Bloemen noch kransen! Je leest het weleens op een overlijdensbericht. Het zou niets voor deze jongen zijn. Mijn uitvaart moet geweldig worden. Geen toeters of bellen, maar wel een persoonlijk afscheid op maat. Muziek, teksten en vooral veel volk. En er mag gehuild worden. Hij was tenslotte toch een fijne meneer! Maar er moet ook gelachen worden om de geweldige herinneringen. Over de doden niets dan goed!
Het wordt de laatste show, het ultieme moment om te tonen wie je bent of wie je was. Hoevaak in je leven sta je een uur lang in de belangstelling? Hoevaak vinden mensen het de moeite om je te eren met welgemeende woorden, met een bezoekje? Hoevaak denken mensen aan je? Als je geen topsporter bent of een uitgebreid sociaal leven hebt, is het voor vele mensen een enig moment van glorie. Cynisch dat het de uitvaart moet zijn!
Al bij het leven was daar iets speciaal zoveel te geven bijna niet normaal Maar niets kan duren Niets kan blijven zijn Aan mooie uren Komt altijd een eind
Maak lawaai, maak geluid Maak het mooi, maak het luid Maak een vuur, maak het groot Hij is dood, hij is dood
Geen clichés zoals Afscheid van een vriend (alhoewel wonderschone tekst), geen tears in heaven. Maar misschien nog wel een persoonlijk dankwoordje à la Rick De Leeuw. Dankzij jou, en jou, en jou, en jou, en jou, en jij daar, en jou...
Een mens moet vantevoren nadenken over de dood en de begrafenis. Daaar hoor je die Dela-verkopers nooit over. Zo slim zijn ze niet. Maar een wijze levensles is het ook wel. Wacht niet tot mensen uit je leven vertrekken om te tonen hoe belangrijk of geweldig ze voor je zijn. Een begrijpende blik, een schouderklopje, een compliment of een overrompeling met een onverwacht bezoekje met verrassingen en cadeautjes. Het mag duur en overweldigend zijn. Waarom niet? Je leeft maar een keer! En maak die ene keer voor jezelf maar ook voor de anderen de moeite waard. Kilo's snoep, dure gouden oorbellen, gewaagde sex-speeltjes, niets is te gek voor een maatje op maat.
Bloemen noch kransen? Nee bedankt, doe maar met!
Morgen een gastblogger in de vorm van Dennis Black Buurjongen. U weze gewaarschuwd!
Bloggen kan gevaarlijk zijn, hoorde ik een vooral van zichzelf overtuigde politieker proclameren in de ochtendkranten.
De arme meid had zich inderdaad gewaagd aan het delen van haar ervaringen via internet. Ze had net zo goed de kassa kunnen leeghalen, drugs kunnen gebruiken in het openbaar of haar borsten laten zien aan elke klant die eromvroeg. De juffrouw werd ontslagen omwille van haar blog.
Soms draait de wereld in een verkeerde richting. Ben ik verkeerd of worden dader en slachtoffer hier verward? Of is buurjongen een beetje te idealistisch ingesteld?
Ik begrijp het allemaal wel, maar ik snap het niet...
Ooit hebben we een lijstje vol gevuld. Dat was nog in het prille begin. Jammer dat we al die malle conversaties niet hebben bewaard...
Nog enkele om het af te leren :
* Wist je dat warme chocomelk met slagroom lekkerder is dan zonder? * Wist je dat de middagpauzes nu soms saai zijn? * Wist je dat jouw kleurrijke setje ook met bijhorend sexy corsetje te verkrijgen is? * Wist je dat buurjongen soms nog fantaseert over buurmeisje en haar chinese vriendjes? * Wist je dat ik nu al drie nieuwjaarskussen voor jou gereserveerd heb? * Wist je een sneeuwballengevecht met jou ongetwijfeld heel plezant zou zijn? * Wist je dat dat gevecht dan waarschijnlijk in geplaag en gestoei zou eindigen? * Wist je dat het wel fijn is om een geheime blog te schrijven? * Wist je dat je nog altijd een supergeweldige waauw-madame bent?
Ze zeggen weleens dat als je doodgaat dat je je hele leven even terug voorbij ziet flitsen. Soms flitst het ook al eerder. En niet enkel omdat een mens al eens een paar kilometer te hard rijdt. Vrijdagavond uniek decor. Fijne mensen overal, dat zie je op het zicht. Zelfs Kama is er. De band smijt zich. Het zweet plakt, de adrenaline stroomt. In de massa Hey! Christiaan! Lang geleden. Samen onderweg, jong en ontstuimig trokken we over het Kanaal. We konden de wereld aan en genoten met volle teugen. Vrijheid! Tien jaar later! Hij en ik. Op net dezelfde nummers dansen en springen. We flitsen allebei naar 1998. Fijne job, dito relatie. Een fractie van een seconde denken we terug aan Camden, Garfunkels en Brixton Academy. Dan het verstand weer op nul. Een versnelling hoger, dansen, zingen, schreeuwen. De nacht in. Niet met mate, maar met maten. Volwassen worden kan ook morgen nog.
Af en toe iemand anders zijn. Ons imago aan de kapstok en als een kameleon de andere wereld in. Dat hebben we gemeen! Ook al vind je de band maar niets! One Way, your own, en gelijk heb je natuurlijk!
Veel te moe want veel te druk! Zoveel lastige beslissingen te nemen op het werk. De favoriete voetbalploeg die maar niet wil presteren. Serieuze relatietwijfels. Of neen, twijfels over nog veel meer zaken.
Maar daarstraks onderweg, de herfstzon aan de einder door een mooie bomenrij en The Blues Broters op de autoradio, lekker hard en meezingen, eigenlijk ben ik wel gelukkig!
Morgen weer een uitgebreider blogje, maar vandaag gewoon even laten weten dat je nog elke dag in mijn kopke passeert! Rot op Obama, Buurmeisje for President!
Ik ben buurjongen
Ik ben een man en woon in () en mijn beroep is blogger.
Ik ben geboren op 04/07/2007 en ben nu dus 18 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: buurmeisje en sexy underwear.
