Ik ben Sofie
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 02/05/1979 en ben nu dus 46 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lezen, bakken,koken, dromen over verre reizen,....
Leven in de brouwerij
met mijn drukke (B)engeltjes
02-02-2015
Nachtmerrie
3.30h deze nacht: MAAAAAAAAAAMAAAAAAAAA!!!!!!!!!
Ja, lap daar gaat mijn nachtrust weer! Alleen is het deze keer de zoon niet (bijna dagelijkse kost) die me uit mijn slaap haalt, maar dochterlief, en dat gebeurt maar héééééél zelden!
Dus ik uit bed en met een sprintje naar haar kamer. En daar lag ze dan, rillend als een rietje, haar zaklamp in haar handen. 'Ik had een nachtmerrie!' Het arme schaap, dit is echt een rariteit, en daarom mag ze tussen mama en papa komen slapen. Samen met haar in een eenpersoonsbed liggen is nl geen optie, tenzij je graag vol blauwe plekken staat en de resterende uurtjes graag wakker doorbrengt. Want het is misschien wel de schone slaapster in levende lijve, stilliggen lukt zelfs slapend niet.
Na wat heen en weer draaien en schuifelen, en nog eens draaien, en nog een bekertje water, en nog eens benen boven en onder het dekbed en uiteindelijk gewoon in ondergoed, ligt ze goed.
"Mama, ..."
"Ja schattie,..."
"Zijn nachtmerries minder erg als nachthengsten?"
(Oké, hier moet ik heel erg mijn best doen om het niet uit te proesten van het lachen, want ze is heel erg serieus!)
"Euh, ... dat weet ik niet goed, schat, waarom denk je dat?"
"Omdat jongens erger zijn dan meisjes, dat is toch zo."
" Ja, dat is in de meeste gevallen zo, dus het zal wel zo zijn,... Ga nu maar snel slapen. "
En dat doet ze, intussen is het wel bijna half 5!
2 Uur later gaat mijn wekker en wil ik nog snel even naar de bakker aan de overkant van de straat. Helaas begint dan mijn eigen nachtmerrie. Mijn portefeuille is onvindbaar. Niet in mijn handtas, niet in de auto van mijn man, niet in de mijne, niet in het huis. Gelukkig belt mijn collega een uurtje later om te zeggen dat hij nog op het werk lag. Pffff ... gelukkig! Misschien heeft Amélie toch gelijk en bestaan er wel degelijk nachthengsten ... Dan neem ik aan dat ik er vanmorgen een heb gehad!
Eigenlijk heb ik geen flauw idee wat dit gaat worden, maar ik ben er nu en ik ga er iets van proberen te maken ook!
Een tijdje geleden bedacht ik dat ik de 'avonturen en uitspattingen' van mijn kids maar eens moest bundelen in een boek. Nu ja, een boek, al helemaal geen idee hoe ik daaraan zou moeten beginnen! Maar dan begon het idee over een blog op te komen. Het lijkt me in ieder geval makkelijker dan een boek schrijven!
Waarom een blog?
Wel, om eerlijk te zijn heb ik het soms nodig om alles van me af te schuiven, zodat de stress en de frustratie een beetje draaglijker wordt.
Ik heb namelijk 2 enorme schatten van kids, maar ze zijn ietswat druk uitgevallen. Als baby en kleuter vond ik mijn dochter Amélie (8) een heel druk kind. Ik was er dus zeker van: drukken dan haar kon ons 2e kindje NOOIT worden!
Helaas ... Olivier (5) walste die stelling met gemak omver. Vorig schooljaar kreeg hij een diagnose "een motorisch gedesorganiseerde regulatiestoornis", heel veel kleuters hebben dit in een lichte vorm. Bij Oli zijn ze echter zijn ON/OFF -knopje vergeten te installeren. Vanaf volgend schooljaar krijgt hij dan ook de stempel ADHD, want officieel mogen kleuters die diagnose niet krijgen.
Het heeft wel wat, zoveel leven in de brouwerij. Vervelen doe je je nooit!
Wat ik vaak als het moeilijkste ervaar, is de reactie van buitenstaanders. Ze heeft haar kinderen niet in de hand, vieze blikken, commentaar van totaal vreemde mensen, .... Hallo??!!! Wat weten die nu van wat er vooraf ging? Of hoe vaak je al gezegd hebt om ergens af te blijven, en ga zo maar door.
Ik hou enorm veel van mijn kinderen en zoals elke mama probeer je hun gedrag zo goed mogelijk in goede banen te leiden. Dat lukt meestal! 3 Weken op de 4 gaat het vrij goed, die 4e week laat mijn eigen geduld me in de steek en daar zijn zowel de kids als ik de dupe van. Ik snel boos en knorrig tegen hen, en dat krijg ik in een dubbele dosis terug op mijn dak natuurlijk!
Ik weet zeker dat er nog ouders in deze situatie zitten, met of zonder diagnose. Opvoeden is gewoon niet altijd even simpel. Elk kind is anders en heeft een andere aanpak nodig. En die aanpak vinden is vaak een hele uitdaging!
Zo, ik denk dat dit het zowat is.
Ik ga proberen om minstens 1 keer per week een nieuw verslag uit te brengen.
