Enkele dagen lang heeft buurjongen erover moeten piekeren. Hij was mild en dat was er pal op. Misschien ook omdat het van haar kwam. Hoe was zij dan? Moeilijk kiezen! Zij is vertrouwen! Zij is beetje gek! Zij is guitig! En ook lief! Zij is veel, bijna alles!
Is het trouwens geen belediging om mensen in slechts 1 woord te omschrijven? Moet er niet veel meer zijn? Of is het juist geweldig om kort en krachtig met 1 woord patsboem buurmeisje te kunnen typeren?
Een gemeenschappelijk facebookvriendje raadplegen? Neen, toch maar niet. Mailtjes herlezen? Gedachten terug ophalen?
Dan weet hij het! Natuurlijk, evident!
Zij is...zij is...zij is liefde, de liefde! Love!
Ze moet het zowat 24u per dag uitstralen. 7 dagen op zeven. De liefde!
De liefde voor Saartje, in woorden, daden, in een blik, in verhalen, in knuffels.
De liefde voor haar vak. Plichtsgetrouw, vol overgave. Ze smijt zich erin...met liefde! Ze smijt zich helemaal voor al die mensen. Uit liefde voor haar job, voor de mensen. Oprecht bezorgd, Mooi om te zien! Zo zouden er meer moeten zijn.
De liefde voor hem! Met ongelooflijk veel geloof. Met respect, bewondering en voorzichtigheid. Dat is liefde! En ook de liefde voor buurjongen. Zo zacht, zo echt, zo eerlijk. Zo heerlijk.
De liefde voor het leven. De tripjes naar den vreemde! Het opsnuiven van culturen van heinde en verre. Het laatste drankje dat ze niet afslaat. Het lekkere snoepje tussendoor. De stapjes in de wereld. Dat is genieten, dat is liefde voor het leven. Haar danspasjes, haar moves en sprekende ogen. Zij leeft graag, met volle teugen. En je ziet haar genieten, en de liefde straalt eraf.
Zijn er ooit momenten zonder liefde voor haar? Misschien de liefde voor zichzelf? Mag het iets meer zijn? Zij is geweldig, wat wil je met zoveel liefde? Zelfvertrouwen mag er zijn. Dat moet! UIt liefde voor zichzelf. Hou van jezelf en dan pas van de rest. Misschien daarom een afscheid van hem? Uit liefde voor zichzelf?
We hebben het er ooit wel over gehad. Over die afscheidsspeech! De laatste show! Over Mild en over Liefde! Als het mag...graag! Maar nu eerst leven!
Liefdevolle groeten,
Mister Mild
Outro : Hebben mensen op de Noordpool het ooit nog koud? Vandaag een klote-dag. Te weinig slaap, teveel muggen! Teveel gedoe en gezever. Teveel verantwoording. Teveel spierpijn. Teveel moeten en te weinig mogen. Teveel verplichtingen. Te weinig dankbaarheid. Ondanks de opwarming van de aarde, eist buurjongen het recht op om het af en toe nog eens koud te hebben. Maak je niet druk zeggen ze dan, je hebt toch al wel meer gehad? Et alors?
De kofferbak open, zonnetje op de snoet, koude chocolademelk en 'Everything is average nowadays', het hartje warmt weer wat op. Jammer dat ze niet naast me zit, maar een fikse slok en hij kan er weer tegen. Het komt allemaal wel weer goed!
De ondertitel van deze blog is een inside-joke. Slechte sex! Tegenwoordig is het ook gewoon seks dacht ik me te herinneren, maar we gaan niet uitwijden? Of was het uitweiden? We breken er ons het hoofd niet over.
Slechte seks was iets tussen zij en mij, haar en ik. Kan seks eigenlijk wel slecht zijn. En is iets dat niet goed is, automatisch slecht? Je hebt lekkere chocolade (die met kleine nootjes b.v.) en iets minder lekkere. Maar ook gewone chocolade is natuurlijk best lekker. Is het zo ook niet met seks? Je hebt geweldige seks met alles erop en eraan, de lokatie, de persoon, de aanleiding, het gevoel, de liefde, de geilheid van het moment om dan zo tot onvergetelijke seks te komen. Maar of 'gewone' seks dan slecht is? Als je lang geen chocolade hebt gegeten is, is elk stukje toch hemels?
Los van die chocolade die over datum is of de gebruikelijke afknapper van de witte sloggi en/of de witte sokken uiteraard.
Nog zo'n breinbreker is de vriendschap tussen man en vrouw. Kan die er zijn zonder dat er ooit diepere gevoelens ontstaan? Buurjongen heeft gestudeerd, maar niet lang genoeg om dergelijke vraagstukken op te lossen.
Misschien diepen gevoelens en geweldige seks de vriendschap verder uit? Omdat het toch iets uniek is tussen twee (meestal toch) personen.
Zij en ik begonnen met het praten over slechte seks en we eindigden met tja, subliem passionele momenten. De persoon, de lokatie, de liefde, de geilheid. Het was er allemaal. Soms in gedachten, af e, toe hemelse realiteit, veel vaker in de verbeelding van de brave buurjongen.
Een ontdekkingstocht tussen twee mensen die elkaar vertrouwen gaven. De temperatuur was aangenaam, een ganse middag langs het water. Turen naar bootjes, zachtjes strelen door haar haar. Dino-koeken uit de handtas toveren, blikje cola hoort erbij. In gedachten eerder stokbrood met wijn. De kracht van de verbeelding is groot. Fijne babbels, over de serieuze dingen des levens, over dingen die ons tegenstaken, maar ook hilarisch droge opmerkingen en relativeringstheorieën. In een laatste mail noemde ze me mild. Zo'n fijne omschrijving. Mild, als er iemand moet komen spreken op de begrafenis van buurjongen, mag neen moet die het over Mild hebben.
Onthaasten noemen ze dat met een moeilijk woord. Buurmeisje en ik noemden het gewoon genieten.
Het mooie liedje ging voorbij. Braaf afscheid. Genieten doe je met mate. De wagen in, belofte van een volgende brave date. Gelukkig is er sms! Nog 1 echt wijntje om het af te leren? Niet onverwacht zegt ze toe. De kroeg in zonder woorden, een blik van verstandhouding, een guitig lachje om het vreemde voorstel. Zou het dan toch kunnen vriendschap zonder diepere gevoelens?
Wellicht wel, maar niet die dag. 'Ik wil met je vrijen' zegt hij zonder schroom. Ze fronst de wenkbrauwen, nipt voorzichtig van de Australische witte. Twee seconden stilte... Hier? Nu? Antwoordt ze. 'Ja, niet straks, seffens of sebiet.' De rekening graag.
Hij sloot haar ogen, kuste buurmeisje overal. Zijn handen in haar hals. Heel rustig, maar vastberaden, het heft in handen. Iets wilder vloog haar topje uit, Passioneel zoenend, grijpgrage handen. Gespierd kontje in zwarte boxer contra parmantige borsten in fijnzinnige lingerie. Haar strakke tepels verraadden haar zin. Zijn handen kneden haar achterste, slipje op de grond. Zijn gretige tong van haar hals in tien seconden naar haar inmiddels passioneel middelpunt. Haar beide handen omknellen zijn opgewonden penis. Een diepe zucht en de volledige overgave. Ze zeggen weleens dat seks met iemand die je graag ziet de liefde bedrijven heet. Bullshit! Ook met de partner van je dromen kan je neuken. Diep, heftig, zinneprikkelend, dieper, intenser, tot je het voelt in alle vezels van je lijf, je hart pompt het bloed stevig rond. Haar hoofd naar achteren, de ogen half gesloten, bepaalt ze het ritme waarop hij haar diep vanbinnen neemt. Haar handen op zijn borstkas. Zijn nagels over haar lijf. Sneller, heftiger! Verstand op nul! Ze voelt haar eigen opwinding als ze haar borst vastneemt. Zacht gekreun van hem en haar, in gedachten eindeloos! Dit verhaal klopt.
Allerlei vragen spoken door zijn hoofd. Nu niet, vandaag niet. Vandaag zijn er andere dingen aan de orde. Hij draait haar om, steelt haar hals, likt haar kontje en terwijl hij met zijn hand door haar haren woelt, drijft hij het tempo op. Lange tijd zo zachtjes, zijn stijve penis verkent haar gevoeligste plekjes, bijna wiegen, daarna iets sneller om zo zij en hem tot pure extase te drijven. Ze draait haar hoofd, korte blik van verstandhouding.
Maatjes zijn niet altijd filosofisch of mild, af en toe de remmen los. Go!
* We schrijven een boek en zij vertelt. Ze vertelt over de naam van haar eerste dochter. De adem stokt. Toeval? Toeval bestaat niet. Binnenkort in de boekhandel.
Van korstjes krijg je borstjes! Over de wetenschappelijke waarde van deze slogan valt te redetwisten, maar het is ook niet waar het om draait!
Buurjongen mijmert even terug naar zijn wonderjaren. De kleine jongen die op een herfstige dag moe, maar voldaan en met vuile kleren van het speelpleintje thuiskomt. Bijna uitgeput, reuzehonger, want tot de avond viel vol overgave gevoetbald alsof het alweer de Europacupfinale betrof.
Snel aan tafel! Bikkebikkebik! Net zoals alle mama's en oma's heeft ook de mama van buurjongen specialiteiten. Bij de bomma waren het de frikandellen (van die platte) en bij de mama ging de voorkeur uit naar de pompoensoep (met balletjes uiteraard) en naar de erwtensoep. Lekker stevige wintersoepjes. En ook die avond na de (gewonnnen, maar dit geheel terzijde) Europacupfinale stond er erwtensoep op het menu. En nog beter, ze had er korstjes bij gebakken. Niet zo van die voorverpakte krokantje balletjes uit de supermarkt, maar echte broodsnippers gebakken in een klein pannetje met wat weinig boter. Een delicatesse! Zonder overdrijven. De korstjes, goudgebakken, maakt de erwtensoep hemels. Buurjongen nam er dan ook zoveel mogelijk. Op het einde van zijn soep waren er nog korstjes over, die waren dan niet meer krokant, maar doordrenkt van de soep, maar nog altijd lekker. Ja, met de korstjes was het feest.
Maar de korstjes vergden extra tijd van de kokende mama. En dus werden ze maar sporadisch klaargemaakt. Misschien maakte dat het ook speciaal? Schaarste doet begeren is het niet?
Zoveel jaren later denk ik nog af en toe aan de korstjes in de erwtensoep. Zelf kan buurjongen de korstjes en de erwtensoep nog altijd niet zo lekker klaarmaken als de mama. En dat is maar goed ook zo.
Maar buurjongen pleit wel voor meer korstjes. Als volwassene kan je zelf je leven bepalen, in handen nemen. Je kan elke dag korstjes in je soep doen. En waarom zouden we dat dan ook niet doen? Al zijn het dan die goedkope voorverpakte uit het warenhuis. Ze geven je soep net dat ietsje meer. Een extraatje waarmee je jezelf verwent. Het kost weinig tijd, noch moeite. De zelfkastijding van de katholieke kerk even terzijde, we mogen onszelf belonen. Mag het iets meer zijn?
In alles wat je doet, maak er iets meer van. Bestel een warme chocomelk mét slagroom! Boek 10 dagen, negen nachten ipv 8 dagen, zeven nachten. Stop die zalige vrijpartij niet voor de plicht die roept, geniet van die extra tien minuten! Eet een hele doos pralines leeg zittend in de koffer van je wagen! Koop dat net te dure setje van Marlies! Nog een laatste rondje op café! Het mag af en toe iets meer zijn. En geniet, en blijf beseffen dat je geniet. Van korstjes, van borstjes of van wat dan ook.
Happy Birthday to the blog, maar dit alweer geheel terzijde...
De wonderjaren van buurjongen spelen zich af in het kleine dorp, de wereld aan zijn voeten, klaar om te veroveren, te ontdekken, om volwassen te worden. We schrijven 1993. Een eerste vriendinnetje een feit, het eerste liefdesverdriet dus ook. Een vlotte chiromeid die al haar signalen in de strijd gooide om op te vallen bij de buurjongen die natuurlijk niets in de gaten had. Jongens en voetbal, je kent dat wel...
Buurjongen was gecharmeerd, maar in al zijn enthousiasme vergat hij toch haar verjaardag. Typisch buurjongen. Misschien daarom dat hij nu meer dan ooit belang wil hechten aan verjaardagen van mensen die hem nauw aan het hart liggen? De liefde ging over, de diepe vriendschap en het respect bleef. Ook al is die nu wat verwaterd, drie kleine kinderen en een carrière weet je wel. Maar toch, die eerste liefde die na al die jaren overwintert...daar zijn we toch een beetje fier op.
Het was ook dat meisje dat me in die zomer begin jaren '90 net zoals mijn vader met Boudewijn De Groot liet kennismaken. Een immense spiegel werd me voorgehouden. En ook dat meisje had gelijk. Buurjongen is een complex geval, maar misschien maakt dat het net ook zo interessant en anders?
En je blijft jezelf verbergen achter die lach op je gezicht En nooit wordt er meer dan een tip van de sluier opgelicht Achter iedere deur die ik opendoe, doe jij een andere deur weer dicht En zo blijf je verborgen, nooit wordt er meer dan een tip van de sluier opgelicht.
Ben je bang voor anderen of voor jezelf misschien? Want je blijft jezelf verbergen achter die lach op je gezicht.
Ze had dus gelijk. De lach, een wapen, een mes met twee kanten, een kwaliteit dat is zeker, maar ook zo vaak een onderwerp van kritiek in de zin van arrogant, te relativerend, minachtend zelfs. En ook al verberg ik me dan, zo is buurjongen niet.
Zoveel zomers later, die van 2009, gaat hij nog eens zwerven. Op een weide niet zo ver van hier. In gedachten verzonken, zijn ziel en gedachten loslatend op muziek, op een levensstijl die niemand hem moet commanderen. See you at the bitter end! Het zal deugd doen, echt deugd. In gedachten bij zichzelf en die grote spiegel. In gedachten dansend met een pak fijne mensen, want het is daar een fijn publiek. Als zij er ook is, wordt het raar. Als ze er niet is, zal ze er toch een beetje zijn. Met of zonder spiegel. Wel met Self Esteem, dat blijft!
Je hebt believers en non-believers, maar zelfs de ongelovige Thomassen zullen moeten bekennen dat ook zij regelmatig hun horoscoop 'toevallig' lezen in een of ander roddelblad of kwaliteitskrant. Dat laatste zegt trouwens genoeg. Zowel over de inburgering van de horoscoop als over de visie van de zogenaamde kwaliteitskrant. Maar dit geheel terzijde.
Volgens de sterren is buurjongen een Tweeling. En daar kan hij absoluut vrede mee nemen. Is buurjongen eigenlijk een believer of non-believer? Laten we zeggen dat hij weer voor de gulden middenweg kiest. Nuchter en realistisch gaat hij met voorspellingen om. Maar hij moet ook bekennen dat hij uit nieuwsgierigheid ook al een 'professionele' kaartlegster heeft bezocht. Die nieuwsgierigheid blijkt trouwens een van de eigenschappen van de Tweeling te zijn.
Meten we onszelf die karaktertrekken aan omdat onze horoscoop er vanaf het prille begin ingeramd wordt? Een amuletje met je sterrenbeeld bij je communie, een kussen met borduursel en wat heb je zo nog allemaal? Of zit er toch een waarheid in de sterren, de antecendenten etc.
Buurjongen is vlot, flexibel, contactvaardig en nieuwsgierig. Klinkt goed! Verder is hij ook intelligent, vrolijk en aanpassend! Kan hij helemaal mee leven.
Misschien zelfs typisch buurjongen, dat aanpassend en flexibel. Overdag beredeneerd, soms zelfs zakelijk dominant. Enkele uren de rust zelve aan de strijkplank met dan weer loeiharde punkmuziek op de voorgrond. Tusendoor de diepzinnige ziel die aan gedichten werkt. En 's anderendaags in korte broek met een bende anarchistische travellers richting einde van de wereld te trekken voor een samenscholing van een bonte verzameling van al die andere sterrenbeelden. Om dan weer te verschijnen als voorbeeld op het werk. De voorbeeldige partner tegenover de bonte verzameling van erotische fantasieën. (die leggen we nog weleens uit in een andere blog) Af en toe stormt het in zijn hoofd. If you live from day to day, you can play the game your own way?
Aanpassend dus! Goeie eigenschap! Misschien ook wel een probleemeigenschap. Altijd op zoek naar iets nieuw, nieuwe impulsen, naar verandering, naar leuke mensen, naar meer, meer, meer! Dat is buurjongen, dat is de Tweeling.
Die Tweeling blijkt trouwens ook dubbelzinnig en oppervlakkig te zijn? Of dat klopt? Ach wat maakt het uit...horoscopen daar gelooft toch niemand helemaal in?
Iemand die je jaren niet ziet, die mis je vaak niet echt intens. Iemand die doodgaat, die pijn voel je in je ganse ziel, je ganse lijf. Een raar verschil.
Zo is het eigenlijk ook met hem en haar! Al enige tijd de afstand en slechts een zacht gemis Maar nu de woorden zijn gevallen, de afstand groter is dan ooit, en hij geraakt werd door de brokstukken doen de schrammen best wel pijn!
I try to laugh about it, hiding the tears in my eyes, because boys don't cry...
In ondernemingsgericht gefilosofeer ergens op een Kempens terras heeft hij het er weleens met iemand over gehad. Als je rijk wil worden, doe het dan op kap van toeristen. Als mensen de zon op hun snoet hebben, als ze ver weg zijn van de dagelijkse beslommeringen, dan mag het allemaal net iets meer zijn. Ze lopen ongegeneerd rond in de meest niet-passende en flashy outfits, de mannen scheren zich minder, kopen allerlei prullaria voor veel te veel geld en de norm voor eten en drinken wordt lager dan ooit gelegd. En toch stralen ze gelukzaligheid uit. Niets moet en dat scheelt.
Misschien een teken aan de wand? Zoeken mensen na een jaar hard labeur in de mallemolen van de 40-urenweek gewoon iets anders? Of is deze vorm van toeristas toch de gewone aard van het beestje? Wie zal het zeggen? Zouden we liever gaan werken als het ongeschoren kon en op sandalen?
Ook in Denemarken betaalde buurjongen ooit veel te veel geld voor spijs en drank op het Roskilde-festival. Niet dat hij daar wakker van lag. Als je vooraan in de twintig bent, dan lig je sowieso al van niet teveel wakker. Of het zou het meisje moeten zijn dat in jou enkel maar een goede vriend zag omdat ze goed met je kon babbelen.
Het tripje Denemarkten bracht ons ook naar Kopenhagen en meer bepaald naar Christiania. Een wereld ging open of moeten we zeggen de deur van de wereld werd dichtgeslagen. In het vrijstadje waren de hippies aan de macht. En in die zin zit meer contradictie dan bedoeld. De inwoners bezetten de voormalige legerkazerne (!)deden er hun ding, leefden in harmonie samen. De softdrugs lagen er op de tafels zoals de druiven en tomaten bij ons op de wekelijkse markt. Maar daar willen we de nadruk niet opleggen. De kleuren zijn bijgebleven. De gemoedelijkheid ook. Geen hierarchie, geen gedoe.
Kan Christiania geen navolging krijgen? Mogen we het ganse jaar niet de toerist uithangen? Relax en lief zijn voor elkaar. Het Christiania-experiment is ondertussen stopgezet. Een gedachtengang gestopt, maar niet uitgeroeid, dat zeker niet.
Is buurjongen misschien een hippie? Gezien zijn dagdagelijkse bezigheden waarschijnlijk een eerder ridicuul klinkende vraag. Zou hij graag een hippie willen zijn? Of toch minstens een toerist het ganse jaar door? Misschien wel. Misschien toch eens de fles helemaal leegmaken in plaats van het voorzichtig nippen. De controlefreak even in de goot duwen. Ook aan het begin van de zomer kan je goede voornemens maken. Ook al voelt een mens zich op dit moment niet zo geweldig. Het applaus is verstomd.
Je begint een blog over filosoferen over rijk worden. Je eindigt met een vraag over hippies.
Oscar Wilde wist het al : We are all in the gutter, but some of us are looking at the stars.
Buurjongen leeft (of wat had je gedacht)!
(to the people who died during 'alive') (to the friends we've lost while we grew up (some have find religion, some just look away) (to all my friends all over Europa, far from home, no means of return, playing guitar and playing inspired)
Ondertussen alweer 14 jaar geleden die hete zomerdag van 1995 en in gedachten eigenlijk kakelvers in het geheugen. Sinds gisteren.
De examens waren nog maar pas achter de rug. Een onderscheiding was zijn deel. Het leven lachte hem toe. Iedereen vol bewondering over buurjongen, die jongen redt het wel, dat komt helemaal goed. De schijn hooghouden, maar niet bewust. Het was op een hete juli-dag dat buurjongen helemaal alleen naar zee vertrok. Het moet zowat het slechtsgeorganiseerde muziekfestival zijn waar hij ooit geweest was. (en geloof ons vrij, dat lijstje evenementen is erg lang)
Alleen met de trein. Naar zijn favoriete groepje. Tegen niemand had hij verteld dat hij alleen ging. Zelfs tegen de bekenden die hij per toeval tegen het lijf liep op het strand hing hij een verhaaltje op. Het was nodig om alleen te zijn. In de duinen, in de pit! Om buurjongen buurjongen te laten zijn. De puberjongen want dat was hij nog wilde zijn eigen ding doen, zichzelf zijn, met zichzelf praten en een beetje met zijn pa. Werd het een onvergetelijke dag? Jawel want anders werd er nu niet over geschreven. Maar die dag was gewoon nodig. Waarom valt moeilijk uit te leggen, maar het was nodig. Ver weg van alles en iedereen en dat klinkt vreemd tussen 30000 mensen op slechts anderhalfuur per trein.
Graag had ik met Hilde ook naar zee getrokken. Ik begrijp haar wel. Achter een masker zweet je fel en soms irriteert het gewoon. En die irritatie verdwijnt niet bij wat complimenten en champagne. Als je niet kan zijn wie je echt bent, heeft het dan allemaal nog wel zin? Ze zijn met meer dan je denkt, de mensen die meer diepgang zoeken dan de oppervlakkigheid die gemeengoed is.
Buurjongen geeft het toe. Hij was een beetje euforisch. Het opzet geslaagd, de mensen tevree, vierhonderd mensen bekoord met een vleesje, maar ook met een babbel over een koetje, dan weer een kalfje, een aantal keren hetzelfde grapje en een glimlach die de passie uitstraalt van de buurjongen. Enthousiasme alom. De heer zij geprezen.
Maar nobody knows dat diep vanbinnen. Toen niet, nu niet. Onzekerheid troef. Verdriet toen, twijfels nu.
Maar zoals gezegd, moe maar voldaan en een portie euforie op die zwoele zomeravond.
En dan van de hemel naar de hel. Toen kortweg met drie woorden. Nu kort per sms. (de vooruitgang weet je wel) Een maag die omdraait. Tegen niemand kan hij dit verhaal vertellen. Zijn gevoel uiten, want dat kon hij enkel bij haar de laatste jaren. De echte buurjongen. En ergens begrijp ik haar wel. Ze heeft godverdomme gelijk. Word volwassen. Durf verdorie. Net zoals zij. Zij is en blijft een waauw-madame. Ondanks die korte sms. Voor altijd een beetje speciaal. Of ze dat nu graag heeft of nie. Meer waard dan 1000000 facebook-vrienden of oude glorieën uit de puberteit. Neem je leven in handen. Welke richting ga je uit? Het maakt niet uit welke afslag je neemt, maar blijf niet stilstaan op dat kruispunt. Ze heeft gelijk, zoveel gelijk, meer gelijk dan het aantal sterren in haar ogen of de krullen in haar haar.
Misschien moet buurjongen nog eens in z'n eentje naar zee?
Zoals hij al zei, sorry voor het dwalen, het spoken, het keetschoppen...
na de euforie de tranen, de tranen, de tranen, ... nobody knows.
In deze underground durven we dat zeggen. Ondanks nu de tranen, je hebt verdorie groot gelijk! (maar vergeet de mooie dingen niet)
Er zijn zo van die uitvindingen waarover buurjongen zich op een warme zomerse dag nog kan opwinden.
De richtingsaanwijzer mag dan al voor heel wat verkeersveiligheid zorgen, verkeerd gebruik is hemeltergend.
Het is een cliché, maar in de duurdere wagens blijkt deze optie niet altijd aanwezig te zijn. Met de gedachtengang 'de straat is van mij en de rest moet zich aanpassen' vertikken vele bestuurders het gewoonweg om een milliseconde moeite te doen om te 'pinken'. Maar er is meer voor nodig dan dat om een onderwerp van blog te worden.
We schakelen dus vlotjes over naar het gebruik van de vier (4!) pinkers. Wellicht handig voor handelaars die ergens moeten laden of lossen en geen parkeerplaats in de buurt vinden. Wellicht, want als dat nu eenmaal je job is dan moet je er ook de iets moeilijkere situaties bijnemen. Buurjongen heeft soms ook lastige klanten aan zijn bureau. Of de trucker of de koerier dus zomaar een ganse verkeersstroom mag gijzelen ter bevordering van zijn eigen gemak. Het zou op café wellicht aangename discussies opleveren.
Nu blijkt echter ook vaak dat het met het zelfvertrouwen van sommige chauffeurs zo goed zit, dat ze ook zonder te leveren, te laden of te lossen (of het zou dan hun eigen grote ego moeten betreffen) die vier pinkers durven gebruiken. Waarom moeite doen om een parkeerplaats te zoeken of te vinden? Op de rijweg verdorie! Laat die 200 andere auto's het ondertussen maar uitzoeken. Met mijn vier knipperlichten ben ik toch in orde?
De luie varkens verdorie. Afpakken dat rijbewijs. Verplicht op fietscursus. Nagelen aan die schandpaal voor zoveel egoïsme. Zet gevagenissen bij voor hun en hun knipperende ego-lichten!
Niet dat het allemaal zo erg is voor buurjongen...maar toch!
De snelweg, kilometers asfalt, teveel verlichting om gezellig te zijn, soms in blok, soms stapvoets en soms versperd op de linkerrijstrook door een verlies van lading. Soms een lichtflits! Damn!
Sommige mensen doen het graag. Met hun stalen ros de baan verkennen. Scheuren, optrekken, kilometers ver. Pronken met het blikken blinkend verlengstuk van hun ego. De paardenkracht, de kleppen en uiteraard de opties die erg duur waren, maar ze er tegen een prikje bijgekregen hebben. Even macho-achtig pronken. En dan spreken we niet enkel over de patserige zonnebank-bmw's, maar even zeer over de mini's met dames die niet beoordeeld willen worden op hun uiterlijk, maar diep vanbinnen wel beseffen dat het misschien wel een meevaller is dat ze enkel daarop beoordeeld worden. De automobilist is een raar beest.
En toch! Geen fijnere plaats om te vertoeven dan de snelwegparking. Even letterlijk vertragen terwijl de rest van de wereld verder raast. Allerlei slag vindt er elkaar. De gezinsman op weg naar de veel te verre vakantiebestemming die blij is dat er tegenwoordig een dvd op de achterbank is geinstalleerd. De echte travellers die hun oud vehikel heelhuids op de volgende halte hopen te krijgen en ondertussen onbezorgd hun ding doen. Hapje, drankje, sigaret. Lachen, zingen, onbezorgd. De zakenmens in veel te strak kostuum hoopt dat het broodje met veel te klef beleg hem een gezonde dosis energie geeft om de volgende lastige klant te trotseren. Dit allemaal op het terrein van de echte mannen. De truckers! Stevig gebouwd, altijd rechtuit, dagenlang weg van vrouw en kinderen. Zij die hun jeansbroek gewoon in een tankstation kunnen kopen. Zij die weten in welk station er de lekkerste koffie uit de automaat komt. Zij die slapen achter gordijntjes. Smeltkroes van mannen met haar op de tanden, hun rug en hun taal als ze met buitenlandse collega's verbroederen.
Het zijn vrije vogels en toch is het een hondenstiel. Veel babbels met jezelf en met de blonde babe aan de achteruitkijkspiegel. Misschien toch maar eens over nadenken. Met die nieuwe gps-technieken zou zelfs buurjongen het moeten kunnen. Hij houdt ook wel van babbels met zichzelf en met blonde babes. Altijd onderweg, home is where you made it!
Als er ooit een volgende kus komt, waarom niet terug op de snelwegparking?
Het is alweer bijna een ganse maand geleden. Het tekstje over Frank... Je zou denken, de fut is eruit, de bezieling is weg, het vlammetje gedoofd, uit het oog uit het hart...
Niets van!
Net zoals Punk Net zoals Elvis
Is deze blog not dead!
Altijd in mijn hoofd, verhaaltjes, anekdotes, gekke belevenissen die buurjongen nu voor zich houdt...we vertellen ze nog weleens. Hier op de blog of stiekem in je oor met een ondeugende blik, die glinsterende ogen!
Groene mannetjes aan het verkeerslicht, buurmeisje in de achteruitkijkspiegel! Je straalde geluk uit. Blij dat het goed met je gaat. Stiekem hoop ik dat je ook beetje opfleurde omdat we mekaar zagen. Wie zal het zeggen. Ik hoop dat het om alle twee de redenen gaat. Mijn hart deed raar, mijn buik trok samen, kan het niet helpen. Je doet me wat gek meisje, mijn maatje!
Niet dat ik er ooit aan getwijfeld heb, maar toch. Afgelopen zaterdag heb ik iemand ontmoet die een beetje in dezelfde situatie zat als buurmeisje en buurjongen. Opluchting. We staan niet alleen. We zijn niet abnormaler dan de rest. Oef!
Eigenlijk kennen we elkaar helemaal niet goed. Ongeveer 1 à 2 keer per jaar ontmoeten we elkaar. Het is logisch dat je dan niet zomaar je gevoelsleven op tafel smijt. Er waren trouwens ook nog heel wat andere mensen bij. En het is al helemaal 'not done' om het dan over zaken te hebben als verliefdheid, diepgaande gevoelens en meer van dat moois. Zeker niet als de persoon in kwestie niet je partner is...
Het deed toch deugd. Hem te horen vertellen. Zo herkenbaar.Zo 'ja, ja, ja'. Het was een fijne avond, ver weg van huis, intieme sfeer, warme omgeving. In gedachten verzonken. Onbewust verbonden. Dezelfde situatie, ben er zeker van, dezelfde overpeinzingen. Maar Frank, wees gerust, ik vertel het tegen niemand verder. De boodschap is slechts een beetje cryptisch, maar simpel te ontcijferen als je de code kent. Maar we vertellen dit niet verder. We schrijven er allebei teksten over en voor het overige zwijgen we als vermoord. Diep vanbinnen zit wel de gloed. Die avond werd de innerlijke rust weer een klein procentje groter. Een vuurwerk sloot de avond af. Toeval? Toeval bestaat niet. In gedachten verzonken. Denkend aan jou. Op ongeveer dezelfde plek enige tijd terug. Vuurwerk op oudjaar, jij aan de telefoon, in tranen, verscheurd, intriest.
Tijden veranderen. Dat weten we al sinds Dylan. Nu enkel het vuurwerk. En jij hopelijk gelukkiger dan toen.
Frank reed weg in de nacht. Net zoals ik.
Buurjongen neuriede nog even verder, voor de goede verstaander, hieronder met tekst.
Hoe lang is het al Zo lang is het al Ben ik anders dan Je inwonende man
Ken je mijn vrouw al Ik ken ze al lang Denk je nu en dan Aan al wat niet meer kan
Tot ergens onderweg Ergens onderweg Let niet op wat ik zeg Tot ergens onderweg
In een dom moment Van sluipend sentiment Ben je weer van mij En ik dan weer je vent
Tot ergens onderweg Ergens onderweg Ik heb niets gezegd Tot ergens onderweg
Je bent mooier dan ooit tevoren Ik ben uitgeput en ongeschoren Je bent mooier dan ik ooit kon dromen Ik ben moe en altijd overal onderweg
In een dom moment Van sluipend sentiment Ben ik weer de vent Die al je kleren kent
Tot ergens onderweg Ergens onderweg Alles is gezegd Tot ergens onderweg
Rillingen krijg je ervan. Het is een cliché-lied, maar toch. Het past zo ongelooflijk goed bij buurjongen. Gerry and the Pacemakers. Traag, maar nooit uit de tijd. Nog beter dan die andere folkies uit Engeland. En live nog stukken beter. Als het van de tribunes afrolt, uit de kelen van tienduizenden die met volle overtuiging de woorden meer dan ooit menen. Rillingen. Kippevel! You'll never walk alone. When you walk through the storm, at the end, there is a golden sky. Walk on, walk on. With hope in your heart!
Alles komt goed. Het werd nog niet zo'n one-liner als You'll never walk alone maar toch. Buurjongen is ervan overtuigd dat je er inderdaad nooit helemaal alleen voor staat. Als het goed is neem je heel wat mee van fijne mensen die je ooit ontmoette. Die je inspireerden, die je een visie, misschien zelfs een missie meegaven. Levend of dood blijf je de gedachtengang van die speciale mensen met je meedragen. You'll never walk alone. Positief denken. Komaan!
En dan schijnt eindelijk de zon. Alweer een tijdje geleden. En dat nog wel op een vrijdag. Het nodigt uit voor wandelingen in het groen. Met dat voorzichtige zonnetje op je snoet smaakt het weekend eens zo zoet. Maar vandaag even niet. Het mag niet meer, het kan niet meer. Het zou niet juist zijn. Want lentekriebels doen nog meer kriebelen en dan passeren we weer die lijn.
Vandaag zit buurjongen hier achter zijn pc...
Misschien straks nog even de frisse neus halen. Even tot rust komen, ver weg van het moeten en het verantwoording afleggen. Even tijd voor zichzelf en zijn gedachten. Misschien zelfs wat verlangen. Wat zou zij doen? Wat denkt zij als ze het zonnetje ziet? Hopelijk denkt ze niet, maar geniet ze gewoon. Op een andere plaats, een andere tijd. Buurjongen wil haar zien stralen. En dus niet enkel de zon. En eerlijk waar, het zou misschien een beetje steken. Jaloers op een meid die hijzelf niet met open armen in zijn leven toeliet. En dan zeggen ze dat vrouwen ingewikkeld in elkaar zitten. Wat dan gezegd van buurjongen?
Het weekend is daar. Een superspeelpot met de Lotto vanavond! Restaurantbezoek in de agenda! The golden sky is niet zo veraf als je soms denkt. Ik mis je! Maar alles komt goed! Walk on! Walk on!
When you walk Through a storm Hold your head, up high And don't be afraid, of the dark 'Coz at the end of the storm Is a golden sky And the sweet silver song Of the lark
Walk on, through the wind Walk on, through the rain Though your dreams be tossed And blown
Walk on, walk on With hope, in your heart And you'll never walk alone You'll never walk alone
Alone
Walk on, walk on With hope in your hearts You'll never walk, alone
We hebben sinds kort nieuwe buren. Niet dat er mensen verhuisd zijn, maar de buurman heeft aan gezinsuitbreiding gedaan. Geen kinderen, geen hond of poes, maar een tuinkabouter. Buurjongen geeft toe dat hij de eerste keer toch maar raar opkeek toen hij het mannetje parmantig en met guitige ogen in de tuin opmerkte.
De buurman is een beetje gek, zo naar men zegt. Het is een zonderling en nu zet hij nog eens een tuinkabouter in de tuin neer ook. Het moet niet gekker worden. Of misschien toch wel?
De buurman doet geen vlieg kwaad. Hij groet vriendelijk als je hem passeert. Misschien drink hij af en toe teveel, maar kom, perfectie bestaat niet. Toch wordt er over hem gebabbeld. En nu dus zeker met die kabouter!
Of buurjongen zelf een tuinkabouter in huis, sorry, de tuin zou halen? Waarom niet eigenlijk. Zo'n extra gezinslid brengt vrolijkheid in de buurt. Ze zijn altijd goedgezind. Ze zijn er qua uiterlijk vaak zover over, dat het er pal op is. En vooral, ze zijn authentiek. Niet zoals die commerciële nep-kabouters van in dat reservaat in De Panne. Geen bewegende mutsen en ook geen verschijningen op brooddozen. Authentieke kabouters met een muts, een baard, een glimlach en kleurrijke mutsen. Authentiek zoals mijn buurman. Kleurrijk zoals die buurman. En toch zegt men dat hij gek is. Hoe hoger de hekken, hoe gekker de gekken, aan welke kant van het hek? Dit zinnetje heeft buurjongen gepikt van Stijn Meuris. Ik trakteer hem weleens een pint.Maar het klopt, de norm is het doodnormale, het vooral niet opvallen, tja, ... Als tegengewicht verklaar ik vandaag mijn liefde voor de tuinkabouter! En ik groet hem telkens weer!
Een beetje opgewonden kwam ze bij me binnen op kantoor. Het was alweer enige tijd geleden en ze had zich moeten haasten. Gezonde blos op haar wangen. We hadden weleens stiekem afgesproken. En dan allebei geen slipje aan. Nu had buurjongen haar terloops uitgedaagd om geen bh te dragen. Maar hij wou vooral haar nog eens zien, een goeie babbel doen, een beetje tot rust komen bij dat maatje. Hij was de uitdaging eigenlijk al vergeten.
Ze begroette buurjongen met een kus op de wangen. Zij pakte zijn hand en legde die op haar blouse. Hij kijkt toch verrast. Buurmeisje heeft diepe gronden. Zijn hand maakte zachte draaiende bewegingen, een intense blik, een zoete, eindeloze kus, papieren en kleren vallen op de grond ...
Diep vanbinnen is buurjongen een reiziger. Eentje die zich vermaakt als hij langs Ierse weilanden wandelt of in een volgende wereldstad in z'n uppie de metro binnenstapt. Reizigers voelen zich overal thuis, maken overal vrienden. Hun thuis is overal en nergens. Continu worden ze onderworpen aan nieuwe indrukken, andere impulsen, dat houdt een mens scherp. De verwondering blijft leven. Want hij wil meer meer meer.
En toch, ook onder de eigen kerktoren kan de voldoening aanwezig zijn. De hechte band van een kleine gemeenschap, waar clichés en vooroordelen alle wegen plaveien. Er heeft zelfs eens iemand een heel mooi liedje over gemaakt. Zo langs dat tuinpad enzovoort. Het is er zo slecht nog niet, maar verstikkend is het natuurlijk af en toe wel. Ieder zijn meug? Een man bijt er soms een hond, maar wie maalt erom?
Maar terug naar de Ierse weilanden. Tijd voor bezinning in de uitgestrekte vlaktes, voor fysieke inspanning, voor het opsnuiven van eeuwenoude tradities en voor ontmoetingen in lokale pubs. De traditionals doen verbroederen, melancholie is nooit ver weg. Iedereen zingt en danst de ellende weg, en zo is iedereen blij. Even verderop de stad met andere mensen, doch hetzelfde gevoel. In de stad kan je verdwijnen, kan je verdrinken in de anonimiteit, een goed gevoel, je eigen ding, je eigen eigen wil. Bezinning maar dan op een andere manier.
Vlaanderen boven? Buurjongen denkt van niet. Autostop wil hij vluchten naar een simultaan leven. Want hij kan moeilijk kiezen, wil hij wel kiezen? Een dubbelleven is niet goed genoeg. Driedubbel misschien dan? Te weinig uren in een dag, te weinig dagen in een week, te weinig lef om nieuwe keuzes te maken? Mijn hoofd is een grote snoepwinkel. Zoals bij jou soms?
Jij twijfelt aan je eigen goedheid? Je bent niet goed bij je hoofd. Je bent vaak veel te goed. Zo begaan, zo oprecht geïnteresseerd. Mijn gemeende mening. Maar twijfelen aan jezelf getuigt van enig intellect. Dus doe maar verder. Maar vergeet niet aan jezelf te denken, twijfel niet aan de goedheid voor jezelf. Zeg dat buurjongen het gezegd heeft!
Niets zaliger dan eens goed ziek te zijn. Slappe benen, zwaar hoofd, gevoel van onbehagen. Het weegt niet op tegen het zalig nietsdoen, het lekker ziek-zijn. Even wegduiken in je eigen wereldje. Onder een dekentje, slapend, dan weer kijkend naar een film of godbetert, Murder she wrote uit lang vervlogen tijden. Jessica Fletcher, die is goed! Jezelf verwennen met warme drank, je voelt je zo slecht dat zelfs het eenvoudigste soepje deugd doet alsof het de eerste maaltijd in dagen is.
En als de plicht echt roept, Brufen! Na al die jaren heeft buurjongen nog altijd last met pillen te slikken. Pletten tussen twee lepeltjes is niet meer nodig, maar toch. Echt vlot lukt het nog niet. Maar met Brufen kan je de wereld aan. Dus ook die belangrijke wedstrijd. De wondere medische wereld, wauw. In drukke periodes wil een mens ook al eens naar Xanax of Temesta grijpen, dat is ook weg van de wereld maar op een andere manier.
Vandaag thee met honing en buurjongen gaat ervoor. Je ziet, een dokter komt er niet aan te pas. Alhoewel ik me daar ongetwijfeld beter van zou gaan voelen...
Voor jou een fijne werkweek! En als al die pillen niet helpen, een dikke knuffel moet volgens mij ook wel perfect werken!
Het slechte nieuws wordt de kamer ingeslingerd, de protagonist verstijft, blik op oneindig, camera zoomt in, beeld stopt, dramatisch muziekje start op en de aftiteling loopt. De kijker is mee in het verhaal en wil uiteraard niets liever dan het vervolg te weten komen. Zo staat in het grote soap-kookboek de cliffhanger theoretisch voorgesteld. Mooi verpakt. Net zoals de reclame van de meubelgigant die drie seconden later de huiskamer vult. Vreemde marketing, maar dit geheel terzijde.
Er is geen goede manier om slecht nieuws te brengen. Wat al die mooie managers-opleidingen ook mogen beweren. Hoezeer je als hulpverlener, leidinggevende of wat dan ook je best doet. Je kan slecht nieuws niet beter maken. Je hebt er geen bal aan als de boodschap voorzichtig wordt overgemaakt. Het heeft geen belang. Punt uit! Of je slecht nieuws nog slechter kan maken door het nogal bot te brengen, daar valt over te discussiëren, maar dat gaan we hier niet doen.
20 oktober, toch al weer even geleden. Drie mannen die het voor een keertje niet over voetbal of seks hebben. Een slecht-nieuws gesprek op de gang.
De blik misschien heel even op oneindig, maar het beeld stopte niet. De wereld bleef gewoon draaien. Er was geen aftiteling, laat staan een vrolijke commercial die je even aan positieve dingen deed denken. Aan Center Parcs of cholesterolverlagende drankjes.
Was het minder goede nieuws goed verpakt? Niet direct zou ik zo zeggen. Deze buurjongen had ook eigenlijk niet in de gaten dat het om belangrijk nieuws ging. Maar zoals ik al zei in de inleiding, er is geen goede manier. En als die er is, dan valt ze toch in het niets bij de allesoverheersende donderwolk die nadien komt.
Klokslag zeven uur, een blik op de wereld. Een bomaanslag in een land ver weg, politiek gekakel iets dichter bij huis en nog meer van dat gedoe. Heey, en ik dan? Is de stijging van 0.2% van een aandelenkoers dan belangrijker dan ik? Waarom word ik niet vermeld? De wereld blijft dus verder draaien, tot zover de illusie.
Dan toch maar wat beweging in afwachting van het verspreiden van de boodschap. Twintig trappen, verdeeld over twee stukken en dat vermenigvuldigd met zes etages. Zachtjes, niet overhaast. Automaat toch maar links laten liggen. Het zou toch wel op mijn voorhoofd geschreven staan? Heb meelij, pak me vast, spreek me aan, maar het gebeurt niet en buurjongen blijft wandelen. De wereld draait door, voor jezelf en voor de anderen. Je bent gewoon een wandelaar, niets meer, niets minder. Hoeveel trappen we die avond gedaan hebben? Veel, maar niet genoeg om het nieuws te halen.
Dit is alweer even geleden, maar vanochtend dacht ik er weer aan. De enveloppe met de niet te missen aanbieding. Een veel te dure managementopleiding met o.a. het brengen van slecht nieuws. Bullshit! Het slechte nieuws goed verpakken en dan wegwezen? Zo doen ze het soms, het geweten gesust, maar they don't really care. De enveloppe wordt een prop. Yes, van de eerste keer raak!
She came up to me, she said: 'Wanna know a mistery? There's a whole wide world for you to see You're just a player in the game' Well I've nothing left to say Except take the time to ramble In a million different ways There's a million paths to travel And when there's something in the way Take your time please remember There's hope yet in the rain And a voice in distant thunder
Een positieve noot, die moet je verdienen, elke dag!
Hoog tijd voor een middagpauze op een van die miljoenen paadjes...!
Een rare snuiter, een eenzaat, een zonderling. Psychologen zijn het erover eens. Iedereen is een potentiële moordenaar. Ze hebben gelijk. Zelfs buurjongen zou het kunnen zijn. Alhoewel hij niet echt een gewelddadig persoontje is. Hij voelt zich dezer dagen af en toe ook een zonderling. Hij zou zo graag de massahysterie mee voelen. Hij snapt het wel, maar begrijpt het niet. (cfr Bassie van Bassie en Adriaan) Het is een drama, dat staat buiten kijf. Maar de mediastorm, de algehele verontwaardiging, de roep om vergelding. Is buurjongen ongemerkt veranderd in een gevoelloos wezen? Afgestompt.? Laten we hopen van niet. Is hij dan de enige die de perspectieflijnen ziet lopen? Have you ever walked the streets in black and white? But you are all colour alienated and afraid...
Ik wil de zaken nog niet opsommen die er dagdagelijks in stilte passeren. Dingen die gebeuren waar veel meer mensen schuld aan hebben dan 1 gek die is losgeslagen. Ieder zijn verhaal. Waarom dan de verhalen van anderen er vrijwillig bijnemen? Buurjongen doet zijn eigen ding. De wereld draait door. En dat is hun goed recht.
We kruipen op de tank. Spreken voor het volk. Vooruit met de geit! Positivo for life! Brood en spelen voor de massa! Diep content diep vanbinnen. Noem het een warme gloed. We schreeuwen het niet van de daken. Mijn mama ziet het wel. En ze glundert met dezelfde warme gloed. Een mens zou er bijna zelf zin van krijgen. De wereld is zo slecht nog niet.
Vrijdagmiddag frisse neus, dikke knuffel als vanouds, 12.30u aan het Kanaal?
Ik ben buurjongen
Ik ben een man en woon in () en mijn beroep is blogger.
Ik ben geboren op 04/07/2007 en ben nu dus 18 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: buurmeisje en sexy underwear.
