Schrijven is niet zoals koken, het is
niet dat je een recept neemt, alles in een kookpot werpt en roeren maar Natuurlijk volg je onbewust patronen en speel
je met clichés.
Nathan Englander over de kracht van intimiteit in fictie
Intimiteit is voor mij het sleutelwoord
wanneer je het over fictie hebt.De
afstand tussen lezer en personage wordt uitgegomd en in de beste verhalen zit
je in de hoofden van de personages.Voor
mij was het lange tijd niet vanzelfsprekend om rauwe emoties op papier te
zetten.
( )
Lezers verdienen respect en hoeven niet
alles op een dienblaadje aangereikt te krijgen.Ze kunnen zelf hun conclusies trekken of oordelen dat conclusies trekken
onmogelijk is.
Javier Marias over het ontegensprekelijke van fictie
Het literaire denken heeft een paar
dingen voor op de andere manieren van denken.Het grote voordeel is ongetwijfeld dat je jezelf mag tegenspreken.Je hoeft ook geen redenering te volgen, zoals
een filosoof.En af en toe krijg je een
briljante ingeving, zodat de lezer denkt: wat is dat goed gezien.Dat heb je niet in romans die alleen een
verhaal vertellen.
( )
Misschien is dat een van de redenen dat
er fictie bestaat, omdat we er soms behoefte aan hebben dat iets van naaldje
tot draadje wordt verteld.In een
verzonnen verhaal beslist de auteur dat iets zo gegaan is en niet anders.Fictie is het enige wat niet aan tegenspraak
onderhevig is.
Haruki Murakami over lichamelijk en geestelijk sterk zijn
Als je drie jaar lang elke dag
schrijft, dan ben je sterk.Natuurlijk
moet je geestelijk ook sterk zijn.Maar
in de eerste plaats moet je fysieke kracht hebben.Dat is heel belangrijk.Lichamelijk en geestelijk moet je sterk zijn.
( )
Ik daal af naar mijn
onderbewustzijn.Ik moet die chaos
aanboren. Maar de verplaatsing daarheen en weer terug is routine.Telkens als ik zeg dat je praktisch moet zijn
om een roman te kunnen schrijven, raken mensen verveeld.Het stelt hen teleur.
Jens Christian Gröndahl over de ware beweging van literatuur
Om de realiteit te zien, om weer te
geven hoe het was om mens te zijn op een bepaalde plaats in een bepaalde tijd,
dat was al meer dan genoeg, en dat is het nog steeds.Dat is de ware beweging van de literatuur.Om aan mijn eigen zelf te ontsnappen en me de
ander voor te stellen, de ander die me vreemd is, met alle gevoelige nuances
van intimiteit en om dan verder te gaan, tot ik ontdek dat ook ik die ander
ben, zowel in het leven als in de stilte van mijn ontmoeting met de onzichtbare
lezer.
Dat vind ik net het terrein van de
poëzie, dat er dingen gezegd worden waarvan je denkt: Ik kan dat rationeel
niet vatten, en toch weet ik dat het juist is. Het gaat wellicht om zaken die
vanuit het onderbewustzijn komen die zo troebel zijn dat je ze alleen kunt
vatten in een poëtisch beeld
( )
Als je bang bent voor wat de mensen
over je gaan denken, moet je niet schrijven.
( )
Poëzie kan de wereld niet veranderen,
maar kan wel het bewustzijn van mensen voeden.
Rafik Schami over een overweldigend aantal personages
De enige met wie ik rekening houd, zijn
mijn personages. ( ) En ze zijn ook talrijk, ook in Het geheim van de kalligraaf.Een nadeel, volgens sommige critici, niet in
het minst omdat ze vreemde namen hebben.
( ) Gewoon verder lezen, en alles wat
niet blijft hangen achter ons laten.
Ik zou poëzie en werkelijkheid
eigenlijk niet zo tegenover elkaar willen stellen.Ik probeer ze niet te scheiden, poëzie en
werkelijkheid moeten hand in hand gaan. (...) Je moet teksten tijd geven om te
rijpen.Hun kwaliteiten zijn niet meteen
zichtbaar.Geef ze geduld.Waarheid is een soort contract met de
lezer.Spontaneïteit is allemaal goed en
wel, maar zo vind je niet altijd de weg naar de waarheid. ( ) Je bent nooit
klaar met poëzie.
Ikverzamel zinnen, zo werk ik.Gelukkig
zijn we machteloosstond op de gigantische lijst van zinnen
waaruit het boek gestalte krijgt.Na een
oerknal waarbij de woorden in wanorde op papier staan, is het aan mij om alles
structuur en inhoud te geven.Ook voor
mijn volgende roman ben ik al begonnen met een collectie van zinnen.Als ze met genoeg zijn, laten we zeggen
30.000 woorden, kan het boek geboren worden.
Ik zie schrijvers als wezens met
antennes.Ze ontvangen signalen,
geluiden en lawaai. De ideale schrijver filtert de tekst uit het lawaai dat er
overal is.Eigenlijk gingen schrijvers
altijd al zo te werk.Kijk maar naar
Shakespeare, die samplede uit de teksten van Ovidius, Petrarca en Lucretius. Hij is een prachtig voorbeeld van een
schrijver met antennes.
Ik zie mezelf als een creature of books: ik maak boeken en
boeken maken mij. ( )
Zelfs de romantische verhalen die ik
schreef, gaan in wezen over moeder en kind. Ik vind het verbijsterend dat ik nu
pas doorheb waarmee ik al die tijd bezig was.
Dit boek (VADER, nvdr) is niet het
verhaal van mijn leven, maar van een existentiële zoektocht naar
betekenis.Wie in die richting gaat,
passeert religie, mystiek, alles dat buiten de taal ligt.Dat ik daar in literatuur kan naar zoeken, is
een van de redenen waarom ik schrijf.
Ik geloof dat er geen groter geschenk
is dan dit: als auteur dood te zijn voor je personages, zelfs tijdens het
schrijfproces; niet meer te zijn dan een kanaal waardoor ze zichtbaar worden
voor de wereld, hun stemmen worden gehoord, hun verhalen worden toegevoegd aan
andere verhalen.
Allejandro Zambra over het nut van het nutteloze van schrijven
Schrijven is zoeken zonder precies te
weten wat je zoekt.Het is een manier om
ergens te wortelen, een eigen plek te vinden.Het is op drift zijn zonder goed te weten waar je staat.En het is ook iets kunstmatig, net als een
bonsai, die je snoeit in een poging om schoonheid te vinden.Tegelijk is het een verdediging van het
nutteloze, van alles wat geen praktisch nut heeft.
het moet compact zijn, je mag het niet te veel willen uitleggen.( ) Discipline heb je nodig om elke dag achter je schrijftafel te gaan zitten. Je kan ervan genieten natuurlijk, als je een stuk in de vingers hebt, of als je de juiste woorden vindt.Als iets goed lukt, dan ben je tevreden en blij, maar het is toch vooral hard werken.
( )
Ik schrijf gedichten toch vooral voor mezelf.Het zijn niet echt gedichten met een boodschap, bedoeld om de mensen iets bij te brengen.Dat zou al te vermetel zijn.
Ayelet Waldman over het inspirerende van haar eigen familie
Ik kijk naar mensen en ik zoek vrienden
op met sterke verhalen.Meer nog, ik ga
zelfs op zoek naar drama in eigen leven, al geef ik dat niet graag toe.Ik ben een stroper in eigen huis.Het is traumatiserend voor mijn familie dat
ik hen gebruik in mijn werk.Gelukkig
herkennen mensen zich niet altijd in mijn schrijfsels.
( )
Je hebt van die schrijvers die
rondbazuinen dat ze geen fictie lezen omdat ze hun stijl niet besmet willen
zien.Wel, dat zijn nu net de schrijvers
van wie ik denk: God, ik wou dat ze zich hadden laten besmetten.
Uiteraard hoop ik dat ik in mijn werk
het leven heb bezongen, want aan de basis van het schrijven ligt de
emotie.Je ontdekt en ontmoet, je hoort
en je ziet en het is die emotie, de geladenheid en de euforie van het leven die
in een kelkje samenkomen.Dat kelkje is
het boek. ( )
Door de zaken anders te zeggen, ga je
ze ook écht anders zien.
Geen saaie personages voor mij, maar
complexe figuren die niet altijd weten waarom ze de dingen doen die ze doen en
waarvan ook ik soms niet helemaal doorheb hoe ze in mekaar zitten.Ook voor mij blijven ze vaak ten dele
mysterieus.Ik schrijf het verhaal en
bedenk hun ervaringen, maar ik ben niet God de Vader die alles stuurt.Soms sturen zij mij of duiken er dingen op
die ik niet voorzien had, maar die perfect passen binnen het personage of de
thematiek.Dat zijn de echte cadeaus
voor een schrijver.
