Er is afgesproken dat we nog één keer gaan praten. Maar je bedoeling is nu wel heel duidelijk .... . Waarom ben ik al die tijd blind geweest?
Woensdag 16 feb: ik had geen tijd voor jou Donderdag 17 feb: "ben je kwaad op mij omdat ik gisteren niet kon?" |geen reactie| Vrijdag 18 feb: "?" |geen reactie| Zaterdag 19 feb: |geen reactie| Zondag 20 feb: |geen reactie| Maandag 21 feb: "waarom negeert ge mijn berichtjes?" |geen reactie| Dinsdag 22 feb: Jij: ? ik: Wanneer kunnen we afspreken om te praten? |geen reactie| ik: ? |geen reactie| ik: Ik weet leuke dingen die we kunnen doen ... (test) Jij: Zoals? |"vreemd" nu ineens wel een reactie|
Ik vind het heel erg dat ik zo'n berichtjes naar jou moet sturen om je aandacht te krijgen. Je hebt je bedoeling altijd heel goed verstopt. Daarom dat ik er met men beide voeten ben ingelopen. Maar nu is alles ineens duidelijk en dat doet pijn. Ik heb het er maandag met een psycholoog over gehad, je hebt grote littekens nagelaten. Door jou heb ik nu een zeer negatief zelfbeeld, moeite om te vertrouwen en ik voel me gebruikt. En dit allemaal door de man die ooit mijn vertrouwenspersoon en voorbeeld was. Je blijft maar zeggen dat je van me houdt, dat je me mist, dat je me wilt zien .... en volgens mij geloof je je eigen leugens! Het kan me niet schelen wat je nu van me denkt, voor me voelt etc. Het kan me wel schelen wat je me allemaal hebt aangedaan, daarvoor haat ik je, niet om de leugens die je nu nog vertelt. Ik zit nu in een gelukkige relatie, blijf jij maar in je relatie steken waar je niet 100% tevreden mee bent. Je bent het waard. Je vrouw is je jammer genoeg niet waard.
weer een leugen ...........................................................
Weer maar wachten op een telefoontje van jou .... . Ik geloofde (weer) echt dat je me ging bellen. Stom van me ... . Ik heb je alles uitgelegd hoe slecht het met me gaat. Ik heb je verteld via sms dat men psychiater wou dat ik opgenomen werd maar dat ik dit niet wou omdat ik anders men school dit jaar niet kan afmaken maar dat als je me zo bleef behandelen dat ik dan wel in het ziekenhuis zou terechtkomen. EN het enigste wat jij antwoord is: ik zit op een studiebeurs in blablabla..... . Laat dan op zen minst iets van je horen dat het niet gaat ook al kom je weer met een stomme leugen af. Je hebt echt geen idee van hoe ik mij nu voel. Ik heb het hier al zo vaak gezegd en ik blijf het herhalen, ik voel me zo hard gebruikt door jou. Waarom jij nu net, ik vertrouwde je. Ik zou zo graag een klap in je gezicht komen geven zodat je ook eens even een beetje pijn voelt. Laat me op z'n minst weten waarom je me nu zo behandeld. Moet het echt op deze manier afgesloten worden? Nee, deze keer gaat het zoals ik het wil. Ik heb veel te lang met me laten sollen, het is gedaan daarmee. Pffffff ik voel weer tranen opkomen, wanneer stoppen die rotgevoelens..
Ik wou dat je me met rust liet maar moest het nu echt eindigen op deze manier? Je doet me er ongelofelijk veel pijn mee. Ik heb het je ook gezegd via sms maar zelfs daar krijg ik geen reactie op. Kan het je dan niks schelen hoeveel pijn je me altijd gedaan hebt en nu blijkbaar nog steeds doet?????? !!!!!!! Je neemt niet op, je smst niet terug. Ik wil gewoon op een andere, betere manier afsluiten. Ik heb lang genoeg met me laten sollen, deze keer kies ik hoe het eindigt ! Ik kan moeilijk stoppen met wenen, ik weet niet wat ik nog moet doen hoe ik me beter moet voelen. Ik voel me zo gebruikt door jou en ik wil dat dat gevoel weggaat. Maar als je me nu negeert zal ik heel mijn leven dat gevoel meedragen, bedankt :( :'(
Nooit gedacht dat ik dit zou kunnen typen : IK BEN OVER JE ! Momenteel ben ik vijf maanden en tien dagen samen met mijn beste vriend, ik was al een tijdje verliefd op hem, ik kende hem al vijf jaar, nooit gedacht dat dit zou gebeuren. Ik ben o zo gelukkig en heb al maanden geen behoefte meer aan jou.
Het enigste dat overblijft zijn vragen. Vragen die waarschijnlijk nooit beantwoord zullen worden. Morgen zie ik je, ik ga ze stellen en afscheid van je nemen. Ook al voel ik niets meer voor jou, toch gaat het pijn doen.
Waarom? Jij was de eerste man die ik vertrouwde, men leraar, men vertrouwenspersoon. En toch heb je me zo behandeld. Ik voel me gebruikt, mentaal en fysiek. Ook al zit ik dit met zware tranen in mijn ogen te typen, ik ga hier sterker uit komen. Jij krijgt mij niet kapot.
Mijn ogen zijn eindelijk open gegaan. Je berichtjes ... in je berichtjes wil je maar één ding, met mij naar bed. Als ik meespeel krijg ik met geluk één normaal berichtje op het einde. Normaal? Denk het niet. Nooit heb ik dat ingezien, nu wel. Al die tijd dacht ik dat ik zielig was, welk 20 jarig meisje begint iets met een 40 jarige man die a propos getrouwd is en kinderen heeft. Nu weet ik dat jij zielig was ... BENT. Ik zat in een heel moeilijke periode en daar heb jij misbruik van gemaakt. Jij weet niet hoe diep ik heb gezeten, allemaal door jouw schuld. Ik had bijna een einde aan men leven gemaakt. Mijn beste vriend, nu men vriendje, heeft mij gered. Ik ben hem waard, hij is mij waard. Eindelijk een evenwichtige en gelukkige relatie. Dat kon je van ons niet zeggen. Je gebruikte je machtspositie.
En ja, ik heb spijt. Spijt dat ik je ooit graag gezien heb, wat er gebeurd is maar ook wat er niet gebeurd is. Als je je beloften was nagekomen was ik misschien nooit zo diep gevallen. Ach wat maakt het uit voor jou, jij hebt je jong blaadje gehad en je gaat gewoon op zoek naar een nieuw.
Men liefje ligt nu te slapen. Ik hou er van om naar hem te kijken als hij slaapt. Dan voel ik hoeveel ik om hem geef. Wanneer ik naar jou keek als je sliep keek ik met afgunst. "Hoe kan je dit doen? Je vrouw en kinderen bedriegen, misbruik maken van je macht over een kwetsbaar meisje?" Weer rolt er een traan over men wang. Ik ben nog steeds dat kwetsbaar meisje. Maar eindelijk is het misbruik gestopt. Ik ga beginnen aan een lang proces om alles te verwerken. Jij gaat gewoon verder met je leven, alsof er niets gebeurd is. En dat is net wat mij het hardste kwetst. Toch kan ik besluiten dat ik de sterke persoon bent en jij de zwakkeling. Met deze woorden wil ik stoppen. Meer maak ik niet meer aan je vuil, je bent het niet waard !!!!!!!!
Joel en Clementine hebben
elkaar leren kennen op een feestje. Joel is eerder aan de stille kant,
Clementine heeft een totaal tegenovergestelde persoonlijkheid. Ze voelt
zich niet meer gelukkig in de relatie en gaat naar 'Lacuna Corporation'
waar je, na liefdesverdriet, iemand uit je geheugen kunt laten wissen.
Joel komt Clementine tegen en zij herkent hem niet meer .... . Via
vrienden komt Joel te weten wat zij gedaan heeft. Hij beslist ook om
Clementine uit zijn geheugen te laten wissen. Joel wordt in slaap gedaan
en het proces kan starten ... terwijl het proces bezig is beseft hij
dat hij Clementine helemaal niet wilt vergeten. Alle herinneringen
worden één voor één afgespeeld en worden nadien verwijderd ... voor
altijd ... .
Ik heb deze film al tientallen keren gezien ... en elke keer moet ik aan
ons denken. Zeker nu.
Door omstandigheden hebben we elkaar een maand niet kunnen zien, deze
morgen liet je dan weten dat je voor een maand op vakantie vertrekt.
Ik ben er echt kapot van ... . Het is allemaal zo verwarrend. Ik wil je
vergeten maar tegelijkertijd ook niet. We hebben zoveel mooie momenten
gehad maar nog nooit heeft iemand mij zo slecht laten voelen... . Ik zou
jou ook uit mijn geheugen laten verwijderen als dit in het echte leven
zou kunnen.
Op 18 juli zijn we 1 jaar en 9 maanden samen. In al die tijd voelde ik
dat ik belangrijk voor je was, je deed alles om mij gelukkig te maken,
je was bezorgd, etc. Tijdens die periode heb ik ook wel twijfelmomenten
gehad maar het merendeel van de tijd wist ik dat je het echt wel goed
met mij bedoelde. Nu ben ik op een moment gekomen dat ik het echt niet
weet. Hoe moet ik nu geloven dat je echt zoveel van me houdt, dat je me
echt zo hard mist, dat je niet zonder mij kan, dat je mij niet kwijt
wilt, .... als ik je twee maanden niet zie en enorm weinig van je hoor
:(
Ik weet het, je bent getrouwd en je hebt kindjes. De laatste tijd hebben heel veel dingen ons tegengewerkt ... (ga die hier nu niet vernoemen voor het geval iemand hier bij uit komt en herkent over wie het gaat....). Maar nu voelt het alsof je helemaal geen rekening met mij houdt. Ik heb zoveel schrik dat ik een maand lang niets van je ga horen. Dat je pas iets stuurt wanneer je terug bent. Ik weet echt niet hoe ik dan ga reageren. De laatste tijd zit ik tegen mezelf te zeggen: 'als je hem terug ziet, enkel een goed gesprek en zorg dat er niets meer van komt'. Gewoon door het feit dat het zo een moeilijk periode was. Maar ik weet bijna zeker dat als ik je ga zien dat ik dan weer helemaal voor je smelt en dat er meer van gaat komen. Ik weet ook zeker dat ik mij nadien rotslecht ga voelen.... .
Kon ik je nu maar zien ... al is het maar heel even. Ik heb nog nooit zo hard gehunkerd naar een knuffel van jou. Ik moet in je ogen kunnen zien dat je het meent wanneer je zegt dat je me heel graag ziet en me nooit meer kwijt wilt. Elke keer als ik in je ogen kijk zie ik nog steeds die verliefde blik, en die heb ik nu nodig zodat ik weet dat je het met mij meent. Als ik nu terug denk aan de laatste keer dat we elkaar gezien hebben kan ik toch nog een glimlachje op men gezicht toveren. Je hebt samen met mij tientallen kilometers gereden om toch maar het perfecte plaatsje te vinden. Zo ben je wel, je maakt alles elke keer zo romantisch. Kilometers velden, een stukje bos waar we de auto onder zette en voor ons een prachtige waterloop. Je nam me in je armen en fluisterde zoveel lieve dingen toe. Elke keer als je merkt dat ik nog maar een klein beetje anders gaat zitten ben je bezorgd of ik wel comfortabel zit en doe je er alles aan zodat ik zo zacht mogelijk tegen je aan kan zitten :). Nadien ging je met je hoofd op men schoot liggen, ik streelde door je haar en het was zalig om te zien hoe gelukkig je keek. Nadien heb je al de zachte dingen zoals jassen, fleece dekentjes, ... verzameld om kussentjes te maken zodat we zacht naast elkaar konden gaan liggen en knuffelen :). Je verwachtte nadien nog bezoek bij je thuis. Je moest nog meer dan een uur rijden, op het tijdstip dat je eigenlijk thuis moest zijn lagen we nog steeds te knuffelen :) Zelfs op school ben je elke keer al te laat gekomen omdat je mij niet kon loslaten :).
Ga dit bericht nu afsluiten. Ik heb een hele lastige week achter de rug, de ergste week tot nu toe sinds we samen zijn. Er gaan nog een paar moeilijke weken volgend dus ik wil deze keer afsluiten met die goede herinneringen die ik juist hierboven beschreven heb, anders hou ik het niet vol.
Maanden heb ik er naar uitgekeken maar tegelijkertijd ook niet ... . Zalig weer, geen stress meer, ... . Toch ben ik alles behalve gelukkig. De vakantieperiode is de moeilijkste tijd van het jaar voor mij/ons. De enige vraag die ik nu moet beantwoorden is 'Hoe hou ik deze twee maanden vol' !! Het weinige contact tijdens deze twee maanden doet me weer twijfelen... .
Misschien maak ik mezelf gewoon wijs dat ik niet zonder jou kan. Op sommige momenten lijkt het alsof ik je helemaal niet nodig heb, andere momenten stort ik volledig in. Ik kan er niet aan wennen om altijd op de 36e plaats te komen, ik weet dat je niet graag hebt dat ik dat zeg, maar het is wel zo ... . Je bent al mijn tranen niet waard.
Je hebt gelijk ... . Als we samen zijn genieten we enorm van elkaar maar elke keer vragen we onszelf af hoe dit verder zal gaan ... . Volgens jou moeten we intenser leren genieten van elkaar, en niet enkel lichamelijk. Het is goed dat we vragen stellen over onze relatie maar het belemmert ons vaak in het optimaal genieten van elkaar.
Als ik bij je ben ben ik zo gelukkig maar voel ik elke keer de keerzijde van de medaille. Terwijl we praten, knuffelen, kussen, ................ zit ik te vaak te denken: "straks moet jij weer weg, ga je weer naar je gezin, hoelang moet ik dit zo nog volhouden, gaan we ooit voor elkaar kunnen kiezen , ... ? Soms maakt het me zelfs kwaad, soms krijg ik zelfs een afkeer van jou terwijl we 'bezig' zijn. Nochtans heb ik nog nooit zo veel van iemand gehouden maar die kwaadheid en afkeer komt door de pijn en verdriet die op dat moment even te veel wordt. De pijn van je weer te moeten loslaten, het verdriet je niet voor mij alleen te hebben. Die momenten gaan snel over als ik bij jou ben, toch zou het niet mogen gebeuren. Ik weet dat je alles doet wat je kan en dat we moeten genieten van elk moment dat we samen zijn maar het is niet gemakkelijk.
Zou je nu ook aan mij denken? Momenteel kan ik niet slapen omdat ik je niet uit men hoofd krijg. Ik lees je berichtjes opnieuw en opnieuw. Het laatste dat ik van jou heb gekregen is : Ik ook van jou ........................ Eeuwig xxxx
Het is zalig om nog steeds kriebels in men buik te voelen als ik aan je denk, een bericht van je aankrijg, je naam hoor, aan onze momenten denk, ... . Die kriebels moet ik vasthouden zonder mij vragen te stellen. Ik hou van jou, jij houdt van mij.
Ik weet even niet meer hoe ik de momenten zonder jou moet doorbrengen, of hoe dit alles verder moet. Ik wil je niet kwijt maar deze situatie is soms zo onhoudbaar.
Ik weet dat jij het ook moeilijk hebt, waarom blijven we hier dan mee door gaan? omdat we van elkaar houden ! Maar waarom kiezen we dan niet voor elkaar? Ik denk de onzekerheid die ons allebei parten speelt.
Is die schrik voor onzekerheid dan een terecht excuus om allebei ongelukkig te blijven? Of is het de zekerheid die ons wijsmaakt dat het niet anders kan?
Youre everything I thought you never were
And nothing like I thought you couldve been
But still you live inside of me
So tell me how is that?
Youre the only one I wish I could forget
The only one Id love to not forgive
And though you break my heart, youre the only one
And though there are times when I hate you
Cause I cant erase
The times that you hurt me
And put tears on my face
And even now while I hate you
It pains me to say
I know Ill be there at the end of the day
Something that I feel I need to say
But up to now Ive always been afraid
That you would never come around
And still I want to put this out
You say youve got the most respect for me
But sometimes I feel youre not deserving me
And still youre in my heart
But youre the only one and yes
There are times when I hate you
But I dont complain
Cause Ive been afraid that you would've walk away
Oh but now I dont hate you
Im happy to say
That I will be there at the end of the day
Het enige wat ik nu wil is bij je zijn. Vandaag gaat het weer iets moeilijker dan anders, ik weet niet waarom, ik weet enkel dat ik je nu nodig heb.
Kon ik nu maar heel even in je armen liggen .... Je fluistert dan in mijn oor dat je van mij houdt en neemt mij dan stevig vast. Ik hou van het gevoel als ik in je armen lig, zo veilig, niets of niemand kan me dan nog iets doen.
Ik voel me nu zo alleen. Ik heb zoveel vrienden om me heen maar toch blijf ik me eenzaam voelen. Zonder jou is er een leegte die enkel door jou opgevuld kan worden. Die leegte wordt elk moment zonder jou groter en groter ...
Deze morgen ben ik weer wakker geworden door het geluid van men gsm Een lief ochtendzoentje van jou, niets is beter om de dag te starten ! Nog een halfuurtje de tijd voor een "ik hou van jou", "ik ook van jou liefje", "ik meer van jou", "nee ik hou meer van jou!" gevechtje tot hij aan het werk moet. Terwijl ik zijn berichtjes lees staat er een gelukzalige glimlach op mijn gezicht en voel ik men ogen glinsteren.
Overdag zijn mijn gedachten alleen maar bij hem en vraag ik me af of hij ook aan mij aan het denken is . Weer word ik meegenomen op een achtbaan van emoties. Het ene moment ben ik het gelukkigste meisje op heel de wereld, het andere moment zou ik het liefste van al wegvluchten van alles. Het enigste waar ik nu aan kan denken is: "Zo meteen is je werkdag gedaan en breng je de avond door met je gezin ... en ik ... ik ben alleen."
Het idee dat je nu bij haar bent, dat je na elke vrijpartij gewoon terug naar huis gaat, dat je mij niet wilt loslaten maar het toch elke keer doet ... zal nooit wennen.
De gelukzalige glimlach van eerder is veranderd in een traan die langs mijn gezicht naar beneden rolt.
Het woord minnares .... ik krijg er kippenvel van... .
Dit woord straalt iets uit van "alleen maar goed zijn voor de seks" , "een leuke aanvulling zijn op zijn huwelijk", "om zijn ego te strelen". Het is weinig respectvol en beschrijft geen diepere betekenis van de relatie tussen mij en hem.
Dankzij dit woord heb ik lang gedacht dat ik alleen maar goed ben voor de seks, dat ik gewoon een leuke aanvulling ben op zijn huwelijk, dat het zijn ego streelt om een jong meisje te hebben kunnen verleiden ... . Wanneer ik in een dipje zit kunnen deze gevoelens vaak nog te boven komen door alle onzekerheid waarin we leven.
Maar wanneer ik naar ons verleden en heden kijk, weet ik dat ik niet zo maar "een minnares" ben. Jarenlang stond hij voor mij klaar, ik had het moeilijk maar hij was degene die met mij praatte, die mij troostte, die mij er door heeft geholpen. Terwijl ik destijds de moed had opgegeven was hij degene die mij aanspoorde om te blijven vechten, hij heeft nooit opgegeven ! In het begin van onze relatie is alles heel rustig aan gegaan, nog nooit heeft een man zo veel respect getoond voor mij. We hebben nu al een hele tijd iets samen en nog steeds is hij respectvol, bezorgd en doet hij zovele dingen om mij gelukkig te maken.
Hij vindt het enorm erg dat ik af en toe nog twijfels heb over zijn liefde voor mij maar hij begrijpt het ook wel. Het is onbegonnen werk om op te sommen wat hij allemaal doet om te tonen dat hij mij echt graag ziet. Jammer genoeg is dat niet altijd voldoende... Elke keer gaat hij immers terug naar haar.
Nu bijna anderhalf jaar .... heb ik een relatie met een getrouwde man. Op deze blog leest u al mijn/onze gevoelens van vreugde, verdriet, verwarring, angst, hoop, verliefdheid, gemis, .... .
Liefde is blind ... een toepasselijke titel voor deze blog. Geen enkele persoon zou deze situatie kunnen volhouden wanneer er geen sprake is van (grote) liefde. Het is waanzin, maar voor mij, voor ons, heeft onze relatie toch ook zin.
Na bijna anderhalf jaar gevoelens achterhouden wordt het tijd dat ik alles neerschrijf om na te denken om te verwerken om te genieten om andere vrouwen in dezelfde situatie te steunen.
Ik ben een meisje, jonge vrouw (hoe je het bekijkt) van 21. Bijna anderhalf jaar heb ik een relatie met een getrouwde man van bijna 40. Lange tijd hebben we tegen onze gevoelens gevochten. We hebben geprobeerd om elkaar te vergeten, we hebben geprobeerd om afstand te nemen, ... we hebben het gevecht opgegeven en hebben onze gevoelens de vrije loop laten gaan ... hierdoor zijn we in een nog groter gevecht geraakt.
Hoe ons verhaal gaat eindigen weet ik niet, weet hij niet, weet niemand. Ik hoop alleen dat we allebei gelukkig worden ... en liefst .... met elkaar.
