Na een rustige nacht met z'n zessen op weg naar Los Arcos, de plek waar Vlamingen zich thuisvoelen. Vanaf onze slaappats in de sportzaal slechts een 20-tal kilometertjes stappen vandaag. Volgens onze gids wel een zwaardere toct omwillr van de klim naar Villamayor de Mongardin. Was het omdat we vroeg op weg waren of omfat de beroemde wijn-tap nog gesloten was, het blijft eender. Feit is dat we erg .vlot(in het gezelschap van een jonge Duitser) de top van de route hebben bereikt. Om deze reden konden we ook erg genieten van het prachtige landschap dat zich voor ons ontrolde. De mooiste tinten van bruin en oker, de meest mooie heuvels en bergjes, het is er allemaal. Koppel dit aan een opnieuw staalblauwe hemel met een deugddoende zon...wat kan je als pelgrim meer wensen? Klopt: een mooie refugio met vriendelijke Vlaamse hospitaleros. En ook dit is nu werkelijkheid. Toffe mensen, een ietsje meer onder de vorm van een toffe kamer. Zoals reeds eerder gezegd en geschreven: het leven van een pelgrim kan mooi zijn.
Zware nachten op de Camino, niet echt gedacht op voorhand dat we dat ook zouden meemaken. En toch was het gisteren in de albergue in Puente la Reina prijs. En zeggen dat het allerminst onze eigen schuld was geweest. Een prefabsoepje als voorgercht, daarna prefabtagliatelli met kaassaus en als dessert een potje yoghourt. Daarbij hadden we dan twee glaasjes rode wijn gedronken. Nog wat napraten met een staalkaart van de internationale pelgrims en om 9.15 uur naar bed. Nog steeds niets aan de hand want diegenen die er al waren sliepen bijna of waren van plan dat snel te doen. Maar, onze laatste twee slaapkamergenoten, twee voldragen Spanjaarden van samen misschien wel 250 (!) kg ontbraken nog. Stukje eten op z'n Spaans, waarschijnlijk overgoten met de nodige glazen (flesjes?) wijn. De ideale mix voor een snurkfestijn van jewelste. Niet te geloven wat sommige pelgrims(?) anderen kunnen aandoen. Vier mensen niet geslapen dankzij onze vrienden die uitgebreid verontschuldigden, dat wel. Om 5 uur vanmorgen zelfs eentje gevonden op z'n matras op de grond. Lukte waarschijnlijk niet meer om in het bovenste bed te raken. Om die mensen te ontwijken vandaag dan maar een tweetal kilometer verder gestapt dan gepland. Zo zijn we nu beland in de kelderverdieping vande gemeentelijke sportzaal in Ayequi, ondertussen een beetje een voordorp van Lizarra/Estella. Propere douches, ruime slaapzaal met slechts zes pelgrims. Moet lukken om onze schade van gisteren in te halen. Want daar zijn we onderhand hier wel van overtuigd: voldoende rust is onontbeerlikk om goed te recuperen. De dagmarsen zijn zeker niet te lang maar "platte tocht met een aantal pittige hellingen" is en blijft een rekbaar begrip. Morgen stappen we dan zeker naar Los Arcos waar we in de albergue hopen te slapen die door hositaleros van het Vlaams Genootschap wordt opengehouden. Benieuwd!
Doordat we gisteren zo'n 5 km verder dan Pamplona hadden gestapt (foei zullen sommigen onder jullie zeggen) moesten we vandaag slechts zowat 20 km meer overbruggen. Slechts een echte hindernis van formaat vandaag: de Alto del Perdon, zowat 770 meter hoog. Bovenop deze bult kan je een klein legertje windmolens ontdekken en de serie prachtige beelden van pelgrims onderweg naar Santiago. Te voet, met de hond of de ezel...iedereen zal zich de beeldenrij ongetwijfeld herkennen als hij ze ziet. Na dez kleine berg is het louter bergafwaarts richting Puente la Reina. Hier waarschijnlijk definitief afscheid van Moniek uit Holland en sterke Ward uit Antwerpen. Zij willen sneller dan deze man in Santiago zijn. Het is hun van harte gegund: twee fijne en lieve mensen die ik ongetwijfeld de volgende dagen zal missen. Maar...de Camino gaat voort. Het ga jullie goed, Ultreia! Hier nu ingekwartierd in de Albergue de Peregrinos Padres Reparadores. Een 100-tal bedden, in onze kamer met z'n 6-en. TweeSpanjaarden, twee Britten, een Nederlandse en een Maretakker. Seffens zelf potje koken samen met de Nederlandse Roos. Zullen zien hoever zij meewil. Gezien de weinige kennis van Spaans of Frans zou het wel een tijdje kunnen duren. Hopelijk komen we er dan ook een beetje uit met afstanden en tempo. Morgen wil ik sowieso doorgaan naar Lizarra/Estella. Op die manier kan ik mijn schemaatje perfect volgen. Afstanden om en bij 20 tot 25 km per dag, niet te warm, perfect!!
Soms neemt een mens beslissingen die later niet zo goed blijken mee te vallen. Soms vallen die beslissingen echter echt wel heel goed mee. Na de vrij trieste ervaring gisteravond kon de dag van vandaag echter niet beter beginnen. Een zacht herfstzonnetje zorgde vrij snel voor blote armen en benen( niet bij deze pelgrim) en zorgde dadelijk voor blije gezichten. Ook de weg door dit mooie stukje Spaans Baskenland deed zijn duit in het zakje. Regelmatig wordt je er middels graffiti aan herrinnerd door de Basken dat je door hun land stapt. Deze uitlopers van de bergen zijn merkelijk zachter van aard dan die van gisteren. Neem daarbij een Spaans ontbijtje na zo'n twee uurtjes stappen en de dag kan bijna niet meer stuk. Komt daarbij het prachtige Pamplona (alweer opgeruimd na de relletjes van de vorige nacht) met een schitterende binnenstad en dito kathedraal en leuke straatjes en kleurrijke huizen en winkeltjes...wat een ongelofelijke luxedag vandaag!! Je kan je afvragen of dit niet te mooi is voor een pelgrimstocht. Neen dus, volgens iedereen die hier stapt mag ook dit erbij. Slaapplekje gevonden in de mooie gite van de ridders van Maltz met vriendelijke Franse Hospitalero.In tegenstelling tot gisteren ook geen overloop van volk. Goed zo!
Eerste Spaanse rit achter de rug. Vertrokken in de regen in Roncesvalles maar die regen die zich gisteravond al aankondigde was snel opgedroogd. Niet echt een spaanszonnige dag, maar al bij al een meevaller. De Nederlandse hospitaleros in Roncesvalles hadden deze dag afgeschilderd als een makkie maar zo makkelijk of plat zijn de uitlopers van de Pyrenees dan ook weer niet. Vandaag doorgestapt naar Larasoaina, een tocht van 27 km. Hier meer volk dan de gemeente kan opvangen en dus improviseren geblazen. Eind goed al goed en een redelijk bed gevonden voor 6. Voor dat geld mag je natuurlijk geen wonderen verwachten. We kunnen slapen! Meer mogen we van onze eerste dag op de Camino Frances echt niet verwachten vandaag. Een beetje een ontgoocheling toch na de mooie en hartelijke ontvangst gisteren.
Natuurlijk ben je overtuigd dat ook jij het wel zal halen, en natuurlijk weet je dat je geloof in de goede afloop voldoende groot is, maar toch opluchting en heel wat emoties nu we er ook echt zijn. En wat sommigen ook zeggen of schrijven: het is een behoorlijke zware dag. Vanmorgen om 7.30 in het duister de weg op. Via rustige wegjes ga je behoorlijk snel hoger. En waar we gisteren hoopten op een rustige, zonnige maar niet te warme dag kregen we vandaag een niet zo warme, lichtbewolkte tot bewolkte dag. Waar we niet hadden op gerekend was een felle en bij momenten erg koude wind. Moest die wind dan ook nog in het nadeel blazen (tegenwind dus) en was de pret van de klim er soms wel wat vanaf. Maar mooi was het absoluut wel! Prachtige landschappen en vergezichten, soms in het zonnetje, soms onder een dreigende hemel... Heel mooi en zeker de moeite meer dan waard. Maar meer nog dan het landschap en de bergen en de natuur en ...is er het fantastische gevoel van de pelgrim die meeleeft met de andere pelgrims en meevoelt met hun pijn en moeite om te slagen als pelgrim op de Camino. Een heeeel speciaal gevoel
Bijna niet te geloven, misschien niet voor velen onder jullie, maar ook niet zo direct voor mezelf. We hebben net de laatste volledige Franse stapdag afgewerkt en staan nu voor "de grote oversteek". Morgen gaan we, zoals zovelen voor ons, voor de eerste keer onze slaapzak in Spanje ontrollen. Nu nog even genieten van de mooie parochiale gite hier in St-Jean. Een huisje geschonken aan de parochie op voorwaarde dat er pelgrims zouden worden opgevangen. Vanuit St-Jean beginnen we, via de rue d'Espagne en de porte d' Espagne aan de overtocht. Na een mars van zowat 26 km komen we dan toe in Roncesvalles waar alle pelgrims kunnen overnachten in de Refugio de Peregrinos de Roncesvalles. In principe kan iedereen daar zonder problemen terecht. Moet kunnen: op dit ogenblik zouden nog ongeveer 130 pelgrims per dag de overtocht maken. In het hoogseizoen loopt dit makkelijk op tot 300 mensen. Hier ook veel dagjespelgrims en mensen die in busjes worden afgeleverd. Sorry, maar deze mensen worden door ons een beetje meewarig bekeken. Waarschijnlijk ten onrechte, maar toch ...
