Doel bereikt of nog maar een beetje!

Het is, naar mijn (niet altijd) bescheiden mening dat ik vandaag hoor te schilderen. Mensen schilderen in woorden. In kleuren zou misschien makkelijker zijn want ik kan niet schilderen met verf.

Met 11 zouden we starten. Maar Kazze l’Africano moest absoluut zijn motor het nodige onderhoud geven. En we horen dat de ingreep geslaagd is. Hoe het met hem erbij zou geweest zijn is moeilijk te schatten maar in elk geval hebben we zijn ongebreidelde vrolijkheid gemist. Die ludieke interventies van de Kazze kan je niet nabootsen. Maar het gaat hem goed nu en dat is veel belangrijker dan een paar fietsers die naar Lourdes trappen.

En dan is er die goeie ouwe Bompie die na 1 dag moest terugkeren wegens dringende familiale omstandigheden. Hij heeft ongetwijfeld zitten watertanden na het bekijken van de blogfoto’s en in zichzelf ook wel gesakkerd. Maar hij stuurde ons vele figuurlijke pleisters op onze hitte-, koude-, en regenzorgen. Zo is hij nu eenmaal, den Bompie

En de dames, hoe zou het hen vergaan zijn sinds zij na de vierde dag afscheid van ons namen? De fietsblues hebben we gehoord. En dus maar in Vlaanderen al fietsend afkicken. We hadden het hen beloofd maar ze hebben het weggewuifd. En wij maar de ladies missen, en zij ons?

En wat vermogen klikplaatjes allemaal als ze niet zijn afgesteld op de fietser zijn onmogelijke voeten? Zorgen voor pijnlijke knieën, 12u in de bezemwagen, voltapleisters om te genezen. Maar cyclometalo of niet, een tegenstribbelende knie konden Dries niet weerhouden terug op de fiets te kruipen. Karakter noem ik dat.

Ik zal moeten in de leer gaan in de grafische afdeling om beteren te leren omgaan met kleuren want ik kan alleen maar kleuren met woorden. Dus beloofd Frank. Want alle pech heeft je achtervolgd eigenlijk van begin tot eind. Je bent de specialist in platte tubes geworden maar platte tubes is beter dan een platte portemonnaie. Met je hoofd diep gebogen over het stuur heb je geen enkele wedstrijd gewonnen maar meer dan jezelf overwonnen, 14 dagen aan een stuk.

Ivan de verschrikkelijk heeft de kop gedaan, geGPS’d, geroepen dat we moesten opletten, foto’s verzameld, zich veertien lange avonden geërgerd aan het trage internet maar tot half de nacht niet opgegeven om ons thuisfront heet van de naald te informeren. Hoera voor Ivan.

Er zijn geen woorden kleurrijk genoeg om Maarten’s aanwezigheid in de groep te schilderen. Na de vierde dag zag hij het even niet meer zitten maar een stevige reprimande van onze Tourdirecteur deed hem, geschrokken als hij was, dan toch maar weer op de fiets kruipen. En tot zijn eigen ergernis moest hij vaststellen dat hij eigenlijk veel beter is dan hij zelf soms beseft ook al vertelde hij zelf soms net omgekeerd om van de cyclistes een extra moreel steuntje te krijgen.

Kapitein zijn is niet altijd een cadeau. Je moet soms wel eens verloren matrozen terug gaan oppikken. Als je dan ook nog meer dan gediplomeerd fietshersteller bent, is je dag al ’s morgens om 7u volgeboekt. Tussendoor nog je 20 helpende handen uitsteken om te laden, lossen, waterdrager te spelen en nog zoveel meer, dan ben je minstens uit bankiraïhout gesneden. Dank je wel Jeroen voor al die goede zorgen.

De Tourmalet doet Stefaan altijd herinneren aan de heroïsche prestatie van Eddy Merckx die in 1969 al zijn tegenstanders op deze col in de vernieling reed. Neen, Stefaan is geen kannibaal, hij is een zalver, een grappenmaker, een echt groepsbeest. En zonder hem zou het niet zo kleurrijk geweest zijn. Vandaag heeft hij zijn (n…..) droom waargemaakt: in de wielen van zijn jeugdidool de tot de verbeelding sprekende col oprijden zonder één voet aan de grond te zetten. Leve Stefaan en de Bednetvaart.

Alleen bomen sterven staande, hoor je wel eens zeggen. Maar als een boom sterft springen de ratten die in de dode takken verscholen zitten eruit en zoeken een andere, groene boom. Buumratte Franky draait altijd op zijn grote molen. Niet omdat hij niet zou kunnen verleggen maar ‘zijne moteur’ is op zijn best met die grote molen. Zijn klimstijl is ongeëvenaard. Het lijkt niet op een coureur maar hij is wel een coureur in hart, maag, lever en nieren. En leerkracht zijnde leerde hij ook Maarten fietsen in de cols. Dank je, Franky

En dan is er nog die fortuinlijke volgwagen met onze Tourdirecteur en La Mama. We moeten ze absoluut in één adem noemen want een grotere harmonieuze tegenstelling bestaat niet. De stille dienstvaardigheid van La Mama staat inderdaad in schril contrast met onze flamboyante fluitende Peter. Ze kunnen niet zonder mekaar en wij niet zonder hen. Zo mocht ik vernemen tijdens de voorbije Tour de France van EDUGO Campus Glorieux.

Morgen gaan we uiteraard ook de grot opzoeken en even verwijlen in het heiligdom van Lourdes. Maandag vliegen we dank zij Maarten gesponsord naar huis. Terug naar onze vertrouwde stek. Uitkijkend naar vakantie, lekker lang niks doen, op adem komen, een beetje televisie kijken, naar een ander eethuis dan het ons zo geliefde Campanile-restaurant.

Het is ons goed gegaan. De scherpe kantjes zijn er al lang af. De ritten blijven in ons geheugen gegrift, voor altijd.

Hopen nu maar dat ook u, lieve lezer, uw portemonnee en Bednet royaal zult gedenken. Dan pas hebben we ons doel echt bereikt.

Tot blogs

Jarrive

Maak je geen zorgen voor morgen

Ik val in herhaling. De tiende Campanile te Auch is alweer een voltreffer. Chef Gaël verwent ons met een zalig ontbijtbuffet en geeft dan ook nog gratis ‘baguettes’ mee. Onze rit vertrekt alweer fel met een trip dwars door de stad en naderhand een paar pittige hellingen om onze spieren wakker te schudden. Bij ons eerste bevoorradingspunt is onze camionette niet te speuren. Een telefoontje later naar La Mama leert ons dat er een beetje vertraging is maar geen nood, ze zullen achterop komen. Alleen duurde dat achterop komen nogal. We hadden ons verstopt bij een riviertje omdat Jeroen het niet kon laten even op een alweer bijzondere manier een duik in het koele water te plaatsen. Sint-Médard bracht verlossing want ondertussen hadden onze foeriers al her en der rond gecrossed en ons niet gevonden. Als het dan uiteindelijk lukte bleek Frank zijn achterband zo verwrongen te hebben dat die moest vervangen worden.

En wijleweerweg. Doorheen een alweer ander soort landschap. Pajottenlandachtig maar alles is hier toch een beetje hoger en een beetje dieper. We zijn alweer op zoek naar mensen op deze roetsbaan van heuvels en dalen en vinden er twee of drie en enkele auto’s. Waar zijn de mensen hier? Ontmoeten ze mekaar ooit? Vreemd. Ook bij het middagmaal in het centrum van Bernadet-Debat zien we één vrouw gaan en na 10 minuten terugkomen. Vreemd.

Maar goed, we voelen ons goed en het heeft ons alweer gesmaakt. Geloven of niet, maar de volgende kilometers kijken we constant uit naar wat ons morgen te wachten staat. Waar blijven die Pyreneeën in godsnaam toch? We krijgen onder de baan gelukkig een drietal gratis douches door landbouwsproeiers. De camionette is dus ook drie keer gewassen. ’t Werd tijd!

De laatste stop levert niks bijzonder op en we willen snel terug verder. Waar blijven die Pyreneeën? Daar doemen ze eindelijk op. In de mist. Voorbode of zal het weer morgen meevallen? We zien wel en maken ons echt geen zorgen. Of toch een beetje?

Twee verrassingen staan ons nog te wachten. Jeroen zijn madam komt ons bezoeken en zal morgen onze foeriers vergezellen. ’t Zal handig zijn voor Peter en Claudine een extra waterdrager te kunnen inzetten op de gevreesde col.

En straks verwelkomen we ook Torencollega Evelien. Zij is hier in de buurt op vakantie met man en kinderen. Een toemaatje voor ons want zulke ontmoetingen zijn een grote steun voor ‘cyclistes’ als wij.

Dit wordt dus het voorlaatste blogje. Morgen schrijf ik nog even over de Tourmalet en probeer de bijzonder kwaliteiten van onze ‘cyclistes’ te schilderen met woorden. Ze moeten natuurlijk wel eerst over die berg en de nabijheid van de Lourdesgrot zal mij ongetwijfeld voldoende inspiratie bezorgen om van die laatste een topaflevering te maken.

Tot blogs

Jarrive

Toscane of Tarn-et-Garonne, een blogje uit de goeie ouwe doos.

Gisterenavond waren we toch wel een beetje dood. Vooral het slechte weer, de verraderlijke aanduidingen van de hoogtemeters en het gravillon-seizoen waren de boosdoeners. Hier in La Douce hebben ze een eigen manier om het wegdek van de vele secundaire wegen te onderhouden: ze smeren een laagje hete pek op het bestaande wegdek en gooien er naderhand heel fijne grind op. Ze noemen dat hier ‘des gravillons’

Nog goed dat we niet in de Camargue rijden want daar zijn de gravillons nog een stukje fijner én scherper. Iedereen rijdt er zijn fietsbanden kapot. Hier moeten we onze wielen allen maar even spoelen, leert Franky ons.

Franky heeft zijn rit opgedragen. Tussen de zonnebloemen door heeft hij zijn 138km opgedragen aan Rita, die vandaag begraven werd. En aan haar familie. Van hieruit dus een lieve groet aan de beproefde familie.

En er was nog een opdracht vandaag. Voor en door iedereen dan. Onze thuisblijver Kazze l’Africano onderging vandaag een belangrijke hartingreep. Frederik liet ons nu al weten dat alles prima verlopen is en dat hij aan zijn revalidatie kan beginnen. Geen Lourdes Lourdes dus op de fiets voor hem, enkel in gedachten erbij. Fré, we wensen je spoedig herstel en veel sterkte.

We zijn aan de derde kettingbreuk toe. Alweer 3s. Maar het is zijn fout niet. De fiets in kwestie is een erfstuk van Bompie en Dries heeft teveel macht. De Bompieketting is niet opgewassen tegen de power van Dries’ herstelde knie. Logisch, Dries is ook zoveel jonger en onstuimiger. En hierdoor is Dries vanaf nu overgegaan naar de status van ketting-roker. Tot driemaal toe kon hij het niet laten een sigaret op te steken terwijl Capitano Jeroen zijn ketting herstelt. Drie schakels mankeren er nu al in de ketting van Dries. Maar na een bad in Lourdes komen die er als bij mirakel beslist weer bij. Kijken hé, zou Tourdirecteur zeggen.

Maar goed. Gisteren leek de rit van vandaag net de druppel te veel maar we zijn “peten” hebben we gezegd en dus, deze morgen om 8u klonk het bekende fluitje. Deze keer niet door Peter, wel door onze bijzonder charmante gastvrouw van Campanile Cahors. Capitano Jeroen had ondertussen verzusterd met de lieve dame want ook zij is actief bezig met Huntington. Hoe klein is de wereld!

We hebben onze stop op de middag verlegd. Op aanraden van een lokale restauranthouder zoeken we de luwte op van een groene plek vlakbij alweer een kerkje. La Mama toverde een kaasfestijntje op ons welbekende klaptafeltje en een lieve buurman van het kerkje offreerde ons de beste zelfgekweekte tomaten aangevuld met een ‘oignon doux’. Frank zou pas later beseffen dat hij minstens één boterham te weinig at. Na 80 van de 138km heeft hij alle rugzakjes van de cyclistes leeggeroofd om zijn energieniveau weer op peil te krijgen. Maar ’t is gelukt en ook Frank bereikte zonder kleerscheuren de eindstreep. Kan ook moeilijk anders want hij klaagt al een paar dagen dat zijn broek te groot geworden is.

En er was alweer iets bijzonder aan de rit van vandaag. We kregen een heel erg sterk Toscanegevoel: de glooiende heuvels, de vergezichten, de azuurblauwe hemel, het soort warmte dat je niet verstikt of overmatig doet zweten. Zo echt dat je achter de volgende bocht de poort van Siena zou kunnen zien opdoemen. En dus hebben we vleugels gekregen. Om 17u40 hadden we de 138km in de benen. En we voelen ons goed.

Campanile Auch verwelkomt ons alweer bijzonder châleureux. Niet alleen figuurlijk maar ook letterlijk. Zo dadelijk gaan we aan tafel en we weten het: ‘leRestaurant’ is goed, goed, goed.

Morgen lijkt de rit iets cycliste-vriendelijker. Alhoewel. We hebben hier geleerd tot onze eigen scha en schande dat ook in de amateurwielersport schijn heel dikwijls bedriegt. Ach, we zien wel. Want overmorgen komen we aan. En daar gaan we voor natuurlijk. Champs Elysées aan de Pont Saint-Pierre te Lourdes. We zijn bijna aan het eind, maar nog niet helemaal.

Het wordt beslist nog spannend maar we zijn vol vertrouwen.

Tot blogs

Jarrive

Kort en bondig

Mensen leven van tegenstellingen. De titel van deze aflevering verraadt een korte, krachtige rit. Niks is minder waar. Alle computervoorspellingen over hoogte- en lengte- en breedtemeters en alle weervoorspellingen ten spijt is de dag van vandaag een lange, natte, steile, maar toch verteerbare rit. We komen helaas maar toe om 19u na een pak plensbuien die onze roads spekglad en beregevaarlijk maken. Het voorspelde quality-time moment in Saint-Cirq La Popie is in rook opgegaan want het krioelde er van luie toeristen die ons in de weg liepen.

Morgen hebben we alweer 138km voor de boeg richting Auch. Een rit die we graag opdragen aan één van onze thuisblijvers: l’Africano ofte Kazze ofte Frederik. We wensen onze collega van hieruit courage en vooruit.

Lieve lezer, u zult het mij niet kwalijk nemen dat ik voor één keer kort afsluit. Na 11 dagen teisterende hitte hebben we nu enkel nog zin in eten, drinken en chillen. Niet alleen ons lijf maar ook  spieren en zenuwen snakken naar een uur of twee kletsen met de cyclistes, plannen smeden, uitkijken naar de laatste drie ritten. We moeten ook nog foto’s uitzoeken en posten op deze blog en ook ICT-kerels willen wel eens gewoon bij de anderen rustig chillen.

Zij het dus kort wil niet betekenen dat wij niet optimist zouden zijn. Alles is helemaal OK en we love you.

Tot blogs

 Jarrive

Robertie en Marie of hoe een ouwe Bompie de cyclisten beproeft

We zijn alweer vroeg uit de veren. Chef Bekaert van Central Hôtel heeft gisterenavond een bijzonder lekkere kip klaargemaakt maar de sauce diable heeft niks duivels. Goed voor de één, de ander heeft gecorrigeerd met het pepervat. Op weg dus naar Aurillac.

Slechts 87km scheiden ons van onze volgende etappeplaats. En Bompie zou Bompie niet zijn als hij het venijn elders dan  in de staart zou stoppen, maar bij de start en in het midden. Het niet haarfijn uitgetekende hoogteprofiel  van deze rit verraadt allerminst de ongeveer 10 muren van Gerardsbergen die verscholen zitten in de eerste 25km. Alleen Franky Buumratte Nimmegeers slaagde erin geen enkele voet aan de grond te moeten zetten op deze supersteile, onverwachte, nu gehate ‘La Robertie’. We waren alweer blij als kinderen die een onverwachte snoep krijgen als we de Bostoen-camionette op de plaats van afspraak vinden. En we kunnen ons hart luchten tegen Peter en Claudine in een pak lelijke maar goed bedoelde negatieve superlatieven over deze strook.

Als deze helling al zo tegen ons is, wie zal dan voor ons zijn? Bompie niet, dat zijn we nu al zeker. Maar weet je, Bompie zalft graag eens tussendoor. De Col d’Aulac was een ‘lopertje’. Allemaal gezwind naar boven en de tijdsverschillen blijven klein. Driesje Pantani, die volgens de cyclistes ‘back’ is en in het eerste gedeelte bolletjestruipunten gesprokkeld had, werd nu geconfronteerd met een onverwachte sanitaire stop en moest de duimen leggen tegen zijn maten-makkers zonder maes. Er was een andere reden voor zijn vertraging: een selfie-filmpje voor Ellie en Bas op het thuisfront. Hartveroverend. We zullen het straks opsturen naar Frauke. Bij de aankomst op de top ontmoeten we ook nog twee Duitse wielerfanaten en Jacques, die onze groepsfoto kiekte bij het bord van top van de col.

Op naar de Pas de Payrol en de Puy Marie. Marie verdorie. Mooie naam op een bedevaart naar Lourdes. Heeft ook niets te maken met onze directeur, gelukkig maar. Want deze Marie is leep, verrassend, stijl, vals plat, kortom alle lelijke dingen die je over een col kan zeggen. Als Frank ten prooi valt aan een hongerdip , moet het toch al heel erg zijn. Maar de collega’s zijn er en helpen hem naar boven en op zijn positieven. Onze foeriers hadden eveneens een dipje en moesten een Marietje rond om terug boven te geraken om de finishfoto te nemen. Wie kwam eerst boven, zonder foto? Franky Buumratte Nimmegeers. Voor het eerst in zijn EDUGO-fietscarrière komt hij eerst boven…. En dan zonder foto. Veel gelukwensen op de grote plateau.

Jeroen zou De Schepper niet zijn als hij er geen extraatje zou aan toevoegen. Samen met Dries te voet naar boven, naar de echte top. 200 extra meter stijgen op de blote voeten. Samen met Dries. Het kan niet straf genoeg. Maar bewonderende dames (Ingrid en Marina, nvdr) luisterden naar hun verhalen over Bednet en Huntington en tastten zelfs in hun portemonnee voor beide goede doelen.

Natuurlijk kwam hun middagmaal een beetje later maar dat gaf de tijd aan de anderen om te recupereren. Boterhammen met zalm, salami en hesp en de nodige hoeveelheid cola deden wonderen. Ze waren zelfs bereid de laatste stop over te slaan en dus in één ruk naar Campanile Aurillac te rijden.

We worden er goed ontvangen. De brave mensen hun restaurant is in renovatieperiode en wat krijgen we dus deze avond voorgeschoteld? Geen nood. Om 19u15 komen de pizza’s aan. En de brave hoteldienders zetten alles klaar: borden, bestekken, glazen, ijsemmers  enz… Als je bij het aperitief het ijs uit die emmers haalt om je benen af te koelen, dan pas ,ben je diep gegaan, heel diep. Het Campanile-terras is voor de rest eigendom van EDUGO Lourdes-Lourdes en we maken er een recovery-avond van en bespreken de ritten van morgen en overmorgen.

We zitten goed, beste lezer. Op ons zadel, in ons hoofd, in ons hart én in onze geest. We trekken naar Cahors. Hopen maar dat de weergoden ons goed gezind zijn en we niet geteisterd worden door onweer of andere onkans.

Duim dus maar voor ons want we zijn er bijna, we zijn er bijna maar nog niet helemaal.

Tot blogs

Jarrive

Ik heb een steen verlegd in de grinta

Clermont-Ferrand, 8u15. Iedereen is er klaar voor. 3 cols van 2^de categorie wachten ons vandaag. En alweer hebben we geluk met de weergoden. Een leuke 22° bij het vertrek, maximaal 29° onderweg. Daar draaien we onze voeten niet meer voor om.

Het verlaten van Clermont-Ferrand was op zich al een col buiten categorie waard. En bovendien hadden we zonder ‘dien ouwen Bompie ‘ gerekend want de eerste 60km waren echt geen cadeau. We hadden het gevoel meer gestapt dan gereden te hebben na de eerste 25km. Met meer dan een uur vertraging hebben we ons aangemeld bij de eerste ‘ravitaillement’.  Jeroen verwoordde  het zo: “Ik zag een steen en hij verdween…  tussen alle ander keien”

Daarna ging het stilaan beter. Frank vroeg ons in de stilte van onze velo even te denken aan zijn schoonvader die langdurig ziek en zorgbehoevend is en aan dus meteen ook aan zijn schoonmoeder die al lange tijd zelf instaat voor de nodige zorgen. Het behoeft geen betoog dat  we dat graag doen en wensen beiden van hieruit het allerbeste toe.

En Dries kroop vandaag de cols op. Hij kreeg zopas het bericht dat zijn petekind begint te kruipen. En dus kruipt hij mee, niet de hele weg, maar toch voor even, uit solidariteit. Proficiat aan Babette en de ouders met de grote vooruitgang. Met Dries gaat het hier iets minder snel maar het gaat.

Op het middaguur hebben we dan de tweede top bereikt, de Col  zonder naam. Alweer een wedstrijd gewonnen. En merkwaardig genoeg krijgen we onze hartslag niet meer boven .de 150. Wij geloven dat dat een goed teken is, dat onze conditie (eindelijk) op peil is. Als we nu nog een paar dagen verder trainen zullen we beslist klaar zijn voor de Tourmalets en andere Aubisquen volgende zondag.

Niet getreuzeld bij het middagmaal, want we willen vandaag eens echt vroeg binnen zijn. En intussen onze hoogtegrens verleggen van de 1082m van gisteren naar 1365m. Een nieuwe grandioze klim waar we allemaal van genoten hebben. 300m meer boven de zeespiegel, da’s al niet niks. Maarten vroeg of we nog langer moesten klimmen en Frank antwoordde: “Als we nu nog langer klimmen, zijn we meteen in de hemel” Als we binnenkort terug in Vlaanderen zijn rijden we iedereen ‘deraf’ op Berendriesen en andere Liberts.

Het was goed daar boven. Met de Super Besse in de achtergrond zijn we toch nu al fier op onszelf en op de tochtgenoten. Hoe langer we fietsen, des t e meer groeit de saamhorigheid om ons heilige doel te bereiken: behouden aankomen te Lourdes en weten dat Bednet er beter van zal worden.

Al dat geklim van de eerste 60km zullen we dan maar wegfietsen in een grandioze afdaling naar onze volgende etappestad: Bort-les-Orgues. Daar is geen Campanile noch Kyriad te vinden, wel  Central Hotel, met een chef met een Vlaamse naam: Bekaert. Of hij iets met afsluitingen te maken heeft weet hij zelf niet maar maakt er ook geen punt van. We zullen hier ook eten. Leuk want dan hoeven we ons niet meer te verplaatsen. In de camionette kruipen kan niet en mag niet want de gendarmerie lacht er hier niet mee. Een boete van 90 Euro is zo geschreven. Vraag maar aan onze Tourdirecteur. En dat je moeten stoppen aan een stopbord is genoegzaam geweten bij de autobestuurders, lang niet alle fietsers, Lourdes-Lourdes of niet schijnen zich daar bewust van te zijn. Al best dat ze fietsers (tot nog toe) niet kunnen flitsen want een zone 30 is voor onze kornuiten zo overtreden.

We zijn al blij dat we tot hier geraakt zijn zonder noemenswaardige schade. Op enkele platte tubes, twee gebroken kettingen, een klapband en wat kleine prutserijen na loopt alles meer en meer gesmeerd.

Morgen staat d ekortste rit op het programma. Een tweetal cols zullen onze maximale hoogte opdrijven tot bijna 1600m. We houden dus al onze windstoppertjes klaar voor de afdalingen en hopen morgen aan te komen in Aurillac. Campanile verwacht ons, alleen zullen we moeten zoeken naar een restaurant want dat is tijdelijk gesloten wegens renovatie. We zien wel. We hebben zin en een spaghetti. Eens kijken of onze Tourdirecteur ook daar een oplossing voor vindt.

Houd jullie taai ginder, vermijd jaagpaden met paaltjes als het even kan en draag zorg voor mekaar.  

Tot blogs

Jarrive