Episode 21

'Commissaris, ik heb de plicht u iets te melden. Een vriend van mij is sinds enkele dagen verdwenen. Hij leek zeer depri en is al drie dagen niet meer opgedaagd!'
'Zijn Naam?'
'Herman Brusselmans.'
'Aha, een spoor!' jubelt Punaise en steekt beide armen de lucht in.
'Commissaris, het gaat wel over mijn verdwenen vriend,' antwoord Zwijgnicht, verontwaardigd.
'Excuseert u mij, gaat u verder.'
'Hij was er het hart van in. Zijn Tania was verdwenen, zonder aanwijsbare redenen.'
'Een echtelijke twist misschien?'
'Ik denk het niet, commissaris. Iets vreemds is gaande met Herman. Hij laat het achterste van zijn tong niet zien, ook niet aan mij, zijn oude vriend. Hij verbleef in mijn tweede woning, die leeg stond. Om de paar dagen kwam ik langs.'
'Heeft hij ooit iets verteld over het gebeuren? Eventuele vijanden? Weerwraak?'
'Hij heeft in zijn boeken veel mensen tegen hun kar gereden, ik weet het, commissaris. Maar wie van hen zou zoiets doen?'
Punaise weet ondertussen meer, aan de hand van enkele geschreven stukken van Jan, maar geeft dit aan niemand prijs. Hij wil eerst de volle waarheid achterhalen. Zijn troeven houdt hij voor 't laatst.
'Kan het over zijn beroep gaan, het schrijven zelf?'
'Ik weet dat hij al jaren hoopt een leesbare vlotte thriller uit te geven maar het ontbreekt hem aan autobiografische gegevens om de zaak op papier te zetten. Hij struikelt steeds opnieuw in de loop van het verhaal, wegens ontbrekende realiteit.'
Zwijgnicht kan niet nalaten te vragen: 'Weet u waar Tania zich kan bevinden?'
'Geen idee, professor. Rare dingen zijn er gebeurd. Ik ben er nog niet uit. Soms denk ik dat Herman ons allemaal in het ootje neemt.' De professor recht zijn rug en kijkt Punaise ernstig aan.
'Heeft u ook zo een gevoel, commissaris?'
'U dus ook, professor?'
'Niet echt, maar toch...'

Episode 22

'Maar dat keffend ding, dat is een mechanisch speeltje voor kinderen!?'
'Ja, maar hij kan blaffen en pipi doen, kijk maar!' Nog erger dan ik dacht, zo zot als een achterdeur.
'Wat is die hevige wind buiten? Storm? Uw wagon schommelt ervan,' merkt de schrijver op. Hij is nog steeds vastgebonden.
'Dat is de Thalys naar Parijs, lieve Herman.'
'Noem me niet altijd lieve Herman, lief ben ik niet!'
'Dan noem ik je mijn schattebolleke.' Herman sluit zijn ogen. Ik probeer wat anders uit denkt hij.
'Ik zou graag naar Parijs gaan met die Thalys en met jou erbij, dwaze gans.' 'Dwaze gans' mompelde hij wel heel stilletjes. Plots pakt Patricia hem weer vast bij zijn jongeheer en kust hem recht op de mond. Herman spuwt ostentatief al dat speeksel weer uit en tiert: 'Blijf van mijn lijf, lelijke toverheks.' Het vrouwmens begint dan hevig en luidop te jammeren. 'Ik zie u zo graag! Ik maak een lekker etentje voor ons twee, deze avond, onze laatste avond samen.' Mijn god denkt Herman, ik moet kalm blijven en haar snel af zijn.
'Waarom onze laatste?'
'Morgen begint het nieuwe jaar, mijn schat.'
'Kom wat bij mij liggen, dan naai ik je in de poes. Maar dan moet ge me wel volledig losmaken, lieve Patricia.' Nog geen minuut later ligt ze poedelnaakt naast Herman, die wel vastgebonden blijft aan één been.
Toch een goeie plot voor mijn thriller denkt hij opnieuw. Evenwicht tussen de spanning en de sex! De formule bij uitstek! Ik lig hier dan wel ongemakkelijk, peinst hij, maar ik kom ruimschoots aan mijn trekken.
In de nachtelijk trein De Pinte-Gent zien heel wat reizigers, vlak voor Sint Pieters, een hevig wiegelende treinwagon en horen een wild gegil. Zoiets langs de spoorbaan zagen ze nog nooit! Bij aankomst melden een paar reizigers het gegil met schuddende wagon aan de stationchef. Die doet er echter niks mee. Typisch voor de NMBS.
Het vrijkomen van Herman Brusselmans is dus niet nakend. Hij wordt wel regelmatig gemolken. Iets dat hij in zijn eigen boeken nooit bedacht zou hebben.

11-01-2009 om 15:20 geschreven door Jules Naemelucs  

Episode 19

Brusselmans pist dus bij volle bewustzijn in zijn broek.
Dit om wakker te worden uit die vermeende nachtmerrie waarin hij denkt te vertoeven. Klamme warmte langs zijn billen. Bah, shit, ik ben toch wakker!
'Niet erg, mijn grote liefde, alles trekt in het zand onder u. Ik was uw broek wel. Trek maar uit.'
Nog in geen honderd jaar, zot mens! Dat wijf is goed gek. Herman kijkt in het rond, maar zonder bril ziet hij onscherp. Plots een gedonder en een geraas.
'Wat is dat?'
'Een goederentrein, liefste,' zegt het vrouwmens. 'Er passeren er veel rond deze tijd. Ik zal u een injectie geven met slaapmiddel.' Ze neemt een ampoule en een plastic spuitje.
'Blijf van me af, of ik naai je in de poes, gekkin.'
'Eindelijk! Goddelijke jongen, daar droom ik al jaren van, van een goeie beurt krijgen van mijn groot idool.' De vrouw trekt Brusselmans zijn natte broek naar beneden en begint zichzelf te ontkleden.
'Blijf van mijn lijf, maniakerige kreng! Laat hem los, blijf eraf!' Maar de ongevraagde gastvrouw heeft hem al vast en masseert er duchtig op los. 'Auw, auw,' roept de beroemde schrijver uit Gent.
'Doe ik u pijn , mijn seksprins?' fluistert een opgewonden halfnaakte vrouw in zijn oor.
Iets voor in mijn volgende boek denkt Herman, terwijl hij wegens zijn benarde situatie moeilijk recht komt. En dit ondanks al het gewriemel van de vrouw .
'Hoe heet gij?' probeert Herman het ijs te breken.'
'Ik ben uw grootste fan , lieve Herman Brusselmans, mijn naam is Patricia Temmerman.' Toch niet waar, die zottin uit mijn gastenboek, denkt Herman.

Episode 20

Hoe geraak ik hieruit?
Ik vergaar hier wel veel autobiografische stof voor mijn toekomstige thrillers!
U merkt het: de beroepsmisvorming van een bekende schrijver kan ver gaan. Ondertussen heeft de hitsige vrouw Herman Brusselmans aan de beide voeten losgemaakt en trek zijn broek uit. Hij zit nu recht op een stoel, met de handen vastgeklonken aan een zware haak in het plafond en in zijn blote kont. Hij heeft zijn bril op en ziet een foto van Ann Demeulemeester hangen.
'Wat doet die foto van dat mens hier?'
'Een goede kennis van mij, lieveling,' antwoord de verwarde vrouw.
Ik moet een andere taktiek toepassen, denkt hij ondertussen. Kort en bondig worden, zonder haar te beledigen. Hij hoopt op die manier snel vrij te komen. Maar daar vergist hij zich danig in.
Die Patricia is geen doetje. De lezers die regelmatig het gastenboek van HB bezoeken weten dat! Temmerman heeft al tien minuten ononderbroken van alles en nog wat vertelt.
Nu onderbreekt Herman haar. 'Hoe wist gij dat mijn Tania weg is?' De treinwagonbewoonster is kalm geworden, nu ze Herman zijn meest edele delen heeft mogen aanschouwen en betasten. 'Commissaris Punaise vertelde me dat, tijdens één van zijn bezoeken.'
'Hoe heeft u mij gevonden?'
'Ik loop u na, al jaren, mijn levenswerk, lieve schat. Toen je vorige nacht op wandel ging, volgde ik je met de wagen. Ik schoot een gifpijltje met slaapmiddel in je rug.' Herman kijkt verbaasd op. 'Ik werk in de zoo. Eén minuut later kon ik je oprapen, van het voetpad, en in mijn auto sleuren.'
'Patricia, je riskeert lange gevangenisstraffen als je me nu niet laat gaan!'
'Ik wil je bij mij houden, nog jaren!'
'Maar dat is gekheid, ik moet boeken schrijven voor de kost.'
'Dat doe je hier.' Patricia haalt een splinternieuwe laptop te voorschijn. 'Hier voor jou, voor al je volgende meesterwerken, die hier zullen ontstaan, samen met je grote liefde voor mij.'
Plots hoort Herman geblaf.
'Wat is dat?'
'Een hondje voor jou, mijn lieverd.'

10-01-2009 om 16:06 geschreven door Jules Naemelucs  

Episode 17

Terwijl commissaris Punaise met verbazing blijft lezen giet hij koffie. Het resultaat is: hete koffie over de tafel en op de schoot van Jan, de multimiljonair. Die springt klagend recht en grijpt naar zijn kruis. Ronddansend roept hij het uit. 'Auw, auw!'
'Punaise toch,' zegt de grote baas. 'Stomkop,' fluistert Jan. Speurneus kuist de boel op, met papieren zakdoeken.
Na excuses en als iedereen terug zit neemt Punaise het woord maar geeft het snel terug want zijn baas, de hoofdcommissaris, wil het nemen.
'Kan ik jullie even apart spreken?' Hij opent de deur en wijst naar Punaise en Speurneus. In de verhoorkamer blijft Jan alleen achter en wacht. Hij bladert wat door zijn ondertussen natte en koffiekleurige papieren. Dan merkt hij tot zijn verbazing dat een paar bladzijden ontbreken. Verdomme, verdomme, hoe kan dat? Plakken de bladen door die koffie zo aan mekaar? Die idiote Belg van een commissaris!
Gejaagd ritselt hij blad bij blad. Weg zijn ze. Een stuk van het geheim weg? Hoe kan dat?
De drie rechercheurs treden terug binnen.
'Meneer Jan, u kan gaan. Onze districtchef laat niet toe dat wij documenten van een raadsheer zouden tekenen, ook niet als dit duidelijkheid zou scheppen in een lopende zaak.'
Kwaad springt Jan recht: 'Iemand hier heeft documenten van mij gestolen. Er ontbreken enkele pagina's.'
'Hoe kan u ons daarvan betichten, beste heer, wij zijn niet eens in de nabijheid van uw documenten geweest.'
'Ze waren er toen ik hier binnenkwam, dat weet ik zeker. Hoe kunnen ze dan weg zijn? Dit is de laatste keer dat ik nog bij een Belgische recherche binnenloop!' roept een boze Hollandse miljonair en verlaat het pand.

Episode 18

'Heeft iemand van jullie iets weggenomen uit dat pak papieren van die Jan?'
Neen knikt Speurneus. Punaise kijkt richting zijn baas en trekt een verbaasd gezicht. Die koffietruc werkte denkt hij.
'Ik heb een detective op die Jan gezet, heren, die gaat hem volgen, dag en nacht als het moet.'
Punaise en Speurneus wisselen een blik van goedkeuring. Die chef van ons doet wat uit de hoogte maar is nog zo slecht niet denkt Punaise, die nu snel die buitgemaakte papieren van Jan wil lezen. Misschien een stukje oplossing van het geheim in zicht?
Herman Brusselmans loopt door het mulle zand. Heet is het. Zweten doet hij. Weinig lucht in zijn longen. Rook ik teveel? Plots voelt hij zich wegzakken in een soort heet drijfzand. Alleen zijn hoofd steekt nog boven de duinen. De korrels omhullen hem, meer en meer. Hij gaat stikken, hij weet het. Al zijn lange haar kruipt in zijn mond en hij blijft het verder opzuigen. Het doet hem kokhalzen. Verslikken en stikken is zijn einde, zonder Tania....
Fel licht in zijn ogen. Hoesten. Klopjes tegen zijn wang. Een aangezicht vlak voor zijn neus. 'Lieve jongen, droomt ge?' Herman Brusselmans schrikt wakker uit een nachtmerrie. Zwetend onder een dik dekbed, liggend op een soort zandbak, handen en voeten gebonden. Hij lonkt recht in de ogen van een vrouw die steeds herhaalt: 'Wat ben ik blij, nu ge bij mij komt wonen.' 'Wie zijt gij, in godsnaam? Droom ik?' 'Ik ben uw grote onbekende liefde, meneer Brusselmans,' snottert het vrouwmens. Shit, ik droom nog altijd denkt Herman. 'Waar ben ik nu?' vraagt hij. 'Bij mij thuis, in mijn treinwoonwagon, lieve Herman, mijn snollebolleke.' Die is goed gek overdenkt hij. Ik wil uit die droom ontwaken! Ik ga wateren in mijn bed, dan wordt ik zeker wakker, weg uit deze belachelijke droom. Leuk zal het niet zijn, maar dat droomgedoe bij een gekke stalkster moet ik niet!

09-01-2009 om 11:49 geschreven door Jules Naemelucs  

Episode 15

'Maar wat was dan het onderwerp van hun schrijven?'
'Een thriller, Punaise, kunt ge het geloven? Herman Brusselmans zou een spannende thriller willen uitgeven tegen einde 2009 maar heeft geen verhaallijn die op wat trekt!!'
'Dat kan niet Speurneus, ge moet er naast zitten. Zijn al die mensen betrokken bij het maken van een stomme thriller? Wat is me dat zeg?'
'Punaise, sorry, maar Brusselmans schrijft geen stomme boeken!'
'Gij zijt blijkbaar een hevige Brusselmansfan, Speurneus, maar ik weet ondertussen door mijn speuren dat Herman die boeken nooit zelf schrijft maar een oude schuwe jeugdvriend doet dat voor hem. Herman doet alleen de PR ervoor, al die jaren al. Een belofte die Herman deed, in zijn jeugd, aan de stervende ouders van die wat schuwe jeugdvriend, een zekere Jules. Een schone diepmenselijke daad van goedheid van de langharige man.'
'Dat verhaal kan ik niet geloven, Punaise,' roept Speurneus kwaad en slaat op tafel.
Punaise, die niet onder wil doen, slaat nog harder op tafel en roept: 'Ik heb de bewijzen, ik alleen, en zo zal het blijven.'
'Maar dat is verschrikkelijk, zo een geheim, hoe kunt ge dat voor uzelf houden? Punaise, we moeten dat bekend maken aan die paar miljoen trouwe Brusselmanslezers die al die jaren belazerd werden!'

Episode 16

'Wordt ge misschien door Herman betaald om dit geheim niet te verklappen, Punaise?'
'Ik ben onkreukbaar!' tiert Punaise en slaat weer op tafel.
'Zeg, moet die tafel kapot?' zegt hun grote baas, die pas binnenkwam.
'Dit is meneer Jan Multi uit Nederland, heren. Hij heeft u iets mede delen dat interessant kan zijn.'
'Ik dacht dat u op vakantie vertrokken was, naar onbekende bestemming, Jan,' zegt Punaise.
'Toen mijn assistente me belde dat u blijkbaar in uw slaapwagon opgesloten werd en dat u zich vragen stelde over die auto's uit België, moest ik deontologisch terugkeren om u een geheim te verklappen, maar ik heb afgesproken met uw overste dat dit geheim blijft, onder ons en onder ede! Alleen als u dit document ondertekent voor akkoord, spreek ik.'
Jan haalt drie exemplaren te voorschijn, legt die op de fel beschadigde tafel en geeft een goedkope bic aan Punaise, Speurneus en de grote baas.
'Waarom zegt u deontologisch, Jan?' wil Punaise weten.
'Ik ben advokaat, commissaris,' is zijn antwoord.
'Kent u toevallig advokaat Mores uit Gent?' vraagt Punaise op de man af.
'Ja, die ken ik,' is het korte antwoord van Jan. Het begint hier op te klaren denkt Punaise.
'Wie wil er koffie?'
Voor Jan op tafel ligt een pakketje documenten dat hij meebracht. Terwijl Commissaris Punaise inschenkt valt zijn oog op de tekst. Hij leest:
Ann Demeulemeester
Leopold De Waelplaats
2000 Antwerpen
Dagelijks open van 10u30-18u30

07-01-2009 om 12:52 geschreven door Jules Naemelucs  

Episode 13

Bij de flikken in Gent zitten commissaris Punaise en zijn collega Speurneus samen naar de waarheid te zoeken. Vooreerst over de geboorte van een zekere Jezus en de gevolgen daarvan in de daaropvolgende 2008 jaren. Wat die mens achteraf allemaal toegedicht kreeg is een wonder op zichzelf. Veruit de beroemdste man van deze aarde! Allemaal de schuld van een hoop afschrijvers, overschrijvers, onderkruipers, literaire fantasisten en een pak neuroten. Voor zover we weten heeft Jezus geen letter op papyrus of iets anders gezet. Achteraf, zo een honderd jaar na zijn dood, begint men dan verhalen over de man te verzinnen.
Na een uurtje kristelijke geloofstoestanden besproken te hebben gaan de twee Gentse rechercheurs weer verder met de dringende zaak Herman/Tania tegen onbekenden. Speurneus, die anders heet, maar door de collega's zo wordt aangesproken wegens zijn speurtalent en gezien zijn relatief kolosaal reukorgaan, is aan het woord: 'Punaise, ik maak vorderingen. Zoals je weet ben ik gespecialiseerd in IP adressen en alles wat internetgeheimen aangaat.'
'Jaja, weet ik,' zegt Punaise die een hekel heeft aan digitale dingen die altijd plat vallen op het slechte moment en dan domme vragen stellen waar hij geen rats van begrijpt.
'Ik heb het mail- en het gsmverkeer van de laatste dagen laten nakijken en Herman zit ergens in het Gentse.

Episode 14

Hij heeft naar een aantal personen gebeld. Die contacten trekken we nu na. Tevens heeft hij met een zekere Erik R. gemaild. Die Erik R. eindigt zijn berichten altijd met een klein palmboompje.'
'Haha, geweldig nieuws Speurneus, zonder u stond ik nergens, maar wie is die Erik R.?'
'Dat zoeken we nog uit.'
'Verder heeft die Erik R. contacten met een Gentse advokaat gehad.'
'Wie dan?'
'Mores heet die, Frank Mores.'
'Daar moeten we naartoe, Speurneus!'
'Heb ik al gedaan, maar die is op vakantie, naar de wintersporten. Ik sprak dan met zijn assistente, Mieke Bos genaamd. Die vertelde dat hij alleen een laptop heeft en die altijd overal meesleurt. We konden dus niets aanslaan voor verder onderzoek. Dat Mieke Bos vertelde me wel dat zij de verdwijning van Tania toeschrijft aan die Temmerman van u, waar ze wel eens mee communiceerde via het gastenboek van Herman Brusselmans. Mieke liet ook een paar brieven zien van Herman Brusselmans, gericht aan die Mores. Niets bijzonder, allemaal over Herman zijn processen. Hij heeft er trouwens tamelijk veel voor een eenvoudig man. Maar dit is naast de kwestie. Eén brief trok mijn aandacht. Eén waarin uw Jan uit Leiden naar Mores schreef en het over Tania en Herman had. Iets merkwaardigs viel mij op. Zij werken beiden, die Jan en Herman, met die Erik R.'
'Kent gij zijn familienaam?'
'Neen Punaise, maar daar kom ik wel achter.'

06-01-2009 om 22:20 geschreven door Jules Naemelucs  

Episode 11

Het is bijna kerstmis en de vraag blijft: gaat die Brusselmans deze kerst alleen zitten, zonder zijn Tania? De kans is groot! Herman steekt zich weg voor de buitenwereld, vooral voor commissaris Punaise die onderweg is naar Gent.

Bij zijn oude vriend professor Zwijgnicht, gespecialiseerd in ab- en para-normale gedragingen zit Herman nu al een week op een schupstoel, verveelt zich te pletter en schrijft geen letter meer.
Op een donkere nacht is hij al eens langs de sporen gaan wandelen, tot aan die treinwagon van zijn beroemde stalkster Patricia Temmerman, maar die beweerde niets met die verdwijning van zijn geliefde Tania te maken te hebben.
Ook heeft hij al met Zwijgnicht overlegd wie in aanmerking kan komen als mogelijke doder, pardon dader, we gaan deze eerste HB thriller ook niet te gruwelijk maken. Het moet aangenaam leesbaar blijven! Zwijgnicht heeft al alle levende personages uit de vele romans van Herman Brusselmans de revue laten passeren. Er zijn echter zoveel mensen die Herman al dan niet gewild, in zijn boeken beledigd heeft, té veel om op te noemen. Laat ons de ergste beledigingen bestuderen, zegde Zwijgnicht, en toen kwam hij bij Ann Demeulemeester terecht.
Daar rijdt Punaise nu heen, dus niet naar Gent, maar naar onze grootste havenstad. Als hij eraan komt is ze thuis. Al een geluk.
Punaise valt met de deur, die ook rinkelt, in huis. Het is daar immers een winkel, voor de mensen die onwetend zijn.

Episode 12

'Hebben de zes iets met de verdwijning van Tania Brusselmans te maken?' wil Punaise weten.
'Wat hebben zes beroemde kledingontwerpers nu met Brusselmans te maken, meneer de agent, hij loopt al twintig jaar met diezelfde leren rotvest?' antwoordt een verbouwereerde Ann.
'Van klereventen kan men zo een ontvoering verwachten, mevrouw,' antwoordt de commissaris beleefd en hij vervolgt: 'Waarom stond uw wagen gisteren volledig leeg, in Leiden bij die multimiljonair Jan?'
'Omdat ik er niet inzat, meneer,' spot Ann, die toch ook een venijnig kantje heeft.
'Mevrouw, geen geintjes meer of ik neem u in hechtenis tijdens de kerstdagen,' antwoordt een boze commissaris. 'Wat heeft u met een zekere Patricia uit het Gentse? Die haar wagen stond gisteren ook bij die Jan,' vervolgt hij met dreigende stem.
'Een oude bekende, meer niet.' zegt Ann, kortaf. Wat een pretentiewijf toch denkt Punaise en perst de lippen samen. 'Auw, dat doet pijn,' roept Ann.
'Wat?' vraagt een geschrokken Punaise.
'Zo mijn lippen samenpersen, commissaris,'
'Dat doe ik toch niet, trut van een Ann,' repliceert Punaise.
'Neen, weet ik, maar het staat hier wel geschreven en de gedachte alleen is al pijnlijk, commissaris,' en Ann Demeulemeester grijpt naar haar kruis.
'Denk niet direct zo seksueel en het ergste, Demeulemeester,'antwoordt Punaise en verbolgen verlaat hij het pand. Ik ga naar die Temmerman en die krijgt ervan langs denkt hij, gefrustreerd omdat hij tijdens de kerstdagen een vervelende zaak moet oplossen. Er komt geen schot in dit geval denkt hij. Alles zit rotsvast. Kon ik die Herman maar te pakken krijgen! Die heeft de sleutel volgens mij. Ik vraag mijn collega Speurneus dit verder na te trekken...

06-01-2009 om 19:08 geschreven door Jules Naemelucs  

Episode 9

Een haan kraait. Nog één. Commissaris Punaise draait zich nog eens om terwijl hij iets onverstaanbaars mompelt.
Dan hoort hij geklop op de deur. Hij kruipt vermoeid uit zijn bed. Teveel van die kleine flesjes whisky uit de bar gedronken gaat door zijn hoofd. Wat doet een mens anders als hij opgesloten zit bedenkt hij. Weer geklop. Jaja, ik kom al! Voor hem staat een vrouw. Mag ik uw kamer reinigen, meneer, zegt ze beleefd, met een Surinamische tongval. Hoe laat is het eigenlijk? Middaguur, meneer. Wat? Hoe kan dat? Waar is de baas? Ik haal hem even meneer. Tien minuten later is ze terug met een vent in kostuum. Wie bent u? Beheerder van de wagons, meneer. Waar is de grote baas, die wil ik spreken, en onmiddelijk, zegt Punaise. Weer tien minuten later staat er een nieuwe vent voor zijn coupé, één in een heel chique kostuum. Punaise is al gewassen en aangekleed. Wie bent u nu weer? De domeinbeheerder, meneer de commissaris. Maar man, ik wil de grote baas spreken. Aha, u bedoelt meneer Jan. Ja die.

Episode 10

Die is vanmorgen vertrokken, naar onbekende bestemming, vrees ik. Van wie zijn die auto's met Belgische nummerplaat? Er zijn hier geen Belgen, meneer Punaise. Tenzij uzelf. Bent u met de auto? Ja, maar mijn eigen auto herken ik. Uilskuiken denkt Punaise maar zwijgt, als welopgevoede Vlaming met Waalse roots. Meneer Duimspijker, hier uw ontbijt, zegt een binnentredende jonge vrouw.
Ik verpruts hier mijn tijd denkt Punaise. Ik heb gezien wat ik gezien heb, gisterenavond. Die Jan voert wat ik zijn schild. Wat weet ik nog niet. Als Punaise wil wegrijden komt een secretaresse aangerend. Commissaris, u wilde weten van wie die auto's waren, die hier gisteren stonden? Ja! Wel, die grote was van een dame, een zekere Ann De Meulemeester. Een bekende van u? Die kleine was van een zekere Temmerman.
Breekt mijn klomp denkt Punaise.
Heeft u hier de laatste dagen een dame gehad die erzo uitziet? Hij toont een foto van Herman en Tania en duwt die vlak onder de neus van de dame. Ik ben niet bijziend commissaris, pruttelt ze tegen. Sorry, en Punaise doet een stapje achteruit samen met zijn foto.
De secretaresse wijst naar de foto en zegt: Die langharige dame, die ken ik niet. Dat is een heer, mevrouw, mr Brusselmans zelf. Ik geef toe: voor een vent wel lang haar, inderdaad. Ik dacht al, commissaris, voor een vrouw, ocharme met zo'n lelijk en bruut gezicht door het leven moeten! Kent u die andere dame op de foto? De secretaresse schijnt te twijfelen. Punaise bespied haar met doordringende ogen. Ik denk het niet, meneer Duimspijker, zegt ze dan. Punaise graag. Wilt u die foto hier ophangen? Neen, waarom? U vraagt punaises? Ik heet zo mevrouw. Ach excuseert u mij, meneer. De commissaris vertrekt in zeven haasten, op weg naar die verdachte Temmerman in Gent. Naar eindspoor acht, Sint Pieters-station. Die ros van een Patricia Temmerman gaat me nu eens en voorgoed de waarheid vertellen, roept hij luidop en schrik van zichzelve.
Terwijl hij gas geeft vraagt hij zich af waar die ontsnapte Brusselmans toch kan uithangen?

05-01-2009 om 13:06 geschreven door Jules Naemelucs