Er is afgesproken dat we nog één keer gaan praten. Maar je bedoeling is nu wel heel duidelijk .... . Waarom ben ik al die tijd blind geweest?
Woensdag 16 feb: ik had geen tijd voor jou Donderdag 17 feb: "ben je kwaad op mij omdat ik gisteren niet kon?" |geen reactie| Vrijdag 18 feb: "?" |geen reactie| Zaterdag 19 feb: |geen reactie| Zondag 20 feb: |geen reactie| Maandag 21 feb: "waarom negeert ge mijn berichtjes?" |geen reactie| Dinsdag 22 feb: Jij: ? ik: Wanneer kunnen we afspreken om te praten? |geen reactie| ik: ? |geen reactie| ik: Ik weet leuke dingen die we kunnen doen ... (test) Jij: Zoals? |"vreemd" nu ineens wel een reactie|
Ik vind het heel erg dat ik zo'n berichtjes naar jou moet sturen om je aandacht te krijgen. Je hebt je bedoeling altijd heel goed verstopt. Daarom dat ik er met men beide voeten ben ingelopen. Maar nu is alles ineens duidelijk en dat doet pijn. Ik heb het er maandag met een psycholoog over gehad, je hebt grote littekens nagelaten. Door jou heb ik nu een zeer negatief zelfbeeld, moeite om te vertrouwen en ik voel me gebruikt. En dit allemaal door de man die ooit mijn vertrouwenspersoon en voorbeeld was. Je blijft maar zeggen dat je van me houdt, dat je me mist, dat je me wilt zien .... en volgens mij geloof je je eigen leugens! Het kan me niet schelen wat je nu van me denkt, voor me voelt etc. Het kan me wel schelen wat je me allemaal hebt aangedaan, daarvoor haat ik je, niet om de leugens die je nu nog vertelt. Ik zit nu in een gelukkige relatie, blijf jij maar in je relatie steken waar je niet 100% tevreden mee bent. Je bent het waard. Je vrouw is je jammer genoeg niet waard.
