Toscane of Tarn-et-Garonne, een blogje uit de goeie ouwe doos.

Gisterenavond waren we toch wel een beetje dood. Vooral het slechte weer, de verraderlijke aanduidingen van de hoogtemeters en het gravillon-seizoen waren de boosdoeners. Hier in La Douce hebben ze een eigen manier om het wegdek van de vele secundaire wegen te onderhouden: ze smeren een laagje hete pek op het bestaande wegdek en gooien er naderhand heel fijne grind op. Ze noemen dat hier ‘des gravillons’

Nog goed dat we niet in de Camargue rijden want daar zijn de gravillons nog een stukje fijner én scherper. Iedereen rijdt er zijn fietsbanden kapot. Hier moeten we onze wielen allen maar even spoelen, leert Franky ons.

Franky heeft zijn rit opgedragen. Tussen de zonnebloemen door heeft hij zijn 138km opgedragen aan Rita, die vandaag begraven werd. En aan haar familie. Van hieruit dus een lieve groet aan de beproefde familie.

En er was nog een opdracht vandaag. Voor en door iedereen dan. Onze thuisblijver Kazze l’Africano onderging vandaag een belangrijke hartingreep. Frederik liet ons nu al weten dat alles prima verlopen is en dat hij aan zijn revalidatie kan beginnen. Geen Lourdes Lourdes dus op de fiets voor hem, enkel in gedachten erbij. Fré, we wensen je spoedig herstel en veel sterkte.

We zijn aan de derde kettingbreuk toe. Alweer 3s. Maar het is zijn fout niet. De fiets in kwestie is een erfstuk van Bompie en Dries heeft teveel macht. De Bompieketting is niet opgewassen tegen de power van Dries’ herstelde knie. Logisch, Dries is ook zoveel jonger en onstuimiger. En hierdoor is Dries vanaf nu overgegaan naar de status van ketting-roker. Tot driemaal toe kon hij het niet laten een sigaret op te steken terwijl Capitano Jeroen zijn ketting herstelt. Drie schakels mankeren er nu al in de ketting van Dries. Maar na een bad in Lourdes komen die er als bij mirakel beslist weer bij. Kijken hé, zou Tourdirecteur zeggen.

Maar goed. Gisteren leek de rit van vandaag net de druppel te veel maar we zijn “peten” hebben we gezegd en dus, deze morgen om 8u klonk het bekende fluitje. Deze keer niet door Peter, wel door onze bijzonder charmante gastvrouw van Campanile Cahors. Capitano Jeroen had ondertussen verzusterd met de lieve dame want ook zij is actief bezig met Huntington. Hoe klein is de wereld!

We hebben onze stop op de middag verlegd. Op aanraden van een lokale restauranthouder zoeken we de luwte op van een groene plek vlakbij alweer een kerkje. La Mama toverde een kaasfestijntje op ons welbekende klaptafeltje en een lieve buurman van het kerkje offreerde ons de beste zelfgekweekte tomaten aangevuld met een ‘oignon doux’. Frank zou pas later beseffen dat hij minstens één boterham te weinig at. Na 80 van de 138km heeft hij alle rugzakjes van de cyclistes leeggeroofd om zijn energieniveau weer op peil te krijgen. Maar ’t is gelukt en ook Frank bereikte zonder kleerscheuren de eindstreep. Kan ook moeilijk anders want hij klaagt al een paar dagen dat zijn broek te groot geworden is.

En er was alweer iets bijzonder aan de rit van vandaag. We kregen een heel erg sterk Toscanegevoel: de glooiende heuvels, de vergezichten, de azuurblauwe hemel, het soort warmte dat je niet verstikt of overmatig doet zweten. Zo echt dat je achter de volgende bocht de poort van Siena zou kunnen zien opdoemen. En dus hebben we vleugels gekregen. Om 17u40 hadden we de 138km in de benen. En we voelen ons goed.

Campanile Auch verwelkomt ons alweer bijzonder châleureux. Niet alleen figuurlijk maar ook letterlijk. Zo dadelijk gaan we aan tafel en we weten het: ‘leRestaurant’ is goed, goed, goed.

Morgen lijkt de rit iets cycliste-vriendelijker. Alhoewel. We hebben hier geleerd tot onze eigen scha en schande dat ook in de amateurwielersport schijn heel dikwijls bedriegt. Ach, we zien wel. Want overmorgen komen we aan. En daar gaan we voor natuurlijk. Champs Elysées aan de Pont Saint-Pierre te Lourdes. We zijn bijna aan het eind, maar nog niet helemaal.

Het wordt beslist nog spannend maar we zijn vol vertrouwen.

Tot blogs

Jarrive

Kort en bondig

Mensen leven van tegenstellingen. De titel van deze aflevering verraadt een korte, krachtige rit. Niks is minder waar. Alle computervoorspellingen over hoogte- en lengte- en breedtemeters en alle weervoorspellingen ten spijt is de dag van vandaag een lange, natte, steile, maar toch verteerbare rit. We komen helaas maar toe om 19u na een pak plensbuien die onze roads spekglad en beregevaarlijk maken. Het voorspelde quality-time moment in Saint-Cirq La Popie is in rook opgegaan want het krioelde er van luie toeristen die ons in de weg liepen.

Morgen hebben we alweer 138km voor de boeg richting Auch. Een rit die we graag opdragen aan één van onze thuisblijvers: l’Africano ofte Kazze ofte Frederik. We wensen onze collega van hieruit courage en vooruit.

Lieve lezer, u zult het mij niet kwalijk nemen dat ik voor één keer kort afsluit. Na 11 dagen teisterende hitte hebben we nu enkel nog zin in eten, drinken en chillen. Niet alleen ons lijf maar ook  spieren en zenuwen snakken naar een uur of twee kletsen met de cyclistes, plannen smeden, uitkijken naar de laatste drie ritten. We moeten ook nog foto’s uitzoeken en posten op deze blog en ook ICT-kerels willen wel eens gewoon bij de anderen rustig chillen.

Zij het dus kort wil niet betekenen dat wij niet optimist zouden zijn. Alles is helemaal OK en we love you.

Tot blogs

 Jarrive

Robertie en Marie of hoe een ouwe Bompie de cyclisten beproeft

We zijn alweer vroeg uit de veren. Chef Bekaert van Central Hôtel heeft gisterenavond een bijzonder lekkere kip klaargemaakt maar de sauce diable heeft niks duivels. Goed voor de één, de ander heeft gecorrigeerd met het pepervat. Op weg dus naar Aurillac.

Slechts 87km scheiden ons van onze volgende etappeplaats. En Bompie zou Bompie niet zijn als hij het venijn elders dan  in de staart zou stoppen, maar bij de start en in het midden. Het niet haarfijn uitgetekende hoogteprofiel  van deze rit verraadt allerminst de ongeveer 10 muren van Gerardsbergen die verscholen zitten in de eerste 25km. Alleen Franky Buumratte Nimmegeers slaagde erin geen enkele voet aan de grond te moeten zetten op deze supersteile, onverwachte, nu gehate ‘La Robertie’. We waren alweer blij als kinderen die een onverwachte snoep krijgen als we de Bostoen-camionette op de plaats van afspraak vinden. En we kunnen ons hart luchten tegen Peter en Claudine in een pak lelijke maar goed bedoelde negatieve superlatieven over deze strook.

Als deze helling al zo tegen ons is, wie zal dan voor ons zijn? Bompie niet, dat zijn we nu al zeker. Maar weet je, Bompie zalft graag eens tussendoor. De Col d’Aulac was een ‘lopertje’. Allemaal gezwind naar boven en de tijdsverschillen blijven klein. Driesje Pantani, die volgens de cyclistes ‘back’ is en in het eerste gedeelte bolletjestruipunten gesprokkeld had, werd nu geconfronteerd met een onverwachte sanitaire stop en moest de duimen leggen tegen zijn maten-makkers zonder maes. Er was een andere reden voor zijn vertraging: een selfie-filmpje voor Ellie en Bas op het thuisfront. Hartveroverend. We zullen het straks opsturen naar Frauke. Bij de aankomst op de top ontmoeten we ook nog twee Duitse wielerfanaten en Jacques, die onze groepsfoto kiekte bij het bord van top van de col.

Op naar de Pas de Payrol en de Puy Marie. Marie verdorie. Mooie naam op een bedevaart naar Lourdes. Heeft ook niets te maken met onze directeur, gelukkig maar. Want deze Marie is leep, verrassend, stijl, vals plat, kortom alle lelijke dingen die je over een col kan zeggen. Als Frank ten prooi valt aan een hongerdip , moet het toch al heel erg zijn. Maar de collega’s zijn er en helpen hem naar boven en op zijn positieven. Onze foeriers hadden eveneens een dipje en moesten een Marietje rond om terug boven te geraken om de finishfoto te nemen. Wie kwam eerst boven, zonder foto? Franky Buumratte Nimmegeers. Voor het eerst in zijn EDUGO-fietscarrière komt hij eerst boven…. En dan zonder foto. Veel gelukwensen op de grote plateau.

Jeroen zou De Schepper niet zijn als hij er geen extraatje zou aan toevoegen. Samen met Dries te voet naar boven, naar de echte top. 200 extra meter stijgen op de blote voeten. Samen met Dries. Het kan niet straf genoeg. Maar bewonderende dames (Ingrid en Marina, nvdr) luisterden naar hun verhalen over Bednet en Huntington en tastten zelfs in hun portemonnee voor beide goede doelen.

Natuurlijk kwam hun middagmaal een beetje later maar dat gaf de tijd aan de anderen om te recupereren. Boterhammen met zalm, salami en hesp en de nodige hoeveelheid cola deden wonderen. Ze waren zelfs bereid de laatste stop over te slaan en dus in één ruk naar Campanile Aurillac te rijden.

We worden er goed ontvangen. De brave mensen hun restaurant is in renovatieperiode en wat krijgen we dus deze avond voorgeschoteld? Geen nood. Om 19u15 komen de pizza’s aan. En de brave hoteldienders zetten alles klaar: borden, bestekken, glazen, ijsemmers  enz… Als je bij het aperitief het ijs uit die emmers haalt om je benen af te koelen, dan pas ,ben je diep gegaan, heel diep. Het Campanile-terras is voor de rest eigendom van EDUGO Lourdes-Lourdes en we maken er een recovery-avond van en bespreken de ritten van morgen en overmorgen.

We zitten goed, beste lezer. Op ons zadel, in ons hoofd, in ons hart én in onze geest. We trekken naar Cahors. Hopen maar dat de weergoden ons goed gezind zijn en we niet geteisterd worden door onweer of andere onkans.

Duim dus maar voor ons want we zijn er bijna, we zijn er bijna maar nog niet helemaal.

Tot blogs

Jarrive

Ik heb een steen verlegd in de grinta

Clermont-Ferrand, 8u15. Iedereen is er klaar voor. 3 cols van 2^de categorie wachten ons vandaag. En alweer hebben we geluk met de weergoden. Een leuke 22° bij het vertrek, maximaal 29° onderweg. Daar draaien we onze voeten niet meer voor om.

Het verlaten van Clermont-Ferrand was op zich al een col buiten categorie waard. En bovendien hadden we zonder ‘dien ouwen Bompie ‘ gerekend want de eerste 60km waren echt geen cadeau. We hadden het gevoel meer gestapt dan gereden te hebben na de eerste 25km. Met meer dan een uur vertraging hebben we ons aangemeld bij de eerste ‘ravitaillement’.  Jeroen verwoordde  het zo: “Ik zag een steen en hij verdween…  tussen alle ander keien”

Daarna ging het stilaan beter. Frank vroeg ons in de stilte van onze velo even te denken aan zijn schoonvader die langdurig ziek en zorgbehoevend is en aan dus meteen ook aan zijn schoonmoeder die al lange tijd zelf instaat voor de nodige zorgen. Het behoeft geen betoog dat  we dat graag doen en wensen beiden van hieruit het allerbeste toe.

En Dries kroop vandaag de cols op. Hij kreeg zopas het bericht dat zijn petekind begint te kruipen. En dus kruipt hij mee, niet de hele weg, maar toch voor even, uit solidariteit. Proficiat aan Babette en de ouders met de grote vooruitgang. Met Dries gaat het hier iets minder snel maar het gaat.

Op het middaguur hebben we dan de tweede top bereikt, de Col  zonder naam. Alweer een wedstrijd gewonnen. En merkwaardig genoeg krijgen we onze hartslag niet meer boven .de 150. Wij geloven dat dat een goed teken is, dat onze conditie (eindelijk) op peil is. Als we nu nog een paar dagen verder trainen zullen we beslist klaar zijn voor de Tourmalets en andere Aubisquen volgende zondag.

Niet getreuzeld bij het middagmaal, want we willen vandaag eens echt vroeg binnen zijn. En intussen onze hoogtegrens verleggen van de 1082m van gisteren naar 1365m. Een nieuwe grandioze klim waar we allemaal van genoten hebben. 300m meer boven de zeespiegel, da’s al niet niks. Maarten vroeg of we nog langer moesten klimmen en Frank antwoordde: “Als we nu nog langer klimmen, zijn we meteen in de hemel” Als we binnenkort terug in Vlaanderen zijn rijden we iedereen ‘deraf’ op Berendriesen en andere Liberts.

Het was goed daar boven. Met de Super Besse in de achtergrond zijn we toch nu al fier op onszelf en op de tochtgenoten. Hoe langer we fietsen, des t e meer groeit de saamhorigheid om ons heilige doel te bereiken: behouden aankomen te Lourdes en weten dat Bednet er beter van zal worden.

Al dat geklim van de eerste 60km zullen we dan maar wegfietsen in een grandioze afdaling naar onze volgende etappestad: Bort-les-Orgues. Daar is geen Campanile noch Kyriad te vinden, wel  Central Hotel, met een chef met een Vlaamse naam: Bekaert. Of hij iets met afsluitingen te maken heeft weet hij zelf niet maar maakt er ook geen punt van. We zullen hier ook eten. Leuk want dan hoeven we ons niet meer te verplaatsen. In de camionette kruipen kan niet en mag niet want de gendarmerie lacht er hier niet mee. Een boete van 90 Euro is zo geschreven. Vraag maar aan onze Tourdirecteur. En dat je moeten stoppen aan een stopbord is genoegzaam geweten bij de autobestuurders, lang niet alle fietsers, Lourdes-Lourdes of niet schijnen zich daar bewust van te zijn. Al best dat ze fietsers (tot nog toe) niet kunnen flitsen want een zone 30 is voor onze kornuiten zo overtreden.

We zijn al blij dat we tot hier geraakt zijn zonder noemenswaardige schade. Op enkele platte tubes, twee gebroken kettingen, een klapband en wat kleine prutserijen na loopt alles meer en meer gesmeerd.

Morgen staat d ekortste rit op het programma. Een tweetal cols zullen onze maximale hoogte opdrijven tot bijna 1600m. We houden dus al onze windstoppertjes klaar voor de afdalingen en hopen morgen aan te komen in Aurillac. Campanile verwacht ons, alleen zullen we moeten zoeken naar een restaurant want dat is tijdelijk gesloten wegens renovatie. We zien wel. We hebben zin en een spaghetti. Eens kijken of onze Tourdirecteur ook daar een oplossing voor vindt.

Houd jullie taai ginder, vermijd jaagpaden met paaltjes als het even kan en draag zorg voor mekaar.  

Tot blogs

Jarrive

Zijn er nog cols?

We zijn echt op tijd vertrokken deze morgen. Iedereen paraat om 8u. Een record tot nog toe. En gelukkig maar. Want de (relatieve) ochtendkoelte is zo een welkome zegen. We willen voor de middag al 70km gefietst hebben want het venijn zit vandaag in de staart.

Het was alleen een beetje jammer dat we onze oude spullen niet hebben kunnen meebrengen. Want op zondag vind je in deze streek wel hier en daar een “vide grenier”. Onze beproefde camionette zit al propvol. Laat staan dat we nog de speelgoed fietsjes uit onze echt jonge tijd hadden kunnen meebrengen. De “vide grenier” had meer dan veel belangstelling, waarschijnlijk mede veroorzaakt door een harmonie jachthoornblazers. Acht man sterk hebben ze met hun geblaas onze doortocht  doorheen Quartier begeleid. Leuk stel muzikanten die verbroederen met een (leuk) stel gekke cyclistes.

De streek van de Auvergne is meer dan de moeite waard. Het is meer dan glooien, meer dan plasjes, alleen maar echte meren, ferme hoogteverschillen, magistrale uitzichten. Het is ook de streek van een aantal gelukkig dode vulkanen. Ergens in de buurt hebben ze een echt vulkaanpark ingericht mét bijhorende dinosauriërs (of van die kleine beestjes die zoveel miljoen jaar geleden ook in deze contreien leefden, kortom toen de vulkanen van de Auvergne nog uitbarstten).

Van vulkanen gesproken. Gisteren waren we met zijn allen een beetje bedrukt door de confrontatie met de eerste col die ons te wachten stond. Vandaag barstte de vulkaan in onze benen uit. Een lang voorspel is leuk, vandaag duurde het toch wel zeer lang. Die gevreesde eerste col begon pas 17km voor de etappeplaats. Ondertussen werden we geplaagd door verdomd lastige Luik-Bastenaken-Luik-colletjes,  valsplatjes, afdalingeningeningskes waar je ternauwernood je groot mes eens voor kan bezigen.

Bij de middagstop was het een beetje uitverkoop in de keuken. Onze foeriers wilden absoluut eens schoon schip maken in de keuken. Maar we zijn flink geweest, hebben alle restjes opgegeten en zonder morren terug vertrokken, richting eerste col dan maar.

De Col de Ceysat. Een beetje bezijden de Puy de Dôme, oude bekende uit de echte Tour. Als je boven komt op de Ceysat kan je de top van de Puy zien en er zelfs naar toe stappen langs een trappenpad. Als je dat doet ben je beslist een beetje dood. Misschien doe je de Puy dan toch liever met de fiets. Maar dat was te vroeg voor ons. Wij moeten nog groeien. En zij gerust, we zullen nog groeien. We hebben de Aubisque en de Tourmalet op het programma durven zetten en dus moet we – op onze leeftijd – toch minstens een weekje in de stemming komen.

Maar je voelde het in de groep: “Eindelijk beginnen we aan het echte werk”. Ik zei het al dat we er geen wedstrijd van maken maar iedereen gunt iedereen wat punten voor de bolletjestrui. Mooi om zien, de één na de ander die alweer eens zijn grens verlegt. 1078m boven de zeespiegel. De lucht wordt toch stilaan een beetje ijler en de komende dagen ijler en ijler.

We zijn dus bezig ons Ventoux-gehalte aan het bijspijkeren en nogmaals, dat heeft tijd nodig. Cyclometalo of niet, grafist of niet, godsdienst leraar of niet,  nieuweling of oude rot, we hebben allemaal onze tijd nodig. Niet alleen fysiek maar ook mentaal. Banden smeden toch een hechte club die gaat voor dat goede doel.

Ik ben, zoals mijn fietsvrienden van Lourdes-Lourdes, meer dan behoorlijk enthousiast over de rit van vandaag. De start van de tweede week. De start van het betere grenzen verleggen. We hebben de 1000km overschreden. Nog 800 te gaan. Ik denk dat géén col ons nog tegenhoudt om ons einddoel te bereiken.

Morgen dus op naar nieuwe uitdagingen, nieuwe landschappen, nieuwe ontmoetingen, alweer een ander hotel, een nieuwe streekspecialiteit bij het middagmaal, een dag zonder platte tubes, zonder kettingbreuk, kortom een nieuwe, nieuwe dag met niets dan zegen voor iedereen hier en iedereen thuis. Zeker voor Stefaan’s zoon die vandaag jarig is. Straks zullen we voor hem zingen (althans met degenen die kunnen zingen) in het centrum van Clermont-Ferrand

Tot blogs

Jarrive

Lourdes of Compostela?

We konden het niet nalaten om even bij Bernadette Soubirous langs te gaan natuurlijk. De jong overleden kloosterzuster ligt er opgebaard in de Espace Bernadette. Het is een bijzonder schouwspel. Alsof ze slaapt. Is dit een echt mirakel of zitten hier mensenhanden achter. Hoe dan ook, stof om over na te denken, believer of non-believer. En onze Jeroen draagt zijn rit op aan zijn recent overleden Tante Bernadette, één van de Huntington-patiënten in zijn familie.

Een 15tal km verder ontmoeten we eerst Jorre. Schrijnwerker, net afgestudeerd. Op weg naar Compostela. Helemaal alleen. En even later Kris en Bart uit Diepenbeek, op weg naar de Pyreneeën. Alleen kraakt er toch iets aan de fiets van Bart. Jeroen had het al van ver gehoord en bij het binnenkomen van La Grenouille worden we fietsvrienden. Binnen de kortste keren wordt het achterwiel van Bart vakkundig geopereerd door Jeroen. Alleen is er iets met de kogelllager. Een en ander kogeltje heeft toch wel een tikje gehad en zorgt voor een kraakje. Een beetje vers vet aan beide kanten van het wiel moet de lagers nieuw leven inblazen maar dat lukt maar gedeeltelijk. Toch is er enige verbetering te speuren en gaat het trappen dan toch iets gezwinder voor Bart. En zo trekken Kris en Bart dan maar een aantal kilometer samen met ons verder.

De mobiele fietsherstelplaats van Jeroen hebben we dan maar omgedoopt tot eerste stop. En dus was het tweede deel van deze rit dan toch wel iets langer dan voorzien. Hoe dan ook, perfect binnen de timing landen we op een overdekt terras van een café-restaurant recht tegenover de kerk. Peter had intussen de eigenaar-chef-garçon overtuigd om het terras te mogen bemiddagmalen met zeven cyclistes. Het klassiek broodmenu werd deze keer aangevuld met echt frisse cola’s – Kyriad Nevers had niks willen koelen – en vers (nou ja, ontdooid diepvries) -fruit) met chantilly.

Een korte powernap later klimmen we alweer op onze strijdrossen voor de volgende 60 km, richting Montluçon – Saint-Victor. En de middagrit verloopt eigenlijk merkwaardig stil. Iedereen bezint zich over van alles en nog wat dat hem persoonlijk aanbelangt maar de voorspiegeling van de rit van morgen doet nadenken. Een hele dag klimmen met diverse percentages. Hoe zullen we dit verteren. Lokale weervoorspellers beloven ons een beetje milder temperaturen en we weten ook hoe hoger we klimmen, hoe milder de temperatuur wordt. Maar de zon blijft wel branden.

Morgen duiken we dus het Centraal Massief binnen en wie de streek een beetje kent, weet dat de cols aldaar en heel speciaal grillig karakter kunnen hebben. We zien wel en fietsen voort.

Aangekomen in Montluçon beseffen we dat we nu echt halverwege zijn. He geeft moed dat we al zover geraakt zijn. Zonder noemenswaardige accidenten. De geplaagden zijn ongeveer weer op hun positieven: Dries zijn knie doet het behoorlijk maar een kuitspiermassage deze avond zal hopelijk wonderen verrichten; De geteisterde kuit van Maarten heeft zich omgevormd tot een echte sportkuit en Frank beleeft zijn eerste dag zonder platte banden of wespensteken. Franky heeft opnieuw de kracht van de Vlaamse recoveryshake ontdekt en Ivan kreeg vandaag een gezel aan de kop van de groep. Stefaan coachte op zijn Picasso’s: gezwind, met in Frankrijk verboden oortjes en alert de volgende fietsers met het oog op zijn rug in het oog aan het houden.

We gaan een beetje vroeger eten en zullen de rit van morgen nog eens bespreken. Misschien vragen we wel aan onze Tourdirecteur om eens voor echt te doen: in de zwaarste beklimming van de dag zou het misschien wel eens handig kunnen zijn dat we al rijdend een verse drinkbus aangereikt krijgen. Want op ander publiek dan Peter en La Mama moeten we niet rekenen.

We zullen eenzame fietsers zijn morgen in de beklimmeningeningeningen, en hoe sterk zullen we zijn als we kromgebogen over ons stuur niet de wedstrijd, want er is geen wedstrijd, maar onzelf overwinnen en het Centraal Massief overwinnen.

Tot blogs

Jarrive