Ik trek naar het zuiden, naar Monterrico aan de Pacafic
Coast. Het is daar gekend voor zijn zwarte stranden en de zeeschildpadden. Tijdens
de busrit merkt je duidelijk dat we naar lager gelegen gebied trekken. De
temperatuur stijgt aanzienlijk. Gelukkig heb ik mijn grote rugzak achtergelaten
in Antigua en reis ik licht gepakt. Onderweg ben ik de tel kwijt geraakt
hoeveel verkeersdrempels we passeren. Ongelooflijk veel, vooral in een klein
gammel busje voel je ze allemaal. Tussen beide drempels scheuren ze ervandoor,
vandaar de grote aantallen.
Montericco is echt prachtig. Zeer tropisch en dus ook een
andere bouwstijl. De mensen zijn ook net iets groter en donkerder van kleur.
Een leuke hostel gevonden met zicht op zee, ideaal. Een kamer alleen is een
euro duurder dan een dorm, dat kan er nog wel af Ik blijf hier maar een
nachtje. Het is ideaal om langer te blijven maar mogelijk zit ik hier dan
volgende week nog. De andere reizigers die ik hier tegenkom zijn vooral jonge
Amerikanen. Party party zuip zuip. Want hier mogen ze alcohol drinken. De
golven van de zee zijn hoog en wild, ze raden ons af om zomaar te gaan zwemmen,
blijf in de buurt van de redders. Helaas zijn er enkele niet zo slimme
toeristen de zee eist haar tol, drie liggen er in het ziekenhuis en twee zijn
verdronken. Het waren geen mensen van mijn hostel maar het is wel het onderwerp
van de avond. Tegen de avond krijgen we een beetje regen en mijn tour om de
zeeschildpadden hun trek naar het strand te gaan bezoeken lassen ze af. Dus zit
er niks anders op dan morgen heel vroeg, lees 4.30u, op te staan en aan te
sluiten bij de trip naar de mangroven. Erg mooi, dat wel. De zonsopgang is
adembenemend!!! Uiteraard een ideale locatie voor een heerlijk ontbijtje met
zicht op de zee
Ondertussen zit ik terug in Antigua en trek ik straks naar
San Padro, aan het meer Atitlan. Het ligt veel hoger dus de temperatuur zal
lager zijn. Stelselmatig trek ik naar het noorden om dan uit te komen in
Belize. Ik ben al even gaan snollen op het internet naar zeiltochten, ziet er
veel belovend uit!
Mijn vluchten waren een belevenis op zich. Na een treinrit
van Brussel-Midi naar Parijs heb ik net mijn vlucht kunne halen. De twee uur
tijd waren veel te kort. Maar ik ben op het vliegtuig geraakt. Na een vlucht
van 9u kom ik aan in Atlanta. Daar kreeg ik te horen dat de vlucht met 13
personen was overboekt. Ik heb mij vrijwillig opgegeven een nachtje te blijven.
Gratis overnachting, eten, en een voucher voor 750 dollar. Ik kan al mijn
volgende trip beginnen plannen!!!
Ondertussen zijn we enkele dagen verder, ik ben goed
aangekomen in Guatemala city, de dag nadien ben ik er vertrokken naar Antigua.
Hier zit ik nog steeds. Van hieruit plan ik een trip naar de vulkanen, en een
uistap incl overnachting naar Montoricco. Het is gekend voor zijn zwarte
stranden en zeeschildpadden. Dat staat voor de komende dagen op het programma.
Vandaag ben ik naar de Mirador (uitzicht) geweest. Er zijn ook voldoende kerken. In de namiddag ben ik het museum van Koffie, Muziek en Landbouw gaan bezoeken. Een behoorlijke wandeling, niemand wist waar het was dus mogelijk een kleine omleiding gemaakt, maar het was de moeite waard.
De bevolking is klein maar super vriendelijk! Het eten is
weer hemels en de prijzen zijn super!!! Dat is goed voor mijn budget, zodat ik
nog genoeg overhoudt voor mijn zeiltrip in Belize. Het regenseizoen gaat hier
goed zijn gang. In de namiddag rond 14u begint de wind op te komen en even
later ook de buien. Een paraplu is hier je beste wapen. Want een regenjas is
niet echt alles, gezien de temperatuur hier ongeveer 27 graden is.
Uiteraard ontmoet ik weer massa´s andere reizigers. Een leuke
Engels duo, enkele Israëlies en uiteraard Nederlanders.
Maandag op school een bal loodrecht op mijn hoofd gekregen -> slecht nieuws
Dinsdag, na een nachtje ziekenhuis naar huis -> goed nieuws
Woensdag, niet mogen werken, verplichte bedrust -> slecht nieuws
Donderdag, geen pijnstillers meer genomen -> goed nieuws
Vrijdag, te horen gekregen dat ik geslaagd ben voor alle examens -> goed nieuws
Zaterdag, te horen gekregen van de specialist dat ik MAG vertrekken!!!!!!!!!!!!!!! -> goed nieuws
Dus morgen, zondag, is het de vertrekdag. Tegen 10.21u per trein naar Parijs. Vervolgens naar Atlanta, dan Guatemala city. Daar kom ik lokale tijd aan tegen 21u.
Zo snel in de vakantie vertrekken was misschien niet zo slim. Vandaag doe ik mijn laatste examen, dit weekend opendeurdag op school, nog oudercontact en proclamatie...
Tussendoor nog een gaatje vinden om
te wassen
te strijken
te poetsen
bezoekje huisarts
papieren verzamelen
winkelen voor de kat
nieuwe mp3 speler kopen
netbook voorzien van films en muziek
bankzaken regelen
vreemde munten moet ik niet voorzien want die zijn in België nergens verkrijgbaar
laatste familiebezoekjes
...
Oesje misschien ook nog inpakken...
Maar deze laatste inspanning ga ik snel vergeten zijn, eenmaal aangekomen op mijn bestemming.
Ik heb gelukkig ook al een aantal zaken kunnen schrappen van mijn lijstje:
eerste hotel is geboekt
vluchtbevestiging
laatste aankopen in Decathlon
Dali is ontwormd
batterijen fototoestel zijn ok
mijn mama heeft mijn broek aangepast (meci mama, merci!!!)
...
Ik ga vast en zeker iets vergeten zijn, was vorige keer ook het geval. Maar gelukkig kan je bijna alles daar verkrijgbaar.
Een kort overzichtje van mijn bestemmingen:
Ik land in Guatemala City en daar stijg ik 40 dagen later ook op. Ik wil doorreizen naar Belize om te kunnen zeilen in de Caribbean...
Voila dat is mijn planning. Wat ertussen allemaal komt, dat zal je moeten lezen want dat weet ik zelf nog niet...
Veerle
P.S. Voor de achterbijvers... ja ja ik zal wat goed weer meebrengen op de terugweg!
Ik heb een reuze tijd gehad samen met mijn zus in New York. Alleen was het een beetje te kort. Er is toch meer te zien dat ik had verwacht. Maar we hebben onze dagen goed gevuld en toch kunnen genieten. Het empire state building, een musical op Broadway, de brooklyn bridge, ground zero, central park, rockefeller center, time square, wall street, chinatown,harlem ... allemaal een kijkje gaan nemen. Maar helaas kwam aan dit mooie sprookje ook een einde, het definitieve einde. Want van hieruit vloog ik samen met de zus via Londen naar Antwerpen. Een reis zonder al teveel nachtrust en veel wachten. Maar samen wachten is altijd leuker. In Londen werden we al geconfronteerd met het grijze k#k weer. Maar eenmaal in Deurne scheen het zonnetje. Het zonnetje op mijn gezicht om alle mensen terug te zien die daar op mij stonden te wachten. Zalig was dat. Sorry dat ik het bier en de tequila niet naar binnen heb geslagen maar voor mijn systeem was het nog ochtend.
Ondertussen zit ik al een weekje terug in Belgie, terug naar het echte leven, gedaan met spelen. Klaar om alle verhalen te vertellen, klaar om alle foto's te laten zien. Het doet deugd om terug te zijn maar het is enorm wennen. Wennen aan het ongeduld van de wachtende belg, wennen aan alle regeltjes en wetten, wennen aan het grijze weer, wennen aan structuur en dingen moeten doen, wennen aan rekening houden met anderen... Maar ook terug een grotere kleerkast, een ander paar schoenen kunnen dragen dan wandelschoenen, en andere stomme materialistische dingen. Maar vooral terug samen zijn met familie en vrienden!
Bedankt om telkens mijn blog te lezen, te reageren of aan mij te denken. Ik heb enorm van mijn reis genoten en kan het iedereen aanbevelen, en voor zij die dachten dat ik het nooit zou afmaken... ik moet jullie ongelijk geven. Reizen alleen is nooit alleen zijn, je komt altijd mensen tegen!
Velen stellen me de vraag, en wat ga je nu doen? Ik wou dat ik jullie een antwoord kon geven maar ik weet het niet. Voorlopig geef ik me nog wat de tijd om te wennen, en daarna??? Ik kom wel terug op mijn pootjes terecht. Of anders pakken we terug onze koffers, wie zal het weten?
Ik heb nog steeds hetzelfde telefoonnummer en emailadres dus dat blijft doorgaan. Mijn appartement ziet er ietske anders uit van binnen, vooral wat wereldser, maar verder nog hetzelfde.
Ik ben ook de suikerbrood berg gaan bezoeken en had een mooie zonsondergang over Rio. Het was een prachtige avond. Ik ben naar boven geklommen en dan per kabelbaan naar de tweede berg en terug naar beneden. Eenmaal terug in onze hostel gingen we uit. Onze laatste avond samen vieren. Ik had ook met een Engels koppel afgesproken waar ik een tijdje mee heb opgetrokken. Het was een dol weerzien en vooral erg laat. Maar we zaten nadien toch voor 6u op de bus naar San Paulo. Ik blijf bij vrienden in San Paulo logeren en Els kan zichzelf verwennen in een hotel dichter bij de luchthaven. Mijn laatste dag in Brazilie was er leuk maar ook spannend omdat ik hierna naar New York ga, en dus naar het einde van mijn trip ga.
Maar ik ben ook door het dolle heen, want mijn zusje vliegt ook naar New York. Bangelijke reunie dus. Het wachten op de luchthaven duurt erg lang, ik vlieg eerst naar Mexico city en dan naar New York. Waar ik nog 4u moet wachten tot mijn zusje er is. Nadat het eerste gegil over is ben ik een beetje bekomen. En krijg ik dadelijk een verwennerij, een cadeautje van mijn petekind!!! Dikke merci daarvoor, nu lopen mijn zus en ik in het fashion New York met een prive Design portemonnee!!!
Als zusjes trekken we samen door New York, ons Nele met een bijna lege koffer, dat was de voorwaarde, en ik met mijn grote rugzak. Toen ik haar ticket kocht waren er een aantal voorwaarden o.a. komen met een grote, bijna lege koffer zodat al mijn shopping spullen bij haar in de koffer konden. We hebben de eerste nacht in een hotel dicht aan de luchthaven geslapen en de andere nachten blijven we in een hostel aan Central Park. Ideaal gelegen en het geeft een beetje een beeld van hoe ik heb rondgetrokken. Het metrosysteem is erg gemakkelijk en met een pass kunnen we van de ene naar de andere kant trekken. Vandaag hebben we Harlem verkent. Het is erg goed meegevallen en we hebben nog maar 2 kleedjes gekocht, valt dus nog mee. Morgen gaan we de grote bekende hoogvliegers bezoeken en proberen een broadway show mee te pikken. Het is ongelooflijk hoe de tijd voorbij vliegt want mijn volgende bericht zal vanuit Schoten gepost worden. Op woensdag 21 juli kom ik terug naar Belgie, op Deurne zal het een fijn weerzien zijn van familie en vrienden.
Op Ilha Grande was het bewolkt en regenachtig toen we aankwamen. En vooral de vochtigheid was erg lastig gedurende de ganse tijd dat we er waren. Niks wilde drogen. Maar we hebben er het beste van gemaakt. Je merkt alleen dat ze totaal geen voorzieningen hebben voor slecht weer. Het was zoeken naar een restaurant waar je een beetje droog kon zitten, maar warmte erbij was een andere zaak. Dus al vroeg in de avond zaten we vast binnen in onze kamer.
De tweede dag is het gelukkig droger en ik trek erop uit. Gedurende een uur of zeven ga ik wandelen. En het blijft de ganse dag droog. Els verkent ondertussen het dorpje en geniet van een boek terwijl ik opzoek ben naar apen. Ik kan ze horen maar nog niet zien. Na een tijdje heb ik ze gevonden. Erg indrukwekkend om een familie van 6 apen zo te mogen observeren. Ze lieten zich alleen niet fotograferen.
Ook de tweede dag trek ik er terug op uit, nu met Laure, een franse die toevallig zat te ontbijten en we geraakten aan de babbel. Gisteren heb ik een braziliaans koppel leren kennen en daar gaan we mee uit. Maar eerst nog over de wandeling met Laure. Het is een lange dag en we trekken helemaal naar de andere kant van het eiland. Vandaag hebben we de grote apen opnieuw gezien en ook kleine aapjes die uit je hand komen eten. Op zoek naar de golven om te surfen, niet dat dat nu een optie is met mijn hand maar je ziet veel mensen met een surfboard van boord stappen en als je dan de kleine golfjes ziet... maar inderdaad aan het Lopez Mendes strand zijnde golven groter. Op onze terugweg gaan we nog iets drinken. Ik had braafkes een smske gestuurt naar Els dat ik onderweg was, maar blijkbaar waren de gsms niet in de juiste tijdszone. Ik kreeg een ontvangstbevestiging. Els heeft het nooit aangekregen en was behoorlijk ongerust, gelukkig is alles goed gekomen en zijn we 's avonds met een ganse culturele mix bende gaan uiteten en een stapke gaan zetten. We zijn dan ook eens goed gaan dansen, eindelijk de braziliaanse Samba. Ik moet zeggen dat ik behoorlijk in mijn nopkes was om even terug in de natuur te zitten en er alleen op uit te trekken. Versta me niet verkeerd, ik ben blij dat Els er is. Maar het is me zwaarder gevallen dan verwacht om terug rekening te houden met iemand. Dus wees alvast voorbereid voor zij die in de korte nabijheid met mij moeten samenleven...
Van Ilha Grande nemen we de boot en de bus naar Rio de Janiero. Een prachtstad. De komende 7 nachten is dit ons huis. Ik ben nog nooit zo lang op dezelfde plek gebleven. De eerste dag trekken we naar het centrum met vooral erg veel kerken, dan naar het christo beeld want het is helder weer. Voor die uitstap hebben we een ganse dag nodig. Het is erg mooi, vooral de grootte is indrukwekkend. Ik wilde de tocht te voet naar boven maken maar dan moet je door een favela en dat raden ze om veiligheidsredenen af. Dus nemen we een kabelbaan naar boven. Gisteren was er een voetbalderby waar Els heen is geweest. En ik zat helaas gevangen in bed wegens keelpijn. Els liep er al een paar dagen mee rond en ik heb het overgekregen. Vooral door slaapgebrek ben ik er erg gevoelig aan. Maar vandaag konden we er terug tegenaan gaan. Een wandeling op het copacabana strand, wat zonnen op het strand en op naar het suikerbrood. Een gebergte dat uitzicht geeft over de stad. Helaas was onze communicatie niet zo goed afgesteld en moet ik het woensdag doen. Maar volgens Els was het zeker de moeite. Morgen trekken we naar Petropolis, een daguitstap. Woensdag de laatste souveniers kopen, mijn gedeelte van de suikerbrood en wat relaxen. En ja voor allen die een lijstje hadden meegegeven met Els welke slipperkes ze wilden, het is allemaal gelukt, maar het was geen eenvoudige klus.
Donderdag maken we de reis terug naar San Paulo en op vrijdag vliegen we elk vanuit San Paulo. Helaas met verschillende tijden en ik vlieg nog naar New York voor een paar dagen met mijn zus. Shop untill i drop!!!
En op 21 juli om 14.05u ga ik Belgie terug onveilig maken!!!
Van Foz met de nachtbus naar Curitiba. Het was maar niptekes dat we in de terminal aankwamen omdat er door die feestdag maar weinig bussen van de downtown terminal naar de grote terminal reden. Maar we hebben het gered. We laten de koude van Foz achter ons en hopen op iets warmer, droger weer. Helaas is dat niet echt het geval. Het is redelijk koud en zelfs om te slapen heeft Els mijn slaapzak nodig bovenop alle dekens. Er is vast meer te zien in Curitiba maar we besluiten te vertrekken naar San Paulo. In Curitiba heeft Els haar eerste Caiperinha gedronken, kwestie van de plaatselijke geneugden ook te leren kennen. Erg lekker maar een beetje te puur, weinig sap! Resultaat, we waren even de orientatie kwijt om iets te vinden om te eten. Maar alles is goed gekomen, hihihi!
In San Paulo werden we gelijk opgenomen in de drukte, het verkeer en alle geluiden. Ons Hostel was perfect te bereiken via Metro. We kwamen aan midden in de spits maar het is gelukkig een redelijk duidelijk systeem. Op onze eerste dag trekken we naar Se en omstreken, een wijk in downtown San Paulo. We bezoeken er de eerste wolkenkrabber, de kathedraal, de japanse en italiaanse buurt,het panoramisch uitzicht op de 42ste verdieping, de gekende overdekte markt, de kleine winkelstraatjes,... moe maar voldaan keren we in de avond terug.
De tweede dag trekken we naar Avenua Paulista, volgens de gids de winkelstraat, voor ons leek het eerder het financieel gedeelte van de stad. In de namiddag trekken we naar het museum Futebol. De moeite waard, er is plaats voor 138000 man. Imens aantal maar het valt nog mee als je het stadium ziet. Dan nemen we de metro naar de artistieke buurt, maar dat is een beetje een tegenvaller. San Paulo heeft een inwonersaantal van boven de 10 miljoen mensen. Een imense wereldstad dus.
Van San Paulo trekken we naar Paray, terug 6u de bus in via kleinere wegen, veel bochtenwerk. Een mooi kustplaatsje, heerlijk om even op adem te komen. Ik trek erop uit om te gaan mountainbiken. Mooie tocht, veel klimwerk! En niet gevallen!!! Alle niet tijdens het mountainbiken, ik ben uitgegleden aan de watervallen en heb mijn pols, duim stevig verstuikt. Ik zit dus nog enkele dagen vast aan een verband. We zijn gisterenavond even uit geweest en hebben onze tweede caiperinha laten smaken!!! Morgen nemen we de bus en boot naar het eiland Ilha Grande, waar we 3 nachten blijven. Van daar trekken we naar Rio.
Ik heb per ongeluk in mijn vorig bericht 2 keer dezelfde foto geplaatst. Het was de bedoeling om de foto van de kaaimannen erbij te zetten. Hierbij dus even rechtzetten.
Van de pantanal heb ik de bus genomen naar Bonito. Een plaats gekent om zijn grotten met azuurblauw water, snorkelen, warme temperatuur. De uitstappen waren aan de belachelijk dure kant omdat het transport nooit inbegrepen was. En afhankelijk met hoeveel personen je was moest je de bus delen. Uiteraard ging de dees eens rondhoren in het hostel en ik had al gauw een lift kunnen fiksen met een gezin. Ze woonden in Amerika maar waren van Braziliaanse afkomst en wilde hun dochter laten kennis maken met hun roets. De grotten waren prachtig!
Om te gaan snorkelen ben ik naar de Balnearano Municipal geweest, met de mountainbike. Mooie uitstap! Niet gevallen.
Van Bonito met de bus naar Campo Grande. Daar heb ik eigenlijk niet veel beleefd want het was een feestdag, alles dicht. Ik heb voor het eerst ergens geen foto's genomen. Maar ik wilde daar tijdig zijn want dat was de gate naar Foz Do Iguacu. En gezien veel mensen hier een lang weekend hadden wilde ik niet het risico nemen geen plaats op de bus te hebben naar Foz. Want daar zou ik Els treffen en samen reizen we verder. De bus naar Foz was 15u en ik had weer een zee van plek. Onderweg een platte band gehad, uiteraard weer niks van gemerkt want ik sliep! Aangekomen in Foz het hostel opgezocht, de streek gaan verkennen maar de feestdag was hier vandaag, dus weer saaie, doodse boel. Ik had beloofd om Els te gaan opwachten aan de luchthaven. Ze zou aankomen om 1.35u maar de laatste bus was om middernacht. Ik heb dus nog een uurtje moeten wachten. En ze had ook nog eens vertraging, uiteindelijk lagen we om 3u in ons bed. Onze kamer is op de gelijkvloers naast de receptie en vlak aan de parking, dus echt uitslapen was geen optie. Maar alles verder ok. WANT Els had de krant EN chocolade bij, ikke dus helemaal in mijn nopkes!!! Ook een goed boek, mijn gsm,... dus Els heeft nu alleen nog de grote opdracht op mij gedurende drie weken voor te bereiden op de beschaafde wereld, alle kantjes der terug af. Alleen had Els iets teveel bagage bij, want sinds dat zij er is hebben we regen gehad! Kon ze dat nu niet thuis laten!!!
We trekken er al gelijk op uit om de watervallen van Foz Do Iguacu te bekijken aan de Braziliaanse kant. Daar heb je een mooi overzicht over de breedte van de watervallen. Het is erg indrukwekkend. De rivier is 1,5 km breed, wat een kracht!
Maar om die kracht goed te bekijken steken we de dag nadien de grens over naar Argentinie. Daar kan je de watervallen van dichterbij bewonderen en zie en voel je de hoeveelheid water. Het was fijn het in deze volgorde te bezoeken, opbouwend. Vandaag bezoeken we nog het drielandenpunt van Argentinie, Brazilie en Paraguay. En vanavond nemen we de bus naar Curitiba, waar we in de ochtend zullen aankomen.
Ik heb de luxe gehad om in Santa Cruz bij mensen te logeren die ik heb leren kennen in Samaipata. Een kast van een huis, kamers in overvloed, een meid,... Een beetje een groot contrast met de meerderheid van Bolivie. Mijn was werd zelfs gestreken en per kleur gewassen, daar kon ik me niet mee bezighouden de rest van mijn trip. Op vrijdag neem ik de trein naar de grens waar ik normaal om 9u zou aankomen op zaterdag om dan de grens over te steken met Brazilie. De trein vertrekt stipt om 16u, maar rond 2u zit er geen beweging meer in. Uiteraard lig ik heerlijk te slapen en merk ik pas bij de ochtendglorie dat we stil staan. Rond 10u regelen ze een bus die nog 8u onderweg zal zijn om ons naar de grens te brengen. Ik heb geen behoefte om als sardinekes in de bus te zitten voor zo lang. Samen met Sam en Glynn en nog enkele brazilianen passen we niet meer op de bus. We wachten rustig aan het treinstation. We ontdekken nu ook dat het niet onze trein is die niet meer werkt, maar een gekantelde wagon van een goederentrein blokkeert de boel enkele kilometers verder. Om 11u. krijgen we de melding dat de trein terug gaat vertrekken binnen 15min, boliviaanse minuten dus we zijn een uur later weg. De trein bijna helemaal alleen voor ons. En zo gaat het nog door tot 19u. Uiteraard is de grens nu gesloten dus we blijven een nachtje extra in bolivia. Het worden er zelfs 2.
Dus dinsdagmorgen gaan we eindelijk naar Brazilie. Met de taxi tot aan de grens. Een taxi waar het stuur links staat maar alles van kilometerteller enz rechts. Ze hebben gewoon de hele boel naar de andere kant verzet. Als je een deur sluit, vliegt een andere open. De chauffeur sluit zijn deur dus als laatste, sluiten betekent gewoon vasthouden... Ok dus de grens oversteken. Eerst bolivia voor een exit stamp, dat ging redelijk snel. Maar voor Brazilie staan we meer dan een uur aan te schuiven. Dan de bus op, nog een bus om in de terminal aan te komen. We hebben geen portugees geld, dus eerst naar de bank. We hebben een uur voor de bus vertrekt. 3 banken later hebben we eindelijk cash geld. Maar aangekomen bij de terminal blijkt de bus vol te zitten, volgende bus is om 14u. In de terminal nemen we lunch en we merken gelijk aan onze protemonnee dat Brazilie een pak duurder is. Terwijl we daar zitten zien we op het nieuws dat de gresnovergang, waar we net gepasseerd zijn, gesloten is wegens staking. We mogen dus van geluk spreken. Na een 1,5u busrit worden we opgehaald om naar de pantanal te gaan, een groot natuurreservaat. Je merkt gelijk dat we in Brazilie zijn aan de wegen en de veiligheid. Gordels kan je hier dragen, ze zijn niet doorgesneden ofzo. Eenmaal in de pantanal aangekomen genieten we van een prachtig resort dat de komende 5 dagen mijn thuis gaat zijn. Buffet, zwembad, mooie kamers,... En verschillede activiteiten. We gaan terug vissen, boottochten, wandelen,vlotten,jeepsafari,... De muggen vallen me wel aan in de avond maar het is het allemaal waard. Zeer mooie apen, papagaaien, armedillo's, vogels, vlinders, kaaimannen,... We gaan zwemmen en vlotten in hetzelfde water als waar de kaaimannen en piranna's zwemmen, best spannend. Ondertussen ben ik in Bonito aangekomen. Gekend om zijn mooi helder blauw water. Ideaal om te gaan snorkelen. Ik trek er dus ook dadelijk op uit om te gaan mountainbiken en snorkelen. Maar ik had naar mijn oren gekregen dat ik mijn blog niet meer aanvul dus vandaar.
De busrit van Uyuni naar Tupiza was, laten we zeggen, redelijk avontuurlijk. Er was namelijk geen bus. In plaats ervan stond er om 5u in de ochtend een jeep op ons te wachten, samen met nog 5 andere passagiers. Onderweg nog een platte band en na enkele uren worden we in een dorp gedropt waar we nog 2u moeten wachten. Ik spreek in we want ik er zijn nog 3 engelse reizigers die ook naar tupiza gaan. Zij maken gelijk kennis met mijn heerlijk ochtendhumeur. Maar blijkbaar valt het nog mee want we reizen nog enkele dagen samen verder. Ook een vierde engelsman komt er nadien bij, hij kon niet uit zijn bed in Uyuni, vandaar dat hij later kwam. Uiteindelijk bereiken we Tupiza, helemaal in het zuiden aan de grens met Argentinie. Tupiza is gekend om zijn canyons, zijn prachtige omgeving en zijn warmte. Warmte van de zon (zeker na Uyuni erg aangenaam) maar ook van de plaatselijke bevolking. Er zijn verschillende activiteiten mogelijk maar wij kiezen voor een triatlon. Eerst 4u paardrijden, vervolgens 4x4 jeep en als slot mountainbiken. Het is een ideale dag, de sfeer tussen ons 5 zit goed en de omgeving is werkelijk adembenemend. Mijn derriere heeft het ook overleefd al voel ik wel enige stijfheid van het paardrijden, mijn paard ging nogal graag voorop en dan nog in draf of galop. Het mountainbike was geweldig, en jaja ik heb braafkes mijn helm opgezet en ben deze keer niet gevallen!We verwennen ons achteraf met een drankje, alleen hebben we geen glazen. Gelukkig weet ik daar wel een oplossing voor, gewoon een plastieke fles omtoveren tot een glas. Schol, weet je nog Harry?
In Tupiza blijven we enkele dagen en vandaar vertrekken we naar Sucre. Normaal zou ik eerst naar Potosi gaan en dan naar Sucre maar mijn reisgenoten doen het in deze volgorde omdat zij daarna naar La Paz gaan en dat is minder ver. Omdat het zo goed klikt laat ik mezelf overtuigen ook eerst naar Sucre te gaan. Vooral met Bernie en Paul (Pablo) klikt het erg goed. Een tof koppel uit Engeland en al snel ben ik Paul zijn zus, ik weet niet hoe dat gekomen is? Sucre is een mooie stad en dat weekend is er net een rally, best luidruchtig! Op zondag gaan we naar een markt enkele dorpen verder. Voor mij is het een grote vergissing, het zijn enkel maar souvernierspullen die je er kan kopen. En ik wacht tot in Santa Cruz, dan moet ik het minder lang dragen. Maar ook omdat je nergens kan gaan zitten zonder lastig te worden gevallen door verkopers. Vooral een dame heeft enkele plat antwerpse woorden naar haar hoofd gekregen. Elke 5 minuten kwam ze haar waar verkopen, erg opdringerig en ik had er mijn buik van vol. We verlaten Sucre en gaan naar Potosi. Het is gekend voor de mijnen. Ze zoeken lood, zink en zilver. Ex-mijnwerkers zijn nu touroperators en bieden een bezoek aan de mijn aan. Iedereen raad het aan maar ik twijfel toch, zeker na wat er in Chilli is gebeurt een jaar geleden. We besluiten te gaan en uiteraard slagen we er weer in een goed prijs te krijgen omdat we met 5 gaan. De ochtend zelf heeft Dean last van de hoogteziekte, toen waren we terug met 4. Eerst kleden we ons om, laarzen, rugzak, broek en vest. Ik voorzie ook een bandana om het stof niet in te moeten ademen. Het is nog een actieve mijn en na mijn bezoek moet ik toch even bekomen van de moeilijke werkomstandigheden waarin deze mannen werken. In een goede maand verdienen we 2000 bolivianos, 200. Het gemiddelde gezinsinkomen is hier 800 bolivianos. We kopen ook dynamiet, coca bladeren en drinken. Telkens als we mijnwerkers tegenkomen geven we wat spullen aan hen. Dat is de overeenkomst die de touroperators en de mijnwerkers hebben, we betalen geen inkom ofzo maar geven goederen. Ik moet zeggen zo op straat lopen met wat dynamiet staven in je rugzak is toch maar een vreemd gevoel. Maar zonder ontstekingsbron doet het niets, verzekerd de gids.
Na enkele dagen in Potosi trek ik weer alleen verder. Afscheid nemen doen we met een heerlijke koffie en chocoladegebak. Mmm ongelooflijk lekker!!! Waarom zeg ik heerlijke koffie? Meestal hebben ze hier nescafe oploskoffie. Ik vind het moeilijk te geloven want Bolivia heeft erg veel koffiebonen maar ze gebruiken het enkel voor export. Mijn volgende bestemming is Samaipata. Eerst moet ik met de bus terug naar Sucre, 3u, vervolgens naar Samaipata. Daar zou ik om 4u aankomen. Iets wat ik niet graag doe want er is geen volk op de straat om de weg aan te vragen. Samaipata staat ook niet echt goed vermeld in mijn reisgids. Maar de buschauffeur zorgt ervoor dat ik niet om 4u aankom, want ze zijn niet gestopt in Samaipata. Ik heb heel de busreis gevochten om wakker te blijven, om de stop niet te missen, maar ze zijn gewoon niet gestopt. Dus als ik in Santa Cruz aankom besef ik dat ik ofwel niet ga ofwel terug 3u onderweg ga zijn. Ik ben ondertussen al bijna 20u onderweg. Ik besluit het lot te laten beslissen en neem een munt en doe kop of let. Ik keer terug met een cheared taxi voor B30. En ik heb er absoluut geen spijt van. Het is hier adembenemend! Ik heb ergens gelezen dat veel reizigers van plan zijn hier maar enkele dagen te blijven maar uiteindelijk veel langer blijven of zelfs niet meer weggaan. Het overkomt mij ook, maar ik heb mijn zus beloofd terug te komen dus ik hou mijn woord! Maar de verleiding is er zeker wel! Ik maak hierenkelel dagtochten en leer veel reizigers en locale mensen kennen. Op mijn eerste dagtocht trek ik erop uit met een bende vanuit het hostel. We neme de taxi naar een vertrekpunt 20 km verderop en huren dan een locale gids. Onze eindbestemming is een waterval, de weg erheen is redelijk onbekend en veel mensen geraken verloren, vandaar de gids. Hij brengt ons tot aan een riviertje, en vervolgens verlaat hij ons. Het is erg gemakkelijk zegt hij, je moet gewoon het riviertje volgen. En in het begin is er nog een padje dat je kan volgen maar vervolgens is het stijl omhoog langs links en rechts. Dan maar door het water, uiteindelijk zakken we soms tot aan de knien in het zand weg. Kia, die eerst loopt, gaat zelfs een keer volledig kopke onder omdat het opeens heel diep is. Dat is het nadeel van eerst te lopen. Met rugzak boven ons hoofd zwemmen we verder en uiteindelijk komen we tot aan de waterval. Na een zwempartij en heerlijke picknick gaan we terug naar Samaipata. We zijn met negen en besluiten te liften, erg gebruikelijk om te doen op de terugweg van de watervallen. 7 mannen en 2 vrouwen. De mannen gaan de uitdaging aan om de lift te versieren. En Nicole en ik staan erbij en kijken ernaar. Na langer dan een kwartier mogen wij onze kans wagen, en uiteraard zoals het cliche zegt, de eerste vrachtwagen stopt. We kruipen bovenop bij de lading rijst. Het is een open vrachtwagen bovenaan, vandaar bovenop.
Gisteren heb ik mezelf eens heerlijk verwend met een uur durende massage voor 150 bolivianos of 15 en s avonds naar het circus. Het was een grappige belevenis maar erg basis, gelukkig was het maar B10. Ik maak kennis met een koppel uit Santa Cruz die hier een weekendverblijf hebben. Ze nodigen mij uit om bij hen te komen logeren in Santa Cruz, mijn volgende en laatste bestemming in Bolivia. Ik sla het aanbod niet af en morgen ga ik voor enkele dagen bij hen op loge. Ze hebben slechts 7 slaapkamers en badkamers, een zwembad, een meid,... Daar kan ik voor enkele dagen wel mee leven, geen gesnurk, een badkamer voor mezelf,...
In Santa Cruz blijf ik een dagje of 3 en vandaar steek ik de grens over naar Brazilie, mijn laatste land. Buiten een korte oversteek naar Argentinie om de Iguacu falls te zien langs beide kanten. En New York als allerlaatste afsluiter.
Ik neem de bus om
19u in La Paz om rond 7u aan te komen in Uyuni, redelijk zuidelijk in Bolivie
en dicht bij de grens met Chilli. Uiteraard vertrekt de
bus op zijn Boliviaans, dus met vertraging. Zonder problemen bereiken we Uyuni
mar ik had er niet op gerekend dat het hier zo koud zou zijn. We zitten op
ongeveer 4800 meter en in het zuiden gaan we naar de winter toe. Het omgekeerde
van Belgie. Dus tijd voor handschoenen, eem legging onderaan, beenverwarmers,
De hele mikmak.
In Uyuni boek ik een driedaagse tour naar
de zoutvlakte. We bezoeken niet alleen de zoutvlakte maar ook verschillende
lagoenen,vulcanen,geysers,hot springs, Het is allemaal per 4x4 jeep. Het is
enorm goed geregeld en puur genieten. De groep is gesplitst in 2 duitse waar we
weinig contact mee hebben en 3 franse en ik. Al snel krijgen we van de chauffeur de naam de 4
musketiers. Mijn Frans gaat erop vooruit want ik begin
zelfs de grappen in het frans te verstaan.
De eerste nacht slapen we in de buurt van
de lagoen Colorado, waar het in de kamer tot 4 graden gaat. Slaapzak, dekens en
warme kleding en nog is het koud. De volgende dag staan we om 5u op om de zonsopgang te kunnen bewonderen. De moeite waard aan de geyser maar zonder zon is het toch koud. Koud
is het woord dat veel in dit verslag zal staan want zo voelde ik me. De
zonsopgang is prachtig en nadien mogen we ons verwennen voor een uurtje in de
hot springs.
Mmm heerlijk.
Ontbijt nadien en op naar de lagoen verde. Door de
mineralen in het wáter kleurt het groen, prachtig om te zien.
Lagoen Colorado heeft enkele flamingos
maar niet veel, de meesten hebben warmere oorden opgezocht.
We passeren de
salvador dali desert met lamas, vogels en een soort bambi waarvanik de naam niet kan onthouden. De tweede
nacht slapen we in Uyuni want een gedeelte van de zoutvlakte staat onder wáter
en het is te gevaarlijk om er met de jeep door te gaan. Vorige maand zijn 2 israeliers
er mete en gehuurde auto doorgegaan en werden vermist. Onze chauffeur is
gelukkig erg verantwoordelijk. Het is weer een korte nacht omdat we terug om 5u
opstaan en ook omdat sommigen zijn gaan feesten en niet echt stil naar het
hostal terug keren. Het zijn er van een andere groep.
Tegen zonsopgang hebben wij dolle pret want in hun auto zijn er wat ongemakken
en vooral geurhinder
De zonsopgang op de zoutvlakte is weer
hemels, we stoppen aan het fishers eiland. Ik weet niet vanwaar de naam komt
want er staan alleen maar cactussen op.
We
bezoeken nog een dorp waar ze het zout verwerken, het salt hotel (bestaat enkel
uit zout), We houden ook een leuke
fotoshoot.
In de late
namiddag zijn we terug in Uyuni, een kleine siesta en dan gaan de 4 musketiers
samen uiteten. De volgende ochtend ga ik naar Tupiza en jaja weer vroeg
opstaan, om 6u de bus op. Ik twijfel o meen nacht
langer te blijven maar in Uyuni zelf is niet veel te zien. Het is normal 6u op
de bus en de bus van 20.30u vind ik niet echt praktisch want dan kom je midden
in de nacht aan. Gelukkig heb ik besloten om te bus te nemen want ik kan hier
terug in korte broek lopen!!! Tupiza is helemaal in het zuiden, 20minuten van
de grens met Argentinie. De bus zou om 6u vertrekken maar er is geen bus, voor
2u is ons vervoermiddel een jeep en we passen er met 11 in. Sardinnekes in een
blikje. Onderweg hebben we een klapband maar het vervangen van het wiel gaat
gelukkig super snel. Na 2.30u moeten we gedurende 2u wachten in een klein dorp
waar we verder reizen per bus. Ik spreek met we want ik heb 4 engelse leren
kennen. We hebben voor de komende dagen hetzelfde reisschema dus dat komt
helemaal goed.
Het is echt vreemd hoeveel het hier kan
verschillen in graden. Een halve dag reizen en je zit in korte broek. Ik heb
nog een maandje en dan moet ik in Brazilie zijn. De tijd begint te korten!
Via deze weg wil ik mijn zus een
fantastische 30ste verjaardag wensen!!! Ik hoop dat mijn verrassing is
geleverd? Morgen ga ik op trip dus zal ik je niet kunnen bellen, sorry!!! Toch
drie dike kussen!
Na Puno ben ik de grens overgestoken naar Bolivia. En dan de boot naar het eiland Isla del sol. Prachtige wandelingen daar gemaakt en het meer titicaca van de andere kant bekeken. De kant van Bolivia vind ik persoonlijk mooier. Vervolgens naar La PAz, niet de officiele hoofdstad maar wel zo goed als. Het is erg druk van verkeer daar en dat is even wennen na Isla Del Sol. Er zijn zoveel souvernier plekjes en mooie dingen maar ik wil er nog neit aan toe geven want dat wil zeggen dat ik het nog enkele maanden moet meedragen. Dus ik wacht tot de laatste grote stad in Bolivia alvorens ik naar Brazilie ga. Want hier is alles veel goedkoper. Ik heb een kamer voor ongeveer 40 bolivianos wat 4 euro is. Koken doe je hier niet want uiteten is rond de 25 bolivianos. Erg goed voor mijn budget! Zodat ik nog genoeg over heb voor het dure brazilie. La Paz als stad is mooi en heeft enkele prachtige musea o.a. eentje met verschillende muziekinstrumenten. Jaja af en toe een cultuur kan geen kwaad.
Maar na enkele dagen heb ik het gezien en trek ik naar Rubbenabaque. Daarvoor moet ik voor 22u de bus in. Je kan ook per vliegtuig maar dat is verschrikkelijk duur. De bus is een avontuur want de wegen zijn niet echt wegen. Het is eerder een zandvlakte. Ze raden deze route af in regenseizoen, dus even het weer bekijken alvorens ik mijn ticket heb gekocht. Een carnaval stoet zorgt ervoor dat ik waardig afscheid neem van La paz.
Toch zijn we erin geslaagd om vast te geraken. Vermits de bus redelijk schuin stond moesten we allemaal uitstappen en duwen. Resultaat als iedereen slaperig is (4u in de ochtend) we geraken niet los. De 9de vrachtwagen en 2,5u later worden we losgetrokken en halen we de finish. Er zijn nog wel een aantal momenten geweest dat de passagiers wandelen naast de bus zodat de bus lichter is en hopelijk niet vast geraakt. Ik neem morgen die bus terug naar La Paz... Word vervolgd... De route is erg stoffig maar je wilt echt wel alle ramen open hebben, anders is het veel te warm in de bus.
Wat heeft mij aangetrokken tot Rubbenabaque? Wel de jungle of pampas tour. Ik kies voor een 5 daagse jungle tour. De pampas is erg toeristisch, niet echt mijn ding. Ik zou normaal gaan met een ander koppel maar op het laatste moment annuleren ze. Het agentschap laat mij alleen gaan, op voorwaarde dat ik dat zelf wil. Het klikt met de gids dus ik waag het erop. En achteraf gezien was het een goede beslissing. Een kok heeft ons nog vergezeld maar verder niemand. De kans om dieren te zien is dus erg groot omdat je stiller kan zijn dan grote groepen. Het nadeel is dat communicatie met anderen niet echt een optie is.
Per boot worden we 4 u stroomopwaarts afgezet en vandaar begint onze tocht. Het is per grote rugzak en ook eten sleuren we mee. Water voor 5 dagen meenemen gaat niet maar gelukkig hebben ze tabletten om het water te zuiveren. Ik heb gelukkig geen last van mijn maag gehad. Mijn gids doet dit al 2 jaar en heeft nog maar 1 keer een poema gezien, dat was afgelopen woensdag. Helaas heb ik er geen foto van want het ging allemaal erg snel. We hebben ook een tarantulla gezien. Machtig groot beest. Vele grote en kleurrijke vlinders.
Verder gingen we vissen (pirana's), op tocht naar planten en dieren (info over medicijnen), zorgen voor eten en kamp, maakten we juwelen van kokosnoten enz... Het was ongelooflijk goed. Ik verlangde enkel op het einde naar een douche en naar een muggenvrije, sandfly vrije maaltijd. Want telkens muggen om je heen is niet bevorderlijk voor je eetlust. Men kan braille lezen op mijn armen van de hoeveelheid muggenbeten. Het is hier aangenaam warm waardoor ik nog enkele dagen langer ben gebleven alvorens ik terug naar het koude, hoger gelegen La Paz terug keer. Ik hou echt van Bolivia! Adios
Na een trekking van 2 dagen waag ik mij aan een 5 daagse trekking nl. Salkanty. Het is een alternatief voor de inca trail, wat veel te duur is en dat moet je lang op voorhand boeken. Ik hoor van veel mensen dat de dollars die je betaald voor de Inca Trail, puur voor de naam is en voor de vergunning. Salkanty zal het worden voor mij, met als hoogtepunt op de laatste dag Macchu Picchu.
De eerste 3 nachten verblijven we in kampen en de laatste in een hostal met de waarborg op warm water. We waren bij aankomst al blij met water, warm is het niet geworden. Alles is telkens netjes in orde, het eten, het materiaal, de gids,... en ook de groep is gezeldig! Ik reis met een vlaams gezin uit Brugge en het kan al eens deugd doen om vlaams te praten. Soms was ondertitteling toch nodig en kon ik ze beter verstaan in het engels.
Als groep bereiken we het hoogste punt, een verademing, sommigen hebben de top per paard beklommen, ik heb alles te voet gedaan. Met wel als luxe dat we 5kg bagage aan de paarden konden meegeven. Enkel de laatste dag moeten we onze bagage zelf dragen. Gelukkig had ik geen last van de hoogte, sommigen hadden last van hoofdpijn en misselijkheid. Een middel daar tegen is veel drinken, vooral thee. We werden dan ook altijd gewekt met een tas coca thee. Niet altijd in dank aangenomen om 5 of 6u 's morgens. Sorry voor mijn ochtendhumeur!
Er is een moment geweest op heel deze tocht dat ik schrik heb gehad, en toen zaten we in de auto. Een auto zonder koffer, met een gebroken voorruit en vering... moest nog uitgevonden worden. We hadden geen keuze om dit stuk te wandelen, het moest per auto. Op een bepaald moment moeten we een klein riviertje over, auto gaat er gewoon door. Met langs met raampje de ... ondergrond in zicht...
Na 3 dagen blijven we nog maar over met 8, je kan 4 of 5 daagse doen. De groep komt nog closer. Ik ga ook de uitdaging aan om in de rivier te gaan zwemmen. We hebben het gedaan, maar het bergwater war berekoud. Ik heb ineens mijn nieuwjaarsduik voor de komende jaren gedaan. In een klein dorpje worden we uitgedaagd voor een wedstrijdje volleybal. Peru-Europa met helaas verlies voor Europa.
Op een bepaald moment kwamen we een grote wegverzakking tegen, er was maar 1 optie, erover. Voor de reizigers per auto was het gewoon wachten geblazen tot de zandhoop weg was. Of een busje langs de ene kant neemt de passagiers over langs de andere kant.
Het hoogtepunt van deze 5-daagse was zeker Macchu Picchu! Je kan het ook bekijken vanop hoogte, Wayno Picchu. Ze laten telkens maar 200 mensen toe om 7u en 200 mensen toe om 10u. Om 10u is beter want dan zijn de wolken weg. Als je een blauwe stempel op je toegangskaartje wilt, voor 10u, moet je al om 4u aan de gate beneden staan, om 4.45u gaat de poort open en is het een klim van 45min trappen omhoog. Niet echt waarop je zit te wachten zo midden in de nacht. Het moest toen ook nog perse regenen. Maar ik heb wel een stempel van Macchu Picchu in mijn paspoort! Ik heb de blauwe stempel gehaald, maar hoe... Ik was enorm trots op mezelf! Ook nadien om 10u om nog eens extra trappen te doen naar boven, het was het allemaal waard. Mijn top 10 van zaken die ik wil doen in mijn leven heeft zijn nummer 1 verloren. Ik zoek dus iets anders voor in mijn top tien, suggesties...
Ik moet eerlijk zeggen dat ik het laaste stuk beklommen heb door aanmoediging van de ganse groep, we hebben een hechte band opgebouwd na 5 dagen en het afscheid nemen viel zwaar.
Ondertussen is het ook Pasen geweest, dus voor iedereen, lekkere paaseieren. Hier dus niet! Chocolade is niet echt een product van hier. Ik stel me af en toe tevreden met een snickers maar dat is niks in vergelijking met paaseitjes. Hier hebben ze een speciaal soort gebak dat ze eten, het is redelijk droog. Maar de mensen zijn erg gelovig, elke dag is hier een mis en op zaterdag en zondag zelfs 2. Op pasen was er ook een dansfestival, je kan de wereld niet alleen zien in Schoten maar ook in Cusco.
Ik zit al enkele dagen in Puno aan het Titicacameer. Het is het grootste zoetwatermeer op hoogte. Er is er eentje hoger maar dat ik belange ze groot niet. Vanuit Puno heb ik de eilanden bezocht en ook daar overnacht. Helaas ben ik terug gekomen met een goede verkoudheid die me even tot rust dwingt. Morgen trek ik de grens over naar Bolivie.
Merci voor alles Peru, je bent een paradijs op aarde!
Wandelen kun je dit niet meer noemen, het is trekken. Een trekking van 2 dagen. De eerste halve dag wandel ik samen met Chris ongeveer 2.5u naar beneden. Beneden aan de rivier heb je een Oasis. Erg mooi maar ik wil er niet te lang blijven, ik heb nog een tocht voor de boeg. Ik laat Chris hier achter, hij heeft niet zoveel tijd als ik. Even pootje baden in het water doet wel goed.
Ik trek nadien verder en heb het gezelschap van een hond, ik noem hem Taxi want hij brengt me naar de juiste plaatsen. Ik passeer de dorpen Malate en Chaunochi.
Het is moeilijk om verloren te lopen want je komt genoeg mensen tegen die je de goede weg op helpen. Loop je verkeerd dan is er wel een boer die vanop zijn akker naar je fluit en met gebaren je de juiste weg wijst. Door de presidentsverkiezingen zijn er erg veel mensen onderweg, en blijkbaar hebben ze nog niet al te veel madammen met krullend haar gezien. De meerderheid raakt mijn haren aan, waarom? Joost mag het weten. Het uitzicht is adembenemend en na een dag van dalen en stijgen bereik ik mijn hostel in Tapay. Electriciteit is hier aanwezig maar doordat de meerderheid van de mensen verzamelt voor tv om de verkiezingen te volgen, valt de stroom uit. Resultaat erg vroeg naar bed. Het is hier ongeveer om 18u al donker en ook erg koud. Maar nachtrust heb ik nodig voor mijn klim morgen. De klim is niet te doen, achter elke bocht komt nog een bocht en geen van hen blijkt de laatste te zijn. Moe en voldaan bereik ik de top. Taxi heb ik achtergelaten bij zijn huisje, zijn echte naam is Bobby, klinkt niet vind ik. Ik blijf nog enkele dagen langer in CabanaConde, het is hier erg rustig ideaal om even op adem te komen. De dag na mijn trekking ga ik met Marilou naar de hot springs in Chivay. Pure verwennerij, het is de lange busrit meer dan waard. Op de bus verbeter ik mijn spaans door met enkele kids aan de babbel te geraken. De terugrit vliegt voorbij.
De voorlaatste dag mag ik de wandeling naar crus del condor. Een plaatst waar je de condors van erg dichtbij kan bewonderen. Ze zijn mij meermaals voorbij gevlogen maar van zo dichtbij is toch erg machtig. Ik heb geen idee van hun grootte, maar het is imens. De Peruanen hebben 3 dieren als symbool,de condor, de jaguar en de slang.
Onderweg kom ik wegenwerken tegen. Zij herstellen de weg die in betere staat is dan sommige wegen in Belgie. Het gekke is dat enkele kilometers verder er geen asfalt is.
Zelfs van een zonsondergang genieten doe ik niet alleen. Brutus is een kanjer van een hond, met als enige probleem dat hij denkt dat hij een schoothondje is. Hij doet niks liever dan komen knuffelen. Het is eigenlijk de hond van de buren, maar hij zit meer in ons hostel dan thuis.
Helaas is er een tijd van komen en van gaan en ik besluit terug te gaan naar Arequipa om vandaar de bus te nemen naar Cusco.
Mijn vlucht van Miami naar Lima ging niet geheel vlotjes. Ik had een tussenlanding in Mexico City en daar hebben ze in mijn bagage ingebroken nadat deze was ingecheckt. Gelukkig geen noodzakelijke waardevolle spullen gestolen. Maar Lima is in de ochtend vaak erg mistig, we konen hierdoor niet landen in Lima en moesten een landing maken elders. Dit was op een legerbasis en we mochten het vliegtuig niet uit. Ze zeiden eerst gedurende 3u maar heb bleken er 5 te zijn. De temperatuur in een vliegtuig stijgt alsook het algemeen aroma, zeker nadat je al een dag onderweg bent. Lima zelf is lekker druk. Een auto besturen hier is een kunst, en het voornamelijkste instrument is de claxon. Je hebt een strook voor bussen en je moet enkel je hand maar opsteken en ze stoppen al. Maar een bus nemen met een volle rugzak is niet zo eenvoudig. Maar een leuke ervaring.
Na enkele dagen Lima trek ik naar Paracas om het eiland Ilas Ballestas en het nationaal park te bezoeken. Het eiland wordt beheerd door vogels, pinguins,zeeleeuwen en zeehonden. Het strand ligt er vol van.
We gaan ook het nationaal park bezoeken met zijn zand en zout duinen. De wegen in het park zijn gemaakt van zout, een hoog roestgehalte voor de wagens. Meestal gebruiken ze het zout voor export ter bestrooiing van europese besneeuwde wegen of na verwerking voor consumptie.
Pisco Sour is de plaatselijk lekkernij en het smaakt heerlijk. Het heeft alleen het resultaat als champagne bij mij, direct naar het kopke.
Als je zo'n uitstap hebt gedaan mag je jezelf wel verwennen met een zwempartij. Alleen de plaats waar ik slaap heeft geen zwembad, maar over het muurke,... gaan zwemmen bij de buren heeft altijd iets meer. Ik ga dan ook zwemmen in het sjiekste hotel dat ik tot hiertoe heb gezien. Een nacht kost ongeveer 150 euro en die van mij 7 euro. Gelukkig had ik goed opgelet bij het binnenkomen en een kamernummer onthouden waar handdoeken buiten hingen, want ze komen een handdoek brengen en vragen dan je kamernummer.
Paracas is echt een mooi plaatsje, maar eens de zon ondergaat is er niet veel meer te beleven.
Van Paracas neem ik de bus naar Nasca. De Nasca lijnen bezoek ik per vliegtuig. Gelukkig had ik de raad van enkele fransmannen opgevolgd en niet ontbeten, want de vlucht is redelijk beweeglijk. Maar zeker de moeite waard. Het is eigenlijk de enigste manier om de lijnen te zien. Het zijn lijnen die de paracas en nasca cultures hebben gemaakt voor hun goden. Het komt overeen met astronomie, het zijn lijnen in combinatie met figuren en het werkt werd verdeeld over 800 jaar. De aap is mijn favoriet!
Van Nasca trek ik naar Arequipa. Een busrit van 9 uur dus ik neem de avondbus om 22u. Maar er is om 15u een ongeluk gebeurt met een tankwagen op een bergpas dus we stranden om 2u. Ik slaap nog en merk er niks van maar rond 7u word ik wakker en zie alleen maar vrachtwagens en bussen rondom mij. Het duurt nog tot 14u tegen dat we beginnen rijden en pas rond middernacht bereiken we Arequipa. Na 26 uur. Omdat er absoluut geen vooruitgang is, lopen mensen rond, kopen eten of gaan naar het strand, kijken naar de golven. Wat me opvalt is dat iedereen enorm rustig blijft.
Arequipa is een mooie stad, na Lima de grootste stad van Peru. Het zijn zondag verkiezingen en je hebt hier en daar wat betogingen maar we merken er bijna niks van. Ik maak een tour met een city bus om de streek te verkennen en koop wat souveniers. Die souveniers zijn hun geld dubbel waard want eens de winkel buiten en een paar straten verder beschuldigd de verkoopster mij van diefstal. Ik heb geen betaalbewijs, want dat geven ze hier niet en beland dus op het politiebureau voor touristen. Die dame krijgt enorm naar haar voeten omdat ze geen bewijs geeft en ik omdat men denkt dat ik een dief ben. Ik versta nog niet genoeg spaans maar voel doorgestoken kaart. Uiteindelijk komen we overeen dat ik een kleine bijdrage betaal. Gelukkig had ik goed afgeboden voor de aankoop van mijn souveniers, maar de stoom komt uit mijn oren. Je staat helaas machteloos en na 3uur was ik het ook wel beu. De pakjes zijn verzonden, klaar ermee. Dus wat hebben we geleerd vandaag (speciaal voor Linda gebruik ik deze zin...) ticketje vragen als je iets koopt. De verkiezingen vinden nu zondag plaats en dat gebeurt in het dorp waar je woont, maar blijkbaar werken veel mensen in Arequipa die in de dorpen wonen. Het is namelijk niet mogelijk om vandaag een bus te nemen. Alles zit vol. Dus neem ik morgen om 5u (jaja smorgens) een bus naar CabanaConde om de Colca canyon te gaan bezichtigen. De bus tussen de steden zijn perfect! Je kan je zitje op voorhand boeken en vaak krijg je ontbijt, kussen, deken,... Ze spelen films. Het is een aangename verademing na greyhound in Amerika.
De busrit naar Tampa was weer een typisch greyhound bus avontuur. De bus zou vertrekken om 8u. Greyhound heeft geen concurrentie van andere maatschappijen en ze kunnen zich dus alles permiteren. Ze blijven tickets verkopen ook al zijn er geen vrije stoelen meer. We staan dus met bijna 30 mensen te wachten op de bus. En de bus komt vanuit Orlando en heeft reeds mensen aan boord. We eindigen met nog 25 personen zonder plaats. Door het hoge aantal en de klachten van iederen schakelen ze een nieuwe bus in. Wat maakt dat iedereen twee stoelen heeft voor zich. Het heeft ook zijn voordelen maar voor hetzelfde geld blijf je achter en moet je wachten op een volgende bus, in dit geval om 18u. Tampa zelf was niet zo bijzonder maar de regio was enkele aangename fietstochten waard. De fiets had een raar breed stuur en zoals je weet ik en sturen en ik en tramsporen...
In Fort Lauderdale ontdek ik de eerste hel van spring break. Erg jonge zatte studenten. Het is een typische beach plaats waar studenten rondhangen die het niet kunnen permiteren om naar het dure miami te gaan voor spring break. Gelukkig ontdek ik na de tweede dag het familie deel van het strand. Het hostel zelf is niet echt bijzonder. Heel veel mensen die er leven en weinig rondtrekkende gasten. Is een beetje een andere mentaliteit. Ik ga heel erg veel wandelen en breng veel tijd door aan het strand. De temperatuur van het water is perfect. Mensen in Fort Lauderdale hebben een slechte smaak wat betreft boten!
Van Fort Lauderdale trek ik naar the everglades. Dat hostel is perfect! Dichtbij het nationaal park, toffel mensen, mooie tuin en een huiselijk sfeer. De everglades bij dag of bij nacht, ik heb beiden bezocht. De aligators hun ogen relfecteren bij schijnen met een pillamp dus bij nacht geeft dat wel iets speciaal. De slangen, krokodillen, aligators... mooi schoon prachtig. Alleen het boot gedeelte zoals je ziet op tv heb ik toch maar niet gedaan. Je kan dat enkel doen op privaat terrein in de glades. Het nationaal park laat het niet toe omdat het teveel beschadiging geeft aan de natuur. Jill is een van de tourguides en de dag nadien trekken we er samen op uit. Zonsop- en ondergang op het water in een cano met een glaasje champagne. Meer moet dat niet zijn. De opoffering om vroeg op te staan neem ik er graag bij. We gaan ook een namiddagje snorkelen. Eerst met een boot verder de zee op, de atlantische zee, en dan 3 stops op een reef voor telkens 40 minuten. Na de derde keer ben ik een beetje bevrozen. Maar het was meer dan de rillingen waard. Bij terugkeer naar de haven hebben we de escorte van dolfijnen en een ontvangst van een haai in de haven. De dag nadien trekken we naar het strand en terug een tochtje met de cano bij zonsondergang.
Miami is mijn laatste stop in the states en slechts voor 2 nachten. Veel te duur tijdens spring break. Nu ben ik klaar voor zuid-Amerika!!!
Het was fantastisch om mijn familie te zien na enkele jaren. We hadden slechts een paar dagen samen maar ik heb genoten tot en met! Het was moeilijk om bij hen te logeren dus ik verbleef in een hotel. Normaal slaap ik in Hostels maar David wilde een hotel voor mij. Was leuk voor even maar op termijn geef mij toch maar een hostel. Veel socialer! Vanuit Atlanta trek ik naar Savannah en vervolgens St. Augustine. In St. Augustine was het dat weekend een piraten-event. Vermits ik in the pirate hause verbleef, eigenaar was organisator, zat ik al snel als deelnemer en niet toeschouwer in het event. Echt de moeite waard, de straten werden afgesloten en er werd geschoten met kanonnen en geweren. De klederdracht uit de 17de eeuw werd bovengehaald. Het voelde een beetje vreemd om na dat weekend weer jeans te dragen en te bellen met een gsm. Ik ben ook een dagje naar het strand van St. Augustine geweest. En lui als amerikanen zijn rijden ze zelfs op het strand met hun auto. Alles lekker dichtbij. Waarom zeg ik dat zo? Elke keer als ik de weg ergens naartoe vraag en het is enkele straten verder adviseren ze me om de bus te nemen. Ik dacht het niet. Qua straatnamen zijn ze erg origineel hier. Ze gebruiken 1 street, 2 street,... en als de cijfers op zijn, gaan ze verder met a street,... Na de piraterij trek ik naar de volgende fantasie. Orlando, de stad van alle parken. Disney world is echt de moeite waard! Morgen trek ik naar NASA space shuttle. Deze morgen rond 10am hoorde ik de shuttle overvliegen. Het was voorlopig de laatste, wegens een grote beperking van financiele middelen vanuit de overheid. Daarom dat ik vandaag niet naar de shuttle kon gaan. Vrijdag trek ik naar Tampa.
Eerst en vooral wil ik zeggen dat heel mijn hart is bij de mensen van Christchurch. Het was vreemd om de beelden op tv te zien. Gelukkig zijn de mensen die ik daar heb ontmoet ongedeerd. Maar volgens de signalen van de wereld gaat de volgende aardbeving daar zijn op 19 maart, het is hoogtij en volle maan tesamen op die dag. Ik ga er niet om wedden maar heb mensen ook geprobeerd te waarschuwen voor de aardbeving van 20 februari.
Albuquerque is een aangenamen stad waar ik enkele dagen ben blijven hangen. Ik was niet van plan daar zolang te blijven maar door een verkoudheid bleef ik iets langer. Samen met de aangename New Yorkse Brenda heb ik enkele leuke dagen gehad. Ze heeft me heel wat meer reiswijsheid meegegeven. Zo kom ik telkens mensen tegen die me goede tips geven.
Na Albuquerque had ik een lange busreis tot in New Orleans. Waar we de eerste gekke tekenen hebben gezien van Mardi Gras. Het is een ander woord voor Carnaval, New Orleans is erom gekend. Tesamen met fantastische jazz. Bijna elke avond zijn we wel in een restaurant terechtgekomen waar ze live nuziek speelden. De stad heeft mooie gebouwen en is aangenaam om rond te wandelen. Het is een grote stad maar daardat het voornamelijk huizen en geen flatgebouwen heeft, geeft het een dorpgevoel en geen stad. De swamptour was een kleine flop. We hebben enkel 1 aligator gezien omdat het nog niet warm genoeg was. Maar het was toch een leuk dag uit. Ik wilde op vrijdagavond vertrekken naar Atlanta om mijn familie daar op te zoeken maar helaas was de bus volledig volzet en moest ik wachten tot zaterdag. Het was fantastisch om terug in Atlanta te zijn.
Ik heb ook een heugelijke nieuws gekregen dat mijn zus gaat trouwen, en ik mag haar getuige zijn. Dat wil wel zeggen dat ik haar vrijgezellenavond moet organiseren. Ze moeten wel wachten tot ik terug ben. Maar via deze weg wil ik hen nogmaals proficiat wensen. Het was emotioneel een beetje zwaar om hen enkel via de telefoon te kunnen feliciteren en niet te kunnen omhelzen. Maar ik heb dan maar een glas op hen gezondheid gedronken. Jaja een glaasje maar!
