Hey,

In het weekend zijn we naar het uiterste zuiden van Oeganda getrokken: naar Kabale en lake Buniyoni. Vrijdagavond was er nog een afscheidsfeestje van Chris, een Prof in de haematologie, die hier twee weken geweest is. Hij verbleef in het zelfde huis als twee Duitse studentes die we ondertussen leren kennen hebben.

In het meer zijn er wel 29 eilandjes waarvan er een aantal bewoond zijn. Een ervan is Bushara island: het meest romantische plekje op aarde waar ik al geweest ben! Tja Ivan daar moeten we ooit nog eens naartoe!

Van het vasteland kun je met ‘dug out canoo’s’ naar het eiland. En peddelen maar! Tof wel spijtig dat het begon te regenen! Midden op het eiland is er een restaurant vanwaar je een prachtig uitzicht op de omgeving hebt: het meer met erachter de bergen die de grens tussen Oeganda en Rwanda uitmaken. Het is er zo stil en rustig met enkel het geluid van de wind in de bomen en de vogels. Ja die kun je er in alle vormen, maten en kleuren zien. Van Ali en Jane wisten we al dat er een ‘rope swing’ was. Daarbij spring je vanaf de oever vanop een platform aan een touw vastgemaakt aan een van de eucalyptus bomen het meer in....ziet er wel griezelig uit eens je op dat platform staat! En dan naar de volgende aanlegsteiger gezwommen.

In het terug keren wouden we echt eens reizen zoals de armste Oegandesen: achterop een vrachtwagen met metalen barren aan de zijkanten en bovenaan om je vast te houden..... Amai het duurde wel even voor 'het bakje vol was' wel als sardienen in een blikje en de vrachtwagen vertrok. Goed vasthouden was de boodschap en je niets aan trekken van die elleboog in je nek, die enorme cabina = ruankole voor achterwerk in je rug,...

24-11-2006 om 00:00 geschreven door Liesje  

Hallo Belgjes,

Ondertussen zijn we al weer twee weken verder en is de stage gynaeco/verloskunde hier bijna afgelopen…snik snik want ondanks alles vond ik het er heel tof werken. Voornamelijk door het feit dat de interns, de medestudenten en sommige van de midwives heel hartelijk en gewoon tof om mee samen te werken zijn. Dat maakte dat je uiteindelijk met alle frustraties en soms echt wel schokkerende situaties kan omgaan. Want je staat er samen voor!

Een avond zoals er vele waren… Woensdag was ik bij een bevalling aan het assisteren. Maar aangezien ik er geen steriele watten niet meer waren… een vast deel van het werk:op zoek gaan naar allerlei materiaal dat op de afdeling niet meer aanwezig is. Dat kan gaan van watten, tot geen steriele intrumenten meer waarbij je dan meestal moet ‘improviseren’. Ondertussen ken ik al heel wat truken om op zijn Afrikaans deze problemen op te lossen. Zoals vb. het afbinden van de navelstreng met de randjes van je handschoenen ipv die af te klemmen met de juiste instrumenten....die er bijna vaker niet dan wel zijn!

Dus was ik in de gangen aan het ronddwalen op zoek naar een voorraadje watten...tot plots een vrouw vanuit de ante-natal ward riep dat iemand daar aan het bevallen was...Gelukkig kon ik nog juist een studente verpleegkunde om hulp roepen die toevallig in de buurt was. De vrouw zat geknield tussen twee bedden en ‘k was nog juist op tijd om de baby op te vangen...nu zat ik zelf natuurlijk helemaal onder de vuiligheid..... het was een prematuur en het jongetje begon niet direct te huilen... En blijkbaar was de vrouw in verwachting van een tweeling (ongeveer 28 weken ver) dus er was nog eentje op komst.....Dan ben ik naar de labour room gekrost om het kind te reanimeren. Na het vrij maken van de luchtwegen, begon het dan toch wel spontaan te ademen..gelukkig... maar 28 weken is voor hier echt op de grens om een kans op overleven te hebben. Bij ons hebben zelfs foetussen van 24 weken een (kleine) kans maar hier is de grens echt 28 weken en dan nog...

Dus dan maar vlug met dat ongelofenlijk kleine baby’tje naar pediatrics gelopen.... Daar een van de intern eens diep in de ogen gekeken opdat hij vlug naar het kind zou kijken ...daar was wel enige overtuigingskracht voor nodig. Het eerste wat we moesten proberen uit te zoeken of het wel een kans had, anders beginnen ze er zelfs niet aan...tja beperkte middelen.

Dan zijn er voor zo’n kleintje drie dingen die in de eerste plaats een probleem kunnen vormen:te weinig zuurstof of hypoxie, afkoeling of hypothermie en te weinig suiker in zijn bloed of hypoglycemie. Hij ademde nu wel spontaan maar wel met intrekken van de thorax. Dus dacht ik: wel een beke zuurstof geven  maar de enige twee plaatsen die ze daarvoor hebben waren al bezet dus niet. Gelukkig hebben ze er wel een verwarmde kamer om het probleem van afkoeling tegen te gaan. En dan voeding: nog te prematuur om een zuigreflex te hebben dus gewoon borstvoeding gaat niet. Dan is de oplossing een maagsonde om zo moedermelk te geven. Maar daarvoor heb je een heel kleine maat van sonde nodig. En helaas waren die niet aanwezig. Dan heb ik maar belooft aan de intern dat ik ervoor zou proberen te zorgen dat de ouders er een gingen kopen.

Terug op de ward waren ze blijkbaar het tweede kind nog steeds aan het reanimeren. Dat zag er nog minder goed uit dan het vorige. Helaas hebben ze in de labour room daar echt niet het goede materiaal voor: een beademingsballon met een mondstuk twee keer zo groot als het hoofd van zo’n prematuur (zelfs te groot voor een volgdragen baby), een andere is kappot, geen zuurstof  aanwezig, ... Dan heb ik het maar vlug naar het operatiekwartier gebracht waar er iets beter materiaal en een anesthesist aanwezig is.

Daar samen met de anesthesist en twee studenten het kind (ook een jongetje) nog voor een half uur proberen te reanimeren... tja uiteindelijk lukt het dan wel om het te intuberen maar ondertussen had het al zo lang te weing zuurstof gehad dat ik het eerlijk gezegd al niet veel kans meer gaf. Aangezien er dan een dringende boodschap ivm een keizersnede overgebracht moest worden (de telefoon in het operatiekwartier is kappot, net zoals op de meeste plaatsen in het ziekenhuis)...terug naar de ward. Dan samen met een studente met de moeder en de ‘attendent’ gepraat. Zij hadden blijkbaar geen geld, zelfs geen 2000 shilling (2400 is een euro) om die sonde te kopen. Ik werd er echt super moedeloos van. 19 jaar oude moeder, zwager van een tweeling en zelfs niet zo’n klein beetje geld. Wij zouden paniekeren of zo...maar zij bleef er zo rustig onder.

Ten einde raad dan maar zelf 2000 in ons huisje gaan halen en ondertussen mij verkleed. Maar toen ik terug kwam had blijkbaar de vader al ergens het geld gevonden.... Maar rara nu was er zelfs in die winkel zo geen kleine maat.... dan maar terug naar de kinderafdeling om te smeken dat ze in afwachting geen IV lijn konden steken en wat dextrose of suikenwater konden geven om de tijd tot morgen te overbruggen in de hoop dat we dan een sonde zouden vinden. Een van de midwifes had meewarig gezegd dat de overlevingskans bij een prematuur bij die arme boeren toch nul was.....tja..wou ze zeggen dat ik het beter zou opgeven...Maar ik geloof echt dat het zeker de moeite loont. Dat kind haaft een kans!

En stel je voor op de kinderafdeling was er geen canule voor prematuren, zelfs die voor grotere neonaten waren op. Maar ik wist dat er in het operatiekwartier wel waren die ik mits de juiste aanpak wel los zou krijgen.... maar geen dokter op ped aanwezig die lijn kon plaatsen en de verpleegster zei dat ze dat toch liever niet deed....waarop ik geantwoord heb dat als we het niet probeerden het kind morgen toch dood zou zijn... Maar niemand in het OK.... 3u s’nachts...uiteindelijk heb ik het maar ten einde raad opgegeven...grrr

Als ik de volgende dag eens ging kijken bleek het dan toch een sonde te hebben...gelukkig! Helaas vertelde Laurence, een van de interns, mij dat het blijkbaar later dan toch, net als zijn broertje twee dagen eerder, gestorven is. Soms wordt je er echt moedeloos van. Dat kind had echt een kans!

En ondanks dat allemaal vind ik het heel jammer om gyn/obs te moeten verlaten en volgende week op pediatrics te ‘moeten’ beginnen. Hopelijk valt het daar uiteindelijk ook goed mee!

grroetjes van Lies 

24-11-2006 om 00:00 geschreven door Liesje