De busrit van Uyuni naar Tupiza was, laten we zeggen, redelijk avontuurlijk. Er was namelijk geen bus. In plaats ervan stond er om 5u in de ochtend een jeep op ons te wachten, samen met nog 5 andere passagiers. Onderweg nog een platte band en na enkele uren worden we in een dorp gedropt waar we nog 2u moeten wachten. Ik spreek in we want ik er zijn nog 3 engelse reizigers die ook naar tupiza gaan. Zij maken gelijk kennis met mijn heerlijk ochtendhumeur. Maar blijkbaar valt het nog mee want we reizen nog enkele dagen samen verder. Ook een vierde engelsman komt er nadien bij, hij kon niet uit zijn bed in Uyuni, vandaar dat hij later kwam. Uiteindelijk bereiken we Tupiza, helemaal in het zuiden aan de grens met Argentinie. Tupiza is gekend om zijn canyons, zijn prachtige omgeving en zijn warmte. Warmte van de zon (zeker na Uyuni erg aangenaam) maar ook van de plaatselijke bevolking. Er zijn verschillende activiteiten mogelijk maar wij kiezen voor een triatlon. Eerst 4u paardrijden, vervolgens 4x4 jeep en als slot mountainbiken. Het is een ideale dag, de sfeer tussen ons 5 zit goed en de omgeving is werkelijk adembenemend. Mijn derriere heeft het ook overleefd al voel ik wel enige stijfheid van het paardrijden, mijn paard ging nogal graag voorop en dan nog in draf of galop. Het mountainbike was geweldig, en jaja ik heb braafkes mijn helm opgezet en ben deze keer niet gevallen!We verwennen ons achteraf met een drankje, alleen hebben we geen glazen. Gelukkig weet ik daar wel een oplossing voor, gewoon een plastieke fles omtoveren tot een glas. Schol, weet je nog Harry?
In Tupiza blijven we enkele dagen en vandaar vertrekken we naar Sucre. Normaal zou ik eerst naar Potosi gaan en dan naar Sucre maar mijn reisgenoten doen het in deze volgorde omdat zij daarna naar La Paz gaan en dat is minder ver. Omdat het zo goed klikt laat ik mezelf overtuigen ook eerst naar Sucre te gaan. Vooral met Bernie en Paul (Pablo) klikt het erg goed. Een tof koppel uit Engeland en al snel ben ik Paul zijn zus, ik weet niet hoe dat gekomen is? Sucre is een mooie stad en dat weekend is er net een rally, best luidruchtig! Op zondag gaan we naar een markt enkele dorpen verder. Voor mij is het een grote vergissing, het zijn enkel maar souvernierspullen die je er kan kopen. En ik wacht tot in Santa Cruz, dan moet ik het minder lang dragen. Maar ook omdat je nergens kan gaan zitten zonder lastig te worden gevallen door verkopers. Vooral een dame heeft enkele plat antwerpse woorden naar haar hoofd gekregen. Elke 5 minuten kwam ze haar waar verkopen, erg opdringerig en ik had er mijn buik van vol. We verlaten Sucre en gaan naar Potosi. Het is gekend voor de mijnen. Ze zoeken lood, zink en zilver. Ex-mijnwerkers zijn nu touroperators en bieden een bezoek aan de mijn aan. Iedereen raad het aan maar ik twijfel toch, zeker na wat er in Chilli is gebeurt een jaar geleden. We besluiten te gaan en uiteraard slagen we er weer in een goed prijs te krijgen omdat we met 5 gaan. De ochtend zelf heeft Dean last van de hoogteziekte, toen waren we terug met 4. Eerst kleden we ons om, laarzen, rugzak, broek en vest. Ik voorzie ook een bandana om het stof niet in te moeten ademen. Het is nog een actieve mijn en na mijn bezoek moet ik toch even bekomen van de moeilijke werkomstandigheden waarin deze mannen werken. In een goede maand verdienen we 2000 bolivianos, 200. Het gemiddelde gezinsinkomen is hier 800 bolivianos. We kopen ook dynamiet, coca bladeren en drinken. Telkens als we mijnwerkers tegenkomen geven we wat spullen aan hen. Dat is de overeenkomst die de touroperators en de mijnwerkers hebben, we betalen geen inkom ofzo maar geven goederen. Ik moet zeggen zo op straat lopen met wat dynamiet staven in je rugzak is toch maar een vreemd gevoel. Maar zonder ontstekingsbron doet het niets, verzekerd de gids.
Na enkele dagen in Potosi trek ik weer alleen verder. Afscheid nemen doen we met een heerlijke koffie en chocoladegebak. Mmm ongelooflijk lekker!!! Waarom zeg ik heerlijke koffie? Meestal hebben ze hier nescafe oploskoffie. Ik vind het moeilijk te geloven want Bolivia heeft erg veel koffiebonen maar ze gebruiken het enkel voor export. Mijn volgende bestemming is Samaipata. Eerst moet ik met de bus terug naar Sucre, 3u, vervolgens naar Samaipata. Daar zou ik om 4u aankomen. Iets wat ik niet graag doe want er is geen volk op de straat om de weg aan te vragen. Samaipata staat ook niet echt goed vermeld in mijn reisgids. Maar de buschauffeur zorgt ervoor dat ik niet om 4u aankom, want ze zijn niet gestopt in Samaipata. Ik heb heel de busreis gevochten om wakker te blijven, om de stop niet te missen, maar ze zijn gewoon niet gestopt. Dus als ik in Santa Cruz aankom besef ik dat ik ofwel niet ga ofwel terug 3u onderweg ga zijn. Ik ben ondertussen al bijna 20u onderweg. Ik besluit het lot te laten beslissen en neem een munt en doe kop of let. Ik keer terug met een cheared taxi voor B30. En ik heb er absoluut geen spijt van. Het is hier adembenemend! Ik heb ergens gelezen dat veel reizigers van plan zijn hier maar enkele dagen te blijven maar uiteindelijk veel langer blijven of zelfs niet meer weggaan. Het overkomt mij ook, maar ik heb mijn zus beloofd terug te komen dus ik hou mijn woord! Maar de verleiding is er zeker wel! Ik maak hierenkelel dagtochten en leer veel reizigers en locale mensen kennen. Op mijn eerste dagtocht trek ik erop uit met een bende vanuit het hostel. We neme de taxi naar een vertrekpunt 20 km verderop en huren dan een locale gids. Onze eindbestemming is een waterval, de weg erheen is redelijk onbekend en veel mensen geraken verloren, vandaar de gids. Hij brengt ons tot aan een riviertje, en vervolgens verlaat hij ons. Het is erg gemakkelijk zegt hij, je moet gewoon het riviertje volgen. En in het begin is er nog een padje dat je kan volgen maar vervolgens is het stijl omhoog langs links en rechts. Dan maar door het water, uiteindelijk zakken we soms tot aan de knien in het zand weg. Kia, die eerst loopt, gaat zelfs een keer volledig kopke onder omdat het opeens heel diep is. Dat is het nadeel van eerst te lopen. Met rugzak boven ons hoofd zwemmen we verder en uiteindelijk komen we tot aan de waterval. Na een zwempartij en heerlijke picknick gaan we terug naar Samaipata. We zijn met negen en besluiten te liften, erg gebruikelijk om te doen op de terugweg van de watervallen. 7 mannen en 2 vrouwen. De mannen gaan de uitdaging aan om de lift te versieren. En Nicole en ik staan erbij en kijken ernaar. Na langer dan een kwartier mogen wij onze kans wagen, en uiteraard zoals het cliche zegt, de eerste vrachtwagen stopt. We kruipen bovenop bij de lading rijst. Het is een open vrachtwagen bovenaan, vandaar bovenop.
Gisteren heb ik mezelf eens heerlijk verwend met een uur durende massage voor 150 bolivianos of 15 en s avonds naar het circus. Het was een grappige belevenis maar erg basis, gelukkig was het maar B10. Ik maak kennis met een koppel uit Santa Cruz die hier een weekendverblijf hebben. Ze nodigen mij uit om bij hen te komen logeren in Santa Cruz, mijn volgende en laatste bestemming in Bolivia. Ik sla het aanbod niet af en morgen ga ik voor enkele dagen bij hen op loge. Ze hebben slechts 7 slaapkamers en badkamers, een zwembad, een meid,... Daar kan ik voor enkele dagen wel mee leven, geen gesnurk, een badkamer voor mezelf,...
In Santa Cruz blijf ik een dagje of 3 en vandaar steek ik de grens over naar Brazilie, mijn laatste land. Buiten een korte oversteek naar Argentinie om de Iguacu falls te zien langs beide kanten. En New York als allerlaatste afsluiter.
Reacties op bericht (0)
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
