In Baños ben ik gaan raften, een bangelijk avontuur. De
gidsen waren top, de groep was niet te groot, de omgeving adembenemend, wat wil
een mens nog meer Ik heb ook een cd-rom gekregen met foto´s, maar helaas kan
ik ze met mijn netbook niet bekijken, het zal voor daarna zijn.
De busrit van Baños naar Riobamba was maar 2u. Riobamba.
Riobamba was gekend voor de treinreis, Nariz del Diablo-tren naar Alausi. Je
kan bovenop de trein zitten en genieten van het berglandschap. Helaas is dat
omwille van veiligheidsredenen afgeschaft. (Even tussen haakjes, ik heb er als
preventieadviseur niks mee te maken) Maar een tweede reden om de stad te
bezoeken is de poort naar de Vulkaan Chimborazo. Ik ga deze vulkaan bezoeken en
kom terug met de mountainbike naar Riobamba.
Er zijn 2 berghutten op de Chimborazo, de lagergelegen hun
Hermandos Carrelhut ligt op 4800m. De tweede berghut op 5000m. Deze klim neemt
je de adem weg, vooral door de hoogte. Grote inspanningen zijn moeilijk. We
slagen met 3 van de 4 van onze groep om de berghut te bereiken na 50 min. We
dalen terug af naar de eerste berghut en daar springen we op de fiets. Ik voel
me wel de terminator ofzo want we worden helemaal beschermt en ingepakt. Er is
ontzettend veel wind, leve het thermisch ondergoed. Het blijft droog, de zon
komt vaak piepen, gewoonweg een prachtige dag.
De dag nadien doen mijn onderarmen een beetje pijn van de
afdalingen met de mountainbike, maar ik moet 6u de bus op naar Cuenca. Mijn
spieren kunnen rusten. Voor het eerst reis ik in een bomvolle bus. En komt een
schattig meneerke naast mij zitten. Na een uur bied ik hem enkele koekjes aan,
vervolgens tovert hij uit zijn grote mand een ijsje. Het smaakt me want het is
bijna 29 graden in de bus. Hoe hij het klaarspeelt om het koud te houden is mij
een raadsel. Na meer dan 2,5u stap hij van de bus in Chunchi, daar is het feest
en wilt hij zijn ijsjes verkopen.
Cuenca is een stad gekend voor zijn koloniale stijl van
gebouwen. Er zijn ook massa´s musea. En raar maar waar kan ik bijna overal
gratis binnen met mijn lerarenkaart.
Ik bezoek
de Catedral Nueva, Parque Calderon, Plaza de las Flores, Plaza San Francisco,
Museo del Sombrero (museum van de panama hoeden), Museo de las Culturas
Aborigenes, Museo del Banco Central en tot slot de museo Numismatico. Even
voldoende musea.
Morgen vertrek ik met de bus naar Salinas, ik passeer dan
via Guayaguil. Salinas is een stad aan de kust, ik moet dus het andesgebergte
oversteken. Een ritje naar Guayaguil van 4u en dan nog eens 2,5u naar Salinas.
De 7 uur
durende busrit van Quito naar Lago Agrio verlipe erg soepel. Sommige
onderlagen van de wegen zijn zeggespoeld en daardoor is de asvalt ook erg
aangetast, wat het soms wat hobbelig maakte. De bergpas door de Andes was
adembenemend.
De stad Lago Agrio is vooral gekend om zijn industrie,
vooral olie raffinaderij. Je kan de pijpleidingen dan ook langs de weg helemaal
volgen. Voor de rest valt er in de stad niet veel te beleven. Het regende ook
hevig toen ik toekwam wat niet echt uitnodigt om te gaan wandelen. In de
ochtend, om 9u, werd ik opgepikt voor de jungletocht. Een tocht van ongeveer 2u
op een bus, vervolgens 2u op een boot.
De Guacamayo Ecolodge ligt in het
regenwoud en is volledig omringt door water. Het is prachtig gelegen. Elke
uitstap gebeurt vanuit de Ecolodge per boot. De groep waarmee ik zit is een
familie van 8 waarvan 6 kinderen. Het lijkt wel of ik ben de babysit. Ik heb
hier afgesproken met Belgen van de organisatie Taalfabet. Ik verander dan ook
naar hun groep vanaf de tweede dag.
De dieren die wij hier te zien krijgen zijn: apen, massas
vogels, anaconda, slangen, kaaiman, piranhas, vogelspin, roze dolfijnen, In
de Lagoon gaan we elke avond zwemmen, tot aan zonsondergang want daarna is het
gevaarlijk. Het is door de grootte van het meer dat je er mag en kan gaan
zwemmen.
We zitten echt helemaal afgesloten van alles en dat maakt
het extra leuk. De voorzieningen zijn hier simpel maar wel verzorgd. En het
eten is fantastisch.
Eenmaal terug in de bewoonde wereld vangen we het nieuws op
dat er een nieuwe aardbeving is geweest, 6.2. Wat maakt dat de mensen van
Taalfabet terug keren naar Guayaquil. Ik reis nog niet met hen mee. Maar ik zie
hen later nog in Guayaquil.
Ik reis verder naar Baños. In Lago Agrio moet ik wel van
14.30u tot 20.50u wachten op de bus. Maar gelukkig kan ik mijn tijd doden samen
met enkele Duitsers. We laten de rugzakken achter in het busstation en trekken naar
het park, gaan iets eten, De busrit van Lago Agrio is een nachtbus, want om
6.20u komen we aan in Baños. Deze stad is klein en gezellig, midden in de Andes
en gekend om zijn warmwaterbronnen. Ik check in in El Eden Hostal en trek de
bergen in. Er zijn mooie aangegeven wandelingen.
In de avond ga ik naar La
piscinas de la Virgen, een badencomplex. Het water is 35 graden, aangenaam want
de buitentemperatuur zakt. Er is ook nog een bad van 44 graden. Waar ik echt
geen voet in kan zetten. Maar na wat badlessen van een lokale dame waag ik mijn
kans nogmaals en lukt het mij om er enkele minuten in te blijven. Max 5 min is
aangewezen met aan ijskoud bad vooraf en achteraf.
Wat mij enorm opvalt in Ecuador is dat er veel zaken zijn
voorzien voor toeristen maar dat veel is verloedert of niet meer bestaat. Het
toerisme is enorm vermindert.
Ik kan even de tijd vinden om jullie een update te geven. Mijn
heenreis was redelijk lang maar niet echt vermoeiend want ik had het geluk veel
plaats te hebben in het vliegtuig. Voor de lange afstandsvlucht van 11u had ik
2 zetels, op de korte vlucht 3 zetels. Maar na 26u onderweg te zijn ben je blij
dat je een bed ziet. En wat voor een bed: rustig gelegen kamer met een
twijfelaar en propere badkamer.
Mijn eerste dag op Ecuadoriaanse bodem heb ik gelijk gestart
met erop uit te trekken, te voet. Zo bezoek ik de oudste straat La Ronda,
La Basilica del Voto Nacional,
La Compañia en Museo Numismatico. Het visgerecht ceviche smaakt mij
goed.
Voor de tweede dag ben ik er ook al vroeg uit en vertrek
naar El Teleferico. Een kabelbaan die je naar Rucu Pichinca 4627m brengt. Je
kan nog een heel eind verder wandelen wat ik uiteraard ook doe. Maar het gekke
is dat mijn gids mij waarschuwt voor erg lange wachtrijen aan de kabelbaan.
Niks is minder waar. Ooit is het een topattractie geweest maar nu ligt het er
maar pover bij. Toch geniet ik van het uitzicht, de stilte, Na een klim van
enkele uren ga ik terug naar beneden.
Ik maak mijn planning op voor de komende dagen en doe wat
opzoekwerk. Ik heb mij ook een telefoonkaart aangeschaft en ben te bereiken op
+593991013170 ( let wel op met de 7uren verschil)
De voorlopige planning is morgen naar Lago Agrio, de dag
nadien een jungle tocht vanuit de Guacamayo Eco Lodge voor 4 dagen. Vervolgens
naar Coca, Tena, Baños, Riobamba, Alausi en dan Guayaquil. Daar doe ik
vrijwillegerswerk voor Taalfabet. En van 2-7 augustus ga ik naar de
GALAPAGOS!!!!!!!!! Yesss!!!! Ik heb vandaag een leuke deal gedaan en vond het
debiel dat ik het niet zou doen als je al in Ecuador bent. Aan mijn zus: BEN JE
NU JALOERS???
Ik vertrok op zondag 28 juli voor 7 dagen
op zeiltocht. De zeilboot is in Polynesische stijl. Het is een catamaran. We
zitten in totaal met 13 mensen aan bood. 10 gasten, 1 kapitein Raoul, een kok
Ariel en een maat Romario. De andere gasten zijn 3 andere jonge mensen, een
ouder koppel en de eigenaar met zijn gezin.
De eerste dag zeilen we de Rio Dulce af, de
volgende ochtend papieren regelen in Livingston en dan op naar Belize. Mijn
kajuit lijkt een beetje op een begrafeniskist, maar wat doe je er anders dan
slapen? Ik slaap ook een paar keer op dek.
We hebben eten en drinken bij voor
de ganse tijd, maar uiteraard is het de bedoeling dat we gaan vissen. Niet echt
met een vislijn, eerder met een harpoen. Ik ga een aantal keren mee. Best
spannend! Ik heb geen handschoenen dus ik mag geen kreeften schieten alsook
bepaalde vissoorten niet. De eerste keer dat ik meega breng ik blijkbaar geluk
want we halen behoorlijk wat kreeft boven. Helaas nog niet genoeg voor iedereen.
Elke dag verplaatsen we ons nog een andere
plek. Soms betekent dat om 4u opstaan. Ik sta mee op met de crew om 4u, de
meerderheid blijft nog knorren. Ik wil gewoon niks missen. Eén nacht hebben we
behoorlijk stormweer. Het is het begin van het orkaanseizoen.
Wanneer we onderweg zijn naar het
immigratie eiland van Belize krijgen we gezelschap. Een school dolfijnen racet
met onze boot. Ik heb er nog nooit zoveel gezien. Zalig! Henkie van in zeeland
zou hier perfect vriendjes kunnen maken. Wanneer we vertragen om ermee te
kunnen zwemmen vertrekken ze, van zodra we terug wat snelheid hebben zijn ze er
terug. Ze houden vooral van het spelen met de boot.
Bijna elke dag ga ik snorkelen. Ik geraak
er bijna aan verslaafd. Het voordeel van met de zeilboot in het reef te liggen
is dat je niet met een zodiak eerst een eindje moet varen om iets te kunnen
zien. Ik zie zo ontzettend veel vissen. De namen in het Nederlands willen me
niet te binnen schieten en ik weet niet hoe ik het moet schrijven in het
Engels. Maar als samenvatting: kleurrijk, mooi, omvangrijk, prachtig!
De wind speelt niet altijd in ons voordeel
en om rond een reef te geraken moeten we vaak de motor gebruiken. Jammer maar
het mooie weer, het lekkere eten, het goede gezelschap maken dat allemaal goed.
De eigenaar heeft me al een baan aangeboden. Helaas kan ik dat niet aannemen.
Aan alle mooie sprookjes komt een eind en
dus ook aan deze tocht. Na 7 dagen ga ik met zeebenen aan wal. Maar ik kan weer
iets schrappen van mijn lijstje, the things i want to do before i die.
Na het zeilen blijf ik nog 1 nacht in Rio
Dulce en vertrek ik vervolgens naar Honduras. Een tocht van normaal 5u. Maar op
de één of andere reden doen we er veel langer over. De bus stampt nog uit de
tijd van maar schakelen gaat niet echt vlot. Het landschap is nogal
heuvelachtig dus schakelen is een must. Wanneer we afremmen op de motor, lijkt
het of er staat een straalvliegtuig naast je. Gewoonlijk kan ik perfect slapen
in een bus maar tijdens deze rit geniet ik vooral van het landschap. Ligt dat
aan het landschap of aan de bus
De ruïnes in Copa, Honduras, zijn prachtig.
Toch een beetje anders dan in Tikal. Ik ben er al heel vroeg en er is nog geen
kat. Ik koop het ALL incl. ticket zodat ik ook de tunnels kan bezoeken. Dit is
wel speciaal.
Onder de tempels zijn er tunnels waar ook nog graveringen te zien
zijn. Wow, wat een artiesten die Maya´s.
Ik maak ook nog een stevige natuurwandeling
en kom een nogal kleurrijke rivier tegen. Ideaal om te vlotten, wat denk je
vake?
Alleen moet je er de waterslangen wel bijnemen. Helaas heb ik niet zoveel
wandelingen kunnen maken dan ik had gehoopt. Hoogte in combinatie van warmte en
inspanningen geven toch nog hoofdpijn. Ik heb het dus iets rustiger aan gedaan.
Nu kom ik aan mijn laatste dagen. Vandaag
ga ik vooral shoppen. Morgen is een zware tweedaagse. Er is een shuttle naar de
luchthaven om 4u en om 9u. De rit duurt ongeveer 1,5u. Ik moet om 10.15u in de
luchthaven zijn. Ik heb niet veel zin om de bus van 4u te nemen. Maar met die
van 9u is het wel nipt. Ik zit er dus aan te denken om toch maar een nacht in
Guatemala City te slapen zodat ik dichter bij de luchthaven ben. Want als ik om
4u moet vertrekken heb ik 6u in te vullen op de luchthaven. Vervolgens een
vlucht van 3,5u naar Atlanta, 3u transit, vlucht naar Parijs, 2u wachten, trein
naar Brussel zuid, trein naar Berchem. Zal een lange dag worden.
Ik heb weer heel veel mooie dingen mogen
meemaken, leuke mensen leren kennen, wat een avontuur. Ik heb gezien waar ik
voor naar hier kwam. Mijn doel van deze reis was, zeilen in de Caraïbische zee
en de Maya cultuur opsnuiven. Check!
De afgelopen week heb ik genoten van Belize. Vooral de
stranden van Placencia waren perfect. Ik ben de grens met Guatemala terug
overgestoken. Vandaag maak ik mij klaar voor mijn 7-daagse zeiltocht. Hopelijk
het hoogtepunt van mijn tocht. Het was toch het doel ervan. Ik zit u in de
hostel Kangaroo en leer al drie van mijn medereizigers van de boot kennen. Komt
goed.
Gezien ik terugkom naar Kangaroo laat ik mijn grote rugzak
hier achter. Buiten wat zwemkleding, enkele propere spullen heb ik niet veel
anders nodig. Ik ben er klaar voor!!!
Mijn oversteek van Belize naar Guatemala was interessant. Ik
ben per boot gegaan. In Punta Gorda (Belize) moest ik langs immigratie
passeren. Joepie, weer een stempel in mijn paspoort! De boottocht was
allesbehalve rustig. Helemaal kletsnat kom ik aan in Livingston (Guatemala). Ik
had een verkeerd plekje blijkbaar want de wind stond zo dat ik alle golven
binnen kreeg. Het is per slot van rekening ook maar een klein open bootje. Ik
voelde me een beetje een immigrant die de oceaan oversteekt ofzo. Eenmaal in
Livingston aangekomen komt er een horde verkopers op je af. Ik heb ze in plat
Antwerps even vermeld dat ik niet geïnteresseerd was. Duidelijk genoeg. In
Livingston waren ze een film aan het opnemen. Best grappig. Maar veel meer is
er niet te zien. Het zou een mooi dorpje kunnen zijn, helaas heeft alcoholisme
een te grote inpakt op het dagelijkse leven. Er zijn te weinig jobs. Dus hoozen
maar. Na enkele uren in Livingston neem ik de boot naar Rio Dulce. Prachtig
uitzicht!!! Ik heb de tip gekregen om in Kangaroo te verblijven. Uitstekende
keuze! Eenmaal daar aangekomen is het bijna avond. Even eten en vervolgens wat
kaarten met anderen.
De dag nadien trekken we erop uit met een bende. Terug
bootje op richting Rio Dulce. Kangaroo ligt namelijk afgelegen in de mangrove
een beetje verderop de rivier. Vervolgens de bus collectivo richting de
warmwaterbronnen. Behoorlijk speciaal omdat het de grootste warmwaterwaterval
zou zijn die uitkomt in rivierwater. Best wel leuk, de overgang van koud naar
warm. Dan nemen we nog een bus collectivo richting El Bacaron. Het is een
canyon. Het rivierwater is daar behoorlijk frisser. Het was echt een geslaagde
dag. Tegen het avondeten zijn we terug.
Deze morgen ben ik nog twee uurtjes gaan kajakken. We zijn
een kasteel gaan bezoeken dat de stad Rio Dulce moest beschermen tegen de
piraten. Zo zie je maar he schwepske, dat Johnny Depp toch niet zover weg is
dat je denkt.
Nu volgt er een stilte want tijdens het zeilen ga ik mij niet
bezig houden met jullie up to date te houden. Sorry
Ontertussen zit ik in Placantia, Belize. Een schiereiland
ten zuiden van Belize City. Gisteren was weer een lange dag van reizen. Ik trek
nog steeds op met een Iers groepje. Ailien, Colin en Adrian. Rarara zij zijn
ook allen leerkracht. Ik wilde eerst nog een tussenstop maken in Dangaria, maar
hun reis is net iets korter. Het leek me leuker om samen te blijven.
Even enkele dagen terug
Net nadat we de grens overstaken met Belize ontplofte er een
band van ons busje. %%%FOTO1%%% In minder dan 15 minuten klaarden onze chauffeurs de klus.
Ongelooflijk hoe snel dat ging. De grensoversteek ging iets minder vlot. Er was
duidelijk vermeld op de bus dat je geen fruit mocht invoeren. Enkele Israeliërs
hadden dat anders opgevat. We hebben 40 minuten op hun moeten wachten. De rest
van de groep mocht de bus niet in. Aangekomen in Belize city hebben we de water
taxi genomen naar het eiland Caye Caulker. Belize is duidelijk duurder dan
Guatemala maar nog minder toeristisch. Het heeft wel als voordeel dat de
voertaal Engels is. Het eiland Caye Caulker is gekend voor het duiken en
snorkelen. Ik ging voor het snorkelen. We zijn een halve dag gaan snorkelen.
FANTASTISCH!!! Iedereen was aan het lachen met mijn legging en T-shirt. Ik kon
de dag nadien lachen met de kreeften! De gids had wel aangeraden om een T-shirt
te dragen maar omdat het bewolkt was vonden sommigen dat niet nodig. Het was
een halve dag snorkelen, maar omdat ze geen tocht hadden in de namiddag zijn we
langer weggebleven. Het waren drie duiken in totaal. De eerste was vooral aan
het reef om de koralen te bewonderen. De tweede was zwemmen tussen de haaien.
De derde was een zoektocht naar kreeft. De tocht zelf was met een zeilboot. Zag
er een beetje anders uit dan bij ons. Het zeil gaat niet horizontaal omhoog
maar gelijk met de mast. De snelheid was perfect.
Het eiland is eigenlijk in twee gesplitst door een orkaan in
de jaren tachtig. Men spreekt van de split, mensen willen dat altijd
overzwemmen ondanks dat er vele borden staan dat het niet mag. Vooral omwille
van de stroming en de passage van de schepen. Op het eiland heb ik elke dag
kreeft gegeten. Voor ongeveer 8 euro kreeg je kreeft met rijst en een salade.
Als dessert fruit. Op het eiland hadden we een cabana. %%%FOTO2%%% Veel gezelliger dan een
kamer. Doordat we met vieren zijn is de prijs ook super! Op het eiland rijden
ze rond met golfcars, best wel grappig om te zien.
Nadat de kreeften onder ons een beetje begonnen te vervellen
trokken we verder zuidelijk. Het was dus eerst terug een watertaxi, vervolgens
enkele bussen. We namen de boot van 10u en zijn om 17.30u op onze bestemming
aangekomen. Met telkens geluk dat ze tussen de verschillende bussen niet lang
moesten wachten. Anders hadden we de rit nooit in 1 dag kunnen doen.
Ik ga hier in totaal een 4 nachten blijven om dan stilletjes
aan af te zakken terug naar Guatemala. Na mijn zeiltocht hoop ik nog even door
te kunnen steken naar Honduras voor de ruïne van Copan.
Wanneer je achterop geraakt met je dagboek en blog heeft dat maar 1 betekenis... Je ontmoet teveel leuke mensen en je bent veel te druk bezig met andere zaken. Ik ben ondertussen in Belize aangekomen maar ik ga eerst nog wat vertellen over mijn avonturen in Guatemala.
Van Antigua ben ik naar San Padro gegaan. Aan het meer Atitlan. Enorm prachtig! Helaas heb ik er bijna 24u in bed doorgebracht. Geen paniek, alles ok. Gewoon iets teveel Salsa Picante, denk ik. Maar eens ontwaakt en terug op plooi geniet ik met volle teugen van de uitzichten, de wandelingen en het lekkere eten. Van mijn 40 dagen vasten gaat niet veel in huis komen. The indian nose is een top van een berg, daar gelegen. Je kan niet naast zijn neus kijken. Ik steek het meer over naar Pananachel waar ik hoop een bus te kunnen nemen richting Coban. Helaas, deze zit al vol. Ik moet dus nog een nachtje aan het meer blijven om dan de volgende dag om 5u te vertrekken. Ik eet hier een vrucht zo paars van kleur, nog nooit gezien. Ik hebb ook geen flauw idee wat het juist is. Het smaakt hemels, een beetje een combinatie van een citrus en een kiwi. Ik reis ineens door naar Languin. Het is een lange dag. Een volle bus, allemaal dicht tegen elkaar. Nog maar enkele uren te gaan... Op de bus leer ik een Brits koppel kennen en zij weten een goede hostel midden in de jungle. Klinkt goed! Semuc Champey is de naam van het dorpje en de hostel heet Utopia. Alles is er vegetarisch en het is te afgelegen om elders te eten. Voor mij ideaal. Het is ook fijn dat je allemaal tesamen hetzelfde kan eten. Gewoon is samen eten geen optie, je besteld wel samen maar het eten komt nooit samen. In deze hostel leer ik ontzettend veel mensen kennen. De dag nadien gaat we met een grote groep naar de grotten en de lagoon. %%%FOTO 8%%% In de grotten staat eer water, stromend water. De verlichting is enkel met kaarsen. Enorm leuk en soms best wel spannend. Ook de lagoon is prachtig. De klim naar de Mirador was lekker warm en stijl. Ik besluit een munt te gooien of ik nog een nacht ga blijven of niet. De vogel betekent uitvliegen en vertrekken, hoofd betekent nog een nachtje blijven. Het is hoofd. Het is hier echt zalig. Maar ik moet echt vertrekken of anders zit ik hier volgende zeek nog. Hun spreuk is: you arrived in Paradise, we understand that you don´t know when you are leaving. Ik maak er erg mooie tochten. Op 1 van die tochten kom ik een kind tegen, hij is met zijn manchetta het gras aan het afdoen. Hij vraagt of ik een foto van hem wil nemen. En op mijn klein scherm van de camera zit hij met zichzelf te lachen. Hij is acht jaar, en blijkbaar krijgen ze rond hun 6 jaar hun eerste manchetta. Dus wat wil jij volgend jaar voor kerstmis? Een manchetta lijkt me niet het iedaalste cadeau in onze omgeving. Voor hen wel, sommige houden hun manchetta voor het leven. Ik probeer vanavond verder te schrijven, ga nu eerst nog wat rondkuieren op het eiland.
Ik trek naar het zuiden, naar Monterrico aan de Pacafic
Coast. Het is daar gekend voor zijn zwarte stranden en de zeeschildpadden. Tijdens
de busrit merkt je duidelijk dat we naar lager gelegen gebied trekken. De
temperatuur stijgt aanzienlijk. Gelukkig heb ik mijn grote rugzak achtergelaten
in Antigua en reis ik licht gepakt. Onderweg ben ik de tel kwijt geraakt
hoeveel verkeersdrempels we passeren. Ongelooflijk veel, vooral in een klein
gammel busje voel je ze allemaal. Tussen beide drempels scheuren ze ervandoor,
vandaar de grote aantallen.
Montericco is echt prachtig. Zeer tropisch en dus ook een
andere bouwstijl. De mensen zijn ook net iets groter en donkerder van kleur.
Een leuke hostel gevonden met zicht op zee, ideaal. Een kamer alleen is een
euro duurder dan een dorm, dat kan er nog wel af Ik blijf hier maar een
nachtje. Het is ideaal om langer te blijven maar mogelijk zit ik hier dan
volgende week nog. De andere reizigers die ik hier tegenkom zijn vooral jonge
Amerikanen. Party party zuip zuip. Want hier mogen ze alcohol drinken. De
golven van de zee zijn hoog en wild, ze raden ons af om zomaar te gaan zwemmen,
blijf in de buurt van de redders. Helaas zijn er enkele niet zo slimme
toeristen de zee eist haar tol, drie liggen er in het ziekenhuis en twee zijn
verdronken. Het waren geen mensen van mijn hostel maar het is wel het onderwerp
van de avond. Tegen de avond krijgen we een beetje regen en mijn tour om de
zeeschildpadden hun trek naar het strand te gaan bezoeken lassen ze af. Dus zit
er niks anders op dan morgen heel vroeg, lees 4.30u, op te staan en aan te
sluiten bij de trip naar de mangroven. Erg mooi, dat wel. De zonsopgang is
adembenemend!!! Uiteraard een ideale locatie voor een heerlijk ontbijtje met
zicht op de zee
Ondertussen zit ik terug in Antigua en trek ik straks naar
San Padro, aan het meer Atitlan. Het ligt veel hoger dus de temperatuur zal
lager zijn. Stelselmatig trek ik naar het noorden om dan uit te komen in
Belize. Ik ben al even gaan snollen op het internet naar zeiltochten, ziet er
veel belovend uit!
Mijn vluchten waren een belevenis op zich. Na een treinrit
van Brussel-Midi naar Parijs heb ik net mijn vlucht kunne halen. De twee uur
tijd waren veel te kort. Maar ik ben op het vliegtuig geraakt. Na een vlucht
van 9u kom ik aan in Atlanta. Daar kreeg ik te horen dat de vlucht met 13
personen was overboekt. Ik heb mij vrijwillig opgegeven een nachtje te blijven.
Gratis overnachting, eten, en een voucher voor 750 dollar. Ik kan al mijn
volgende trip beginnen plannen!!!
Ondertussen zijn we enkele dagen verder, ik ben goed
aangekomen in Guatemala city, de dag nadien ben ik er vertrokken naar Antigua.
Hier zit ik nog steeds. Van hieruit plan ik een trip naar de vulkanen, en een
uistap incl overnachting naar Montoricco. Het is gekend voor zijn zwarte
stranden en zeeschildpadden. Dat staat voor de komende dagen op het programma.
Vandaag ben ik naar de Mirador (uitzicht) geweest. Er zijn ook voldoende kerken. In de namiddag ben ik het museum van Koffie, Muziek en Landbouw gaan bezoeken. Een behoorlijke wandeling, niemand wist waar het was dus mogelijk een kleine omleiding gemaakt, maar het was de moeite waard.
De bevolking is klein maar super vriendelijk! Het eten is
weer hemels en de prijzen zijn super!!! Dat is goed voor mijn budget, zodat ik
nog genoeg overhoudt voor mijn zeiltrip in Belize. Het regenseizoen gaat hier
goed zijn gang. In de namiddag rond 14u begint de wind op te komen en even
later ook de buien. Een paraplu is hier je beste wapen. Want een regenjas is
niet echt alles, gezien de temperatuur hier ongeveer 27 graden is.
Uiteraard ontmoet ik weer massa´s andere reizigers. Een leuke
Engels duo, enkele Israëlies en uiteraard Nederlanders.
Maandag op school een bal loodrecht op mijn hoofd gekregen -> slecht nieuws
Dinsdag, na een nachtje ziekenhuis naar huis -> goed nieuws
Woensdag, niet mogen werken, verplichte bedrust -> slecht nieuws
Donderdag, geen pijnstillers meer genomen -> goed nieuws
Vrijdag, te horen gekregen dat ik geslaagd ben voor alle examens -> goed nieuws
Zaterdag, te horen gekregen van de specialist dat ik MAG vertrekken!!!!!!!!!!!!!!! -> goed nieuws
Dus morgen, zondag, is het de vertrekdag. Tegen 10.21u per trein naar Parijs. Vervolgens naar Atlanta, dan Guatemala city. Daar kom ik lokale tijd aan tegen 21u.
Zo snel in de vakantie vertrekken was misschien niet zo slim. Vandaag doe ik mijn laatste examen, dit weekend opendeurdag op school, nog oudercontact en proclamatie...
Tussendoor nog een gaatje vinden om
te wassen
te strijken
te poetsen
bezoekje huisarts
papieren verzamelen
winkelen voor de kat
nieuwe mp3 speler kopen
netbook voorzien van films en muziek
bankzaken regelen
vreemde munten moet ik niet voorzien want die zijn in België nergens verkrijgbaar
laatste familiebezoekjes
...
Oesje misschien ook nog inpakken...
Maar deze laatste inspanning ga ik snel vergeten zijn, eenmaal aangekomen op mijn bestemming.
Ik heb gelukkig ook al een aantal zaken kunnen schrappen van mijn lijstje:
eerste hotel is geboekt
vluchtbevestiging
laatste aankopen in Decathlon
Dali is ontwormd
batterijen fototoestel zijn ok
mijn mama heeft mijn broek aangepast (meci mama, merci!!!)
...
Ik ga vast en zeker iets vergeten zijn, was vorige keer ook het geval. Maar gelukkig kan je bijna alles daar verkrijgbaar.
Een kort overzichtje van mijn bestemmingen:
Ik land in Guatemala City en daar stijg ik 40 dagen later ook op. Ik wil doorreizen naar Belize om te kunnen zeilen in de Caribbean...
Voila dat is mijn planning. Wat ertussen allemaal komt, dat zal je moeten lezen want dat weet ik zelf nog niet...
Veerle
P.S. Voor de achterbijvers... ja ja ik zal wat goed weer meebrengen op de terugweg!
Ik heb een reuze tijd gehad samen met mijn zus in New York. Alleen was het een beetje te kort. Er is toch meer te zien dat ik had verwacht. Maar we hebben onze dagen goed gevuld en toch kunnen genieten. Het empire state building, een musical op Broadway, de brooklyn bridge, ground zero, central park, rockefeller center, time square, wall street, chinatown,harlem ... allemaal een kijkje gaan nemen. Maar helaas kwam aan dit mooie sprookje ook een einde, het definitieve einde. Want van hieruit vloog ik samen met de zus via Londen naar Antwerpen. Een reis zonder al teveel nachtrust en veel wachten. Maar samen wachten is altijd leuker. In Londen werden we al geconfronteerd met het grijze k#k weer. Maar eenmaal in Deurne scheen het zonnetje. Het zonnetje op mijn gezicht om alle mensen terug te zien die daar op mij stonden te wachten. Zalig was dat. Sorry dat ik het bier en de tequila niet naar binnen heb geslagen maar voor mijn systeem was het nog ochtend.
Ondertussen zit ik al een weekje terug in Belgie, terug naar het echte leven, gedaan met spelen. Klaar om alle verhalen te vertellen, klaar om alle foto's te laten zien. Het doet deugd om terug te zijn maar het is enorm wennen. Wennen aan het ongeduld van de wachtende belg, wennen aan alle regeltjes en wetten, wennen aan het grijze weer, wennen aan structuur en dingen moeten doen, wennen aan rekening houden met anderen... Maar ook terug een grotere kleerkast, een ander paar schoenen kunnen dragen dan wandelschoenen, en andere stomme materialistische dingen. Maar vooral terug samen zijn met familie en vrienden!
Bedankt om telkens mijn blog te lezen, te reageren of aan mij te denken. Ik heb enorm van mijn reis genoten en kan het iedereen aanbevelen, en voor zij die dachten dat ik het nooit zou afmaken... ik moet jullie ongelijk geven. Reizen alleen is nooit alleen zijn, je komt altijd mensen tegen!
Velen stellen me de vraag, en wat ga je nu doen? Ik wou dat ik jullie een antwoord kon geven maar ik weet het niet. Voorlopig geef ik me nog wat de tijd om te wennen, en daarna??? Ik kom wel terug op mijn pootjes terecht. Of anders pakken we terug onze koffers, wie zal het weten?
Ik heb nog steeds hetzelfde telefoonnummer en emailadres dus dat blijft doorgaan. Mijn appartement ziet er ietske anders uit van binnen, vooral wat wereldser, maar verder nog hetzelfde.
Ik ben ook de suikerbrood berg gaan bezoeken en had een mooie zonsondergang over Rio. Het was een prachtige avond. Ik ben naar boven geklommen en dan per kabelbaan naar de tweede berg en terug naar beneden. Eenmaal terug in onze hostel gingen we uit. Onze laatste avond samen vieren. Ik had ook met een Engels koppel afgesproken waar ik een tijdje mee heb opgetrokken. Het was een dol weerzien en vooral erg laat. Maar we zaten nadien toch voor 6u op de bus naar San Paulo. Ik blijf bij vrienden in San Paulo logeren en Els kan zichzelf verwennen in een hotel dichter bij de luchthaven. Mijn laatste dag in Brazilie was er leuk maar ook spannend omdat ik hierna naar New York ga, en dus naar het einde van mijn trip ga.
Maar ik ben ook door het dolle heen, want mijn zusje vliegt ook naar New York. Bangelijke reunie dus. Het wachten op de luchthaven duurt erg lang, ik vlieg eerst naar Mexico city en dan naar New York. Waar ik nog 4u moet wachten tot mijn zusje er is. Nadat het eerste gegil over is ben ik een beetje bekomen. En krijg ik dadelijk een verwennerij, een cadeautje van mijn petekind!!! Dikke merci daarvoor, nu lopen mijn zus en ik in het fashion New York met een prive Design portemonnee!!!
Als zusjes trekken we samen door New York, ons Nele met een bijna lege koffer, dat was de voorwaarde, en ik met mijn grote rugzak. Toen ik haar ticket kocht waren er een aantal voorwaarden o.a. komen met een grote, bijna lege koffer zodat al mijn shopping spullen bij haar in de koffer konden. We hebben de eerste nacht in een hotel dicht aan de luchthaven geslapen en de andere nachten blijven we in een hostel aan Central Park. Ideaal gelegen en het geeft een beetje een beeld van hoe ik heb rondgetrokken. Het metrosysteem is erg gemakkelijk en met een pass kunnen we van de ene naar de andere kant trekken. Vandaag hebben we Harlem verkent. Het is erg goed meegevallen en we hebben nog maar 2 kleedjes gekocht, valt dus nog mee. Morgen gaan we de grote bekende hoogvliegers bezoeken en proberen een broadway show mee te pikken. Het is ongelooflijk hoe de tijd voorbij vliegt want mijn volgende bericht zal vanuit Schoten gepost worden. Op woensdag 21 juli kom ik terug naar Belgie, op Deurne zal het een fijn weerzien zijn van familie en vrienden.
Op Ilha Grande was het bewolkt en regenachtig toen we aankwamen. En vooral de vochtigheid was erg lastig gedurende de ganse tijd dat we er waren. Niks wilde drogen. Maar we hebben er het beste van gemaakt. Je merkt alleen dat ze totaal geen voorzieningen hebben voor slecht weer. Het was zoeken naar een restaurant waar je een beetje droog kon zitten, maar warmte erbij was een andere zaak. Dus al vroeg in de avond zaten we vast binnen in onze kamer.
De tweede dag is het gelukkig droger en ik trek erop uit. Gedurende een uur of zeven ga ik wandelen. En het blijft de ganse dag droog. Els verkent ondertussen het dorpje en geniet van een boek terwijl ik opzoek ben naar apen. Ik kan ze horen maar nog niet zien. Na een tijdje heb ik ze gevonden. Erg indrukwekkend om een familie van 6 apen zo te mogen observeren. Ze lieten zich alleen niet fotograferen.
Ook de tweede dag trek ik er terug op uit, nu met Laure, een franse die toevallig zat te ontbijten en we geraakten aan de babbel. Gisteren heb ik een braziliaans koppel leren kennen en daar gaan we mee uit. Maar eerst nog over de wandeling met Laure. Het is een lange dag en we trekken helemaal naar de andere kant van het eiland. Vandaag hebben we de grote apen opnieuw gezien en ook kleine aapjes die uit je hand komen eten. Op zoek naar de golven om te surfen, niet dat dat nu een optie is met mijn hand maar je ziet veel mensen met een surfboard van boord stappen en als je dan de kleine golfjes ziet... maar inderdaad aan het Lopez Mendes strand zijnde golven groter. Op onze terugweg gaan we nog iets drinken. Ik had braafkes een smske gestuurt naar Els dat ik onderweg was, maar blijkbaar waren de gsms niet in de juiste tijdszone. Ik kreeg een ontvangstbevestiging. Els heeft het nooit aangekregen en was behoorlijk ongerust, gelukkig is alles goed gekomen en zijn we 's avonds met een ganse culturele mix bende gaan uiteten en een stapke gaan zetten. We zijn dan ook eens goed gaan dansen, eindelijk de braziliaanse Samba. Ik moet zeggen dat ik behoorlijk in mijn nopkes was om even terug in de natuur te zitten en er alleen op uit te trekken. Versta me niet verkeerd, ik ben blij dat Els er is. Maar het is me zwaarder gevallen dan verwacht om terug rekening te houden met iemand. Dus wees alvast voorbereid voor zij die in de korte nabijheid met mij moeten samenleven...
Van Ilha Grande nemen we de boot en de bus naar Rio de Janiero. Een prachtstad. De komende 7 nachten is dit ons huis. Ik ben nog nooit zo lang op dezelfde plek gebleven. De eerste dag trekken we naar het centrum met vooral erg veel kerken, dan naar het christo beeld want het is helder weer. Voor die uitstap hebben we een ganse dag nodig. Het is erg mooi, vooral de grootte is indrukwekkend. Ik wilde de tocht te voet naar boven maken maar dan moet je door een favela en dat raden ze om veiligheidsredenen af. Dus nemen we een kabelbaan naar boven. Gisteren was er een voetbalderby waar Els heen is geweest. En ik zat helaas gevangen in bed wegens keelpijn. Els liep er al een paar dagen mee rond en ik heb het overgekregen. Vooral door slaapgebrek ben ik er erg gevoelig aan. Maar vandaag konden we er terug tegenaan gaan. Een wandeling op het copacabana strand, wat zonnen op het strand en op naar het suikerbrood. Een gebergte dat uitzicht geeft over de stad. Helaas was onze communicatie niet zo goed afgesteld en moet ik het woensdag doen. Maar volgens Els was het zeker de moeite. Morgen trekken we naar Petropolis, een daguitstap. Woensdag de laatste souveniers kopen, mijn gedeelte van de suikerbrood en wat relaxen. En ja voor allen die een lijstje hadden meegegeven met Els welke slipperkes ze wilden, het is allemaal gelukt, maar het was geen eenvoudige klus.
Donderdag maken we de reis terug naar San Paulo en op vrijdag vliegen we elk vanuit San Paulo. Helaas met verschillende tijden en ik vlieg nog naar New York voor een paar dagen met mijn zus. Shop untill i drop!!!
En op 21 juli om 14.05u ga ik Belgie terug onveilig maken!!!
Van Foz met de nachtbus naar Curitiba. Het was maar niptekes dat we in de terminal aankwamen omdat er door die feestdag maar weinig bussen van de downtown terminal naar de grote terminal reden. Maar we hebben het gered. We laten de koude van Foz achter ons en hopen op iets warmer, droger weer. Helaas is dat niet echt het geval. Het is redelijk koud en zelfs om te slapen heeft Els mijn slaapzak nodig bovenop alle dekens. Er is vast meer te zien in Curitiba maar we besluiten te vertrekken naar San Paulo. In Curitiba heeft Els haar eerste Caiperinha gedronken, kwestie van de plaatselijke geneugden ook te leren kennen. Erg lekker maar een beetje te puur, weinig sap! Resultaat, we waren even de orientatie kwijt om iets te vinden om te eten. Maar alles is goed gekomen, hihihi!
In San Paulo werden we gelijk opgenomen in de drukte, het verkeer en alle geluiden. Ons Hostel was perfect te bereiken via Metro. We kwamen aan midden in de spits maar het is gelukkig een redelijk duidelijk systeem. Op onze eerste dag trekken we naar Se en omstreken, een wijk in downtown San Paulo. We bezoeken er de eerste wolkenkrabber, de kathedraal, de japanse en italiaanse buurt,het panoramisch uitzicht op de 42ste verdieping, de gekende overdekte markt, de kleine winkelstraatjes,... moe maar voldaan keren we in de avond terug.
De tweede dag trekken we naar Avenua Paulista, volgens de gids de winkelstraat, voor ons leek het eerder het financieel gedeelte van de stad. In de namiddag trekken we naar het museum Futebol. De moeite waard, er is plaats voor 138000 man. Imens aantal maar het valt nog mee als je het stadium ziet. Dan nemen we de metro naar de artistieke buurt, maar dat is een beetje een tegenvaller. San Paulo heeft een inwonersaantal van boven de 10 miljoen mensen. Een imense wereldstad dus.
Van San Paulo trekken we naar Paray, terug 6u de bus in via kleinere wegen, veel bochtenwerk. Een mooi kustplaatsje, heerlijk om even op adem te komen. Ik trek erop uit om te gaan mountainbiken. Mooie tocht, veel klimwerk! En niet gevallen!!! Alle niet tijdens het mountainbiken, ik ben uitgegleden aan de watervallen en heb mijn pols, duim stevig verstuikt. Ik zit dus nog enkele dagen vast aan een verband. We zijn gisterenavond even uit geweest en hebben onze tweede caiperinha laten smaken!!! Morgen nemen we de bus en boot naar het eiland Ilha Grande, waar we 3 nachten blijven. Van daar trekken we naar Rio.
Ik heb per ongeluk in mijn vorig bericht 2 keer dezelfde foto geplaatst. Het was de bedoeling om de foto van de kaaimannen erbij te zetten. Hierbij dus even rechtzetten.
Van de pantanal heb ik de bus genomen naar Bonito. Een plaats gekent om zijn grotten met azuurblauw water, snorkelen, warme temperatuur. De uitstappen waren aan de belachelijk dure kant omdat het transport nooit inbegrepen was. En afhankelijk met hoeveel personen je was moest je de bus delen. Uiteraard ging de dees eens rondhoren in het hostel en ik had al gauw een lift kunnen fiksen met een gezin. Ze woonden in Amerika maar waren van Braziliaanse afkomst en wilde hun dochter laten kennis maken met hun roets. De grotten waren prachtig!
Om te gaan snorkelen ben ik naar de Balnearano Municipal geweest, met de mountainbike. Mooie uitstap! Niet gevallen.
Van Bonito met de bus naar Campo Grande. Daar heb ik eigenlijk niet veel beleefd want het was een feestdag, alles dicht. Ik heb voor het eerst ergens geen foto's genomen. Maar ik wilde daar tijdig zijn want dat was de gate naar Foz Do Iguacu. En gezien veel mensen hier een lang weekend hadden wilde ik niet het risico nemen geen plaats op de bus te hebben naar Foz. Want daar zou ik Els treffen en samen reizen we verder. De bus naar Foz was 15u en ik had weer een zee van plek. Onderweg een platte band gehad, uiteraard weer niks van gemerkt want ik sliep! Aangekomen in Foz het hostel opgezocht, de streek gaan verkennen maar de feestdag was hier vandaag, dus weer saaie, doodse boel. Ik had beloofd om Els te gaan opwachten aan de luchthaven. Ze zou aankomen om 1.35u maar de laatste bus was om middernacht. Ik heb dus nog een uurtje moeten wachten. En ze had ook nog eens vertraging, uiteindelijk lagen we om 3u in ons bed. Onze kamer is op de gelijkvloers naast de receptie en vlak aan de parking, dus echt uitslapen was geen optie. Maar alles verder ok. WANT Els had de krant EN chocolade bij, ikke dus helemaal in mijn nopkes!!! Ook een goed boek, mijn gsm,... dus Els heeft nu alleen nog de grote opdracht op mij gedurende drie weken voor te bereiden op de beschaafde wereld, alle kantjes der terug af. Alleen had Els iets teveel bagage bij, want sinds dat zij er is hebben we regen gehad! Kon ze dat nu niet thuis laten!!!
We trekken er al gelijk op uit om de watervallen van Foz Do Iguacu te bekijken aan de Braziliaanse kant. Daar heb je een mooi overzicht over de breedte van de watervallen. Het is erg indrukwekkend. De rivier is 1,5 km breed, wat een kracht!
Maar om die kracht goed te bekijken steken we de dag nadien de grens over naar Argentinie. Daar kan je de watervallen van dichterbij bewonderen en zie en voel je de hoeveelheid water. Het was fijn het in deze volgorde te bezoeken, opbouwend. Vandaag bezoeken we nog het drielandenpunt van Argentinie, Brazilie en Paraguay. En vanavond nemen we de bus naar Curitiba, waar we in de ochtend zullen aankomen.
Ik heb de luxe gehad om in Santa Cruz bij mensen te logeren die ik heb leren kennen in Samaipata. Een kast van een huis, kamers in overvloed, een meid,... Een beetje een groot contrast met de meerderheid van Bolivie. Mijn was werd zelfs gestreken en per kleur gewassen, daar kon ik me niet mee bezighouden de rest van mijn trip. Op vrijdag neem ik de trein naar de grens waar ik normaal om 9u zou aankomen op zaterdag om dan de grens over te steken met Brazilie. De trein vertrekt stipt om 16u, maar rond 2u zit er geen beweging meer in. Uiteraard lig ik heerlijk te slapen en merk ik pas bij de ochtendglorie dat we stil staan. Rond 10u regelen ze een bus die nog 8u onderweg zal zijn om ons naar de grens te brengen. Ik heb geen behoefte om als sardinekes in de bus te zitten voor zo lang. Samen met Sam en Glynn en nog enkele brazilianen passen we niet meer op de bus. We wachten rustig aan het treinstation. We ontdekken nu ook dat het niet onze trein is die niet meer werkt, maar een gekantelde wagon van een goederentrein blokkeert de boel enkele kilometers verder. Om 11u. krijgen we de melding dat de trein terug gaat vertrekken binnen 15min, boliviaanse minuten dus we zijn een uur later weg. De trein bijna helemaal alleen voor ons. En zo gaat het nog door tot 19u. Uiteraard is de grens nu gesloten dus we blijven een nachtje extra in bolivia. Het worden er zelfs 2.
Dus dinsdagmorgen gaan we eindelijk naar Brazilie. Met de taxi tot aan de grens. Een taxi waar het stuur links staat maar alles van kilometerteller enz rechts. Ze hebben gewoon de hele boel naar de andere kant verzet. Als je een deur sluit, vliegt een andere open. De chauffeur sluit zijn deur dus als laatste, sluiten betekent gewoon vasthouden... Ok dus de grens oversteken. Eerst bolivia voor een exit stamp, dat ging redelijk snel. Maar voor Brazilie staan we meer dan een uur aan te schuiven. Dan de bus op, nog een bus om in de terminal aan te komen. We hebben geen portugees geld, dus eerst naar de bank. We hebben een uur voor de bus vertrekt. 3 banken later hebben we eindelijk cash geld. Maar aangekomen bij de terminal blijkt de bus vol te zitten, volgende bus is om 14u. In de terminal nemen we lunch en we merken gelijk aan onze protemonnee dat Brazilie een pak duurder is. Terwijl we daar zitten zien we op het nieuws dat de gresnovergang, waar we net gepasseerd zijn, gesloten is wegens staking. We mogen dus van geluk spreken. Na een 1,5u busrit worden we opgehaald om naar de pantanal te gaan, een groot natuurreservaat. Je merkt gelijk dat we in Brazilie zijn aan de wegen en de veiligheid. Gordels kan je hier dragen, ze zijn niet doorgesneden ofzo. Eenmaal in de pantanal aangekomen genieten we van een prachtig resort dat de komende 5 dagen mijn thuis gaat zijn. Buffet, zwembad, mooie kamers,... En verschillede activiteiten. We gaan terug vissen, boottochten, wandelen,vlotten,jeepsafari,... De muggen vallen me wel aan in de avond maar het is het allemaal waard. Zeer mooie apen, papagaaien, armedillo's, vogels, vlinders, kaaimannen,... We gaan zwemmen en vlotten in hetzelfde water als waar de kaaimannen en piranna's zwemmen, best spannend. Ondertussen ben ik in Bonito aangekomen. Gekend om zijn mooi helder blauw water. Ideaal om te gaan snorkelen. Ik trek er dus ook dadelijk op uit om te gaan mountainbiken en snorkelen. Maar ik had naar mijn oren gekregen dat ik mijn blog niet meer aanvul dus vandaar.
De busrit van Uyuni naar Tupiza was, laten we zeggen, redelijk avontuurlijk. Er was namelijk geen bus. In plaats ervan stond er om 5u in de ochtend een jeep op ons te wachten, samen met nog 5 andere passagiers. Onderweg nog een platte band en na enkele uren worden we in een dorp gedropt waar we nog 2u moeten wachten. Ik spreek in we want ik er zijn nog 3 engelse reizigers die ook naar tupiza gaan. Zij maken gelijk kennis met mijn heerlijk ochtendhumeur. Maar blijkbaar valt het nog mee want we reizen nog enkele dagen samen verder. Ook een vierde engelsman komt er nadien bij, hij kon niet uit zijn bed in Uyuni, vandaar dat hij later kwam. Uiteindelijk bereiken we Tupiza, helemaal in het zuiden aan de grens met Argentinie. Tupiza is gekend om zijn canyons, zijn prachtige omgeving en zijn warmte. Warmte van de zon (zeker na Uyuni erg aangenaam) maar ook van de plaatselijke bevolking. Er zijn verschillende activiteiten mogelijk maar wij kiezen voor een triatlon. Eerst 4u paardrijden, vervolgens 4x4 jeep en als slot mountainbiken. Het is een ideale dag, de sfeer tussen ons 5 zit goed en de omgeving is werkelijk adembenemend. Mijn derriere heeft het ook overleefd al voel ik wel enige stijfheid van het paardrijden, mijn paard ging nogal graag voorop en dan nog in draf of galop. Het mountainbike was geweldig, en jaja ik heb braafkes mijn helm opgezet en ben deze keer niet gevallen!We verwennen ons achteraf met een drankje, alleen hebben we geen glazen. Gelukkig weet ik daar wel een oplossing voor, gewoon een plastieke fles omtoveren tot een glas. Schol, weet je nog Harry?
In Tupiza blijven we enkele dagen en vandaar vertrekken we naar Sucre. Normaal zou ik eerst naar Potosi gaan en dan naar Sucre maar mijn reisgenoten doen het in deze volgorde omdat zij daarna naar La Paz gaan en dat is minder ver. Omdat het zo goed klikt laat ik mezelf overtuigen ook eerst naar Sucre te gaan. Vooral met Bernie en Paul (Pablo) klikt het erg goed. Een tof koppel uit Engeland en al snel ben ik Paul zijn zus, ik weet niet hoe dat gekomen is? Sucre is een mooie stad en dat weekend is er net een rally, best luidruchtig! Op zondag gaan we naar een markt enkele dorpen verder. Voor mij is het een grote vergissing, het zijn enkel maar souvernierspullen die je er kan kopen. En ik wacht tot in Santa Cruz, dan moet ik het minder lang dragen. Maar ook omdat je nergens kan gaan zitten zonder lastig te worden gevallen door verkopers. Vooral een dame heeft enkele plat antwerpse woorden naar haar hoofd gekregen. Elke 5 minuten kwam ze haar waar verkopen, erg opdringerig en ik had er mijn buik van vol. We verlaten Sucre en gaan naar Potosi. Het is gekend voor de mijnen. Ze zoeken lood, zink en zilver. Ex-mijnwerkers zijn nu touroperators en bieden een bezoek aan de mijn aan. Iedereen raad het aan maar ik twijfel toch, zeker na wat er in Chilli is gebeurt een jaar geleden. We besluiten te gaan en uiteraard slagen we er weer in een goed prijs te krijgen omdat we met 5 gaan. De ochtend zelf heeft Dean last van de hoogteziekte, toen waren we terug met 4. Eerst kleden we ons om, laarzen, rugzak, broek en vest. Ik voorzie ook een bandana om het stof niet in te moeten ademen. Het is nog een actieve mijn en na mijn bezoek moet ik toch even bekomen van de moeilijke werkomstandigheden waarin deze mannen werken. In een goede maand verdienen we 2000 bolivianos, 200. Het gemiddelde gezinsinkomen is hier 800 bolivianos. We kopen ook dynamiet, coca bladeren en drinken. Telkens als we mijnwerkers tegenkomen geven we wat spullen aan hen. Dat is de overeenkomst die de touroperators en de mijnwerkers hebben, we betalen geen inkom ofzo maar geven goederen. Ik moet zeggen zo op straat lopen met wat dynamiet staven in je rugzak is toch maar een vreemd gevoel. Maar zonder ontstekingsbron doet het niets, verzekerd de gids.
Na enkele dagen in Potosi trek ik weer alleen verder. Afscheid nemen doen we met een heerlijke koffie en chocoladegebak. Mmm ongelooflijk lekker!!! Waarom zeg ik heerlijke koffie? Meestal hebben ze hier nescafe oploskoffie. Ik vind het moeilijk te geloven want Bolivia heeft erg veel koffiebonen maar ze gebruiken het enkel voor export. Mijn volgende bestemming is Samaipata. Eerst moet ik met de bus terug naar Sucre, 3u, vervolgens naar Samaipata. Daar zou ik om 4u aankomen. Iets wat ik niet graag doe want er is geen volk op de straat om de weg aan te vragen. Samaipata staat ook niet echt goed vermeld in mijn reisgids. Maar de buschauffeur zorgt ervoor dat ik niet om 4u aankom, want ze zijn niet gestopt in Samaipata. Ik heb heel de busreis gevochten om wakker te blijven, om de stop niet te missen, maar ze zijn gewoon niet gestopt. Dus als ik in Santa Cruz aankom besef ik dat ik ofwel niet ga ofwel terug 3u onderweg ga zijn. Ik ben ondertussen al bijna 20u onderweg. Ik besluit het lot te laten beslissen en neem een munt en doe kop of let. Ik keer terug met een cheared taxi voor B30. En ik heb er absoluut geen spijt van. Het is hier adembenemend! Ik heb ergens gelezen dat veel reizigers van plan zijn hier maar enkele dagen te blijven maar uiteindelijk veel langer blijven of zelfs niet meer weggaan. Het overkomt mij ook, maar ik heb mijn zus beloofd terug te komen dus ik hou mijn woord! Maar de verleiding is er zeker wel! Ik maak hierenkelel dagtochten en leer veel reizigers en locale mensen kennen. Op mijn eerste dagtocht trek ik erop uit met een bende vanuit het hostel. We neme de taxi naar een vertrekpunt 20 km verderop en huren dan een locale gids. Onze eindbestemming is een waterval, de weg erheen is redelijk onbekend en veel mensen geraken verloren, vandaar de gids. Hij brengt ons tot aan een riviertje, en vervolgens verlaat hij ons. Het is erg gemakkelijk zegt hij, je moet gewoon het riviertje volgen. En in het begin is er nog een padje dat je kan volgen maar vervolgens is het stijl omhoog langs links en rechts. Dan maar door het water, uiteindelijk zakken we soms tot aan de knien in het zand weg. Kia, die eerst loopt, gaat zelfs een keer volledig kopke onder omdat het opeens heel diep is. Dat is het nadeel van eerst te lopen. Met rugzak boven ons hoofd zwemmen we verder en uiteindelijk komen we tot aan de waterval. Na een zwempartij en heerlijke picknick gaan we terug naar Samaipata. We zijn met negen en besluiten te liften, erg gebruikelijk om te doen op de terugweg van de watervallen. 7 mannen en 2 vrouwen. De mannen gaan de uitdaging aan om de lift te versieren. En Nicole en ik staan erbij en kijken ernaar. Na langer dan een kwartier mogen wij onze kans wagen, en uiteraard zoals het cliche zegt, de eerste vrachtwagen stopt. We kruipen bovenop bij de lading rijst. Het is een open vrachtwagen bovenaan, vandaar bovenop.
Gisteren heb ik mezelf eens heerlijk verwend met een uur durende massage voor 150 bolivianos of 15 en s avonds naar het circus. Het was een grappige belevenis maar erg basis, gelukkig was het maar B10. Ik maak kennis met een koppel uit Santa Cruz die hier een weekendverblijf hebben. Ze nodigen mij uit om bij hen te komen logeren in Santa Cruz, mijn volgende en laatste bestemming in Bolivia. Ik sla het aanbod niet af en morgen ga ik voor enkele dagen bij hen op loge. Ze hebben slechts 7 slaapkamers en badkamers, een zwembad, een meid,... Daar kan ik voor enkele dagen wel mee leven, geen gesnurk, een badkamer voor mezelf,...
In Santa Cruz blijf ik een dagje of 3 en vandaar steek ik de grens over naar Brazilie, mijn laatste land. Buiten een korte oversteek naar Argentinie om de Iguacu falls te zien langs beide kanten. En New York als allerlaatste afsluiter.
