Ik ben vandaag wat sprakeloos, heel emotioneel, voel verdriet, teleurstelling, daarbij ook nog wat aan-de-kant-geschovenheidsgevoel en heb een lijf in lichte staat van ontbinding. Verder meen ik een grote letter L op mijn voorhoofd te voelen. Meestal is dat de goeie moment om aan het schrijven te gaan. Alleen weet ik niet goed hoe ik het allemaal in deftige zinnen moet gieten, het gaat ook niet om gieten, het gaat om overspoeld worden. Blijf bij jezelf, zorg voor een goede aarding, laat de gedachten die opduiken toe, grijp ze niet vast, duw ze niet weg maar verwelkom ze als een gast in je huis
zo simpel is het. Meer dan waarschijnlijk zit er ook veel waarheid in, is het een kwestie van heel veel en heel lang oefenen én, van eerst al je demonen regelrecht in je gezicht te krijgen, net zolang totdat je luistert, en als je niet wil luisteren in gezonde toestand dan zal je lichaam je er wel een handje bij helpen. Lijkt het alsof Kozelie uit ervaring spreekt? Niets is wat het lijkt, maar soms lijkt iets ook niets als een ander het bekijkt. Mijn enthousiasme van maanden geleden was verdwenen sinds de plannen feiten werden
raar maar waar alle alarmsignalen gingen plots tegelijkertijd af (heel de CVS-reutemeteut -kwestie van moest ik het vergeten zijn wat de symptomen zoal zijn-; niet slapen, koortsig, zenuwachtig - noem het gerust paniekerig, foggy-brains,
). Maar dat niet alleen, ook alle praktische regelingen liepen met horten en stoten, ik voelde dat het niet stroomde en toen de eerste patiënt een feit was, bleef de euforie en het gevoel van opluchting uit. Dit was duidelijk niet wat ik moest doen. Heel vreemd, want het voelde eerst alsof ik dat net wél moest doen. Ik had één ding denkelijk over het hoofd gezien; waar ligt mijn eigen grens, zie ik het zitten om uitleg te gaan geven (ik ben geen prater, geraak eigenlijk niet zo goed uit mn woorden maar, went wel, ik wil mensen doorgeven waar ik enthousiast over ben!), om in te spelen op de dingen die gezegd worden (ben ik ook ni sterk in maar went wel, ik wil mensen écht doorgeven waar ik zelf enthousiast over ben!), om structuur te bieden en stap voor stap de dingen uit te gaan leggen (ik ben een chaoot in mijn hoofd maar och, went wel, zolang ik mensen maar kan doorgeven waar ik zelf zo enthousiast over ben!)
1,72m en toch mezelf precies wat over het hoofd gezien.
Eén positieve noot wel om af te sluiten; okkernoot!
Neen, nu echt; ik moest gisteren eigenlijk gaan zitten vanaf 7u maar ik was om 7.30u alweer terug recht. (dat is niet de reden van mijn aan-de-kant-geschovenheidsgevoel, al kan je t zo natuurlijk ook wel interpreteren ☺)
-x-
15-10-2012 om 20:40
geschreven door Kozelie 
|
