Na een rust- en genietdag in Vezelay, na een dagje op de suukel met de rug in Bourges,nu dan een dagje genieten en voorbereiden van de eindspurt in Leon. Prachtige stad die ik vanmiddag uitvoerig heb kunnen ontmoeten. Minder goed weer vandaag en dus ook veel minder volk in de stad. En dus meer plaats voor toevallige passanten zoals ik. Ook een fijne ontmoeting met ene Jurgen die hier tijdelijk in de Hostal verblijft. Heeft zowat gans de Camino doorzworven en kan dus niet zwijgen over zijn ervaringen. Zoals ik dus. En dus goed gezelschap. Ook zijn gidsen mogen inkijken en misschien nuttige adressen noteren. Belangrijk! Goed weten waaraan je begint. Goed bezinnen ook als je begonnen bent. En zorgen voor een of meerdere goede gidsjes met adressen voor onderweg en met de noodzakelijke kritieken waar mogelijk. Muy importante! Zouden de Spanjaarden zeggen. Morgen opnieuw een dag zonder stappen: naar Madrid en tren om volk op te halen. Start van het laatste luik(je) van mijn Camino. Zaaaaalig gevoel! Wordt ook stilaan het moment: bijna drie maanden weg uit Binkom, weg van familie en vrienden, de Maretak waarvoor ik mede op stap ben (hopelijk zijn jullie dit niet vergeten!). En toch ... ben ik hier nog zoo graag!Dat belooft!
Vandaag weer een mijlpaal bereikt op de Camino: Leon bereikt. Leon is niet zomaar een stad op de Camino, maar een stad met een ongelooflijk rijk historisch verleden. Dat mocht ik vanavond nog eens uitgebreid en ongewild vernemen van een gepensioneerde lerares en vriendin van Leon. Zij sprak me zomaar aan toen ik een etalage van een bakkerswinkel aan het bekijken was.
Vandaag weer een mijlpaal bereikt op de Camino: Leon bereikt. Leon is niet zomaar een stad op de Camino, maar een stad met een ongelooflijk rijk historisch verleden. Dat mocht ik vanavond nog eens uitgebreid en ongewild vernemen van een gepensioneerde lerares en vriendin van Leon. Zij sprak me zomaar aan toen ik een etalage van een bakkerswinkel aan het bekijken was. Ongeveer een uur of zo later en een gratis bezoek aan een plaatselijk palacio (prachtig overigens!) later wist ik wat morgen zeker te gaan bezoeken. (dagje freewheelen). Prachtige kathedraal, veel Romeinse restanten, rustige en/of drukke pleinen en pleintjes met de meest uitnodigende terrassen. Nog steeds een fijne zomersfeer hier ook: vanmiddag op zo'n zuiderse markt gebotst met de meest groenten en fruit en vlees en kazen...echt een andere wereld en atmosfeer dan die wij in Vlaanderen gewend zijn.
Na de fijne avond gisteren afgesproken met de rest van de stappers pas om 8 uur te ontbijten. Dus pas om half negen op weg. Normaal gingen we slchts 26 km stappen maar omdat alles en iedereen zo vlot mee was nog zes extra gedaan. Dus staan we vandaag al voor de deur van de laatste grote stad voor Santiago. Morgen dus ongetwijfeld wat zoekwerk. Geen probleem echter, we gaan ervoor. Spannend dat wel.. Misschien even zeggen aan de Frank Deboosere's : hier nog steeds nazomerweer. Gisteren even een paar druppels, genoeg om de rugzak zijn jasje aan te trekken. Vandaag een frisse start (maar we stappen hier wel op een plateau op zowat 800 meter hoogte, een stuk hoger dan het hoogste punt van Belgie). Daarna de ganse dag in het zonnetje met zo'n kleine 20 graden Zalig stappen hoor. Hopelijk nog twee weken dit weer.
Nu aangekomen in de gemeentelijke refugio. Alvast heel wat groter en onpersoonlijker en drukker dan gisteren. Zullen maar zeggen en schrijven dat het niet alle dagen kermis kan zijn op de Camino. Zolang Jacobus voor ons zorgt komt alles zeker en vzst in orde.
Vandaag een dubbel verslag. Eentje van twee dagen. Eentje ook van twee gevoelens. Gisteren vertrokken in Problacion voor een tocht over de Meseta van een 32 km. Niet te geloven hoe eenzaam en verlaten een streek kan zijn. Velden en nog een velden. Niks anders hier. En de Camino: rechtdoor en zonder afwisseling. Fascinerend gewoon. Mooi in zijn lelijkheid en verveling. Geeft ook tij en ruimte om na te denken. Over alles en nog wat. Na 32 km aangekomen bij Albergue. Maar, onvoldoende bevonden: onvriendelieke ontvangst, bedden bijna op mekaar. Dus nog 7km verder. Veel te veel. Gelukkig daar in Ledigos alles OK. Vanmorgen pas om 8.30u de baan op. Op naar Bercianos del Campo. Hier met z'n 5'en in een prive Albergue in voor zeven. Samen lekker gekookt (Italiaanse risotto met verse groenten). Misschien wel een van de fijnste en meest intense avonden van mijn Camino tot nu. Alle talen door mekaar. Fouten om "U" tegen te zeggen. En toch zo veel respect voor mekaar. Pelgrims op weg naar Santiago. Dank u allen die dit mogelijk maken, dank u! En tijdens de tocht vraagt Maximo: alles goed? (met gebarentaal, wij spreken niet dezelfde taal) en dan moet je twee duimen gebruiken: eentje met de duim omhoog want ik ben zo gelukkig op mijn Camino, echt waar. En de tweede met de duim omlaag want net slecht nieuws ontvangen uit de "andere" wereld. En pijn doet pijn. De wereld die ook doorgaat zonder ons pelgrims hiet in Spanje. Heb via Paolo moeten uitleggen waarom ik dus ook een beetje stiller was dan anders. Is dan ook een vreemd gevoel. Van de ene kant genieten en pijn hebben van de Camino hier zo dicht bij Santiago. Van de andere kant proberen te genieten van allle mooie dingen die je massaal worden voorgeschoteld en die je waarschijnlijk maar eens in je leven zal zien. Dubbel.
Om 7 uur al de deur van Albergue Casa Nostra uit voor een langere dag van zowat 27km naar het volgende mikpunt. Dadelijk omhoog naar Alto de Mostelares voor de enige hindernis van de dag. Onderweg kansen genoeg om een cafe met iets erbij te nuttigen. Kwestie van voldoende energie te houden ;-). Weer mooie vergezichten ten over langs alle kanten. Proberen om een en ander op foto vast te leggen. Is onderhand een flinke verzameling aan het worden. Zijn benieuwd om deze naderhand terug te zien. Vrij vroeg in de namiddag als eersten in de gemeentelijke albergue aangekomen.Laatste hectometers met een Deense vrouw gestapt. Ontmoet toen we met z'n drieen op zoek waren naar de ring van Max, een toffe Italiaan, waar ik al een paar keer mee gestapt had. Want dat is de Camino: een tijdje samen stappen en mekaar proberen te begrijpen. Met een beetje open geest: heel fijn. En ondertussen je thuis en je geliefden en je je Maretak en je Ziekenzorg en je de mensen waaraan je alle dagen wil en zal denken niet vergeten. Wees er zeker van lieve mensen: de weg is zo lang en soms zo alleen dat je enkel nog aan "thuis" kan denken, in de ruimste zin. Zo ook vandaag tot hij vaststelde dat hij zijn ring verloren was. Stuk mee gaan zoeken naar de traditonele o in de hooiberg. Hij dus alleen de weg terug. Triest! Dus allen op weg naar de Albergue. Tot opeens kleine zwarte beestjes rondkropen op en onder het bed. Goesting om te overnachten plots ver weg. Dan maar naar de hostal naast de deur en de verantwoordelijke aangedproken. Op diemanier nu luxepelgrim op mooie kamer. Vraag me wel af wat er gebeurt (of niet) met de pelgrims die na ons kwamen?!
