We nemen afscheid van het mooie Zhuhai met een flink ontbijt en een V-tjes foto.

Gelukkig hebben we voldoende tijd gereserveerd voor de check-out want de deposit (bedrag kostprijs kamers + wat extra) moet omgezet worden naar een betaling. Het bewijsje van de deposit zit ergens ver weg maar dat vormt uiteindelijk en gelukkig maar, geen probleem. Regel nummer één in China: bewaar elk dubbeltje of bewijsje dat je ontvangt. Die fout hebben we al meer gemaakt ...

De meisje ploffen geduldig neer op de rugzakken in de lobby.



de naarstige receptionistes zijn weer eens zeer vriendelijk en behulpzaam.



We nemen één taxi naar het busstation. Het is maar een kilometer verder, maar bepakt in dertig graden betekent dat kletsnat arriveren. De bagage en inzittenden worden lustig in een VW Jetta gepropt. Eerder deze week keek ik op de kilometerteller van zo'n Jetta, en jawadde: 795.000km. 

Het busstation is georganiseerd volgens het luchthavenconcept, met bagagescan en al! Alles is Chinees nu. Westerlingen worden niet verondersteld de bus te nemen denk ik. 



We worden netjes naar de bus geleid en we zitten goed en wel of er wordt door de chauffeur een vraag gesteld aan ons. We vrezen even dat we op de foute bus zitten dus laten we het teken van Zhanjiang op de tickets zien. Dat blijkt niet het juiste antwoord op de vraag te zijn. Wat nu. Het kaartje van Lilou met het adres van het hotel geeft een verlossende OK van de twee begeleiders. Nadien beseffen we het waarom van de vraag. Mensen worden onderweg op het parcours opgepikt en afgezet op de door hen opgegeven locatie. We veronderstellen dus dat we gewoon tot de eindhalte mee moeten en hopen stiekem dat de bus misschien voorbij ons hotel rijdt ...

Op de kaart volgen we het traject van de bus. Het gaat gelukkig de goede kant uit. Lilou weent dikke tranen bij het verlaten van 'haar China'. Waarschijnlijk ook wat nerveus omdat we dat allemaal zijn, maar ze had het er ook wel naar haar zin de voorbije dagen. We spreken af dat we morgen meteen een foto naar het weeshuis zullen mailen.

Onderweg is het landschap heel groen. Viskwekerijen, rijstvelden en bergen wisselen mekaar af. Ook veel grote en brede rivieren zo dicht bij de kust.



De bus binnenin. Ok maar wel wat versleten en 'vettig'



Onderweg neemt de bus zo nu en dan de afrit om passagiers op te pikken. Die staan dan langs de oprit te wachten, dus dat gaat allemaal heel snel.

Rond half één nemen we weer een afrit. Er staan deze keer geen passgiers te wachten maar wel piepschuimen bakjes. Deze worden in de bus gehesen en de rit gaat meteen verder. Elke passagier krijgt een bakje met het standaard Chinese middagmaal. Niet evident om met stokjes te eten in de bus. Lilou wordt gevoederd want dat zou niet goed komen.





De ramen waren wat vettig maar je kan eucaliptus en rijstvelden herkennen.



De bus. En express was op zijn plaats. 6 uur over 400 km. 



Dan met twee taxi's naar het hotel. Dat was een beetje verwarrend allemaal maar dat zal wel aan onze vermoeidheid gelegen hebben. 

Aangekomen in het hotel loopt alles vlot. Zelfs de mastercard werkt vanaf de eerste keer. We worden naar ons gebouw gebracht met een golfkarretje. Goed vasthouden want het zwiert in de bochten ...




Na de uitpak zijn we klaar voor een zwembeurt. Dat verhaal volgt morgen want dat was een ervaring op zich.



Het hotel is meer een resort en strekt zich uit over een groot domein. We worde Flintstone-gewijs naar het zwembad of hot spring area geleid.




Veel palmbomen in Anouk haar China!


enkele gebouwen op het domein, het conference center en de ontbijtruimte denken we.



Na de zwembeurt hebben we geen zin meer in een echt restaurant maar we hebben wel honger. We steken de straat over en botsen op een shopping-center met de grote M. Er is ook een 'tien om te zien' Chinese stijl aan de gang. 



en ook al is het fastfood, het smaakt als je honger hebt en het gaat vooruit. Bij het binnenkomen merk je steeds de paniek in de ogen van de kassahosts. Meestal wordt er dan snel iemand die verondersteld wordt Engels te kunnen naar ons toegestuurd. Soms is dat een meevaller, zoals vandaag, maar soms gaat de kennis niet verder dan hello, yes en no. Ik heb bij het bestellen al eens de volledige bestelling op foto gezet en die 1 voor 1 getoond. Dat werkte eigenlijk perfect. Ook als er iets ontbreekt, is dat handig.

We doen nog wat basisinkopen in de grote supermarkt op de min één van de shopping en keren voldaan naar de kamers, waar we het telefoonnetwerk tussen de beide kamers uittesten en daarbij andere hotelgasten op de proef stellen. Gibber, gibber, ...