Hildemaria schrijft:

Degerby. Ik geloof intussen dat er zoiets bestaat als weer-engelen en voorspoedsengelen. Kort na de middag leggen we aan in dit kleine haventje. En precies een half uurtje later worden we voor de eerste keer getrakteerd op regen. Puur geluk alweer.En dus houden we ons voor een paar uur “binnenshuis” bezig. Zo eenvoudig deze haven is, zo groots is het uit hout opgetrokken restaurant. Wanneer Paul even later terugkomt van het havenkantoor heeft hij ook al de menukaart bekeken, en nodigt hij zijn twee scheepsvrouwen uit op een diner vanavond. Het lijkt alsof we over zee zo een restaurant zijn binnengevaren. Bizar. En terwijl we nu vaste grond onder onze voeten hebben blijft alles lichtjes schommelen. Ik voel me rijk. En dat gevoel wordt nog eens bezegeld als we, na onze buik gevuld te hebben met de heerlijke hapjes van het visbuffet, nog even de Finse sauna ingaan.

Degerby. Toch ben ik blij dat we deze plaats morgenvroeg weer verlaten. Het is té surrealistisch.

Met veel meer verlangen kijk ik uit naar Kökar; een wat groter eiland. Een fotoboek in Mariehamn gaf een eerste, maar aangename indruk. Een dagtocht van zo’n 8 uur zeilen. Een spannende tocht, omdat we voortdurend tussen de vele eilanden door moeten navigeren. Op sommige plaatsen zakt de dieptemeter plots tot een halve meter onder de kiel! Voortdurend koers opnieuw bepalen. Ondanks de oplettendheid van Paul zitten we plots toch in een verkeerde vaarroute en moeten daardoor 4 mijl omvaren. Maar we worden beloond. Dit is het mooiste stuk dat ik al varend al gezien heb. Smalle geulen voeren ons door de vele mini-elandjes. En Kökarhaven komt als een uitnodigende verzameling dieprood houten huizen in zicht. Ik kan amper wachten om van de boot te gaan en op ontdekkingstocht te gaan en vind het nu al jammer dat we hier alleen vanavond nog kunnen zijn.
Morgen voert de tocht naar Hanko: eerste stad op het Finse vasteland, vanwaar we vervolgens naar Thallin zeilen. Thallin: de mooie hoofdstad van Estland. De eindhalte van Petra en mij. Een mooie afsluit lijkt me.
Maar eerst Kökar.
Ik loop langzaam over het roodgrinten pad dat als een lint door het landje slingert. Een rotsig landje, bestrooid met een handvol houten huizen. Ik geniet van de paarse kleur van de campanulla’s omringd door een gele waas van een fijnkruidig gewas (waarvan de naam me ontgaat) , de callunaheide die in bloei komt naast de juniperus. Ik pluk meteen een verse voorraad jeneverbessen. Verder ontdek ik nog wilde framboos, engelwortel, en op de vochtigere plekken moerasspirea’s. fantastische plek voor een botanicus en plantenliefhebbers!

Intussen hebben Petra en Paul de reisroute voor morgen grondig bekeken en een plan opgemaakt. Voorstel is om heel vroeg te vertrekken. Ik begrijp niet waarom. Een goede en voldoende nachtrust is toch zó heilig voor mij. Een halve minuut later weet ik meteen waarom: de tocht van Kökar naar Hanko zal dubbel zo lang zijn als die van vandaag. Ik slaak zowat een gil en kan mijn oren niet geloven; DUBBEL zo lang! Dit zal de uitdaging van mijn leven worden.
Petra, die een hele poos geleden twee jaar lang gezeild heeft, haalt daarentegen haar hartje op. Ze is een, handig, bij de pinken, en enthousiast maatje voor Paul. Twee zeilhanden op één buik, die twee.

Terwijl ik woorden probeer te geven aan deze zeer variabele zeilervaringen zijn we halfweg. Vandaag leggen we 65 mijl af(zo’n 120km) aan gemiddeld 5 knopen( 8 per uur) halleluja. Toch kan ik óók vertellen dat zeilen een ervaring is die met niets anders te vergelijken is. De wereld zien en ontdekken van op het water. Water: altijd anders. Je helemaal overgeven aan de deining onder je is de enige manier om voluit te genieten en zeeziekte terzijde te laten.

Mariehamn. We hebben Sylvia aan de haven toevertrouwd en kijken nog even naar twee mastodonten die aanleggen, even later gaat de muil open en rollen de auto’s eruit. Er is alle tijd om gewoon naar dit schouwspel te kijken en alle details op te nemen. ‘’Zijn we?’’ paul kijkt me aan. ‘’ok.’’ Ik spring vanachter op onze geleende opvouwfiets van Willy, en Paul trapt ons terug naar de haven. Verder wordt dit een pauze-dag.

Woensdag. De schipper heeft zijn eerste kleine inzinking; wat weeë maag en wat koortsig en dus: rustdag. Een kleine bootbibliotheek brengt soelaas voor beiden. En af en toe zeg ik het schommelende bootbestaan even gedag en trek de bossen in, even op de rotsen kledderen: heerlijk! Aardmens als ik kan zijn.

Donderdag. Mijn kapitein is weer helemaal genezen. Ho, dus vandaag terug wat actie! Pas morgen komt Petra toe, dus onze laatste ‘’koppeldag”.

En dus trekken we op fietstocht. De Finse eilanden…land en water. Water en land. Nog steeds waan ik me in een sprookje. Plots een wegwijzer naar “öningbymuseet”. Dat lijkt me interessant. Het bijenvolk heeft me altijd al gefascineerd. Maar al gauw blijkt dat het volgende dorpje öningby heet en er een klein museum vrij toegankelijk is met een paar werken van 18^de eeuwse schilders.

Vandaag moeten we zeker nog een kaartenset kopen voor het komende stuk van de Finse reisroute. Heel mooi, zo’n kaartenboek, maar archi duur. Voor 60 euro zijn we weer zeker van de te volgen weg, al zal het een spannende route worden met een zee volgestrooid met elandjes.

De dag wordt, na een heerlijk zelf in elkaar geflansd dinee, bezegeld met een sauna. Jawel, ’s avonds koelt het genoeg af om te genieten van deze havenfaciliteit. Weer lekker opgewarmd het nest in.

Vrijdag.

Vandaag is het grote schoonmaak. Afwassen, poetsen en een lekkere lunch klaarmaken, terwijl Paul de komende reis voorbereidt. Biepbiep. Petra is gearriveerd aan het havenkantoor. We laten alles vallen waar we mee bezig zijn om onze nieuwe gaste te verwelkomen.

Een frisse vlaamse verschijnt voor onze neus. Dit wordt een nieuw hoofdstuk, dat voel ik. Het is nog zonnig deze voormiddag maar er wordt regen voorspeld. Eerst een welkomstdrank en dan beslissen..

We beslissen samen om toch al in de vroege namiddag een korte tocht naar Degerby te maken. Nog even de weerkaarten bekijken. Oei! De wind gaat pal naar het noorden draaien en het haventje waar we heen willen is heel ongunstig want het ligt pal in de noordenwind.

Idee afgeblazen. dan maar niet. Paul denkt verder na over mogelijkheden. Als we het dan toch maar wagen om nog een tocht van 7u te varen, naar Kökar, naar verluid een mooie plek. Voor iedereen ok? Ok! Op dat moment komt er een boot binnenvaren, zij komen van…precies: Kökar. 53mijl! Paul had gerekend op ongeveer 40mijl. Verdomme, dat betekent dat we rond 2u ’s nachts zullen toekomen, maar de vaarroutes in dit gebied zijn zo smal en op vele plaatsen ondiep, dus te riskant. Plan 2 afgeblazen. Opnieuw nog een weerkaartencheck. Vanavond laat wordt er ook regen en zelfs kans op onweer verwacht en morgen veel wind en regen..  ‘’we blijven hier, en morgen ook. Er zit niets anders op”. We leggen onze plannen gewillig neer en ongeveer daarmee gelijk gaat de wind liggen. We richten een filosofische avond in waarbij ieder zijn/haar eigen wereldbeeld inbrengt. Boeiend. Er verschijnt een prachtige avondlucht. We zijn zo verbaast en verrast van nu deze ommekeer weer, en gaan geloven dat de storm niet voor ons bestemd is. We gaan een rustige nacht in. Morgen zien we wel weer.

Zaterdag.

Deel 2: Arholmen – Mariahamn.

Sylvia schrijft:

'On a map, or from the air, the sea east of Stockholm, almost all the way to Finland, looks as if God has crumbled biscuit into it, but, being God, he had used granite instead.' (Andrew Brown)

Idyllisch wakker worden op het water...zo lang zonder grond onder mijn voeten ben ik nog nooit geweest (de grond enkele meters onder het wateroppervlak niet meegerekend). 't Knaagt wat om dit mooie plekje te verlaten. Zeilen worden gehesen bij het uitvaren van deze inham en nu is het wachten op pufjes wind. Het wil weer niet echt - de wind lijkt besluiteloos, nu eens 6 knopen, dan weer 3...We kruisen vandaag de Baltische zee. Enkele zeilboten en ferry mastodonten maken de horizon uit, nu de einder stilletjesaan enkel nog uit zilt water bestaat. Schuine golfdeiningen maken mijn maag verward, het roer biedt gelukkig soelaas als ik me maar strak op een zwarte pion aan de horizon richt. Biepjes op de gsm kondigen Finland aan, nog voor Aland zich laat zien...Of is dit toch nog Zweden?

Aland blijkt een autonoom staatje waar land tot eiland herschapen is.

Onze bestemming is Mariahamn. Spot ik daar al een Maria op een rots? Of spelen visioenen me parten? Ik - samen met mijn maag- snak alvast naar kalm water na deze 6 uur durende 'warrige' zee-ervaring. Vlotjes meren we aan in een al volgelopen haven.

De giek en fok gaan onder zeil (maakt dit tentoonspreiden van scheepstermen me nu al 2de matroos?). Paul blijft als vanouds op bootpost, terwijl we met zijn tweetjes een gigantische bol heerlijk Fins ijs verorberen op het vasteland.

De tijd krijgt het ongelijk van Hildemaria, tot teveel klokken en een al gesloten supermarkt ons inlichten dat Finland 1 uur voor ligt op Zweden. Een Iraanse vrouw, al 20 jaar vluchteling hier, verkoopt ons gelukkig nog wat Indische ingrediënten voor ons laatste avondmaal, een tasje liefdesthee toe.

De laatste nacht wordt ingeluid door een besnaarde giek. De ochtend waait voorbij, de lokale supermarkt lijkt bevoorraad vanuit alle hoeken van de wereld (Zuid-Afrika, Colombia, Holland) en laat ons wat schrikken van de duurte. Dan is het tijd om mijn rugzak op Willy's plooifiets te balanceren en richting Viking line te trekken. Afscheid nemen van elkaar na een fijne week in deze groene Zweedse rust, voor mij een overgang naar een nog noordelijker avontuur.  De ferry op naar Stockholm...ik trek me even terug in een kajuit in het binnenste van de boot en verwonder me nog over de grootte van het boottoilet.

Het was fijn even mee te proeven van dit zeilavontuur.

'Allen die willen te kaapren varen....'  Nu alleen die baard nog, Paul.

We zijn aangekomen op het meest noordelijke punt van deze reis. Mariahamn, in Aland (spreek uit: olland) een eilandenarchipel met 6000 eilandjes tussen Zweden en het vasteland van Finland. Het is een autonome regio, met eigen vlag. We zijn exact één maand onderweg. Willy is er voor 14 dagen onderuit gemuisd naar België en Italië, en komt op 4 augustus terug naar Thallinn. Petra komt vrijdag aan en zal meetrekken naar Estland. Sylvia heeft vandaag de Ferry naar Stockholm genomen en reist door naar Ijsland.

Ik merk dat de blog goed gelezen wordt! We zijn altijd blij met reacties of mailtjes!

Hier volgt haar beschrijving van het eerste deel van onze tocht naar hier.

“Vroeg uit de donzen veren deze ochtend, de slaapkwaliteit van deze nacht loopt uiteen. Gelukkig  wordt dit alles verzacht door de luxe van warmgeurende broodjes. Willy rakelt nog wat spullen bijeen, stapt van de boot en gooit de touwen richting Hildemaria. Hij muist er even tussenuit naar zuiderse oorden. Om 8 uur zijn we met zijn drietjes vertrekkensklaar, nog uitgewuifd door onze duitse buur-boot-man.

Met ronkende motor laten we Stockholm achter ons. Het was goed vertoeven hier, maar de Oostzee wenkt ons. Vakantiehuizen langs de groene oevers, kleine houten huisjes vlak aan het meer, dienstdoend als sauna…af en toe glijdt een reuze ferry ons voorbij… Groene plekken lijken steeds minder bewoond, en toch duikt er af en toe een houten huisje op. De wind blijkt heel veranderlijk – rotwind – is de term die Paul in zijn mond neemt…te veranderlijk om met volle zeilen vooruit te komen. Het wordt een beetje motor, een beetje zeilen, een beetje motor, een beetje alletwee….mijn eerste kundigheden als stuurvrouw van de boot bevallen me wel.  Onze zeilboot lijkt een tijdloze koers te varen, eilanden blijven voorbij glijden en dat op het zilte water van de zee. Uiteindelijk wordt het een tocht van 10 uren. Dankzij Pauls navigatiekunst vinden we een idyllische baai, Arholmen, waar we voor anker gaan. Dit is het ongerepte Zweden. Met de roeiboot – leve de lange adem- roeien Hildemaria en mezelf aan wal, landrotten als we zijn. Kapitein Paul blijft wat rommelen op zijn boot.  Het is hier mooi, zijn de woorden die dit plekje het meest benaderen. De moeraslathyrus verdwijnt in de thee, rijtjes brievenbussen worden vereeuwigd en enkele zweedse koeien geven ons een onverstoorde blik….het inluiden van een weldoende nachtrust in de carrousel van de verankerde boot.

Sylvia“