Ik ben Sofie
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 02/05/1979 en ben nu dus 46 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lezen, bakken,koken, dromen over verre reizen,....
Leven in de brouwerij
met mijn drukke (B)engeltjes
08-02-2015
Het mysterie van de verdwenen wc-blokjes
Een paar dagen geleden hadden de kids, voor de verandering, ruzie. Niets om ons zorgen over te maken dus. Tot Olivier in zijn furie zijn mond voorbij praat.
"Amélie heeft de wc-blokjes doorgespoeld! " "Wat?" vraag ik wat van slag.
Van een verdiep hoger krijg ik te horen: "Niet waar, dat heeft Olivier gedaan!"
Oké, ik zal er nooit achter komen wie het echt heeft gedaan, ik ga er van uit dat het een samenzwering was, met het initiatief van de zus. Aangezien ze nog niet zo lang geleden iets gelijkaardigs heeft geflikt. Ik hoopte dat ze haar les wel geleerd had nadat ze met Kerst het toilette van mijn schoonbroer verstropte door er absorberende pareltjes luchtverfrisser in te laten vallen. Niet dus ...
Ach ja, gebeurd is gebeurd en gelukkig werken de wc's hier nog heel goed.
En bij deze weet ik dus dat ik nog niet aan het dementeren ben, omdat ik dacht dat ik al nieuwe blokjes had gehangen en ze plots niet meer zag. Het komt wel meer voor dat mama denkt dat ze iets gekocht of gedaan heeft, en dat achteraf blijkt dat mama het gewoon vergeten is.
Het mysterie is dus opgelost! Ik weet wel dat ik binnenkort, als we eenmaal verhuist zijn, andere WC-blokjes ga komen. Een soort die zo groot is, dat je ze niet kan doorspoelen!
Ja, lap daar gaat mijn nachtrust weer! Alleen is het deze keer de zoon niet (bijna dagelijkse kost) die me uit mijn slaap haalt, maar dochterlief, en dat gebeurt maar héééééél zelden!
Dus ik uit bed en met een sprintje naar haar kamer. En daar lag ze dan, rillend als een rietje, haar zaklamp in haar handen. 'Ik had een nachtmerrie!' Het arme schaap, dit is echt een rariteit, en daarom mag ze tussen mama en papa komen slapen. Samen met haar in een eenpersoonsbed liggen is nl geen optie, tenzij je graag vol blauwe plekken staat en de resterende uurtjes graag wakker doorbrengt. Want het is misschien wel de schone slaapster in levende lijve, stilliggen lukt zelfs slapend niet.
Na wat heen en weer draaien en schuifelen, en nog eens draaien, en nog een bekertje water, en nog eens benen boven en onder het dekbed en uiteindelijk gewoon in ondergoed, ligt ze goed.
"Mama, ..."
"Ja schattie,..."
"Zijn nachtmerries minder erg als nachthengsten?"
(Oké, hier moet ik heel erg mijn best doen om het niet uit te proesten van het lachen, want ze is heel erg serieus!)
"Euh, ... dat weet ik niet goed, schat, waarom denk je dat?"
"Omdat jongens erger zijn dan meisjes, dat is toch zo."
" Ja, dat is in de meeste gevallen zo, dus het zal wel zo zijn,... Ga nu maar snel slapen. "
En dat doet ze, intussen is het wel bijna half 5!
2 Uur later gaat mijn wekker en wil ik nog snel even naar de bakker aan de overkant van de straat. Helaas begint dan mijn eigen nachtmerrie. Mijn portefeuille is onvindbaar. Niet in mijn handtas, niet in de auto van mijn man, niet in de mijne, niet in het huis. Gelukkig belt mijn collega een uurtje later om te zeggen dat hij nog op het werk lag. Pffff ... gelukkig! Misschien heeft Amélie toch gelijk en bestaan er wel degelijk nachthengsten ... Dan neem ik aan dat ik er vanmorgen een heb gehad!
