De laatste weken worden we iets te veel triest nieuws gekregen. Baby's die veel te vroeg worden geboren, maar zich er toch door weten te slaan. Dat is schrikken, maar als je hoort dat alles de goede richting uit gaat, verdwijnen die zorgen weer snel. Ouder mensen die sterven door ziekte of ouderdom. Heel erg, maar ergens , als buitenstaander, leg je je er vrij snel bij neer en gaat het leven weer zijn gangetje. Maar enkele weken geleden werd de man van een vriendin heel plots van haar afgenomen in een ongeluk. Een jonge man met een goed hart, met een gezin en nog een heel leven voor zich! Zomaar ineens ... Daar heb ik het zo moeilijk mee! Dat gaat mijn petje te boven. En als ik het al niet kan plaatsen, wat moet het dan niet voor zijn vrouw en dochtertje zijn. En het  kindje dat op komst is, zal haar papa nooit  echt kennen. Vreselijk gewoon. Ik heb daar echt geen woorden voor.

Tot overmaat van ramp komen mijn kinderen vandaag naar met toe gelopen met het nieuws dat de mama van een klasgenootje (zoontje zit bij Amélie in de klas, dochtertje bij Olivier) dit weekend overleden is. Zomaar, plots, ineens. Weggerukt uit het leven dan dit super toffe gezin. Ze wilde nog zo graag een paar kindjes als het wat beter ging met haar dochtertje (heeft was motorische problemen). En nu is ze er plots niet meer. Gewoon, even naar de WC gaan, en niet meer terug komen...

De wereld kan zo wreed zijn ... ik snap het echt niet. Waarom net die mensen afgenomen worden. Mijn hart, mijn hoofd, ... ik ben veel te klein om dit te vatten.

Ik geloof niet in toeval. Als onze tijd gekomen is, dan is er geen weg naast. Dat heb ik inmiddels begrepen, maar het is zo oneerlijk!

In de klas worden die kinderen goed opgevangen, en gesteund. En vreemd genoeg zijn er op school heel wat kinderen die al een ouder verloren zijn. Dat schept een band, hoe raar dat ook klinkt. In Amélie haar klas zitten 2 kindjes die hun papa verloren. Eentje vorig jaar aan een ziekte en een ander verloor zijn papa enkele jaren terug door een bij in te slikken die in zijn glas was gevallen. En vorig jaar zat er een kindje in de klas dat zijn papa verloor na een operatie.

Amélie zei me daarstraks: "Mama, ik ken kindjes waar de papa van gestorven is, en dat is heel heel erg, maar je mama verliezen ... (ze zucht) ik denk dat dat nog erger is"

Ik weet het niet, ik denk dat het even erg is. Ik weet wel dat ik het onrechtvaardig vind. Verschrikkelijk onrechtvaardig!

En terwijl ik hier mijn hartje aan het luchten was, zijn mijn aardappelen overgekookt en heb ik gans mijn vuur al mogen poetsen. Dat is weer zo typisch. Ik zal me nu maar weer volle bak op mijn eten storten, vooraleer mijn kids straks aangebrande kost mogen eten.

Ik wil alleen nog even dit meegeven:

GENIET VAN ELKE DAG, WANT HET KAN DE LAATSTE ZIJN!

22-06-2015 om 17:43 geschreven door Sofie