|
Doel bereikt of nog
maar een beetje!
Het is, naar mijn (niet altijd) bescheiden mening dat ik
vandaag hoor te schilderen. Mensen schilderen in woorden. In kleuren zou
misschien makkelijker zijn want ik kan niet schilderen met verf.
Met 11 zouden we starten. Maar Kazze lAfricano moest
absoluut zijn motor het nodige onderhoud geven. En we horen dat de ingreep
geslaagd is. Hoe het met hem erbij zou geweest zijn is moeilijk te schatten
maar in elk geval hebben we zijn ongebreidelde vrolijkheid gemist. Die ludieke
interventies van de Kazze kan je niet nabootsen. Maar het gaat hem goed nu en
dat is veel belangrijker dan een paar fietsers die naar Lourdes trappen.
En dan is er die goeie ouwe Bompie die na 1 dag moest
terugkeren wegens dringende familiale omstandigheden. Hij heeft ongetwijfeld
zitten watertanden na het bekijken van de blogfotos en in zichzelf ook wel
gesakkerd. Maar hij stuurde ons vele figuurlijke pleisters op onze hitte-,
koude-, en regenzorgen. Zo is hij nu eenmaal, den Bompie
En de dames, hoe zou het hen vergaan zijn sinds zij na de
vierde dag afscheid van ons namen? De fietsblues hebben we gehoord. En dus maar
in Vlaanderen al fietsend afkicken. We hadden het hen beloofd maar ze hebben
het weggewuifd. En wij maar de ladies missen, en zij ons?
En wat vermogen klikplaatjes allemaal als ze niet zijn
afgesteld op de fietser zijn onmogelijke voeten? Zorgen voor pijnlijke knieën,
12u in de bezemwagen, voltapleisters om te genezen. Maar cyclometalo of niet,
een tegenstribbelende knie konden Dries niet weerhouden terug op de fiets te
kruipen. Karakter noem ik dat.
Ik zal moeten in de leer gaan in de grafische afdeling om
beteren te leren omgaan met kleuren want ik kan alleen maar kleuren met
woorden. Dus beloofd Frank. Want alle pech heeft je achtervolgd eigenlijk van
begin tot eind. Je bent de specialist in platte tubes geworden maar platte
tubes is beter dan een platte portemonnaie. Met je hoofd diep gebogen over het
stuur heb je geen enkele wedstrijd gewonnen maar meer dan jezelf overwonnen, 14
dagen aan een stuk.
Ivan de verschrikkelijk heeft de kop gedaan, geGPSd,
geroepen dat we moesten opletten, fotos verzameld, zich veertien lange avonden
geërgerd aan het trage internet maar tot half de nacht niet opgegeven om ons
thuisfront heet van de naald te informeren. Hoera voor Ivan.
Er zijn geen woorden kleurrijk genoeg om Maartens
aanwezigheid in de groep te schilderen. Na de vierde dag zag hij het even niet
meer zitten maar een stevige reprimande van onze Tourdirecteur deed hem,
geschrokken als hij was, dan toch maar weer op de fiets kruipen. En tot zijn
eigen ergernis moest hij vaststellen dat hij eigenlijk veel beter is dan hij
zelf soms beseft ook al vertelde hij zelf soms net omgekeerd om van de
cyclistes een extra moreel steuntje te krijgen.
Kapitein zijn is niet altijd een cadeau. Je moet soms wel
eens verloren matrozen terug gaan oppikken. Als je dan ook nog meer dan
gediplomeerd fietshersteller bent, is je dag al s morgens om 7u volgeboekt.
Tussendoor nog je 20 helpende handen uitsteken om te laden, lossen, waterdrager
te spelen en nog zoveel meer, dan ben je minstens uit bankiraïhout gesneden.
Dank je wel Jeroen voor al die goede zorgen.
De Tourmalet doet Stefaan altijd herinneren aan de heroïsche
prestatie van Eddy Merckx die in 1969 al zijn tegenstanders op deze col in de
vernieling reed. Neen, Stefaan is geen kannibaal, hij is een zalver, een
grappenmaker, een echt groepsbeest. En zonder hem zou het niet zo kleurrijk
geweest zijn. Vandaag heeft hij zijn (n
..) droom waargemaakt: in de wielen van
zijn jeugdidool de tot de verbeelding sprekende col oprijden zonder één voet
aan de grond te zetten. Leve Stefaan en de Bednetvaart.
Alleen bomen sterven staande, hoor je wel eens zeggen. Maar
als een boom sterft springen de ratten die in de dode takken verscholen zitten
eruit en zoeken een andere, groene boom. Buumratte Franky draait altijd op zijn
grote molen. Niet omdat hij niet zou kunnen verleggen maar zijne moteur is op
zijn best met die grote molen. Zijn klimstijl is ongeëvenaard. Het lijkt niet
op een coureur maar hij is wel een coureur in hart, maag, lever en nieren. En
leerkracht zijnde leerde hij ook Maarten fietsen in de cols. Dank je, Franky
En dan is er nog die fortuinlijke volgwagen met onze
Tourdirecteur en La Mama. We moeten ze absoluut in één adem noemen want een
grotere harmonieuze tegenstelling bestaat niet. De stille dienstvaardigheid van
La Mama staat inderdaad in schril contrast met onze flamboyante fluitende
Peter. Ze kunnen niet zonder mekaar en wij niet zonder hen. Zo mocht ik
vernemen tijdens de voorbije Tour de France van EDUGO Campus Glorieux.
Morgen gaan we uiteraard ook de grot opzoeken en even
verwijlen in het heiligdom van Lourdes. Maandag vliegen we dank zij Maarten
gesponsord naar huis. Terug naar onze vertrouwde stek. Uitkijkend naar
vakantie, lekker lang niks doen, op adem komen, een beetje televisie kijken,
naar een ander eethuis dan het ons zo geliefde Campanile-restaurant.
Het is ons goed gegaan. De scherpe kantjes zijn er al lang af.
De ritten blijven in ons geheugen gegrift, voor altijd.
Hopen nu maar dat ook u, lieve lezer, uw portemonnee en
Bednet royaal zult gedenken. Dan pas hebben we ons doel echt bereikt.
Tot blogs
Jarrive
|
