In de hierop volgende berichten zien jullie het verslag van Anouk over het bezoek aan haar weeshuis. Goed geschreven met mooie foto's, zeker eens lezen!

Hier onze 'eigen' impressies:

De weeshuizen van Zhuhai en Zhanjiang zijn erg verschillend, hoewel er natuurlijk ook veel overeenkomsten zijn.

De overeenkomsten:

Veelal gehandicapte kindjes, de handicaps zijn echter nooit 'vreselijk', kindjes zien er allemaal relatief gelukkig uit en ze worden goed verzorgd. De verzorgsters gaan allemaal liefdevol met de kinderen om, in beide weeshuizen zagen we eigenlijk enkel gelukkige kindjes (hoewel het voor onszelf, puur gevoelsmatig dan, toch wel zwaar was om de kindjes er allemaal 'achter te laten', hoe goed een weeshuis ook is, in een gezin hebben ze toch meer kansen opeen goede toekomst).

Binnenkomen in een weeshuis moet echt via de officiële wegen vooraf aangevraagd worden, wel wat werk, maar toch goed vinden we. Zo wordt het geen 'aapjes in de zoo kijken', toch belangrijk voor de privacy van de kinderen. Alles is prima georganiseerd, we worden verwacht en ze zijn blij met onze komst. Samen geschenken kopen is iets dat ze duidelijk nog al gedaan hebben, dat verloopt zeer vlot. Ze zijn telkens zeer blij en we moeten van hen alle sponsers bedanken! 

De verschillen:

In Zhuhai zijn er weinig kinderen, zodat ze zeer intens worden begeleid. Het lijkt ons een luxueus weeshuis, met veel aandacht voor zaken als kunst en sport. Deze kindjes komen ook niets tekort, onze giften werden natuurlijk in dank aanvaard, en zullen ervoor zorgen dat de kinderen nog meer zullen kunnen bezig zijn met schilderen, tekenen, ... De mensen kenden 'tongtong' nog, leuk natuurlijk...

In Zhanjiang zijn er heel wat meer kinderen, de ruimtes waarin ze verblijven zijn wel erg netjes en kleurrijk, kindjes zijn ook mooi en netjes aangekleed. Hier wel minder 'extra's', dat merken we ook aan de shoppinglist: wat ze hier nodig hadden waren wasmachines, boiler, melk, koekjes, shampoo, ... Toch eerder basisbehoeften die moeten worden aangevuld. Of ze Anouk nog echt herkenden betwijfelen we, er zijn daar zoveel kinderen... Ze zijn wel heel vriendelijk, maar toch wat strikter, zo mogen we geen foto's van de kinderen nemen.

We kijken zeker met een goed gevoel terug naar beide bezoeken, en plannen ook zeker om nog terug te gaan! Van beide weeshuizen hebben we nu mailadressen, van mensen die Engels kunnen, dus we kunnen nu de contacten beter onderhouden. Belangrijk, want in beide weeshuizen nemen foto's van kinderen die er gewoond hebben een belangrijke plaats in.