Nooit gedacht dat ik dit zou kunnen typen : IK BEN OVER JE ! Momenteel ben ik vijf maanden en tien dagen samen met mijn beste vriend, ik was al een tijdje verliefd op hem, ik kende hem al vijf jaar, nooit gedacht dat dit zou gebeuren. Ik ben o zo gelukkig en heb al maanden geen behoefte meer aan jou.
Het enigste dat overblijft zijn vragen. Vragen die waarschijnlijk nooit beantwoord zullen worden. Morgen zie ik je, ik ga ze stellen en afscheid van je nemen. Ook al voel ik niets meer voor jou, toch gaat het pijn doen.
Waarom? Jij was de eerste man die ik vertrouwde, men leraar, men vertrouwenspersoon. En toch heb je me zo behandeld. Ik voel me gebruikt, mentaal en fysiek. Ook al zit ik dit met zware tranen in mijn ogen te typen, ik ga hier sterker uit komen. Jij krijgt mij niet kapot.
Mijn ogen zijn eindelijk open gegaan. Je berichtjes ... in je berichtjes wil je maar één ding, met mij naar bed. Als ik meespeel krijg ik met geluk één normaal berichtje op het einde. Normaal? Denk het niet. Nooit heb ik dat ingezien, nu wel. Al die tijd dacht ik dat ik zielig was, welk 20 jarig meisje begint iets met een 40 jarige man die a propos getrouwd is en kinderen heeft. Nu weet ik dat jij zielig was ... BENT. Ik zat in een heel moeilijke periode en daar heb jij misbruik van gemaakt. Jij weet niet hoe diep ik heb gezeten, allemaal door jouw schuld. Ik had bijna een einde aan men leven gemaakt. Mijn beste vriend, nu men vriendje, heeft mij gered. Ik ben hem waard, hij is mij waard. Eindelijk een evenwichtige en gelukkige relatie. Dat kon je van ons niet zeggen. Je gebruikte je machtspositie.
En ja, ik heb spijt. Spijt dat ik je ooit graag gezien heb, wat er gebeurd is maar ook wat er niet gebeurd is. Als je je beloften was nagekomen was ik misschien nooit zo diep gevallen. Ach wat maakt het uit voor jou, jij hebt je jong blaadje gehad en je gaat gewoon op zoek naar een nieuw.
Men liefje ligt nu te slapen. Ik hou er van om naar hem te kijken als hij slaapt. Dan voel ik hoeveel ik om hem geef. Wanneer ik naar jou keek als je sliep keek ik met afgunst. "Hoe kan je dit doen? Je vrouw en kinderen bedriegen, misbruik maken van je macht over een kwetsbaar meisje?" Weer rolt er een traan over men wang. Ik ben nog steeds dat kwetsbaar meisje. Maar eindelijk is het misbruik gestopt. Ik ga beginnen aan een lang proces om alles te verwerken. Jij gaat gewoon verder met je leven, alsof er niets gebeurd is. En dat is net wat mij het hardste kwetst. Toch kan ik besluiten dat ik de sterke persoon bent en jij de zwakkeling. Met deze woorden wil ik stoppen. Meer maak ik niet meer aan je vuil, je bent het niet waard !!!!!!!!
