(er wordt niet geblogd. mag niet van de vakbond. te warm. O3 enzo.)
(heb het trouwens veel te druk. moet luisteren naar The Eraser. en TV On The Radio.)
(moet ook naar de Tour kijken. saai. tot gisteren. www.sporza.be : live streaming voor degenen die moeten werken en een pc in de buurt hebben.)
(nieuw in mijn schier eindeloze reeks celebrity friends: Sam Van De Webcam van Ketnet)
(lees overigens het artikel over de "vermoorde buschauffeur" van Douglas De Coninck in HUMO deze week. straffe kost. hoe kan het dat zoiets verzwegen wordt door media die wij hoog in het vaan dragen? hoe komt het dat de resultaten van de twee autopsierapporten zo angstvallig worden achtergehouden? om kort door de bocht te gaan: beide rapporten stellen dat de man in kwestie waarschijnlijk ook zou zijn gestorven als hij áchter de bus had aangelopen. de rest van de verrassingen vindt u in het artikel. ongeloof verzekerd.)
(iemand PULSE, de nieuwe DVD van Pink Floyd al gezien? ik ben alvast benieuwd.)
# Zidane wint de gouden bal? En waarom dan wel? Omdat hij zo'n lichtend voorbeeld is voor al die jonge gastjes bij wie de voorbije maand het heilige voetbalvuur werd aangestoken? Omdat hij 4 (op een totaal van 7) erg bleke partijen speelde? Omdat hij desondanks toch van 'doorslaggevend' belang was? Om de wijsheid "All animals are equal, but some are more equal than others" nieuw leven in te blazen?
# Ronny Mosuse aka Aertbeliën Sylvain. Ik heb sterk de indruk dat 's mans talent zwaar onderschat wordt. De enige echte zwarte stem in Vlaanderen. Gisteravond zond één een livemuziekfestijn uit, ter ere van Vlaanderen Feest. Ik zag eerst de genaamde Sandrine en vond het maar een mager beestje. Geweldig zingen deed ze ook al verre van. Ze sprong en wiebelde enthousiast mee op de dreunende drums maar werd achteloos naar huis gezongen en geprésencet door de twee achtergrondzangeressen die het dan nog zonder zwarte stembanden moesten stellen. Daarop zong Ronny M "De man die mediteert" en dat was nuff said. Ik ben fan.
# Pallieter Van Buggenhout, nog een held. Ook hem zag ik gisteren op het Vlaamse livemuziekfestijn. Hij kwam uitstekend in beeld want had positie gekozen een tweetal meter achter de afgewisselde zangers, net iets meer naar links (voor de kijker). Aldus kwam hij voortdurend in beeld zonder het zelf te beseffen, waardoor de camera hem telkens 'onbewaakt' kon meepikken. Als je zoveel deskundig spelplezier ziet, rest er toch niets anders dan een gitaar mee te graaien naar een aanpalend vertrek? En lachen dat hij doet! Die man doet zijn job graag. (ik zou zijn job overigens ook graag doen) Een probaat middeltje tegen verzuring, die Pallieter.
# Tom Boonen, de coolste verliezer aller tijden.
# Wakker worden met "Jump" van Van Halen, een heerlijkheid.
Op de website van De Standaard, Vraag Van De Week:
Moeten muzikanten zich met politiek bemoeien?
Van deze krant zou je toch beter mogen verwachten. Moeten? Moeten?
Nee! Natuurlijk moeten ze dat niet! Daarin zal eenieder het volmondig eens zijn: Nee, muzikanten moeten zich niet bemoeien met politiek. (Ok, er zijn wel wat mensen die vinden dat muzikanten dat wel moeten, er is namelijk altijd al een esthetische strekking geweest die lart pour lart veroordeelt, die engagement als een nodzakelijke voorwaarde ziet om van kunst te kunnen spreken. Maar goed.)
Maar mogen muzikanten zich bemoeien met politiek?
Ja. Muzikanten mogen dat. Nogal wiedes.
Kunstenaars die zich uitspreken over de politieke situatie in hun samenleving zijn van álle tijden. Alleen onder perverse regimes moesten ze hun bek houden. Werden ze vleugellam gemaakt en werden hun werken gecensureerd of verboden. Gelukkig zijn wij, Vlamingen, daar al sinds een tijdje van verlost. Een jaar of zestig.
Maar dit is de eenentwintigste eeuw, het tijdperk waarin beslissingen worden overgelaten aan al wie in staat is een sms te versturen.
Doe je mee aan een spelprogramma dat nagaat hoe goed je kan overleven op een verlaten eiland, in barre omstandigheden? Dan wil het wel eens gebeuren dat je tegelijk de beste kandidaat bent en toch als eerste huiswaarts keert, want de mensen thuis, de consumenten, beslissen. Ja, zij hebben kennis van zaken. Gatfer. Erger nog: in liedjeswedstrijden vraagt men in eerste instantie het oordeel van een professionele jury om dan doodleuk aan te kondigen dat de mening van de kijker niet dubbel maar driedubbel telt! Stomverbaasd ben ik dat er nog mensen gevonden worden om in die jurys te zetelen.
Ben je muzikant? Succesvol? Heb je wat fans? Verkoop je wat plaatjes? Arme stakker! Je bent zonet slaaf geworden! Je fans zullen nu bepalen wat jij wel en niet mag! Volgens De Standaard zelfs wat je wel en niet moet!
Een muzikant mag zijn fans niet beledigen. En waarom niet? Het staat die fan toch vrij op te houden fan te zijn als het hem niet aanstaat? Moet een muzikant dan alles doen om alle fans te vriend te houden? De enige reden daarvoor zou er een van commerciële aard zijn. Een reden dus die hem, als hij een artiest is, niet al te na aan het hart zou mogen liggen. Een muzikant, een artiest, behoort zichzelf niet te verloochenen.
En als ze dan nog consequent zouden zijn! De ene week stemmen ze massaal voor Welterusten meneer de president als mooiste Nederlandstalig lied aller tijden en de volgende vinden ze dat een artiest geen uitspraken over politiek mag doen?
L.S., Na enige weken tussen writer's block en overweldiging van ideeën te zweven, ideeën die het om diverse redenen niet waard waren deze pagina's te halen (té persoonlijk, té politiek incorrect, enz.), lijkt het me beter om even voorlopig "tot later" te zeggen tot u, beste lezer - wie bent u ? en bent u er wel ? Gelukkig kan ik vanaf morgenavond ongegeneerd en op hoog volume mijn gevoelens en gedachten kwijt op diverse podia ; als de P.A. het al zó goed doet dat ik verstaanbaar ben, dan zijn ze gelukkig nóg te cryptisch, die lyrics. Ach, die lyrics toch... (grijns van oor tot oor) Graag tot later! -b
Het lijkt me vanzelfsprekend, maar ik schrijf het hier toch maar even:
LARSSON steunt het 0110-initiatief van ganser harte. Gratis concerten, de week voor de gemeenteraadsverkiezingen, in drie grote steden. Een niet mis te verstane boodschap tegen onverdraagzaamheid en extreem-rechts.
Voor wie er meer over wil weten: http://www.0110.be/ (vergeet ook geen sms te sturen naar 3699; dat kost een luttele 1,5 en zorgt ervoor dat de talloze artiesten die gratis optreden een podium krijgen om op te staan, dat is handig.)
Het Vlaams Belang heeft overigens vandaag al geprobeerd de deelnemende artiesten per brief te intimideren: zij zouden geen kleur mogen bekennen omdat dat een belediging zou zijn aan het adres van de mensen die fan zijn van én Clouseau (om er eentje van de geviseerden te noemen) én Filip Dewinter. Laura Lynn wist even niet waar ze het had, maar VB bleek toch bij alle artiesten bakzeil te halen. http://www.demorgen.be/telex/?news=own1152079020
Ook dEUS kreeg kennelijk al negatieve reacties: sommige mensen vinden het ongepast dat een muzikant zijn politieke voorkeur kenbaar maakt.
Oef. Dacht Marco Lagnoli. Vijf minuten rust. Hij trok de deur achter zich dicht en wandelde oostwaarts de stad in. Ook in Piacenza was het warm. Wat is die Salvatore me toch een onvoorstelbare idioot! Met zijn debiele moppen en voortdurende gelonk in het décolleté van ons Paola. Was ik groot en sterk, ik gaf hem een saflet op zijn oog. Of een kopstoot. Het etentje bij de Spiccetti's was minstens even saai als Marco had voorspeld en hij zat al een uur zonder rookwaren. Even naar de nachtwinkel dus, dacht hij.
Hij was alweer bij de herenwoning van de Spiccetti's aangekomen maar wilde nog niet naar binnen. Hij stak nog eens op. Lekker smaakte het niet meer, drie sigaretten na elkaar, maar het alternatief was aanbellen na de tweede en dat zag Marco nog even niet zitten.
Halverwege de derde L&M hoorde hij het opeens. Hij hield de rook nog even in om goed te kunnen luisteren. Ja, het kwam ontegenzeglijk van binnen. Luid geschreeuw. Van een vrouw! In een honderdste seconde daagde het hem.
"PAOLA! PAOLA! Ik kom eraan!" schreeuwde hij, maar hij wist dat ze hem niet kon horen. Daarvoor schreeuwde ze zelf te luid.
Met al zijn krachten beukte hij tegen de voordeur. Iets zei hem dat aanbellen weinig zoden aan de dijk zou brengen. Stomme klotedeur. Natuurlijk weer kwaliteitshout. Stevig. En dan die hengsels! Hij gaf het op en greep zijn mobieltje. "Snel! politie! Kom asjeblieft onmiddellijk! Mijn vrouw, ze is in nood! Snel!" Na de politie belde hij voor alle zekerheid ook nog maar even de brandweer. Je weet maar nooit. Als het hier in de soep draait zal ik het mezelf nooit vergeven. Arme Paola! Mijn hartediefje! Waar blijven ze nu, die rotcarabinieri!
Marco zat er beteuterd bij, daar in het politiekantoor van Piacenza.De arm der wet én de spuitgasten hadden de nodige vaststellingen gedaan. Ze waren niet te laat gekomen. Hoe moet het nu verder? Paola was ongedeerd. Maar ze was hoegenaamd niet gediend met de actie ter harer redding. Salvatore nog veel minder. Vloeken en tieren. Het laken snelsnel om zijn lichaam geslagen, Paola aan haar naakte lot overlatend. De komst van de carabinieri had in elk geval het geschreeuw meteen doen verstommen. Ze waren weer naar buiten gekomen en spraken deemoedig tot Marco: "het is je dag niet, vriend."
Enige tijd geleden werd aangekondigd dat er binnenkort nog goed nieuws aan te kondigen zou zijn. Naast de blijde verwachting rondom onze debuutplaat, kunnen we u mededelen dat wij, trots, op zondag 13 augustus het podium op het M. De Layensplein op Marktrock Leuven 2006 mogen openen om 17u !!! En van al dat aankondigen zou een mens een droge mond krijgen. Vandaar, Cheers! (in alle betekenissen van het woord)
Larsson ps: komt dat zien, komt dat zien ! pps: men zegge het voort !
Toen ik in het derde leerjaar college volgde bij meester Linnekens, had ik 1 grote held. Marco Van Basten. Ik was negen jaar, genoot katholiek lager onderwijs en werd opgevoed naar humanistische idealen. Ik wist dus nog niet dat een mens zich soms verkneukelt in het Tegen, soms geniet van het Anti. Ik kon dus vrijelijk supporteren VOOR Oranje. Ik vermoed dat ik zelfs in een rechtsreeks duel tussen de beide lage landen de Nederlanders zou hebben gesteund.
(Dat zou ik nu niet meer doen. Toch is zowat alle 'natiegevoel' mij vreemd. Geen idee hoe dat komt, maar ik slaag er eenvoudig niet in om fier te zijn op iets waaraan noch ikzelf, noch een van mijn naasten geen enkele verdienste hebben, zoals het toevallige feit geboren te zijn binnen de grenzen van natie X of regio Y.)
Van Basten raakte iets in mij; wat zijn teamgenoot, Ruud Gullit, niet vemocht. Van Basten leek er gewoon en toch heel bijzonder uit te zien. Gullit leek me vooral geen echte Nederlander te zijn. Of hoogstens het soort Nederlander dat af en toe opdook in Sesamstraat, waar wel meer rare vogels de kinderrevue passeerden. (Sesamstraat, Good Times!) Van Basten was niet overdreven atletisch gebouwd; zeker niet in vergelijking met de hedendaagse topvoetballers. Hij had een Gave, iets wat bij toeval bij hem was terecht gekomen. Iets waar hij niet per se hard voor werkte, en zeker niet in een fitnesshonk. Iets wat hij nu eenmaal toevalligerwijze goed kon, zonder daaraan overdreven veel plezier te beleven. Hij zat nu eenmaal met dat talent en papa en mama hadden gezegd dat je een goed mens bent als je je talent gebruikt en het niet verwaarloost. Van Basten had een soort nonchalence over zich, een cool; zo van het is maar een spel en we lopen lekker te ballen en we lachen wat, lekker weertje hè en we dollen, maar wacht maar eikel ik knal zo die bal voorbij je doelman je zal niet weten wat je overkomt en als we aan het end van het spel niet hebben gewonnen zal ik danig de pest in hebben dan hoef je me deze week niets meer te vragen. Kwetsbaar, zelfs een beetje frêle, en toch zo machtig, zo in staat esthetische vernieling aan te richten vanop zowat elke plaats die uitzicht geeft op het doel van de tegenstander.
(Hij droeg het nummer 12 en meester Linnekens had ons allemaal een volgnummer gegeven op de eerste dag van het schooljaar. Dat ging alfabetisch; ik kreeg nummer 12. Daar werd ons verbond beklonken. Rien à faire.)
Gisteren wilde het pertang niet lukken voor mijn held. Hij was gisteren ook mijn held niet, het draaide niet om hem, maar om een stel andere kezen. Van de meeste had ik de naam nog nooit gehoord. Pas aan het einde, toen de camera steeds vaker zijn witte hemdje zocht, voelde ik weer wat ik toen als kleine man voelde. Diepe sympathie. Kinderlijke verbondenheid. Kon hij het helpen dat die Kuyt (wie is die jongen toch?) het gewoon niet heeft? Voor zover ik iets van voetbal ken, en voor zover er gisteren in Nurenberg voetbal te zien was, had die gast meermaals de kans eer te betonen aan Van Basten. Maar nee. Ondankbare, respectloze vlegel.
Voor het overige niets dan amusement. Veel vuile fouten. Een paar vernielde spelers - arme Christiano! Tranen bij het ijskonijn. Opstootjes galore. De Portugezen zoals ik ze de voorbije weken heb leren kennen. De Nederlanders wat bleekjes toch. Niks nul mooie combinaties. Geen individuele breekijzeracties.
Het commentaar op de NOS is overigens ook genieten. Die man (geen idee wij hij was) kan mooie zinnen maken terwijl hij sterft van de zenuwen. Prachtige lyrische, zelfs filosofische beschouwingen over het wezen, het diepste zijn van het voetbal in al zijn aspecten. Zomaar gratis meegegeven aan de kijker, kwistig in het rond gestrooid. Een proefje, over de Portugese doelman, Ricardo, die geen al te stevige indruk naliet, zelfs hier en daar wat klungelde: "... en de bal meermaals onhandig beroerde, net genoeg om hem buiten de lijnen van zijn doel te doen belanden... maar is dat immers niet het wezen van een doelman?". Heerlijk toch. Fenomenologie op het scherpst van de snee. Wij Vlamen zijn hem aan het verliezen, de virtuoze baltoets in vocabularium en syntax. Kom terug, Rik De Saedeleer. Scheer u weg, Kanaal Twee en VT4.
Een toptransfer in het Belgische vooetbal? Koop wat NOS-mannen.
