Ondertussen alweer 14 jaar geleden die hete zomerdag van 1995 en in gedachten eigenlijk kakelvers in het geheugen. Sinds gisteren.
De examens waren nog maar pas achter de rug. Een onderscheiding was zijn deel. Het leven lachte hem toe. Iedereen vol bewondering over buurjongen, die jongen redt het wel, dat komt helemaal goed. De schijn hooghouden, maar niet bewust. Het was op een hete juli-dag dat buurjongen helemaal alleen naar zee vertrok. Het moet zowat het slechtsgeorganiseerde muziekfestival zijn waar hij ooit geweest was. (en geloof ons vrij, dat lijstje evenementen is erg lang)
Alleen met de trein. Naar zijn favoriete groepje. Tegen niemand had hij verteld dat hij alleen ging. Zelfs tegen de bekenden die hij per toeval tegen het lijf liep op het strand hing hij een verhaaltje op. Het was nodig om alleen te zijn. In de duinen, in de pit! Om buurjongen buurjongen te laten zijn. De puberjongen want dat was hij nog wilde zijn eigen ding doen, zichzelf zijn, met zichzelf praten en een beetje met zijn pa. Werd het een onvergetelijke dag? Jawel want anders werd er nu niet over geschreven. Maar die dag was gewoon nodig. Waarom valt moeilijk uit te leggen, maar het was nodig. Ver weg van alles en iedereen en dat klinkt vreemd tussen 30000 mensen op slechts anderhalfuur per trein.
Graag had ik met Hilde ook naar zee getrokken. Ik begrijp haar wel. Achter een masker zweet je fel en soms irriteert het gewoon. En die irritatie verdwijnt niet bij wat complimenten en champagne. Als je niet kan zijn wie je echt bent, heeft het dan allemaal nog wel zin? Ze zijn met meer dan je denkt, de mensen die meer diepgang zoeken dan de oppervlakkigheid die gemeengoed is.
Buurjongen geeft het toe. Hij was een beetje euforisch. Het opzet geslaagd, de mensen tevree, vierhonderd mensen bekoord met een vleesje, maar ook met een babbel over een koetje, dan weer een kalfje, een aantal keren hetzelfde grapje en een glimlach die de passie uitstraalt van de buurjongen. Enthousiasme alom. De heer zij geprezen.
Maar nobody knows dat diep vanbinnen. Toen niet, nu niet. Onzekerheid troef. Verdriet toen, twijfels nu.
Maar zoals gezegd, moe maar voldaan en een portie euforie op die zwoele zomeravond.
En dan van de hemel naar de hel. Toen kortweg met drie woorden. Nu kort per sms. (de vooruitgang weet je wel) Een maag die omdraait. Tegen niemand kan hij dit verhaal vertellen. Zijn gevoel uiten, want dat kon hij enkel bij haar de laatste jaren. De echte buurjongen. En ergens begrijp ik haar wel. Ze heeft godverdomme gelijk. Word volwassen. Durf verdorie. Net zoals zij. Zij is en blijft een waauw-madame. Ondanks die korte sms. Voor altijd een beetje speciaal. Of ze dat nu graag heeft of nie. Meer waard dan 1000000 facebook-vrienden of oude glorieën uit de puberteit. Neem je leven in handen. Welke richting ga je uit? Het maakt niet uit welke afslag je neemt, maar blijf niet stilstaan op dat kruispunt. Ze heeft gelijk, zoveel gelijk, meer gelijk dan het aantal sterren in haar ogen of de krullen in haar haar.
Misschien moet buurjongen nog eens in z'n eentje naar zee?
Zoals hij al zei, sorry voor het dwalen, het spoken, het keetschoppen...
na de euforie de tranen, de tranen, de tranen, ... nobody knows.
In deze underground durven we dat zeggen. Ondanks nu de tranen, je hebt verdorie groot gelijk! (maar vergeet de mooie dingen niet)
|
