Ik ben Sofie
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 02/05/1979 en ben nu dus 46 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Lezen, bakken,koken, dromen over verre reizen,....
Leven in de brouwerij
met mijn drukke (B)engeltjes
20-02-2015
40 dagen zonder vlees en vis.
Op het jeugdjournaal ging het begin deze week over de actie "40 dagen zonder vlees en vis".
Mijn 2 ukken zaten gebiologeerd voor de TV. Het nieuws moet hen toch wel iets gedaan hebben, want na de uitzending zaten ze nog druk aan het napraten.
Plots staan ze in de keuken met de mededeling dat ze vanaf die dag 40 dagen geen vlees en vis meer gaan eten omdat dat slecht is voor het milieu, want er worden veel te veel dieren geslacht en veel te veel vissen gevangen en de netten maken de zee stuk.
Ze hebben gelijk, daar kan ik niets op aanmerken. En ik zou het nog overwegen indien mijn kids echte groenten-eters waren. Maar dat zijn ze voor geen meter. Zeker Olivier niet. Liters soep met een massa balletjes drinkt hij, om minder of zelfs geen groenten op zijn bord te vinden. Want in soep zitten géén groenten, toch. Of hij ziet ze toch niet aangezien ik ze altijd mooi glad maak.
Ik vertel hen dat ik het een prima idee vind en dat ik mijn best zal doen om elke dag iets lekkers te maken zonder vlees of vis.
Ik vertel er ook ineens bij dat ik hun tante en neefje dan zal inlichten dat ze na de cinema vrijdag, niet meer langs dat hamburgerrestaurant hoeven te gaan met hen.
Ineens werden de 40 dagen herleidt naar 4 minuten! Diezelfde avond en de avond erop had ik 2 mokkende kinderen aan tafel zitten. Want ik heb 2 dagen niet lekker gekookt. Vis met verse spinazie en wraps met rauwkost en stukjes kalkoen. Vrij kindvriendelijk vind ik zelf.
Ik vraag me af wat die 2 40 dagen gegeten zouden hebben ...
Deze week voelde ik me niet bepaald lekker. Daarbovenop deed mijn rug vreselijk veel pijn. Omdat ik na mijn werk even wou bekomen, ging papa de kids in bed steken. Amélie deed heel flink wat haar gevraagd werd, ze gunde me de rust die ik nodig had, omdat ze zag dat ik echt wel pijn had. Ons klein monster daartegen wilde van geen papa weten! Heelder scènes heeft hij uit de kast gehaald om maar niet naar boven te hoeven. Kussens en schoenen vlogen in het rond, gillen, kressen, slaan, stampen, .... noem maar op, maar hij ging niet naar boven zonder mij. Mijn ma, kan niet zo goed om met dit soort gedrag, en wordt er op zijn beurt heel erg onrustig en boos en contrair van. Dus in een poging om orde op zaken te krijgen , komt Olivier met veel aandringen toch op mijn schoon zitten en leg ik Olivier 'in de knoop' (kleermakerszit, en armen en handen helemaal in elkaar gedraaid, als je lichaam in de knoop ligt, komt je lichaam en geest tot rust). En sla mijn armen nog eens rond hem, het helpt na een paar minuutjes . dan ziet hij mijn gezicht.
O. :"Mama, waarom kijk je zo vies?"
ik:" Mama heeft pijn, schat"
O.: "Kunnen mama's niet lachen als ze pijn hebben,"
ik: "Lach jij als je pijn hebt?"
O.: "Nee, maar ik ben ook geen mama hé"
De schat, blijkbaar moeten mama's dus altijd lachen, helaas pindakaas, deze mama kon echt niet lachen. Papa mocht hem uiteindelijk in bed gaan leggen, maar hij ging niet slapen voor mama hem boven, in zijn bedje slaapwel was komen zeggen!
Omdat ik de trap dan toch al getrotseerd had, ben ik ook maar snel in bed gekropen. Gelukkig werkte de medicatie heel snel en kon mama de volgende dag al terug lachen!
Een paar dagen geleden hadden de kids, voor de verandering, ruzie. Niets om ons zorgen over te maken dus. Tot Olivier in zijn furie zijn mond voorbij praat.
"Amélie heeft de wc-blokjes doorgespoeld! " "Wat?" vraag ik wat van slag.
Van een verdiep hoger krijg ik te horen: "Niet waar, dat heeft Olivier gedaan!"
Oké, ik zal er nooit achter komen wie het echt heeft gedaan, ik ga er van uit dat het een samenzwering was, met het initiatief van de zus. Aangezien ze nog niet zo lang geleden iets gelijkaardigs heeft geflikt. Ik hoopte dat ze haar les wel geleerd had nadat ze met Kerst het toilette van mijn schoonbroer verstropte door er absorberende pareltjes luchtverfrisser in te laten vallen. Niet dus ...
Ach ja, gebeurd is gebeurd en gelukkig werken de wc's hier nog heel goed.
En bij deze weet ik dus dat ik nog niet aan het dementeren ben, omdat ik dacht dat ik al nieuwe blokjes had gehangen en ze plots niet meer zag. Het komt wel meer voor dat mama denkt dat ze iets gekocht of gedaan heeft, en dat achteraf blijkt dat mama het gewoon vergeten is.
Het mysterie is dus opgelost! Ik weet wel dat ik binnenkort, als we eenmaal verhuist zijn, andere WC-blokjes ga komen. Een soort die zo groot is, dat je ze niet kan doorspoelen!
Ja, lap daar gaat mijn nachtrust weer! Alleen is het deze keer de zoon niet (bijna dagelijkse kost) die me uit mijn slaap haalt, maar dochterlief, en dat gebeurt maar héééééél zelden!
Dus ik uit bed en met een sprintje naar haar kamer. En daar lag ze dan, rillend als een rietje, haar zaklamp in haar handen. 'Ik had een nachtmerrie!' Het arme schaap, dit is echt een rariteit, en daarom mag ze tussen mama en papa komen slapen. Samen met haar in een eenpersoonsbed liggen is nl geen optie, tenzij je graag vol blauwe plekken staat en de resterende uurtjes graag wakker doorbrengt. Want het is misschien wel de schone slaapster in levende lijve, stilliggen lukt zelfs slapend niet.
Na wat heen en weer draaien en schuifelen, en nog eens draaien, en nog een bekertje water, en nog eens benen boven en onder het dekbed en uiteindelijk gewoon in ondergoed, ligt ze goed.
"Mama, ..."
"Ja schattie,..."
"Zijn nachtmerries minder erg als nachthengsten?"
(Oké, hier moet ik heel erg mijn best doen om het niet uit te proesten van het lachen, want ze is heel erg serieus!)
"Euh, ... dat weet ik niet goed, schat, waarom denk je dat?"
"Omdat jongens erger zijn dan meisjes, dat is toch zo."
" Ja, dat is in de meeste gevallen zo, dus het zal wel zo zijn,... Ga nu maar snel slapen. "
En dat doet ze, intussen is het wel bijna half 5!
2 Uur later gaat mijn wekker en wil ik nog snel even naar de bakker aan de overkant van de straat. Helaas begint dan mijn eigen nachtmerrie. Mijn portefeuille is onvindbaar. Niet in mijn handtas, niet in de auto van mijn man, niet in de mijne, niet in het huis. Gelukkig belt mijn collega een uurtje later om te zeggen dat hij nog op het werk lag. Pffff ... gelukkig! Misschien heeft Amélie toch gelijk en bestaan er wel degelijk nachthengsten ... Dan neem ik aan dat ik er vanmorgen een heb gehad!
Eigenlijk heb ik geen flauw idee wat dit gaat worden, maar ik ben er nu en ik ga er iets van proberen te maken ook!
Een tijdje geleden bedacht ik dat ik de 'avonturen en uitspattingen' van mijn kids maar eens moest bundelen in een boek. Nu ja, een boek, al helemaal geen idee hoe ik daaraan zou moeten beginnen! Maar dan begon het idee over een blog op te komen. Het lijkt me in ieder geval makkelijker dan een boek schrijven!
Waarom een blog?
Wel, om eerlijk te zijn heb ik het soms nodig om alles van me af te schuiven, zodat de stress en de frustratie een beetje draaglijker wordt.
Ik heb namelijk 2 enorme schatten van kids, maar ze zijn ietswat druk uitgevallen. Als baby en kleuter vond ik mijn dochter Amélie (8) een heel druk kind. Ik was er dus zeker van: drukken dan haar kon ons 2e kindje NOOIT worden!
Helaas ... Olivier (5) walste die stelling met gemak omver. Vorig schooljaar kreeg hij een diagnose "een motorisch gedesorganiseerde regulatiestoornis", heel veel kleuters hebben dit in een lichte vorm. Bij Oli zijn ze echter zijn ON/OFF -knopje vergeten te installeren. Vanaf volgend schooljaar krijgt hij dan ook de stempel ADHD, want officieel mogen kleuters die diagnose niet krijgen.
Het heeft wel wat, zoveel leven in de brouwerij. Vervelen doe je je nooit!
Wat ik vaak als het moeilijkste ervaar, is de reactie van buitenstaanders. Ze heeft haar kinderen niet in de hand, vieze blikken, commentaar van totaal vreemde mensen, .... Hallo??!!! Wat weten die nu van wat er vooraf ging? Of hoe vaak je al gezegd hebt om ergens af te blijven, en ga zo maar door.
Ik hou enorm veel van mijn kinderen en zoals elke mama probeer je hun gedrag zo goed mogelijk in goede banen te leiden. Dat lukt meestal! 3 Weken op de 4 gaat het vrij goed, die 4e week laat mijn eigen geduld me in de steek en daar zijn zowel de kids als ik de dupe van. Ik snel boos en knorrig tegen hen, en dat krijg ik in een dubbele dosis terug op mijn dak natuurlijk!
Ik weet zeker dat er nog ouders in deze situatie zitten, met of zonder diagnose. Opvoeden is gewoon niet altijd even simpel. Elk kind is anders en heeft een andere aanpak nodig. En die aanpak vinden is vaak een hele uitdaging!
Zo, ik denk dat dit het zowat is.
Ik ga proberen om minstens 1 keer per week een nieuw verslag uit te brengen.
