Deze morgen ben ik weer wakker geworden door het geluid van men gsm Een lief ochtendzoentje van jou, niets is beter om de dag te starten ! Nog een halfuurtje de tijd voor een "ik hou van jou", "ik ook van jou liefje", "ik meer van jou", "nee ik hou meer van jou!" gevechtje tot hij aan het werk moet. Terwijl ik zijn berichtjes lees staat er een gelukzalige glimlach op mijn gezicht en voel ik men ogen glinsteren.
Overdag zijn mijn gedachten alleen maar bij hem en vraag ik me af of hij ook aan mij aan het denken is . Weer word ik meegenomen op een achtbaan van emoties. Het ene moment ben ik het gelukkigste meisje op heel de wereld, het andere moment zou ik het liefste van al wegvluchten van alles. Het enigste waar ik nu aan kan denken is: "Zo meteen is je werkdag gedaan en breng je de avond door met je gezin ... en ik ... ik ben alleen."
Het idee dat je nu bij haar bent, dat je na elke vrijpartij gewoon terug naar huis gaat, dat je mij niet wilt loslaten maar het toch elke keer doet ... zal nooit wennen.
De gelukzalige glimlach van eerder is veranderd in een traan die langs mijn gezicht naar beneden rolt.
Het woord minnares .... ik krijg er kippenvel van... .
Dit woord straalt iets uit van "alleen maar goed zijn voor de seks" , "een leuke aanvulling zijn op zijn huwelijk", "om zijn ego te strelen". Het is weinig respectvol en beschrijft geen diepere betekenis van de relatie tussen mij en hem.
Dankzij dit woord heb ik lang gedacht dat ik alleen maar goed ben voor de seks, dat ik gewoon een leuke aanvulling ben op zijn huwelijk, dat het zijn ego streelt om een jong meisje te hebben kunnen verleiden ... . Wanneer ik in een dipje zit kunnen deze gevoelens vaak nog te boven komen door alle onzekerheid waarin we leven.
Maar wanneer ik naar ons verleden en heden kijk, weet ik dat ik niet zo maar "een minnares" ben. Jarenlang stond hij voor mij klaar, ik had het moeilijk maar hij was degene die met mij praatte, die mij troostte, die mij er door heeft geholpen. Terwijl ik destijds de moed had opgegeven was hij degene die mij aanspoorde om te blijven vechten, hij heeft nooit opgegeven ! In het begin van onze relatie is alles heel rustig aan gegaan, nog nooit heeft een man zo veel respect getoond voor mij. We hebben nu al een hele tijd iets samen en nog steeds is hij respectvol, bezorgd en doet hij zovele dingen om mij gelukkig te maken.
Hij vindt het enorm erg dat ik af en toe nog twijfels heb over zijn liefde voor mij maar hij begrijpt het ook wel. Het is onbegonnen werk om op te sommen wat hij allemaal doet om te tonen dat hij mij echt graag ziet. Jammer genoeg is dat niet altijd voldoende... Elke keer gaat hij immers terug naar haar.
Nu bijna anderhalf jaar .... heb ik een relatie met een getrouwde man. Op deze blog leest u al mijn/onze gevoelens van vreugde, verdriet, verwarring, angst, hoop, verliefdheid, gemis, .... .
Liefde is blind ... een toepasselijke titel voor deze blog. Geen enkele persoon zou deze situatie kunnen volhouden wanneer er geen sprake is van (grote) liefde. Het is waanzin, maar voor mij, voor ons, heeft onze relatie toch ook zin.
Na bijna anderhalf jaar gevoelens achterhouden wordt het tijd dat ik alles neerschrijf om na te denken om te verwerken om te genieten om andere vrouwen in dezelfde situatie te steunen.
Ik ben een meisje, jonge vrouw (hoe je het bekijkt) van 21. Bijna anderhalf jaar heb ik een relatie met een getrouwde man van bijna 40. Lange tijd hebben we tegen onze gevoelens gevochten. We hebben geprobeerd om elkaar te vergeten, we hebben geprobeerd om afstand te nemen, ... we hebben het gevecht opgegeven en hebben onze gevoelens de vrije loop laten gaan ... hierdoor zijn we in een nog groter gevecht geraakt.
Hoe ons verhaal gaat eindigen weet ik niet, weet hij niet, weet niemand. Ik hoop alleen dat we allebei gelukkig worden ... en liefst .... met elkaar.
