Lilou, Cleo, Anouk, Charlotte, Inge & Wouter One happy family....
12-08-2013
even stilstaan...
Beste bloglezers,
In de hierop volgende berichten zien jullie het verslag van Anouk over het bezoek aan haar weeshuis. Goed geschreven met mooie foto's, zeker eens lezen!
Hier onze 'eigen' impressies:
De weeshuizen van Zhuhai en Zhanjiang zijn erg verschillend, hoewel er natuurlijk ook veel overeenkomsten zijn.
De overeenkomsten:
Veelal gehandicapte kindjes, de handicaps zijn echter nooit 'vreselijk', kindjes zien er allemaal relatief gelukkig uit en ze worden goed verzorgd. De verzorgsters gaan allemaal liefdevol met de kinderen om, in beide weeshuizen zagen we eigenlijk enkel gelukkige kindjes (hoewel het voor onszelf, puur gevoelsmatig dan, toch wel zwaar was om de kindjes er allemaal 'achter te laten', hoe goed een weeshuis ook is, in een gezin hebben ze toch meer kansen opeen goede toekomst).
Binnenkomen in een weeshuis moet echt via de officiële wegen vooraf aangevraagd worden, wel wat werk, maar toch goed vinden we. Zo wordt het geen 'aapjes in de zoo kijken', toch belangrijk voor de privacy van de kinderen. Alles is prima georganiseerd, we worden verwacht en ze zijn blij met onze komst. Samen geschenken kopen is iets dat ze duidelijk nog al gedaan hebben, dat verloopt zeer vlot. Ze zijn telkens zeer blij en we moeten van hen alle sponsers bedanken!
De verschillen:
In Zhuhai zijn er weinig kinderen, zodat ze zeer intens worden begeleid. Het lijkt ons een luxueus weeshuis, met veel aandacht voor zaken als kunst en sport. Deze kindjes komen ook niets tekort, onze giften werden natuurlijk in dank aanvaard, en zullen ervoor zorgen dat de kinderen nog meer zullen kunnen bezig zijn met schilderen, tekenen, ... De mensen kenden 'tongtong' nog, leuk natuurlijk...
In Zhanjiang zijn er heel wat meer kinderen, de ruimtes waarin ze verblijven zijn wel erg netjes en kleurrijk, kindjes zijn ook mooi en netjes aangekleed. Hier wel minder 'extra's', dat merken we ook aan de shoppinglist: wat ze hier nodig hadden waren wasmachines, boiler, melk, koekjes, shampoo, ... Toch eerder basisbehoeften die moeten worden aangevuld. Of ze Anouk nog echt herkenden betwijfelen we, er zijn daar zoveel kinderen... Ze zijn wel heel vriendelijk, maar toch wat strikter, zo mogen we geen foto's van de kinderen nemen.
We kijken zeker met een goed gevoel terug naar beide bezoeken, en plannen ook zeker om nog terug te gaan! Van beide weeshuizen hebben we nu mailadressen, van mensen die Engels kunnen, dus we kunnen nu de contacten beter onderhouden. Belangrijk, want in beide weeshuizen nemen foto's van kinderen die er gewoond hebben een belangrijke plaats in.
Vandaag niet al te vroeg opgestaan, lekker ontbijten, geld afhalen, en dan is het zover: naar Anouks weeshuis! Toch weer een half uurtje rijden met de taxi, gelukkig kosten de taxi's hier niet te veel...
En, daar is het dan!!!!
Hier, op de bovenste verdieping woonde ik tot ik 11 maanden oud was. Nu wonen de baby's in een ander, nieuw gebouw. Daar nemen we straks even een kijkje (we konden er geen foto's nemen, maar het was allemaal mooi in orde)
Dit is het nieuw gebouw: mooi hé!
Deze foto namen mama en papa ook al 12 jaar geleden, leuk hé, sommige zaken veranderen niet....
Als er mensen langskomen moeten de kinderen die geadopteerd werden iets in een boek schrijven, hier een voorbeeld van een meisje uit Nederland:
Dus ik moest er ook in schrijven:
De baby's waren er zeker niet erg aan toe. Sommige hadden wel een zichtbare handicap zoals een hazelip, beentje gespalkt, ...Tcoh waren er van de 50 baby's slechts 5 'echt' gezond.
De gehandicapte baby's moeten naar het buitenland omdat de operaties of speciale scholen of behandelingen te duur zijn in China. De 'gezonde' baby's worden normaalgezien door Chinezen geadopteerd. Nu zijn er relatief weinig baby's, in 2003 t.e.m. 2008 waren er altijd een 200-tal. Het weeshuis is één van de oudsten in China, het bestaat al van de jaren '50... Alles is goed georganiseerd, er wonen baby's, gehandicapte kinderen en volwassenen en oma'tjes. De gehandicapte kinderen blijven er de rest van hun leven, gaan werken kunnen ze niet, maar ze krijgen gratis eten en logement. De sfeer leek ons familiaal en gezellig. Toch zou het natuurlijk beter zijn dat elk gehandicapt kind in een echt gezin zou kunnen opgroeien... Dat lukt jammergenoeg niet altijd.
Na het bezoeken van de baby's kregen we eten.
Daarna: shoppen!
We starten met het kopen van 2 wasmachines, 'because with all this children, we have wash a lot...' De machines worden geleverd binnen 2 weken.
Na de wasmachines, een boiler. Zo kunnen de kindjes een warm badje krijgen in de winter.
Daarna zijn er nog heel wat centjes over, dus lege karretjes nemen en verder shoppen!
Voor de baby's die beginnen te lopen: een loopstoeltje. Het zijn veel meisjes dus we kiezen het roze model!
Lilou kijkt naar de pluchen beesten
terwijl de mensen van de winkel het loopstoeltje ineen zetten 'because the nanny's cannot do it'
Speelgoed kiezen...
En ondergoed voor de meisjes die naar school gaan.
Ze gaan op internaat vanaf september, dus hebben ondergoed nodig.
Hier sta ik nu met mijn leeftijdsgenoten hun onderbroeken, terwijl de madame de 'towers' uitkiest...
Het ontbijt is echt Chinees! Héél vreemde zaken, 2 schotels kippenpoten, hardgekookte eieren, groentjes, gevulde deegballen. Speciaal voor de 'waiguo's' (vreemdelingen, voor ons het meest gehoorde woord hier) kwamen er 6 verse croissants op een schoteltje! Lekker!
De lobby...
En dan, de taxirit naar Zhanjiang West Station: ver rijden, met 6 in een taxi, funfunfun! Een vrij modern gebouw, in the middle of nowhere, we zijn er niet 100% gerust in, 't ziet er verlaten uit... Er staat een mannetje drinken en hapjes te verkopen en er liggen wat mensen op de stoelen te wachten. Bovendien blijkt dat de ticket office gesloten was, in de namiddag ging het terug open. Terug naar het hotel dan maar, en op zoek naar een lekkere maaltijd.
In de taxi onze varkentjes achter de tralies:
Onderweg nog meer varkentjes achter de tralies:
En zichtjes van Zhanjiang:
Het is een hele grote 'stad', verschillende centra, stukken landbouwgebied ertussen, grote brede boulevards en héél veel palmbomen. Vanalles door elkaar, wel gezellig, maar grote afstanden. Het zal niet evident zijn om de stad beter te leren kennen.
Het restaurant, vlakbij het hotel, was een succes! Wel geen menukaart met prentjes,dus ik nam de diensters mee naar buiten om daar aan te wijzen wat we wilden eten. Eentje sprak een beetje Engels, ik een beetje Chinees, het lukte, en nog belangrijker: het was heel lekker! Na het eten kwam de dienster vragen stellen, nieuwsgierig en de kans grijpend om haar Engels te oefenen. In Zhuhai zagen we praktisch geen buitenlanders, hier helemaal geen. We zijn de attractie van de stad: mensen staren soms behoorlijk lang, ze roepen elkaar om eens naar de buitenlanders te komen kijken, Charlotte wordt er soms zenuwachtig van... Maar iedereen is heel vriendelijk, en we hebben al veel mensen kunnen uitleggen hoe ons gezin ineen zit, waarom er 2 Chineesjes bij ons wonen. Reacties zijn positief, leuk voor ons natuurlijk. Zo was er een familie in het zwembad van het hotel, die ons vertelden dat de moeder ook 3 zussen had, en hoe leuk dat is, 4 meisjes in huis. Zelf hadden ze een zoon, die verondersteld werd Engels te kunnen, maar hij wilde het niet demonstreren... Hoewel ze zich echt amuseren met ons Chinees... 't Is niet eerlijk!
De oprit van het hotel:
Het mooie terrein van het hotel:
Na het eten en even opfrissen beslissen we even op te splitsen: Cleo en mama gaan opnieuw naar het station om tickets te kopen. Opnieuw een half uur taxi rijden... In het station het slechte nieuws: mei you! Er zijn geen tickets meer... Gelukkig hebben we al gezien dat er een reisbureau is in het shoppingcenter over het hotel, allen daarheen dan maar! Een zeer efficiënte jongedame, die ook redelijk Engels spreekt, boekt vliegtuigtickets voor ons!
Geen nachttrein dus op vrijdag, we vliegen vrijdagavond naar Sanya, en we boekten ondertussen een extra nachtje in het hotel daar, dat ging gelukkig nog...
Daarna lekker ontspannen in het grote zwembad: een echt paradijs, met een gewoon zwembad, verschillende hotspring-baden, verschillende geur-baden (rozemarijn, chinese wine, eucalyptus,yasmine, ...): we amuseren ons!
pas na 20u thuis, maar door het vele eten van deze middag niet veel honger meer. Lekker Aiki eten, pintje drinken, waanzinnige Chinese TV kijken en dan allemaal op tijd naar bed... Morgen is het de grote dag voor Anouk!!!! Spannend!!!!!!
In the land of the rising sun moet je toch één keer de zon zien opkomen, en vandaag is het een goed moment want het busje komt zo!
We nemen afscheid van het mooie Zhuhai met een flink ontbijt en een V-tjes foto.
Gelukkig hebben we voldoende tijd gereserveerd voor de check-out want de deposit (bedrag kostprijs kamers + wat extra) moet omgezet worden naar een betaling. Het bewijsje van de deposit zit ergens ver weg maar dat vormt uiteindelijk en gelukkig maar, geen probleem. Regel nummer één in China: bewaar elk dubbeltje of bewijsje dat je ontvangt. Die fout hebben we al meer gemaakt ...
De meisje ploffen geduldig neer op de rugzakken in de lobby.
de naarstige receptionistes zijn weer eens zeer vriendelijk en behulpzaam.
We nemen één taxi naar het busstation. Het is maar een kilometer verder, maar bepakt in dertig graden betekent dat kletsnat arriveren. De bagage en inzittenden worden lustig in een VW Jetta gepropt. Eerder deze week keek ik op de kilometerteller van zo'n Jetta, en jawadde: 795.000km.
Het busstation is georganiseerd volgens het luchthavenconcept, met bagagescan en al! Alles is Chinees nu. Westerlingen worden niet verondersteld de bus te nemen denk ik.
We worden netjes naar de bus geleid en we zitten goed en wel of er wordt door de chauffeur een vraag gesteld aan ons. We vrezen even dat we op de foute bus zitten dus laten we het teken van Zhanjiang op de tickets zien. Dat blijkt niet het juiste antwoord op de vraag te zijn. Wat nu. Het kaartje van Lilou met het adres van het hotel geeft een verlossende OK van de twee begeleiders. Nadien beseffen we het waarom van de vraag. Mensen worden onderweg op het parcours opgepikt en afgezet op de door hen opgegeven locatie. We veronderstellen dus dat we gewoon tot de eindhalte mee moeten en hopen stiekem dat de bus misschien voorbij ons hotel rijdt ...
Op de kaart volgen we het traject van de bus. Het gaat gelukkig de goede kant uit. Lilou weent dikke tranen bij het verlaten van 'haar China'. Waarschijnlijk ook wat nerveus omdat we dat allemaal zijn, maar ze had het er ook wel naar haar zin de voorbije dagen. We spreken af dat we morgen meteen een foto naar het weeshuis zullen mailen.
Onderweg is het landschap heel groen. Viskwekerijen, rijstvelden en bergen wisselen mekaar af. Ook veel grote en brede rivieren zo dicht bij de kust.
De bus binnenin. Ok maar wel wat versleten en 'vettig'
Onderweg neemt de bus zo nu en dan de afrit om passagiers op te pikken. Die staan dan langs de oprit te wachten, dus dat gaat allemaal heel snel.
Rond half één nemen we weer een afrit. Er staan deze keer geen passgiers te wachten maar wel piepschuimen bakjes. Deze worden in de bus gehesen en de rit gaat meteen verder. Elke passagier krijgt een bakje met het standaard Chinese middagmaal. Niet evident om met stokjes te eten in de bus. Lilou wordt gevoederd want dat zou niet goed komen.
De ramen waren wat vettig maar je kan eucaliptus en rijstvelden herkennen.
De bus. En express was op zijn plaats. 6 uur over 400 km.
Dan met twee taxi's naar het hotel. Dat was een beetje verwarrend allemaal maar dat zal wel aan onze vermoeidheid gelegen hebben.
Aangekomen in het hotel loopt alles vlot. Zelfs de mastercard werkt vanaf de eerste keer. We worden naar ons gebouw gebracht met een golfkarretje. Goed vasthouden want het zwiert in de bochten ...
Na de uitpak zijn we klaar voor een zwembeurt. Dat verhaal volgt morgen want dat was een ervaring op zich.
Het hotel is meer een resort en strekt zich uit over een groot domein. We worde Flintstone-gewijs naar het zwembad of hot spring area geleid.
Veel palmbomen in Anouk haar China!
enkele gebouwen op het domein, het conference center en de ontbijtruimte denken we.
Na de zwembeurt hebben we geen zin meer in een echt restaurant maar we hebben wel honger. We steken de straat over en botsen op een shopping-center met de grote M. Er is ook een 'tien om te zien' Chinese stijl aan de gang.
en ook al is het fastfood, het smaakt als je honger hebt en het gaat vooruit. Bij het binnenkomen merk je steeds de paniek in de ogen van de kassahosts. Meestal wordt er dan snel iemand die verondersteld wordt Engels te kunnen naar ons toegestuurd. Soms is dat een meevaller, zoals vandaag, maar soms gaat de kennis niet verder dan hello, yes en no. Ik heb bij het bestellen al eens de volledige bestelling op foto gezet en die 1 voor 1 getoond. Dat werkte eigenlijk perfect. Ook als er iets ontbreekt, is dat handig.
We doen nog wat basisinkopen in de grote supermarkt op de min één van de shopping en keren voldaan naar de kamers, waar we het telefoonnetwerk tussen de beide kamers uittesten en daarbij andere hotelgasten op de proef stellen. Gibber, gibber, ...
Vandaag nog eens lekker uitgebreid ontbeten, daarna zijn Anouk, Lilou en mama nog eens naar het weeshuis geweest. Lilou wilde met de kinderen gaan spelen, maar toen we er waren bleek ze toch te verlegen... Geen nood, we hadden lekkere cakejes bij en we hebben de kindjes zien eten en spelen, t was leuk!
Daarna zijn we gaan zwemmen, papa en de blondjes waren nog boodschappen gaan doen (hapjes voor op de bus morgen).
Nu genieten we van een siësta, een beetje lezen, schaken, hapjes eten... Straks gaan we uit eten met Peter. Morgenvroeg op tijd uit bed en dan met de bus naar Zhanjiang,'t zal een heel avontuur worden!
Een fotoverslag in drie delen. Onze voeten doen pijn, we hebben veel gezweet, goed Portugees gegeten, veel gezien, het verschil tussen bijna Azië en Azië leren kennen, de casino's gespot en een fijne dag gehad.
Parkeermeters en parkeerboetes! Een van de kleine verschillen.
De Portugese nalatenschap
Mijn favoriete building in Macau
het kopen van een schaakspel
gedroogde allerlei. Van biefstuk, tot ribbetjes over spicy perk (pork)
in alle hoekjes en kantjes vind je eigen 'tempeltjes'. Dit doet ons denken aan Thailand
We vertrekken met de taxi naar een tempel in het Noorden van Zhuhai. We vinden een taxi-chauffeur die het weet zijn. Voor alle veiligheid volgen we mee op de kaart. Het gaat de goede richting uit maar op het einde loopt het weer even mis.
Maar als we aankomen is de aanblik van de tempel geweldig. Het is een nieuw complex maar wel opgebouwd met de traditionele materialen. Het is ondertussen 11u en het wordt al best warm.
Alle bezoekers schuiven aan bij de maaltijden. Voor een vrijwillige bijdrage krijg je een schotel met rijst en gestoofde groenten. We laten dit aan ons voorbij gaan. Wat niet eenvoudig is wat we zien er blijkbaar uitgehongerd uit volgens de Chinezen die ons willen voederen.
De achterste vertrekken van de tempel zijn nog in aanbouw.
Op de bus richting volgende activiteit valt Lilou in slaap.
We stappen uit in een shopping street, voornamelijk op zoek naar een middaghap. De hitte is overweldigend en we vinden niet meteen onze zin. Het wordt uiteindelijk dan maar KFC want we zijn wel wat uitgeput.
De kipbereidingen zijn eigenlijk best lekker en allemaal een beetje spicy
Na de KFC kopen we eindelijk parasols
Het parcours vervolgt naar de zee, en we komen aan bij de vissershaven van Zhuhai.
Wat is er mis met dit plaatje trouwens? De eerste vijf reacties krijgen een Zhuhai souvenirs.
Vandaag de toerist uitgehangen: vanmorgen, na het gebruikelijke heerlijke ontbijt, wandelen tot op het strand. Meer een dijk, maar je kan er fietsen huren. Eéntje van 4 en ééntje van twee personen gehuurd, en fietsen maar... Heel warm en de fietsen zijn niet van topkwaliteit, dus afzien!
De uitputting nabij, naar 'bar-street', de moeite! een écht terraske gedaan, met milkshake, martini, ijsjes, ... Aan de dure kant maar heerlijk, zijn geld waard. Straks gaan we er eten met iemand uit de Chinese les (hij is hier ook met vakantie, zijn vrouw komt uit Zhuhai), ze hebben ook 'Westers' eten, Cleo verheugt zich op een spaghetti.
Daarna richting hotel, lekker chillen, mama en de 3 jongsten lekker lang naar het zwembad, waar Cleo vriendschap sloot met een Chinees meisje.
De 2 oudsten hebben een waanzinnige aankoop gedaan: GSM's in de vorm van Ferrari's, OMG, Chineser kan het écht niet....
Nu gaan we nog wat rondhangen voordat we gaan eten, foto's volgen straks...
Zicht op ingang Macau (gebouw met rode dak) vanuit de ontbijtzaal.
Lilou koopt zelf een cake
Op de fiets ...
in de bar
schoenen shoppen
Zhuhai in avondlicht
met de bus naar het restaurant. Let op de hakken van Cleo ...
bar street, de bars en resto's voor de iets rijkere Chinezen en Westerlingen.
En het was lekker en heerlijk om buiten te eten. Dank je wel Peter (studiegenoot Chinese les van Inge en Charlotte) voor deze uitnodiging.
Maar eerst tickets kopen voor de bus naar Zhanjiang (stad Anouk) voor volgende week zaterdag. En dat gaat vrij vlot. Zaterdag om 9u35 vertrekt ze. We zijn benieuwd!
Na het kopen van de tickets moeten we even afkoelen. Het is warm vandaag. De KFC biedt koelte en Portugese koekjes! We zitten bij Macau. We nemen ons voor om zonneparapluutjes te kopen.
Op weg naar de bus lopen we voorbij een paar straatverkopers die tijgerpoten te koop aanbieden. Dat hebben we 12 jaar geleden, toen we Anouk gingen ophalen, ook al gezien. Gewoon vreemd voor ons. De bushalte is verder dan gedacht maar de weg is fijn.
Vervolgens met de bus naar het zomerpaleis. Geen airco op de bus deze keer. Maar het resultaat is het zweten waard.
Ook nu weer worden er veel foto's genomen. Ook van ons. Soms stiekem (lees een sms in de richting van die buitenlanders), maar ook open en bloot, inclusief telelenzen die Cleo onder de schijnwerpers plaatsen. Allemaal best amusant.
Het riviertje brengt fijne afkoeling. Wat verderop worden er trouwfoto's genomen.
In de koelte genieten we van drankjes en noodles.
En zoals bij elke bezienswaardigheid, is er nu ook weer een pretpark.Alhoewel, pret, Anouk en Lilou geraken opgesloten in een toilet. Eind goed, al goed dankzij een inventieve Chinese papa.
De vijver in het zomerpaleis is echt rustgevend en mooi.
Na alle emoties van gisteren, lekker uitgeslapen en heel rustig ontbeten. Het oorspronkelijke plan, bezoek van het zomerpaleis, even uitgesteld want vandaag doen we het rustig aan ...
Een eerste experiment: we nemen de bus! Dat gaat heel goed want op de stadskaart staan de buslijnen getekend en we kunnen vlak achter de hoek van het hotel een bus nemen, richting 'fisher-girl', een bekende attractie hier in Zhuhai. Ook nu weer staat er direct een man recht voor Lilou, dat was ook altijd zo in Canton... De bus was zeker niet overbevolkt, het viel goed mee...
Fisher-girl: omgeven door verkopers, en een massa (Chinese) toeristen...
De omgeving is heel mooi: zee en een groot park. We kopen snoepjes, frisdrank en we trekken het park in.
De klammige warmte eist af en toe zijn tol:
Zoals in elk park in China: een klein pretparkje mag niet ontbreken...
Na het park (mooi, rustig, niet al te warm), komen we aan het museum van Zhuhai: de moeite, vanalles te zien, rustig én gratis!
De poppen in topvorm:
replica van het terracottaleger:
hedendaagse kunst, gemaakt door kinderen van Zhuhai!
na anderhalf uur, einde van het bezoek...
Even naar een shoppingcenter, binnenspringen bij de Mac Donalds, terug via het park naar de bus
onderweg vissen voederen, populaire bezigheid voor de Chinese toeristen én voor ons:
Onderweg met de bus grappige kleine strandjes gezien,ook fietsen op de dijk. Dat doen we zeker eens één van de komende dagen!
Avondeten, zoals altijd superlekker, veel en goedkoop, we geven elke keer zo'n 25-30 uit voor ons 6-sen!
En onderweg van het restaurant naar huis weeral tal van andere restaurantjes gezien, we gaan ons hier culinair zeker niet vervelen!
Op tijd opgestaan, heerlijk ontbijt (daarover later meer, met foto's) en dan taxirit naar het weeshuis. De gesloten poort zou snel open gaan...
Lilou heeft voor de gelegenheid haar nieuw Chinees kleedje aan!
In de gangen hingen schilderijen die de kinderen maakten, later zouden we ook de begeleidster/kunstenares ontmoeten. Er waren echte kunstwerken bij, zoals deze:
Lilou ziet haar speelplaats van vroeger terug en stormt er meteen op af.
Bezoek aan de klas: kindjes zaten te puzzelen en te bouwen, ze worden goed begeleid. De verzorgsters gaan heel vriendelijk met de kinderen om. Er is veel en mooi materiaal.
Ook het keukenpersoneel komt even piepen naar 'tongtong' (Lilou). Ze wordt er verlegen van.
In het knutselklasje ligt veel mooi materiaal, Lilou loopt naar de mooie stickertjes. De kinderen worden hier duidelijk kunstzinnig onderricht. De zelfgemaakte robots met foto's van de kinderen waren spectaculair. Er lagen ook veel mooie schilderijen, knutselwerken, ...
Een kindje maakte van de verzorgster van Tongtong een portret. Zeer geslaagd!
Lilou kijkt naar alle kunstwerken in de gangen. Ze vindt het mooi.
De baby-afdeling: Anouk had al meteen een fan van haar I-pod!
Cleo had ook een fan die haar niet meer wilde loslaten, ze had Cleo bij de haren vast en huilde toen we vertrokken...
Ook de baby-afdeling was mooi, in orde, kleurrijk en gezellig
De kinderen keken verwonderd naar Lilou's fotoboek (dat hadden we als cadeautje bij)
De speelplaats:
Ook de medische staf wilde opnieuw kennis maken met Tongtong:
Lilou's verzorgster, diegene die ons 3 jaar geleden Lilou overhandigde. 't Was opnieuw grote liefde tussen die twee!
Nog even spelen....
De welkomsttekst: Tongtong wordt van harte welkom geheten in het Social Welfare Institute!
Na het bezoek werden we getrakteerd op een lekkere Chinese lunch. De meisjes krijgen complimenten voor het eten met stokjes. We bespreken de cadeaus die we kunnen kopen voor het weeshuis. Het wordt schoolgerief en kledij.
In de winkel van het schoolgerief komt Lilou stilaan los en wil ze opgepakt worden door de mensen van het weeshuis. De mevrouw die les geeft komt ook naar de winkel om mee de materialen uit te kiezen. Er kan heel veel gekocht worden. We worden bedankt voor onze vrijgevigheid en we vertellen dat onze familie en vrienden dit mogelijk gemaakt hebben.
op naarde volgende winkel in de shopping mall.
Lilou vertoont ondertussen wat kunstjes ...
trapt lol op de roltrap ... heel de tijd gedragen 'haar grote Chinese vriendin' zoals ze zelf zegt.
Hooien in de bakken naar de juiste spullen.
En Lilou draagt zelf één van de pakjes. Volgende week gaan we nog eens terug naar het weeshuis. we hebben e-mailadressen uitgewisseld en zullen regelmatig foto's toesturen.
