Ik ben Sofie
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 02/05/1979 en ben nu dus 46 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lezen, bakken,koken, dromen over verre reizen,....
Leven in de brouwerij
met mijn drukke (B)engeltjes
20-05-2015
Typisch!
In mei leggen alle vogels een ei! Ook hier dus!
Niet alleen ik ben jarig geweest, ook onze kinderen zijn mei-vogeltjes!
Vorige week kwam een briefje van school mee. Er zijn 2 kindjes jarig op dezelfde dag! De juf wou dat graag een beetje speciaal maken en vroeg of de mama van Olivier VW (ik dus) voor de cake wou zorgen en de mama van Olivier M voor kinderchampagne. Leuk idee, en ik al helemaal mee!
Dus dinsdag ga ik tussen mijn middagpauze op zoek naar leuke taartversiering (chocolade en snoep zijn verboden op school) en als iedereen na het eten de keuken verlaten heeft, stort ik me op de bloem en eieren.
De oven staat op en na 10 min is mijn beslag klaar! Oei ... mijn cakevorm vergeten! Mmmm ... waar is mijn cakevorm... Vreemd, ik dacht dat ik al mijn bakspullen in een kast had gestoken. Nieuw huis, andere keuken, zoeken geblazen. Suikerpasta, spuitzakken, cup-cake-bakblikken in alle formaten, koekjesvormen, ...alles, behalve mijn bakvormen! Misschien toch nog een doos vergeten uit te laden, nee, ook in de garage zijn ze niet te vinden. Misschien heeft manlief ze per ongeluk naar de zolder gedaan? Nee, dat is geen optie, mister-proper-en-perfect (ja, tegenpolen trekken elkaar aan) zou direct gezien hebben dat dat daar niet thuis hoorde.
Maar goed, mijn beslag staat klaar, dus ik moet me nu echt wel beginnen haasten! Onderhandelen met de zoon dan maar. 'Ik wil een grote cake! dan wil ik wafels! Oké, popcorn dan!' Uiteindelijk heb ik hem naar mini-muffins op een toren gekregen, MET vlaggetje! Na een tijdje vechten met tandenstokers (had geen cake-torentje voorzien en was niet van plan er een in elkaar te knutselen) was het kunstwerk af en was meneertje heel content!
Intussen was mister-proper-en-perfect naar het oude huis gegaan om het gras nog eens af te doen, kwestie van de nieuwe eigenaars niet in een oerwoud te laten aankomen. En wat had hij bij???? Juist ja, mijn bakvormen, deegrol en afkoelroostertjes. Blijkbaar was ik het schuifje onder de oven vergeten leeg te maken!
De mensen die mij wat beter kennen zullen nu wel denken: 'Ah ja, dat is nu typisch iets voor Sofie! Hoe kan het ook anders dat ze echt niets zou vergeten mee te nemen?!' En ik kan niet anders dan jullie gelijk geven. Miss sloddervos-en-vergeetkop, dat ben ik! En mijn kinderen hebben dat stukje van mij meegekregen denk ik! (Pfff... gelukkig hebben ze nog iets van mij)
Vrijdag is het Amélie haar beurt om te trakteren. Ze wou eigenlijk wafels, maar na het zien van Olivier zijn toren, wil ze nu ook mini-cup-cakes. Voor haar ben ik wel een cake-torentje gaan halen. Dus morgenavond geen gevecht met tandenstokers voor mij!
Na de verkoop van ons oude huis, verhuis naar het nieuwe huis, een weekendtripje pretparken, communie van petekindje, mijn verjaardag, ettelijke bezoekjes aan de psychiater en 2 diagnoses verder, staan we er weer!
Jaja, je leest het goed, psychiater. Eng woord voor een hele toffe grappige man die weet hoe hij kinderen aanpakken kan. En... TATAAAA!!!! Olivier gaat nu officieel van 'regulatiestoornis' naar ADHD en ook dochterlief doet mee! HOERA!!!! Voordeel is nu wel dat ze alle 2 medicatie krijgen en dat we plots een heel ander leven hebben! Weliswaar 1 met minder fratsen als voordien, en iets minder strubbelingen, maar toch, het zijn en blijven toch wel drukke ukkepukken.
De zoon heeft plots een sociaal leven op school en staat te popelen om te vertrekken 's morgens, of zou dat komen omdat hij nu met de fiets naar school kan en mag. En dochterlief haar puntjes gaan weer vlotjes omhoog. Mama en papa krijgen meer nachtrust omdat iedereen nu vlotter gaat slapen en .... in bed blijft liggen! Bijna geen nachtelijke bezoekjes meer aan mijn kant van het bed! HOERA !!!!! Mama oh zo happy!!!!
Verder eten mijn kids nu ook gewoon alles wat er op tafel verschijnt, of ze het nu lusten of niet! Echt zo raar! Ik heb dus de laatste tijd ook geen moeite meer gestoken in het verzinnen van kids-proof-dinners. Maar binnenkort zijn ze jarig en dan volgt er wel weer een leuke foto van de traktaties op school.
Verder maken we het ons niet makkelijker dan het is. Want ook mijn leven gaat binnenkort een hele nieuwe weg uit. Na jaren van nadenken en twijfelen en terug nadenken en twijfelen en dan weer niet en dan weer wel en ga zo maar door, zijn we eruit geraakt ... Ik ga in september terug naar school. Ja, op 36 jarige leeftijd gaat deze mama verpleegkunde studeren! En oh wat ben ik trots op mezelf dat ik die beslissing eindelijk heb gemaakt en nog trotser ben ik op het feit dat de aanwervingsdienst zo positief was " Zo, binnen 3 jaar hebben we een nieuwe verpleegkundige, daar ben ik zeker van!" Ik kan alleen maar zeggen dat dat extra moed geeft om eraan te beginnen in september! En ik heb er zin in!
Zo, ik ga het hierbij houden voor vandaag want straks moet ik gaan werken en mijn bovenverdieping schreeuwt om gekuist te worden en de wasmand is al een hele week aan het huilen omdat ze niet genoeg aandacht krijgt. Ik zou ze liever nog wat verder laten huilen, maar ja, zo zit het leven niet in elkaar hé.
Jep! Weer zo'n simpel toppertje dat mijn kids niet kunnen weerstaan!
IJSJES!
We hebben vandaag gepaneerde vis nodig en 2 soorten pureepatatjes.
De vis kan je al voorgemaakt kopen in de winkel. De puree maak je met 2 verschillende groentjes. In dit geval hebben we wortel voor de oranje bol en broccoli voor de groene bol.
In de ogen van mijn kids is het een horentje met appelsien en pistache, eentje met slagroom (mayonaise) en eentje met aardbeiensaus (ketchup).
Leg de vis op het bord en schep met de ijsschep van elke kleur een bolletje aardappelpuree boven op het 'hoorntje', afwerken met ketchup en/of mayonaise ...
Vorige week kwam Amélie met een paar vragen af die ik op 8-jarige leeftijd nog niet echt had zien aankomen.
"Mama, kunnen lesbi-koppeltjes een baby krijgen? En hoe seksen die dan? "
BAM! ... Compleet uit het lood geslagen, met kikkerogen en een mond vol tanden stond ik daar te gapen naar mijn dochter.
"Euh .... ja, ze kunnen kindjes krijgen maar de dokter moet dan wat helpen" " En ik denk dat je voor de rest nog wat jong bent, lieve meid". Veel wijzer werd ze dus niet van mijn antwoord, maar ze nam er vrede mee.
Waarschijnlijk stond er op mijn gezicht te lezen "Wie? Wat? Hoe? Wanneer? OMG! Zei ze dat echt? Nee, dat kan niet!"
Mijn zus heeft altijd al gezegd dat mijn kleine meid in haar pubertijd is geboren. Wel, ik denk dat ze gelijk heeft, maar ik hoop dat ze die tegen haar 12e is ontgroeid! Stel je voor wat dat anders gaat geven! Oh nee, daar mag ik niet aan denken!
Maar goed, een paar uur later, als ik van de shock was bekomen, kon ik er toch wel heel erg mee lachen hoor!
Omdat mijn ukkepukken soms nogal moeilijke eters zijn, helpt een beetje fantasie vaak om het toch leuk en (plots) lekker te maken.
Omdat dit vaak om hele simpele gerechtjes gaat, ga ik de recepten er niet bij vermelden, indien je ze toch graag hebt, mag je het altijd even melden. Dan geef ik ze met veel plezier!
Ik heb er nu niet aan gedacht om er een foto van te maken, maar in de toekomst zal ik dat zeker doen!
Vuurballen-vulkaan
Een heel leuk en mega-simpel kunstwerkje. En hij heeft hier alvast enorm veel succes! Binnen de 10 min zijn mijn kids klaar met eten! Voor de ouders met zeer fantasierijke ukkepukken ... leg lippenbalsem klaar! Mijn kinderen beweren steeds dat hun lippen in brand staan na het eten van de vuurballen, lippenbalsem brengt dan verkoeling.
-Wat is het?
Selder en balletjes in tomatensaus met pureepatatjes.
-Hoe maak je het?
Schep een torentje puree in het midden van het bord. Zorg dat het een beetje op een vulkaan lijkt, dus een soort kegeltje.
Leg 1 balletje boven op de top van de berg, een paar andere gewoon op het bord rondom het bergje. Laat de saus dan over de berg vloeien, niet teveel anders ziet heel je berg rood en dat is niet de bedoeling. Giet ook saus rond de berg en over de andere balletjes, zodat ze precies zwemmen in de lava. De stukken selder zijn stenen en stukjes gestolde lava.
Zo, nu de lipjes nog insmeren en ... AANVALLEN!!!!
Super simpel en zo lekker! En ... geen lange gezichten aan tafel!
Vandaag was Bomma jarig. Mijn zus en ik hadden samen met alle kleinkinderen afgesproken om iets te gaan eten voor haar verjaardag.
Daar stond ik dan, mijn auto vol kinderen geladen, klaar voor een "feestje" , voor een gesloten deur!
Wat een teleurstelling toen bleek dat Bomma onze afspraak helemaal vergeten was en ergens anders naartoe was.
Uiteindelijk ben ik met de 5 kleinkinderen maar al naar het restaurant getrokken.
Mijn zus en schoonbroer zijn achter de Bomma aan gegaan en met enige vertraging heeft ze toch nog haar "feestje" gehaald!
Olivier was er echt van aangedaan. "Maar dat is toch niet meer leuk! Nu vergeet Bomma ook al haar eigen verjaardag! Kunnen we niets uitvinden dat ze op haar hoofd kan zetten zodat ze niets meer vergeet?!"
Amélie wist me te vertellen dat ze daar zelf ook al aan had gedacht. "Iets wat nog niet bestaat, kunnen we altijd nog uitvinden hé!"
Het staat vast, dit was het slechtste feestje OOIT! De kids hebben me verzekerd dat ze echt nooit zo een feestje willen voor hun verjaardag! En ik kan hen vertellen dat ik mijn uiterste best zal doen om ze zo lang mogelijk een droomfeestje te geven voor hun verjaardag. Zolang het maar binnen de perken blijft natuurlijk!
Op het jeugdjournaal ging het begin deze week over de actie "40 dagen zonder vlees en vis".
Mijn 2 ukken zaten gebiologeerd voor de TV. Het nieuws moet hen toch wel iets gedaan hebben, want na de uitzending zaten ze nog druk aan het napraten.
Plots staan ze in de keuken met de mededeling dat ze vanaf die dag 40 dagen geen vlees en vis meer gaan eten omdat dat slecht is voor het milieu, want er worden veel te veel dieren geslacht en veel te veel vissen gevangen en de netten maken de zee stuk.
Ze hebben gelijk, daar kan ik niets op aanmerken. En ik zou het nog overwegen indien mijn kids echte groenten-eters waren. Maar dat zijn ze voor geen meter. Zeker Olivier niet. Liters soep met een massa balletjes drinkt hij, om minder of zelfs geen groenten op zijn bord te vinden. Want in soep zitten géén groenten, toch. Of hij ziet ze toch niet aangezien ik ze altijd mooi glad maak.
Ik vertel hen dat ik het een prima idee vind en dat ik mijn best zal doen om elke dag iets lekkers te maken zonder vlees of vis.
Ik vertel er ook ineens bij dat ik hun tante en neefje dan zal inlichten dat ze na de cinema vrijdag, niet meer langs dat hamburgerrestaurant hoeven te gaan met hen.
Ineens werden de 40 dagen herleidt naar 4 minuten! Diezelfde avond en de avond erop had ik 2 mokkende kinderen aan tafel zitten. Want ik heb 2 dagen niet lekker gekookt. Vis met verse spinazie en wraps met rauwkost en stukjes kalkoen. Vrij kindvriendelijk vind ik zelf.
Ik vraag me af wat die 2 40 dagen gegeten zouden hebben ...
Deze week voelde ik me niet bepaald lekker. Daarbovenop deed mijn rug vreselijk veel pijn. Omdat ik na mijn werk even wou bekomen, ging papa de kids in bed steken. Amélie deed heel flink wat haar gevraagd werd, ze gunde me de rust die ik nodig had, omdat ze zag dat ik echt wel pijn had. Ons klein monster daartegen wilde van geen papa weten! Heelder scènes heeft hij uit de kast gehaald om maar niet naar boven te hoeven. Kussens en schoenen vlogen in het rond, gillen, kressen, slaan, stampen, .... noem maar op, maar hij ging niet naar boven zonder mij. Mijn ma, kan niet zo goed om met dit soort gedrag, en wordt er op zijn beurt heel erg onrustig en boos en contrair van. Dus in een poging om orde op zaken te krijgen , komt Olivier met veel aandringen toch op mijn schoon zitten en leg ik Olivier 'in de knoop' (kleermakerszit, en armen en handen helemaal in elkaar gedraaid, als je lichaam in de knoop ligt, komt je lichaam en geest tot rust). En sla mijn armen nog eens rond hem, het helpt na een paar minuutjes . dan ziet hij mijn gezicht.
O. :"Mama, waarom kijk je zo vies?"
ik:" Mama heeft pijn, schat"
O.: "Kunnen mama's niet lachen als ze pijn hebben,"
ik: "Lach jij als je pijn hebt?"
O.: "Nee, maar ik ben ook geen mama hé"
De schat, blijkbaar moeten mama's dus altijd lachen, helaas pindakaas, deze mama kon echt niet lachen. Papa mocht hem uiteindelijk in bed gaan leggen, maar hij ging niet slapen voor mama hem boven, in zijn bedje slaapwel was komen zeggen!
Omdat ik de trap dan toch al getrotseerd had, ben ik ook maar snel in bed gekropen. Gelukkig werkte de medicatie heel snel en kon mama de volgende dag al terug lachen!
Een paar dagen geleden hadden de kids, voor de verandering, ruzie. Niets om ons zorgen over te maken dus. Tot Olivier in zijn furie zijn mond voorbij praat.
"Amélie heeft de wc-blokjes doorgespoeld! " "Wat?" vraag ik wat van slag.
Van een verdiep hoger krijg ik te horen: "Niet waar, dat heeft Olivier gedaan!"
Oké, ik zal er nooit achter komen wie het echt heeft gedaan, ik ga er van uit dat het een samenzwering was, met het initiatief van de zus. Aangezien ze nog niet zo lang geleden iets gelijkaardigs heeft geflikt. Ik hoopte dat ze haar les wel geleerd had nadat ze met Kerst het toilette van mijn schoonbroer verstropte door er absorberende pareltjes luchtverfrisser in te laten vallen. Niet dus ...
Ach ja, gebeurd is gebeurd en gelukkig werken de wc's hier nog heel goed.
En bij deze weet ik dus dat ik nog niet aan het dementeren ben, omdat ik dacht dat ik al nieuwe blokjes had gehangen en ze plots niet meer zag. Het komt wel meer voor dat mama denkt dat ze iets gekocht of gedaan heeft, en dat achteraf blijkt dat mama het gewoon vergeten is.
Het mysterie is dus opgelost! Ik weet wel dat ik binnenkort, als we eenmaal verhuist zijn, andere WC-blokjes ga komen. Een soort die zo groot is, dat je ze niet kan doorspoelen!
Ja, lap daar gaat mijn nachtrust weer! Alleen is het deze keer de zoon niet (bijna dagelijkse kost) die me uit mijn slaap haalt, maar dochterlief, en dat gebeurt maar héééééél zelden!
Dus ik uit bed en met een sprintje naar haar kamer. En daar lag ze dan, rillend als een rietje, haar zaklamp in haar handen. 'Ik had een nachtmerrie!' Het arme schaap, dit is echt een rariteit, en daarom mag ze tussen mama en papa komen slapen. Samen met haar in een eenpersoonsbed liggen is nl geen optie, tenzij je graag vol blauwe plekken staat en de resterende uurtjes graag wakker doorbrengt. Want het is misschien wel de schone slaapster in levende lijve, stilliggen lukt zelfs slapend niet.
Na wat heen en weer draaien en schuifelen, en nog eens draaien, en nog een bekertje water, en nog eens benen boven en onder het dekbed en uiteindelijk gewoon in ondergoed, ligt ze goed.
"Mama, ..."
"Ja schattie,..."
"Zijn nachtmerries minder erg als nachthengsten?"
(Oké, hier moet ik heel erg mijn best doen om het niet uit te proesten van het lachen, want ze is heel erg serieus!)
"Euh, ... dat weet ik niet goed, schat, waarom denk je dat?"
"Omdat jongens erger zijn dan meisjes, dat is toch zo."
" Ja, dat is in de meeste gevallen zo, dus het zal wel zo zijn,... Ga nu maar snel slapen. "
En dat doet ze, intussen is het wel bijna half 5!
2 Uur later gaat mijn wekker en wil ik nog snel even naar de bakker aan de overkant van de straat. Helaas begint dan mijn eigen nachtmerrie. Mijn portefeuille is onvindbaar. Niet in mijn handtas, niet in de auto van mijn man, niet in de mijne, niet in het huis. Gelukkig belt mijn collega een uurtje later om te zeggen dat hij nog op het werk lag. Pffff ... gelukkig! Misschien heeft Amélie toch gelijk en bestaan er wel degelijk nachthengsten ... Dan neem ik aan dat ik er vanmorgen een heb gehad!
Eigenlijk heb ik geen flauw idee wat dit gaat worden, maar ik ben er nu en ik ga er iets van proberen te maken ook!
Een tijdje geleden bedacht ik dat ik de 'avonturen en uitspattingen' van mijn kids maar eens moest bundelen in een boek. Nu ja, een boek, al helemaal geen idee hoe ik daaraan zou moeten beginnen! Maar dan begon het idee over een blog op te komen. Het lijkt me in ieder geval makkelijker dan een boek schrijven!
Waarom een blog?
Wel, om eerlijk te zijn heb ik het soms nodig om alles van me af te schuiven, zodat de stress en de frustratie een beetje draaglijker wordt.
Ik heb namelijk 2 enorme schatten van kids, maar ze zijn ietswat druk uitgevallen. Als baby en kleuter vond ik mijn dochter Amélie (8) een heel druk kind. Ik was er dus zeker van: drukken dan haar kon ons 2e kindje NOOIT worden!
Helaas ... Olivier (5) walste die stelling met gemak omver. Vorig schooljaar kreeg hij een diagnose "een motorisch gedesorganiseerde regulatiestoornis", heel veel kleuters hebben dit in een lichte vorm. Bij Oli zijn ze echter zijn ON/OFF -knopje vergeten te installeren. Vanaf volgend schooljaar krijgt hij dan ook de stempel ADHD, want officieel mogen kleuters die diagnose niet krijgen.
Het heeft wel wat, zoveel leven in de brouwerij. Vervelen doe je je nooit!
Wat ik vaak als het moeilijkste ervaar, is de reactie van buitenstaanders. Ze heeft haar kinderen niet in de hand, vieze blikken, commentaar van totaal vreemde mensen, .... Hallo??!!! Wat weten die nu van wat er vooraf ging? Of hoe vaak je al gezegd hebt om ergens af te blijven, en ga zo maar door.
Ik hou enorm veel van mijn kinderen en zoals elke mama probeer je hun gedrag zo goed mogelijk in goede banen te leiden. Dat lukt meestal! 3 Weken op de 4 gaat het vrij goed, die 4e week laat mijn eigen geduld me in de steek en daar zijn zowel de kids als ik de dupe van. Ik snel boos en knorrig tegen hen, en dat krijg ik in een dubbele dosis terug op mijn dak natuurlijk!
Ik weet zeker dat er nog ouders in deze situatie zitten, met of zonder diagnose. Opvoeden is gewoon niet altijd even simpel. Elk kind is anders en heeft een andere aanpak nodig. En die aanpak vinden is vaak een hele uitdaging!
Zo, ik denk dat dit het zowat is.
Ik ga proberen om minstens 1 keer per week een nieuw verslag uit te brengen.
