Deze week voelde ik me niet bepaald lekker. Daarbovenop deed mijn rug vreselijk veel pijn. Omdat ik na mijn werk even wou bekomen, ging papa de kids in bed steken. Amélie deed heel flink wat haar gevraagd werd, ze gunde me de rust die ik nodig had, omdat ze zag dat ik echt wel pijn had. Ons klein monster daartegen wilde van geen papa weten! Heelder scènes heeft hij uit de kast gehaald om maar niet naar boven te hoeven. Kussens en schoenen vlogen in het rond, gillen, kressen, slaan, stampen, .... noem maar op, maar hij ging niet naar boven zonder mij. Mijn ma, kan niet zo goed om met dit soort gedrag, en wordt er op zijn beurt heel erg onrustig en boos en contrair van. Dus in een poging om orde op zaken te krijgen , komt Olivier met veel aandringen toch op mijn schoon zitten en leg ik Olivier 'in de knoop' (kleermakerszit, en armen en handen helemaal in elkaar gedraaid, als je lichaam in de knoop ligt, komt je lichaam en geest tot rust). En sla mijn armen nog eens rond hem, het helpt na een paar minuutjes . dan ziet hij mijn gezicht.

O. :"Mama, waarom kijk je zo vies?"

ik:" Mama heeft pijn, schat"

O.: "Kunnen mama's niet lachen als ze pijn hebben,"

ik: "Lach jij als je pijn hebt?"

O.: "Nee, maar ik ben ook geen mama hé"

De schat, blijkbaar moeten mama's dus altijd lachen, helaas pindakaas, deze mama kon echt niet lachen. Papa mocht hem uiteindelijk in bed gaan leggen, maar hij ging niet slapen voor mama hem boven, in zijn bedje slaapwel was komen zeggen!

Omdat ik de trap dan toch al getrotseerd had, ben ik ook maar snel in bed gekropen. Gelukkig werkte de medicatie heel snel en kon mama de volgende dag al terug lachen!

15-02-2015 om 10:26 geschreven door Sofie