Lilou, Cleo, Anouk, Charlotte, Inge & Wouter One happy family....
18-08-2013
en datzelfde strand 'by evening'
Siësta, lekker lang gaan zwemmen, naar 't speeltuintje met Lilou, en dan, naar 't strand om te gaan eten!
Onderweg voedert Cleo de vissen...
op het strand worden weer overal stoeltjes, tafeltjes & BBQ's klaargezet!
De Chinezen turnen nog wat ter voorbereiding vh avondmaal... Wij hebben al grote honger, we moeten niet meedoen!
Meer en meer mensen & ambiance
En wij zoeken een geschikte locatie om te eten. Eigenlijk niet nodig om te kiezen, 't is allemaal zowat hetzelfde, allemaal even lekker!
Deze madammen gaan het allemaal klaarmaken voor ons
Het smulfestijn begint:
Kiezen aan het kraampje, prijzen worden vermeld, alles is goedkoop. Maïskolven, vissen, garnalen, vleessatées, aubergines, ... We vullen aan met vers fruit (weer andere madammen komen daar mee rond). Alles is supervers en heerlijk!
We zitten letterlijk op het strand, bijna met de voeten in het water.
De avond valt, wij blijven bijbestellen en smullen...
Eindelijk uitgegeten... 6 buikjes meer dan rond voor nog geen 20! Wij komen zeker terug!!!! De luxerestaurants op het strand zullen ons niet over de vloer krijgen vrezen we....
Nog verse rietsuiker kopen als dessert, en Lilou koopt ook nog een roos:
Een geslaagde dag, en we zijn heel blij dat we het concept BBQ op het strand hier op Sanya ontdekt hebben... Luxehotel is natuurlijk geweldig, maar tussen de Chinezen BBQ-en is toch meer onze stijl.... Zalig!!!!
Ontwaken in het paradijs, zicht op zwembad en de zee... Dit is echt het mooiste hotel waar we ooit geweest zijn, alles is perfect!
De familie suite is heerlijk ruim, ook mooi en luxueus ingericht. Ons idee 'de laatste week pure luxe' was een goed idee, we gaan hier zalig ontspannen. Op deze plek ook enkele andere buitenlanders,hoewel het toch grotendeels rijke Chinezen zijn. De buitenlanders zijn meestal Russen. Heel veel gezinnen met kinderen, en het vooroordeel over Russen op reis is hier gelukkig niet geldig, allemaal rustige en aangename mensen.
De kamer:
En dan het ontbijt, reusachtig groot en heel veel keuze, zowel Chinees als westers eten, heel veel fruit ook:
Overal in het hotel mooie stillevens, alles is hier tot in de puntjes mooi:
Hoge gangen:
Na hetontbijt tijd voor de zwembad-pret: we installeren ons,huren een bal en een band (en nemen ons voor om er straks te kopen, want hier een uurtje huren kost meer dan er buiten het hotel te kopen) en plonsen in het water. Cleo en Anouk vinden alsnel een groepje Chinese kinderen om mee te volleyballen. Hun leeftijdsgenoten spreken redelijk goed Engels (how are you, where are you from, what's your name). Lilou is door het dolle heen, Charlie luiert en leert Chinees:
We blijven nét te lang in 't zwembad, niet echt verbrand, maar we voelen het toch... Even lekker siësta, daarna gaan we een kijkje nemen op het strand. We moeten langs het zwembad, het is een mooie weg, lekker onder de bomen...
Een tunneltje onder de rijweg door, en, we zijn er! Groot strand, het loopt eindeloos door... De cafeetjes blijken duur, we gaan hier geen kroegentocht doen... De zon is fel, geen bikini-weer!
ook hier en nu zware beslissingen: welk fruit zullen we eten? Het wordt mango...
Lilou ziet het wel zitten om met een speedbootje de golven te trotseren, maar de mama niet...
En dit gedeelte van het strand heet Corridor of Coconut Trees, voilà, een kokosnoot gevonden!
We ontdekken een fenomenaal groot zeevruchtenrestaurant op het strand, even kijken...
Het blijkt nog een onderdeel van het hotel te zijn, toch nog even verder op zoek dan toch, we zoeken een authentiekere sfeer....
En we vinden een leuk restaurantje... Het is ondertussen 17u en na de wandeling is iedereen bezweet, eerst langs het hotel om op te frissen.
En er staat weer fruit voor ons op de kamer, heerlijk!
Allemaal klaar om te gaan eten!
En dit is het restaurant, zicht op zee!
De klassieke ronde tafel met draaischijf, allemaal heel netjes, en natuurlijk in openlucht
Kiezen van de beestjes, zalig!
En smullen maar!
Op weg naar het hotel: kokosnoten kopen om als dessert een drankje te nuttigen vandaag.
We zagen daarstraks brommertjes met véél roze stoeljes achterop, nu zien we waar die naartoe gaan: er is hier 's avonds blijkbaar een geïmproviseerde BBQ aan de gang. We nemen even een kijkje en beslissen meteen om daar morgenavond te gaan eten, vissen en garnalen!
à
En terug naar 't hotel, ons programma voor de dag is nog niet klaar...
Deze ochtend hebben we het strand van Zhanjiang nog even verkend. Heel mooi maar het weer zit niet mee. We geraken net op tijd in een restaurant als een gigantisch onweer losbarst. De straten lopen ongeveer 30cm onder. We verheugen ons dus al op Sanya. De maaltijd is lekker maar moeilijk te bestellen. We ploeteren door de ondergelopen straten terug naar het hotel.
We zijn drie uur te vroeg op de luchthaven van Zhanjiang. Het is beter om op veilig te spelen in dit weer. Een heel kleine luchthaven trouwens. Gek voor een stad met 9 miljoen inwoners. Hier zijn we ook geweest toen we Anouk gingen ophalen. We herkennen het nog. Anouk is nu meer handelbaar als toen ;-). We hadden ze toen exact drie uurtjes. Nu meer dan twaalf jaar.
We mogen te voet over het tarmac naar het vliegtuig. Het vliegtuig zit bijna helemaal vol want het komt al van Guangzhou. 50 minuten vliegen, dus opstijgen, nootjes eten en dan weer landen. Lilou is opgetogen. Ze mocht aan het raampje zitten en ze heeft een volle 50 minuten gerateld.
Het mooie weer is paraat. We hebben onmiddellijk onze bagage. Deze luchthaven is veel groter maar alles is super georganiseerd. Het is nu 20u15 en we gaan op de luchthaven nog even iets te eten grabbelen. Het wordt KFC. Hmmm.
Naar het hotel dan. De taxi's staan mooi op rij aan de uitgang. Een rit van 10 minuten met twee taxi's voor 4 euro.
Het hotel overvalt ons. We hebben al heel wat majestueuze lobby's gezien in Azië, maar dit overtreft alles. De meisjes gaan al op verkenning terwijl wij inchecken. Ze komen even later euforisch terug. Het zwembad werd gespot! Hier zijn geen woorden voor, dus foto's volgen morgen. We gaan naar de kamer en de kruier spreekt fantastisch Engels. Een Nepalees die hotel management studeert en hier een stage loopt. Hij vraagt naar Anouk en Lilou. Zijn vader heeft ook ook een tehuis waar hij kinderen opvangt en onderwijst.
Vlug even zwemmen en de wat inkopen doen in een naburige straat. Daar is een avondmarkt, Thailand-stijl. Dat wordt nog fun!
We zitten weer in een appartement. Dus veel plek en ieder zijn plekje om te slapen.
En, na een glaasje bubbels op de kamer, het ontbijt: heerlijke Chinese keuken!
Vandaag konden we opnieuw naar Anouks weeshuis: op voorhand leg je één bezoek vast, maar zowel bij Lilou als bij Anouk zijn we erin geslaagd om daarna nog een keertje langs te komen. Die tweede bezoeken zijn officieus, meer ontspannen ook. In de toekomst doen we het zeker weer zo. Vandaag goed kunnen babbelen met onze contactpersoon Elsa, een jonge vrouw (begin 30?), die opgroeide in Zhanjiang, studeerde in Guangzhou, en opnieuw in Zhanjiang kwam wonen om voor haar ouders te zorgen. Zij verzorgt de contacten inhet weeshuis, maar ze helpt ook mee met de kinderen en de baby's. Ze spreekt en schrijft heel goed Engels, we beloofden haar zeker contact te houden. Deze keer namen we ook een kijkje in de vertrekken waar de oudere kinderen zaten. Doordat het slecht weer was zaten ze allemaal binnen. Van deze kinderen konden we een foto maken, foto's van kleinere kinderen zijn hier verboden. In deze ruimte zitten de kinderen wanneer ze studeren, daarnaast was de slaapruimte.
De eetkamer:
Zicht op de binnenplaats:
Eén van de babyruimtes: hier spelen de kindjes, vanaf dat ze kunnen zitten en kruipen. Toen we er binnenkwamen waren ze er nog niet en konden we even een foto maken, na enkele minuten kwamen ze één voor één naar binnen... Deze keer hadden we tijd, we hebben ons neergezet om te spelen met de baby's en te praten met Elsa en de verzorgsters. 4 van de kindjes gaan de komende weken geadopteerd worden door Amerikaanse families. Eén van de meisjes is nu 1,5 jaar oud, ze werd geregistreerd als special need omdat ze niet kon rechtstaan. Enkele weken nadien bleek dat ze gewoon wat later was dan de rest, ze blijkt kerngezond! Ondertussen werd ze al wel toegewezen, op naar Amerika dus, als uitzondering, want de kindjes die helemaal gezond zijn worden normaal gezien enkel door Chinezen geadopteerd. Er was ook een tweeling, 2 jongetjes van 9 maanden oud, die er erg aan toe waren toen ze binnenkwamen: ze waren pas geboren en bijzonder klein en zwak. Momenteel zagen ze er echt goed uit, de mensen waren er met reden trots op. Er was ook een kindje met een mismaakt beentje en mismaakte handjes. De handjes waren al geopereerd in Beijing, prachtige resultaten! Ze hopen nu dat hij, na adoptie, in Amerika verder geopereerd kan worden zodat zijn beentje ook in orde komt.
Enfin, veel verhalen en veel prachtige kindjes.... Spijtig dat ons gezin al compleet is....
De verzorgsters nog even mee op de foto:
We kregen ook nog de kans om verder in de boeken te kijken van de geadopteerde kinderen die hier op bezoek kwamen, leuk, want zo kan Anouk contacten proberen te leggen via facebook als we terug in België zijn.
Vreselijk slecht weer toen we het weeshuis verlieten, nog enkele fotootjes nemen van de straat:
Ook in het verre China wordt mijn moederdag niet vergeten... In alle vroegte: Franse bubbels, nieuwe handtas, armband, tekeningen! Heerlijk!!! Nu allemaal klaarmaken om 'echt' te gaan ontbijten, daarna proberen naar het weeshuis te gaan...
Groetjes uit China, Zhanjiang, waar de tyfoon verleden tijd is, maar het regent nog wel.
En het slechte weer is begonnen... De tyfoon die eraan komt heeft al lelijk huisgehouden op de Filipijnen, hopelijk is het hier straks niet zo erg. We hebben nog rustig kunnen ontbijten, er was heel veel ontbijt, mensen bleven ook allemaal wat langer rondhangen in de ontbijtzaal. Daarna zijn Cleo en Wouter toch nog even naar de supermarkt geweest, nog wat koffie en water gaan halen. Daar zagen ze dat het shoppingcentrum gesloten was, enkel de supermarkt en de Mac Donalds waren nog open. Ondertussen moesten wij van kamer verhuizen, één van de kamers was blijkbaar niet lek-vrij (niets van gezien, maar wat niet is kan komen natuurlijk). Nu zitten we op de kamers, lezen, met een elektrisch autootje spelen (gisteren gekocht), TV kijken, muziek luisteren, en Chinees leren. Een rustige dag! Ondertussen naar buiten kijken, maar voorlopig is het gewoon veel regen.... Niet al te veel spektakel!
We houden jullie op de hoogte!
Straks proberen we nog wat te skypen, hopelijk zien en horen we wat bekenden....
En dat skypen is gelukt ondertussen, we hebben mami & papi, opa & Magda, Jeroen, Bieke, Helena en Louiza allemaal gesproken en gezien, heerlijk!
De dag loopt nu ten einde, iedereen wordt wat moe... Het heeft de hele dag echt hard geregend, waaien viel wel mee. Normaalgezien wordt het morgen terug beter weer en gaan we opnieuw naar Anouks weeshuis.
Heerlijke dag vandaag, eerst lekker ontbijten (de meningen zijn wel verdeeld hierover), daarna naar een park in de buurt van het weeshuis. Kinderen van Anouks leeftijd 'achtervolgden' ons een tijdje tot we instemden met een fotosessie... Grappig, als Anouk hier was gebleven had ze misschien ook 'Waiguo's' achtervolgd... Wie weet...
Na het park gaan eten in een Chinees fastfoodrestaurant, spotgoedkoop (nog geen 10 voor ons samen), maar niet écht lekker... Wel buikjes vol!
Daarna slenteren in een winkelwandelstraat, Anouk en Cleo kochten er een nieuwe boekentas, Lilou een horloge. We worden stilaan moe, gaan even iets drinken en besluiten dan om naar 'huis' te gaan. Met de taxi, afstanden zijn hier vreselijk groot.
Onderweg barst er een storm los: veel wind en serieuze regen. Net op tijd thuis, er volgt ook nog onweer. De vooruitzichten zijn niet goed, morgen gaat het echt hard waaien en regenen. Daarstraks was het even relatief droog, we gaan naar de supermarkt om een voorraad eten in te slaan: toastjes, kaas, noedels, fruit, ... Heel veel lekkers. Daarna opnieuw slecht weer,we eten op de kamer, gezellig!
De mensen van het hotel komen langs om handdoeken voor de ramen te leggen en we krijgen een brief met instructies... Lichtjes verontrustend, we zijn blij dat we veel eten en drinken in huis hebben nu...
Hierbij de letterlijke brief, niet voor gevoelige lezers! Het typische chinglish zorgt wel voor een vrolijke noot...
Dear Valued Guest,
Welcome to Zhanjiang and thank you for choosing Zhanjiang haibin hotel! Comfortable and safety accomodation is what we most care about during the time you join with us. Here is the warning about Typhoon "ute". There will be a direct attack on the yuexi area by "ute"between 13th to 15th and it will take stormy weather to Zhanjiang. In the meantime, please try not to go out. If you have a vehicle parked in the hotel, avoid tree in case of branches blown smaching vehicles, the Typhoon wing direction, and so on and so forth will be changed at any time, if you need advice or need other help, please call 6100 inside contact the assistent manager. During this period if any inconvenience, please forgive!
In de hierop volgende berichten zien jullie het verslag van Anouk over het bezoek aan haar weeshuis. Goed geschreven met mooie foto's, zeker eens lezen!
Hier onze 'eigen' impressies:
De weeshuizen van Zhuhai en Zhanjiang zijn erg verschillend, hoewel er natuurlijk ook veel overeenkomsten zijn.
De overeenkomsten:
Veelal gehandicapte kindjes, de handicaps zijn echter nooit 'vreselijk', kindjes zien er allemaal relatief gelukkig uit en ze worden goed verzorgd. De verzorgsters gaan allemaal liefdevol met de kinderen om, in beide weeshuizen zagen we eigenlijk enkel gelukkige kindjes (hoewel het voor onszelf, puur gevoelsmatig dan, toch wel zwaar was om de kindjes er allemaal 'achter te laten', hoe goed een weeshuis ook is, in een gezin hebben ze toch meer kansen opeen goede toekomst).
Binnenkomen in een weeshuis moet echt via de officiële wegen vooraf aangevraagd worden, wel wat werk, maar toch goed vinden we. Zo wordt het geen 'aapjes in de zoo kijken', toch belangrijk voor de privacy van de kinderen. Alles is prima georganiseerd, we worden verwacht en ze zijn blij met onze komst. Samen geschenken kopen is iets dat ze duidelijk nog al gedaan hebben, dat verloopt zeer vlot. Ze zijn telkens zeer blij en we moeten van hen alle sponsers bedanken!
De verschillen:
In Zhuhai zijn er weinig kinderen, zodat ze zeer intens worden begeleid. Het lijkt ons een luxueus weeshuis, met veel aandacht voor zaken als kunst en sport. Deze kindjes komen ook niets tekort, onze giften werden natuurlijk in dank aanvaard, en zullen ervoor zorgen dat de kinderen nog meer zullen kunnen bezig zijn met schilderen, tekenen, ... De mensen kenden 'tongtong' nog, leuk natuurlijk...
In Zhanjiang zijn er heel wat meer kinderen, de ruimtes waarin ze verblijven zijn wel erg netjes en kleurrijk, kindjes zijn ook mooi en netjes aangekleed. Hier wel minder 'extra's', dat merken we ook aan de shoppinglist: wat ze hier nodig hadden waren wasmachines, boiler, melk, koekjes, shampoo, ... Toch eerder basisbehoeften die moeten worden aangevuld. Of ze Anouk nog echt herkenden betwijfelen we, er zijn daar zoveel kinderen... Ze zijn wel heel vriendelijk, maar toch wat strikter, zo mogen we geen foto's van de kinderen nemen.
We kijken zeker met een goed gevoel terug naar beide bezoeken, en plannen ook zeker om nog terug te gaan! Van beide weeshuizen hebben we nu mailadressen, van mensen die Engels kunnen, dus we kunnen nu de contacten beter onderhouden. Belangrijk, want in beide weeshuizen nemen foto's van kinderen die er gewoond hebben een belangrijke plaats in.
Vandaag niet al te vroeg opgestaan, lekker ontbijten, geld afhalen, en dan is het zover: naar Anouks weeshuis! Toch weer een half uurtje rijden met de taxi, gelukkig kosten de taxi's hier niet te veel...
En, daar is het dan!!!!
Hier, op de bovenste verdieping woonde ik tot ik 11 maanden oud was. Nu wonen de baby's in een ander, nieuw gebouw. Daar nemen we straks even een kijkje (we konden er geen foto's nemen, maar het was allemaal mooi in orde)
Dit is het nieuw gebouw: mooi hé!
Deze foto namen mama en papa ook al 12 jaar geleden, leuk hé, sommige zaken veranderen niet....
Als er mensen langskomen moeten de kinderen die geadopteerd werden iets in een boek schrijven, hier een voorbeeld van een meisje uit Nederland:
Dus ik moest er ook in schrijven:
De baby's waren er zeker niet erg aan toe. Sommige hadden wel een zichtbare handicap zoals een hazelip, beentje gespalkt, ...Tcoh waren er van de 50 baby's slechts 5 'echt' gezond.
De gehandicapte baby's moeten naar het buitenland omdat de operaties of speciale scholen of behandelingen te duur zijn in China. De 'gezonde' baby's worden normaalgezien door Chinezen geadopteerd. Nu zijn er relatief weinig baby's, in 2003 t.e.m. 2008 waren er altijd een 200-tal. Het weeshuis is één van de oudsten in China, het bestaat al van de jaren '50... Alles is goed georganiseerd, er wonen baby's, gehandicapte kinderen en volwassenen en oma'tjes. De gehandicapte kinderen blijven er de rest van hun leven, gaan werken kunnen ze niet, maar ze krijgen gratis eten en logement. De sfeer leek ons familiaal en gezellig. Toch zou het natuurlijk beter zijn dat elk gehandicapt kind in een echt gezin zou kunnen opgroeien... Dat lukt jammergenoeg niet altijd.
Na het bezoeken van de baby's kregen we eten.
Daarna: shoppen!
We starten met het kopen van 2 wasmachines, 'because with all this children, we have wash a lot...' De machines worden geleverd binnen 2 weken.
Na de wasmachines, een boiler. Zo kunnen de kindjes een warm badje krijgen in de winter.
Daarna zijn er nog heel wat centjes over, dus lege karretjes nemen en verder shoppen!
Voor de baby's die beginnen te lopen: een loopstoeltje. Het zijn veel meisjes dus we kiezen het roze model!
Lilou kijkt naar de pluchen beesten
terwijl de mensen van de winkel het loopstoeltje ineen zetten 'because the nanny's cannot do it'
Speelgoed kiezen...
En ondergoed voor de meisjes die naar school gaan.
Ze gaan op internaat vanaf september, dus hebben ondergoed nodig.
Hier sta ik nu met mijn leeftijdsgenoten hun onderbroeken, terwijl de madame de 'towers' uitkiest...
Het ontbijt is echt Chinees! Héél vreemde zaken, 2 schotels kippenpoten, hardgekookte eieren, groentjes, gevulde deegballen. Speciaal voor de 'waiguo's' (vreemdelingen, voor ons het meest gehoorde woord hier) kwamen er 6 verse croissants op een schoteltje! Lekker!
De lobby...
En dan, de taxirit naar Zhanjiang West Station: ver rijden, met 6 in een taxi, funfunfun! Een vrij modern gebouw, in the middle of nowhere, we zijn er niet 100% gerust in, 't ziet er verlaten uit... Er staat een mannetje drinken en hapjes te verkopen en er liggen wat mensen op de stoelen te wachten. Bovendien blijkt dat de ticket office gesloten was, in de namiddag ging het terug open. Terug naar het hotel dan maar, en op zoek naar een lekkere maaltijd.
In de taxi onze varkentjes achter de tralies:
Onderweg nog meer varkentjes achter de tralies:
En zichtjes van Zhanjiang:
Het is een hele grote 'stad', verschillende centra, stukken landbouwgebied ertussen, grote brede boulevards en héél veel palmbomen. Vanalles door elkaar, wel gezellig, maar grote afstanden. Het zal niet evident zijn om de stad beter te leren kennen.
Het restaurant, vlakbij het hotel, was een succes! Wel geen menukaart met prentjes,dus ik nam de diensters mee naar buiten om daar aan te wijzen wat we wilden eten. Eentje sprak een beetje Engels, ik een beetje Chinees, het lukte, en nog belangrijker: het was heel lekker! Na het eten kwam de dienster vragen stellen, nieuwsgierig en de kans grijpend om haar Engels te oefenen. In Zhuhai zagen we praktisch geen buitenlanders, hier helemaal geen. We zijn de attractie van de stad: mensen staren soms behoorlijk lang, ze roepen elkaar om eens naar de buitenlanders te komen kijken, Charlotte wordt er soms zenuwachtig van... Maar iedereen is heel vriendelijk, en we hebben al veel mensen kunnen uitleggen hoe ons gezin ineen zit, waarom er 2 Chineesjes bij ons wonen. Reacties zijn positief, leuk voor ons natuurlijk. Zo was er een familie in het zwembad van het hotel, die ons vertelden dat de moeder ook 3 zussen had, en hoe leuk dat is, 4 meisjes in huis. Zelf hadden ze een zoon, die verondersteld werd Engels te kunnen, maar hij wilde het niet demonstreren... Hoewel ze zich echt amuseren met ons Chinees... 't Is niet eerlijk!
De oprit van het hotel:
Het mooie terrein van het hotel:
Na het eten en even opfrissen beslissen we even op te splitsen: Cleo en mama gaan opnieuw naar het station om tickets te kopen. Opnieuw een half uur taxi rijden... In het station het slechte nieuws: mei you! Er zijn geen tickets meer... Gelukkig hebben we al gezien dat er een reisbureau is in het shoppingcenter over het hotel, allen daarheen dan maar! Een zeer efficiënte jongedame, die ook redelijk Engels spreekt, boekt vliegtuigtickets voor ons!
Geen nachttrein dus op vrijdag, we vliegen vrijdagavond naar Sanya, en we boekten ondertussen een extra nachtje in het hotel daar, dat ging gelukkig nog...
Daarna lekker ontspannen in het grote zwembad: een echt paradijs, met een gewoon zwembad, verschillende hotspring-baden, verschillende geur-baden (rozemarijn, chinese wine, eucalyptus,yasmine, ...): we amuseren ons!
pas na 20u thuis, maar door het vele eten van deze middag niet veel honger meer. Lekker Aiki eten, pintje drinken, waanzinnige Chinese TV kijken en dan allemaal op tijd naar bed... Morgen is het de grote dag voor Anouk!!!! Spannend!!!!!!
In the land of the rising sun moet je toch één keer de zon zien opkomen, en vandaag is het een goed moment want het busje komt zo!
We nemen afscheid van het mooie Zhuhai met een flink ontbijt en een V-tjes foto.
Gelukkig hebben we voldoende tijd gereserveerd voor de check-out want de deposit (bedrag kostprijs kamers + wat extra) moet omgezet worden naar een betaling. Het bewijsje van de deposit zit ergens ver weg maar dat vormt uiteindelijk en gelukkig maar, geen probleem. Regel nummer één in China: bewaar elk dubbeltje of bewijsje dat je ontvangt. Die fout hebben we al meer gemaakt ...
De meisje ploffen geduldig neer op de rugzakken in de lobby.
de naarstige receptionistes zijn weer eens zeer vriendelijk en behulpzaam.
We nemen één taxi naar het busstation. Het is maar een kilometer verder, maar bepakt in dertig graden betekent dat kletsnat arriveren. De bagage en inzittenden worden lustig in een VW Jetta gepropt. Eerder deze week keek ik op de kilometerteller van zo'n Jetta, en jawadde: 795.000km.
Het busstation is georganiseerd volgens het luchthavenconcept, met bagagescan en al! Alles is Chinees nu. Westerlingen worden niet verondersteld de bus te nemen denk ik.
We worden netjes naar de bus geleid en we zitten goed en wel of er wordt door de chauffeur een vraag gesteld aan ons. We vrezen even dat we op de foute bus zitten dus laten we het teken van Zhanjiang op de tickets zien. Dat blijkt niet het juiste antwoord op de vraag te zijn. Wat nu. Het kaartje van Lilou met het adres van het hotel geeft een verlossende OK van de twee begeleiders. Nadien beseffen we het waarom van de vraag. Mensen worden onderweg op het parcours opgepikt en afgezet op de door hen opgegeven locatie. We veronderstellen dus dat we gewoon tot de eindhalte mee moeten en hopen stiekem dat de bus misschien voorbij ons hotel rijdt ...
Op de kaart volgen we het traject van de bus. Het gaat gelukkig de goede kant uit. Lilou weent dikke tranen bij het verlaten van 'haar China'. Waarschijnlijk ook wat nerveus omdat we dat allemaal zijn, maar ze had het er ook wel naar haar zin de voorbije dagen. We spreken af dat we morgen meteen een foto naar het weeshuis zullen mailen.
Onderweg is het landschap heel groen. Viskwekerijen, rijstvelden en bergen wisselen mekaar af. Ook veel grote en brede rivieren zo dicht bij de kust.
De bus binnenin. Ok maar wel wat versleten en 'vettig'
Onderweg neemt de bus zo nu en dan de afrit om passagiers op te pikken. Die staan dan langs de oprit te wachten, dus dat gaat allemaal heel snel.
Rond half één nemen we weer een afrit. Er staan deze keer geen passgiers te wachten maar wel piepschuimen bakjes. Deze worden in de bus gehesen en de rit gaat meteen verder. Elke passagier krijgt een bakje met het standaard Chinese middagmaal. Niet evident om met stokjes te eten in de bus. Lilou wordt gevoederd want dat zou niet goed komen.
De ramen waren wat vettig maar je kan eucaliptus en rijstvelden herkennen.
De bus. En express was op zijn plaats. 6 uur over 400 km.
Dan met twee taxi's naar het hotel. Dat was een beetje verwarrend allemaal maar dat zal wel aan onze vermoeidheid gelegen hebben.
Aangekomen in het hotel loopt alles vlot. Zelfs de mastercard werkt vanaf de eerste keer. We worden naar ons gebouw gebracht met een golfkarretje. Goed vasthouden want het zwiert in de bochten ...
Na de uitpak zijn we klaar voor een zwembeurt. Dat verhaal volgt morgen want dat was een ervaring op zich.
Het hotel is meer een resort en strekt zich uit over een groot domein. We worde Flintstone-gewijs naar het zwembad of hot spring area geleid.
Veel palmbomen in Anouk haar China!
enkele gebouwen op het domein, het conference center en de ontbijtruimte denken we.
Na de zwembeurt hebben we geen zin meer in een echt restaurant maar we hebben wel honger. We steken de straat over en botsen op een shopping-center met de grote M. Er is ook een 'tien om te zien' Chinese stijl aan de gang.
en ook al is het fastfood, het smaakt als je honger hebt en het gaat vooruit. Bij het binnenkomen merk je steeds de paniek in de ogen van de kassahosts. Meestal wordt er dan snel iemand die verondersteld wordt Engels te kunnen naar ons toegestuurd. Soms is dat een meevaller, zoals vandaag, maar soms gaat de kennis niet verder dan hello, yes en no. Ik heb bij het bestellen al eens de volledige bestelling op foto gezet en die 1 voor 1 getoond. Dat werkte eigenlijk perfect. Ook als er iets ontbreekt, is dat handig.
We doen nog wat basisinkopen in de grote supermarkt op de min één van de shopping en keren voldaan naar de kamers, waar we het telefoonnetwerk tussen de beide kamers uittesten en daarbij andere hotelgasten op de proef stellen. Gibber, gibber, ...
Vandaag nog eens lekker uitgebreid ontbeten, daarna zijn Anouk, Lilou en mama nog eens naar het weeshuis geweest. Lilou wilde met de kinderen gaan spelen, maar toen we er waren bleek ze toch te verlegen... Geen nood, we hadden lekkere cakejes bij en we hebben de kindjes zien eten en spelen, t was leuk!
Daarna zijn we gaan zwemmen, papa en de blondjes waren nog boodschappen gaan doen (hapjes voor op de bus morgen).
Nu genieten we van een siësta, een beetje lezen, schaken, hapjes eten... Straks gaan we uit eten met Peter. Morgenvroeg op tijd uit bed en dan met de bus naar Zhanjiang,'t zal een heel avontuur worden!
Een fotoverslag in drie delen. Onze voeten doen pijn, we hebben veel gezweet, goed Portugees gegeten, veel gezien, het verschil tussen bijna Azië en Azië leren kennen, de casino's gespot en een fijne dag gehad.
Parkeermeters en parkeerboetes! Een van de kleine verschillen.
De Portugese nalatenschap
Mijn favoriete building in Macau
het kopen van een schaakspel
gedroogde allerlei. Van biefstuk, tot ribbetjes over spicy perk (pork)
in alle hoekjes en kantjes vind je eigen 'tempeltjes'. Dit doet ons denken aan Thailand
We vertrekken met de taxi naar een tempel in het Noorden van Zhuhai. We vinden een taxi-chauffeur die het weet zijn. Voor alle veiligheid volgen we mee op de kaart. Het gaat de goede richting uit maar op het einde loopt het weer even mis.
Maar als we aankomen is de aanblik van de tempel geweldig. Het is een nieuw complex maar wel opgebouwd met de traditionele materialen. Het is ondertussen 11u en het wordt al best warm.
Alle bezoekers schuiven aan bij de maaltijden. Voor een vrijwillige bijdrage krijg je een schotel met rijst en gestoofde groenten. We laten dit aan ons voorbij gaan. Wat niet eenvoudig is wat we zien er blijkbaar uitgehongerd uit volgens de Chinezen die ons willen voederen.
De achterste vertrekken van de tempel zijn nog in aanbouw.
Op de bus richting volgende activiteit valt Lilou in slaap.
We stappen uit in een shopping street, voornamelijk op zoek naar een middaghap. De hitte is overweldigend en we vinden niet meteen onze zin. Het wordt uiteindelijk dan maar KFC want we zijn wel wat uitgeput.
De kipbereidingen zijn eigenlijk best lekker en allemaal een beetje spicy
Na de KFC kopen we eindelijk parasols
Het parcours vervolgt naar de zee, en we komen aan bij de vissershaven van Zhuhai.
Wat is er mis met dit plaatje trouwens? De eerste vijf reacties krijgen een Zhuhai souvenirs.
