Een slecht boek is een boek dat muziek
mist: dan zit er geen goed ritme, geen tempo, geen goede melodie in.In alle goede kunst zit er een muzikaliteit.
( )
Ik werk hard.Ik kies heel goed uit wat ik niet doe.Ik kijk nauwelijks televisie.En ik schrijf meestal twee dingen tegelijk.Eén ervan is de hoofdbezigheid.Tegelijk ben ik bezig met een tweede ding, in
de marge.
Joost Vandecasteele over de verovering van het internet
Joost
Vandecasteele in
gesprek met Joost Vandecasteele
We zijn al lang voorbij het debat of
schrijvers moeten bloggen of tweeten; de vraag is wat we te zeggen hebben in
dit landschap van informatie, entertainment en inhoud.Nu is het moment gekomen om het internet in
te palmen en nooit meer los te laten.
Marc Reynebeau over de nuancerende literaire fictie
Marc Reynebeau in essay: t Is
fictie, schrik niet
Want als de literaire fictie een
functie heeft, dan ligt ze, als het goed is, in de andere bredere, alternatieve
waarheden die ze over de wereld verbeeldt.Ze doet twijfelen en nuanceren, ze brengt de menselijke complexiteit en
paradoxen aan het licht, ze doorbreekt valse, zelfgenoegzame zekerheden.
Mijn korte verhalen bevatten flitsen
uit mijn eigen leven, veel meer dan mijn roman.Maar de waanzinnige populariteit van autobiografie dezer dagen
verbijstert me.Misschien heeft het wel
iets te maken met de dood van religie.Vroeger ging je naar de biecht of je bad om met jezelf in het reine te
komen.Mensen zagen zich toen door een
religieuze bril.Nu vertellen ze
zichzelf verhalen over hun eigen leven door te schrijven.
( )
Ik wil in een roman zoveel mogelijk
menselijk leven stoppen.
( )
Passie
is de essentie.Ik vind kookkunst of
borduurwerk evenwaardig aan schilderkunst. De energie en passie die je in het
werk stopt, de gretigheid dat is van belang.Ik vind een leven waarin je je niet kunt overgeven aan die passie,
betekenisloos.
Arnon Grunberg over gelaatsuitdrukkingen in boeken
Arnon Grunberg in gesprek met
Inge Schelstraete
( ) je moet geen gelaatsuitdrukkingen
beschrijven in boeken:hoe meer je
schrijft, hoe meer je verliest.En
slechte dialogen kunnen in een film fantastisch werken, maar te mooie dialogen,
die het goed doen in een roman, werken niet in een film.
Jan Derksen legde uit dat iedereen
risico loopt tot stilstand te komen als hij te weinig in het hier en nu leeft
en dat schrijvers meer risico lopen omdat ze altijd maar bezig zijn met de
toekomst,met het boek dat af moet.En Alice Flaherty gaf inzicht in wat er breinmatig
gebeurt. Ze legt uit dat het falen in het systeem zichtbaar en aantoonbaar
blijkt.Dat troost mij.
Ik heb altijd een heel brede
leesinteresse gehad, van westerns tot Russische klassiekers.De tweedeling in hoge en lage cultuur vind ik
niet zinvol.Volgens mij hongeren mensen
naar verhalen en denken ze niet in termen van hoog en laag.
John Lanchester over het gevoel van bevrijding als alwetende
John Lanchester in gesprek met
Kathy Mathys
Ik ben altijd heel sceptisch wanneer
mensen boeken als vitaminen beschouwen, want dat zijn ze niet. ( )
Het gebruik van de alwetende verteller
bevrijdde me, want zo kon ik ronddwalen in welk deel van Londen ik maar
wilde.Het is een techniek die ideaal is
voor een uitgebreide cast. ( )
Ik probeer me bij elk personage in te
leven in hoe hij of zij zou denken, voelen.Lukt die inlevingsoefening niet, dan schrap ik het personage.
Ja, is er wel één waarheid?En hoe geconstrueerd is de waarheid niet?Ik begin steeds meer te zien dat de waarheid
ontstaat in het gesprek.Misschien
vinden mensen elkaar halfweg, dat zou al fantastisch zijn.
Boualem Sansal in een lezing op
Passa Porta Festival 2013
Op lange termijn, daar bestaat geen
twijfel over, wint de verbeelding altijd.Zij wint omdat de droom zand in de ogen strooit, afstompt en ten slotte
het denken stilzet en tenietdoet, terwijl de verbeelding je wakker maakt en
aanspoort, je kennis verrijkt.Alles wat
de verbeelding in de loop van honderdduizenden jaren in petto had, hebben de
mensen verwerkelijkt.Omdat ze zich er
een voorstelling van maakten, wilden ze het en omdat ze het wilden, deden ze
het: ze overschreden alle grenzen, .
Veel, véél lezen.En het beste nemen uit de boeken die je
bewondert. En doorwerken.Ik schrijf tot
tien paginas per dag. Bovendien ben ik ervan overtuigd dat je je boeken mag
verkopen via goede marketing.Maar je
moet vanuit het hart schrijven. Ik had niet gepland om over mijn depressie te
schrijven, het kwam er gewoon uit, en daarom was het echt.
Delphine
Lecompte in
gesprek met Hester van Hasselt
Een gedicht is heel vlug af. Soms
schrijf ik echte misbaksels, die gooi ik weg.Ik begin liever iedere dag opnieuw dan dat ik in een gedicht ga zitten
prutsen. ( )
Het is belangrijk om te blijven
schrijven, te oefenen, met woorden bezig te zijn.Ik voel nog altijd dat ik veel kan
verbeteren.Ik verafschuw alles wat lief
en sentimenteel is.
( )
Op grammaticaal vlak ben ik onzeker, ik
zoek veel op. Ik ben bang om fouten te maken.Ik vind het Nederlands een moeilijke taal.Ik moet op de tippen van mijn tenen staan en
als ik er bijna ben, heb ik toch nog het gevoel dat iets me ontsnapt, dat het
niet vloeiend genoeg is.
Maarten Inghels luistert graag
naar muziek als hij schrijft (De Standaard)
Dat zweept mij op.Zeker tijdens het schrijven van
gedichten.Zonder nog echt naar de tekst
te luisteren, ga ik op in de flow van de woorden, in het ritme. Bij elk boek
zoek ik een beetje naar de juiste toon ofhet gepaste nummer
Heb je een writers block, dan kun je
die vanavond nog beëindigen door te stoppen waar je mee bezig was en over iets
anders te schrijven.Je koos het
verkeerde onderwerp.
Ik heb een algemeen idee voor het
verhaal, maar sta altijd open voor nieuwe pistes want anders wordt het saai.
( )
Tien jaar lang heb ik naar het
schilderij van Fabritius gekeken, niet eventjes maar dagenlang.Ik dacht voortdurend aan dat doek. Voor mij
maakt dit denkwerk uit van het schrijfproces.Mijn boeken laten zich langzaam schrijven omdat ik heel nauwgezet componeer.Ik schrijf ook altijd veel meer dan wat ik
publiceer.
( )
Wat me vooral interesseert als
schrijver is het invullen van de details.Plot interesseert me veel minder, ook vroeger was dat al zo. Je mag de
plot niet totaal verwaarlozen, natuurlijk.
De vorm van de roman is de architectuur, de structuur die
het verhaal het meest tot zijn recht laat komen. In Pakistan is het
Soefi-gedicht het belangrijkste literaire genre. Vaak richt de verteller in het
gedicht zich tot de geliefde in de tweede persoon.Dat heeft me geïnspireerd. De jij-vorm past
in een roman die vragen stelt over het belang dat we toekennen aan het ik,
met name in de kapitalistische cultuur.
( )
Op zoek naar een houvast lezen we romans om onszelfte verbeteren.
( )
Een naamloze stad en een naamloos personage betrekt de lezer
directer bij het verhaal.Geef ik een
personage een naam, dan blijft de lezer op afstand.Schrijf ik jouw moeder stierf dan ontstaat
er een veel intensere relatie met de lezer. Namen zijn als merknamen, ze verhinderen
ons om betekenis te leggen in het naamloze. Ik wil de lezer een actieve rol
geven.
( )
Als je een boek korter kunt maken, dan moet je dat doen. Al
mijn romans kun je in één leessessie beëindigen.Dat ze kort zijn, betekent niet dat ze
slechts heel even aanwezig zijn in het
leven.
Vandaag heb ik dozen en dozen vol van
zulke snapshots.Ik verzamel ze. Vooral
de eindeloze variatie aan menselijke gezichten vind ik interessant.En de onbewaakte momenten, wanneer mensen
nietsvermoedend worden gefotografeerd.Dat voelt soms een beetje oncomfortabel, maar het is wel het eerlijkst.
( )
Snapshots vertellen een tweede
verhaal.Van een historische gebeurtenis
krijgen we vaak telkens dezelfde iconische beelden te zien.Als je daar dan eens een andere foto van
ziet, schudt dat alle clichés door elkaar. Daarom houd ik er zo van.Ik speel de rol va curator: in iets wat
anderen hebben genegeerd of zelfs weggegooid, vind ik nog iets moois.
