Deze morgen stuurde je me: Ik hou van je !!!! X Ik wist niet goed hoe te reageren. Hoeveel jij ook met mijn gevoelens speelt en me kwetst. Ik kan niet tegen jou zeggen: ik niet meer van jou. Ik hou niet meer van jou maar toch kan ik je niet kwetsen, waarom toch?
Ik denk de laatste tijd veel aan onze tijden in het middelbaar. En het doet pijn om te zien wat je me nadien hebt aangedaan. Hoeveel ik er ook over nadenk, ik kan niet achterhalen waarom je ineens zo veranderd bent. Eerst deed je alles voor mij, je hield je vrije middagen voor mij, ik mocht met jou mee in de studie zitten en praten met je, je gaf lessen op om met mij naar de schoolarts of het CLB te gaan, je deed alles om me op te vrolijken, ik kreeg cadeautjes die me er door moesten helpen, ik mocht je altijd smsen of bellen. En toen ineens toen we iets hadden veranderde je in een monster. De eerste maanden ben je zo lief voor mij gebleven maar nadien was je een echt monster. Je liet me wenend achter in men bed, je werd kwaad op mij als ik weende omdat je terug naar je gezin ging, ik mocht je plots niet meer smsen of bellen, je vroeg zelden nog hoe het nu eigenlijk met mij ging, je deed me soms pijn tijdens het vrijen en je trok je daar niets van aan, etc.
Wat is er toch gebeurd met je, waar is die lieve vertrouwenspersoon waar ik op kon bouwen? Was alles maar gespeeld zodat je me in bed kon krijgen? Je wist dat ik zwak genoeg was en dat ik verliefd op je was dus het zou je toch lukken.
Ik herinner me nog goed dat je op het punt stond geschorst te worden omdat je te close met mij was. Alle leerkrachten en leerlingen roddelden over ons. En toch ben je met mij blijven afspreken. Ik dacht toen dat er niemand liever op heel deze planeet bestond. Blijkbaar was ik mis.
Een klein beetje uitleg is alles wat ik je nu nog vraag ........
