Het cyclometalo-virus

De feestklokken van onze Basiliek aan de grot schreeuwden het uit: “Hier staan ze dan, de Bednetfilantropen.” De stressgloed op de wangen van zowel de vrouwelijke als de mannelijke deelnemers werd algauw geblust met echt, genuine, authentiek wijwater uit de goeie ouwe koperen ketel. Rector Gino Grenson op zijn best dus. Al had hij deze keer wel een helper nodig in de persoon van pater Raymond, ereburger van Wachtebeke en Port-au-Prince die voor de gelegenheid vroeg was komen opdagen.
Onze voorzitter, br. Staf Tistaert, had nog enkele kompanen uit zijn klooster meegebracht. Tuurlijk, want onze broeders zijn er wel nog steeds.

Een verboden fiets-ommetje langs de gerestaureerde grot was een verplicht nummer want de politie was er nog niet of beter, wij waren vroeger klaar dan afgesproken. De pers was er namelijk niet en dat maakt de zaken iets minder tijdrovend. Die halen hun wetenschap straks wel uit deze blog en doen dan alsof ze er zelf bij waren. Sympathisanten waren er des te meer. Maar goed, voor de pers doen we het niet. Wel voor Bednet.

Daar gaan we dan. De slagboom aan het Hotel de Lourdes gaat open en onze tien fietsers vertrekken geflankeerd dus door de lokale politie, enkele sympathisanten en de onvermijdelijke bezemwagen met Peter en la Mama. De mooi gestouwde Bostoencamionette was dan al helemaal weer overhoop gehaald door het toevoegen van allerlei tassen, zakjes, minitasjes, omslagen en andere fietspompen van eigenaars die alleen met hùn pomp lucht in hùn banden willen toveren.

Op naar de eerste stop: het banaanmoment had een plek gevonden langs het jaagpad van de Schelde in Zingem. Berichtjes allerhande worden de wereld ingestuurd maar na een kwartiertje klinkt het onverbiddelijke fluitsignaal: Time to ride.

Fré L’Africano wacht ons op op de Edelareberg. Neen, hij kan deze keer niet mee. Hij wil tijdens de vakantie aan zijn eigen motor werken en wil daarin echt alles investeren. Met zijn zegen en wensen en trompetgeschal van Ignaas weer op weg, naar de middagstop.

Wat zullen onze foeriers getoverd hebben? Pistolets met kaas natuurlijk of wat dacht je. Maar er was ook worst, hesp, kruidenkaas, tomaatjes, sla, eitjes en een dessert. Mayonnaise was er niet. Beter voor de bloedvaten. En waar eten we: vlakbij Vader. Stefaan Modest Vader Glorieux. Die brave man heeft een bronzen standbeeld in het center van Ronsie. Broeder Gustaaf Verhoeven heeft daarom aan Bompie een tekst meegegeven. Een dankbetuiging aan de collega’s die het Glorieux-werk verder zetten.

Je MOET Dries noemen om alweer als eerste roet in de ketting te gooien. Maar Capitano haalt er een schakel van tussenuit en zet de gebroken ketting gezwind weer aaneen. Verder maar weer, op naar onze eerste eindbestemming: Valenciennes-Rouvignies.

U bent beslist benieuwd hoe het onze dames vergaat? Sofie is absoluut uit het goede hout gesneden en belooft straks, na de vierde dag in tranen uit te barsten als ze ons zal moeten verlaten. En Nathalie zit iedere kilometer verder meer en meer gestrekt op haar strijdros. Ik vermoed dat ze binnenkort met verve een sprintje zal trekken tegen cyclometalo. Tegen wie?

Het is u eveneens niet ontgaan dat Dries Pantani de voorbije twee maand sukkelde met een gestelondermijnend virus, cytomegalo genaamd. Bij Ganda-Roma was het een spierscheur en gegeven dat hij Rome bereikte mag de lezer gerust laten veronderstellen dat zijn spieren wel degelijk van metaal moeten zijn. Vandaar zo dat dat virus tot cyclometalo herdoopt is.

Tussen onze laatste tussenstop en de etappeplaats wacht ons nog een bijzonder fietsmoment. We duiken helemaal in Paris-Roubaixsfeer en trotseren Het Bos van Wallers in Arenberg net geblust stof door de onvermijdelijk regenbui. Bewondering alom voor deze site.

Het eerste Campanile hotel verwelkomt ons hartelijk. Onze fietsen krijgen zelfs hun eigen kamer toegewezen. En Stefaan beklaagt zich dat hij het dekentje voor zijn troetelkind niet meegebracht heeft. Een flinke gesproken nachtzoen aan het adres van de fiets moet dan maar goedmaken voor vannacht.

Kamers, douchen en zo dadelijk eten. Het belooft. En straks kaarten en chapeau spelen of lezen of wandelen?

Zo beste lezer, de kop is er af. Morgen trekken we naar Laon. Vermoedelijk bij hetzelfde echt Vlaamse weer. Licht bewolkt, op tijd een lichte regenval en 20°.

Voor nu de boeken toe en genieten van een eerste geslaagde etappe.

Hoe groen is het gras aan de andere kant van de Frans-Duitse taalgrens?

Natuurlijk groener dan bij ons, zo is dat nu eenmaal. Een ideale locatie daar in de buurt vinden is niet moeilijk. De familie Lodomez herbergt ons al jaren in een drietal chalets ter gelegenheid van onze Ontmoetingsdagen voor onze instromende derdejaars. Een chaletje losweken voor een weekend tegen een prijsje was dus voor Dirk Bompie geen probleem.

Dirk, Ivan, Maarten en Frank vertrokken op vrijdag kort na de middag en de EDUGO-camionette vlak na school, geladen met de nodige fietsen en bazassen.

Dries Pantani, Franky Buumratte en capitano Jeroen worden met de taxi van coach Stefaan ontvoerd richting Mont. Melle en de R4/E40 verkeerswisselaar Merelbeke waren de gelukkige eerste spelbrekers die ons een halfuurtje mochten gijzelen.

De catering had het avondmaal gelukkig al meegegeven met de eerste starters.

Rond 20u30 konden we dan eindelijk aan tafel, niet voor een streekgerecht maar voor Gentse stoverij met gebakken aardappelen.

Zaterdag was dus de eerste dag van de waarheid. Bompie had een rit van 100km uitgestippeld over de bergen en dalen van Mont, Xhoffraix, Malmedy, Bévercé en natuurlijk de Ferme Libert, een bijzondere steile kuitenbijter met een afdaling alleen geschikt voor Bahamontessen, Van Impes, Quintana’s en andere De Scheppers.

En hoe verging het onze nieuwelingen? Maarten deed het uitstekend en werd niet alleen het ritme maar ook de compagnie stilaan gewoon. Frank voelde zich een beetje alleen gelaten omdat hij het tempo wil hoog houden en praatte dus maar tegen zichzelf.

En om dat ritme gewoon te worden: na 2 uur fietsen een banaan en een tankbeurt, na 4 uur fietsen broodjes met kaas, hesp, salami en een tankbeurt, na 6 uur fietsen een suikerwafel en … een tankbeurt.

Onze cateraars—bevoorraders-verzorgers hebben dus niet moeten stil zitten. Want na die toch wel zware rit was een stevige maaltijd echt aangewezen: een heerlijke spaghetti voorziet ons in een oogwenk van de nodige koolhydraten.

Een avondvullende whistkaarting en chapeaupoker deed de omgeving opschrikken bij iedere bijzondere gebeurtenis. Wijl Dirk Bompie en Mama Claudine probeerden stilletjes te genieten van boek en tijdschrift, schreeuwden de spelverslaafden vreugde en verdriet uit. Peter was door het dolle heen na een geslaagde miserie op tafel.

Bedtijd dan maar. Want onze Dries Pantani rijdt momenteel op de cytodingesfiets en moet rusten en rusten en nog eens rusten. Maar hij laat de moed niet zakken en wij helpen waar we kunnen.

De volgende dag kwamen Nathalie, Sofie en Kazze l’Africano ons vervoegen. Zij rijden op een apart trainingsschema.

De dames verrasten ons met uiteraard hun aangename verschijning maar zeer zeker door hun deelname aan de rit van 55km, alweer over dezelfde bergen en dalen. En alles verloopt zoals gepland en verwacht.

Een afsluitende hespenrol met witloof en/of spaghetti carbonara besloot ons weekend en we stoomden dus terug huiswaarts.

De autosnelweg in Francorchamps zat vol en over de eerste 10km deden we een vol uur. Maar tegen 19u is iedereen weer thuis, moe maar voldaan.

We trainen nu verder met ritten in het Vlaamse landschap tot 5 juli. Dan een week rust en op 12 juli luiden de klokken op het basiliekplein van onze Vlaamse Lourdesgrot. Om 9 uur zijn we de laan uit en de piste in. Bednet zal er wel bij varen.

Met genegen groet

Jarrive