A.F.TH van der Heijdenxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Als in een korte tekst ‘geen woord te veel staat’, zoals de eis luidt, dan zou dus wat niet geschrapt is, moeten uitblinken van noodzaak.  Nu zou het uitgerekend de economocraten dienen op te vallen dat er aan literatuur, hoe zuinig er ook geschreven wordt, niets noodzakelijk is. Literatuur is een bedrijf dat schittert van overbodigheid – maar dan wel graag met de nadruk op dat schitteren.

(…)

Hoe komt het dan dat ook in deze nieuwe, ademloos voortjachtende eeuw zoveel mensen blijven teruggrijpen naar de grote romans van de afgelopen tweehonderd jaar?  De lezer, de echte, heeft een instinct om te verdwalen. Hij wil niet verdwalen in een woestijn of een regenwoud, maar in een nauwkeurig aangelegd labyrint. Hij laat zich erin binnenlokken, raakt vol overgave de weg kwijt, en bestudeert steeds verder verdwalend de ontsnappingsroutes. Hoe uitgestrekter en complexer de doolhof, des te adembenemender de dwaaltocht.