Deze namiddag komen neeftje Thibo en zijn ouders op bezoek. Lekker gezellig! Ik besluit nog snel wafeltjes te bakken, zo hebben we iets feestelijks om van te smullen.

Ik stuur de kids nog even wandelen met de hond, want het beslag moet toch even rusten. Ik zeg nog duidelijk dat ze in de straat en op het gras moeten blijven. 

Ik begin aan het beslag en geef mijn tuinkruiden nog wat water. Ik ga eens kijken op straat, want ze zijn nog niet terug. Nog niets te zien. Ik trek hier en daar nog wat onkruid uit en ga nog eens kijken. Nog steeds niet te zien. Nu begin ik me zorgen te maken. Onze straat is nu niet zo lang dat ze er een half uur over moeten doen om heen en terug te wandelen. Nieuwe buurt, nieuwe straten. De weg naar school kennen ze zo ongeveer, maar de andere straten niet. Misschien vinden ze de weg niet terug. Ik besluit ze te gaan zoeken. Ik spring op de fiets en rijd richting school, intussen kijk ik in alle zijstraten. NIETS ! Oh help!

Terug thuis, loop ik nog een toertje rond het huis in de hoop dat ik ze gemist heb en dat ze op zoek zijn naar een open deur. NADA!

En dan.... kinderstemmen aan de kant van de grote baan. Ik loop naar de straat, in de richting van de drukke baan. En wie komen daar aan? De hond, Amélie en Olivier op zijn go-car vol paardenbloemen geladen. In paniek begin ik te schreeuwen. "Waar waren jullie? Ik ben helemaal tot aan de school gefietst! Ik dacht dat jullie de weg kwijt waren!"   Amélie ziet dat ik in paniek ben en doet er nog een schepje bovenop door te zeggen dat ze langs de grote baan waren gegaan, die hadden overgestoken en in de staat aan de overkant waren gaan wandelen.

Dat wil zeggen dat ze 2x die drukke baan zijn overgestoken! Met hond en go-car! Ineens ben ik blij dat ze heelhuids thuis zijn gekomen.  Als ik vraag waarom ze niet in de straat zijn gebleven, zoals ik had gezegd, is het antwoord "Oh, ik wandel altijd langs die baan ..."

Oké, ik moet tot rust komen ... voor iets sterks is het nog wat vroeg, een straffe koffie dan maar. Ik heb de kids voor de tv geplant en ik hoop voor 1 keer dat ze daar voorlopig netjes blijven zitten. Genoeg stress voor vandaag.

Lang leve het impulsieve gedrag van mijn ukkies!

25-05-2015 om 14:02 geschreven door Sofie