Beste lezer, Commissaris Volbloed geniet nu van een welverdiende lange vakantie. Ondertussen schrijf ik verder aan de verhalen van zijn collega commissaris Punaise. Die zit op een ingewikkelde en zeer verdachte zaak. Met Herman Brusselmans in slechte papieren. Toch een voorspoedig 2009 gewenst. Jules Naemelucs
Thriller met en over Herman Brusselmans Spannende belevenissen van Herman Brusselmans en zijn vrouw Tania
17-01-2009
TaniaMania Episode 29 en 30
Episode 29
Commissaris Punaise zit bij zijn chef. 'Punaise, die advokaat Mores uit Gent, zit die vent nog altijd op de wintersporten?' 'Volgens zijn assistente Mieke Bos wel, chef. Hij verblijft in Serfaus, in hotel Furgler.' 'Punaise, vertrek vandaag nog naar ginder. Ik wil dat ge die man ondervraagt over zijn contacten met sommige verdachten in deze zaak.' 'Ik heb geen kettingen, chef.' 'Ge moet hem niet aanhouden, en zeker niet ketenen, Punaise. Zijt ge weer overwerkt of wat, met je kettingen?' 'Sneeuwkettingen, baas!' 'Ach zo. Ik leen je die wel.' In het prachtige sneeuwlandschap in Oostenrijk zit een zekere Frank in de bar van zijn hotel. Na een dag skiën hete wijn te zuipen. Op de kosten van zijn clienten. Naast hem een mooie welgevormde deerne, met stralende ogen. Ge zoudt als vent voor minder jaloers worden. 'Ik heb al lang niets meer gehoord van Herman,' zegt de vrouw, die daar nog in ski-outfit zit. 'Vreemd toch.' 'Ik weet het meisje, we zouden beter terugkeren denk ik. Er is wat aan de hand. Iets klopt niet, denk ik.' In het holst van de nacht rijdt commissaris Punaise richting Serfaus, met een kaart op zijn schoot. Wanneer gaan ze bij de recherche eens een GPS aanschaffen denkt hij. Tegen de slaap drinkt hij koffie uit een thermosfles en slikt regelmatig druivensuikertjes. In hotel Furgler gaan Frank Mores en de vrouw naar bed. 'Tot morgen Tania. We vertrekken hier rond zeven uur, niet overslapen dus!' 'Geen problemen Frank, slaapwel.' Beneden in de receptiehall klinkt telefoongerinkel. 'Hallo.' 'Hier met Jan Multi uit Nederland. Kan u mij doorschakelen naar kamer zes, alstublieft?'
Episode 30
Als Punaise na een helse tocht door de sneeuw en na twintig steile haarspeldbochten, eindelijke arriveert aan de ingang van Serfaus, wacht hem nog miserie. Voor de niet-kenners van dit mooie sneeuwdorp: Serfaus is autovrij. Punaise staat aan een slagboom. In zijn beste Duits legt hij uit wat de reden voor zijn onverwachte komst is. Maar geen goed nieuws voor hem. Hij mag niet verder rijden, ook niet tot aan hotel Furgler, deels omdat hij geen boekingsdocument kan voorleggen maar vooral omdat de bareelbediende geen snars begrijpt van wat Punaise aan halfduitse klanken uitstoot. Dus gaat hij tevoet. Met zijn lederen schoenen bijzonder moeilijk, want spiegelglad is het daar. Hij is al een honderdtal keren de grond opgegaan vooraleer hij hotel Furgler bereikt. Mooi hotel denkt hij. Volledig onder de sneeuw schuift hij de inkomhall binnen. Dan ziet hij een politieman in gesprek met de hoteleigenaar. Na vertrek van de Oostenrijkse agenten maakt Punaise zich kenbaar. Van de hotelmanager verneemt hij de reden voor dat politiebezoek. De man vertelt: De bewoners van kamer zes en kamer acht zijn blijkbaar zoek. Ook de wagen waarmee ze kwamen is verdwenen. Ze zijn weg, met bagage, maar zonder te betalen. 'Wanneer dan?' 'Moet deze nacht of heel vroeg gebeurd zijn. Nochtans is meneer Mores een vaste klant. Hij komt elk jaar op skiverlof bij ons, al meer dan tien jaar. Meneer Mores had ons gisterenavond gemeld dat hij onverwachts deze morgen moest terugkeren.' 'Waarom?' 'Zoiets vraag ik nooit aan mijn klanten!' Zeg dat het niet waar is; dedju, dedju en dedju, denkt Punaise. 'Kan ik een kamer hebben? Ik ben uitgeput en blijf hier volgende nacht slapen.' De baas kan op zijn kop staan, denkt de commissaris. Binnenpretjes doen hem glimlachen. 'Wie had kamer zes en wie kamer acht,' wil Punaise nog weten. 'De heer en mevrouw Mores,' antwoordt de man achter de receptiedesk. 'Waarom dan twee kamers in godsnaam?' 'Vonden wij ook raar, commissaris, maar de klant is koning,' glimlacht de bediende. 'Misschien broer en zus?' 'Zo leek het alvast niet, meneer.' Punaise kan er niet om lachen. Als hij doodmoe naar zijn kamer sukkelt, ziet hij in een hoek aan het onthaal foto's hangen. Van de nieuwjaarfeestviering in het hotel. Veel foto's van gasten, met gekke hoedjes en toeters. Zou die Mores met zijn vrouw daar ook bijzitten bedenkt hij? Maar Punaise is te moe om dit nog in detail te bekijken. Straks misschien, als ik wat geslapen heb, gaat door zijn uitgebluste hersenen.
Commissaris Punaise is ingedommeld als hij met de trein vanuit Mechelen de fameuze Temmerman-wagon passeert. Weer een gemiste kans voor Herman Brusselmans. Die eet uit frustratie nog wat boterhammen met choco. Hij slaapt daar geweldig goed en lang van, want Patricia heeft er slaapmiddel tussengemengd.
'Speurneus, klopt het dat gij in uw vrije tijd een café uitbaat?' 'Klopt, Punaise, hoe weet ge dat?' 'Ik heb mijn bronnen, Speurneus. Gij staat daar in al uw vrije tijd en ook tijdens uw politiewerkuren achter de bar, begrijp ik.' 'Hoe weet ge dat allemaal?' 'Van horen zeggen, Speurneus. Zijt gij wel zuiver op de graat in dit dossier, Speurneus?' 'Punaise, als collega's moeten we elkaar vertrouwen, anders moet ik overplaatsing aanvragen.' Die Speurneus gaat daar vlot overheen, zonder bijkomende vragen, dat vind ik raar denkt Punaise. 'Wie gaan we nu ondervragen?' 'Een zekere Ann, Speurneus. Die komt zichzelf aanbieden en beweert te kunnen helpen in de zaak Tania Brusselmans.' Een jonge vrouw begeleid door een agent stapt de verhoorkamer binnen. 'Mevrouw, gaat u zitten. Mag ik uw identiteitskaart? 'Ann De Kaarsmaekers. Wat heeft u te melden?' De vrouw wriemelt met haar handen en lijkt erg nerveus. 'Zegt u het maar mevrouw.' 'Ik heb Tania Brusselmans ontvoerd, commissaris!' Punaise en Speurneus staan versteld. Even is het ijzig stil in verhoorkamer één. 'Wat zegt u daar? Dit is ernstig mevrouw De Kaarsmaekers, beseft u dat?' 'Ja, commissaris, volkomen.' 'Waar is Tania Brusselmans dan nu? Bij u thuis?' 'Ik weet het zelf niet commissaris.' Punaise bekijkt Speurneus. 'Ga onze chef halen,' zegt de geschrokken commissaris. Speurneus richt zich op en verdwijnt.
Episode 28
'Bent u daar zeker van, Ann.' Een beetje gemoedelijk doen en met de voornaam aanspreken helpt de verdachte tot rust te komen heeft Punaise geleerd. 'Zij moest bij mij afgeleverd worden, de tweede dag na de kidnapping, maar ze kwam niet opdagen.' Ofwel weer één die goed gek is denkt Punaise, of anders een misplaatste flauwe grap. Geërgerd kijkt hij Ann aan en verheft zijn stem: 'Mevrouw, ik heb andere dingen te doen dan naar nonsens te luisteren. 'Het is echt waar, meneer de commissaris. Ik heb alles gepland en betaald.' 'Betaald aan wie in godsnaam?' 'Aan een evenementen-bureau, meneer.' 'Hoe heet dat bureaudinges?' 'Donderwiet reality-experience B.V.,' zegt de wenende vrouw. Punaise kan niet tegen wenende vrouwen. Hij staat dus snel op en zegt: 'ik ben zo terug.' Door de gang loopt hij naar zijn chef. 'Chef, waarom kwam je niet? 'Niemand vroeg dat, Punaise,' 'Is Speurneus bij u niet langsgeweest?' 'Niet gezien jongen. Waarom ziet je er zo bleek uit, Punaise.' 'Ik heb een wenende vrouw in verhoor, die beweert Tania B. te hebben ontvoerd of willen ontvoeren. Kunt u dat geloven?' 'Ik kom dadelijk,' antwoordt de verbaasde politiechef. Terwijl Punaise terugkeert denkt hij: Donderwiet reality, etc.. waar heb ik dat nog gehoord? Dan valt zijn nikkel. Donderwiet? Is dat die vent die met mijn vrouw weg is? Dat zou toch een duizendste toeval zijn denkt hij. Flarden van zorgen en pijn borrelen weer op. Steken in de borst. Dorus Donderwiet, zou dat dezelfde smeerlap zijn? Achter gesloten deuren legt Ann De Kaarsmaekers alles uit. Punaise schrikt zich een aap en vraagt zich tegelijk af waarom die Speurneus plots opgestapt is.
Herman Brusselmans is erin geslaagd de wagon waarin hij vastgeketend en opgesloten zit in beweging te brengen. Door lang aan de mechanische rem te prutsen. Het groot handwiel dat de remmen blokkeert, kreeg hij losgewrikt. Zonder blokkeerremmen begint de wagon langzaam de lichte helling af te rijden. Eerst met geknars en gekraak, dan wat vlotter. Nu gaan ze me opmerken, bedenkt hij. Als dat mens nog een tijd wegblijft word ik bevrijd! Hij schept weer moed.
Gent Sint Pieters. De NMBS-districtmanager heeft zojuist het bevel gegeven een wagon die vervaarlijk dicht bij de snelverkeersporen genaderd is te verwijderen. 'Waarom is die wagon verplaatst?' 'Weet ik niet, chef, maar hij behoort toe aan het OCMW van Gent. De socialisten hier in de stad, de burgemeester voorop, beschermen deze speciale treinwagon, als een symbool van sociale zekerheid voor de eenvoudige man en vrouw. In dit geval is het een vrouw, een zekere Patricia.' 'Hoe weet ge dat? 'Van horen zeggen, meneer. Soms liggen er zelfs biefstukken voor haar wagondeur. Mijn vrouw plaatst wel eens een zak patatten in haar vuilbak. Het menske moet toch ook eten zegt ze me dan.' 'Charel, verdomme toch, die wagon staat daar gevaarlijk, op nog geen halve meter van de Thalyslijn!' 'Hij is wel bewoond, meneer!' 'Weet ik, maar ik wil hem weg hebben, nu! Haal hem van eindspoor acht en zet hem op de keien naast de werkplaats. Dat is veiliger.'
Episode 26
Nog geen uur later arriveert een spoorkraan die de ganse wagon in één keer lift en weer neerzet achter de stootblok van eindspoor acht, vlak tegen de werkplaats, op een strook grint. In de wagon gaat Herman Brusselmans hevig te keer. Hij roept tot heesheid toe en klopt met zijn kettingen tegen alles wat hij in zijn nabijheid kan raken. Het groot kraankabaal overstemt echter zijn pogingen om aandacht te trekken. 'Hoor jij iets?' vraagt een spoorwegarbeider aan zijn collega. 'Ja, de trein vanuit Brussel.' 'Neen, ik bedoel iets in de wagon, lijkt me.' 'Potten en pannen en inboedel die omver vallen zeker. Niet aantrekken, maat.' 'Neen, precies geschreeuw of zoiets.' 'Kan niet, maat, ik heb die rare madam die daar alleen woont vanmorgen weten vertrekken. Je verbeelding waarschijnlijk!' 'Gaan we toch eens binnenkijken?' 'Sorry maat, maar mijn dienst zit erop. Overuren betalen ze ons niet meer, weet je. Ik ga naar huis, maat.' 'Okay dan, tot morgen, Charel.' Herman zijn kraakstem is ondertussen verandert in een nauwelijks hoorbaar hees gemompel.' Door een spleet in de gordijnen kan hij de twee spoormannen zien vertrekken. 'Stomme klootzakken, idioot klootjesvolk, onderontwikkelde zakkenrollers, achterlijke stompzinnige hersenloze ambtenaren.' Dit alles kwam uit de mond van een bijna stemloze Herman Brusselmans en droeg niet ver. Ook niet bij tot een oplossing voor de onfortuinlijke schrijver...
Uitgeput slaapt hij in. Uren gaan voorbij. Een spleetje zon doorheen een kapotte rolgordijn schijnt in zijn ogen. Op zijn zandbak, terug aangekleed, in een propere pyjama nog wel, luistert hij naar het gedreun van passerende treinen. De gekke vrouw is afwezig. Mijn moment denkt hij. Hoe kom ik los? Een stevige boei zit rond zijn linker enkel. Met kettingen vastgeklemd aan de wand van de wagon. Als ik tot aan een deur geraak, kan ik misschien teken doen naar voorbijrijdende treinen. Iemand moet mij toch opmerken als ik zwaai en roep. Hij staat op. Met een pijnlijke rug, door die harde zandbak waarin die gekkin hem laat slapen. Een soort oversize-kattebak. Hoe krankejore kan een mens zijn denkt de schrijver met het lange haar. Goed zot. Tot aan de deur geraakt hij niet. Wel tot het toilethokje en het eettafeltje. Daarop staan pistoleetjes, boter, konfituur en choco. Er ligt een briefje bij. Hij leest: 'Lieve Herman, mijn grote schat, ik ben gaan werken. Doe of je thuis zijt en hou je weer klaar. Kusjes.' Langdurige verkrachting van een man, is dat strafbaar, vraagt hij zich af? Zou hier geen gsm liggen of zoiets? Contact met de buitenwereld moet ik hebben. Zwijgnicht zal al wel mijn verdwijning gemeld hebben, hoop ik. Dan slaagt hij erin met gestrekte arm en een pollepel het gordijntje iets open te houden. Hij kijkt op een brede spoorbaan en in de verte herkent hij gebouwen. Ik ben vlak bij Sint Pieters! Die Punaise die mij in hechtenis nam, die moet toch naar mij op zoek zijn? Ik hoop dat Tania het goed stelt! Deze ommezwaai is wel flagrant. Wat klopt er nog en wat is fake? Ik weet het zelf ook niet meer. Waar zijn mijn pilletjes trouwens? In mijn kleren. Waar zijn die naartoe? Het is hier wel properkes voor een halve trut. Op zijn zandbank bedenkt hij een nieuw plan. Ik moet hier weg vooraleer die halfgare trien volledig doorslaat en mijn jongeheer om zeep helpt. Zo'n wild wijf heb ik nooit gekend, ook niet in mijn dromen. Ik bekom hier stof voor nog drie spannende boeken denkt hij. Terwijl hij de broodjes met choco met smaak opeet wordt hij heel moe....Choco?....
Episode 24
Commissaris Punaise bijt zich meer en meer vast in de zaak Herman/Tania Brusselmans en wil alle pistes bewandelen. Vandaar dat hij op weg is naar een andere bekende Vlaamse schrijver. Luc Deflo. Die schrijft psychologische thrillers en kan me wellicht hints geven denkt de commissaris. Punaise heeft immers de gestolen papieren van Jan uit Leiden laten bestuderen door gerechtspsychologen. Het resultaat is dat hij denkt te weten welke kant deze zaak kan opgaan. Punaise weet iets meer dan u en ik. 'Dag meneer Deflo.' 'Zeg maar Luc.' 'Luc, kan het zijn dat een schrijver met een ernstige en langdurige writersblock zodanig in de war geraakt dat hij allerlei rare dingen uitprobeert en uithaalt?' 'Commissaris, uw vraag is zeer algemeen en bijzonder onduidelijk. In mijn romans stellen commissarissen betere vragen!' lacht Luc Deflo weg. Punaise kan er echter niet om lachen en vervolgt: 'Experimenten opzetten, bedoel ik.' 'Commissaris, Herman is een autobiograaf, puur sang. Zijn werken zijn voor negenennegentig procent realiteit. Het enige wat hij soms doet is namen veranderen. U weet ondertussen waarom. De man heeft weinig verbeeldingskracht om dingen te verzinnen. Leest u wel eens zijn boeken? Alles is pure werkelijkheid bij Brusselmans. 'Ook de seks?' ontvalt Punaise in een onbewaakt ogenblik. 'Sorry Luc, dit doet niet ter zake. Gaat u verder.' 'Herman zuigt niets uit zijn duim of teen, vandaar dat hij geen thrillers kan schrijven! Thrillers zijn gestoeld op van horen zeggen en veel fantasie. Hij is ook erg voorzichtig geworden. Hij noemde Tania in zijn boek De Kus in de Nacht zelfs Phoebe. Zo onzeker is de man, op alle vlakken denk ik. Maar wel een leuke vent als je hem beter kent.' Als Punaise vanuit Mechelen terug naar Gent spoort zal hij de Temmermanwagon waar Brusselmans gevangen zit, passeren. Zou het kunnen dat hij bij het voorbijrijden iets verdachts opmerkt?
Literatuur
