Ik heb het de laatste tijd enorm moeilijk met de situatie. Het liefst van al wil ik je uit men leven maar het lukt me maar niet. Waarom is het zo moeilijk om afscheid van je te nemen? Ik zit nog met een heleboel vragen in mijn hoofd.... . Denk dat het daaraan ligt. Enkele dagen geleden hadden we afgesproken. Heel de avond heb ik met walging naar je gekeken en toch lukt het niet om je uit men leven te krijgen.
Was ik enkel goed voor een spannender leven? Heb je ooit echt om me gegeven? Was ik de enigste? Hoeveel leugens heb je me verteld? Welke leugens heb je me verteld? Was het echt zo moeilijk om tijd voor me te maken of had je enkel tijd wanneer JIJ mij nodig had? Was ik maar voor één ding goed? Waarom stond je nooit voor me klaar als ik het moeilijk had, ik gaf jou ALLES? Heb je er echt over nagedacht om voor mij te kiezen of was het maar één grote leugen om mij te kunnen krijgen? Waarom had je geen schuldgevoelens tegenover je vrouw en je kinderen? Je zei ooit 'nu weet ik terug hoe het is om verliefd te zijn', vertelde je me toen de waarheid? Waarom heb je me wenend achtergelaten? Hoe komt het dat afscheid nemen van elkaar voor jou elke keer makkelijk was en voor mij niet? (ook al beweerde je dat je het er moeilijk mee had) En nog tientallen vragen blijven maar in mijn hoofd rondspoken.
De kans is groot dat we elkaar twee maanden niet kunnen spreken. Je hebt nog steeds niet laten weten hoe het met je gaat terwijl je het WEERAL beloofd had. Dus nu zit ik weer met onzekerheid. Twee maanden lang geen vragen aan je kunnen stellen .... twee maanden lang twijfelen aan alles .... twee maanden lang mezelf door het leven sleuren met zovele vragen en geen antwoorden.
