en met de rugzak en met het eigen vaak kleine ontbijt. En daar sta je dan al om zeven uur klaar gepakt en gezakt. De "echten" met hun LED lampen op hun hoofd en den deze in den donker. In den pikdonker hier!! Niet zoals bij ons overal lichten en lantaarns. Mooi stikdonker hier: met heel veel sterren aan de hemel, een prachtige maan en de stilte die je zo mooi kan horen hier. En als je, zoals gisteren,direct steil omhoog moet op een pad vol keien...dan valt dat pikdonker wel even tegen.
Na het verhaal van Los Arcos even het verdere verhaal van de Camino. Na ons verblijf bij de Vlaamse hospitaleros in Los Arcos verdergestapt richting Viana waar we verbleven in
de gemeentelijke albergue. Een korte dag in een zonovergoten landschap. Landschap vol met de lekkere druiven waarvan hier de Rioja wordt gebrouwen. Na Viana doorgestapt naar Navarrette waar voor een kleinere priverefugio werd gekozen. Na een tocht van 23 km lekker en proper geslapen. En nog een dag later weerom gekozenvoor een grotere gemeentelijke in Azofra, een klein dorpje net voorbij Najera. Gisteren dan de kathedraal van Santo Domingo de la Calzado bezocht. De haan van verre gezien maar niet horen kraaien. Wel moeten betalen om dat beest te zien. Geslapen in de annex van een oude kerk onder de klokken op harde matjes en erg dicht bijeen. Ook samen gekookt en naar de mis geweest waarna pelgrimszegen. Beetje speciaal allemaal, maar OK. Vandaag dan, en weer onder een stralende zon, een tochtje van zowat 27 km gestapt naar Villafranca Montes de Oca. De wijngaarden zijn we ondertussen ook weer kwijtgespeeld, nu vooral akkerbouw. Hier in degemeentelijke refugio ingekwartierd. Ziet er proper en netjes uit. Nu nog awachten wie de buren worden.
Wanneer je de verhalen van andere pelgrims vooraf las, kon je je moeilijk voorstellen dat je zelf ook "last" zou kunnen krijgen van "die andere mensen". En toch... Nu je zelf wordt geconfronteerd met horden toeristen die hun "Kemieno" (spreek op z'n Amerikaans uit) dan vraag je je af of er niet beter twee Camino's zouden bestaan. Naast mekaar maar wel elk met hun eigen karakter. Geen probleem dat toeristen uit de ganse wereld dit prachtig stukje Spanje en Europees Cultureel erfgoed komen ontdekken. Integendeel! Ik zal de eerste zijn om ook bij ons de Camino te promoten. Maar...dan wel deze die ik zelf in mijn hoofd had en heb en die niet die is van de vele toeristen die hier rondwaren. Je kan eigenlijk alleen maar hopen dat de Camino niet zichzelf vernietigt op den duur. Want dat zou natuurlijk pas echt erg zijn voor de echte pelgrims onder ons. En ik wil vast en zeker eindigen met een positieve noot. Het schittetende landschap van La Rioja waar we nu vertoeven en waar de lokale wijnboeren al dan niet met de hand de wijndruiven zijn beginnen plukken. Veel variatie ook in het landschap en veel kleine dorpjes met bijna allen hun eigen kleine barretjes waar je een lekkere cortado of un cafe con leche met iets lekkers erbij kan eten. Zelfs ontbijten doen we hier vaker zo. Of dit correct is volgens de principes van de actieve voedingsdriehoek bekijken we dan later wel eens. Een ding is zeker: beweging hebben we sinds enkele maanden nu al wel voldoende gehad. Wil de kilometers nu even niet op een rijtje zien.
Na de prachtige tocht gisteren, vandaag van hetzelfde laken een broek. Erg mooie landschappen, pelgrims en mensen uit de dorpjes die mekaar respecteren. Een milde nazomerzon die je alle herfstmiserie doet vergeten en ons nog laat zweten. Als je dit kan koppelen aan een ontvangst zoals die ons te beurt viel in Los Arcos, wat kan je dan nog meer verlangen? Bij deze wil ik dan ook mijn oprechte dank en waardering uitdpreken ten aanzien van het Vlaams Genootschap die de albergue in Los Arcos bemannen. Het is bijna niet te geloven welke emoties het met zich brengt te worden ontvangen door Vlaamse mensen. Het is echt thuiskomen!! Met een extraatje er bovenop. Superbedankt. Vandaag in Viana gestopt. Slechts zo'n 20 km, maar genoeg om op schema te blijven. Niet in de gemeentelijke gite maar een nieuwe prive. Erg goed en proper. Zelf pastaatje gekookt. Lekker gegeten. Nu goed slapen en morgen er opnieuw van genieten. Eviva el Camino!
Na een rustige nacht met z'n zessen op weg naar Los Arcos, de plek waar Vlamingen zich thuisvoelen. Vanaf onze slaappats in de sportzaal slechts een 20-tal kilometertjes stappen vandaag. Volgens onze gids wel een zwaardere toct omwillr van de klim naar Villamayor de Mongardin. Was het omdat we vroeg op weg waren of omfat de beroemde wijn-tap nog gesloten was, het blijft eender. Feit is dat we erg .vlot(in het gezelschap van een jonge Duitser) de top van de route hebben bereikt. Om deze reden konden we ook erg genieten van het prachtige landschap dat zich voor ons ontrolde. De mooiste tinten van bruin en oker, de meest mooie heuvels en bergjes, het is er allemaal. Koppel dit aan een opnieuw staalblauwe hemel met een deugddoende zon...wat kan je als pelgrim meer wensen? Klopt: een mooie refugio met vriendelijke Vlaamse hospitaleros. En ook dit is nu werkelijkheid. Toffe mensen, een ietsje meer onder de vorm van een toffe kamer. Zoals reeds eerder gezegd en geschreven: het leven van een pelgrim kan mooi zijn.
Zware nachten op de Camino, niet echt gedacht op voorhand dat we dat ook zouden meemaken. En toch was het gisteren in de albergue in Puente la Reina prijs. En zeggen dat het allerminst onze eigen schuld was geweest. Een prefabsoepje als voorgercht, daarna prefabtagliatelli met kaassaus en als dessert een potje yoghourt. Daarbij hadden we dan twee glaasjes rode wijn gedronken. Nog wat napraten met een staalkaart van de internationale pelgrims en om 9.15 uur naar bed. Nog steeds niets aan de hand want diegenen die er al waren sliepen bijna of waren van plan dat snel te doen. Maar, onze laatste twee slaapkamergenoten, twee voldragen Spanjaarden van samen misschien wel 250 (!) kg ontbraken nog. Stukje eten op z'n Spaans, waarschijnlijk overgoten met de nodige glazen (flesjes?) wijn. De ideale mix voor een snurkfestijn van jewelste. Niet te geloven wat sommige pelgrims(?) anderen kunnen aandoen. Vier mensen niet geslapen dankzij onze vrienden die uitgebreid verontschuldigden, dat wel. Om 5 uur vanmorgen zelfs eentje gevonden op z'n matras op de grond. Lukte waarschijnlijk niet meer om in het bovenste bed te raken. Om die mensen te ontwijken vandaag dan maar een tweetal kilometer verder gestapt dan gepland. Zo zijn we nu beland in de kelderverdieping vande gemeentelijke sportzaal in Ayequi, ondertussen een beetje een voordorp van Lizarra/Estella. Propere douches, ruime slaapzaal met slechts zes pelgrims. Moet lukken om onze schade van gisteren in te halen. Want daar zijn we onderhand hier wel van overtuigd: voldoende rust is onontbeerlikk om goed te recuperen. De dagmarsen zijn zeker niet te lang maar "platte tocht met een aantal pittige hellingen" is en blijft een rekbaar begrip. Morgen stappen we dan zeker naar Los Arcos waar we in de albergue hopen te slapen die door hositaleros van het Vlaams Genootschap wordt opengehouden. Benieuwd!
Doordat we gisteren zo'n 5 km verder dan Pamplona hadden gestapt (foei zullen sommigen onder jullie zeggen) moesten we vandaag slechts zowat 20 km meer overbruggen. Slechts een echte hindernis van formaat vandaag: de Alto del Perdon, zowat 770 meter hoog. Bovenop deze bult kan je een klein legertje windmolens ontdekken en de serie prachtige beelden van pelgrims onderweg naar Santiago. Te voet, met de hond of de ezel...iedereen zal zich de beeldenrij ongetwijfeld herkennen als hij ze ziet. Na dez kleine berg is het louter bergafwaarts richting Puente la Reina. Hier waarschijnlijk definitief afscheid van Moniek uit Holland en sterke Ward uit Antwerpen. Zij willen sneller dan deze man in Santiago zijn. Het is hun van harte gegund: twee fijne en lieve mensen die ik ongetwijfeld de volgende dagen zal missen. Maar...de Camino gaat voort. Het ga jullie goed, Ultreia! Hier nu ingekwartierd in de Albergue de Peregrinos Padres Reparadores. Een 100-tal bedden, in onze kamer met z'n 6-en. TweeSpanjaarden, twee Britten, een Nederlandse en een Maretakker. Seffens zelf potje koken samen met de Nederlandse Roos. Zullen zien hoever zij meewil. Gezien de weinige kennis van Spaans of Frans zou het wel een tijdje kunnen duren. Hopelijk komen we er dan ook een beetje uit met afstanden en tempo. Morgen wil ik sowieso doorgaan naar Lizarra/Estella. Op die manier kan ik mijn schemaatje perfect volgen. Afstanden om en bij 20 tot 25 km per dag, niet te warm, perfect!!
Soms neemt een mens beslissingen die later niet zo goed blijken mee te vallen. Soms vallen die beslissingen echter echt wel heel goed mee. Na de vrij trieste ervaring gisteravond kon de dag van vandaag echter niet beter beginnen. Een zacht herfstzonnetje zorgde vrij snel voor blote armen en benen( niet bij deze pelgrim) en zorgde dadelijk voor blije gezichten. Ook de weg door dit mooie stukje Spaans Baskenland deed zijn duit in het zakje. Regelmatig wordt je er middels graffiti aan herrinnerd door de Basken dat je door hun land stapt. Deze uitlopers van de bergen zijn merkelijk zachter van aard dan die van gisteren. Neem daarbij een Spaans ontbijtje na zo'n twee uurtjes stappen en de dag kan bijna niet meer stuk. Komt daarbij het prachtige Pamplona (alweer opgeruimd na de relletjes van de vorige nacht) met een schitterende binnenstad en dito kathedraal en leuke straatjes en kleurrijke huizen en winkeltjes...wat een ongelofelijke luxedag vandaag!! Je kan je afvragen of dit niet te mooi is voor een pelgrimstocht. Neen dus, volgens iedereen die hier stapt mag ook dit erbij. Slaapplekje gevonden in de mooie gite van de ridders van Maltz met vriendelijke Franse Hospitalero.In tegenstelling tot gisteren ook geen overloop van volk. Goed zo!
Eerste Spaanse rit achter de rug. Vertrokken in de regen in Roncesvalles maar die regen die zich gisteravond al aankondigde was snel opgedroogd. Niet echt een spaanszonnige dag, maar al bij al een meevaller. De Nederlandse hospitaleros in Roncesvalles hadden deze dag afgeschilderd als een makkie maar zo makkelijk of plat zijn de uitlopers van de Pyrenees dan ook weer niet. Vandaag doorgestapt naar Larasoaina, een tocht van 27 km. Hier meer volk dan de gemeente kan opvangen en dus improviseren geblazen. Eind goed al goed en een redelijk bed gevonden voor 6. Voor dat geld mag je natuurlijk geen wonderen verwachten. We kunnen slapen! Meer mogen we van onze eerste dag op de Camino Frances echt niet verwachten vandaag. Een beetje een ontgoocheling toch na de mooie en hartelijke ontvangst gisteren.
Natuurlijk ben je overtuigd dat ook jij het wel zal halen, en natuurlijk weet je dat je geloof in de goede afloop voldoende groot is, maar toch opluchting en heel wat emoties nu we er ook echt zijn. En wat sommigen ook zeggen of schrijven: het is een behoorlijke zware dag. Vanmorgen om 7.30 in het duister de weg op. Via rustige wegjes ga je behoorlijk snel hoger. En waar we gisteren hoopten op een rustige, zonnige maar niet te warme dag kregen we vandaag een niet zo warme, lichtbewolkte tot bewolkte dag. Waar we niet hadden op gerekend was een felle en bij momenten erg koude wind. Moest die wind dan ook nog in het nadeel blazen (tegenwind dus) en was de pret van de klim er soms wel wat vanaf. Maar mooi was het absoluut wel! Prachtige landschappen en vergezichten, soms in het zonnetje, soms onder een dreigende hemel... Heel mooi en zeker de moeite meer dan waard. Maar meer nog dan het landschap en de bergen en de natuur en ...is er het fantastische gevoel van de pelgrim die meeleeft met de andere pelgrims en meevoelt met hun pijn en moeite om te slagen als pelgrim op de Camino. Een heeeel speciaal gevoel
Bijna niet te geloven, misschien niet voor velen onder jullie, maar ook niet zo direct voor mezelf. We hebben net de laatste volledige Franse stapdag afgewerkt en staan nu voor "de grote oversteek". Morgen gaan we, zoals zovelen voor ons, voor de eerste keer onze slaapzak in Spanje ontrollen. Nu nog even genieten van de mooie parochiale gite hier in St-Jean. Een huisje geschonken aan de parochie op voorwaarde dat er pelgrims zouden worden opgevangen. Vanuit St-Jean beginnen we, via de rue d'Espagne en de porte d' Espagne aan de overtocht. Na een mars van zowat 26 km komen we dan toe in Roncesvalles waar alle pelgrims kunnen overnachten in de Refugio de Peregrinos de Roncesvalles. In principe kan iedereen daar zonder problemen terecht. Moet kunnen: op dit ogenblik zouden nog ongeveer 130 pelgrims per dag de overtocht maken. In het hoogseizoen loopt dit makkelijk op tot 300 mensen. Hier ook veel dagjespelgrims en mensen die in busjes worden afgeleverd. Sorry, maar deze mensen worden door ons een beetje meewarig bekeken. Waarschijnlijk ten onrechte, maar toch ...
Vanmorgen nog genoten van het erg mooie Sauveterre de Bearn met in de verte de contouren van de Pyrenees. Bij mooi weer(zoals tot heden het geval) een uitermate charmant stadje met enkele prachtige middeleeuwse gebouwen, een mooie kerk en kasteel en daarnaast ook een schitterende brug over de Gave (dacht ik toch). Goed geslapen bij onze hospitalera. Na een aanzienlijk zware tocht met vandaag 700 hoogtemeters op en 600 weer naar beneden nu dan aangekomen in een eerste grote gite in Ostabat. Vandaag 43 pelgrims (?) in dit dorpje. Heeft natuurlijk ook veel te maken met het samenkomen van de weg van Vezelay (diegene die deze pelgrim stapt) en diegene die hier toekomt vanuit Le Puy. Het leek wel of er een buslading frisse pelgrims (meesten ook zonder rugzak) werd binnengeloodst. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd ...
Vandaag ook een bewolkte dag met zo'n 23 graden. En het moet gezegd: de bergen lijken steeds groter te worden. Morgen dus onze laatste volledige etappen in Frankrijk. Het zal wennen worden vanaf dknsdqg: een ander land, een andere taal en cultuur en meer mensen. Op naar nieuwe ervaringen.
Gisteren en vandaag stilaan maar zeker, stap voor stap, op naar de Pyrenees. Niet te geloven toch dat wij louter en alleen met onze vermoeide voeten, stilaan verslijtende schoenen hier zijn geraakt. Links en rechts, maar vooral omlaag en omhoog. Gisteren toch al zowat 700 hoogtemeters naar boven en 600 meter terug naar beneden. Het begin van een aantal stevige dagen in deze erg groene maar voorlopig ook erg warme omgeving. Niet te geloven toch dat we sinds de start zo'n twee maanden geleden nauwelijks regen hebben gehad. Integendeel! Gisteren weer meer dan 30 graden en dus vroeg op pad om vroeg te kunnen stoppen. Gezond en wel. Vol van nieuwe energie. Geloof me vrij: het uitzicht op die muur maakt je stil maar ook een beetje fier. Hier staan wij nu, letterlijk en figuurlijk aan de grens met een nieuwe uitdaging. Spanje. Compostella. St-Jacques. De Maretak en zovele deelgenoten naderen stilaan maar zeker. En ook dit nog en vooral dit nog: deze pelgrim is jullie daar niet vergeten! Zeker niet, geen van allen. Dagelijks denk ik aan en stap ik voor jullie mee. Jullie allen zijn diep in mij mee op weg naar Compostella. Ulthreia !
Gisteren nog de ganse dag in het grote (en het is groot!) pijnbomenbos gestapt naar de weeral mooie gite van het genootschap in Saint-Sever. Gite is ondergebracht in het oude klooster van de Jacobijnen midden in de oude historische stad. Heel mooi bovenop een heuvel gelegen en dus moeizame aankomst. Zeker als dan blijkt dat zo ongeveer alle winkels en winkeltjes zich "beneden" aan de rivier L'Adour bevinden. Enfin, aan alles kan je een mouw passen. Vandaag dan eensklaps terechtgekomen in een andere monocultuur: mais. Mocht ik ooit al gezegd hebben dat een bepaalde streek de graanschuur was of de houtschuur, nu ben ik ongetwijfeld beland in de maisschuur. Niks anders gezien vandaag, zelfs geen beesten die de mais moeten opeten. Vreemd, heel vreemd. Niet gestopt na 18 km in Hagetmau maar doorgestapt naar een dorpje zo'n 6 km verderop: Labastide-Chalosse. Op deze manier wordt de stapdag morgen weer wat ingekort. Kom hier nu wel terecht in de gemeentelijke feestzaal waar een vriendelijke mijnheer me een tafel heeft bezorgd en een bedje. Afgezien van de lekkere geuren die uit de keuken komen (dessertjes voor een feestje later op de week, niet voor deze pelgrim) komt dat wel weer in orde. Vermoed dat ik hier weleens de enige gast zou kunnen zijn... En wat meer is: vanuit het raam kan ik de contouren van de Pyreneen al zien. Respect maar geen vrees!
Vooraf is het altijd duidelijk: de Weg is de Weg en is heilig. Tot op het ogenblik dat je- sommige dagen althans- het profiel en de "loop" van de weg in detail bekijkt. En dan is er, zoals vandaag, een keuze uit meerdere opties. Of je kiest onvoorwaardelijk voor de Weg, of je stelt je een beetje pragmatisch op en je kiest voor je voeten en benen en rug en ... En deze keuze stelt zich niet alleen voor deze pelgrim. Wees gerust, meerdere pelgrims worstelen meerdere keren met deze meerdere opties. En zo komt het dan dat je op een bepaald punt van je stapdag, the point off no return, plots met meerdere pelgrims voor dezelfde keuze staat. En het gaat heus niet om zomaar even een ommetje. Vandaag dus over zowat 12 kilometer meer of minder. Of je ging voor de volle 33, of je ging voor de kortere versie van 22 kilometer. En het begin- en eindpunt is hetzelfde. Van Roquefort de Landes naar Mont-de-Marsan. Vanmorgen voor mij nog een open vraag, vanmiddag blij dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Nog even zeggen: vandaag hier ook bewolkt tot een enkel druppeltje regen gevallen, maar toch nog zwaar bezweet toegekomen in het lawaaivolle Mont-de-Marsan. Blijkt hier vlakbij een luchtmachtbasis van het Franse leger. En de Mirages vliegen er hier lustig op los! Overigens kunnen we alleen bevestigen wat we al langer wisten: de gites van het genootschap van St-Jacques zijn niet alleen goedkoop, ze zijn zonder uitzondering ook heel mooi, ruim maar meestal ook goedkoop. Daarbij nog meestal een voorraadje etenswaren en de pelgrim is een tevreden mens
Vandaag dus echt de Landes ingedoken. De kaarsrechte wegen waarvan sprake en de ontelbare pijnbomen die eromheen staan: geen woord gelogen. Kilometers lang rechtdoor gestapt over verdwenen spoorlijnen en langs oude spoorweghuisjes. Daarbij denken aan een onoverzichtelijk woud van die pijnbomen met daarboven een staalblauwe hemel en brandende zon. Ziedaar het recept voor een stapdag door de Landes. Vandaag pas het begin: vanuit Le Billon zowat 26 km verder naar Roquefort des Landes. Morgen dieper doordringen in die Landes. Meer dan 30 km en op naar Mont de Marsan. Geen weg terug en geen haar op ons hoofd die daaraan denkt. Het enige wat wij ons hier met ons vieren in de (overigens prachtige) gite van het genootschap afvragen is waarom al die om- en omwegen moeten worden bewandeld.Zou het kunnen dat ook de Chemin in de ban van de commerce geraakt of is dit slechts inbeelding van al-dan-niet vermoeide pelgrims?
Vandaag de grens overgestoken tussen de Gironde en de Landes. Meteen in de pijnbomen en de kaarsrechte wegen daartussen. Dankzij het warme zonnetje ruikt hebt wel lekker. Aangekomen op een oude boerderij enkele kilometers voorbij Captieux. Oude kranige dame die woont op Le Billon. Midden in het niets. Dankzij het deugddoende en technisch ondersteunende bezoek afgelopen weekend zien we het weer helemaal zitten. Als mijn vriend Samsung er ook zo blijft over denken lezen jullie morgen meer nieuws. Nog even vertellen dat Bazas , stadje dat we vandaag verlaten hebben, mooi stadje is! Niet dat er zoveel te beleven valt, maar de architectuur in de binnenstad is zo mooi intact en zuiders dat je er gelukkig van wordt en vol van energie. En precies die energie was vorige week even wat minder. Eerste ontmoeting met de andere Luc. Al-bij-al nog meegevallen. Dixit een hospitalier: ...een noodzakelijke kennismaking. Enchante!
Na een aantal radiostille dagen dus opnieuw op schrijfkoers. Luxeprobleem met GSM zorgde voor infostop. Maar geen nood: ondertussen heeft de pelgrim zijn tocht verdergezet. Vandaag aangekomen in Bazas. Kleine maar mooie en levendige stad. Stad gelegen in departement Gironde. Dordogne dus alweer achter de rug. Gisteren in La Reole ook weer een grote rivier overgestoken: de Garonne. Ook La Reole erg oude en fijne zuiderse stad. Nog even en we duiken de Landes binnen. Maar eerst nog een nachtje goed uitslapen. PS Hier nog steeds mooi en warm weer!
Zowat 25 pelgrimskilometers scheiden het kleine Sorges van het grote en mooie Perigieux. In de voormiddag verscholen in de schaduwrijke bossen hier, in de namiddag in de volle zon, meer dan de dertig van gisteren en bijna constant op asfalt. Hoe mooi de uitzichten op de Dordogne ook, echt wel te mijden en duidelijk niet gezond voor lijf en leden. Doorstappen dan maar en zorgen dat je vroeg kan douchen. Maison diocenale hier dik in orde. Mooie kamer en propere douche. Bezoek azn een heel mooie stad. Veel mooie gebouwen. Erg veel pleinen en pleintjed met toffe terrasjes. Niet echt pelgrimvriendelijk. Lekker gegeten in het restaurant van het huis. Wat wil een pelgrim nog meer
