Vanmorgen nog genoten van het erg mooie Sauveterre de Bearn met in de verte de contouren van de Pyrenees. Bij mooi weer(zoals tot heden het geval) een uitermate charmant stadje met enkele prachtige middeleeuwse gebouwen, een mooie kerk en kasteel en daarnaast ook een schitterende brug over de Gave (dacht ik toch). Goed geslapen bij onze hospitalera. Na een aanzienlijk zware tocht met vandaag 700 hoogtemeters op en 600 weer naar beneden nu dan aangekomen in een eerste grote gite in Ostabat. Vandaag 43 pelgrims (?) in dit dorpje. Heeft natuurlijk ook veel te maken met het samenkomen van de weg van Vezelay (diegene die deze pelgrim stapt) en diegene die hier toekomt vanuit Le Puy. Het leek wel of er een buslading frisse pelgrims (meesten ook zonder rugzak) werd binnengeloodst. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd ...
Vandaag ook een bewolkte dag met zo'n 23 graden. En het moet gezegd: de bergen lijken steeds groter te worden. Morgen dus onze laatste volledige etappen in Frankrijk. Het zal wennen worden vanaf dknsdqg: een ander land, een andere taal en cultuur en meer mensen. Op naar nieuwe ervaringen.
Gisteren en vandaag stilaan maar zeker, stap voor stap, op naar de Pyrenees. Niet te geloven toch dat wij louter en alleen met onze vermoeide voeten, stilaan verslijtende schoenen hier zijn geraakt. Links en rechts, maar vooral omlaag en omhoog. Gisteren toch al zowat 700 hoogtemeters naar boven en 600 meter terug naar beneden. Het begin van een aantal stevige dagen in deze erg groene maar voorlopig ook erg warme omgeving. Niet te geloven toch dat we sinds de start zo'n twee maanden geleden nauwelijks regen hebben gehad. Integendeel! Gisteren weer meer dan 30 graden en dus vroeg op pad om vroeg te kunnen stoppen. Gezond en wel. Vol van nieuwe energie. Geloof me vrij: het uitzicht op die muur maakt je stil maar ook een beetje fier. Hier staan wij nu, letterlijk en figuurlijk aan de grens met een nieuwe uitdaging. Spanje. Compostella. St-Jacques. De Maretak en zovele deelgenoten naderen stilaan maar zeker. En ook dit nog en vooral dit nog: deze pelgrim is jullie daar niet vergeten! Zeker niet, geen van allen. Dagelijks denk ik aan en stap ik voor jullie mee. Jullie allen zijn diep in mij mee op weg naar Compostella. Ulthreia !
Gisteren nog de ganse dag in het grote (en het is groot!) pijnbomenbos gestapt naar de weeral mooie gite van het genootschap in Saint-Sever. Gite is ondergebracht in het oude klooster van de Jacobijnen midden in de oude historische stad. Heel mooi bovenop een heuvel gelegen en dus moeizame aankomst. Zeker als dan blijkt dat zo ongeveer alle winkels en winkeltjes zich "beneden" aan de rivier L'Adour bevinden. Enfin, aan alles kan je een mouw passen. Vandaag dan eensklaps terechtgekomen in een andere monocultuur: mais. Mocht ik ooit al gezegd hebben dat een bepaalde streek de graanschuur was of de houtschuur, nu ben ik ongetwijfeld beland in de maisschuur. Niks anders gezien vandaag, zelfs geen beesten die de mais moeten opeten. Vreemd, heel vreemd. Niet gestopt na 18 km in Hagetmau maar doorgestapt naar een dorpje zo'n 6 km verderop: Labastide-Chalosse. Op deze manier wordt de stapdag morgen weer wat ingekort. Kom hier nu wel terecht in de gemeentelijke feestzaal waar een vriendelijke mijnheer me een tafel heeft bezorgd en een bedje. Afgezien van de lekkere geuren die uit de keuken komen (dessertjes voor een feestje later op de week, niet voor deze pelgrim) komt dat wel weer in orde. Vermoed dat ik hier weleens de enige gast zou kunnen zijn... En wat meer is: vanuit het raam kan ik de contouren van de Pyreneen al zien. Respect maar geen vrees!
Vooraf is het altijd duidelijk: de Weg is de Weg en is heilig. Tot op het ogenblik dat je- sommige dagen althans- het profiel en de "loop" van de weg in detail bekijkt. En dan is er, zoals vandaag, een keuze uit meerdere opties. Of je kiest onvoorwaardelijk voor de Weg, of je stelt je een beetje pragmatisch op en je kiest voor je voeten en benen en rug en ... En deze keuze stelt zich niet alleen voor deze pelgrim. Wees gerust, meerdere pelgrims worstelen meerdere keren met deze meerdere opties. En zo komt het dan dat je op een bepaald punt van je stapdag, the point off no return, plots met meerdere pelgrims voor dezelfde keuze staat. En het gaat heus niet om zomaar even een ommetje. Vandaag dus over zowat 12 kilometer meer of minder. Of je ging voor de volle 33, of je ging voor de kortere versie van 22 kilometer. En het begin- en eindpunt is hetzelfde. Van Roquefort de Landes naar Mont-de-Marsan. Vanmorgen voor mij nog een open vraag, vanmiddag blij dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Nog even zeggen: vandaag hier ook bewolkt tot een enkel druppeltje regen gevallen, maar toch nog zwaar bezweet toegekomen in het lawaaivolle Mont-de-Marsan. Blijkt hier vlakbij een luchtmachtbasis van het Franse leger. En de Mirages vliegen er hier lustig op los! Overigens kunnen we alleen bevestigen wat we al langer wisten: de gites van het genootschap van St-Jacques zijn niet alleen goedkoop, ze zijn zonder uitzondering ook heel mooi, ruim maar meestal ook goedkoop. Daarbij nog meestal een voorraadje etenswaren en de pelgrim is een tevreden mens
Vandaag dus echt de Landes ingedoken. De kaarsrechte wegen waarvan sprake en de ontelbare pijnbomen die eromheen staan: geen woord gelogen. Kilometers lang rechtdoor gestapt over verdwenen spoorlijnen en langs oude spoorweghuisjes. Daarbij denken aan een onoverzichtelijk woud van die pijnbomen met daarboven een staalblauwe hemel en brandende zon. Ziedaar het recept voor een stapdag door de Landes. Vandaag pas het begin: vanuit Le Billon zowat 26 km verder naar Roquefort des Landes. Morgen dieper doordringen in die Landes. Meer dan 30 km en op naar Mont de Marsan. Geen weg terug en geen haar op ons hoofd die daaraan denkt. Het enige wat wij ons hier met ons vieren in de (overigens prachtige) gite van het genootschap afvragen is waarom al die om- en omwegen moeten worden bewandeld.Zou het kunnen dat ook de Chemin in de ban van de commerce geraakt of is dit slechts inbeelding van al-dan-niet vermoeide pelgrims?
