De snelweg, kilometers asfalt, teveel verlichting om gezellig te zijn, soms in blok, soms stapvoets en soms versperd op de linkerrijstrook door een verlies van lading. Soms een lichtflits! Damn!
Sommige mensen doen het graag. Met hun stalen ros de baan verkennen. Scheuren, optrekken, kilometers ver. Pronken met het blikken blinkend verlengstuk van hun ego. De paardenkracht, de kleppen en uiteraard de opties die erg duur waren, maar ze er tegen een prikje bijgekregen hebben. Even macho-achtig pronken. En dan spreken we niet enkel over de patserige zonnebank-bmw's, maar even zeer over de mini's met dames die niet beoordeeld willen worden op hun uiterlijk, maar diep vanbinnen wel beseffen dat het misschien wel een meevaller is dat ze enkel daarop beoordeeld worden. De automobilist is een raar beest.
En toch! Geen fijnere plaats om te vertoeven dan de snelwegparking. Even letterlijk vertragen terwijl de rest van de wereld verder raast. Allerlei slag vindt er elkaar. De gezinsman op weg naar de veel te verre vakantiebestemming die blij is dat er tegenwoordig een dvd op de achterbank is geinstalleerd. De echte travellers die hun oud vehikel heelhuids op de volgende halte hopen te krijgen en ondertussen onbezorgd hun ding doen. Hapje, drankje, sigaret. Lachen, zingen, onbezorgd. De zakenmens in veel te strak kostuum hoopt dat het broodje met veel te klef beleg hem een gezonde dosis energie geeft om de volgende lastige klant te trotseren. Dit allemaal op het terrein van de echte mannen. De truckers! Stevig gebouwd, altijd rechtuit, dagenlang weg van vrouw en kinderen. Zij die hun jeansbroek gewoon in een tankstation kunnen kopen. Zij die weten in welk station er de lekkerste koffie uit de automaat komt. Zij die slapen achter gordijntjes. Smeltkroes van mannen met haar op de tanden, hun rug en hun taal als ze met buitenlandse collega's verbroederen.
Het zijn vrije vogels en toch is het een hondenstiel. Veel babbels met jezelf en met de blonde babe aan de achteruitkijkspiegel. Misschien toch maar eens over nadenken. Met die nieuwe gps-technieken zou zelfs buurjongen het moeten kunnen. Hij houdt ook wel van babbels met zichzelf en met blonde babes. Altijd onderweg, home is where you made it!
Als er ooit een volgende kus komt, waarom niet terug op de snelwegparking?
Het is alweer bijna een ganse maand geleden. Het tekstje over Frank... Je zou denken, de fut is eruit, de bezieling is weg, het vlammetje gedoofd, uit het oog uit het hart...
Niets van!
Net zoals Punk Net zoals Elvis
Is deze blog not dead!
Altijd in mijn hoofd, verhaaltjes, anekdotes, gekke belevenissen die buurjongen nu voor zich houdt...we vertellen ze nog weleens. Hier op de blog of stiekem in je oor met een ondeugende blik, die glinsterende ogen!
Groene mannetjes aan het verkeerslicht, buurmeisje in de achteruitkijkspiegel! Je straalde geluk uit. Blij dat het goed met je gaat. Stiekem hoop ik dat je ook beetje opfleurde omdat we mekaar zagen. Wie zal het zeggen. Ik hoop dat het om alle twee de redenen gaat. Mijn hart deed raar, mijn buik trok samen, kan het niet helpen. Je doet me wat gek meisje, mijn maatje!
Niet dat ik er ooit aan getwijfeld heb, maar toch. Afgelopen zaterdag heb ik iemand ontmoet die een beetje in dezelfde situatie zat als buurmeisje en buurjongen. Opluchting. We staan niet alleen. We zijn niet abnormaler dan de rest. Oef!
Eigenlijk kennen we elkaar helemaal niet goed. Ongeveer 1 à 2 keer per jaar ontmoeten we elkaar. Het is logisch dat je dan niet zomaar je gevoelsleven op tafel smijt. Er waren trouwens ook nog heel wat andere mensen bij. En het is al helemaal 'not done' om het dan over zaken te hebben als verliefdheid, diepgaande gevoelens en meer van dat moois. Zeker niet als de persoon in kwestie niet je partner is...
Het deed toch deugd. Hem te horen vertellen. Zo herkenbaar.Zo 'ja, ja, ja'. Het was een fijne avond, ver weg van huis, intieme sfeer, warme omgeving. In gedachten verzonken. Onbewust verbonden. Dezelfde situatie, ben er zeker van, dezelfde overpeinzingen. Maar Frank, wees gerust, ik vertel het tegen niemand verder. De boodschap is slechts een beetje cryptisch, maar simpel te ontcijferen als je de code kent. Maar we vertellen dit niet verder. We schrijven er allebei teksten over en voor het overige zwijgen we als vermoord. Diep vanbinnen zit wel de gloed. Die avond werd de innerlijke rust weer een klein procentje groter. Een vuurwerk sloot de avond af. Toeval? Toeval bestaat niet. In gedachten verzonken. Denkend aan jou. Op ongeveer dezelfde plek enige tijd terug. Vuurwerk op oudjaar, jij aan de telefoon, in tranen, verscheurd, intriest.
Tijden veranderen. Dat weten we al sinds Dylan. Nu enkel het vuurwerk. En jij hopelijk gelukkiger dan toen.
Frank reed weg in de nacht. Net zoals ik.
Buurjongen neuriede nog even verder, voor de goede verstaander, hieronder met tekst.
Hoe lang is het al Zo lang is het al Ben ik anders dan Je inwonende man
Ken je mijn vrouw al Ik ken ze al lang Denk je nu en dan Aan al wat niet meer kan
Tot ergens onderweg Ergens onderweg Let niet op wat ik zeg Tot ergens onderweg
In een dom moment Van sluipend sentiment Ben je weer van mij En ik dan weer je vent
Tot ergens onderweg Ergens onderweg Ik heb niets gezegd Tot ergens onderweg
Je bent mooier dan ooit tevoren Ik ben uitgeput en ongeschoren Je bent mooier dan ik ooit kon dromen Ik ben moe en altijd overal onderweg
In een dom moment Van sluipend sentiment Ben ik weer de vent Die al je kleren kent
Tot ergens onderweg Ergens onderweg Alles is gezegd Tot ergens onderweg
Rillingen krijg je ervan. Het is een cliché-lied, maar toch. Het past zo ongelooflijk goed bij buurjongen. Gerry and the Pacemakers. Traag, maar nooit uit de tijd. Nog beter dan die andere folkies uit Engeland. En live nog stukken beter. Als het van de tribunes afrolt, uit de kelen van tienduizenden die met volle overtuiging de woorden meer dan ooit menen. Rillingen. Kippevel! You'll never walk alone. When you walk through the storm, at the end, there is a golden sky. Walk on, walk on. With hope in your heart!
Alles komt goed. Het werd nog niet zo'n one-liner als You'll never walk alone maar toch. Buurjongen is ervan overtuigd dat je er inderdaad nooit helemaal alleen voor staat. Als het goed is neem je heel wat mee van fijne mensen die je ooit ontmoette. Die je inspireerden, die je een visie, misschien zelfs een missie meegaven. Levend of dood blijf je de gedachtengang van die speciale mensen met je meedragen. You'll never walk alone. Positief denken. Komaan!
En dan schijnt eindelijk de zon. Alweer een tijdje geleden. En dat nog wel op een vrijdag. Het nodigt uit voor wandelingen in het groen. Met dat voorzichtige zonnetje op je snoet smaakt het weekend eens zo zoet. Maar vandaag even niet. Het mag niet meer, het kan niet meer. Het zou niet juist zijn. Want lentekriebels doen nog meer kriebelen en dan passeren we weer die lijn.
Vandaag zit buurjongen hier achter zijn pc...
Misschien straks nog even de frisse neus halen. Even tot rust komen, ver weg van het moeten en het verantwoording afleggen. Even tijd voor zichzelf en zijn gedachten. Misschien zelfs wat verlangen. Wat zou zij doen? Wat denkt zij als ze het zonnetje ziet? Hopelijk denkt ze niet, maar geniet ze gewoon. Op een andere plaats, een andere tijd. Buurjongen wil haar zien stralen. En dus niet enkel de zon. En eerlijk waar, het zou misschien een beetje steken. Jaloers op een meid die hijzelf niet met open armen in zijn leven toeliet. En dan zeggen ze dat vrouwen ingewikkeld in elkaar zitten. Wat dan gezegd van buurjongen?
Het weekend is daar. Een superspeelpot met de Lotto vanavond! Restaurantbezoek in de agenda! The golden sky is niet zo veraf als je soms denkt. Ik mis je! Maar alles komt goed! Walk on! Walk on!
When you walk Through a storm Hold your head, up high And don't be afraid, of the dark 'Coz at the end of the storm Is a golden sky And the sweet silver song Of the lark
Walk on, through the wind Walk on, through the rain Though your dreams be tossed And blown
Walk on, walk on With hope, in your heart And you'll never walk alone You'll never walk alone
Alone
Walk on, walk on With hope in your hearts You'll never walk, alone
We hebben sinds kort nieuwe buren. Niet dat er mensen verhuisd zijn, maar de buurman heeft aan gezinsuitbreiding gedaan. Geen kinderen, geen hond of poes, maar een tuinkabouter. Buurjongen geeft toe dat hij de eerste keer toch maar raar opkeek toen hij het mannetje parmantig en met guitige ogen in de tuin opmerkte.
De buurman is een beetje gek, zo naar men zegt. Het is een zonderling en nu zet hij nog eens een tuinkabouter in de tuin neer ook. Het moet niet gekker worden. Of misschien toch wel?
De buurman doet geen vlieg kwaad. Hij groet vriendelijk als je hem passeert. Misschien drink hij af en toe teveel, maar kom, perfectie bestaat niet. Toch wordt er over hem gebabbeld. En nu dus zeker met die kabouter!
Of buurjongen zelf een tuinkabouter in huis, sorry, de tuin zou halen? Waarom niet eigenlijk. Zo'n extra gezinslid brengt vrolijkheid in de buurt. Ze zijn altijd goedgezind. Ze zijn er qua uiterlijk vaak zover over, dat het er pal op is. En vooral, ze zijn authentiek. Niet zoals die commerciële nep-kabouters van in dat reservaat in De Panne. Geen bewegende mutsen en ook geen verschijningen op brooddozen. Authentieke kabouters met een muts, een baard, een glimlach en kleurrijke mutsen. Authentiek zoals mijn buurman. Kleurrijk zoals die buurman. En toch zegt men dat hij gek is. Hoe hoger de hekken, hoe gekker de gekken, aan welke kant van het hek? Dit zinnetje heeft buurjongen gepikt van Stijn Meuris. Ik trakteer hem weleens een pint.Maar het klopt, de norm is het doodnormale, het vooral niet opvallen, tja, ... Als tegengewicht verklaar ik vandaag mijn liefde voor de tuinkabouter! En ik groet hem telkens weer!
Een beetje opgewonden kwam ze bij me binnen op kantoor. Het was alweer enige tijd geleden en ze had zich moeten haasten. Gezonde blos op haar wangen. We hadden weleens stiekem afgesproken. En dan allebei geen slipje aan. Nu had buurjongen haar terloops uitgedaagd om geen bh te dragen. Maar hij wou vooral haar nog eens zien, een goeie babbel doen, een beetje tot rust komen bij dat maatje. Hij was de uitdaging eigenlijk al vergeten.
Ze begroette buurjongen met een kus op de wangen. Zij pakte zijn hand en legde die op haar blouse. Hij kijkt toch verrast. Buurmeisje heeft diepe gronden. Zijn hand maakte zachte draaiende bewegingen, een intense blik, een zoete, eindeloze kus, papieren en kleren vallen op de grond ...
Diep vanbinnen is buurjongen een reiziger. Eentje die zich vermaakt als hij langs Ierse weilanden wandelt of in een volgende wereldstad in z'n uppie de metro binnenstapt. Reizigers voelen zich overal thuis, maken overal vrienden. Hun thuis is overal en nergens. Continu worden ze onderworpen aan nieuwe indrukken, andere impulsen, dat houdt een mens scherp. De verwondering blijft leven. Want hij wil meer meer meer.
En toch, ook onder de eigen kerktoren kan de voldoening aanwezig zijn. De hechte band van een kleine gemeenschap, waar clichés en vooroordelen alle wegen plaveien. Er heeft zelfs eens iemand een heel mooi liedje over gemaakt. Zo langs dat tuinpad enzovoort. Het is er zo slecht nog niet, maar verstikkend is het natuurlijk af en toe wel. Ieder zijn meug? Een man bijt er soms een hond, maar wie maalt erom?
Maar terug naar de Ierse weilanden. Tijd voor bezinning in de uitgestrekte vlaktes, voor fysieke inspanning, voor het opsnuiven van eeuwenoude tradities en voor ontmoetingen in lokale pubs. De traditionals doen verbroederen, melancholie is nooit ver weg. Iedereen zingt en danst de ellende weg, en zo is iedereen blij. Even verderop de stad met andere mensen, doch hetzelfde gevoel. In de stad kan je verdwijnen, kan je verdrinken in de anonimiteit, een goed gevoel, je eigen ding, je eigen eigen wil. Bezinning maar dan op een andere manier.
Vlaanderen boven? Buurjongen denkt van niet. Autostop wil hij vluchten naar een simultaan leven. Want hij kan moeilijk kiezen, wil hij wel kiezen? Een dubbelleven is niet goed genoeg. Driedubbel misschien dan? Te weinig uren in een dag, te weinig dagen in een week, te weinig lef om nieuwe keuzes te maken? Mijn hoofd is een grote snoepwinkel. Zoals bij jou soms?
Jij twijfelt aan je eigen goedheid? Je bent niet goed bij je hoofd. Je bent vaak veel te goed. Zo begaan, zo oprecht geïnteresseerd. Mijn gemeende mening. Maar twijfelen aan jezelf getuigt van enig intellect. Dus doe maar verder. Maar vergeet niet aan jezelf te denken, twijfel niet aan de goedheid voor jezelf. Zeg dat buurjongen het gezegd heeft!
Niets zaliger dan eens goed ziek te zijn. Slappe benen, zwaar hoofd, gevoel van onbehagen. Het weegt niet op tegen het zalig nietsdoen, het lekker ziek-zijn. Even wegduiken in je eigen wereldje. Onder een dekentje, slapend, dan weer kijkend naar een film of godbetert, Murder she wrote uit lang vervlogen tijden. Jessica Fletcher, die is goed! Jezelf verwennen met warme drank, je voelt je zo slecht dat zelfs het eenvoudigste soepje deugd doet alsof het de eerste maaltijd in dagen is.
En als de plicht echt roept, Brufen! Na al die jaren heeft buurjongen nog altijd last met pillen te slikken. Pletten tussen twee lepeltjes is niet meer nodig, maar toch. Echt vlot lukt het nog niet. Maar met Brufen kan je de wereld aan. Dus ook die belangrijke wedstrijd. De wondere medische wereld, wauw. In drukke periodes wil een mens ook al eens naar Xanax of Temesta grijpen, dat is ook weg van de wereld maar op een andere manier.
Vandaag thee met honing en buurjongen gaat ervoor. Je ziet, een dokter komt er niet aan te pas. Alhoewel ik me daar ongetwijfeld beter van zou gaan voelen...
Voor jou een fijne werkweek! En als al die pillen niet helpen, een dikke knuffel moet volgens mij ook wel perfect werken!
Het slechte nieuws wordt de kamer ingeslingerd, de protagonist verstijft, blik op oneindig, camera zoomt in, beeld stopt, dramatisch muziekje start op en de aftiteling loopt. De kijker is mee in het verhaal en wil uiteraard niets liever dan het vervolg te weten komen. Zo staat in het grote soap-kookboek de cliffhanger theoretisch voorgesteld. Mooi verpakt. Net zoals de reclame van de meubelgigant die drie seconden later de huiskamer vult. Vreemde marketing, maar dit geheel terzijde.
Er is geen goede manier om slecht nieuws te brengen. Wat al die mooie managers-opleidingen ook mogen beweren. Hoezeer je als hulpverlener, leidinggevende of wat dan ook je best doet. Je kan slecht nieuws niet beter maken. Je hebt er geen bal aan als de boodschap voorzichtig wordt overgemaakt. Het heeft geen belang. Punt uit! Of je slecht nieuws nog slechter kan maken door het nogal bot te brengen, daar valt over te discussiëren, maar dat gaan we hier niet doen.
20 oktober, toch al weer even geleden. Drie mannen die het voor een keertje niet over voetbal of seks hebben. Een slecht-nieuws gesprek op de gang.
De blik misschien heel even op oneindig, maar het beeld stopte niet. De wereld bleef gewoon draaien. Er was geen aftiteling, laat staan een vrolijke commercial die je even aan positieve dingen deed denken. Aan Center Parcs of cholesterolverlagende drankjes.
Was het minder goede nieuws goed verpakt? Niet direct zou ik zo zeggen. Deze buurjongen had ook eigenlijk niet in de gaten dat het om belangrijk nieuws ging. Maar zoals ik al zei in de inleiding, er is geen goede manier. En als die er is, dan valt ze toch in het niets bij de allesoverheersende donderwolk die nadien komt.
Klokslag zeven uur, een blik op de wereld. Een bomaanslag in een land ver weg, politiek gekakel iets dichter bij huis en nog meer van dat gedoe. Heey, en ik dan? Is de stijging van 0.2% van een aandelenkoers dan belangrijker dan ik? Waarom word ik niet vermeld? De wereld blijft dus verder draaien, tot zover de illusie.
Dan toch maar wat beweging in afwachting van het verspreiden van de boodschap. Twintig trappen, verdeeld over twee stukken en dat vermenigvuldigd met zes etages. Zachtjes, niet overhaast. Automaat toch maar links laten liggen. Het zou toch wel op mijn voorhoofd geschreven staan? Heb meelij, pak me vast, spreek me aan, maar het gebeurt niet en buurjongen blijft wandelen. De wereld draait door, voor jezelf en voor de anderen. Je bent gewoon een wandelaar, niets meer, niets minder. Hoeveel trappen we die avond gedaan hebben? Veel, maar niet genoeg om het nieuws te halen.
Dit is alweer even geleden, maar vanochtend dacht ik er weer aan. De enveloppe met de niet te missen aanbieding. Een veel te dure managementopleiding met o.a. het brengen van slecht nieuws. Bullshit! Het slechte nieuws goed verpakken en dan wegwezen? Zo doen ze het soms, het geweten gesust, maar they don't really care. De enveloppe wordt een prop. Yes, van de eerste keer raak!
She came up to me, she said: 'Wanna know a mistery? There's a whole wide world for you to see You're just a player in the game' Well I've nothing left to say Except take the time to ramble In a million different ways There's a million paths to travel And when there's something in the way Take your time please remember There's hope yet in the rain And a voice in distant thunder
Een positieve noot, die moet je verdienen, elke dag!
Hoog tijd voor een middagpauze op een van die miljoenen paadjes...!
Een rare snuiter, een eenzaat, een zonderling. Psychologen zijn het erover eens. Iedereen is een potentiële moordenaar. Ze hebben gelijk. Zelfs buurjongen zou het kunnen zijn. Alhoewel hij niet echt een gewelddadig persoontje is. Hij voelt zich dezer dagen af en toe ook een zonderling. Hij zou zo graag de massahysterie mee voelen. Hij snapt het wel, maar begrijpt het niet. (cfr Bassie van Bassie en Adriaan) Het is een drama, dat staat buiten kijf. Maar de mediastorm, de algehele verontwaardiging, de roep om vergelding. Is buurjongen ongemerkt veranderd in een gevoelloos wezen? Afgestompt.? Laten we hopen van niet. Is hij dan de enige die de perspectieflijnen ziet lopen? Have you ever walked the streets in black and white? But you are all colour alienated and afraid...
Ik wil de zaken nog niet opsommen die er dagdagelijks in stilte passeren. Dingen die gebeuren waar veel meer mensen schuld aan hebben dan 1 gek die is losgeslagen. Ieder zijn verhaal. Waarom dan de verhalen van anderen er vrijwillig bijnemen? Buurjongen doet zijn eigen ding. De wereld draait door. En dat is hun goed recht.
We kruipen op de tank. Spreken voor het volk. Vooruit met de geit! Positivo for life! Brood en spelen voor de massa! Diep content diep vanbinnen. Noem het een warme gloed. We schreeuwen het niet van de daken. Mijn mama ziet het wel. En ze glundert met dezelfde warme gloed. Een mens zou er bijna zelf zin van krijgen. De wereld is zo slecht nog niet.
Vrijdagmiddag frisse neus, dikke knuffel als vanouds, 12.30u aan het Kanaal?
de paar seconden die verstreken tussen de deurbel en het moment dat de voordeur openzwaaide, dreven zijn gedachten af. Naar die ene keer dat hij met haar belde, onderweg naar een saaie cursus aan de andere kant van de provincie. Twee seconden later stond hij aan haar deur, verrassend, de rest is geschiedenis en zoals nu bovendrijft, een fijne herinnering.
Hij hoort gestommel, de sleutel draait in het slot, een nanoseconde lang kijken ze elkaar aan.
Buurjongen dominant? Zou kunnen. Wat denkt buurmeisje? Wat voelt ze in haar buik? Lang geleden. Te lang geleden? Geen praatjes, geen Hoi, hoe ist?
De wellust vult de ruimte. Hun handen vinden hun weg, heftig, intens, zelfs wild. Het begrip kussen krijgt een nieuwe dimensie. Dit is niet zomaar kussen, dit is proeven van de passie. Dit is zoet, zuur, bitter en zout tegelijk. Dit smaakt naar meer. Dit is ...
Kledingstukken vliegen over en weer. Ze proeven van elkanders warme lichaam. Zinneprikkelend, in alle heftigheid toch zachtjes strelend, dichttegenelkaar. Van het kastje naar de muur... Op de tafel, op de vloer, ...
Weemoedige blik, in elkanders armen, weer samen even weg van de wereld. En dan zeggen ze de eerste woorden van de dag...goeiemorgen maatje!
Gisteren nog eens een wedstrijd uit de oude doos! Zoals in de goede oude tijd. Striemende stortbui, felle strijd, alles uit de kast. Adrenaline en spierpijn overal.
De griep is in het land! Zo naar men zegt.
En dan denk ik aan jou. Hardwerkend, soms verlangend naar je bedje, maar altijd met de juiste mood voor jouw mensen.
Je doet dat goed!
Maar Kaiser Chiefs schallen uit de boxen. Sex on fire niet, maar toch. Soms zo tussen het harde werken door, moet je eens even afdwalen. Naar Arno ofzo, weet je nog wel?
En dan denk ik, ik heb haar nog altijd niet bezig gezien met haar vriendjes...
vandaag de meest deprimerende dag van het ganse jaar? I don't think so!
Twee mensen lopen allebei van punt A naar B. Ze vertrekken uit tegengestelde richting op quasi hetzelfde moment. Ze zijn beide zo slim om de kortste weg te nemen want het vriest dat het kraakt.
Toch komen ze elkaar niet tegen om drie happy nieuwjaarszoenen uit te wisselen. Hoe komt dit?
Een gans jaar is alweer voorbijgevlogen, hopelijk wordt het volgende er eentje van iets minder moeten en veel meer mogen. Je mag gerust wezen dat ik niet te lang ga voorlezen. Want vandaag is het tijd om de feesten, om ter meeste. Mijn rugzakje met wensen voor de mensen is alweer gepakt, de goede voornemens puilen eruit, ondanks mijn ondeugende snuit!
Kusje hier en daar Ook de volgende 365 dagen sta ik altijd, soms onzichtbaar, voor je klaar.
Je maatje, 1 januari
Buurmeisje, de tijdloze speelt! Sommige platen zakken, sommige stijgen. Soms worden zelfs onverslijtbare klassiekers bij het huisvuil gezet. There must be some kind of way out of here. Het is een bewogen jaartje geweest. Woelig zoals in oorlogsgebieden ver van hier. Emoties draaiden in onze buik. We hebben gehuild, geroepen, onze onmacht uitgeschreeuwd. Er is twijfel geweest. Maar er heeft eens iemand veel te veel gezegd dat alles goed kwam. Ik denk dat die nog altijd gelijk heeft. De mooie momenten blijven het meeste hangen. Onthaasten in een bos nog niet eens zo ver van hier. Diepzinnig, soms stout, gebrabbel aan de toog van een bruine kroeg. Nog twee Baileys alsjeblieft. Verjaardagen met champagne! Een waauw-momentje want echt waar nog nooit gedaan. Arno op de achtergrond, niet nu, maar toen wel. Passie! Echt waar nog nooit gedaan. Zo toch niet. En nog zoveel meer...Misschien zelfs deze verborgen schrijf- en leesplaats. We namen beslissingen. Allebei. Of ze juist waren? De tijd zal het uitwijzen. We leven nog lang en hopelijk gelukkig. Niets is definitief. We blijven ervoor gaan. Met A smile Anyway. Voor het genieten van kleine dingen, voor de uitdagingen waarvan we dachten dat we het nooit zouden durven, voor stoute dingen in ons hoofdje. In deze underground leven de maatjes zich uit. Dat is iets waar buurjongen niet over wil twijfelen.
Ik wens jou vanuit het allerdiepste van mijn hartje (ik mis je) meer dan wie ook een positief jaartje toe. Met uitdagingen voor het echte buurmeisje (dat meisje dat nog niet iedereen kent), met gekke dagen, met iemand die er is als er tranen vloeien, met innerlijke rust en een brandend vuur met vlammen meters hoog. En dan komt alles goed!
Gelukkig Nieuwjaar Buurmeisje!
je maatje! (ook tijdloos)
* maatjes geven hun nieuwjaarskussen toch in real life? * Purple Rain, jawadde * binnenkort twee Baileys?
Rare tijden, dat zijn het! De crisis tiert welig. Zo naar men zegt toch. Het weerhoudt heel wat mensen toch niet om hun huis tijdelijk te veranderen in een oogverblindende, flikkerende kerststal. Het éne huis herbergt al wat meer stijl dan het andere. Less is more zei u? De energiemeter draait door. De lichtjes maken licht in donkere tijden. Ze geven misschien zelfs een beetje warmte in deze koude dagen? Alhoewel, zouden toekomstige moeders op de vlucht écht welkom zijn als zij de ster, de lichtjes volgen naar deze woningen? Misschien moet buurjongen er niet teveel over nadenken.
Anderzijds is het dezer dagen niet hip om Kerstmis fijn te vinden? De commercie weet u wel. Het verplicht aanschuiven bij familie die je bijna niet meer kent. De overdaad aan eten en drinken, less is more?, om nog maar te zwijgen van de nietszeggende cadeautjes die je niet nodig hebt. Klap op de vuurpijl is de pakjesjacht vooraf in veel te drukke winkelstraten met veel te veel krijsende kinderen en gehaaste en gestresseerde moeders. Naar het schijnt hebben ook heel wat mensen die niet Bob noemen ook na de feestdagen nog een slecht gevoel. Hoofdpijn en die dingen...
Maar buurjongen houdt van Kerstmis. Het is toch ook een mooi verhaal. De geboorte in een stal, het bezoek van de koningen en de herders. Geweldig!
Maar meer dan 2000 jaar later is Kerstmis nog altijd fantastisch! Wie kan er iets op tegen hebben om zich tegoed te doen aan lekker eten en drinken. Eindelijk maken we tijd voor de mensen op wie we, ondanks onze mindere kantjes, altijd zullen kunnen rekenen. Vroeger met de nachtmis en worstenbrood. Vaak worden oude anekdotes opgevist, zo ergens na het voorgerecht. Of onverwachte bekentenissen of verhalen, zo net na het dessert en voor de pakjes. Zalige momenten. Het zou elke maand minstens een keertje Kerstmis moeten zijn. Zo klef is het niet om familiebanden aan te halen. We maken het gezellig bij een versierde boom, kaarsjes en de cliché-films op tv maken het plaatje af. Voorspelbaarheid heeft zo af en toe zijn charmes. Geen andere afspraken, geen werk, geen ik moet nog naar een ander feestje. Op Kerstmis is het toegestaan om niet bereikbaar te zijn. Familie gaat voor. En terecht!
En kaartjes! Geen mail of sms! Keiveel kaartjes in de brievenbus! Geweldig. Ik ben als een kind zo blij als ik de brievenbus leeg maak! Hoera! Soms heb ik geluk en staan er ook wat persoonlijke wensen op het schrijfsel. Yes!
En krijgt u dan echt niet graag pakjes? Zelfs niet in deze crisis-tijden? Eerlijk? Misschien maakt u zich er ook iets te makkelijk vanaf met een kadobon voor cd's of boeken? Of een verzorgingssetje voor de vrouwen? En mannen tja die drinken toch allemaal alcohol? Buurjongen houdt van cadeaus. Wie is de persoon waarvoor ik moet kopen? Wat houdt hem of haar bezig? Waar kan ik hem of haar echt blij mee maken? Of echt mee verrassen? Empathie noemt dat met een moeilijk woord!
Voor buurjongen werd het parfum! Maar de familie houdt nu eenmaal niet van risico's. Een cadeau moet zeker nuttig zijn. En zo hou ik de familie weer een jaartje bij me, dat klinkt wel heel erg klef. Maar hey, het is toch Kerstmis!
Geniet ervan! Met volle teugen! Met lichtjes overal! Zalig Kerstfeest!
Toch wel een beetje van zijn melk! Was het de drukke opkomst? De fysieke ongemakjes en het opkomend griepje? Of toch gewoon een beetje haar onverwachte verschijning? Het spreken ging moeilijker. Een beetje horten en stoten, maar wat maakt het uit.
Er zijn van die meisjes, vrouwen. Ze passeren nooit onopgemerkt. Ze stralen erotiek uit. Ze moeten het geen twee keer vragen. Lustobwekkende activiteiten met hen, de volle twee seconden dat je ze ziet, denk je eraan. Zo zitten mannen in elkaar. Voor zover ik weet. En dan ben je ze alweer vergeten. Dertien in een dozijn of zoiets?
Bij buurmeisje ging het anders. Braaf buurmeisje. De vriendelijke begroeting deed me telkens glimlachen. De aangename babbels maakten mijn dag goed. Ook de babbels waren braafjes. Wanneer dat dan veranderd is? Dat ik het niet weet. Voorzichtig of plotsklaps? Lustige activiteiten met haar overwegen? Jawel! Met het brave buurmeisje. En in tegenstelling tot bij Stijn Meuris is bij mij de moed niet op om het daar nu over te hebben. Ik ben gek! Helemaal!
Rode wangen, rode sjaal, rode bh, het zorgt voor rode oortjes. Zij straalt! Of is het de wijn? Ze straaaalt! Waauw!
Ze wikt, weegt, kijkt, lacht. Ze laat zich gaan. Speelt met haar kledij, met zichzelf én haar vriendjes. Voorzichtig, stap voor stap meer uitdagend. Haar lichaam kronkelt voor de lens. Die blik, ze laat zich gaan. Het brave meisje is verdwenen. Tijd en plaats vervagen. Batterij leeg. Hij verrast met de onverwachte blinddoek. Beetje kinky! Zoals zij? Geen gehaast, geen volgende afspraak. De wereld is hen twee. De rest verdwijnt in het niets. Zintuigen alweer op scherp. Het rode bh'tje een pikant detail. Stevig en rustig, de afwisseling die haar wild(er) maakt. Samen het tempo bepalend dat hij zachtjes in haar oren kreunt. Extase nabij. De omgeving valt weg. Zintuigen in opperste staat. Het brave meisje laat zich gaan.
Applaus weerklinkt. Het glas wordt geheven. Daar staat het meisje. Het is fijn haar te zien. Te weten dat een onzichtbare steunpilaar er voor jou is. Niemand weet het. Een goed gevoel. Een ongelooflijk goed gevoel voor buurjongen.
Een beleefd en alweer braaf afscheid met de groeten van haar vriendjes. (echt waar?) Vandaag is rood! Het brave meisje is verdwenen.
Tot gauw...
Nieuwjaarsgeschenk, althans de voorbode, is onderweg!
Drie keer had ik je gisteren willen bellen. Gewoon, aan de start van het weekend. Vragen hoe het met je gaat. Of je leuke plannen hebt? Of je zin hebt in de eindejaarsperiode. Je zit in de auto, radio op Thomas of Ciska. En dan wil je even die stem horen. Uit bezorgdheid, maar ook gewoon voor het goede gevoel. Van die aarzelende stem, die speciale lach, de gekke uitspraken, maar ook de goede raad of bemoedigende ondersteuning. Drie keer, eentje op de heenweg, eentje onder de middagpauze en de laatste keer op de terugweg ergens tussen de ring en de snelweg. Ik zag je ook even passeren daar. Zelfde wagen, jammer genoeg andere nummerplaat, en een koppel van minimum 70 jaar achter het stuur. Best grappig!
Heel even zagen we elkaar aan je kantoor. Twee minuten binnenspringen. Beetje ongemakkelijk vragen hoe het met ons gaat. Dan snel weer weg. Jouw volgende client wacht al. Toch de kus die niet mag. Wild! Heftig! Passioneel, onze handen, graaien, grijpen. Hoop en al 45 seconden! Haar terug in de plooi, kledij beetje rechttrekken. Nog een fijne dag, tot ziens! Een!
Twee sms'en brengen ons later op een borrel om de werkdag af te sluiten. Ze zag er stralend uit. Uitdagend zelfs. Of was dit enkel in mijn fantasie? Of was het met voorbedachte rade? Vermoedde ze dat ze me vandaag 'toevallig' even zou zien? Zie ik daar een glimp Marlies Dekkers? Die hebben nu trouwens ook een Secrets-collectie. Beetje stouter. Ik hou er wel van, maar we dwalen af. Toeval bestaat niet! Het gaat gelukkig goed met haar. Met mij ook wel. Maar toch, we zijn meer voor elkaar dan mensen die vragen hoe het met elkaar gaat. Beetje aftasten. Teasen! Net te lang in elkaars ogen blijven hangen. Het gaat goed met ons. Vandaag een dag met ondergoed? 'Zal je zelf moeten checken' kaatst ze terug. Tien minuten later stiekem op het toilet van een doordeweekse taverne waar het koekje van de koffie normaliter voor het extraatje zorgt. Zij en ik houden meer van slagroom en snoepjes. Zonder woorden, het hart bonst in de keel. Dit mag niet, en zeker hier niet . Hij sluit haar ogen, laat zijn twee handen, tien vingers glijden over haar ganse lichaam. Voorzichtig, maar doortastend. Haar gezicht, hals, rug, kontje. Zachtjes en stap voor stap minder zachtjes. Door haar haren, haar ogen nog steeds gesloten. Haar borsten strelend, het rokje sneuvelt. Even de ogen open, een geruststellende en ondeugende blik. Hij knielt, voelt, kust, likt en kust, zij zucht en hij doet verder, hij kust, zachtjes, maar vastberaden. Hier met haar! Wow! Ze geven zich! Ze laat zich gaan. Intens, maar geruisloos. De ogen nog steeds gesloten. Hoop en al 5 minuten. Twee.
Het koppel van eveneens minimum 70 jaar bespreekt het koekje bij de koffie. Ze hebben geen benul. Wij bestellen nog een warme chocola, met slagroom, want aan crisis-of dieethysterie doen we niet mee.
Enkele uren later. Toen in de regen bij het snoepjes-afscheid. Toen kreeg ik een warm gevoel van verliefdheid over mij. (Ik vind je waauw) En ik geef het toe. Ook eentje van ongebreidelde geilheid. Kletsnat, wetende wat ging komen, elkaar diep in de ogen kijken, mekaar verwennen terwijl de regendruppels en enkele fietsers passeren. Wetende dat we mekaar graag zien, maar dat het niet de plaats of de tijd in ons leven was voor meer. Raar om uit te leggen, maar het diept in zekere zin de omgang nog wat verder uit.
Samen in een onbekende kamer is het dan toch een dag zonder slipje geworden. Je glimt, van het fijne gevoel van de massage-olie. Je gaf me een beetje bedeesd instructies van hoeveel vingers je in je wilde voelen, je gaf me met hese stem het tempo aan. Het stille water met de diepe gronden. Je Chinese vriendjes in je handtas. Misschien straks. Een zoen die maar blijft duren. Zachte tikjes op je kontje. Dan mijn lippen aan je borsten. Mijn tanden zachtjes over je scherpe tepels. Strak! Diepe zucht. Handen door elkaars haar.
Mijn tong kronkelt zich langs jouw heetste plekjes. Plagerig zelfs. Jouw handen grijpen naar meer. Ze krijgen meer. Geen begrijpende blik, maar volledige overgave aan de lust, het genotsgevoel. Jouw benen in mijn hals, stevig bij elkaar, jouw handen krampachtig in de lakens. Het tempo bepalen we instinctief. Een roetsjbaan! Fijner, harder, wilder, heter, dieper, zachter, intenser, heviger, lekkerder. Een likje aan je tepel. De CD staat stiekem op herhaling. Drie
Ik ben buurjongen
Ik ben een man en woon in () en mijn beroep is blogger.
Ik ben geboren op 04/07/2007 en ben nu dus 18 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: buurmeisje en sexy underwear.
